Categorie archief: kunst

Zo zag Vincent van Gogh er uit.

Er is een groot (en ongetwijfeld duur) project geweest met als resultaat dat we nu eindelijk weten hoe Vincent van Gogh er uit zag. Zie  hier een verhaal over dit project in het AD.

vincent van gogh

Oké, er zijn maar een stuk of veertig zelfportretten van hem, maar die geven allemaal Vincent in spiegelbeeld weer, immers dat is wat hij zag bij het schilderen van die portretten.

vincent van gogh 2

Ik heb er echter ook het nodige geld tegen aangegooid en deze zelfportretten voor u gespiegeld en zie hier het resultaat. Nu weten we ook hoe Vincent dacht dat hij er uitzag.

vincent van gogh 3

Binnenkort komt het project ook met de echte Rembrandt op de proppen, want daar hebben we ook nog geen enkel idee van hoe hij er uit zag.

Kunsternaars zonder naam

Zoals ik eerder in dit blog heb geschreven heb ik vorig jaar een keer een gesprek gehad met het tv-productiehuis Helder over een mogelijke betrokkenheid van mij als deskundige bij het programma ‘De Nieuwe Vermeer’, dit als ‘kenner’ van het schilderij ‘Het Tweede Straatje van Vermeer’.  Zie hier. Ze besloten later echter met een andere deskundige in zee te gaan, die een andere theorie over het schilderij had met als resultaat dat het winnende schilderij totaal niet op het verdwenen Tweede Straat lijkt, althans dat denkt deze deskundige van dienst.

Een deskundige is iemand die er op het laatste ogenblik wordt bijgehaald om een deel van de schuld te krijgen.” – Sam Ewing, Amerikaans honkbalspeler

Inmiddels is het programma op tv geweest en heerst er wat onvrede onder de deelnemers van de ‘vrije categorie’, die naar eigen inzicht een werk van Vermeer mochten maken. De onvrede lag er onder andere in dat ze wel in beeld kwamen maar dat hun achternaam niet werd genoemd.

merel

NU.nl: “Ruim een miljoen mensen keek de afgelopen weken naar De Nieuwe Vermeer, een programma waarin zes vermiste werken van Johannes Vermeer tot leven worden gewekt. In elke aflevering maakten twee meesterschilders tegen betaling een precieze reconstructie. En er was een vrije categorie, waarvoor iedereen zich kon aanmelden met een eigen kunstwerk.

Professioneel kunstenaar Merel Jansen won die laatste categorie in de vijfde aflevering. Ze werd door de programmamakers gevraagd om mee te doen als meesterschilder, vertelt ze. Daar bedankte ze voor, waarna ze zich inschreef voor de vrije categorie.

Alle deelnemers moesten vervolgens een dichtgetimmerd contract tekenen, met de toezegging dat ze op ieder moment konden uitstappen. In dat contract, dat NU.nl in handen heeft, staat dat kunstenaars afzien van vergoedingen en dat ze zelf geen informatie over het verloop van de afleveringen naar buiten mogen brengen. Dat namen ze op de koop toe, want succes op de landelijke televisie zou goed kunnen zijn voor hun naamsbekendheid.

zangeres zonder naam

Maar met het contract deden alle kunstenaars ook afstand van het recht op naamsvermelding. En dus is De Nieuwe Vermeer niet verplicht hun volledige namen te noemen. “Ik ging ervan uit dat dat was omdat ze in de trailers van het programma niet alle makers kunnen vermelden”, vertelt de gevestigde kunstenaar Domenique Himmelsbach de Vries, die ook van tevoren door de programmamakers werd benaderd over de wedstrijd. Hij won in de vrije categorie van de eerste aflevering. “Maar in de uitzending verschenen alleen onze voornamen.”

Hanneke Holthuis, die met Pictoright opkomt voor de rechten van kunstenaars, is kritisch op het televisiecontract. “Naamsvermelding is een wettelijke norm die al meer dan honderd jaar geldt. Ik vind het kwalijk dat die wet niet wordt gerespecteerd. Vooral omdat er sprake is van iets wat naar uitbuiting neigt. Dat vind ik schokkend bij een publieke omroep.” Omroep MAX zegt dat deze wet wél is nageleefd en dat de kunstenaars ermee hebben ingestemd dat ze afstand zouden doen van het recht op naamsvermelding.”

bzn

1978 Prins Claus (zonder achternaam) feliciteert de Band Zonder Naam (BZN) 

Omroep MAX moest een selectie maken uit honderden “creatievelingen” – een bewust gekozen term. “De vrije categorie is zo divers dat die niet makkelijk in één woord te vangen is”, zegt een woordvoerder van de omroep tegen NU.nl. “Er doen professionele kunstenaars, passievolle amateurs en beginnende makers mee. Soms zijn ze kort in beeld, soms wat langer, soms in een kader, soms vol. Ieders volledige naam in beeld brengen maakt het erg onrustig voor de kijker en kon soms praktisch niet omdat iemand maar heel kort te zien was. Vandaar deze keuze.”

