Op de top van de Mount Everest

Het was een klim, maar ik heb het gehaald: de top van de Mount Everest. En niet alleen dat, ik was ook nog eens de allereerste persoon ter wereld die het op klompen deed (met stro voor de warmte), helaas niet zichtbaar op de foto.

berg 1

Aanvankelijk zou ik samen klimmen met Mark Rutte, onze minister-president, maar deze zag er op het allerlaatste moment toch van af.  “Sorry, ik had beloofd mee te gaan, maar ik stond simpelweg voor de keuze: ga ik die belofte gestand doen? Dan zou ik voor Nederland risico’s hebben gelopen. Ik besloot daarom om niet mee te gaan. Ik baal daarvan. Nogmaals, laat ik daar volstrekt helder over zijn: ik zeg daar sorry voor”

Misschien was het maar goed dat hij niet mee was, want boven op de berg was het heel druk. Zo duwde deze Amerikaan mij bijna van de berg.

berg 2I’ve made  America great again!’ riep hij.

Nu zult u mij misschien nu beschuldigen dat ik bovenstaande foto’s heb gefotoshopt – hoe komt u er bij?  – en dat dit ook nog eens heel slecht gedaan is – laat ik daar volstrekt helder over zijn: ik zeg daar sorry voor – maar ik ben niet de enige die dit doet.  Leest u hier  en hier maar eens hoe een stel uit India door de mand viel.

Je houdt het toch niet voor mogelijk dat mensen er denken mee weg te komen. Vooral die rode jas die in een gele jas verandert is een mooi detail.

(Degene die wel de top haalde en op de oorspronkelijke foto staat, is een zekere Satyarup Siddhanta,  ere wie ere toekomt. Zie hier hem op zijn facebookpagina met de originele foto.)

 

Een digitale pasfoto

Ik moet een nieuw paspoort hebben, dus ook een nieuwe pasfoto. Dat mag niet zo maar een pasfoto zijn. Die moet aan een hoop eisen voldoen. Dit bijvoorbeeld is geen goede pasfoto.

trump

Hij voldoet onder andere niet aan de volgende eisen: ‘ogen op een horizontale lijn’; ‘hoofd niet gekanteld’; ‘schouders recht’; ‘neutrale blik’ en ‘recht in de camera kijken’.

Met die laatste eis heb ik ook altijd een probleem. Niet dat ik niet recht in de camera kijk, maar op de een of andere wijze  – ik weet niet hoe het komt – sta ik heel vaak met dichte ogen op een foto. “Al is de sluiter van het toestel nog zo snel, mijn ogen knipperen wel.”

Ik besluit om de pasfoto’s in een fotozaak te laten maken. Ik neem plaats op het krukje. Bij de eerste foto: ogen dicht. Bij de tweede foto: ogen dicht. Bij de derde foto probeer ik uit alle macht niet te knipperen. Het lukt. Ik heb mijn ogen open. Alleen ziet de fotograaf nu pas dat hij geen SD-kaartje in zijn toestel had gestopt. Hij stopt er een kaartje in en neemt opnieuw een foto en zo waar, ook bij de vierde foto heb ik mijn ogen open. Ok, er zijn mensen door de politie gefotografeerd die er op hun ‘mugshot’ onschuldiger uitzien dan ik, maar de pasfoto is gelukt. Daarmee kan ik reizen. Het paspoort kan worden aangevraagd.

En over pasfoto’s gesproken, een paar jaar geleden vroeg de universiteit aan de jongste dochter om een digitale pasfoto op te sturen. Ze ging naar een goedkope fotozaak in de buurt. Ze legde uit dat ze een digitale pasfoto nodig had. Geen probleem zei de man. Hij maakte een foto en kwam even later terug met vier afdrukjes. Nee, zei de dochter, ik heb een digitale foto nodig. Maar dit is een digitale foto zei de man, kijk maar, ik heb een digitale camera.

De dochter heeft toen maar één van die foto’s in gescand en opgestuurd.

Aardbevingen in Nederland

Uit de serie ‘Nutteloze Kennis’: aardbevingen in Nederland

Naar aanleiding van de aardbeving in Italië van afgelopen woensdag – het dodental staat inmiddels op 250 en meer dan 360 mensen zijn gewond geraakt – heb ik eens gekeken hoe het zit met aardbevingen in Nederland. Dat is een groeimarkt, dit dankzij de “gas-aardbevingen” in Groningen. Op deze site heeft een zekere Roeland Smit dit prachtig in beeld gebracht.

aardbevingen 2

Roland Smit werkt volgens RTV Noord bij de brandweer in Groningen. In zijn vrije tijd maakte hij de animatie op basis van gegevens van het KNMI. Het filmpje laat zo ongeveer alle aardbevingen in de provincie Groningen (en in de rest van Nederland) zien vanaf 1987 tot nu toe. Aanvankelijk zie je niks gebeuren, – blijven kijken echter – vanaf de jaren negentig zie je ze  opduiken en zeker vanaf 2010 is het komen en gaan.

Voor wie er geïnteresseerd in is op deze site van de KNMI kan je altijd de gegevens van de laatste vijftien aardbevingen in Nederland zien, inclusief de details. Veertien van de laatste vijftien aardebevingen in Nederland (ze vonden allemaal de afgelopen maand plaats) hadden hun episch centrum in de provincie Groningen. De vijftiende vond plaats bij Maaseik vlakbij Roermond.

Deze aardbeving was in tegenstelling tot de aardbevingen in Groningen tektonisch van aard. De aardbeving van Maaseik was gelijk ook de zwaarste van de vijftien bevingen van de afgelopen maand in Nederland, maar met een magnitude van 1,7 op de schaal van Richter was het wel een kleintje. (Aardbevingen met een magnitude kleiner dan 2 op de schaal van Richter voel je normaal gesproken niet.) De schaal van Richter is een logaritmische schaal. Een aardbeving met een magnitude van 4 is bijvoorbeeld 10 keer zo zwaar als een aardbeving met een magnitude van 3.

