Categorie archief: Geschiedenis

De Titanic: Een ooggetuigenverslag

In 2012 verscheen er een boek van mijn hand over de ondergang van de Titanic honderd jaar eerder. Zie hier elders op mijn site meer informatie over dit boek.

000 titanic

Het boek bevat niet alleen een verslag van de geschiedenis van de Titanic: van de bouw tot haar ondergang, maar het bevat ook een aantal portretten van mensen die aan boord waren tijdens het zinken van het schip, waaronder de ‘usual suspects’, zoals de kapitein, de stuurman, de reder, de uitkijk, the unsinkable Molly Brown, de marconist en de mensen van het scheepsorkest – and the band played on.

Maar ook bevat het boek portretten van een aantal opmerkelijke maar wat minder bekende mensen die zich aan boord van de Titanic bevonden, zoals de vrouw die twee keer met de Titanic zonk, de wacht op het achterdek die men vergat te waarschuwen, de man die de ramp had voorspeld maar desondanks aan boord ging, de man die na zijn dood briefkaarten bleef sturen, de Japanner die oneervol niet was verdronken en een ontvoerd kind dat zich aan boord van de Titanic bevond.

Wie hier meer over wil weten; het boek is nog steeds te koop, onder andere bij Bol.com en via de site van de uitgever.  Ook kan je sinds dit jaar het boek kopen als luisterboek. Hoef je niet eens het boek zelf te lezen maar wordt het boek je voorgelezen.  Wij van WC-Eend kunnen dit boek beslist aanraden!

Nu staat er in het boek uiteraard niet van iedereen die aan boord was van de Titanic een portret. Met 2223 mensen aan boord zou het anders een beetje dik boek zijn geworden.

Tot de mensen die geen plekje in het boek kregen, behoort ook Frank Winnold Prentice, een op dat moment 23-jarig bemanningslid, die  werkzaam was in het voorraadmagazijn van het schip.

000 Prentice titanic jong

Ik – de Titanic-expert  – had geen idee van zijn wederwaardigheden op de Titanic totdat ik van de week op twitter een interview met hem zag dat de BBC in 1979 met hem – hij was op dat moment 90 jaar oud  – had gehouden. Hij gaf daarin een fascinerend persoonlijk verslag van de ondergang van de Titanic.

Had ik op het moment van het schrijven van het boek dit interview gekend, dan had ik beslist een portret van hem met de tekst van zijn ooggetuigenverslag in het boek opgenomen. ‘Met de kennis van nu’ zou onze minister-president zeggen, had ik dat moeten doen. Daarom krijgt u het hier alsnog.

000 Prentice titanic 2

Ik heb het interview voor u uitgeschreven en zo goed mogelijk voor u vertaald. Zie hieronder: (het is grotendeels een monoloog). Als u het boek heeft gekocht, print het uit en stop het in het boek! Als u het boek niet heeft gekocht, koop het alsnog, print het interview vervolgens ook uit en stop het er in. Frank Prentice begint zijn verhaal met het moment van de botsing:

Er was geen impact als zodanig. Het was net alsof een auto remde en dat was het. Ze stopte. We hadden een patrijspoort open staan. Ik keek naar buiten en de lucht was helder, sterren schenen. De zee was doodstil en ik snapte het niet, kon het niet begrijpen. Dus ik liep de kajuit uit en dacht, laat ik naar voren gaan. Ik ging naar het kuildek aan stuurboordzijde en zag ijs op het kuildek.

Geen teken van een ijsberg, want die was ons natuurlijk al gepasseerd. De lichten van de patrijspoorten schenen op het water. Er was boven de waterlijn geen schade te zien. Wat er was gebeurd, was dat we over de ijsberg waren gegleden. En hoewel het schip met de dubbele bodem onzinkbaar zou zijn, had de ijsberg haar aan stuurboordzijde, van voren naar de machinekamer toe, stuk gesneden, dwars door haar twee wanden heen.

We kregen orders om de reddingsboten te laten zakken met natuurlijk de order, dezelfde oude order, vrouwen en kinderen eerst. We zwaaiden de reddingsboten uit en vulden ze geleidelijk. De eerste boten waren die aan bakboordzijde. De eerste boten hadden niet veel passagiers aan boord. De mensen waren bang om naar beneden te gaan. Er was een hoogteverschil van het dek ten opzichte van het water van zo’n 20 meter. En ze dachten niet dat het schip zou zinken. Een paar van de eerste boten aan bakboordzijde voeren maar half gevuld weg. Weet dat we 16 reddingsboten hadden en ze hadden elk plek voor 50 mensen. Als ze helemaal gevuld waren, hadden we er 800  kunnen redden, terwijl we er maar 500 hebben gered. Je kunt je dus voorstellen dat er veel zitplaatsen in de eerste reddingsboten niet bezet waren.

Daarna kreeg ik orders om met een aantal mannen naar de voorraadruimte te gaan en daar alle biscuitkoekjes te halen die we konden vinden. Toen we weer op het bootdek kwamen, konden we niet meer in de buurt van de reddingsboten komen. Sommige mannen probeerden om in de boten te klauteren. Ze werden teruggeduwd. Tegen die tijd helden we heel erg over naar bakboord en konden we de stuurboordboten niet naar beneden krijgen.

Voordat ik mijn reddingsvest om deed, ontmoette ik een jong stel. Ik weet haar naam niet meer – BBC interviewer: “Clark” – “Ja, het was mevrouw Clark. Ze hadden hun huwelijksreis in Frankrijk doorgebracht en we hadden ze opgehaald in Cherbourg. Ze had een probleem met haar reddingsvest. Dus heb ik haar geholpen en zei dat ze in een reddingsboot moest stappen. Er was er nog één aan bakboordzijde. Maar ze zei: “Nee! Ik wil er niet naartoe, ik wil mijn man niet verlaten.” Dus zei ik: ‘Het is gewoon een voorzorgsmaatregel, je stapt in, je man volgt later.’ En ik bracht haar weg en dat was dat. Ik pakte daarna mijn eigen reddingsvest en deed die om.

Toen kwamen de derdeklasse-passagiers boven, 700 en ze zwermden over de dekken uit. De dekken raakten vol en ik dacht, ik heb alles gedaan wat ik kan doen. Ik heb geholpen voor zover ik kan, nu ga ik naar boven om uit het gedrang te komen. Ik ging naar het achterdek. Toen zakte het schip snel. Opeens verhief ze zich omhoog en hoorde je alles door haar heen knallen. Alles wat los zat, viel omlaag.