0000 naam 00

Enfin, tot zover deze terugblik van uw bekende blogschrijver.

schrijver 1 schrijver 2

Schrijver zonder naam

Martin (achternaam bekend bij de makers van dit blog).

Kees van Dongen

Maandag zijn Marianne en ik naar het Singer Museum in Laren geweest voor een tentoonstelling over Kees van Dongen.

Het Singer Museum is een mooi museum. Enig minpuntje is dat de doorgangen naar de zalen vrij klein zijn. Je moet er telkens door heen kruipen. Ik paste er maar net door. Zie hier hoe klein die doorgangen zijn.

20230206_105843

Het bekendste werk van Van Dongen – ‘Le Coquelicot ‘ (ook bekend als ‘The Corn Poppy’) uit 1919  – hing er niet. Het hangt bij ons thuis aan de muur.

000 poppy corn

Oké, bij ons thuis hangt een kopie, het origineel hangt in een museum in Houston. Wel hingen er andere schilderijen van vrouwen met opvallende ogen zoals bijvoorbeeld.

000 dongen

000 dongen 2

Dit laatste schilderij had volgens de informatie naast het schilderij de titel ”Vinger aan de wang’, een treffende titel kan ik wel zeggen.

Er hingen niet alleen portretten van vrouwen, Van Dongen had ook gekozen om andere voorstellingen te schilderen zoals u hier kan zien.

000 dongen 3

20230206_112418

Deze laatste foto beantwoordt ook gelijk de vraag wat voor een soort mensen hebben op maandagmorgen tijd om een museum te bezoeken. Nou wij dus en de andere oudjes.

Zelf bleek ik verrasenderwijs deels op één van de schilderijen afgebeeld te staan, ja echt waar, en wel op het portret dat Van Dongen maakte van Josephine Baker.

000 dongen 0

Als u goed kijkt, dan ziet u namelijk bovenaan het schilderij mijn schoenen en onderaan mijn handen.  Na een kopje koffie hebben we buiten ook nog wat beelden in de tuin van het museum bekeken.

20230206_121559

Tot zover dit verslag van uw kunstkenner. Wie de tentoonstelling ook wil zien, kan nog tot 7 mei terecht in het museum.

000 dongen 00

 

Muurschilderingen in Scheveningen

Omdat Marianne in januari met wat vriendinnen op wintersport gaat, moet ze wat aan haar conditie doen. Ik ga niet mee en hoef dus niets te doen om mijn conditie te verbeteren. Wat overigens ook niet nodig zou zijn omdat mijn conditie al van een ongekend niveau  is.

Enfin, in het kader van het verbeteren van haar conditie fietsten wij een paar dagen geleden naar Scheveningen, waar ik op internet een leuke wandeltocht had gezien die een zekere Henriëtte Bokslag daar had geplaatst. Deze wandeltocht van zo’n 5 km voert langs een groot aantal leuke muurschilderingen in Scheveningen (hier zeggen wij trouwens op Scheveningen).  Zie hier wat foto’s van de muurschilderingen die wij zagen.

muurschildering 1

Het afgebeelde gebouw op deze muurschildering is de Seinpost. Kinderen van de basisschool “De Kubus” in Scheveningen hebben het keramiek gemaakt dat op de wand van de schildering is aangebracht. Zie hier een detail met wat keramiek:

muurschildering 2

Even verderop staat op de zijmuur van het Badhotel de vuurtoren van Scheveningen afgebeeld. In werkelijkheid is deze rood-wit, maar omdat blauw de basiskleur is van het Badhotel is hij hier in blauw-wit afgebeeld.

