Goed en slecht nieuws

Goed en slechts nieuws voor de lezers van dit blog (in twee varianten.)

Variant 1 (voor de lezers die dit blog helemaal niks vinden): Het goede nieuws is dat ik er vier weken tussen uit ga, het slechte nieuws is dat ik daarna weer terug kom.

Variant 2 (voor die enkele lezer die dit blog wel leuk vindt.): Het slechte nieuws is dat er ik er weken tussen uit ga, het goede nieuws is dat ik daarna weer terug kom.

 

Een nieuwe reiskoffer

Marianne was op zoek naar een nieuwe reiskoffer. Hij moest wat groter zijn dan de vorige, met wieltjes die niet te veel lawaai mochten maken, de koffer moest niet te zwaar zijn en hij moest van zacht maar wel stevig materiaal zijn. Ze zocht op internet en kwam uit bij een Eastpack koffer. Normaal kosten die koffers 170 euro maar een online-winkel had een vreselijk saaie grijze in de aanbieding voor 121 euro.

Nu ben ik niet zo van het online kopen. Ik gun de verkoop liever aan “de echte winkeliers”, al moeten ze dan wel met hun prijs een beetje in de buurt van de online-prijzen zitten. Omdat ik toch in Den Haag moest zijn, liep ik wat koffers- en tassenwinkels af en in de Passage zag ik het door Marianne gezochte model staan. Het was afgeprijsd naar 129 euro. Kijk, dat was dicht genoeg bij de prijs van de online winkel.

Er was echter één maar. De kleurencombinatie van het ding.

00000000000000 koffer

Dat was wel wat anders dan de zwarte en blauwe koffers die je altijd massaal op de lopende band bij Schiphol ziet draaien. Ik vond het te gewaagd om het ding zonder overleg  te kopen en maakte er een foto van die ik per WhatsApp aan Marianne stuurde.

Echt heel mooi vond Marianne de koffer niet maar dat deed er niet zo toe. De koffer had namelijk een groot voordeel. Je herkent hem zo op de lopende band tussen alle andere koffers. Ik mocht hem kopen. Toen ik hem wilde afrekenen bleek de prijs echter niet 129 euro te zijn, vertelde de dame van de winkel. Ai, dacht ik nog, maar ze had goed nieuws. Er ging nog eens 20% korting van af – ze wilden blijkbaar het ding wel heel graag kwijt. Voor 103 euro kreeg ik de koffer mee.

Even later zat ik op een bankje in de Haagse tramtunnel met de koffer te wachten op de tram. Een vrouw naast me keek naar de koffer en zei toen: “Weet u dat er nog een prijskaartje aan zit?‘ “Ja” antwoordde ik, “Ik heb hem net gekocht.”  Oké, zei de vrouw. “Ik dacht ik zeg het maar even voor het geval u op reis ging” 

“Nee, heel goed dat u het zei” antwoordde ik “Zoiets zou me zo kunnen overkomen. Ik heb wel eens een hele dag rondgelopen met een prijskaartje dat nog vast zat aan mijn overhemd.”

Ik ook!” zei de vrouw blij verrast. “En het erge was dat het tijdens een personeelsbijeenkomst was en ik een blouse aan had van de Wibra. Opeens voelde ik iets prikken in mijn nek. Gelukkig had ik toen nog van dat lange haar waardoor het kaartje niet zo opviel.

Voordat we nog meer van dit soort zaken uit de afdeling ‘klein leed’ konden bespreken kwam mijn tram. Toen Marianne thuis kwam viel de kleurencombinatie haar mee en ze was tevreden met de aankoop.  “Die is heel gemakkelijk terug te vinden op de lopende band” sprak ze.

Tja, dat is nog maar afwachten. Zoals u hier kan lezen ben ik tegenwoordig namelijk  influencer. Waarom dacht  u anders dat ik de merknaam Eastpack in dit blog vermeld! Maar dit heeft wel tot gevolg dat heel veel lezers van dit blog natuurlijk nu ook zo’n koffer gaan kopen en dan zul je zien dat binnenkort honderden van dit soort koffers op de lopende band van Schiphol draaien met daartussenin een enkele zwarte en blauwe koffer.

Maar dat zien we tegen die tijd wel, want zoals de Romeinse filsooof  Epictetus (50-130 na Christus) al zei: “Er is slechts één weg naar geluk en dat is op te houden met je zorgen maken over dingen waar je geen invloed op hebt.

 

Een standbeeld met spelden

Wat je als standbeeld nooit moet doen, is je hoed afzetten. De duiven en meeuwen schijten je helemaal onder. Koning Willem II, althans zijn standbeeld bij het Binnenhof in Den Haag, was niet zo verstandig.

00000000000000 koning2

Oorspronkelijk stond er op deze plek een ander standbeeld van de koning. Op dit standbeeld, in 1853 door het dankbare Nederlandse volk geschonken aan de in 1849 overleden koning, was de koning zonder paard te zien. Maar in 1924 vond men dit blijkbaar niet heldhaftig genoeg en werd het oude standbeeld voor 1000 gulden verkocht aan de gemeente Tilburg, die het tweedehandsje een plaats gaf op het Heuvelplein in Tilburg.