De zwaarste aardbeving ooit gemeten in Groningen was die bij het Groningse dorp Huizinge (ten oosten van Middelstum) op 16 augustus 2012. De aardbeving had een geschatte magnitude van 3,6.

De zwaarste aardbeving in Nederland vond plaats op 13 april 1992 bij Roermond. Deze aardbeving had een magnitude van 5,8 op de schaal van Richter. (Dat is dus meer dan 100 keer zo zwaar als de zwaarste aardbeving in Groningen). Uit de Wikipedia:

‘Het epicentrum van deze krachtige aardbeving lag enige kilometers ten zuiden van Roermond. De sterkte bedroeg 5,8 op de schaal van Richter en een maximale intensiteit van ruim VII op de 12-delige schaal van Mercalli. De aardbeving richtte op sommige plaatsen meer schade aan dan op andere, doordat de intensiteit niet overal hetzelfde was.

De aardbeving werd gevoeld tot in Tsjechië, Zwitserland, Frankrijk en Engeland. In het gebied tussen Roermond, Maaseik en Heinsberg werd door deze beving schade aangericht aan (vooral oudere) gebouwen en auto’s, die geraakt werden door vallend puin. De Sint-Sebastianuskerk Herkenbosch werd zwaar beschadigd en moest opnieuw gerestaureerd worden.

aardbevingen 0De kerk na de aardbeving. Foto Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed; fotograaf  Paul van Galen

De totale schade werd geschat op 275 miljoen Nederlandse gulden (ca. 125 miljoen euro), waarvan 170 miljoen gulden (ca. 77 miljoen euro) in Nederland.

In het landschap traden landverschuivingen, oeververzakkingen en zandfonteinen op als gevolg van het trillen van de met water verzadigde bodem. Omdat de aardbeving plaatsvond op een diepte van ongeveer 17 kilometer in een diep gedeelte van de Peelrandbreuk, aan de noordelijke begrenzing van de Roerdalslenk, bleef de schade relatief beperkt. De hoofdbeving werd voorafgegaan door een lichtere beving van 4,8 op de schaal van Richter. Na de beving van 5,8 werden er tot een maand later nog 200 naschokken gemeten met sterktes tot 3,8 op de schaal van Richter’.

aardbevingen 1Waterkeringschade door aardbeving bij Roermond. Hier: scheuren in de rechteroever van de Maas bij Leeuwen, tegenover Buggenum. Foto: https://beeldbank.rws.nl, Rijkswaterstaat / Henk Bakker

 Op deze Wikipedia pagina staat een lijst met de zwaarste aardbevingen in Nederland.

aardbevingen 3

De aardbeving in Italië had een kracht van 6,0 op de schaal van Richter. De zwaarste aardbeving ooit, wereldwijd gemeten, vond plaats op 22 mei 1960 in Chili. Deze had een kracht van 9,5 op de magnitudeschaal. Dat is 5.000 keer zo zwaar als de aardbeving in Italië.

Tot zover deze nutteloze kennis.

 

 

De scholen zijn weer begonnen

– 1 –

Toen Marianne dinsdagmorgen naar kantoor fietste, zag ze vlak voor Zoetermeer een huilend jongetje. Hij had de leeftijd van een brugklasser. Hij had zijn fiets aan de kant van de weg gezet en zat op zijn mobiel te kijken. Ze stopte en vroeg wat er aan de hand was. Hij kon zijn school niet vinden zei hij. Ai, dan is de wereld opeens groot.

– 2 –

Aan het einde van de dag bracht Marianne haar fiets naar de fietsenmaker. Er was iets met haar zadel dat zelfs de razendknappe handyman in huis – ik dus – niet kon oplossen. De zaak stond vol met kapotte fietsen. Typisch iets voor de tijd van het jaar. De scholen waren weer begonnen en opeens kwamen ouders en kinderen er achter dat de fiets nog moest worden gemaakt.

FietsDe fietsenmaker had het er maar behoorlijk druk mee.

Overmorgen is hij klaar” sprak de fietsenmaker tegen een jongen in de zaak. “Dat kan niet, ik moet er morgen mee naar school” antwoordde deze.  “Nee, hij is pas overmorgen klaar.” “Ja, maar ik moet er morgen mee naar school.” Nee, dat lukt niet, we hebben het razend druk”Ja, maar ik moet er morgen mee naar school.” herhaalde de jongen. “Ja, dat kan je nog wel tien keer zeggen, maar dat helpt niet. Overmorgen.

Toen was Marianne aan de beurt. Ze legde het probleem met het zadel uit en wilde eigenlijk vragen of de fietsenmaker het misschien ter plekke kon maken. Maar omdat de jongen nog steeds met een beteuterd gezicht in de winkel stond, deed ze dat niet. “Overmorgen is hij klaar” zei de fietsenmaker.

Een dag later kregen we een sms’je van de fietsenmaker. De fiets was klaar. We konden hem komen ophalen.

– 3 –

Toen onze oudste dochter voor het eerst naar de middelbare school ging, fietste ze de  eerste dag probleemloos naar haar nieuwe school. Haar ouders mochten beslist niet mee fietsen. Maar de tweede dag was het anders. Het regende en niet zo klein beetje ook. Ze wilde daarom met de bus, maar ze wist niet goed waar ze dan uit moest stappen. Of niet een van ons mee wilde? Omdat de bus door reed richting mijn kantoor ging ik wel mee.

Toen de bus kwam, was hij al razend vol. We moesten staan en omdat alle ramen beslagen waren, konden we niet goed zien waar we waren. Toen de bus vlak voor haar school stopte, zei ik: “Hier moeten we er uit.”  We worstelden ons door de drukte naar buiten. Eenmaal buiten gekomen, zag ik dat we een halte te vroeg waren uitgestapt.  Voordat we weer konden instappen, reed de bus weg.  “Dank je wel pap” sprak de dochter.

We legden het laatste stuk lopend af. Toen we bij school aan kwamen, waren we allebei helemaal nat geregend. De volgende keer hoefde ik niet meer mee. Ze wist nu wel waar ze niet moest uitstappen.