En toen ging ze omlaag en leek daarna weer omhoog te komen, dus ik dacht ‘nu ga ik weg’. Ik hing aan een reling, we hadden twee relingen, aan stuurboord en aan bakboord. We zeiden tegen elkaar ‘blijf uit de buurt van de schroefbladen’. Ik hing aan een van de relingen en ik kwam steeds hoger in de lucht en toen dacht ik ‘oke’, nu ga ik.’ En ik viel omlaag. Ik had een reddingsvest om en ik raakte het water met een geweldige klap, gelukkig raakte ik niets toen ik in het water terecht kwam. Overal lagen lichamen.

Toen keek ik omhoog naar de Titanic, de propellers waren helemaal uit het water, het roer was ook boven water en ik kon de bodem van het schip zien. Toen gleed ze geleidelijk omlaag en dat was het. Dat was het laatste van de Titanic.

Ik wilde niet dood, maar ik zag niet veel kans om te overleven. Ik raakte stilaan bevroren, maar bij de gratie Gods kwam er een reddingsboot en ze trokken me naar binnen. Er lag een brandweerman dood op de bodem. Er lag ongeveer 20 centimeter water in deze boot. Er was nog een andere man aan boord gehesen die, zo leek het leek er op, er weer uit probeerde te komen. Ik weet niet wat er met hem aan de hand was. Ze bonden hem vast. Aan boord zaten vrouwen en kinderen. Ik ging op een bankje zitten en ik bleek naast mevrouw Clark te zitten! De vrouw die ik in een reddingsboot had gestopt en het eerste wat ze zei was: ‘Heb je mijn man gezien?’ Ik zei toen: ‘Nee, dat heb ik niet, maar ik verwacht dat het goed komt met hem’. Hoe dan ook, ik was zoals je je kunt voorstellen er behoorlijk slecht aan toe, bijna bevroren. Ze wikkelde me in haar mantel. Ze had een soort deken of jas om. Hoe dan ook, ik denk dat ze daarmee waarschijnlijk mijn leven heeft gered, ik weet het niet. Ik heb het hare gered, althans ik denk dat ik dat heb gedaan, en zij redde het mijne. Bij het eerste licht verscheen de Carpathia. De Carpathia was ongeveer 7.000 ton. Ze was vol geladen op weg naar de Middellandse Zee. Ze namen ons allemaal aan boord en namen ons mee naar New York en dat was dat.

BBC-Interviewer: “Ik geloof dat je nog een horloge hebt dat je droeg op het moment dat je te water ging? ‘
Prentice: Ja, ja! Ik kon in die tijd niets beters betalen. Kijk, hier is het.

000 horloge titanic

BBC-Interviewer: “De wijzers staan op twintig over twee. Hoe laat was het toen je het water in ging denk je?

Prentice: “Ik denk twee uur. Het raakt bevroren, net zoals ik. Ik denk dat het nog ongeveer twintig minuten in het water heeft gelopen.

BBC-Interviewer: “Vind je het vervelend om zoals vandaag over het incident te praten?”

Prentice: “Erover praten? Ik zal er vanavond weer over dromen. Heb dan weer een nachtmerrie. Je zou denken dat ik daar nu te oud voor ben, maar wees niet verbaasd dat als ik in bed lig, alles weer voorbij komt.”

Op de prachtige site van de Encyclopedia Titanica – ik heb die site toen ik mijn boek schreef vaak geraadpleegd –  staan portretten van alle mensen aan boord van de Titanic, dus ook van Frank Prentice, zie hier.  Hij was één van de acht (mannelijke) bemanningsleden die door reddingsboot nr. 4 – deze boot lag het dichts bij de  plek waar de Titanic was gezonken – aan boord werden genomen. Twee van hen stierven in de reddingboot aan de gevolgen van de kou , een derde overleed later aan boord van de Carpathia. De overige vijf uit zee opgeviste personen, waaronder Frank Prentice overleefden de ramp.

Na het zinken van de Titanic keerde hij terug naar Engeland en ging weer voor de White Star Line varen, onder andere op de Olympic, het zusterschip van de Titanic.  Hij trouwde in 1919, kreeg drie kinderen en stierf uiteindelijk in 1982 op 93-jarige leeftijd.

De Mrs. Clark in het verhaal is Virginia Estelle Clark. Zij was ten tijde van de ramp 26 jaar oud.

000 clarke titanic

Ze was drie jaar eerder getrouwd met Walter Clark. Hun reis in 1912 naar Frankrijk was een uitgestelde huwelijksreis. Ze hadden ondertussen een op dat moment bijna -tweejarig jongetje dat niet mee was op de reis, maar dat in Amerika achter was gebleven bij de ouders van Walter Clark in Los Angeles. Walter Clark overleefde de ramp niet, zijn lichaam is nooit terug gevonden.

Een paar maanden na het zinken van de boot hertrouwde ze met een zekere John Tanner uit New York. Er ontstond  vervolgens een conflict met haar voormalige schoonouders die vonden dat zij emotioneel niet in staat was om te zorgen voor haar kind. Na een rechtszaak  kwamen de partijen over een om elk zes maanden per jaar voor het kind te zorgen. Het tweede huwelijk van Virginia hield niet stand. Omstreeks 1920 scheidde ze van Tanner om later, na een huwelijk met iemand anders, gevolgd door een scheiding,  opnieuw met hem te trouwen. In 1958 overleed ze op 73-jarige leeftijd. Voor haar portret op de site van de Encyclopedia Titanica, zie hier.

Dodenherdenking

Van 1967 tot 1972 zat ik op de Rijks-H.B.S. in Deventer. De reden dat ik onlangs weer eens een keertje aan mijn HBS-tijd dacht, is dat ik voor dit verhaal van een paar dagen geleden een foto van het gebouw op het internet zocht.

00000 0 hbs voorzije2b

Behalve deze foto leverden de zoektermen HBS en Deventer mij meerdere foto’s op van de HBS, waaronder ook deze.

00000 0 hbs auto

Deze is ergens eind jaren zestig genomen en het grappige aan deze foto is, dat ik van een aantal auto’s op deze foto nog weet van welke leraren ze waren.  Maar daar zal ik een andere keer over schrijven, want vandaag wil ik het hebben over een foto die ik ook in mijn zoekresultaten met de termen HBS en Deventer kreeg voorgeschoteld, namelijk deze foto van een aantal Joodse kinderen uit Deventer. Hij is vermoedelijk genomen in september 1942.

000000 foto

De reden dat deze foto opdook in de zoekresultaten is het meisje in de witte jurk. Dat is Felice Polak. Haar vader was volgens de begeleidende tekst bij de foto leraar Engels op de HBS in Deventer.