00000000000000 koning32Het tweedehandsje in Tilburg, de koning te voet.

In Den Haag werd er vervolgens een standbeeld van koning Willem II gezeten op een paard geplaatst. Dat was overigens geen origineel beeld, maar een kopie van het standbeeld dat op het Place Guillaume II in Luxemburg staat. Willem II was niet alleen koning van Nederland maar ook groothertog van Luxemburg.

00000000000000 5Het origineel in Luxemburg.

Wie echter heel goed de beelden in Den Haag en Luxemburg vandaag de dag met elkaar vergelijkt, ziet een opmerkelijk verschil. De Willem II van Den Haag en zijn paard doen namelijk aan acupunctuur.

00000000000000 koning1

Er zitten allemaal naalden in de koning en in zijn paard. Of zou dat bedoeld zijn om te voorkomen dat er allemaal duiven en meeuwen op gaan zitten?

Anyway, mochten de dankbare lezers van dit blog later een standbeeld voor mij willen oprichten, dan wel graag eentje met een hoofddeksel.

A bridge too far

In de vorige blogpost vermeldde ik dat ik met school in 1969 de film ‘Easy Rider’ in de bioscoop Luxor in Deventer had gezien. In diezelfde bioscoop zag ik in 1977 ook de film ‘A Bridge Too Far’.

Zo, zo, dat is interessant zult u misschien zeggen, maar ik zal even toelichten waarom dat in dit geval toch bijzonder was. Dat ‘A Bridge Too Far’ in Luxor draaide – er waren in die tijd drie bioscopen in Deventer – was namelijk geen toeval. Een deel van de opnames van de film waren een jaar eerder in de bioscoop gemaakt.

0000000000000 LUxor

Het Luxor Theater in Deventer begin jaren vijftig. De bioscoop sloot in 2007 na 96 jaar haar deuren. Ik heb hier menig film gezien. Foto: collectie Stadsarchief en Athenaeumbibliotheek,

De film gaat over de slag bij Arnhem in 1944, maar omdat de brug bij Arnhem niet beschikbaar was voor de filmopnames, en de brug bij Deventer wel en ook nog een beetje leek op de brug bij Arnhem uit 1944, vonden de filmopnames verderop plaats bij de brug in Deventer. Dat is overigens niet de reden dat de film ‘A Bridge Too Far’ heet.

0000000000000 a bridge too far

0000000000000 a bridge too far 2

0000000000000 a bridge too far 1

Filmopnames in 1976. Foto’s Robert Mieremet; Anefo; Nationaal Archief

Voor de gemeente Deventer was het een mooie manier om zich “in de picture te spelen”. Ook de inwoners van Deventer en omgeving konden er van profiteren. Zij mochten tegen betaling – dat wil zeggen je kreeg geld; je hoefde niet zelf te betalen – mee doen als figurant. Ik deed dat niet. Je moest namelijk je haar naar de mode van 1944 laten knippen. Daarvoor was mij de vergoeding niet hoog genoeg.

0000000000000 a bridge too far dev

De hele film staat overigens op  YouTube. Als u op bovenstaand plaatje klikt dan kunt u de film bekijken. (Moet u wel de tijd voor hebben, hij duurt zo’n drie uur.) De filmproducers willen u overigens  doen geloven dat bovenstaand plein zich in Leopoldsville, België bevindt, maar het is de Brink in Deventer met op de achtergrond de Waag.

Zoals gezegd komt de bioscoopzaal van Luxor er ook in voor.

0000000000000 a bridge too far dev 2De zaal van Luxor.

In de zaal werd een aantal soldaten toegesproken, waaronder de bekende Engelse acteur Michael Caine.

0000000000000 a bridge too far dev 3

De zaal van Luxor vol met (veelal oudere) figuranten met daartussenin ergens Michael Caine.

Het was heel speciaal om deze scene in Luxor zelf te zien. Het voelde alsof je in de zaal van 1944 zat die werd toegesproken. Er ontstond geroezemoes in de zaal en mensen keken on zich heen om te zien wie op de stoel van Michael Caine zat. Het leek zo net een beetje of we ook deel uitmaakten van de film.

Tot zover mijn filmcarrière.

Peter Fonda

Peter Fonda is overleden. De acteur, vooral bekend van de film Easy Rider uit 1969, is 79 jaar oud geworden. Hij was niet de enige acteur in de familie Fonda.

Zo speelde zijn vader Henry Fonda onder andere  in ’12 Angry Men’, ‘Once Upon a Time in the West’ en in ‘On Golden Pond’.  Voor zijn rol in On Golden Pond won hij in 1981 een Oscar. Ook zijn zus Jane (o.a. Klute, Cat Ballou en Barefoot in the Park) en zijn dochter Bridget (The Godfather 3) zijn bekende en succesvolle actrices.

0000000000000 fondaPeter Fonda samen met zijn vader en zus Jane in 1950.

Peter Fonda had geen gemakkelijke jeugd. Zijn vader bekommerde zich nauwelijks om zijn kinderen en zijn moeder was vaak depressief. Toen Henry Fonda in 1950 aankondigde dat hij wilde scheiden en daarbij verklaarde dat hij gedurende zijn dertienjarige huwelijk nooit gelukkig was geweest, pleegde zijn moeder even later zelfmoord. Enkele maanden later schoot Peter zichzelf per ongeluk met een pistool in de buik. Hij verloor daarbij zoveel bloed dat hij tijdens de operatie in het ziekenhuis tot drie keer toe een hartstilstand kreeg, maar hij overleefde het.