 

Opvallende Verkeersborden (5)

Wie in 2010 het fietspad door de duinen van de Wassenaarse Slag naar Katwijk nam, zag dit bord staan.

wassenaar fietsbord(foto zoals nu nog te zien is in Google Street View)

‘Snorfietsen alleen toegestaan met toestemming van STAATSBOSBEHEER’.

Let er even op dat dat de naam van Staatsbosbeheer met alleen maar hoofdletters op het bord staat (waag het niet om hun regels te overtreden!) De vraag is natuurlijk: wanneer kreeg iemand toestemming om met zijn c.q. haar snorfiets door de duinen te fietsen?  En waar kon je dat regelen? Niet ter plekke natuurlijk.

In 2016 weten we het antwoord, want nu staat op deze plaats een nieuw bord.

wassenaar fietsbord 2

Als je een 65-plusser of een mindervalide bent – en je zit helemaal goed als je het allebei bent – dan mag je er dus met je snorfiets (en zelfs met een bromfiets) rijden.

Overigens, wat doet dat streepje tussen ‘minder’ en ‘validen’ op het bord? Je schrijft het echt aan elkaar, ‘mindervaliden’ dus.

Ouwe Joekel

Onze wekkerradio staat standaard op Radio West. Op zondag zendt deze omroep om negen uur ‘s morgens het programma ‘Ouwe Joekel’ uit, gepresenteerd door een zekere Leen Huisman. ‘In het programma Ouwe Joekel laat Leen Huisman mooie, oude 78-toerenplaten uit zijn archief horen: muziek die al jaren niet meer op de radio te horen is.” aldus de site van Omroep West.

Leen Huisman is één van de oudste disjockeys van Nederland. Hij is momenteel 85 jaar oud. Hij is echter niet de oudste dj van Nederland. Voor zover ik weet – en als ze nog leeft- is dat een zekere Jans Baan van Radio Woerden. Afgelopen maart werd ze negentig jaar oud en toen was ze in elk geval nog steeds actief op deze locale zender.

Leen Huisman draait een uur lang verzoekjes. Het zijn altijd oude plaatjes, Nederlandse liedjes maar ook veel vooroorlogse Amerikaanse nummers. Zijn publiek is niet het jongste. “Wij luisteren altijd met heel veel plezier naar uw programma, nu wil ik heel graag een plaatje aanvragen voor mijn man Rob, die 18 augustus 87 jaar is geworden[..]  Leen draait niet alleen verzoekjes, hij is ook een wandelende vraagbaak met een fenomenaal geheugen en/of archief.

“Mevrouw L. Poot schreef ‘Ik hoorde een liedje maar ik weet de titel en de zangers niet, alleen weet ik nog dat mijn moeder geregeld zong ‘vandaag is het nog geen morgen’. Kunt u mij misschien helpen aan de  titel van dit liedje en de zangers die het zingen?

 Uiteraard weet Leen dat: “De juist titel mevrouw is ‘geen geld en toch geen zorgen’ en het is een liedje uit de Nederlandse speelfilm ‘Malle gevallen’ van de Jordaanse films, 1934 was dat. Dat was een film met Johan Kaart en Jopie Koopmans. En wie dat allemaal op de plaat hebben gezet, dan zijn er verschillende, dat was Bob Scholte, Willy Alberti, Rien van Nunen, Johan Kaart en Jopie Koopmans en deze zanger, Eddie Meenk met het orkest van Max Tak. Hij was een trompettist, vocalist die voordat hij als orkestleider naam maakte, lid was van het dansorkest the Ramblers. Hier is uw liedje en ik wens u veel luisterplezier met ‘Geen geld en toch geen zorgen’ uit 1934”.

Even later horen we een krakende – maar dat zal de plaat wel zijn – Eddie Smeenk zingen: ‘Geen geld en toch geen zorgen./ Want wat komt het er op aan? / Vandaag is nog niet morgen. / Morgen zal het ook wel gaan. / Er zijn nog zoveel lieve meisjes. / Er is nog zoveel zonneschijn. / Geen geld en toch geen zorgen. / Dan pas is het leven fijn.

Een opbeurende boodschap in elk geval. Dat Leen een wat ouder publiek heeft – ok, wij luisterden dus ook – kan je ook merken aan de brieven die hij krijgt. Iemand vroeg een plaatje aan voor zijn ‘beste kameraad’ maar zoals Leen ons laat weten: ”U vergat jammer genoeg zijn naam te noemen”. Maar ach, so what,  nu kunnen meerdere mensen denken dat het plaatje speciaal voor hen was aangevraagd.

Linksom of rechtsom

Uit de serie Nutteloze feitjes: het tegen de klok in lopen.

Net zoals bij het schaatsen lopen de atleten bij de atletiek-onderdelen hun rondjes tegen de klok in. Waarom doen ze dat? Vanwege internationale afspraken die in 1908 zijn gemaakt. Bij de Olympische Spelen van 1896, 1900 en 1904 liepen de atleten nog hun rondjes met de wijzers van de klok mee. Dat kwam omdat men in Engeland – in het bijzonder in Oxford en Cambridge – zo liep. Pierre de Coubertin, de stichter van de moderne Olympische spelen in 1896, baseerde zich bij de keuze op deze Engelse praktijken, in die tijd het leidende land voor atletiekregels.

1896De deelnemers aan de finale over 100 meter in 1896. De foto is gemaakt vanaf het binnenterrein van het stadion. Let even op de verschillende starthoudingen. De wedstrijd werd gewonnen door de Amerikaan Thomas Burke, vóór de Duitser Fritz Hofmann en de Amerikaan Francis Lane. In die tijd kreeg de nummer drie overigens geen medaille. Die waren er alleen voor de winnaar, hij kreeg een zilveren medaille, en voor de runner-up. Deze kreeg een koperen medaille.

