Uit de categorie het dagelijks leven: Een doordeweekse zonnige middag in november bij het strand van Meyendel, gelegen tussen Den Haag en Wassenaar.
Let u ook even op de jassen: de mensen passen bij elkaar.
Categorie archief: Dagelijks leven
Niet Gerealiseerde Projecten (1)
Uit de serie ‘Niet Gerealiseerde Projecten’: Mijn idee voor een ‘All this and brains too!’ – trui.
Ruim dertig jaar geleden – halverwege de jaren tachtig, nog voor het internettijdperk dus – bedacht ik een mooi ontwerp voor een trui. Een effen trui met daarop de woorden: ‘All this’ met in iets kleinere letters daar onder ‘and brains too!’. Het was nog in de tijd dat je nauwelijks truien en T-shirts met komische opschriften had. Als er iets op stond, dan was het meestal de naam van een universiteit, een stad, een sportvereniging of een idealistische boodschap als ‘Ban de Bom’.
Kortom, een puik idee. Er was echter één probleem. Ik kon niet breien. Marianne wel, maar ja, dan moet je net Marianne hebben, die moet er nu nog steeds aan beginnen. Ze vond het helemaal niks. Kortom, nooit gerealiseerd. Nu heeft het geen zin meer. Het zou nu te veel wol vragen om zo’n trui te breien.
Toch was het een puik idee. En ach, had ik toen maar de rechten op het idee vast laten leggen. Type maar eens de woorden ‘all this and brains too’ in op Google en klik op afbeeldingen. Dan zie je onder andere dit.
Duizenden truien, T-shirts, jurken, ondergoed, babykleding, petten, armbanden, strikken en nog veel meer zaken met daarop de woorden: ‘All this and brains too’. En ik bedacht dat dertig jaar geleden al! Die licentierechten! Ik had rijk kunnen zijn. Voorzitter van een beursgenoteerd bedrijf. En Marianne vond het niks.
Mogelijk koersverloop “All This Company”
Om Mark Twain te citeren: “De man met een nieuw idee is een dwaas, tot het idee een succes blijkt te zijn.”
Een kleine overtreding
Een paar keer per week fietst deze huisman naar Albert Heijn. Ik moet daarbij deze kruising oversteken.
Op deze foto van Google Street View uit november 2010 zien we een overtreding. “De politie vraagt uw aandacht voor het volgende.” Een fietser is net door rood gereden. Vooral op het kleine lage stoplicht rechts op de foto is goed te zien dat het op rood staat.
(Voor het geval u zich af afvraagt of dat licht niet achter hem op rood is gesprongen, nee dat is niet het geval. Dat weet ik omdat er een tram te zien is. Als een tram het kruispunt passeert, dan blijven de stoplichten net zo lang op rood staan totdat de tram ruim voorbij is en moet je als fietsers langer wachten. “Zat u nu in die tram en heeft de politie nog niet met u gesproken, wilt u dan alstublieft contact opnemen met 0800-6070. U kunt een belangrijke getuige zijn. Maar het kan ook via Meld Misdaad Anoniem 0800-7000.”)
Maar serieus, de roodrijder hoeft zich geen zorgen meer te maken. Zijn overtreding is verjaard. Voor een overtreding als deze geldt een verjaringstermijn van drie jaar. De titel van deze blogpost slaat dan ook niet op deze overtreding maar op eentje die ik gisteren bij deze zelfde kruising zag. De foto staat er om de situatie ter plekke even duidelijk te maken.
Ok, wat gebeurde er gisteren? Toen ik bij de kruising kwam, zag ik het stoplicht op rood springen. “Een stoplicht springt op rood, een ander weer op groen…”. Een oude mevrouw, 80-plus met een rollator, was echter nog bezig met oversteken. Ze liep niet zo snel. Aangekomen bij de overkant (het kleine grijze driehoekje met het stoplicht) besloot ze om haar rollator niet op het korte stukje trottoir te tillen, maar om er even via het fietspad om heen te lopen.
Ik kon daardoor niet bij het paaltje komen om op het knopje te drukken. Dat gaf niet. Ik wachtte even en gaf haar de ruimte. Ze keek me aan. “Ik ben in overtreding hè” zei ze. Ik knikte vriendelijk en antwoordde: ”Ja, maar ik vergeef het u.” “Oh mooi, dat is fijn.” zei ze en ze schuifelde door.
