In quarantaine

In Nederland is er nu ook iemand positief getest op het coronavirus. Er wordt onderzocht met wie de man recent contact heeft gehad. Deze mensen zullen, als ze niet positief op het virus testen, toch vermoedelijk veertien dagen in een soort quarantaine – al of niet thuis – moeten zitten om er zeker van te zijn dat ze het virus niet hebben.

Dit geldt ook voor die mensen die nu veertien “opgesloten zitten” in een hotel op Tenerife omdat daar twee zieke Italianen hebben verbleven. (Even tussen haakjes, de meeste reisverzekeringen schijnen de kosten gemoeid met dit verlengde verblijf niet te dekken; dat is lekker.)

00000 00 00 reis

Nu hebben die mensen met die periode van veertien dagen quarantaine eigenlijk nog mazzel, want als er letterlijk vastgehouden zou worden aan het woord quarantaine, dan zouden ze veertig dagen in quarantaine moeten zitten. Het woord stamt namelijk af van het Italiaanse woord ‘quaranta’ wat veertig betekent.

Het idee om iemand, die mogelijk een besmettelijke ziekte heeft, in quarantaine te plaatsen, is al oud. Zo mochten ten tijde van de Zwarte Dood (de periode van de builenpest;1347-1351) zeelieden en andere nieuwkomers in Ragusa (het huidige Dubrovink) pas na 30 dagen isolatie de stad in. Dit om te voorkomen dat ze de ziekte de stad in brachten.

00000 00 00 verspreiding

Op dit kaartje is goed te zien dat de Zwarte Dood zich vooral vanuit de havens over Europa verspreidde. Tegenwoordig zorgt het reizen per vliegtuig er voor dat ziektes zich veel sneller over de wereld verspreiden. De schattingen over het aantal mensen dat wereldwijd aan de Zwarte Dood overleed lopen behoorlijk uiteen: van zo’n 75 tot 200 miljoen mensen. In Europa overleed zo’n 30% van de mensen aan de ziekte.

Venetië nam, net zoals een aantal andere Italiaanse steden, de isolatiemaatregelen van Ragusa over. Nadat de Zwarte Dood “uitstierf”, bleef men bij nieuwe epidemieën vast houden aan een isolatieperiode van dertig dagen (men sprak toen over een ‘trentine’.)  Maar in 1448 bleken er in Venetië bij een nieuwe pestepidemie ondanks de isolatieperiode van dertig dagen toch zieke mensen de stad in te komen. Daarop verlengde de Senaat van Venetië de isolatietermijn naar 40 (‘quaranta’) dagen – achteraf bleek dat de betreffende pestvorm een incubatietijd had van 37 dagen – en zie hier de oorsprong van het woord ‘quarantaine’.

Al lang voor de Middeleeuwen werden mensen in quarantaine geplaatst. Het idee om mensen te isoleren in het geval van een besmettelijke ziekte is al minstens 2700 jaar oud en misschien wel ouder.

Zo vermeldt de Bijbel, in het Oude Testament;  Leviticus 13 – dit boek is vermoedelijk zo’n 700 jaar voor Christus geschreven –  al een quarantainevorm (het betreft hier een geval van lepra) […] Zo zal de priester hem, die de plaag heeft, zeven dagen opsluiten. Daarna zal de priester op den zevenden dag hem bezien […]

De Bijbel bevat in het Oude Testament meerdere zogenaamde ‘reinheidswetten’.

  • Mensen mogen geen dieren eten die vanzelf zijn doodgegaan, geen ratten en muizen eten, geen voedsel eten waarop dode dieren hebben gelegen (Leviticus 17:15, Deuteronomium 14:21a en Leviticus 11:29, 32, 33).
  • Mensen moeten zich vaak wassen en degenen die een zichtbare besmettelijke ziekte hebben, moeten worden afgezonderd (Leviticus 15:1-23 en 13:1-7, 46).
  • De ontlasting moet worden begraven en een bron, put of emmer moet worden afgedekt, zeker wanneer er in de omgeving mensen sterven (Deuteronomium 23:12, 13 en Numeri 19:14, 15)

Iemand die deze regels kende en toepaste was een zekere Balavignus. Hij was een Joodse arts die ten tijde van de Zwarte Dood in 1348 werkzaam was in de Joodse wijk in Straatsburg. Hij adviseerde om de hele wijk schoon te maken en al het afval te verbranden. Dit zorgde in de Joodse wijk voor een flinke  daling van het aantal ratten (met daarop de vlooien die de pestbacterie overdroegen) met als gevolg veel minder slachtoffers in de Joodse wijk dan in de omliggende Christelijke wijken. In de Joodse wijk overleed maar zo’n 5% van de mensen aan de ziekte tegenover 30% in de andere wijken van Straatsburg.

Dit verschil viel ook het stadsbestuur van Straatsburg op. Maar in plaats dat het stadsbestuur de hygiënische maatregelen van Balavignus overnam, beschuldigden ze hem er van dat hij, en de andere Joden uit de wijk, bronnen en waterputten van de Christenen vergiftigden. Balavignus werd zwaar gefolterd en ‘bekende’ daarop. Deze ‘bekentenis’ leidde tot pogroms in heel Europa waarbij  tienduizenden Joden het leven lieten.