Nu is het zo dat voor atleten die rechtsbenig zijn, het makkelijker en natuurlijker schijnt te zijn om het rondje tegen de klok in te lopen. Hun rechterbeen is wat krachtiger. Als je je rechtervoet als eerste naar voren zet, dan loop je makkelijker een bochtje naar links dan eentje naar rechts. Ook is het iets makkelijker lopen als je beste been “aan de buitenkant loopt” en een iets groter rondje loopt. Aangezien de meeste mensen zowel rechtshandig als rechtsbenig zijn, liep men in de rest van Europa meestal tegen de klok in. Deze atleten vonden dat de Engelsen die gewend waren om met de klok mee te lopen werden bevoordeeld en protesteerden. In 1908 werd daarom als internationale standaard afgesproken om in het vervolg tegen de klok in te lopen.

De eigenwijze Engelsen in Oxford en Cambridge bleven nog tot 1940 met de wijzers van de klok mee lopen, maar vanaf de Olympische Spelen van 1908 liep men internationaal tegen de klok in. Een interessant experiment zou zijn om atleten op de 200 meter zelf de keuze te geven of ze de wedstrijd linksom of rechtsom willen lopen. Dit om linksbenige atleten gelijke kansen te geven. Het zou een spectaculaire finish kunnen geven.

Overigens liepen de oude Grieken  – en ook de jonge Grieken –  tijdens de originele Olympische Spelen ook tegen de klok in, zoals uit historisch onderzoek is gebleken. Tot slot, ik las ergens dat je beste been niet alleen iets krachtiger is als je andere been, maar dat het ook een ietsepietsie korter is. Dit heeft onder andere als effect dat als je in een rechte lijn door een woestijn denkt te lopen, je toch bij elke stap een heel kleine afwijking hebt, met als gevolg dat je niet recht door de woestijn gaat maar dat je uiteindelijk een grote cirkel loopt. Dus als je dwars door een woestijn wilt lopen, hou dan rekening met dit effect (altijd handig om zoiets te weten!). Of dit echter allemaal klopt weet ik niet. Je zou het kunnen testen door met je ogen dicht een rechte lijn te lopen en dan te kijken of je inderdaad recht loopt. Ik heb het experiment net even uitgevoerd. Ik liep tegen de deurpost op. “Don’t do this at home!”

 

Schippers versus Schippers

Onze wekkerradio staat op Radio West. Vanochtend begon het nieuws van zeven uur met het bericht dat het elektronisch patiëntendossier vooralsnog geen succes was. Slechts 25% van de patiënten kon haar eigen dossier inzien. Aan Edith Schippers, Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, werd om commentaar gevraagd. De minister: “Ik ben erg teleurgesteld. Dit is niet waarvoor ik kwam. Ik kwam voor goud. Dit is verschrikkelijk. Ik kan hier niet van genieten.”

Het was het verkeerde bandje. Dit was het commentaar van Daphne Schippers, de atlete die terugkeek op haar race in Rio waarbij zij zilver haalde op de 200 meter. “Excuses” sprak de presentator. “De technicus heeft het bandje met de verkeerde Schippers gestart. Dit hoort bij het nieuws dat Daphne Schippers vannacht tweede is geworden op de 200 meter.”

Het is maar goed dat het niet andersom gebeurde. Dat bij het bericht over de tweede plaats van Daphne Schippers het bandje van de minister werd afgespeeld. “Ik ben erg teleurgesteld. Dit is niet wat ik met de ziekenhuizen had afgesproken. Ik ga met hen in overleg om te kijken waarom dit middel niet werkt.” De verhalen over dopinggebruik zouden talrijk zijn.

Maar goed, niet getreurd, een zilveren medaille is natuurlijk ook een prachtige presentatie. Op onderstaande foto is dan ook te zien dat Daphne Schippers achteraf toch een beetje blij was  met haar zilveren medaille

minister 2

Vanmiddag hebben we ook nog goede kansen op een medaille, als de minister van Defensie, Jeanine Hennis-Plasschaert, in actie komt op haar favoriete onderdeel: het kogelslingeren. De verhalen dat zij bij gebrek aan kogels “slinger, slinger” gaat roepen zijn niet juist.

 

 

 

 

Scheveningen op zondagmiddag

De jongste dochter stuurde een whatsapp-berichtje. Ze deed mee aan een beachvolleybal toernooi in Scheveningen. Of wij zin hadden om te komen kijken. Aangezien we volop in de Olympische Spelen zitten, stapten Marianne en ik op de fiets om te kijken hoe het met de kansen van de dochter voor toekomstig Olympisch eremetaal stond.

Na een fietstocht van driekwartier, waarbij zowel de wind als mijn conditie tegen zaten, kwamen we bij het strand. Als eerste spoeden we ons naar de velden waar de winnaars van het ochtend-programma hun toernooi stonden te spelen. Onze dochter stond daar echter niet te spelen, maar verderop bij de bijna-winnaars. Liggende op het strand in het zonnetje zagen we haar twee partijtjes spelen. Talentvol, maar wellicht komen de Olympische Spelen van Tokio van 2020 nog iets te vroeg. Maar gezellig was het wel.

volleyball

Daarna weer op de fiets gestapt en richting huis gefietst. Kijkende naar het strand zag ik dat het weer wat minder lijkt te gaan met de economie. Zie deze foto.

scheveningen

Nu vraagt u zich misschien af, wat bedoel je? Het bezoek aan de strandtentjes? Nee, die zaten best goed vol. Het gaat om de schepen die voor de kust liggen.

scheveningen 2

In 2008 – op het hoogtepunt van de crisis; of noem je dat dieptepunt? –  kon je tientallen vrachtschepen voor de kust van Scheveningen zien liggen. Allemaal leeg, wachtend totdat ze vracht konden halen in de haven van Rotterdam. Toen het daarna weer wat beter met de economie ging nam dit aantal af, telkens meer totdat je nauwelijks meer schepen zag liggen. Echter, de laatste maanden valt het me op dat je weer schepen ziet liggen – nog niet veel gelukkig, maar ze zijn er wel weer. Dat ze leeg zijn, kan je zien omdat ze hoog op het water liggen. Is dit een teken dat het economisch weer wat minder gaat?