De foto staat op de site van Etty Hillesum Centrum wat zich bezig houdt met de geschiedenis van Joods Deventer. Ik citeer even een stukje uit het begeleidende verhaal van deze foto.

Een foto uit september 1942 van 22 Joodse kinderen in de leeftijd van 4-17 jaar, is genomen op binnenplaats achter de grote synagoge in de Golstraat. […] De foto kwam in het voorjaar van 1998 te voorschijn bij het verwisselen van een schilderijlijst. Hij bleek ruim 60 jaar daar verborgen te hebben gezeten.

De foto kwam in handen van de heer Meier de Leeuw. Hij is Joods en was kind voor de oorlog en heeft een aantal van deze kinderen persoonlijk gekend. Zelf zat hij toen al ondergedoken want anders had hij zeker op de foto gestaan, vertelde hij. Meier de Leeuw ging op zoek naar wie die kinderen waren en wanneer de foto gemaakt was. Een ware zoektocht volgde.  […]

Verrassend genoeg bleek dat het meisje (Felice Polak), dat in een witte jurk het stralend middelpunt van de foto vormt, als enige de oorlog en de vernietiging heeft overleefd. Zij was ondergedoken, samen met haar ouders en broer. Haar vader was leraar Engels op de HBS in Deventer.

Een paar van de kinderen op de foto, zoals Bram en Heiman Roos zijn al anderhalve maand nadat de foto is gemaakt op transport gesteld naar Auschwitz en daar direkt na aankomst vergast (12 oktober 1942) samen met hun moeder, Schoontje Roos-Gosschalk. De meeste kinderen waren een half jaar later allemaal vermoord. […]’

Omdat het vandaag Dodenherdenking is, leek het mij gepast om vandaag niet over mijn tijd op de HBS te schrijven – dat verhaal houdt u tegoed –  maar aandacht te vragen voor deze foto van de Joodse kinderen. Over alle kinderen op deze foto staat op de site van Etty Hillesum Centrum een korte beschrijving.

Het meisje in de witte jurk is voor zover bekend het enige kind van de foto dat de Tweede Wereldoorlog heeft overleefd. Op het moment dat de foto werd genomen was ze acht jaar oud. Ze is 85 jaar geworden en overleed op 16 januari 2019.

Het zou kunnen dat nog een tweede kind op de foto de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog heeft overleed. Van één kind kon Meier de Leeuw niet achterhalen wie het was en zijn lot is dan ook onbekend. Dus mocht u heel toevallig weten wie dit jongetje is, neem dan contact op met het Etty Hillesum Centrum.

000000 foto 2

Als u vanavond twee minuten stil staat bij de dodenherdenking, denk dan even aan de kinderen op deze foto.

Een gemiste kans

Bij het zoeken naar de singletjes van Shocking Blue – zie gisteren – kwam ik ook mijn platenmapje tegen met mijn Beatles-singles. Ik heb een apart mapje met al mijn Beatles-singles.  De allereerste plaat die ik ooit kocht was in 1968 Hey Jude van de Beatles.

0000 beatles 0

0000 beatles 01

De voor- en achterkant van Hey Jude. Het is niet direct zo dat je zegt dat het plaatje van een oud vrouwtje is geweest die hem nooit gedraaid heeft. De hoes is een tikkeltje beschadigd.

Op de achterkant van de hoes staat het adres van de Beatles Fanclub in 1968 vermeld. Ik dacht dat zal wel een groot kantoorgebouw van de platenmaatschappij zijn. Voor de nieuwsgierigheid keek ik even op Google Earth. Wat blijkt, het is een gewoon rijtjeshuis in Leiden.

0000 beatles huis

Vanuit dit rijtjeshuis werd in 1968 de Beatles-fanclub in Nederland georganiseerd.

Mijn eerste Beatles-singletje kocht ik pas in 1968. Je kan dan ook niet zeggen dat ik er vroeg bij was. Ik ging later oude Beatles-singles verzamelen. Als ik bijvoorbeeld ergens in een platenzaak was, keek ik altijd even in de opruimingsbak om te zien of er oude Beatles-singles in lagen. Soms had ik succes en kon ik mijn collectie aanvullen.  Deze EP bijvoorbeeld – een EP was een soort singletje waar vier nummer opstonden – kocht ik tijdens een schoolreisje met de HBS in Parijs in 1970.

0000 beatles 02

Al met al heb ik een heel mapje vol. Er zitten echter geen  unieke exemplaren bij. Dat geldt niet voor mijn Beatles-lp verzameling. Zo heb ik een uniek exemplaar van The White Album .

0000 beatles wJe zal het niet zeggen maar dit is een unieke hoes. Het unieke zit hem in het nummer rechtsonder. De eerste drie miljoen exemplaren kregen een uniek nummer er in gestempeld.

0000 beatles w2

De Beatles zelf kregen de nummers 1 tot en met 4. Op een veiling bracht een aantal jaar geleden het exemplaar van Ringo Starr – hij had nummer 0000001- het lieve sommetje op van 708.000 euro. De LP met het nummer 0000005 is toen voor 19.000 euro verkocht, dit exemplaar schijnt uit de privécollectie van John Lennon te komen. Hoe lager het nummer, hoe waardevoller de hoes is. Ik heb nummer 577959. Oké, niet veel waard dus, maar wel uniek.

Ik heb ook een aantal bootlegs, dat zijn illegale opnames van concerten van de Beatles, bijvoorbeeld deze. Daar zijn er niet zo veel van.

0000 beatles

Een soortgelijk exemplaar is onlangs voor 40 dollar geveild op Catawiki. Hier word ik dus ook al niet rijk van.

Toch had ik geld kunnen verdienen met mijn Beatles-LP’s. Ik kocht mijn bootleg-exemplaren tijdens mijn studietijd altijd in een duister platenzaakje in Enschede. Op een dag halverwege de jaren zeventig vroeg de eigenaar of ik belangstelling had voor twee Amerikaanse Beatles-LP’s, die hij toevallig  via via had gekregen.

0000 beatles first

0000 beatles second

Het waren gewone lp’s uitgebracht op Capitol Records, de Amerikaanse platenmaatschappij van de Beatles. In zoverre waren ze niet uniek. In Europa werden deze platen door Parlophone uitgegeven en hadden een andere hoes. Daardoor waren deze Amerikaanse exemplaren in Nederland wel erg zeldzaam,

Omdat ik de hoes van de eerste lp waar de Beatles als slagers met al dat vlees zitten eigenlijk maar een beetje onsmakelijk vond – en ik had alle nummers al – liet ik die links liggen maar kocht ik wel die tweede, die dan ook heel toepasselijk de ‘second album’  heet.