muurschildering 3
.
Nog wat afbeeldingen: zie hier een beschilderd transformatorhuisje.
muurschildering 5
.
In een steegje richting zee zagen we deze muurschildering op een muurtje.  De schoonheid bij deze zit in de details.
 .
muurschildering 6
muurschildering 7
.
In een tunneltje even verderop is deze te zien.
muurschildering 8
.
De muurschildering hieronder leverde een misverstand op. Uit de routebeschrijving op internet meende ik op te maken dat deze “Ze benne er weer” heette, wat ik wel een mooie titel vond.
muurschildering 9
.
Echter die titel bleek bij de volgende afbeelding  te horen.
muurschildering 10
.
Nog een drietal muurschildelingen
muurschildering 11
 .
muurschildering 12
 .
muurschildering 13
 .
Deze laatste stond niet in de routebeschrijving vermeld – een illegale afbeelding dus – maar zagen wij onderweg staan. Toch maar even stiekem naar gekeken. Uiteindelijk belandden wij bij de zee, waar we nog net de zon onder zagen gaan.
muurschildering 14
Toen was het tijd om weer op huis te gaan. (Omdat we in Scheveningen waren, zeg ik  ‘op huis’ en niet ‘naar huis’.)
Wie ook deze route wil wandelen; op de site van Henriëtte Bokslag kan je hier de routebeschrijving vinden.

Toevallige Kunst

Uit de serie Toevallige Kunst: ‘Snijplank met Ui’.

snijplank

(Misschien is het in dit geval beter om te schrijven: ‘Ui de serie Toevallige Kunst’ in plaats van ‘Uit de serie Toevallige Kunst’.)

Het rood komt van een rode kool, het geel van een sinaasappel.

De boekenclub in Uithuizen

In 1980 speelde Toon Hermans in zijn onemanshow de voorzitter van de vereniging ‘Ons Genoegen’,  die aankondigt dat de vereniging ‘Ons Genoegen’ is uitgebreid met een enkele nieuwe leden. Vervolgens leest Toon Hermans de hele lijst een aantal keer voor. “Mevrouw Peper, mevrouw  Zwaarmakers, juffrouw van der Stang, mevrouw Perenboom, mevrouw Stofregen, mevrouw Opdebeeke, mevrouw Deegroller, mevrouw Stip, mevrouw Hak, mevrouw Loofhutjes, mevrouw Kistenmaker en mevrouw Schroothamer.”.

voorzitter(Op de afbeelding klikken om het filmpje op YouTune te zien.)

toon hermansToon Hermans in 1980; foto  Koen Suyk, Nationaal Archief.

Aan deze sketch moest ik denken toen ik in twee van de boeken van Jan de Hartog – zie de vorige blogpost – een lijstje zag zitten met namen van dames van een leesclubje  in Uithuizen. Zie hier de namen van het lijstje uit 1965:

Mevr.Jeltsema, mevr. Immenga, mevr, Meinardie, mevr. Witkop, mevr. Schillhorn, mevr. Spieker – mijn schoonmoeder – , mevr. Klaassen, mevr. Kiel, mevr. Jansen, mevr. Eelsing,  mevr. Moorslag, mevr. Meijborg, mevr. Westerdijk, mevr. van Ess, mevr. Klema, mej. Ritzema en mevr. Wolthuis.

leesclubje

Ze hadden allemaal een boek ingebracht. Om de drie weken werden de boeken doorgegeven. De eerste keer zou  op 16 oktober 1965 zijn en op 17 september 1966 had ieder dan weer zijn eigen boek terug. Ook in een ander boek van Jan de Harog zat zo’n lijstje, dat betrof het leesclubje van het jaar 1961-1962. Hoe schattig zulke leesclubjes.

 

Jan de Hartog signeert.

Jan de Hartog, geboren in 1914 en overleden in 2002, was een Nederlandse schrijver. Na zijn vlucht tijdens de Tweede Wereldoorlog naar Engeland in 1943 woonde en werkte hij het grootste gedeelte van zijn leven in Amerika.  Van zijn boeken  – hij schreef ze na de Tweede Wereldoorlog altijd eerst in het  Engels – zijn miljoenen exemplaren verkocht. Zijn bekendste boek is ‘Hollands Glorie’. Zie hieronder Jan de Hartog in 1984 en een kaft van Hollands Glorie van een editie uit 1942.

jan de hartog hollands glorie

Tot zijn vele fans behoorde ook mijn in 2008 overleden schoonvader Arie Jan Spieker. Althans, dat neem ik aan gezien het stapeltje boeken dat ik bij het opruimen op zolder aantrof.