In 1969 maakte hij de film Easy Rider die hem wereldroem opleverde. In de film reed hij samen met Dennis Hopper op twee grote motoren door Amerika.

0000000000000 fonda motorVeertig jaar later (2009); Peter Fonda rijdt op ‘Captain America’, een replica van de motor uit de film van 1969; foto Brian Snelson op Flickr.

Vergelijk deze motor eens met de familie-brommer van de familie van Neck uit 1969.

0000000000000 brommerfoto: ‘oudebomfiets’ op oudebrommers.nl

Eerst reed mijn vader er op, daarna mijn oudste broer, gevolgd door mijn andere broer. Later heb ik er ook nog even op gereden. Als je de IJssel-brug in Deventer op reed, moest je mee trappen, anders haalde je het niet. Dat de merknaam van de brommer ‘Sparta mb50 verpleegster brommer’ was, zegt wel genoeg.

Ik heb Easy Rider in 1969 in een bioscoop in Deventer gezien. Dat was dankzij school. De vijfjarige-HBS in Deventer waar ik toen op zat, had een heel oude directeur, zo oud zelfs dat ik vermoedde dat de man grote delen van het vak geschiedenis nog zelf had meegemaakt. Maar hij had heel moderne gedachten. Zo vond hij een goed idee dat de leerlingen van de klassen 3, 4 en 5 de film ‘Easy Rider’ gingen zien.

Op een zaterdagochtend werd de toenmalige bioscoop Luxor op de Markt in Deventer afgehuurd en de bovenste drie klassen van de school konden daar gratis de film zien. Ik was net veertien jaar oud en ik keek met open ogen naar de film. Een wereld vol sex, drugs en rock and roll, dat had de jonge Martin nog niet gezien.  De meest spannende film die ik tot dan toe in de bioscoop had gezien was Mary Poppins.

0000000000000 mary poppins

Een jaar later gingen de vierdeklassers met school naar Parijs. Behalve naar een toneelstuk van Eugène Ionesco gingen we ook naar de musical Hair. Daar zag ik voor het eerst blote mensen op het podium staan. Weer iets nieuws in de ontwikkeling van de jonge Martin en dat wederom dankzij school.

In 1970 ging de directeur met pensioen. Voor de leerlingen was er bij zijn afscheid een openluchtconcert van Cuby and the blizzards. Gossamme, wat speelden die hard. Dat kon je tot ver buiten Deventer horen.

Maar goed, Peter Fonda uit Easy Rider is dus nu overleden. Weer iemand uit mijn jeugd. Ik word oud.

 

Wat ik me wel eens afvraag

Uit de serie ‘Wat ik me wel eens afvraag’: het kijkgat in de schutting bij bouwprojecten.

Tegenwoordig zie je bij bouwwerken vaak gaten in schermen en schuttingen die het bouwproject afschermen. Het voorbij wandelend publiek kan dan zien hoe het met de voortgang van het project gaat. Zie hier een stukje over kijkgaten in het Almelo’s Weekblad van 12 juli 2017;

000000000000 gat0

De kop lijkt me overigens niet helemaal juist. Het is natuurlijk niet het kijkgat dat veel bekijks trekt maar het bouwwerk. (Echt gebruikt worden de kijkgaten hier trouwens niet; de dame links op de foto gaat zelfs op haar tenen staan om boven het doek uit te kunnen kijken.)

Ik kijk ook wel eens door kijkgaten. Zie hier bijvoorbeeld hoe ik kijk door een gat in de schutting van het nieuwe cultuurcomplex op het Spui in Den Haag. (Dit wordt straks het onderkomen van het Koninklijk Conservatorium, het Residentie Orkest en het Nederlands Dans Theater.)

000000000000 gat1

Maar wat is me dus wel eens afvraag is wat zien de bouwvakkers aan de andere kant van de schutting? Is hun kant van de schutting een kale schutting of hebben ze bijvoorbeeld bij het kijkgat een ‘grappige’ tekening geplaatst, waardoor zij ook nog wat lol beleven aan de mensen die naar hen staren en zien zij aan de andere kant van de schutting dan bijvoorbeeld dit?

000000000000 gat

Of nog iets veel ergers …..

Bellingcat

Bellingcat is een internationaal onderzoekscollectief, dat vooral bekend is geworden door onthullingen over de Syrische burgeroorlog en de MH17-ramp.  Ze combineren informatie en beeldmateriaal afkomstig van internetplatforms zoals Twitter, YouTube, Instagram, Facebook en Google Earth om zo meer inzicht te krijgen over allerlei internationale conflicten, moordaanslagen en wapenleveranties.

Dat doen ze bijvoorbeeld door details op foto’s te vergelijken met straatbeelden op onder meer Google Maps. Zo konden ze redelijk nauwgezet de route in Oost-Oekraïne reconstrueren die de BUK-installatie aflegde die in 2014 de MH17 neerhaalde.  Bellingcat werd in juli 2014 opgericht door de Engelsman Eliot HigginsDe naam dankt zij aan de Engelse fabel ‘Belling the Cat‘.