Met de kennis van nu kunnen we dat een verkeerde keuze noemen. Ik was niet de enige die de hoes een beetje onsmakelijk vond. Dat vond de Amerikaanse platenmaatschappij kort na het uitbrengen na hernieuwd inzicht ook. Ze besloot alle exemplaren weer terug te halen en de hoes te vervangen door een ander exemplaar. Als gevolg daarvan bestaan er nog maar heel weinig exemplaren met de slagershoes.

Bezit je een exemplaar dat nog in de dichte extra  plastic verpakking zit, dan kan je die voor meer dan 100.000 euro verkopen. ‘Gewone’ exemplaren doen op veilingen bedragen van zo’n 10.000 euro. Ik zei al, met de kennis van nu, een verkeerde keus.

(Ik had in die tijd natuurlijk direct de lp uit de extra plastic verpakking gehaald want anders kan je hem niet draaien. Die handeling zou 90.000 euro “gekost” hebben.)

Misschien moet ik maar weer eens naar Enschede. Wellicht bestaat de zaak nog en als ik een beetje geluk heb ligt de LP nog in de bak met de B van Beatles.

 

 

Teddy Roosevelt

Theodore Roosevelt is één van de bekendste Amerikaanse presidenten. Oh ja, die ken ik, zult u wellicht zeggen, dat is toch die man die tijdens de grote depressie in de jaren dertig van de vorige eeuw en tijdens de Tweede Wereldoorlog daarna de Amerikaanse president was?

Helaas, niet goed,  dat is zijn naamgenoot Franklin Delano Roosevelt, een verre achterneef van hem. Theodore was overigens niet alleen een ver familielid van Franklin maar ook een oom van Franklins vrouw Eleanor (1884-1962), die zelf ook een Roosevelt was. “It’s a small world”, maar dit terzijde.

1 roosevelt wilhelminaFranklin Roosevelt in 1942 samen met koningin Wilhelmina. Door kinderverlamming opgelopen in 1921 kon hij moeilijk staan waardoor hij zich vaak aan andere mensen moest vasthouden, zoals hier aan een officier. Foto librabry of congress.

(Even tussen haakjes, Franklin D. Roosevelt is de enige president die liefst vier keer achter elkaar is gekozen, een record dat moeilijk te verbeteren is, omdat in 1947 aan de Amerikaanse grondwet een amendement is toegevoegd waarin staat dat de president nog maar eenmaal herkozen kan worden.) Maar hij is dus niet de Roosevelt waar ik het over wil hebben.

Dat is Theodore “Teddy” Roosevelt. Hij was de Amerikaanse president van 1901 tot 1909. Hij heeft een Nederlandse link. Eén van zijn grootvaders stamt af van een Nederlander. Teddy Roosevelt was daar zelfs zodanig trots op dat hij er later zijn autobiografie mee begon.

1 roosevelt bio

(Ook Franklin D. Roosevelt was trots op zijn Nederlandse voorvaderen; zo gebruikte hij 1929 de Nederlandstalige familiebijbel om de eed op af te leggen bij zijn inauguratie tot gouverneur van New York.)

De Roosevelts stammen naar alle waarschijnlijk af van een zekere Claes Martenszen van Rosevelt uit Oud-Vossemeer, gelegen op Tholen, aldus de site van Tweevoeter.nl. Ik citeer even een stukje:

Hun stamvader is namelijk Claes Martenszen van Rosevelt. Deze oude voorvader emigreerde in de 17e eeuw van Holland naar Nieuw-Amsterdam, het latere New York. Vermoedelijk kwam hij van Tholen. Even ten zuiden van Oud-Vossemeer lag een stuk grond met de naam Rosevelt. In de tijd dat Claes Martenszen vertrok, woonden verschillende mensen met de naam (Op ‘t) Rosevelt in en rond Oud-Vossemeer. Er is geen onomstotelijk bewijs voor hun verwantschap met Claes Martenszen, maar wel een sterke aanwijzing.”

Je kan in Oud-Vossemeer een wandelroute van 6 km lopen die je langs plekken voert die met Roosevelt te maken hebben. Meer informatie over deze wandeling is hier en hier te vinden.

Tegenwoordig is Theodore Roosevelt bij de meeste mensen vooral bekend door zijn rol in de filmreeks Night at the Museum. Oké, hij speelt niet zelf mee in deze films, maar wel zijn personage, althans een wassenbeeld van hem dat ’s nachts tot leven komt; gespeeld door Robin Williams  – alles uiteraard ‘Based on a true story’.

1 roosevelt 1898

Dit is de echte Teddy Roosevelt in 1898, niet de acteur. Foto
Library of Congress.

Teddy Roosevelt is ook bekend omdat de teddybeer naar hem is genoemd. Ik citeer hierover even een stukje uit de geschiedenis van de teddybeer van de Wikipedia.

“Voor het enorme succes van de beertjes in de Verenigde Staten was eigenlijk president Theodore Roosevelt verantwoordelijk. Al zijn vrienden noemden hem ‘Teddy’, hoewel hij zelf een hekel aan deze bijnaam had en zijn familie hem nooit zo noemde. In 1902 had hij tijdens een vierdaagse berenjacht geweigerd een jong weerloos beertje te doden dat de jagers voor hem hadden gevangen. De beroemde tekenaar van The Washington Post Clifford Berryman legde dit incident vast in zijn cartoon “Drawing the line in Mississippi” als een ironisch commentaar op een grensconflict dat erg in de belangstelling stond.

1 roosevelt beer

Vanaf dat moment werd de beer bekend als “Teddy’s Bear” en Berryman liet geen kans voorbijgaan om het beertje te verwerken in al zijn hierna volgende cartoons over de president. Deze cartoons waren de allerbeste reclame voor speelgoedproducent Steiff en al gauw had de Steiff “Teddybeer” de harten gestolen van honderdduizenden Amerikanen. Mede gevoed door de stroom Steiffberen uit Duitsland nam de “Teddyberen-gekte” steeds meer Amerika in z’n greep en van hieruit ook andere werelddelen.’

Ook is  Teddy Roosevelt samen met George Washington, Thomas Jefferson en Abraham Lincoln vereeuwigd op Mount Rushmore.

1 roosevelt mountRoosevelt is de tweede van rechts

En nog een ander nutteloos feitje, hij overleefde een keer een aanslag op zijn leven dankzij het feit dat hij die dag een ellenlange toespraak hield. Iemand schoot op hem, maar de kogel raakte daarbij eerst de vijftig velletjes van zijn toespraak, die hij in zijn borstzak had gestopt. Daardoor werd de kogel zodanig afgeremd dat hij niet diep genoeg in het lichaam van Roosevelt belandde om daar ernstige schade toe te brengen.