In 1989 bezocht Jan de Hartog Harlingen, de woonplaats van mijn schoonouders, waar hij in de bibliotheek een lezing zou geven, georganiseerd door de plaatselijke boekhandel.

hartog lezing 1

Na afloop van de lezing was de wereldberoemde auteur bereid om vragen te beantwoorden en boeken te signeren.

hartog lezing 2

Uiteraard ging mijn schoonvader – ik vermoed dat mijn schoonmoeder (zij overleed in 2009)  ook mee was – naar dit buitenkansje om zijn favoriete auteur te ontmoeten.  Na afloop van de lezing meldde mijn schoonvader zich bij het tafeltje van Jan de Hartog om een boek te laten signeren.  Helaas voor de organiserende boekhandel was dit een exemplaar dat hij van huis had meegenomen.

Voor A.J. Spieker, met de beste wensen’ schreef de auteur er in, samen met zijn handtekening en de datum 7-8-89. Blijkbaar wilde mijn schoonvader de auteur niet vermoeien met het voluit laten schrijven van zijn naam en gaf hij alleen zijn voorletters door.

hartog 1

Hij was echter nog niet van mijn schoonvader af, want deze haalde uit vermoedelijk een boodschappentas  nog een boek ter signering. Deze keer schreef de auteur er in: ‘Voor A. J. Spieker’, gevolgd door zijn handtekening en de opmerking (de enige echte).

Gezien deze opmerking, vermoed ik dat mijn schoonvader of mijn schoonmoeder vlak hiervoor de opmerking heeft gemaakt dat het toch wel heel bijzonder was dat ze hier in Harlingen de beroemde Jan de Hartog uit het verre Amerika konden ontmoeten.

hartog 2

Mocht Jan de Hartog nu denken dat hij klaar was met mijn schoonouders, dan vergiste hij zich. Daar kwam het derde boek uit de tas. ‘Voor A.J. Spieker‘ gevolgd door zijn handtekening en de datum schreef  Jan de Hartog deze keer.

hartog 3

Ik kan me voorstellen dat de rij achter mijn schoonouders  wat onrustig werd toen mijn schoonvader een vierde boek uit de tas haalde. Drie jaar eerder had Jan de Hartog een prijs gekregen en een krantenberichtje daarover had mijn schoonvader in het boek geplakt.

Deze keer had de auteur geen zin meer om ook ‘voor A.J. Spieker’ te schrijven en beperkte hij zich tot alleen zijn handtekening en de datum.

hartog 4

Groot moet de ontzetting van de auteur, de boekhandelaar en de rij zijn geweest toen er nog een vijfde boek uit de tas kwam, maar gezien de signering, waar een duidelijke opluchting uit blijkt, zal mijn schoonvader of schoonmoeder verteld hebben dat dit toch echt het laatste boek was: “Verzamelaarsters! In dankbaarheid’ schreef Jan de Hartog.

hartog 5

Ik kan niet anders dan constateren dat Jan de Hartog een geduldig iemand was en mijn schoonvader een groot fan. En oh ja, Jan de Hartog heeft zo’n veertig boeken geschreven. Geen idee hoeveel boeken van hem mijn schoonvader had, maar het zou best wel eens kunnen zijn dat Jan de Hartog die avond goed is weggekomen. Het had veel erger kunnen zijn.

 

 

Een mooie schelp

Vindt u dit een mooie schelp?

5 schelp

De meeste mensen wel. Toen deze foto – genomen  door ene Chris 73; zo noemen mensen op de Wikipedia zich soms – in 2005 op de Wikipedia werd geplaatst, werd hij direct genomineerd als één van de mooiste foto’s van het jaar.

Hebt u enig idee waarom mensen dit een mooie foto vinden? Waarschijnlijk komt het door de steeds kleiner wordende krommingen. Als u het zou gaan nameten, dan ziet u op een gegeven moment een verhouding tussen de elkaar opvolgende krommingen van 1,6 staat tot 1.

Dat is niet zo maar een verhouding, dat is de zogenaamde Gulden Snede verhouding. Mensen schijnen dat een prettige verhouding te vinden. Kunstenaars maken van dat gegeven wel eens gebruik. Kijkt u maar eens naar dit schilderij van de ‘Geboorte van Venus’,  een schilderij van de Italiaanse kunstschilder Sandro Botticelli.

