George Leroy Boyle, 1891 – 1935 (?); Piloot die de eerste Amerikaanse luchtpost vervoerde maar daarbij de verkeerde kant op vloog.

Op 6 mei 1918 wordt majoor Reuben H. Fleet, een vlieger in dienst van het Amerikaanse Ministerie van  Oorlog voor welke organisatie hij in Washington piloten opleidt, ontboden door de minister van Oorlog Newton D. Baker. Deze vertelt hem dat Fleet is uitgekozen om samen met het U.S. Post Office Department  een tijdelijke luchtpostdienst op te zetten. Het zal een test van anderhalf jaar zijn. Ze moeten starten met een dienst Washington – Philadelphia – New York en vice versa. Zowel vanuit Washington als vanuit New York zou een vliegtuig opstijgen dat naar Philadelphia zou vliegen. Daar zouden deze elkaar ontmoeten, de post zou worden uitgewisseld en de vliegtuigen zouden daarna weer terug vliegen naar de plaats van vertrek. Fleet wordt geacht te zorgen voor de vliegtuigen, de piloten en moet de dagelijkse operaties gaan  leiden, En oh ja, de eerste vlucht moet al over negen dagen geschieden, want op 15 mei komt president Wilson en zijn vrouw het startsein geven voor de nieuwe dienst.

Majoor Fleet protesteert heftig. Hij is “flabbergasted”. Die termijn is veel te kort om iets te regelen zegt ei hij. Er zijn bijvoorbeeld nog  helemaal geen vliegtuigen die zo’n afstand kunnen overbruggen,  maar dat argument wordt weggewuifd. Dan moet hij maar onderweg ergens landen en bijtanken.

Het kaartje met de route dat de US Post naar de kranten stuurt om op 15 mei te publiceren. De twee mannen op het kaartje zijn de hoogste bazen van de post. De plaatsen met een rondje op de kaart konden eventueel gebruikt worden voor een noodlanding.

Fleet gaat direct aan het werk. Bij de Curtiss Aeroplane and Motor Co fabriek in Garden City, New York bestelt hij met spoed in totaal achttien vliegtuigen, waaronder zes JN6Hs vliegtuigen (deze tweepersoonstoestellen stonden bekend onder de naam Jenny). Hij laat de Jenny’s aanpassen. Zo wordt de stoel van de tweede piloot weggehaald om ruimte te maken voor de postzakken en voor een groter vliegbereik wordt er provisorisch een extra benzinetank in het vliegtuig ingebouwd en verbonden met de oorspronkelijke tank. Een korte testvlucht met het eerste aangepast vliegtuig toont aan dat het idee werkt.

Fleet gaat ng daarnaast met grote spoed op zoek naar piloten. Hij heeft in eerste instantie zes nodig. Vier ervaren militaire piloten kiest hij zelf uit, maar de overige twee piloten worden hem toegewezen door de US Post. Die twee piloten zijn niet echt ervaren vliegeniers, maar hadden hun vliegtraining er net op zitten. Ze zijn voor deze prestigieuze baan dan ook niet gekozen vanwege hun vliegcapaciteit maar vanwege hun relaties. De ene (James C. Edgerton) is de zoon van het  hoofd inkoop van de Post, de andere (George Leroy Boyle) is verloofd met de dochter van Charles McChord, de Interstate Commerce Commissioner, de man die er voor heeft gezorgd dat de US Post het pakketvervoer in Amerika heeft toegewezen gekregen.

Eén dag voordat de dienst moet beginnen, levert de fabriek in New York de eerste drie Jenny-toestellen op. Bij twee is de extra tank al ingebouwd, bij eentje nog niet. Samen met twee van zijn piloten vliegt Fleet de toestellen van New York naar Philadelphia. Ze oriënteren zich met hulp van een kompas en de stand van de zon Fleet vliegt het toestel dat nog geen extra tank had,  Dankzij de extra tank kunnen de twee aangepaste toestellen de afstand naar  Philadelphia in één keer overbruggen, maar Fleet moet onderweg landen. Hij  landt ergens in een weiland. Na de landing koopt hij van de boer die komt kijken wat er in zijn weiland staat vijf gallon tractorbenzine. Fleet hierover:

“De boer verkocht me een melkbus met vijf-gallon tractorbenzine, maar ik had moeite om het zonder een trechter in de tank te krijgen. Ik denk dat  ik er maar zo’n drie gallon in kreeg. De rest morste ik allemaal over mij heen. Maar omdat de duisternis er aan kwam, kon ik niet wachten totdat de boer meer benzine uit de stad had kunnen halen. Ik vroeg hem te wijzen welke richting Philadelphia was en vertrok. Twee mijl van Bustleton Field – het vliegveld bij Philadelphia – kwam ik weer zonder benzine te zitten en landde opnieuw in een weiland. Ik liet deze keer het toestel in het weiland staan en haalde de boer over om mij naar het vliegveld (Bustleton) te rijden. Culver en Edgerton waren daar al aangekomen.  Ik stuurde daarop Culver weg met met wat benzine om mijn vliegtuig op te halen en het naar het vliegveld te vliegen.”

’s Nachts is het hard door werken voor Fleet en zijn mannen om de vliegtuigen gereed te krijgen voor de grote dag. “Er waren zoveel dingen mis met de gemodificeerde vliegtuigen en hun motoren. We hebben de hele nacht door gewerkt om ze in veilige vliegconditie te krijgen. Eén benzinetank had zelfs een gat. We vulden dat gat op door er een stuk potlood in te proppen wat het gat precies dichtte”

De volgende dag, woensdag 15 mei 1918 is de grote dag . De eerste officiële luchtpostvlucht zal plaats vinden onder toezicht van de president Wilson. Fleet: “s Morgens om 8.40 uur vloog ik met één van de toestellen met een extra benzinetank naar Washington, waar ik om 10.35 uur landde op het poloveld in Potomac Park – er was nog geen vliegveld in Washington; een poloveld diende zo lang  als het  vliegveld. “Ik arriveerde daar net op tijd. De postvlucht zou over vijfentwintig minuten moeten beginnen.”

Na de landing spreekt Fleet met een mecanicien en geeft aan wat er nog met het toestel moet gebeuren. Let even op zijn been. Daaraan heeft hij een wegenkaart vastgemaakt die hij bij zich had om de weg te vinden.

Op het vliegveld staan al tal van hoogwaardigheidsbekleders te wachten om het vertrek van het vliegtuig bij te wonen, waaronder de Amerikaanse president Thomas Woodrow Wilson en zijn vrouw.

De president heeft een brief voor het Rode Kruis in New York bij zich, die in  New York geveild zal worden (met de opbrengst voor het Rode Kruis).

Als piloot voor de vlucht is  tot groot  ongenoegen van Fleet door de US Post de onervaren luitenant George Boyle aangewezen. Fleet had veel liever gezien dat één van zijn ervaren piloten de vlucht zou uitvoeren, maar de US Post staat er op dat die eer naar George Boyle zou gaan.

George Leroy Boyle, geboren in oktober 1891 in Fort Scott in Kansas, is het oudste kind van een gezin van  zes. Hij heeft nog drie jongere zusters. Zijn moeder is een Amerikaanse, zijn vader is afkomstig uit Canada en werkzaam als advocaat. Ook de jonge George gaat rechten te studeren, eerst aan de Universiteit van Missouri, Columbia, later aan de Kansas City School of Law in  Kansas City in Missouri waar hij vermoedelijk in 1915 zijn rechtendiploma haalt.

In 1917 kiest George voor een militaire loopbaan. Hij meldt zich aan de Aviation Section, Signal Reserve Corps van het Amerikaanse leger. In Millington, Tennessee volgthij een korte basis-vliegopleiding. Daarna voltooit hij een geavanceerde vliegopleiding in Houston, Texas en verkrijgt hij de rang van Tweede Luitenant. In mei 1918 heeft hij er in totaal zo’n zestig uur vliegen op zitten. Hij is verloofd met Miss Margaret Grundy McChord, de dochter van Charles Caldwell McChord, de voorzitter van de Interstate Commerce Commission,

Vlak voor de vlucht geeft Fleet  nog enkele instructies aan Boyle  over de route. Volgens de verhalen besteedt Boyle echter meer tijd aan zijn verloofde (de vrouw rechts op foto boven) dan aan zijn instructies.

(Foto’s zijn afkomstig uit het National Postal Museum; Smithsonian Institution).

De postzak wordt geladen in het toestel. De post ligt voorin, de piloot zit op de plek daar achter.

Dit is alle ruimte die de piloot had.