Tot zover dit stukje geschiedenis. De komende dagen zult u hier geen blogposts lezen. Niet omdat ik in quarantaine zit, maar omdat het weekend is en ik haast nooit in het weekend schrijf. Ik zit die twee dagen in een soort ‘duetaine’. Ook moet ik op de vliering even het mondkapje opzoeken wat onze familie al eeuwenlang gebruikt.

00000 00 00 kapjeMocht u binnenkort iemand met zo’n kapje over straat zien lopen, dat ben ik!

 

Het coronavirus

Zet de viruscontrole van uw pc/laptop/mobiel even op de hoogste stand, want vandaag wil ik het met u hebben – breaking news – over het coronavirus, ook wel het Covid-19 virus genoemd.

Het virus is nu bijna in alle landen van Europa opgedoken – gisteren werden bijvoorbeeld de eerste gevallen in Noorwegen, Georgië, Roemenië, Noord-Macedonië  en Griekenland gesignaleerd en vanochtend – ja, ja ik ben actueel – in Denemarken.  Nederland is een van de laatste West-Europese landen waar het virus nog niet is vastgesteld, maar dat is logisch, want zoals Heinrich Heine al zei: “Als de wereld vergaat, dan ga ik naar Nederland. Want daar gebeurt alles altijd vijftig jaar later.”

Nederland bereidt zich wel voor op de mogelijke komst van het virus, net zoals dat gebeurt in veel andere landen. Zo liet president Trump gisteren het Amerikaanse volk weten dat “he’s doing a great job in keeping out the novel coronavirus,”  Een hele opluchting voor Amerika, want van de media en de ‘Do Nothing Democrats’ moeten de Amerikanen het niet hebben, aldus een tweet van de president. (Jammer is wel dat hij het woord ‘Corona’ niet kon spellen.)

00000 0cs

Trump heeft vice-president Mike Pence aangesteld als hoofd van het team dat Amerika gaat beschermen tegen het virus. “Mike is a briljant man”, aldus Trump.  Hopelijk heeft hij wat goede medici in zijn team, want Pence is geloof ik niet zo gezegend met veel medische kennis. Zo stelde hij ooit “een elektroshocktherapie voor homo’s en lesbiennes” voor, want “die therapie kan ze heteroseksueel maken”.

Ondanks alle ellende levert het virus ook wel wat vrolijke momenten op. Zo moest ik wel lachen (sorry) om het Nederlands echtpaar, dat in Italië op vakantie was, maar het land ontvluchtte vanwege het coronavirus. Ze besloten hun vakantie voort te zetten in Oostenrijk. Daar boekten ze een kamer in een hotel in Innsbruck, dat kort na hun aankomst in quarantaine werd geplaatst vanwege het coronavirus.

00000 00 q

Niet alleen doet dit bericht me denken aan het gedicht ‘De tuinman en de dood’ van P.N. van Eyck, maar ook aan het verhaal van die twee mensen die begin jaren tachtig bang waren voor het uitbreken van de derde wereldoorlog. Ze emigreerden daarom naar een klein eiland voor de kust van Argentinië , ver weg van alle toekomstige ellende, om een jaar later midden in de Falkland-oorlog tussen Engeland en Argentinië te belanden.

Wilt u wat betere informatie over het virus hebben dan wat op deze site staat, de NOS zendt vanavond op NPO 1 een live programma uit over het coronavirus. Het begint om 20.35 uur, na het NOS Journaal van 20.00 uur, en duurt tot 21.25 uur. ‘In het programma wordt uitgelegd wat het virus wel en juist niet is, hoe Nederland is voorbereid op een uitbraak en wat de gevolgen kunnen zijn voor de samenleving. Kijkers kunnen vragen stellen, die worden voorgelegd aan experts‘,  aldus de site van de NOS.

Ook in dit artikel op de site van de Volkskrant staat een hoop nuttige informatie. Ik citeer even uit het artikel: “De beste bescherming is dus: was vaak en grondig de handen, nies en hoest in de elleboog, gebruik wegwerpzakdoekjes en werp die ook weg.”

Handen wassen dus. De meeste mensen schijnen hun handen echter niet lang genoeg te wassen. Een tip is dan ook om tijdens het handen wassen een liedje te zingen en pas te stoppen als het liedje klaar is.

En nu heb ik een briljant idee! Als iedereen nou ‘Vader Jacob’ zingt tijdens het handen wassen, dan klinkt er op alle openbare toiletten in Nederland de hele dag door een mooie canon.

00000 00 vj

 

 

 

Zoek de zeven verschillen

Gisteren plaatste ik wat foto’s van de Huishoudbeurs, waaronder eentje van vrouwen die een kinderwagen bestudeerden. De fotograaf (Harry Pot van fotobureau Anefo) heeft op dezelfde dag (28 maart 1960) ook een foto genomen op de Autobeurs, iets verderop.  Zoek de zeven verschillen.