Terwijl ik op het groene licht stond te wachten, keek ik haar na. Aangekomen bij het brede trottoir draaide ze zich om en probeerde te zwaaien. Dat ging maar net goed. Snel greep ze de rollator weer en schuifelde verder. Het was een schattig oud dametje. Geef haar vanwege deze kleine overtreding alstublieft niet aan.
Briefjes
Nederland voetbalde gisteren tegen Duitsland. Nederland speelde heel slecht. Johan Cruijff zei eens: “Je kan ook goed spelen zonder een bal te raken”, maar ook zonder een bal te raken speelde Nederland heel slecht. Duitsland leidde tot de 85e minuut dan ook verdiend met 2-0 en daarmee mocht Nederland eigenlijk nog de handjes dicht knijpen. De achterstand had veel groter moeten zijn.
In de 85e minuut gebeurde er iets onverwachts. (Johan Cruijff: “Vaak moet er iets gebeuren voordat er iets gebeurt.”). Nederland scoorde volkomen onverwachts. “Ins Blaue hinein” heet dat zo mooi op zijn Nederduits. Dat betekent volgens het woordenboek “Zonder eerst goed nagedacht te hebben of er een reden voor te hebben; zonder zin, doel of overleg; zomaar; in het wilde weg.” Nu klopt dat ‘zonder doel’ in dit geval niet, want de bal vloog wel degelijk in het doel.
Plotseling had Nederland weer een kans. Een 2-2 gelijkspel zou namelijk inhouden dat Nederland zich zou plaatsen voor het eindtoernooi van de Nations League. Alle ballen naar voren dus, evenals de voorstopper die onze beste kopper is. Johan Cruijff: “Ik ben overal tegen. Tot ik een besluit neem, dan ben ik ervoor. Lijkt me logisch.” Trainer Ronald Koeman nam een besluit en stuurde Virgil van Dijk naar voren.
De opdracht daartoe werd opvallenderwijs per brief gegeven. “Geachte heer Van Dijk, gezien de achterstand en de resterende tijd lijkt het ons opportuun dat u naar voren gaat en als het enigszins kan de bal in het Duitse doel te plaatsen. Bij voorbaat dank”.
Ok, in werkelijkheid zag het briefje er anders uit, Het laat de gewenste speelwijze zien met de voornamen van de spelers op de positie waar ze de laatste vijf minuten moesten spelen. Het briefje werd geschreven door de assistenten van Koeman en deze gaven het aan hem.
Koeman kan je wel om een boodschap sturen en hij gaf het aan de rechtsback (Kenny T op het briefje.) Deze las het en gaf het aan Matthijs de Ligt. Die bekeek het ook even en gaf het op zijn beurt weer aan Virgil van Dijk. Die zag dat hij naar voren moest, deed dat en schoot in de 90e minuut de (zwaar onverdiende) gelijkmaker binnen: 2-2. Nederland naar de eindronde. Volgens analist Rafaël van der Vaart stond er op het achterkant van het briefje ‘Maak een doelpunt’, maar daar twijfel ik enigszins aan.
Zelf ben ik ook een specialist in briefjes en mij kan je dan ook om een boodschap sturen. Zie hier bijvoorbeeld mijn boodschappenbriefje van gisteren.
Wie goed kijkt (en mijn handschrift kan ontcijferen; daar heb ik zelf ook moeite mee), ziet dat er twee keer hagelslag en twee keer walnoten op staat. Ik ging tussentijds even kijken of we het toch niet in huis hadden en toen dat niet het geval bleek te zijn, schreef ik het opnieuw op, vergetend dat ik het al op het briefje had geschreven . Een begin van Alzheimer dus.
En over Alzheimer gesproken, vorig week was er aan de deur een dame die collecteerde voor de Alzheimer-stichting. Nadat ze had uitgelegd waarvoor ze kwam, zei ik: “Ik zal maar niet zeggen dat u hier vanochtend ook al aan de deur was” Aan haar blik kon ik zien, dat ik dat inderdaad niet moest zeggen. Ik heb daarom maar een paar euro extra gegeven en bij deze alsnog excuses. Ik zal zulke flauwe grappen niet meer maken. Dat kan ik u op een briefje geven.
Netwerken
In de jaren negentig begon KPN Telecom met een management development programma. Er werden talentvolle net afgestudeerde jonge academici in dienst genomen, die een speciaal programma volgden. Ze mochten naar allerlei dure cursussen en deden ondertussen werkervaring binnen het bedrijf op. Meestal zaten ze één of hooguit twee jaar op een afdeling, waarna ze, als ze voldeden, ergens anders in een hogere functie te werk werden gesteld. De bedoeling was dat deze ‘high potentials’ uiteindelijk de toekomstige managementlaag van KPN zouden vormen.