(Die fabel gaat over een groep muizen die last hebben van een kat. De muizen gaan in overleg met elkaar wat ze met het probleem van de kat moeten doen. Dan oppert één van de muizen het idee om de kat een belletje om te binden zodat ze altijd zijn komst kunnen horen. Iedereen vindt dit een puik idee, maar dan is er het probleem wie van de muizen de kat de bel moet ombinden. Spoiler alert: niemand van de muizen wil dit doen.)

00000000000 bellingcat

Dit is Eliot Higgins toen hij op 28 oktober 2015 in Keulen een prijs in ontvangst nam. Hoe hij er uit ziet, was niet zo moeilijk te achterhalen. Ik heb gewoon even op zijn Wikipedia-pagina gekeken. (Foto © Superbass / CC-BY-SA-4.0 (via Wikimedia Commons)”)

Bellingcat heeft een aantal mensen in dienst die betaald krijgen en daarnaast zijn er veel vrijwilligers. Hun inkomsten halen ze uit schenkingen en het geven van workshops hoe je op het internet kan speuren. Dat zijn vaak meerdaagse workshops. Momenteel vindt er eentje in Amsterdam plaats. Goedkoop zijn ze niet. Je betaalt er 2200 euro voor.

Ik zal u de kosten van deze workshop echter besparen en u hier een oefening speuren op internet geven. Stel dat u deze twee foto’s op internet ziet (waarvan u alleen weet dat ze binnen een kwartier van elkaar genomen zijn) en u wilt weten waar deze foto’s zijn gemaakt en wat die poes op dat dak doet.

00000000000 brug

00000000000 tom poes

Op de bovenste foto is een bijzonder ingewikkeld verkeersbord te zien met op de achtergrond een pilaar van een brug. Als u met hulp van de functie ‘Afbeelding zoeken in Google’ – die vindt u als u op de foto gaat staan en dan op de rechtermuisknop drukt – naar vergelijkbare foto’s zoekt, dan komt u niet ver. Hoewel, eigenlijk wel want u belandt overal ter wereld. U krijgt namelijk als zoekresultaat allerlei foto’s van gele borden te zien, afkomstig uit de hele wereld. Niet echter de brugpilaar en ook niet een foto met hetzelfde bord.

00000000000 bord

Veel meer informatie geeft echter de tweede foto prijs. Allereerst zien we daar het telefoonnummer van een fietsenmaker: 010 414 44 44 – mooi nummer trouwens. Met behulp van Google zien we dat dit nummer toe behoort aan fietsenwinkel S. de Vries,  Thorbeckestraat 30, 3071 XZ in Rotterdam. Als we daarna op Google Streetview kijken, zien we inderdaad dit huis. Het is gelegen op het Noordereiland in Rotterdam.

00000000000 abcd

Vervolgens de vraag wat doet dat beeld van Tom Poes op dat huis?Daar helpt de functie ‘Afbeelding zoeken in Google’ deze keer wel bij. We krijgen dan namelijk onder andere als zoekresultaat.

00000000000 abc

Het huis op de foto blijkt het geboortehuis te zijn van Marten Toonder, onder andere de ‘schepper’ van Olie B. Bommel en Tom Poes. Het beeld is een hommage aan Marten Toonder.

Nu we weten wat er op de tweede foto staat, kunnen we weer terug naar de eerste foto. We weten dat die iets eerder dan de tweede foto is gemaakt. Waarschijnlijk dus op een brug in de buurt van het Noordereiland in Rotterdam. Het is overduidelijk niet de Erasmusbrug, maar als we op Google Maps naar de Willembrug kijken, dan zie we daar de rode pilaar terug.

00000000000 brug 2

Dat is dezelfde pilaar als op de eerste foto. Waarschijnlijk is degene die de foto’s heeft gemaakt – dat was ik – over de Willemsbrug naar het Noordereiland gelopen.

Ziet u hoe makkelijk het is om iets te reconstrueren. En dan zijn die mensen van Bellingcat nog veel malen professioneler en beter dan ik.

p.s. De reden dat ik de eerste foto heb genomen was het verkeersbord. Ik liep er met een snelheid van nog geen vijf kilometer per uur voorbij en snapte er al helemaal niets van. Hoe moet dat wel niet zijn voor een automobilist die er met vijftig kilometer per uur voorbij rijdt.

De tweede foto heb ik genomen omdat ik een liefhebber ben van de Bommel-boeken van Marten Toonder. We liepen bij toeval voorbij het huis waar hij in 1912 is geboren. Ik wist helemaal niet dat hij in Rotterdam was geboren.

Kunst kijken

Uw influencer heeft weer het nodige gezien. Zo was ik zondag in de Kunsthal in Rotterdam waar een tentoonstelling was van de Portugese kunstenares Joana Vasconcelos.  Zij maakt – met hulp van liefst zestig vaste medewerkers die haar in haar atelier assisteren – allerlei grote kunstvoorwerpen van alledaagse gebruiksvoorwerpen.

Zie hier bijvoorbeeld een paar schoenen gemaakt van pannetjes en deksels.