5 pingala botticeli

In dit geval zit de gulden snede verhouding niet in de schelp, maar in de lengte-breedte verhouding van  het schilderij. Nu is de gulden snede verhouding van een voorwerp geen voldoende voorwaarde dat mensen iets mooi vinden. Ik kan ook wel iets maken met allerlei gulden snede verhoudingen er in, maar dat wil nog direct een echt kunstwerkje opleveren. Zie hier bij voorbeeld mijn heel snel in elkaar gezette blauwe rechthoeken, allemaal rechthoeken met een gulden snede verhouding.

gulden snede

Nu zult u zich misschien afvragen, waarom schrijf je over de gulden snede verhoudingen, maar dat komt omdat in mijn serie over de mensen achter de computer ik het (geheel herziene) portret over de Indiaanse taalkundige Pingale weer op de site heb geplaatst. Wat deze taalkundige – hij leefde 2200 jaar geleden – met computers en de gulden snede te maken heeft, dan kan u hier terug lezen.

p.s. In de natuur zie je heel vaak de gulden snede verhouding terug komen. Niet alleen in schelpen maar bijvoorbeeld ook in bloemkolen (kijkt u maar eens naar de verhoudingen van de bloemkoolroosjes.) Dus als u iemand in de supermarkt heel verrukt naar een bloemkool ziet staren, dan weet u hoe dat komt.

bloemkool

20.000 jaar voor Christus

De titel van deze blogpost klinkt als een historische film met Raquel Welch, maar die film ging wat verder terug in de tijd, namelijk naar 1 miljoen jaar voor Christus.

00 racquel welch

Klik op de afbeelding om de trailer van deze film uit 1966 op YouTube te zien. (Based on a true story, nou ja misschien niet.)

Die ‘20.000 voor Christus’ slaat op het jaar dat er ergens in Afrika iemand rondliep die streepjes in bavianenbotjes kraste. Deze botjes worden vrij algemeen gezien als het eerste rekenhulpmiddel van de mens. (De in 2014 overleden Hugo Brandt Corstius zei ooit eens: “Eén ding zal de computer nooit kunnen: van de apen afstammen.” Dat had hij dus fout gezien.)

1 botje vier zijden

De vier zijden van één van de botjes.  Ze komen uiteraard voor in mijn verhalenbundel over de mensen achter de computer.  Zie hier de vandaag geplaatste nieuwste bijdrage, namelijk het algemene overzicht van de periode 20.000 jaar voor Christus tot het jaar 1.

Ik kan me overigens voorstellen dat u misschien liever naar Raquel Welch in bikini kijkt dan naar de botjes. Iemand die dat in ieder geval deed was Andy Dusfrene (gespeeld door Tim Robbins) in de film Shawshank Redemption uit 1994. Hij bedekte het gat dat hij in de muur van zijn cel in de gevangenis aan het hakken was met een poster van eerst Rita Hayworth, daarna Marilyn Monroe en ten slotte met een poster van Raquel Welch (met een foto afkomstig uit de film ‘One Million Years B.C’).

Leuk detail, in de film ontsnapt Andy Dusfrene in 1966. De film ‘One Million Years B.C’, werd weliswaar in1966 opgenomen maar kwam  pas in 1967 uit en de poster met Raquel Welch er op dateert (hoogstwaarschijnlijk) ook uit dat jaar, een jaar nadat Andy Dusfrene ontsnapte. Dat kunnen we dus wel als een filmfoutje betitelen.

 

Rembrandt anno 2021

Rembrandt schilderde niet alleen schilderijen  – dat doen schilders nu eenmaal – maar hij maakte ook allerlei schetsen. Zie hier een zelfportret van hem.

0 rembrandt0

Wat ik echter niet wist, was dat Rembrandt nog leeft. Hij is nu 415 jaar oud en is nog steeds aan het werk! In Leiden schetst hij gezeten achter een raam van de Lokhorststraat 16 voorbijgangers. Wel heeft hij hierbij enigszins hulp van een camera en en een computerprogramma, maar gezien zijn leeftijd is dat te begrijpen. Zie hier zijn schetsen van Marianne en mij.

0 rembrandt 3 0 rembrandt 

Rembrandt is helemaal van deze tijd. Binnen no-time had hij ook een versie van mij gemaakt met een mondkapje op.

0 rembrandt 2Een gesigneerd werk van Rembrandt. Ik moet de schets maar eens laten beoordelen door ‘Tussen Kunst en Kitsch. Ik ben wel benieuwd naar de waarde. “Zo, dat had ik niet gedacht”. 