Ook wij hadden een tweetal md’ers – zo werden ze genoemd – op onze afdeling. Eén van hen, ik zal hem P. noemen, was een aardige maar erg ambitieuze jongen. Hij wist precies hoe je de top van het bedrijf kon bereiken. “Netwerken Martin, je moet netwerken.” zei hij. P. netwerkte dan ook volop. Op een dag was er een afscheidsreceptie van een oud-collega. Ik vroeg aan P. of hij mee ging. “Komen er ook belangrijke mensen?” vroeg hij. “Zou kunnen. Er zullen wel een hoop mensen uit het financiële werkveld komen.” zei ik. ‘Ok, dan ga ik mee, misschien kan ik nog wat netwerken.”
Het voormalige hoofdkantoor van KPN in Den Haag
Toen we de receptie binnen liepen, zag ik Ton staan. Ton was iemand waarmee ik tijdens de verzelfstandiging van KPN in diverse werkgroepen had gezeten. Het was een aardige buitengewoon slimme man. Hij kon heel goed en heel snel rekenen. Ton zag mij en liep enthousiast op me af. “Hé Martin, dat is een tijdje geleden. Hoe is het met jou?” vroeg hij. “Goed” zei ik “Mag ik je even voorstellen aan P. Hij is één van onze nieuwe veelbelovende medewerkers.” “P. dit is Ton, ik heb vroeger met Ton in allerlei werkgroepen gezeten.”
Terwijl Ton en ik over vroeger begonnen te praten, keek P. om zich heen. Hij was duidelijk niet echt geïnteresseerd in iemand waarmee ik vroeger in werkgroepen had gezeten, iets wat ik overigens wel kon begrijpen. Na een minuutje zei hij: ‘Ik ga even rondlopen Martin. Netwerken.” Hij liep naar een groepje mensen toe, waar een andere md’er overdreven stond te lachen om de grap van een assistent-controller die ik kende. “Een md’er?” vroeg Ton. Toen ik dat bevestigde, moesten we allebei lachen.
Na afloop van de receptie liep ik met P. weer terug naar onze afdeling. “En?” vroeg ik “heb je nog een beetje kunnen netwerken?” “Niet echt” antwoordde hij “Er waren niet veel belangrijke mensen”. “Oh, heb je dan niet de nieuwe financiële directeur van KPN Telecom gezien?” “Wat, was die er ook? Wie was dat dan?” vroeg P. verbaasd. “Daar loopt hij nog.” zei ik en wees naar iemand die een twintigtal meters voor ons uit liep. Het was Ton. “Wat? Is hij de nieuwe financiële directeur? Maar hij zat met jou in werkgroepen?” Ik grijnsde. “Ja, hij was meestal de voorzitter en was toen al vrij hoog in de organisatie. Maar je ziet dat als je met mij netwerkt, je het ver kan schoppen in dit bedrijf”. P. keek me met open mond aan.
P. vertrok na een jaar bij onze afdeling. Hij maakte een goede carrière binnen KPN. Op een gegeven moment vertrok hij voor KPN naar het buitenland en verloor ik hem uit het oog. Op LinkedIn zag ik later dat hij op een gegeven moment KPN had verlaten. Hij was nu zelf financieel directeur bij een redelijk bekend bedrijf. Ongetwijfeld dankzij netwerken.
Tweedehands vuurwerk
Gezien in Scheveningen: een winkel waar je tweedehands vuurwerk kan kopen.
“Van een oud vrouwtje geweest, slechts één keer afgestoken”.
De bordjes van Decathlon
Zaterdag was ik met Marianne en de jongste dochter in de Decathlon in Rotterdam. Dat is een Franse sportwinkelketen die ook een zestiental vestigingen in Nederland heeft. De dames hadden nieuwe sportkleding nodig. Ik niet, mijn sportkleding is nog lang niet versleten.
Omdat het uitzoeken van kleding bij de dames iets is wat een zorgvuldig proces vereist, had ik uitgebreid de tijd om door de zaak te lopen en de bordjes bij de verschillende sportattributen te bestuderen. Daar waren er heel veel van, want het was een grote zaak. Voor haast elke doelgroep had Decathlon wel een product.