00000000000 kunsthal

(Op een Christie’s veiling in 2010 is dit werk door een particulier met veel geld en ongetwijfeld een groot huis gekocht voor 505.250 pond.)

Het kunstwerk heette Marilyn vernoemd naar Marilyn Monroe, omdat zij bij optredens vaak dit soort schoenen droeg. (Natuurlijk niet van dit formaat en niet gemaakt van pannen en deksels.) Dat de schoenen waren gemaakt van keukenspullen symboliseerde de positie (die van huisvrouw) die veel vrouwen in de maatschappij bekleden.

Een ander kunstwerk was een stoel bedekt met asperinestrips (bedoeld om het publiek aan het denken te zetten over de enorme hoeveelheid pillen die mensen slikken) en een soort helikopter met gekleurde struisveren.

00000000000 kunsthal 2

00000000000 helocopter

Ook hingen er een aantal keramische dierenbeelden van de Portugese kunstenaar Rafael Bordalo Pinheiro, die zij had bekleed met gehaakt textiel.

00000000000 kunsthal 4

Bij elk kunstwerk hoorde een verhaal. “Achter de ogenschijnlijke vrolijkheid van haar werk gaan maatschappelijke en sociaal-politieke thema’s schuil zoals onderdrukking, mensenrechten, identiteit en gendervraagstukken.” aldus de site van de Kunsthal.

Er hingen dan ook de nodige uitlegbordjes. Informatief maar daar hou ik eerlijk gezegd niet zo van. Niet alleen moet ik elke keer eerst weer de leesbril opzetten – en gaat er op het moment dat ik ze aan het lezen ben er altijd iemand voor staan – maar ook vind ik dat kunstwerken eigenlijk direct voor zichzelf moeten spreken. Maar het was wel interessant werk met een gedachte er achter.

Gisteren liep ik door Den Haag en daar zag ik op de Korte Voorhout een heel ander soort kunst staan: een drietal zandkastelen.

00000000000 aa

00000000000 aaa

00000000000 a

Ik vond ze mooi. Ik ben geloof ik sowieso toch meer iemand voor zandsculpturen dan voor stoelen met aspirines, maar dat zal het jongetje in mij zijn dat vroeger vaak zandkastelen bouwde.

 

 

 

All your data

Weet u wat volgens Booking.com de twee meest populaire bestemmingen zijn? Casper in Amerika en Parijs in Frankrijk, althans volgens een mailtje dat ik van Booking.com krijg met de titel ‘Casper has some last-minute deals!’

0000000000 casper

Daar kijkt u van op, neem ik aan. Nee, niet van dat Parijs, maar wel van Casper gok ik. Grote kans dat u daar namelijk nog nooit van gehoord hebt. Wij ook niet, tot ruim twee jaar geleden. Casper is een plaats van zo’n 55.000 inwoners gelegen in de staat Wyoming. Volgens de Engelstalige Wikipedia  was Casper “ranked eighth overall in the nation in Forbes magazine’s list of “the best small cities to raise a family”.  Het is maar dat u het weet als u in een Amerika een gezin wil groot brengen – “in a small city” – maar verder is het niet echt een plaats om te bezoeken.

Toch hebben wij er een keerje overnacht. Twee jaar geleden was er een totale zonsverduistering te zien in Amerika.  Samen met onze twee dochters wilden wij  zoiets ook wel eens meemaken en we besloten om dat jaar op vakantie naar Amerika te gaan. De vraag was waar we de zonsverduistering het beste konden zien.

De ‘Astronomical League’, dat is de vereniging van Amerikaanse astronomieliefhebbers – ik had hier eerst ‘astronomenliefhebbers’ staan maar dat zijn mensen die van astronomen houden – ging  in Casper de zonsverduistering bekijken. Wij namen daarom aan dat Casper een goede plaats was om de zonsverduistering te bekijken en bovendien konden we een route met daarin Casper goed combineren met Yellowstone dat ook in Wyoming ligt. Via Booking.com boekten we er een kamer in een Motel6 en hebben in Casper de totale zonsverduistering  bekeken. Zie hier een verslag van die dag.

Sindsdien denkt Booking.com dat wij liefhebbers van Casper zijn en stuurt ons regelmatig mailtjes met teksten als ‘Wij hebben de beste deals in de populairste bestemmingen voor u geselecteerd: Casper has some last-minute deals!’  Ja, ja, wie wil er niet naar Casper.

Big Data. Gisteren zag ik weer eens een overtreffende trap van Big Data. Marianne en ik zijn ons weer aan het voorbereiden op een nieuwe reis naar Amerika en ik keek naar hotels in de omgeving van het vliegveld van Denver. Ik typte ‘hotels airport Denver’ in en Google liet mij een aantal mogelijkheden zien.

0000000000 denver 2

Excusez le mot, maar what the fuck!  – u ziet ik spreek mijn talen – wat stond daar bij het Fairfield Inn & Suites linksboven: “Je hebt hier 2 jaar geleden overnacht!”