Tot slot nog even een ander puntje. Op de weg naar huis – met minder wind mee dan ik had gehoopt – fietsen we ook vlak langs het oorlogsmonument op de Waalsdorpervlakte. Terwijl we daar fietsten, hoorden we het geluid van pistool- dan wel geweerschoten. Ze waren afkomstig van de schietbaan die niet ver van het monument ligt. Nu weet ik dat het lastig is om een goede plek voor een schietbaan te vinden maar ik blijf de keuze voor een schietbaan op deze plek, zo vlak bij het oorlogsmonument, vreemd vinden.

 

Licht en water

De jongste dochter vroeg vorige week of ik mee wilde naar een tentoonstelling in museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam. Het was iets met licht en water. De kunstenaar was een Deen, ene Olafur Eliasson. De oudste dochter wilde ook wel mee en zo kwam het dat wij vrijdag in een grote donkere zaal in het museum stonden. Er hing een waarschuwingsbordje dat je uit moest kijken voor oneffenheden op de vloer. Dat bordje stond er niet voor niets. De pakketvloer was buitengewoon slecht gelegd. Her en der bobbelde de vloer. Dat krijg je er van als je bezuinigt en de vloer door een goedkoop mannetje laat leggen.

Terwijl de jongste dochter en ik al in de zaal de bewegende lichtreflecties op een wand bekeken, stond de oudste dochter nog buiten de zaal om een informatiebord over de tentoonstelling te bekijken. Ze wilde eerst even lezen wat de bedoeling van de kunstenaar was. Dit doet me, geheel off topic, denken aan een anekdote die een gids ons een keer vertelde toen we tijdens een excursie in een oud landingsvaartuig door de haven van Seattle voerden. Hij zei dat tijdens de Tweede Wereldoorlog veel van die voertuigen door vrouwen in de fabrieken in elkaar waren gezet – de mannen vochten aan het front. Deze boten bleken veel beter in elkaar te zitten dan de boten die de mannen maakten. De reden: de vrouwen lazen eerst de gebruiksaanwijzing, de mannen niet.

bvb

Het bleek dat de slechte vloer bij het kunstwerk hoorde. Onder de vloer lag water. Door op de kromme planken te trappen, veroorzaak je golven in een bak met water aan de andere kant van de wand. De rimpelingen in het water werden door middel van een grote schijnwerper geprojecteerd op de wand. We waren aldus onderdeel van het kunstwerk.

museumDeze twee kunstenaars – uw verslaggever en de jongste dochter – kijken naar de lichtprojecties die zij zelf mede hebben veroorzaakt.

museum 2Zo zag de zaal met water aan de andere kant van de wand er uit.

De tentoonstelling behoort tot vaste collectie van het museum. Van de site van het museum“Heeft u de Notion motion (2005) van Olafur Eliasson (Kopenhagen 1967) in 2005 en in 2010 gemist? Deze zomer heeft u nogmaals de kans om u voor het eerst, of misschien wel opnieuw, onder te laten dompelen in deze fabelachtige installatie. Museum Boijmans Van Beuningen toont van 18 juni tot en met 18 september 2016 de monumentale installatie ‘Notion motion’ van de Deens-IJslandse kunstenaar Olafur Eliasson. Geïnspireerd door de wetten van de natuur, in het bijzonder de reflectie van licht op water, creëerde hij speciaal voor de 1500m2 grote Bodon zaal van het museum de installatie ‘Notion motion’. De installatie bestaat uit drie verschillende lichtprojecties die de wisselwerking tussen licht en water toont. De imposante installatie bestaat uit maar liefst 20.562 liter water en 800 vlonderdelen.

Die laatste zin intrigeert mij. Waarom exact 20.562 liter? Mag het niet 20.561 liter of 20.563 liter of ongeveer 20.000 liter zijn? En waar ik ook wel nieuwsgierig naar ben is dit: de tentoonstelling behoort tot de vaste collectie van het museum. Hij was voor het laatst in 2010 te zien. In de tussenliggende jaren was de boel opgeslagen. Waar laat je 800 vlonderonderdelen en 20.562 liter water?

De politie tijdens een Beatles-concert

beatles 2

Dit is een Engelse ‘Bobby’. Hij lijkt niet alleen heel jong, hij zal dat vermoedelijk ook zijn. Waarschijnlijk zullen ze op het bureau hebben gezegd: “Dit is wel iets voor jou”. Dat ‘dit’ is een concert van de Beatles in 1963. De foto is namelijk een ‘still’ uit een filmpje wat ik toevallig op YouTube tegen kwam, waarin de Beatles tijdens een concert op 20 november 1963 in Manchester ‘She loves you’ spelen.

Het lijkt op de bovenstaande still alsof deze bobby het niet erg naar zijn zin heeft, maar dat is niet waar. Als je namelijk het filmpje afspeelt (even op het bovenstaande plaatje klikken; hij komt bij 1 min 26 in beeld) dan zie je dat gedurende de paar seconden dat hij in beeld is, hij enthousiast ritmisch met zijn hoofd staat mee te bewegen.

Wie het hele filmpje uitkijkt, ziet op 2.08 min nog een flits van een politieagent.

beatles 1

Deze, met platte pet, is wat ouder maar ook nog steeds vrij jong. In de paar seconden dat hij in beeld is, draait hij zich om naar iemand om wat te zeggen. Vermoedelijk zal dat iets in de trend zijn van “Wat gillen die meiden vreselijk” of zoiets. Dat er flink gegild wordt, is ook te zien aan het meisje rechtsonder op de voorgrond. Ze houdt haar handen voor haar oren. Dat doet ze waarschijnlijk niet om de muziek niet te horen, want anders ga je niet naar het concert. Het gegil is dan ook enorm.