Wie zichzelf ook door Rembrandt wil laten schetsen, zie hier.

Toen Rembrandt ons schetste, keek hij recht tegen de zon in. We moeten nog maar eens een keer terug als het wat bewolkter is.

Wel of niet een Van Gogh?

Kent u dit schilderij van Vincent van Gogh?

0000000000 000000000 van gogh

Het is eigendom van het Wadsworth Atheneum in Connecticut, Amerika. Het museum  kreeg het schilderij in 1957 uit de nalatenschap van de schrijfster Anne Parrish.  Samen met dit schilderij.

0000000000 000000000 monetWat denkt u? Ziet u hier een Monet of niet? Het antwoord op deze vraag luidt: u ziet inderdaad een Monet. Hij is namelijk degene die afgebeeld staat op dit schilderij van  Pierre-Auguste Renoir uit 1873, ‘Claude Monet peignant dans son jardin à Argenteuil’ heet het.

Maar terug naar het Van Gogh schilderij. Van 1990 tot 2019 heeft het schilderij niet in het museum gehangen, maar was het opgeslagen in het depot. De reden was dat men ernstig twijfelde of het wel een Van Gogh was. De stijl en techniek zouden atypisch zijn voor Van Gogh.

Nu kan je bij die aarzelingen wel iets voorstellen, want als je bijvoorbeeld kijkt naar een andere schilderij van Van Gogh met klaprozen in een vaas, dan zie je inderdaad behoorlijke verschillen in stijl.

0000000000 000000000 van gogh3Dit schilderij ‘Vaas met rode klaprozen en madeliefjes’ uit 1890 werd in 2014 bij Sotheby’s geveild voor bijna 50 miljoen euro.

In 2019 stuurde het Wadsworth Atheneum Museum het schilderij naar het Van Gogh Museum in Amsterdam. Die onderzochten het onder andere met behulp van röntgentechnieken en ontdekten toen dat het doek was herbruikt. De vaas met klaprozen was over een zelfportret van Van Gogh heen geschilderd.

0000000000 000000000 van gogh2

Deze door het museum vrijgegeven foto is niet echt duidelijk. Te zien is onder andere zijn linkeroor. Dat sneed Van Gogh in 1888 weliswaar af, maar aangezien het schilderij uit 1886 zou stammen, klopt de aanwezigheid van het oor met de feiten van toen. Hergebruik van doeken deed Vincent van Gogh vanwege geldgebrek wel vaker. Dat hij zoveel zelfportretten schilderde heeft bijvoorbeeld niets met ijdelheid te maken maar met zijn constante geldgebrek, waardoor hij geen modellen kon in huren.

Nu is het feit dat er zich onder het schilderij een zelfportret van Van Gogh bevindt niet iets wat 100% zekerheid geeft over de echtheid van het schilderij. Immers een slimme vervalser schildert als hij sluw is eerst dat zelfportret en daarna de klaprozen er overheen.  Dus hoogstens is dit ondersteunend bewijs. U ziet dat ik naar series als CSI Las Vegas kijk.

Uit het onderzoek van het Van Gogh Museum bleek verder dat ook de verf, het canvas en de schilderstijl overeen komen met het werk van Van Gogh en het Van Gogh Museum verklaarde daarom het schilderij voor echt. Het schilderij heeft nu in de afdeling ‘European Art’ een ereplaats in het museum gekregen.

0000000000 000000000 van gogh 5

Zo ziet u maar weer eens dat vaak de naam van de schilder en niet de afbeelding zelf bepaalt of iets in een museum komt te hangen of niet. Vindt u bijvoorbeeld dat dit schilderij in een museum moet hangen?

0000000000 000000000 klaproos

Het is geen schilderij maar een foto van een klaproos waarbij ik per ongeluk een verkeerde instelling op het toestel had gekozen, waardoor je wat onnatuurlijke kleuren kreeg,

Ik heb zelf overigens nog steeds wel wat twijfels over het schilderij van Van Gogh. Niet vanwege de stijl of iets dergelijks. Daar heb ik geen verstand van, maar vanwege de afbeelding. Mijn moeder leerde mij namelijk vroeger dat het geen zin heeft om klaprozen te plukken en ze in een vaas te zetten. Ze zouden heel snel verwelken. Dus hoezo schildert Van Gogh klaprozen in een vaas?

Maar over klaprozen in een vaas binnenkort meer. Ik ben bezig met een belangwekkend onderzoek!

p.s. Van Gogh heeft ook dit schilderij met klaprozen geschilderd.