0000000000 denver

Dat klopt. (Wel was het hotel toen meer dan 50 euro goedkoper.) Maar hoe weet Google dat? We hebben rechtstreeks online bij dat hotel geboekt. Toch heeft Google die transactiegegevens van mijn  IP-adres verzameld en in een database van mijn profiel opgeslagen zodat ze “de advertenties beter op de gebruikers kunnen afstemmen” (want die leveren meer op.)  Ze gebruiken die gegevens dus ook om de volgorde van zoekresultaten te laten zien. Dat Fairfield Inn hotel staat als eerste in de lijst. Ik ben met deze “big brother is watching you” niet zo blij.

Toch leidt het verzamelen van gegevens door Google ook wel eens tot iets goed. Zo kon dankzij Google een moord  in een wei in het Friese De Westereen worden opgelost. Lees daartoe dit prachtige artikel in de Volkskrant.

0000000000 volkskrant

Overigens, u weet toch wel dat ik ook allerlei bezoekersgegevens kan zien?

0000000000 bezoekrs

Ai, een flinke daling van het aantal bezoekers aan mijn site in juli. Ik moet maar eens wat mailtjes de deur uit doen. “Op www. martinvanneck staan weer enkele bijzondere blogposts te lezen!

 

Influencer

Gisteren bezocht ik samen met de jongste dochter het Haags Gemeentemuseum dat binnenkort zijn naam verandert in Kunstmuseum Den Haag. Op de site van het museum zegt directeur Benno Tempel over de naamswijziging:

Met Kunstmuseum Den Haag verwoorden we wat we zijn: een museum dat mede is opgericht door kunstenaars. Een museum waarbij er eerder kunst was dan een gebouw. Een museum dat is gevestigd in een kunstwerk, want het Berlagegebouw is daadwerkelijk onderdeel van de collectie van het museum. En ook een museum dat onlosmakelijk is verbonden met de stad Den Haag en haar inwoners.”

(Het gaat natuurlijk gewoon om de naamsbekendheid. De directeur: “Dat de huidige naam in het buitenland nauwelijks is uit te spreken draagt ook niet bij aan de gewenste uitstraling van ons museum.“)

000000000 kunstHet zonnetje straalt wel op het museum

Dankzij mijn Museumkaart waarmee ik toegang heb tot meer dan 400 musea kon ik de rij voor de kassa – die overigens alleen bestond uit mijn dochter die dankzij haar Rotterdampas er een gratis kaartje kon krijgen – overslaan en begaf ik mij alras naar de tentoonstelling Frisse Wind, een zomerse kijk op de Haagse School’. 

000000000 kunst 00

000000000 kunst0

Zie hier enkele van de mooie schilderijen die we konden bewonderen.

000000000 kunst1

000000000 kunst2

000000000 kunst3Dit schilderij van Jacob Maris zien we nu als een traditioneel schilderij, maar ruim honderd jaar geleden was dit niet zo en werd het aangekocht door de Vereniging voor Moderne Kunst. 

000000000 kunst7

Ook dit schilderij hieronder hing op de tentoonstelling. Heeft u enig idee wie de maker is?

000000000 kunst5

Het is een vroeg werk van Piet Mondriaan, die vooral bekend is geworden door zijn abstracte en non-figuratieve kunst. Dit is bijvoorbeeld  een typische Mondriaan:

000000000 kunst 8

Alleen is het in dit geval juist weer geen Mondriaan maar een kunstwerk van de Duitse kunstenaar KP Brehme waaraan ook een tentoonstelling was gewijd.

Het oeuvre  van KP Brehmer (1938 – 1997)  – ik citeer nu even de site van het museum – bestaat uit schilderijen, prenten, tekeningen en films die ogen als diagrammen, beeldstatistieken, abstracte kunst en dan weer als reclame affiches.”  Zie bijvoorbeeld deze twee landschappen:

000000000 kunst 811

000000000 kunst 9

Het was  interessant maar meer werk dat je in een museum gaat bekijken dan dat je het thuis aan de muur hangt.

Ziet u overigens wat ik aan het doen ben? Ik ben u aan het beïnvloeden! Zonder u expliciet  op te oproepen om naar dit museum te gaan of een Museumkaart of Rotterdampas te kopen schrijf ik zodanig positief over deze zaken,  dat u de neiging krijgt om één of meer van deze producten “te consumeren”.

Oftewel ik ben een influencer.  Ik krijg dan ook dik betaald door het (toekomstige) Kunstmuseum Den Haag en de organisaties die achter de Museumkaart en de Rotterdampas zitten.

Het gebruik maken van influencers behoort naast “het inzetten van positieve recensies”  – zie het blog van gisteren –  tot de moderne marketinginstrumenten. Het wordt tegenwoordig overal voor ingezet, zelfs door psychiaters, zoals deze Sigmund-strip van Peter de Wit laat zien.

00000000 sigmund

(Omdat dit de strip is uit de krant van gisteren en die krant vandaag alleen nog maar wordt gebruikt om de vis in te pakken, ben ik zo brutaal om hem hier te laten zien. De Sigmund-strips verdienen het om een zo groot mogelijk lezerspubliek te krijgen en niet direct bij het oud-papier te belanden.)