Ongetwijfeld zullen er nog meer geüniformeerde agenten aanwezig zijn geweest, want met twee man kan je deze hysterische groep gillende meisjes nooit onder controle houden. Ook zou het heel goed kunnen, dat de leiding van het politiebureau aanwezig was, want op dit beeld genomen op 2.21 minuut van het filmpje zag ik nog een drietal mannen in het publiek, die er niet echt als fan uit zien. Het lijken me eerder managers. Maar wellicht zijn het geen politiemensen maar commerciële mannen die komen kijken of ze ook iets aan de Beatles kunnen verdienen.

beatles 3

p.s. Het filmpje stamt uit 1963. Blijkbaar hadden de Beatles in die tijd geen geld voor een aparte microfoon voor George Harrison en moest deze de microfoon delen met Paul McCartney. De reden dat hij met Paul McCartney meezong en niet met John Lennon, is dat Paul McCartney linkshandig is en de gitaar dus andersom vast houdt. Daardoor zitten de gitaren elkaar niet in de weg. Nutteloos feitje: toen Paul McCartney pas begon, had hij alleen een rechtshandige basgitaar. Hij bespeelde deze op zijn kop – de gitaar uiteraard; niet hijzelf.

p.p.s. Het filmpje is ruim 52 jaar oud, twee van de Beatles zijn inmiddels dood, Ringo Starr is 76 jaar oud, Paul McCartney 74 jaar en de meeste gillende meisjes zullen nu tegen de zeventig lopen. De tijd schrijdt voort, heet zoiets.

Hergebruik

Gisteren citeerde ik mijzelf (uit een column die ik in 2005 voor de Volkskrant schreef). Vandaag citeer ik weer dat citaat van gisteren – dit lijkt wel een vorm van het Droste-Cacaobus Effect’ (dat is een visueel effect dat je krijgt als een afbeelding een verkleinde versie van zichzelf bevat, waarbij dit ook weer voor de verkleinde afbeelding geldt, enzovoorts).

000 droste

Maar goed hierbij dus een deel van het citaat dat ik gisteren citeerde. (Het ging over Eleanor Holm die in 1936 vanwege drankmisbruik uit de Amerikaanse Olympische ploeg werd gezet.)

“[…]De Amerikaanse ploeg vertrok per boot naar Europa. De officials reisden eerste klas, de atleten waren in de derde klasse ondergebracht. Alle vrouwelijke deelnemers hadden een chaperonne, die er op toe moest zien dat de meisjes op tijd naar bed gingen. Holm vond dat maar niets. Zij was het leven van de nachtclubs waar zij en haar man optraden gewend. Geregeld werd ze door eersteklas passagiers uitgenodigd champagne te komen drinken, aan welke uitnodigingen ze graag gehoor gaf.

Bij één van die gelegenheden kwam haar chaperonne haar om negen uur halen om haar naar bed te sturen. Ze stuurde haar weg met de woorden: ‘Oh, is het bedtijd? Wie heeft zich nou geplaatst voor de Olympische Spelen, jij of ik?’ Daarop kreeg ze een officiële waarschuwing van de teamleiding.

Toen de boot een tussenstop in Cherbourg, Frankrijk maakte, mochten de sporters, in tegenstelling tot de officials niet van boord. Holm, die zich enorm verveelde, begon om geld te dobbelen met enkele meereizende journalisten. Ook werd er de nodige hoeveelheid alcohol genuttigd. Toen de officials terugkwamen, troffen ze Holm in tamelijk lavenloze toestand aan. Het conservatieve hoofd van de Amerikaanse ploeg, Avery Brundage – het latere hoofd van de IOC –  zette haar daarop wegens wangedrag uit de ploeg. Een handtekeningenactie van zo’n honderd sporters, onder wie sprinter Jesse Owens, mocht niet baten.

Toch zou Holm acte de présence geven op de Olympische Spelen. Niet als sporter maar als ‘columniste’ voor de krant ‘International News’[…]”

En nu citeer ik – zo krijgen we deze blogpost wel vol – een deel van het dagelijkse liveblog van De Volkskrant over de Olympische Spelen. (Het betreft het stukje van 9 augustus 2016, 14:37; naar beneden scrollen totdat je bij 14,37 uur bent). In dit gedeelte hadden ze het ook over Eleanor Holm als voorgangster van Youri van Gelder.)

“[…]De Amerikaanse sportploeg was per boot onderweg naar Europa. officials reisden eerste klas, de atleten waren in de derde klasse ondergebracht. Alle vrouwelijke deelnemers hadden een chaperonne, die er op moest toezien dat de meisjes op tijd naar bed gingen. Holm vond dat maar niets. Zij was het leven gewend van de nachtclubs waar zij en haar man optraden. Geregeld werd ze door eersteklas passagiers uitgenodigd champagne te komen drinken, aan welke uitnodigingen ze graag gehoor gaf.

Bij een van die gelegenheden kwam haar chaperonne haar om negen uur halen om haar naar bed te sturen. Ze stuurde haar weg met de woorden: ‘Oh, is het bedtijd? Wie heeft zich nou geplaatst voor de Olympische Spelen, jij of ik?’ Daarop kreeg ze een officiële waarschuwing van de teamleiding.

Toen de boot een tussenstop maakte in Cherbourg, Frankrijk, mochten de sporters, in tegenstelling tot de officials, niet van boord. Holm, die zich enorm verveelde, begon om geld te dobbelen met enkele meereizende journalisten. Ook werd er de nodige hoeveelheid alcohol genuttigd. Toen de officials terugkwamen, troffen ze Holm in laveloze toestand aan. Het conservatieve hoofd van de Amerikaanse ploeg, Avery Brundage – het latere hoofd van de IOC – zette haar daarop wegens wangedrag uit de ploeg. Een handtekeningenactie van zo’n honderd sporters, onder wie sprinter Jesse Owens, mocht niet baten.

Toch zou Holm acte de présence geven op de Olympische Spelen. Niet als sporter, maar als ‘columniste’ voor de krant International News. “[…]

Ziet u de zeven verschillen? (De eerste zin van het Volkskrant-stukje is iets anders; daarna had de schrijver er blijkbaar geen zin meer in om de tekst aan te passen, op één uitzondering na: schreef ik dat de officials bij terugkomst Holm ‘in tamelijk lavenloze toestand’ aantroffen, bij het Volkskrant-stukje was de nuance van dat ‘tamelijk’ weggelaten en ‘troffen ze Holm in laveloze toestand aan’.)