Onder luide toejuichingen neemt Boyle om 11.45 uur plaats in het toestel van Fleet en start de motor. Althans dat probeert hij, maar er gebeurt helemaal niets. Na enig onderzoek blijkt dat het toestel  – Fleet heeft  de tank bijna helemaal leeg gevlogen – nog niet is voorzien van nieuwe brandstof.  Er blijkt op het vliegveld niet voldoende brandstof voor handen te zijn, waardoor men deze uit enkele vliegtuigen, die stonden op het naast gelegen U.S. Naval Yard vliegveld, moet halen. Dat kost enige tijd en de ongedurige president Wilson begint te mopperen dat het allemaal wel lang duurt. Nadat het toestel van Boyle alsnog van brandstof is voorzien, kan hij met een vertraging van een uur om 11.45 uur alsnog opstijgen.

Boyle stijgt samen met een postzak met 62 kg op. (foto National Postal Museum, Smithsonian Institution )

Het opstijgen verloopt moeizaam. Even is men bang dat Boyle een rijtje bomen zal raken maar hij scheert er net over heen. Hij vliegt een rondje over het vliegveld en vliegt daarna weg richting Philadelphia. Althans dat is de bedoeling. Of het nu kwam doordat Boyle bij de instructies meer aandacht aan zijn verloofde dan aan de instructies had gegeven of vanwege een andere reden is niet bekend, maar tot verbijstering van de officials vliegt Boyle de verkeerde kant op. Naar het zuiden in plaats van het noorden. Later verklaarde Boyle dat hij een spoorlijn zag waarvan hij dacht dat die naar Philadelphia liep. Het is echter een andere spoorlijn, die de andere stad loopt.

Boyle heeft gelukkig al snel door dat hij verkeerd zit, zet zijn vliegtuig aan de grond om zich te oriënteren, stijgt daarna weer op, verdwaalt wederom en landt even verderop nog een keer. Bij deze landing, op 32 km afstand slechts van Washington, zijn vertrekplaats, breekt de propeller van het vliegtuig en moet Boyle de vlucht staken. Toevalligerwijs is hij geland naast het huis van de plaatselijk postkantoorhouder. Deze brengt hem met postzak en al per auto weer terug naar zijn startpunt in Washington. De andere vluchten die dag, die tussen New York en Philadelphia en die van Philadelphia naar Washington, verlopen wel probleemloos.

Ook in New York en Philadelphia waren die dag feestelijk bijeenkomsten. Hier staat luitenant Edgerton omgeven door notabelen op het vliegveld van Philadelphia voorafgaand aan zijn succesvolle vlucht naar Washington.

De volgende dag vliegt één van de andere piloten de postzak van Boyle met de brief van de president alsnog naar Philadelphia.

Het vluchtrapport van Boyle van de vlucht

Dankzij zijn belangrijke connecties krijgt Boyle twee dagen later een nieuwe kans van de US Postal Service. Deze keer vliegt voor de zekerheid Fleet tijdens het begin van zijn vlucht met een ander toestel naast hem mee om hem de weg te wijzen. Ze vliegen naar het noorden richting Chesapeake Bay. Boyle heeft van Fleet de instructie gekregen om aangekomen bij de oever van de baai deze in noordelijke richting te volgen – hij moet hierbij de baai aan zijn rechterzijde houden – totdat hij bij het meest noordelijk punt is. Vanaf daar moet hij in noordoostelijk richting verder over land naar Philadelphia vliegen. Als ze bij Baltimore komen, steekt  Boyle zijn duim op ten teken dat alles goed gaat en dat hij de weg weet, Fleet vliegt daarop terug naar Washington. Boyle vervolgt de route langs de baai en houdt het water rechts aan.

Maar het gaat echter wederom mis. Aangekomen bij het noordelijkste puntje van de baai (Elkton) vliegt Boyle namelijk niet door naar het noorden, maar blijft hij de oever van de baai (die nu in zuidelijke richting loopt ) nog steeds volgen om uiteindelijk helemaal in het meest zuidelijke puntje van de baai bij Cape Charles bij de oceaan te belanden. Daar komt hij zonder brandstof te zitten.

“The Atlantic Ocean and lack of gas prevent him going further.” zou majoor Fleet later zeggen. Boyle zet zijn vliegtuig aan de grond en heeftvgeluk dat hij naast een boerderij is geland, waar hij van de boer wat brandstof kan lenen. De boer wijst hem de goede kant op en deze keer vliegt Boyle wel consequent naar het noorden.