Uit de categorie wandelschoenen voor heren:
Wandelschoenen geschikt voor: ‘heren die 2 tot 3 keer per week en/of drie kwartier tot 1 uur aan een stuk sportief wandelen bij droog weer’.
Uit de categorie ski-onderbroeken voor dames:
Dames skionderbroeken: ontworpen voor skiesters en snowboardsters op zoek naar een heel warme en technische driekwart skionderbroek.”
Dat “warme” snap ik, dat “driekwart” ook, maar dat ‘technische’? Sinds wanneer zijn onderbroeken technisch? De mijne in ieder geval niet.
Ik moet trouwens zeggen dat Decathlon voor wat betreft de informatiebordjes er zich niet met een Jantje van Leiden vanaf had gemaakt. Bij elk product stond naast een beschrijving waarin stond aangegeven voor wie het product geschikt was ook wat de belangrijkste eigenschappen van het product waren.
(“Stijfheid: De flex van 95 kan dalen tot 85 voor meer vergevings-gezindheid.”; “Heel gemakkelijk aan te trekken dankzij de bi-injectie schaal”; “Goed isolerend om de warmte vast te houden”)
Ik moet eerlijk zeggen dat ik van het bovenstaande niet alles goed begreep (de warmte wel maar de rest niet – die stijfkoppige skiër moet wat meer vergevingsgezind zijn?), maar ik ben dan ook geen gevorderde skiër die op zoek is naar stijve schoenen voor een goede krachtoverbrenging.
Geschikt voor skiërs die achterwaarts skiën met de ski’s in een hoek van negentig graden
Soms moest ik wel even nadenken wat ze bedoelden te zeggen. Neem deze jas, die is: “Gemakkelijk op te vouwen in de linkerzak”
‘Gemakkelijk op te vouwen in de linkerzak dankzij een rits met dubbele runner‘
Heel even dacht ik dat als je met zijn tweeën was en je droeg allebei zo’n jas, dat de ene dan zijn jas uit kon doen, deze vervolgens kon opvouwen en dan bij de ander in de linkerzak kon stoppen. “Waarom zou je dat willen doen?” vroeg ik me af. Totdat ik me realiseerde dat die linkerzak bedoeld was als opbergsysteem voor de jas zelf. (Waar laat je trouwens daarna die linkerzak?)
Uiteraard heb ik de bordjes ook even gecontroleerd op taalfouten. Ik moet zeggen dat ik weinig spelfouten zag.
Uiteraard moet hier ‘verspreidt’ staan en niet ‘verspreid’. Je zegt ook niet ‘je loop’. Maar veel meer spelfouten zag ik niet. Wel her en der krom Nederlands en verkeerde voorzetsels. Dat kwam waarschijnlijk doordat de zinnen vertaald of te veel ingekort waren.
Ook viel het me op dat een hoop spullen waren ontworpen door mensen die zich echt in de klanten konden verplaatsen. Zo hadden ze het onder andere over:
- Ons team van fervente hikers …
- Onze ontwerpers die ook zelf skiën …
- Onze team van ontwikkelaars, stuk voor stuk ouders van jonge skiërtjes …
- Onze ontwerpers die zelf aan gym doen …
Tot zover deze blogpost over de bordjes van Decathlon, geschreven door een schrijver die zelf ook blogposts schrijft.
Een spinnetje
Zittende op de wc – altijd goed om de omstandigheden en de situatie te beschrijven – zag ik op de grond een spinnetje. Het was een dun donker spinnetje niet heel erg groot. Ik keek naar het beestje. Het bewoog langzaam een beetje heen en weer.
Een kerkzesoog, ook wel een Florentijnse muurspin genoemd; het is een spin uit de familie zesoogspinnen; de meeste spinnen hebben acht ogen. Deze spinnensoort komt ook in Nederland en België voor maar het was niet de spin in ons toilet; foto; Luis Miguel Bugallo Sánchez; Wikipedia
Ik vind spinnen niet eng. Het zijn nuttige beesten. Ze vangen allerlei soorten insecten, vooral vliegen en muggen, dus van mij mogen ze hun gang gaan zolang het er maar niet te veel worden. De dames in huis vinden spinnen echter helemaal niets. “Haal hem weg” roepen ze in koor als ze weer eens een spin in huis zien. Zelf weg halen, ho maar, en oh wee, als ik het niet direct doe, dan worden ze spinnijdig – ok deze woordspeling lag te voor de hand, sorry,
Ik kijk naar het spinnetje en besluit om het beestje toch maar weg te halen. De wc is een te kritisch plek. Sorry beestje. Ik pak een wc-papiertje en pak de spin met het papiertje op. Maar als ik vervolgens in het papiertje kijk, zie ik helemaal niks. Ik kijk op de grond. De spin zit er nog steeds. Dan pas zie ik dat ik heb geprobeerd om een schaduw op te pakken. Tja, dat lukt natuurlijk niet. Het beestje zelf hangt hoog bij de lamp aan een draadje. Je redt je leven spin, zeg ik tegen het beestje en laat hem bij de lamp hangen.