Maar dit alles is niet de reden dat ik hier over Teddy Roosevelt schrijf. Dat is een afbeelding die ik aantrof op de site van de Library of Congress, zeg maar het Amerikaanse Nationale Archief. Vorig jaar schreef ik voor het blad  ‘Bomen’ een verhaal over de sequoia gigantea. (Zie hier.)

Bomen pag 1

Voor dit verhaal zocht ik ter illustratie een foto waar Teddy Roosevelt met een koets door één van de reuzenbomen reed.

1 roosevelt boom

“Op deze foto uit 1903 is president Roosevelt, uiterst links (althans op de foto) in een koets te zien in de Wawona Tunnel Tree in de Mariposa Grove.” zo schreef ik, grappig als ik nu eenmaal ben, in het onderschrift.

Ik wist dat deze foto bestond en bij het zoeken naar de afbeelding keek ik ook even op de site van de Library of Congress. Bij de zoekresultaten trof ik ook een afbeelding aan van een pagina van het dagboek van Teddy Roosevelt d.d. 14 februari 1884.

3 roosevelt dagboek

Een grote X en de woorden ‘The light has gone out of my life’ schreef hij die dag.  Nieuwsgierig naar de achtergrond van deze vreemde dagboekaantekening las ik het onderschrift.

President Theodore Roosevelt, diary entry, February 14, 1884. It was the day both his mother (typhoid fever) and his wife Alice died. She died two days after giving birth due to an undiagnosed case of kidney failure, which was masked by the pregnancy.’

De moraal van deze lange blogpost: Hebt u een slechte dag, denk dan aan Teddy Roosevelt op 14 februari 1884. Wellicht helpt dat te relativeren.

 

 

 

De Titanic, een groot schip?

Maandag was de film ‘Titanic’ uit 1997 van regisseur James Cameron, met onder andere Leonardo DiCaprio en Kate Winslet, weer eens op de tv te zien. Spoiler alert:  het schip raakt een ijsberg en zinkt.

Ik was aan het zappen en kwam er toevallig in bij de scene waarin de reder de kapitein suggereert om sneller te varen om zo een dag eerder in New York te arriveren. Nu weet ik wel wat van de geschiedenis van de Titanic af. Ik heb namelijk een keertje een mooi boek over de geschiedenis van het schip en de ramp gelezen. Zie onder. (Ik kan het mede namens WC-eend van harte aanbevelen.)

00000 0 1 0 titanic

In dit boek valt te lezen dat het hoogst onwaarschijnlijk was dat de reder de kapitein opdracht gaf om sneller te varen. Daar had de reder namelijk geen belang bij. Het was voor een rederij qua betrouwbaarheid veel belangrijker om op het afgegeven tijdstip aan te komen.

De film bevat naast deze historische vergissing nog één grote feitelijke onjuistheid, namelijk de scène waarin te zien is hoe hoofdofficier William Murdoch op een passagier schiet om hem weg te houden van een reddingsboot, waarna Murdoch even later zelfmoord pleegt. Er is geen enkele overlevende van de ramp die na aankomst in New York Murdoch hiervan heeft beschuldigd. De vice-president van de filmmaatschappij  20th Century Fox reisde daarom een paar maanden na het uitkomen van de film af naar het Schotse plaatsje Dalbeattie, waar Murdoch woonde, om namens de filmmaatschappij excuses aan te bieden. Tevens gaf hij de plaatselijke school een cheque van 5000 pond voor de jaarlijkse ‘William Murdoch Memorial Prize’. (Dat kon er wel van af; in totaal heeft de film tot nu toe 2,2 miljard dollar opgebracht; de productiekosten bedroegen ongeveer $200 miljoen.)

Naast deze twee grote ‘fouten’  bevat de film nog een aantal kleinere onjuistheden. Zo dreigt hoofdpersoon Rose (Kate Winslet) in het begin van de film in het water te springen. Om haar te kalmeren vertelt de andere hoofdpersoon Jack (Leonardo DiCaprio) over het koude water van Lake Wissota in de staat Wisconsin. Dat is opmerkelijk want het meer ontstond pas in 1918 dankzij een stuwdam in de Chippewa River.

00000 0 1 0 lake wissotaLake Wissota, ontstaan in 1918; foto McGhiever

Verderop in de film vertelt Rose over theorieën, die Sigmund Freud pas in 1920 zou publiceren en worden er in de film filtersigaretten gerookt. Die bestonden in 1912 nog niet. Het digitale horloge dat een van de passagiers in de reddingsboten draagt evenmin. Aan het einde van de film ziet Rose het verlichte Vrijheidsbeeld, met een goudkleurige fakkel. Het Vrijheidsbeeld was in 1912 niet verlicht en de fakkel was toen grijs. Pas in 1986 werd de vlam goudkleurig geschilderd.

Enfin, het zinken van de Titanic geldt als één van de grootste maritieme rampen uit de geschiedenis.

00000 0 1 0 tianicEen ietwat gedramatiseerde tekening uit 1912. Het schip zit hier vast in de ijsberg. Als dat zo was, dan hadden de passagiers, waarvoor geen plaats in de reddingsboten was, veel beter op de ijsberg kunnen plaatsnemen dan in het water te springen. Tekening van professor Willy Stöwer voor het Duitse blad ‘Die Gartenlaube’.

De Titanic was in 1912 het grootste schip ter wereld. Het was zo groot dat het bij de tussenstop in Cherbough niet in de haven kon aanleggen, waardoor de passagiers die daar aan boord gingen met bootjes naar het schip moesten worden gebracht.

Tegenwoordig heb je echter veel grotere boten. Denk maar eens aan de moderne cruiseschepen. Heel toevallig twitterde de site ‘Tips en Weetjes’ afgelopen zondag een afbeelding waarin de Titanic werd vergeleken met een cruiseschip.

00000 0 1 0 titanic 2

Een bootje van niks die Titanic.

 

 

 

James Cameron

Was prins Bernhard een vrouw?

Over prins Bernhard deden tijdens zijn leven allerlei opmerkelijke geruchten de ronde. Na zijn dood bleken sommige geruchten waar te zijn. Zo bevestigde hij zelf in een interview met De Volkskrant, dat werd gepubliceerd na zijn overlijden, dat hij twee buitenechtelijke kinderen (bij twee verschillende vrouwen) had. Volgens sommige geruchten zijn het er overigens meer dan twee.