Nu vind ik het niet erg dat De Volkskrant dit stukje nogmaals gebruikt – ik had het tenslotte ooit voor de Volkskrant geschreven en er betaald voor gekregen en het hergebruik is eigenlijk ook een soort compliment –  maar het was wat netter geweest als ze er bij hadden gezet ‘Uit een column voor het Nutteloze Kennisparadijs door Martin van Neck’ of zoiets. Was goed voor mijn naamsbekendheid als schrijver geweest.

(Maar wacht eens even, je “citeert” de Volkskrant hier wel, maar vermeldt zelf ook niet de schrijvers van het Volkskrant-citaat. Klopt, maar dat doe ik uit bescherming. Het zou namelijk een beetje kunnen worden opgevat als “nameshaming” en dat is beslist niet mijn bedoeling. Een liveblog maken valt niet mee en ik vind dat ze dat verder heel goed doen.)

Weggestuurd van de Olympische Spelen

Turner Yuri van Gelder is vanwege alcoholgebruik naar huis gestuurd.  Van Gelder had zijn plaatsing voor de Olympische finale op het onderdeel ringen buiten het Olympisch dorp gevierd. Onbekend is of hij dit in het Holland Heineken House deed, thuis bij zijn Braziliaanse vriendin of elders. Van Gelder had in ieder geval ‘de normen en waarden die gelden binnen TeamNL en de KNGU-turnploeg op grove wijze overschreden’ aldus een mail van de afdeling persvoorlichting van NOC*NSF.

Van Gelder is niet de eerste Olympiër die vanwege alcoholgebruik naar huis is gestuurd. De beroemdste persoon die vanwege alcoholgebruik niet aan de Olympische Spelen mocht deelnemen was de Amerikaanse zwemster Eleanor Holm. In 1932 was ze Olympisch kampioene geworden, maar deze titel kon ze in 1936 niet verdedigen, omdat ze op weg naar Berlijn door het hoofd van de Amerikaanse ploeg, Avery Brundage – de latere baas van de IOC –   wegens wangedrag uit de Amerikaanse ploeg werd gezet. Over het wegsturen van Holm heb ik in 2005 voor mijn toenmalige rubriek ‘Het Nutteloze Kennisparadijs’ in de Volkskrant de volgende column geschreven:

Eleanor Holm werd op 6 december 1913 geboren in Brooklyn, New York. Haar familie had een zomerhuisje in Long Beach en de jonge Holm zwom daar graag en veel – ‘om indruk te maken op de knappe strandwachten”. Ze bleek een zwemtalent te zijn en toen ze dertien was, werd ze Amerikaans kampioene op de 100 meter rugslag. Een jaar later haalde ze op die afstand op de Olympische Spelen van Amsterdam de vijfde plaats. Vier jaar later werd ze in Los Angeles Olympisch kampioene.

Ze had hierbij in zoverre geluk dat haar grootste concurrente, de Nederlandse Marie ‘Zus’ Braun, de Olympisch kampioene van vier jaar eerder, door een merkwaardig voorval werd uitgeschakeld.

Zus Braun zat op de tribune naar de zwemwedstrijden te kijken. Opeens voelde ze een scherpe steek in haar kuit. Het gevolg was een fors opgezwollen been, hoge koorts en uiteindelijk een verblijf van twee maanden in een Amerikaans ziekenhuis. Een insectenbeet luidde de verklaring maar zelf geloofde Zus Braun daar niet zo in. Bij terugkomst in Nederland vertelde ze aan de krant ‘Het Volk’:

‘Er wordt in Amerika zwaar gegokt op iedere wedstrijd. Er waren mensen die er belang bij hadden dat ik niet won. Het kan ook zijn dat vriendjes van mijn concurrente Eleanor Holm aan het werk zijn geweest. Zij kon een filmcontract krijgen, maar dan moest ze wel een gouden medaille winnen.’

Holm tekende geen filmcontract en bewijzen voor haar beschuldiging had Zus Braun niet.

In 1933 trouwde Holm met haar jeugdvriend Art Jarret. Hij was musicus en nadat hij zijn eigen orkest had gevormd, fungeerde Holm geregeld als zangeres. Bij optredens in nachtclubs zong ze, gekleed in een wit badpak, witte hoge laarzen en een witte cowboyhoed, liedjes als ‘I’m an old cowhand from the Rio Grande.’

Haar zwemcarrière leek voorbij, maar een maand voor de Amerikaanse selectiewedstrijden voor de Olympische Spelen van Berlijn van 1936 stopte Holm met optredens. Ze ging fanatiek trainen, zwom een wereldrecord en werd in de Amerikaanse Olympische ploeg opgenomen.

De Amerikaanse ploeg vertrok per boot naar Europa. De officials reisden eerste klas, de atleten waren in de derde klasse ondergebracht. Alle vrouwelijke deelnemers hadden een chaperonne, die er op toe moest zien dat de meisjes op tijd naar bed gingen. Holm vond dat maar niets. Zij was het leven van de nachtclubs waar zij en haar man optraden gewend. Geregeld werd ze door eersteklas passagiers uitgenodigd champagne te komen drinken, aan welke uitnodigingen ze graag gehoor gaf.

Bij één van die gelegenheden kwam haar chaperonne haar om negen uur halen om haar naar bed te sturen. Ze stuurde haar weg met de woorden: ‘Oh, is het bedtijd? Wie heeft zich nou geplaatst voor de Olympische Spelen, jij of ik?’ Daarop kreeg ze een officiële waarschuwing van de teamleiding.

Toen de boot een tussenstop in Cherbourg, Frankrijk maakte, mochten de sporters, in tegenstelling tot de officials niet van boord. Holm, die zich enorm verveelde, begon om geld te dobbelen met enkele meereizende journalisten. Ook werd er de nodige hoeveelheid alcohol genuttigd. Toen de officials terugkwamen, troffen ze Holm in tamelijk lavenloze toestand aan. Het conservatieve hoofd van de Amerikaanse ploeg, Avery Brundage – het latere hoofd van de IOC –  zette haar daarop wegens wangedrag uit de ploeg. Een handtekeningenactie van zo’n honderd sporters, onder wie sprinter Jesse Owens, mocht niet baten.