Benieuwd hoe lang het duurt voordat één van de dames gilt dat er een spin in het toilet zit.
Boemkool
Gisteren maakte deze driesterrenkok een ovenschotel met bloemkool en een saus van Maggi klaar.
Ik liet Marianne het zakje zien. Deze bekeek het en zei: “Ben je niet een ingrediënt vergeten?” Ik keek naar het boodschappenlijstje op het zakje. Ze had gelijk. Er had geen bloemkool door gemoeten maar boemkool.
Boemkool is een gevaarlijke groente. Ze ontploffen soms met een luide knal.
Een bloeiende plant
Tot mijn taken als huisman behoort ook het geven van water aan de planten. In functioneringsgesprekken met Marianne krijg ik soms wel eens wat opbouwende feedback ten aanzien van dit punt: “Geef je de planten wel water?” Vaak verwijst zij daarbij naar een grote kamerplant in de hoek die regelmatig gele bladeren vertoont, hoe goed ik ook mijn best doe.
We hebben die plant al minstens dertig jaar in huis en nog nooit heeft die gebloeid. Tot vorige week, toen begon hij opeens te bloeien. Ik wist niet eens dat hij dat kon. Volgens Marianne was het een slecht teken. Vlak voordat planten dood gaan, gaan ze volgens haar soms bloeien. Dit in een uiterste poging om nog zaad voor nakomelingen te maken. Kortom, het was niet best.
We hadden eigenlijk geen idee wat voor een soort plant het was. Hij had wel iets van een Yucca maar had daarvoor een te dikke stam. De stam zou op zijn beurt wel weer passen bij een palm, maar daarvoor had hij weer de verkeerde bladeren.
Marianne zocht daarom op internet wat voor een plant het kon zijn, maar ze kwam er niet goed uit. Ik, de grote plantenkenner, wist echter direct te achterhalen wat voor een soort plant het was: een Dracaena Massangeana. (Dat las ik althans op het kaartje dat bij de stam stond en dat Marianne over het hoofd had gezien.)
Op internet was wel wat informatie over de plant, zijn bloei en zijn verzorging te vinden. Een paar citaten:
“Dracaena massangeana staat in Nederland ook bekend onder de naam Drakenbloedboom. Oorspronkelijk komt de Dracaena uit Afrika, maar de plant komt ook voor in de tropen van Azië en Midden-Amerika. Dracaena is afgeleid van het Griekse ´drakaina’, wat vrouwtjesdraak betekent. Dat deze planten ooit zo zijn genoemd, is het gevolg van het feit dat een aantal Dracaena-soorten rood sap bezitten. Vroeger werd gedacht dat dit drakenbloed was. In het wild kan de plant wel vijftien meter hoog worden.”
“De Dracaena is een gemakkelijke kamerplant die goed op een standplaats kan staan in de half schaduw. Hiernaast verlangt hij weinig onderhoud en andere specifieke handelingen. De Dracaena staat in de lijst van de NASA als een van de meest luchtzuiverende planten. Deze plant zuivert de lucht beter dan de gemiddelde plant. Dit maakt deze plant ook uitermate geschikt voor binnenbeplanting in kantoren of andere bedrijfsruimten.
“De Dracaena’s kunnen in een enkel geval tot bloei komen in woonkamers, het ene soort lukt dit makkelijker dan de andere. Het is echter vaak geen mooie bloem en ook de geur kan overheersen”.
Ook las ik nog wat over die gele bladeren: “Geel blad is een teken dat een Dracaena teveel water krijgt. Hierdoor slaan de wortels dicht van deze kamerplant en wordt er geen water en voeding meer opgenomen. Ook kan dit zich uiten in bruine bladeren. Laat de grond van uw kamerplant eerst opdrogen en geeft daarna pas nieuw water.”
Ik geef ze dus helemaal niet te weinig water maar te veel! Tot slot trof ik nog dit aan op internet:
“De Drakenbloedboom is volgens de Feng Shui leer een plant die positieve chi in huis brengt. De Chinezen zeggen dat als de Breedbladige Drakenbloedboom bloeit, deze welvaart brengt.”