Eén van de meest opmerkelijke geruchten is dat prins Bernhard vroeger een vrouw was en geen man. Dat gerucht was mede gebaseerd op deze jeugdfoto uit 1914, waar prins Bernhard samen met zijn vader op staat.

0000 prinses bernahrd 2

‘Prins Bernhard is een vrouw’  klinkt echter een beetje als ‘president Donald Trump is een genie’, dat geloof je ook niet. Maar toch begin ik nu een beetje te twijfelen. Er zijn allerlei autobranden in onze gemeente en Het Krantje, ons plaatselijk nieuwsblaadje, wist te melden dat één van de autobranden had plaatsgevonden in de Prinses Bernhardlaan.

0000 prinses bernahrd

De Prinses Bernhardlaan, zou het gerucht dan toch waar zijn?

Kinderen tijdens de Tweede Wereldoorlog

Gisteren was er na de dodenherdenking een programma op tv te zien over ‘De Tweede Wereldoorlog in 100 foto’s’.  Een aantal foto’s werd in het programma besproken, waarbij het vooral ging om het verhaal achter de foto. Er was geen tijd om alle uitgekozen foto’s te laten zien, maar op deze site van de organisatie achter de foto’s staan alle 100 foto’s online, samen met de verhalen achter de foto.

00 foto0

Eén van de foto’s die niet in het programma te zien was, maar wel op de site staat, is onderstaande foto die is genomen in Bezuidenhout, een wijk in Den Haag.  Deze wijk werd in maart 1945 bij vergissing door de Engelsen gebombardeerd. Op de foto zijn twee zusjes te zien die in één van de verwoeste huizen hebben gewoond.

Marianne en ik hebben in de jaren tachtig een aantal jaar in deze wijk gewoond, op een etage van een oud herenhuis in de Gerard Reijnststraat, in het deel van de wijk dat tijdens het bombardement niet werd geraakt.

00 00 kinderen

De beschrijving bij de foto luidt als volgt:

100. Zuid-Holland, Den Haag, 3 maart 1945

In de wijk Bezuidenhout, Den Haag, maakt de vader van de zusjes Anneleen en Annemarie een foto op de puinhopen van hun gebombardeerde huis. De geallieerde bommen die op de wijk terecht komen waren bedoeld voor Duitse raketinstallaties in het Haagse bos. Terwijl haar zus uit voorzorg al naar haar oma gebracht is, overleeft Anneleen het bombardement ternauwernood. Willy, de onderduiker die de familie in huis heeft, grist Anneleen op tijd uit de kinderwagen zodra de eerste bommen vallen.

Vervolgens neemt hij haar mee naar het Sint Antoniushove ziekenhuis in Leidschendam, waar Anneleens vader als arts werkt. Op dat moment worden er vele gewonden binnengebracht. Omdat Anneleen niet gewond is, worden zij en Willy weer weggestuurd. Wat er daarna gebeurt, is niet bekend. Anneleen is korte tijd zoek en haar moeder vreest dat zij alsnog omgekomen is bij een daaropvolgend bombardement. Na enkele dagen wordt ze weer herenigd met haar familie.

Bron: C.H. Beek/ Privécollectie A. Beek
De kinderen op de foto deden me denken aan een andere bekendere oorlogsfoto met een kind en wel aan de foto die op 7 mei 1945 werd genomen op de Dam toen Duitsers gingen schieten op de feestvierende menigte.
00 dam 0
Terwijl mensen schuilen achter lantarenpalen loopt er links op de foto een klein meisje richting het gebouw van waaruit geschoten wordt. Ik zocht gisteren even op Google naar deze foto en belandde toen op de site van Stichting Memorial voor Damslachtoffers 7 mei waar de geschiedenis achter deze foto wordt toegelicht. Het meisje op de foto blijkt Tiny van der Hoek  te zijn. Op de site van de staat haar verhaal.
Ik was 2,5 jaar en was bij de ijskar op de hoek Nieuwendijk/Dam waar ik net een ijsje had gekregen. Per direct lag het ijsje op de grond tot mijn grote teleurstelling. Mensen holden weg of gingen ergens achter staan. Ik zag dat er vanuit de Groote Club (die naam ken ik nu destijds was het de plek waar de Duitse vlaggen hingen en Duitse soldaten zaten) werd geschoten. Zij waren de schuld dat ik geen ijsje meer had dus ging ik erop af. Mijn moeder bleef achter bij de ijscokar.
Lopend op de Dam, richting Groote Club, tussen hollende mensen door, maar juist tegen die richting in die zij gingen was ik al een eindje op weg toen ik plots werd opgepakt door een mijnheer, hij nam mij in zijn armen, jas om mij heen, en holde richting Nieuwendijk waar ik destijds woonde. Screen Shot 2015-04-09 at 21.53.47Daar kwam mijn moeder weer bij maar nergens was een schuilplaats binnen, alles was vol en wij werden geweigerd. Die mijnheer zag dat er in die zaak onder het biljart nog plaats was, trapje een ruit in, mijn moeder kroop naar binnen en pakte mij aan en wij hebben onder het biljart een schuilplaats gehad.
Die mijnheer verdween richting Dam. Ging hij meer hulp verlenen of zelf op zoek naar een schuilplaats? Ik weet het niet. In mijn herinnering zat immer “schuine strepen”. Later, in een amateur opname van Bert Haanstra, begreep ik dat die ” schuine streep” mensen achter lantaarn palen waren die achter elkaar dekking zochten. Tijdens mijn “missie”, verhaal halen over geen ijsje meer, was ik zo gericht op het “hoek”raam van de Groote Club”, het raam waar ik nog altijd naar kijk als ik in Amsterdam ben, dat in mijn herinnering mensen op straat lagen om te rusten. Ik besefte toen niet dat ik langs gewonde – dan wel dode mensen liep zo gebiologeerd was ik om die boze mensen daar bij dat raam te vertellen hoe gemeen ik hen vond. Gelukkig werd ik opgepakt en in veiligheid gebracht. Dit gebeuren staat nog altijd op mijn netvlies en uiteraard pas later begreep ik wat er werkelijk aan de hand was.”
Er zijn beelden van het gebeuren waar je haar en de man ziet lopen.
00 00 schietpartij op de dam
Op 1.01 min zie je hoe een man komt aanhollen om haar in veiligheid te brengen. Het is een onbekend gebleven held die op dat moment met gevaar voor eigen leven besluit om een klein meisje te redden.
 Of ze nog leeft weet ik niet, ze zou dan nu 77 jaar oud zijn. Een paar jaar geleden was ze in ieder geval nog actief op sociale media.
00 00 kinderen 2
Haar laatste tweet stamt uit november 2018.