Toch zou Holm acte de présence geven op de Olympische Spelen. Niet als sporter maar als ‘columniste’ voor de krant ‘International News’. Ze werd het middelpunt van het societygebeuren tijdens de Spelen. Ze werd op alle party’s van de Nazi-top uitgenodigd en genoot van de aandacht. ‘I had such fun. Goering was fun, he had a good personality. So did the one with the clubfoot’ – daarmee bedoelde ze Goebbels. Zelfs Hitler kwam bij Holm informeren of ze inderdaad dronken was geweest.

Holm vertrok als sporter naar de Spelen en kwam terug als beroemdheid.  In 1937 trad ze in Cleveland op in het waterspektakel ‘Aquacade’, georganiseerd door de beroemde Broadway-producer Billy Rose. De Aquacade was een drijvend amfitheater met musicalliedjes, waterballet en zo’n honderd zwemmers, waaronder naast Holm ook olympisch zwemkampioen en Tarzanvertolker Johnny Weismuller. In 1939 organiseerde Rose ook in New York een dergelijke show met Holm in de hoofdrol. De cast bestond deze keer zelfs uit 500 man, die 39 keer per week optraden. Holm lag zo vaak in het water dat haar haar door het chloor groen verkleurde.

Tussen deze twee shows in speelde Holm in 1938 Jane in de film ‘Tarzan’s Revenge’. Echt goede filmkritieken kreeg ze niet. Zo zei de bekende artieste Fanny Brice over Holm: ‘Wet, she’s a star. Dry, she ain’t.” Brice was niet geheel objectief. Holm had namelijk een relatie gekregen met haar echtgenoot, de eerder genoemde Billy Rose.  Nadat ze beide gescheiden waren, trouwden Holm en Rose in 1939. In 1954 zou dit huwelijk eindigen in een tumultueuze scheiding, die bekend werd onder de naam ‘The war of the Roses’.

Wielerdrama’s

Gisteren naar het dameswielrennen gekeken. Eerst die angstaanjagende val – terwijl ze in winnende positie lag  – van Annemiek van Vleuten, toch al niet zo’n geluksvogel op de fiets de laatste jaren – vorig jaar botste ze tijdens een training op een auto met als gevolg drie gebroken ribben, een gebroken jukbeen en een ingeklapte long, en nu dit. Daarna het sportieve drama van de Amerikaanse Mara Abbott die 150 meter voor de finish alsnog werd ingehaald.

 

In een interview met NBC vertelde ze hierover: “The ironic part is you’re in that situation, and you don’t actually believe you can win. I didn’t believe it until I passed 200 meters to go, then I thought, ‘Oh my God’, this is going to happen — and then they passed me. So, I guess that’s what they say about counting your chickens before they hatch.”

 De uitdrukking ‘counting your chickens before they hatch’  is wel een mooie uitdrukking. Het betekent zoiets dat je pas je kuikens moet gaan tellen, nadat de eieren zijn uitgekomen. Dat ze zo’n uitdrukking gebruikt, komt waarschijnlijk mede doordat ze ’s winters een aantal dagen per week met een kraam op een boerenmarkt staat. Met de opbrengst van haar verkopen, financiert ze haar wielercarrière. Weliswaar rijdt ze voor een professionele wielerploeg maar ze verdient daar niet genoeg geld mee om van te kunnen leven. Ook is het prijzengeld bij de dames erg laag – zo kreeg de winnaar van de ronde van Italie voor mannen in 2015 200.000 euro prijzengeld; de winnares bij de vrouwen kreeg 500 euro prijzengeld.

In 2011 reed Abbot voor een Italiaanse ploeg. Daar voelde ze zich zeer ongelukkig, wat zich onder andere uitte in een eetstoornis, een soort van anorexia nervosa.  Ze is daar weer overheen maar is nog steeds erg mager, iets wat de Nederlandse tv-commentatoren herhaaldelijk meenden te moeten opmerken.

Doordat ze geen Olympisch kampioene is geworden zullen de grote Amerikaanse reclamecontracten vermoedelijk uitblijven en zal ze waarschijnlijk deze winter wel weer op de boerenmarkt staan. Dus wie haar daar toevallig ziet staan, koop wat bij haar!

Voor wat betreft Annemiek van Vleuten – ze schijnt “slechts” een zware hersenschudding en drie fracturen in een wervelkolom te hebben. Ik hoop dat ze helemaal herstelt, maar de kans dat ze alsnog een keer Olympisch kampioen zal worden acht ik gezien haar leeftijd (ze is nu 33 jaar) niet zo groot. Hoewel, Joop Zoetemelk was 38 jaar toen hij toch nog wereldkampioen wielrennen werd.

Zoek de zeven verschillen

Morgen wordt op de Olympische Spelen in Rio de wegwedstrijd voor vrouwen gehouden.  Deze  wedstrijd staat pas sinds 1984 op het programma – de mannen reden al in 1896 hun rondjes. Dat de wedstrijd voor vrouwen pas in 1984 op het programma kwam, lag niet aan het “feit” dat er pas laat wegwedstrijden voor vrouwen werden georganiseerd. De allereerste eerste wielerwedstrijd voor vrouwen werd namelijk al in 1868 in Parijs de gehouden.

De Franse krant ’Le Monde Illustre’ plaatste op 1 november 1868 de volgende tekening van dit gebeuren.

00000 fiets 3

Ook in het Amerikaanse weekblad Harper’s Weekly werd ruim een maand later verslag van deze wedstrijd gedaan. De bijgevoegde tekening was dezelfde als in de Franse krant, alleen had Harper’s Weekly er een aantal wijzigingen in aangebracht. Niet alleen hadden ze de toeschouwers rechts op de tekening er af geknipt, maar ook hadden ze de blote benen van de dames delicaat bedekt.

000000 fiets