Aha, een positieve chi! Dat is mooi, ook al heb ik geen idee wat dat mag zijn. Die welvaart is in ieder geval welkom!
Het dagelijks leven
1
Gisteren de griepprik wezen halen. De dokter zei dat ik veertien dagen lang geen huishoudelijk werk mocht doen. Ik vond dat vreemd. Dat Marianne mij niet geloofde, vond ik daarentegen weer niet zo vreemd.
2
Mijn schoonzus was jarig. Vroeger kreeg je dan van vrienden en bekenden een verjaardagskaartje. Tegenwoordig gaan de felicitaties per mail. Bij één mailtje was in het vakje ‘onderwerp’ de letter A weg gevallen. Dat geeft toch een heel ander soort mailtje.
3
Ik liep een rondje door de wijk. Bij een verzorgingsflat met aanleunwoningen werd een aanleunwoning ontruimd. Er stond een wagen van de kringloopwinkel voor de deur, maar de meeste spullen, waaronder een vogelkooitje (ach waar is het beestje gebleven), werden bij het grofvuil gezet. Een oudere en een jongere vrouw liepen samen vlak voor me uit. De jongere vrouw droeg een oud kastje. Vermoedelijk was zij de dochter van degene waarvan de flat was ontruimd. Omdat ze zo vlak voor me liepen, kon ik hun gesprek volgen.
“Met een beetje poetsen, ziet dat kastje er zo weer goed uit” sprak de oudere vrouw. De jongere vrouw knikte. Ze keek bedachtzaam naar het kastje, alsof ze zich zat af te vragen of ze het toch niet moest houden.
“Zo’n rollator is wel handig in huis, maar je moet er wel de ruimte voor hebben”. Blijkbaar was de oudere vrouw ook een rollator aangeboden, maar hoefde ze die (nog) niet. Zo te zien was het ook nog niet nodig. Ze was nog goed te been.
“En het hondje, wat gebeurt daar nu mee?” vroeg de oudere vrouw. “Daar hebben we een goed adres voor gevonden” zei de jonge vrouw. “Ze liep vaak met dat hondje” zei de oudere vrouw.
Ze sloegen rechtsaf. Ik keek nog een keertje over mijn schouder. Ik zag ze een aanleunwoning binnen lopen. Hoe lang zou het duren voordat het kastje daar weer uit gedragen zou worden?
Een misverstand
E. was jarig. E. is de zus van Marianne. Zondag gingen we op verjaardagsvisite. “Wat voor een cadeau moeten we geven?” vroeg ik . “Stuur maar even een berichtje aan R. – R. is mijn zwager – en vraag het hem”, antwoordde Marianne.
Zo gezegd zo gedaan: “R. enig idee wat jouw lieftallige echtgenote voor haar verjaardag zou willen hebben?” Er kwam al snel een antwoord: “Er is hoor ik net een boek over Beatrix uit”
Dat was verrassend. Ik wist niet dat E. boeken over het koningshuis las. Ik zocht even op google. Er was niet echt recent een nieuw boek over Beatrix verschenen. Wel was er na aanleiding van de tachtigste verjaardag van Beatrix een update verschenen van het boek ‘Beatrix’ van een zekere Jutta Chorus.
“Bedoel je Beatrix van Jutta Chorus?” Is van een paar jaar geleden maar in augustus geüpdatet.” vroeg ik voor de zekerheid.
“Ja, ik geloof het wel. Ik heb het vaag gehoord van haar. Hoe precies weet ik niet.” luidde het antwoord.
Ik kocht het boek. Bij de koffie pakte E. het cadeau uit. Ze keek verbaasd naar het boek. “Was een suggestie van R. Had hij van jou gehoord” ” zei ik.
E. barstte in lachen uit. Tijdens de DWDD was Beatrice de Graaf, een Nederlandse hoogleraar en terrorisme-expert, te gast. Ze had een nieuw boek geschreven: ‘Tegen de terreur. Hoe Europa veilig werd na Napoleon’. Dat lijkt me wel een interessant boek, had ze tegen R. gezegd. Een misverstand dus.
Amsterdam 1984; Koningin Beatrix legt aan prins Claus uit dat zojuist iemand haar aanzag voor Beatrice de Graaf; foto Marcel Antonisse; Anefo; Nationaal Archief.