Misschien vraagt u zich af hoeveel ik nou betaald krijg in mijn rol als influencer. Er geldt hoe meer volgers een influencer heeft, hoe meer hij of zij betaald krijgt. Ik moest het dan ook doen met een gratis koekje bij de koffie in het voortreffelijke Grand Cafe in de tuinzaal van het museum. Maar zo gauw ik meer lezers krijg, word ik niet meer met koekjes betaald maar met schilderijen van Mondriaan. Daar heeft het Kunstmuseum Den Haag, wat meer bezoekers verdient, er meer dan genoeg van.

 

 

 

 

 

Recensies

Ik kwam bij toeval op deze site en ik heb genoten. Wat een leuk en informatief verhaal!” aldus één van de reacties op één van mijn blogs. Oké, ik heb die reactie zojuist zelf verzonnen. (Maar hij zou natuurlijk wel zo geschreven kunnen zijn!)

Eén van de problemen van het internet is dat je niet meer weet wat echt nieuws is en wat fake-news is en dat geldt ook voor recensies. Je kan als je wilt positieve recensies kopen. In februari van dit jaar deed de NOS een onderzoek hiernaar.  Ze richten op papier een restaurant op en kochten voor hun niet-bestaand restaurant nep-advertenties. Zie hier een aantal van de recensies die ze kochten.

00000000 NOS

Wij kochten zes recensies op Google en drie recensies op Facebook voor in totaal vijftig euro. “In onze winkel kun je zelf bepalen hoeveel sterren je wil”, aldus een medewerker van het bedrijf waar wij onze recensies kochten. “Het lijkt net echt!” aldus de NOS. (Zie ook hier.)

Leuk was ook de reactie van de eigenaar van het bedrijfje dat de NOS de recensies had verkocht toen hij hoorde dat ze van de NOS waren. “Ik vind het een beetje misleidend dat jullie ineens van de NOS blijken te zijn”, zegt hij.

Het kopen van positieve recensies is juridisch gezien illegaal, want het wordt gezien als misleiding. Maar rechtszaken zijn er in Nederland nog niet over gevoerd. (Wel over het plaatsen van negatieve nep-recensies bij concurrenten en dat heeft zelfs geleid tot forse schadevergoedingen.)

Nep-recensies zijn overigens van alle tijden. In de film ‘The shop next door’ uit 1940 van regisseur Ernst Lubitsh speelt James Stewart iemand die in een winkel in een Boedapest werkt.

00000000 james stewart

In deze komedie staat hij op een gegeven moment buiten voor de zaak als er wat mensen komen aanwandelen. Hij gaat dan opeens bewonderend de etalage bekijken en mompelt dan hardop. “Goh, hier hebben ze mooie spullen”, waarop één van de wandelaars zegt: “Ja, ik denk wel dat u dat kan beoordelen, want u werkt hier immers.

Soms zie je “valse” recensies staan zonder dat er sprake is van opzet. Gisteren zat ik in verband met een toekomstige reis naar Amerika op Tripadvisor te kijken naar wat recensies van het Bowen Motel in Moab in de staat Utah. Daar zag ik de volgende recensie staan met daaronder de reactie van de eigenaar.

00000000 bowen recensie

‘O’ uit Nederland was dus niet zo enthousiast over het ‘Ontbijt in hok met duistere types. Leek alsof het lokale zwervers waren”. Het grappige is dat het hotel helemaal geen ontbijt aanbiedt.

Bedankt voor de tijd om onze accommodatie te beoordelen. Ik weet niet zeker dat dit de juiste locatie is omdat we geen ontbijt aanbieden. Ik hoop dat u een prachtig bezoek aan onze stad had.” aldus de mooie reactie van de eigenaar.

Ik vermoed dat toen O uit zijn hotelkamer stapte hij ergens vlakbij het hotel een aantal mannen – type lokale zwervers –  in één of ander hokje een boterhammetje of zoiets zag staan eten en toen gedacht heeft dat dit ontbijtruimte was. Vervolgens is hij er bij gaan staan, heeft misschien een homp brood van de mannen gekregen en dit samen met hun opgegeten.

Anyway, de moraal van het verhaal is dat u moet uitkijken met recensies op internet.

En o ja, ik hoop dat u  – net zoals de familie Foppe die mij zojuist liet weten dat ze net zoals altijd ook deze keer weer intens van deze blogpost hebben genoten – tevreden bent over deze blogpost. Zegt het voort, zeg het voort.

 

Even tussendoor

Tussen het oplossen van alle wereldproblemen door kijk ik wel eens op de site van Taalvoutjes . Daar staan niet alleen leuke voorbeelden van typische typefoutjes, zoals:

0000000 1 taalvoutjes 0

0000000 1 taalvoutjes 3

of vergeten streepjes en komma’s

0000000 1 taalvoutjes

maar af en toe ook grappige taalverhaaltjes

0000000 1 taalvoutjes 2

Maar nu weer terug naar het oplossen van de wereldproblemen. Heb ik het druk zat mee.

Op reis

In het programma van Eva Jinek werd gisteren het succes besproken van het programma ‘We zijn er bijna’.  Per aflevering kijken er meer dan twee miljoen kijkers. In het programma reist Martine van Os van omroep Max mee met een groepsreis van wat oudere Nederlanders die met hun caravans door oost-Europa reizen.