0000000000 000000000 vilnder

Wat die vlinders daar te zoeken hebben, geen idee. Klaprozen bevatten namen geen nectar.  Daarom zal je in de natuur op een klaproos nooit vlinders zien. (Vlinders leven van  nectar.) Klaprozen  produceren wel stuifmeel, waardoor bijen de bloemen wel bezoeken en zorgen voor de bestuiving en daarmee voor het voortbestaan van de klaproos.

Poseren voor een foto

Poseren voor een foto is een kunst. De een beheerst dat wat beter dan de ander.

0000000000 000000 biden

Onder deze tweet stonden een paar voorbeelden van mensen die wat problemen hadden met poseren voor een foto zoals deze.

0000000000 000000 biden 2

Biden is niet alleen een ‘natural’ in het staand poseren maar ook in het zittend poseren. In ieder geval in vergelijking met Boris Johnson.

0000000000 000000 biden 3

Eén van de trucjes van Biden is dat hij vaak iets in zijn handen heeft. De handen zijn meestal het grootste probleem waarmee mensen zitten. Angela Merkel maakt meestal een bruggetje met haar vingers.

0000000000 000000 aa27

0000000000 000000 biden 6

0000000000 000000 aaaa

0000000000 000000 biden 4De man rechts van haar op deze foto probeert haar truckje af te kijken. Tegen de man op de bovenste rij tweede van links heeft zijn pr-adviseur  vermoedelijk gezegd dat hij het beste iets kon vast houden.

Dus wilt u goed op de foto staan, zorg dan, net zoals deze man en vrouw op onderstaande foto, dat u iets in uw handen heeft.

0000000000 000000 aa2

Hoogtevrees

Vorig jaar verscheen op Imgur deze afbeelding: ‘Lunch Atop a Skyscraper: Social Distancing Edition‘.

0000000000 0000hv2mup soc distance

Waarschijnlijk kent u het origineel wel.

0000000000 0000hv timeVoor meer informatie over de foto en over het werk aan de wolkenkrabbers, klik op de afbeelding van bovenstaand filmpje van Time.

De originele foto verscheen samen met enkele andere foto’s voor het eerst op 2 oktober 1932 in ‘the New York Herald Tribune’. De foto is genomen tijdens de bouw van het Rockefeller Center. De arbeiders aten hun lunch gezeten op een stalen balk op de 63e verdieping van het gebouw in aanbouw. Op de achtergrond is het Central Park te zien. De foto was direct populair en geldt als iconisch.

Hoewel de mannen op de orinele foto echte werklui zijn, was de foto wel geënsceneerd. Er waren die dag drie fotografen  aan het werk om promotiefoto’s van de bouw te maken. Onbekend is wie van de drie de foto heeft gemaakt, vermoedelijk was het ene Charles Ebbets, maar helemaal zeker is dit niet. Je moest als fotograaf overigens wel over de nodige stalen zenuwen beschikken. Zie hier uit het zelfde Time-filmpje één van de drie fotografen aan het werk.

0000000000 00000 foto

Als arbeider moest je beslist geen last van hoogtevrees hebben om er tijdens de bouw te werken. Je werkte zonder veiligheidslijnen. Het was gevaarlijk werk. Wel betaalde het goed. Zoals John Rasenberger, schrijver van ‘High Steel: The Daring Men Who Built the World’s Greatest Skyline’  schreef: “The pay was good. The thing was, you had to be willing to die.”

Regelmatig viel er iemand naar beneden, naar verluidt kwam er in die tijd elke week wel iemand om het leven bij de bouw van de wolkenkrabbers in New York. Tot zover New York en het jaar 1932. Nu maken we even een sprongetje in de tijd en locatie.

Van de ‘Lunch Atop a Skyscraper’ is het namelijk maar een kleine stap naar Bas Kuipers, voetballer bij mijn clubje Go Ahead Eagles. Oké, dat verdient wellicht enige toelichting. Bas Kuipers deed dit seizoen mee aan een promotiecampagne van de bibliotheek in Deventer om schoolkinderen weer / meer aan het lezen te krijgen. Zie deze tweet.

0000000000 00000 bas

De campagne is geëvalueerd. Dankzij de actie ‘Scoor een Boek!’ werden er door de 500 deelnemende basisschoolkinderen liefst 1.964 meer boeken gelezen. Dat is vier boeken per kind meer. Mooi resultaat met dank aan Bas Kuipers.