Piet is dood
Piet is dood. Hij overleed afgelopen augustus. Een oud-collega van KPN vertelde het mij. Piet was in 1985 bij de PTT mijn allereerste manager. De PTT omvatte in die tijd nog drie onderdelen: Post, Telecom en de Postgiro. Dat laatste onderdeel zou een paar maanden later verzelfstandigd worden. Post en Telecom gingen in 1998 uit elkaar. Ik kwam in 1985 bij een financiële club van PTT Telecom te werken en wel op de afdeling ‘Kosten en Tarieven Telecom’. We hielden ons bezig met kostprijsonderzoeken, investeringen en tariefbepalingen van telecomproducten. Ons clubje bestond uit drie man met Piet als baas. We zaten in een gebouw in het hartje van Den Haag tegenover de Koninklijke Stallen.
Op mijn allereerste werkdag nam Piet mij ’s middags mee naar een vergadering. “Luister maar gewoon en als je iets niet snapt, dan vraag je het gewoon.” zei Piet. De vergadering ging over een investeringsbeslissing in centrales, iets waar tientallen miljoenen guldens mee gemoeid waren. Er zaten naast Piet een aantal hoge pieten bij de vergadering. Piet stelde mij voor en zei dat ik een veelbelovende nieuwe medewerker was die met hem mee liep die dag.
De vergadering begon. Op een gegeven moment werd er de hele tijd over ‘T’ gesproken. T dit en T dat. “Als we het bij T nu niet doen, dan heeft T over en paar jaar een groot probleem.” Dat soort teksten. Ik had geen idee waarover ze het hadden en vroeg: “Wie of wat is T?” De vergadering viel stil. Toen zei Piet lachend. “T staat voor Telecom. Goede vraag Martin”. En tegen anderen zei hij: “Jullie zien het, hij kan de juiste vragen stellen. Ik heb hoge verwachtingen van hem”. De zaal knikte instemmend.
Ik mocht Piet graag. We konden goed met elkaar opschieten. In het begin had hij wat moeite met mijn Twentse woordje ‘Watja’. Als Piet iets vroeg, dan antwoordde ik soms met ‘Watja’. Piet keek me dan vreemd aan. Hij snapte aanvankelijk absoluut niet wat ik er mee bedoelde. ‘Watja’ was zo ongeveer het enige woordje Twents dat ik gedurende mijn tijd in Enschede had opgepikt. Het was een samentrekking van “Wat” en ”ja.” Tukkers zeiden het wel als iemand je een vraag stelde (het wat-gedeelte) en je wilde aangeven dat je de vraag begreep of het gevraagde ging doen (het ja-gedeelte). Piet vond dat ‘watja’ maar niks. Al snel leerde ik het gebruik van het woordje af en ging ik in keurig Haags praten. Hoewel, soms besloot ik een discussie bewust wel eens met de Twentse uitdrukking “Of niet dan.”
Piet was niet lang mijn manager. Na ruim een jaar werd hij opgevolgd door Rob. Over deze wisseling van de wacht en hoe Piet hier tegen aan keek, heb ik twee jaar geleden al eens een keer een blogpost geschreven.
In de jaren negentig reisde Piet in het kader van een soort ontwikkelingswerk van KPN een aantal keer naar het buitenland. Afgedankte centrales werden soms aan een derdewereldland geschonken en KPN verspreidde ook financiële Telecomkennis. In dat kader reisde Piet een keer naar Vietnam. Daar kon hij smakelijk over vertellen. “Ja, dan zit ik daar in een gammel toestel op een binnenlandse vlucht in Vietnam, het toestel rammelt en schudt aan alle kanten en opeens loopt er een man in een overal door het toestel met een oliekannetje in zijn hand. En dan ben ik de enige van alle passagiers die daar bezorgd naar kijkt. De rest doet of het de gewoonste zaak van de wereld is.“ Dat soort verhalen vertelde hij dan als ik hem bij gelegenheden tegen kwam.
Maar goed, nu is Piet dood. Hij is 76 jaar oud geworden. In de rouwadvertentie in het AD hadden zijn kinderen in het overlijdensbericht een uitspraak van de Deense filosoof Søren Kierkegaard opgenomen: “Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd.” Zo is het Piet, of niet dan.
Kunst die zich herhaalt
Ruim veertig jaar geleden maakte ik het volgende kunstwerkje:
(Ik heb op deze site al eens eerder over dit kunstwerk geschreven, maar herhaling is de kracht van de reclame, dus daarom laat ik het hier nog een keer zien.)