0000000 1 we zijn er bijna 1

Ze reizen met hun caravans van camping tot camping. Er gebeurt niet veel. Je ziet  de caravans over een bergpas rijden. Als ze op de camping aankomen, volgt het gedoe om de caravan op de goede plek en om waterpas  te krijgen. Ze spelen een spelletje jeu de boules, bezoeken een plaatselijke markt of maken onder leiding van een gids ergens een excursie. Verder hoor je ze in gesprekken met Martine van Os persoonlijke verhalen vertellen, wat soms ontroerende inkijkjes in hun leven geeft. Kortom, een heerlijk voortkabbelend programma.

Ik heb laatst een aflevering bekeken. Ik moest gelijk denken aan die keer heel, heel lang geleden – 1988 om precies te zijn –  toen wij op huwelijksreis waren in Amerika. We zaten op een gegeven moment op een bankje bij de Bright Angel Lodge aan de rand van de South Rim van de Grand Canyon, uit te rusten van een wandeling langs de rand van de Grand Canyon.

Er stopte een bus en daaruit stapte een groep oudere Nederlanders, zeg maar van het type van ‘We zijn er bijna’.  Het  waren deelnemers aan een groepsreis per bus door Amerika. Ze liepen even naar de rand van de Grand Canyon, keken er naar en gingen toen op de  bankjes naast ons zitten.

0000000 1988 GCDe Grand Canyon in 1988. Uit de tijd dat je de foto’s niet digitaal maakte maar met hulp van een filmrolletje dat ontwikkeld moest worden.

De man op het bankje naast ons tuurde de Grand Canyon in en je kon zien dat hij ergens over zat na te denken. Opeens draaide hij zich om en zei toen tegen de vrouw naast hem: “Hoe zou het zijn met de kranten thuus?

Sindsdien heb ik de neiging om, als we ergens bij een natuurwonder zijn, tegen Marianne te zeggen:  “Hoe zou het zijn met de kranten thuus?

0000000 1988 MV

1988: Monument Valley. “Hoe zou het zijn met de kranten thuus? Kan al best wel eens zo’n hoge stapel zijn

Paleis Noordeinde

Zaterdag had de NVM weer eens een Open Huizen Dag .

0000000 open1

Tot de huizen die je kon bezoeken behoorde deze keer ook Noordeinde 68 in Den Haag, beter bekend als paleis Noordeinde, het huidige werkpaleis van koning Willem-Alexander en Koningin Maxima.

0000000 paleis 00Het paleis zoals het te zien is op Google Maps. 

Het werkpaleis staat te koop. Het is weliswaar nu nog wel groot genoeg voor de koning, maar hij heeft uitbreidingsplannen. Willem-Alexander staat op de lijst van mogelijke Britse troonopvolgers – verre familiebanden –  weliswaar niet zo hoog  (ergens in de buurt van plek 1000) maar vanwege de a.s. Brexit ziet hij mogelijkheden. Hij zou overigens niet de eerste in de familie zijn die het koningschap van Engeland er bij doet. (Vanaf 1689 tot 1702 regeerde stadhouder Willem III als king William III ook over Engeland.)

Onlangs was hij nog in Engeland op bezoek om met de huidige eigenaar te praten over een mogelijke overname.

0000000 brit

Om te kijken of het paleis iets voor ons is, namen Marianne en ik er zaterdag een kijkje. Van de verkopende makelaar mocht je foto’s maken en zie hier enige foto’s gemaakt tijdens de bezichtiging.

0000000 paleis 6 0000000 paleis 5Het object wordt weliswaar bewaakt maar die bewaking stelt helaas niet zo veel voor. Wel is er een BuurtWhatsApp.

0000000 paleis 000De verkoper had de luiken nog snel even een verfje gegeven.

Er waren voldoende kamers voor een klein gezin.

0000000 paleis 3

0000000 paleis groene kamer

0000000 paleis 2

0000000 paleis walk in kastDeze kamer had een walk-in kast, maar die werd door de huidige bewoner nauwelijks gebruikt.

0000000 paleis 09Er lag een boek over Scheveningen op de tafel.

0000000 paleis 1

0000000 paleis lamp

0000000 paleis lampen

0000000 paleis 4

Dit is de kamer waar het management van de zaak elke maandagmorgen werkoverleg heeft. – “Wie maakt vandaag het verslag?

Linksonder op bovenstaande foto ziet u een wat vreemd gevormd zwart voorwerp. Dat is mijn  buik. Ik sta bij de stoel waar de koning op zit. De makelaar staat bij de stoel van de koningin. Linksachter is de stoel waar de moeder van de koning zit als ze aanwezig is. Hoewel haar zoon het bedrijf  heeft overgenomen, kan de moeder het nog niet helemaal los laten. Ze komt dan ook nog regelmatig langs op de zaak. Zoiets zie je vaak in familiebedrijven.

0000000 paleis spiegel

Terwijl ik even op funda met mijn mobieltje zocht wat de vraagprijs was, maakte Marianne deze foto van mij.

Het gebouw heeft ook een balkon. Je kan daar, als je er zin in hebt, naar de voorbijgangers zwaaien. Ik heb het even geoefend.

0000000 paleis zwaaien 0 0000000 paleis zwaaien 2

Al met al was het een interessante bezichtiging. We denken nog na over een bod.