Juist ja, mooie actie zult u misschien zeggen maar wat is nu het verband met die arbeiders? Daartoe moet  u even goed naar het plaatje op het twitterbericht kijken.  Dan kan u zien dat het linkerboek dat Bas Kuipers vasthoudt een boek over ruimtevaart is. Bas Kuipers is het neefje van André Kuipers, de ruimtevaarder. In één van de promotiefilmpjes om het lezen te bevorderen, vraagt één van de scholieren of Bas net zoals zijn oom ook niet graag de ruimte in wil. Ja, dat zou hij wel willen, antwoordt hij, alleen hij heeft last van hoogtevrees. Voila, zie hier het verband: hoogtevrees

Maar hoogtevrees is te overwinnen. Dat bewees Bas tijdens de laatste competitiewedstrijd van Go Ahead Eagles, uit tegen Excelsior, toen hij heel hoog de lucht in sprong en de winnende goal binnen kopte, waardoor wij promoveerden. Wij supporters zweven nog steeds hoog in de lucht.  Volgend seizoen spelen we op het hoogste niveau! Als dat maar goed gaat met Bas zijn hoogtevrees.

Elektriciteitshuisjes

Ruim een week geleden schreef ik over een elektriciteitshuisje op  het Prins Hendrikplein in het Zeeheldenkwartier in Den Haag waar een kunstenaar het gezicht van Mariska Veres – mijn oude vlam toen ik veertien jaar oud was; tevens de zangeres van Shocking Blue in 1970 – op had afgebeeld. Ik kon de foto echter niet laten zien, omdat Google Earth haar gezicht blurde.

Gisteren hebben Marianne en ik een klein rondje door Den Haag gefietst, waarbij we ook langs het Prins Hendrikplein in het Zeeheldenkwartier kwamen en nu kan ik het huisje zonder ‘geblur’ laten zien. Zie hier Mariska Veres in volle glorie.

00000 0 huisje2

Dat er nu een toilethokje naast staat, is wat minder, maar a la, het is wel een mooie afbeelding van Mariska Veres.

00000 0 huisje12

En zie hier mij dus met mijn eerste liefde van vijftig jaar geleden. De foto is genomen door mijn laatste liefde.

Oké, dit is niet helemaal waar. (Dat van die eerste liefde bedoel ik dan.) Mariska Veres was niet mijn eerste liefde. Volgens mijn ouders had ik toen drie jaar oud was al een vast vriendinnetje waar ik heel vaak mee speelde. Het was het dochtertje van een barones,  een freule dus, die bij ons in de buurt woonde, zij op stand, wij niet.

We fietsten gisteren niet bij toeval naar dit plein. Dit elektriciteitshuisje was namelijk één van de vele huisjes die ik was tegengekomen op de site van ene Denise Miltenburg. Ze heeft veel elektriciteitshuisjes in Den Haag gefotografeerd.

Een groot aantal van die huisjes in Den Haag zijn, al of niet kunstzinnig, beschilderd. We besloten er een aantal te bekijken, zoals deze die staat in een speeltuin in de Tasmanstraat.

00000 0 huisje 3b

00000 0 huisje 3

Als je goed naar de onderste afbeelding kijkt, dan kan je zien dat het waarschuwingsbord ‘levensgevaarlijk hoge spanning’ in de tekening is verwerkt.

00000 0 huisje 4b

Ook mooi was deze op het Sweelinckplein.

00000 0 huisje 0

00000 0 huisje23

De afbeeldingen op het huisje geven een soort dieptewerking, die het op de foto overigens beter doet dan in werkelijkheid.

(Even tussendoor, er stond een huis – een echt huis; geen elektriciteitshuisje – te koop op het Sweelinckplein. Marianne zocht het thuis even op Funda op en kwam toen deze schitterende makelaarstaal tegen: Na deze voordeur is de binnenkomst in de hal/gang met een keuze waarheen te gaan.” Tja, het leven is nu eenmaal keuzes maken.)

Wie wil weten waar al deze huisjes zich in Den Haag bevinden, kan terecht op de site van Denise Miltenburg of op de site van TheHaguestreetart.  Daar staat ook een kaart waar je kan zien waar heel veel (straat-)kunst in Den Haag te zien is. Binnenkort – ‘Coming Soon’ – verzorgen ze ook rondleidingen langs al die kunstwerken.

00000 0 huisje kaart