Zo’n 15 mijl voor Philadelphia raakt zijn brandstof echter weer op en moet Boyle opnieuw landen. Hij  landt zijn toestel in de schemering op de golfbaan van de Philadelphia Country Club . Bij de landing gaat het echter mis. Het vliegtuig raakt een obstakel op het gras. Boyle wordt uit het vliegtuig geslingerd. Gelukkig voor hem raakt hij hierbij slechts licht gewond. Het vliegtuig heeft wel veel schade. De linkerondervleugel is afgescheurd en de linkerbovenvleugel is beschadigd. Uiteindelijk zal Boyle samen met zijn postzak per trein in Philadelphia arriveren.

Het vliegtuig kon worden gerepareerd, maar het kwam pas twee maanden later op 10 juli 1918 weer in dienst.

Het ongeluk betekende wel het einde van zijn carrière als vlieger in dienst van de US Post. Ondanks aandringen van zijn toekomstige schoonvader weigert de US Postal Service om nog langer gebruik te maken van de diensten van Boyle. Zijn korte vliegcarrière levert hem wel de bijnaam Wrong Way Boyle op.

Een maand na deze vlucht trouwen Boyle en zijn verloofde in het New Willard Hotel, een luxueus hotel in Beaux-Arts -stijl nabij het centrum van Washington DC. “One of the most notable of the June weddings in the capital,”, aldus de plaatselijk krant. Vermoedelijk is hij dan al niet meer actief als piloot. Even later begint hij een juridisch loopbaan. In 1920 wonen hij en mevrouw Boyle (samen met haar vader, rechter McChord) in het Willard hotel en is Boyle actief als een praktiserend advocaat. Mevrouw Boyle bevalt op 15 april 1921 in Washington, DC van een dochter Josephine genaamd.

In 1924 leven de Boyles apart. George Boyle is dan werkzaam als advocaat in Kansas City, Missouri, terwijl mevrouw Boyle en dochter Josephine in Washington, DC verblijven. Hoe het verder met hem in het leven is gegaan, is niet bekend. Volgens sommige bronnen is  hij in 1935. overleden

In 1968, tijdens een interview op een bijeenkomst ter gelegenheid van het feit dat het vijftig geleden was dat de eerste luchtpostvlucht had plaats gevonden, vertelt de dan 81-jarige majoor Fleet dat luitenant Boyle niet te zwaar bekritiseerd moet worden:

“Er waren in die tijd geen kaarten van veel waarde voor de piloten. Majoor Lester Jones, hoofd van het Geodetic Survey Office, maakte kaarten voor de luchtpostpiloten van aan elkaar geplakte kaarten van de staten New York, New Jersey, Pennsylvania, Delaware en Maryland. Deze hadden allemaal een verschillende schaal en toonden alleen de belangrijkste steden, dorpen, rivieren en havens. Deze kaarten bevatten weinig details.

Naast slechte kaarten was het magnetische kompas in elk vliegtuig zeer onnauwkeurig en werd het beïnvloed door al het metaal in het vliegtuig. Piloten moesten een zesde zintuig hebben om te navigeren, en velen leerden dit pas nadat ze een lange tijd hadden gevlogen. Luitenant Boyle had gewoon niet genoeg opleiding om de klus te klaren.” aldus Fleet in 1968.

Het vliegen van de luchtpost was in die tijd niet zonder gevaar. Tussen 1918 en 1926 kwamen 35 piloten van de luchtpostdienst van de US Post om het leven als gevolg van crashes en ongelukken met hun toestel.

Terug naar het overzicht van het museum van opmerkelijke mensen.

P.S. Bij het schrijven van dit portret is dankbaar gebruik gemaakt van onder andere de volgende sites:

• https://www.thisdayinaviation.com/tag/george-leroy-boyle/
• https://postalmuseum.si.edu/wrong-way-boyle
• https://www.airandspaceforces.com/PDF/MagazineArchive/Documents/1989/December%201989/1289airmail.pdf
• https://postalmuseum.si.edu/exhibition/fad-to-fundamental-airmail-in-america/airmail-pilot-stories
• https://www.americanairmailsociety.org/wp-content/uploads/2018/08/Jenny5Frame.pdf
• https://boundarystones.weta.org/2022/12/09/wing-and-prayer-dcs-destined-fail-airmail-flights