Uw kunstenaar met op de achtergrond collega Picasso.
De reden dat ik er hier nog een keer over schrijf, is dat ik binnen een maand twee keer min of meer een herhaling van mijn kunstidee zag. Vorige maand zag ik in Chartres in een etalage van een kunsthandel het volgende kunstwerk staan.
Dat is min of meer het zelfde idee. En gisteren zag ik toen ik van Rotterdam naar Den Haag fietste – ja, ja, uw kunstenaar is ook sportief bezig – dat de gemeente Rotterdam zich ook met dit type kunst bezig houdt. Ik zag vlakbij elkaar de volgende twee bordjes staan.
Ze zijn er nog niet helemaal maar ze zijn onderweg. Maar wat ik wil zeggen, is dat ik als kunstenaar mijn tijd dus ver vooruit was.
Vliegers en geweerschoten
Dit weekend werd in Scheveningen voor de veertigste keer het vliegerfestival gehouden. De eerste negenendertig afleveringen heeft uw verslaggever gemist en dat zou ook bijna met de veertigste zijn gebeurd, ware het niet dat ik zondag om ongeveer half vier uur opeens een twitterberichtje van RTV West zag, waarin stond dat zaterdag en zondag om drie uur de grootste vlieger ter wereld op het strand van Scheveningen zou worden op gelaten.
(Of het inderdaad de grootste vlieger ter wereld is, is niet helemaal zeker. Er schijnen grotere te zijn. De site van het AD hield het voor de zekerheid op de grootste vlieger van Europa, maar dat de vlieger met zijn 66 meter lengte en 25 meter breedte een grote jongen was, moge duidelijk zijn. )
Ondanks dat het ding al om drie uur de lucht in zou gaan, besloot ik om toch nog even naar Scheveningen te fietsen. Het zou ongetwijfeld enige moeite kosten om het ding de lucht in te krijgen en als hij eenmaal zou vliegen, dan laat je hem natuurlijk ook wel een tijdje vliegen, was daarbij mijn gedachte. Het is zo’n driekwartier fietsen van mij huis, dus ik schatte dat ik er om ongeveer kwart over vier kon zijn. Onderweg zette ik een tandje bij en ondanks ‘conditie tegen’ en ‘wind tegen’ – dat laatste is ideaal voor vliegeren; die moet je immers tegen de wind in op laten – arriveerde ik, bezweet en al, even na vieren bij het strand. Op tijd hoopte ik om de “wereldrecordhouder” te zien vliegen. Niet dus, het ding lag al weer op de grond.
Hier wordt hij opgerold .
En hier wordt hij weggedragen. Met deze actiefoto’s gemaakt door uw verslaggever van de “grootste vlieger ter wereld” moet u het helaas doen. (‘Martin van Neck, voor al uw rapportages’).
Gelukkig waren er nog wel een aantal andere vliegers in actie te zien. Althans ik neem aan dat het vliegers waren en geen vliegende walvissen en inktvissen.
Tot zover het vliegeren, en normaal gesproken zou ik deze blogpost nu beëindigen, maar er is toch nog iets wat ik kwijt wil. Onderweg naar Scheveningen kwam ik namelijk langs het terrein van ‘De Jacht-, Skeet- en Trapclub Waalsdorp’. Dat is een kleiduif-schietvereniging. Merkwaardigerwijs is er overigens op de homepage van de vereniging op internet geen foto van een kleiduif te zien maar van een hert. Wellicht komt dit omdat de vereniging in de jaren vijftig mede is opgericht door de jachtopziener van prins Bernhard.
Ik heb wat moeite met de vereniging. Niet met het feit dat ze op kleiduiven schieten, maar met de locatie waar ze dit doen. Op de homepage, zie je namelijk ook een afbeelding staan van een klok. Het is de klok van het herdenkingsmonument ter ere van de mensen die in de Tweede Wereldoorlog op de Waalsdorpervlakte zijn gefusilleerd. Hier zijn zo’n 250 tot 280 mensen door de Duitsers doodgeschoten. Het schietterrein ligt op slechts zo’n 250 meter afstand van het monument. Als de mensen van de vereniging aan het schieten zijn, dan kan je dat ter plekke goed horen.
Ik heb er wat moeite mee om op de plek waar mensen in de Tweede Wereld zijn doodgeschoten, het geluid van geweerschoten te horen. Den Haag is zo groot, zou er nou nergens anders een plek voor de vereniging zijn?