Zoals Albert Einstein zei (of niet?)

Van Albert Einstein circuleren veel citaten. Ik citeer hem ook wel eens, vooral als ik weer eens wat zinloos aan het doen ben – en dat gebeurt best vaak –  om mijn gedrag goed te praten,  zoals “Als we wisten wat we deden, heette het geen onderzoek.” 

eisntein

Andere bekende citaten van Einstein zijn:

  • Logica brengt je van A naar B. Verbeelding brengt je overal.”
  • “We kunnen een probleem niet oplossen met de denkwijze die het heeft veroorzaakt.”
  • “Een uur zitten bij een aardig meisje vliegt voorbij als een minuut, maar een minuut op een brandende kachel lijkt wel een uur. Dat is relativiteit.”
  • “Intellectuelen lossen problemen op. Genieën voorkomen ze.”
  • “Twee dingen zijn oneindig, het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker.”

Die laatste uitspraak zie je momenteel in allerlei variaties terug op internet, maar dan met Donald Trump in de hoofdrol. “Twee dingen zijn oneindig, het universum, en de domheid van Donald Trump. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker.

Dit naar aanleiding van Trumps uitspraak van gisteren of het misschien een goed idee was om mensen met desinfecterende middelen zoals bleekmiddel te injecteren. Dit omdat het coronavirus daar slecht tegen kan. Tja, wie verzin zoiets – de president van de Verenigde Staten dus.

Nu is het met citaten zo dat ze vaak onjuist geciteerd worden, uit het verband worden gehaald of aan de verkeerde persoon worden toegeschreven. Ik heb even op internet gezocht om te kijken of dit voor het domheid-citaat van Einstein (de ‘originele’, niet die met Trump) ook geldt en inderdaad, ook voor dit citaat is het hoogst onzeker of Einstein het gezegd heeft. Ene Garson O’Toole, een Amerikaanse ‘Quote investigator’,  heeft dit in 2011 onderzocht. Het resultaat van zijn onderzoek kan je in dit blog  uit juli 2011 lezen.

Spoiler alert: Volgens het blog schreef ene Frederick S. Perls  in 1940 in een boek het volgende: “Two things are infinite, as far as we know – the universe and human stupidity.” Today we know that this statement is not quite correct. Einstein has proved that the universe is limited.” 

Uiteindelijk is dit in het “citaat” niet alleen “veranderd’ en nog uitgebreid met de toevoeging ‘Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker.” maar ook wordt het dus ten onrechte toegeschreven aan Albert Einstein.

Bij zijn onderzoek naar de bron van het citaat stuitte Garson O’Toole overigens ook nog op een mooie uitspraak over ‘grenzen’ en ‘domheid’ van Alexandre Dumas. Die zou in 1865 gezegd hebben:

“Une chose qui m’humilie profondément est de voir que le génie humain a des limites, quand la bêtise humaine n’en a pas.”

Vrij vertaald: “Een ding dat me tot grote bescheidenheid brengt, is te zien dat het menselijk genie zijn grenzen heeft, terwijl de menselijke domheid dat niet heeft.”

dumas

Nu zitten we nog wel met de vraag of Alexandre Dumas dat ooit daadwerkelijk heeft gezegd.

p.s. als ik naar de kapsels van Einstein en Dumas kijk, dan vraag ik me af of er in hun tijd soms ook sprake was van een ‘lockdown’ van de kappers.

1000 JAAR FOTOGRAFIE (4)

Omdat het dit jaar 1000 jaar geleden is, dat de fotografie is uitgevonden, worden hier regelmatig historische foto’s geplaatst.

Vandaag: 1677. Stadhouder Willem III krijgt van de Engelse gezant de vraag of hij wil trouwen met de dan 15-jarige Mary Stuart, de toekomstige koningin van Engeland.

0000 00 wa

Willem besluit het aanbod te accepteren. Een jaar later op 4 november 1677 trouwen ze in Londen. Later die maand vertrekken ze naar Nederland, maar omdat de haven van Rotterdam vanwege ijsgang niet toegankelijk is, landden ze bij Ter Heijde, waarna ze eerst een stuk over het strand en door de duinen moeten lopen voordat een koets ze brengt naar Huis Honselaarsdijk gelegen bij Den Haag.

In 1689 worden Willem / William en Mary koning en koningin van Engeland en Schotland. Na de dood van Mary (ze overlijdt aan een besmetting met pokken) op 7 januari 1695  – volgens de Britse jaartelling was het toen 28 december 1694; ze hanteerden in het Britse rijk in die tijd een andere jaartelling –  regeert Willem tot aan zijn dood in 1702 alleen over Engeland en Schotland. (En als stadhouder tevens over de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden.)

Zowel in Engeland als in Nederland had Willem twee voorgangers met de naam Willem, waardoor hij in beide landen de naam Willem III respectievelijk William III voerde.  Dit in tegenstelling tot Schotland waar hij slechts één voorganger had met de naam William, waardoor er de een beetje merkwaardige situatie ontstond dat hij in Engeland koning  William III heette maar in Schotland Koning William II.

 

1000 jaar fotografie (3)

Omdat het dit jaar 1000 jaar geleden is, dat de fotografie is uitgevonden, worden hier regelmatig historische foto’s geplaatst.

Vandaag: 1425; Na de slag bij Gouwsesluis verplaatst Jacoba van Beieren zich per helikopter naar Schoonhoven om dat in september 1425 te veroveren in de strijd tegen Filips de Goede.

000 jacoba ven beieren 3

1000 jaar fotografie (2)

Omdat het dit jaar 1000 jaar geleden is, dat de fotografie is uitgevonden, worden hier regelmatig historische foto’s geplaatst.

Vandaag: 1425; Jacoba van Beieren met haar gevolg op weg naar de slag bij de Gouwsesluis.

000 jacoba ven beieren 4

000 jacoba ven beieren 2

1000 jaar fotografie (1)

Omdat het dit jaar 1000 jaar geleden is, dat de fotografie is uitgevonden, heb ik besloten om op mijn site een reeks historische foto’s te plaatsen.

Vandaag: 1672: De landheer van de Menkemaburg in Groningen informeert de bezorgde burgers over de naderend komst van de Duitse Bisschop Bernard van Galen, beter bekend onder zijn bijnaam Bommen Berend.

000 bb

In quarantaine

In Nederland is er nu ook iemand positief getest op het coronavirus. Er wordt onderzocht met wie de man recent contact heeft gehad. Deze mensen zullen, als ze niet positief op het virus testen, toch vermoedelijk veertien dagen in een soort quarantaine – al of niet thuis – moeten zitten om er zeker van te zijn dat ze het virus niet hebben.

Dit geldt ook voor die mensen die nu veertien “opgesloten zitten” in een hotel op Tenerife omdat daar twee zieke Italianen hebben verbleven. (Even tussen haakjes, de meeste reisverzekeringen schijnen de kosten gemoeid met dit verlengde verblijf niet te dekken; dat is lekker.)

00000 00 00 reis

Nu hebben die mensen met die periode van veertien dagen quarantaine eigenlijk nog mazzel, want als er letterlijk vastgehouden zou worden aan het woord quarantaine, dan zouden ze veertig dagen in quarantaine moeten zitten. Het woord stamt namelijk af van het Italiaanse woord ‘quaranta’ wat veertig betekent.

Het idee om iemand, die mogelijk een besmettelijke ziekte heeft, in quarantaine te plaatsen, is al oud. Zo mochten ten tijde van de Zwarte Dood (de periode van de builenpest;1347-1351) zeelieden en andere nieuwkomers in Ragusa (het huidige Dubrovink) pas na 30 dagen isolatie de stad in. Dit om te voorkomen dat ze de ziekte de stad in brachten.

00000 00 00 verspreiding

Op dit kaartje is goed te zien dat de Zwarte Dood zich vooral vanuit de havens over Europa verspreidde. Tegenwoordig zorgt het reizen per vliegtuig er voor dat ziektes zich veel sneller over de wereld verspreiden. De schattingen over het aantal mensen dat wereldwijd aan de Zwarte Dood overleed lopen behoorlijk uiteen: van zo’n 75 tot 200 miljoen mensen. In Europa overleed zo’n 30% van de mensen aan de ziekte.

Venetië nam, net zoals een aantal andere Italiaanse steden, de isolatiemaatregelen van Ragusa over. Nadat de Zwarte Dood “uitstierf”, bleef men bij nieuwe epidemieën vast houden aan een isolatieperiode van dertig dagen (men sprak toen over een ‘trentine’.)  Maar in 1448 bleken er in Venetië bij een nieuwe pestepidemie ondanks de isolatieperiode van dertig dagen toch zieke mensen de stad in te komen. Daarop verlengde de Senaat van Venetië de isolatietermijn naar 40 (‘quaranta’) dagen – achteraf bleek dat de betreffende pestvorm een incubatietijd had van 37 dagen – en zie hier de oorsprong van het woord ‘quarantaine’.

Al lang voor de Middeleeuwen werden mensen in quarantaine geplaatst. Het idee om mensen te isoleren in het geval van een besmettelijke ziekte is al minstens 2700 jaar oud en misschien wel ouder.

Zo vermeldt de Bijbel, in het Oude Testament;  Leviticus 13 – dit boek is vermoedelijk zo’n 700 jaar voor Christus geschreven –  al een quarantainevorm (het betreft hier een geval van lepra) […] Zo zal de priester hem, die de plaag heeft, zeven dagen opsluiten. Daarna zal de priester op den zevenden dag hem bezien […]

De Bijbel bevat in het Oude Testament meerdere zogenaamde ‘reinheidswetten’.

  • Mensen mogen geen dieren eten die vanzelf zijn doodgegaan, geen ratten en muizen eten, geen voedsel eten waarop dode dieren hebben gelegen (Leviticus 17:15, Deuteronomium 14:21a en Leviticus 11:29, 32, 33).
  • Mensen moeten zich vaak wassen en degenen die een zichtbare besmettelijke ziekte hebben, moeten worden afgezonderd (Leviticus 15:1-23 en 13:1-7, 46).
  • De ontlasting moet worden begraven en een bron, put of emmer moet worden afgedekt, zeker wanneer er in de omgeving mensen sterven (Deuteronomium 23:12, 13 en Numeri 19:14, 15)

Iemand die deze regels kende en toepaste was een zekere Balavignus. Hij was een Joodse arts die ten tijde van de Zwarte Dood in 1348 werkzaam was in de Joodse wijk in Straatsburg. Hij adviseerde om de hele wijk schoon te maken en al het afval te verbranden. Dit zorgde in de Joodse wijk voor een flinke  daling van het aantal ratten (met daarop de vlooien die de pestbacterie overdroegen) met als gevolg veel minder slachtoffers in de Joodse wijk dan in de omliggende Christelijke wijken. In de Joodse wijk overleed maar zo’n 5% van de mensen aan de ziekte tegenover 30% in de andere wijken van Straatsburg.

Dit verschil viel ook het stadsbestuur van Straatsburg op. Maar in plaats dat het stadsbestuur de hygiënische maatregelen van Balavignus overnam, beschuldigden ze hem er van dat hij, en de andere Joden uit de wijk, bronnen en waterputten van de Christenen vergiftigden. Balavignus werd zwaar gefolterd en ‘bekende’ daarop. Deze ‘bekentenis’ leidde tot pogroms in heel Europa waarbij  tienduizenden Joden het leven lieten.

Tot zover dit stukje geschiedenis. De komende dagen zult u hier geen blogposts lezen. Niet omdat ik in quarantaine zit, maar omdat het weekend is en ik haast nooit in het weekend schrijf. Ik zit die twee dagen in een soort ‘duetaine’. Ook moet ik op de vliering even het mondkapje opzoeken wat onze familie al eeuwenlang gebruikt.

00000 00 00 kapjeMocht u binnenkort iemand met zo’n kapje over straat zien lopen, dat ben ik!

 

Zoek de zeven verschillen

Gisteren plaatste ik wat foto’s van de Huishoudbeurs, waaronder eentje van vrouwen die een kinderwagen bestudeerden. De fotograaf (Harry Pot van fotobureau Anefo) heeft op dezelfde dag (28 maart 1960) ook een foto genomen op de Autobeurs, iets verderop.  Zoek de zeven verschillen.

00000 a1

00000 a0

Ik heb sterk het vermoeden dat de overeenkomsten in de houdingen van de vijf mannen en de vijf vrouwen geen toeval is – Johan Cruijff: “Toeval is logisch”-  maar dat de fotograaf de foto’s zo geënsceneerd heeft.

De Frans bisschop en schrijver Jacques Bénigne Bossuet (1627-1704) zou zeggen:  “Wat voor de mensen toeval is, heeft bij God en Harry Pot een bedoeling. “(Origineel: “Ce qui est hasard à l’égard des hommes est dessein à l’égard de Dieu et Harry Pot“).

Donald Trump zou het wat simpeler formuleren:

00000 0b