00000 a1

00000 a0

Ik heb sterk het vermoeden dat de overeenkomsten in de houdingen van de vijf mannen en de vijf vrouwen geen toeval is – Johan Cruijff: “Toeval is logisch”-  maar dat de fotograaf de foto’s zo geënsceneerd heeft.

De Frans bisschop en schrijver Jacques Bénigne Bossuet (1627-1704) zou zeggen:  “Wat voor de mensen toeval is, heeft bij God en Harry Pot een bedoeling. “(Origineel: “Ce qui est hasard à l’égard des hommes est dessein à l’égard de Dieu et Harry Pot“).

Donald Trump zou het wat simpeler formuleren:

00000 0b

 

Lang wachten op de Huishoudbeurs

Moet u wel eens lang wachten op iemand die u komt ophalen? Weet dan dat er altijd mensen zijn die nog langer moeten wachten, zoals deze moeder en dochter die de Huishoudbeurs bezocht hadden.

00000 wachten(Tweet van Mark van Traa)

Maar ach, op de Huishoudbeurs is gelukkig altijd veel te zien zoals deze foto’s uit het Nationaal Archief laten zien.

00000 a128 maart 1960; Beschrijving foto: vrouwen op de huishoudbeurs bekijken nieuwe kinderwagens; foto Harry Pot; Anefo: Nationaal Archief.

00000 a25 april 1962; Beschrijving foto: Huishoudbeurs in RAI Amsterdam geopend, belangstelling van nonnen voor koffiefilters; foto Jac De Nijs; Anefo: Nationaal Archief.

00000 a35 april 1962; Beschrijving foto: Huishoudbeurs in RAI Amsterdam geopend, Excelsior stofzuiger als haardroger; foto Jac De Nijs; Anefo: Nationaal Archief.

00000 a41 mei 1964; Beschrijving foto: Huishoudbeurs in RAI, bril met prisma geslepen glas; foto Jac De Nijs; Anefo: Nationaal Archief.

00000 a5 00000 a624 april 1968; Beschrijving foto: Huishoudbeurs in de RAI, dhr. Brucker heeft kleinste stand op beurs; foto Jac De Nijs; Anefo: Nationaal Archief.

00000 a719 april 1974; Beschrijving foto: 29e Internationale Huishoudbeurs in de RAI te Amsterdam. Model poseert bij zwembad; foto Hans Peters; Anefo: Nationaal Archief.

00000 a1111 april 1980; Beschrijving foto: Huishoudbeurs in de RAI; belangstelling bij demonstratie van koekepan; foto Rob Bogaerts; Anefo: Nationaal Archief.

00000 a103 april 1981; Beschrijving foto: Huishoudbeurs in Amsterdamse RAI geopend, interesse voor nieuwe pan op de beurs; foto Hans van Dijk; Anefo: Nationaal Archief.

00000 a93 april 1981; Beschrijving foto: Huishoudbeurs in Amsterdamse RAI geopend, huisvrouwen proeven hapjes op de beurs; foto Hans van Dijk; Anefo: Nationaal Archief.

Tot slot, het klassieke beeld van de huishoudbeurs:

00000 a830 maart 1989; Beschrijving foto: Demonstratie stofzuigen; foto  Rob Bogaerts; Anefo: Nationaal Archief.

Een moeilijk bereikbaar fietspad

Ons winkelcentrum wordt verbouwd. De bouwers zijn hard aan het werk.

0000 bouwers

Ze zijn nu ook bezig met de fietspaden. Het worden zo te zien tweezijdige fietspaden. Alleen hoe bereik je dat stuk dat tweezijdig is?

0000 fiets

De enige legale manier die ik zie is dat je van de andere kant komt aan fietsen en dat je dan bij het blauwe bord aangekomen omkeert. Maar dat schiet niet echt op.

 

Examen persfotograaf

In 2018 had volgens een onderzoek 93% van de Nederlanders een smartphone, dat zijn zo’n 15 miljoen mensen. Dankzij al die  toestellen met een camera zijn er in Nederland nu dan ook zo’n 15 miljoen “persfotografen”.  Er hoeft maar ergens iets te gebeuren, een ongeluk, bijvoorbeeld, of er is wel iemand die het met zijn mobieltje staat te filmen in plaats van te helpen of niet in de weg te staan.

0000 rode kruisDit komt zo vaak voor dat het Rode Kruis in 2018 met een  campagne, begon waarin ze mensen opriepen om niet te filmen maar te gaan helpen.

Vroeger was het fotograferen van nieuwsitems voorbehouden aan echte persfotografen, die professioneel getraind waren. Er bestond zelfs een examen persfotograaf. Beginnende persfotografen in de jaren veertig en vijftig moesten een examen bij oudere collega’s afleggen. Er werd dan een nieuwssituatie gesimuleerd en de aspirant-persfotografen moesten de gebeurtenissen fotograferen. Zie hier een tweetal foto’s van  het examen op 20 oktober 1952 in Den Haag, waarop de brandweer en de aspirant-persfotografen aan het werk zijn.

000 examen 2000 examen 3Deze twee foto’s zijn gemaakt door Wim Consenheim. Geen idee of hij  dit deed als een cursist, een examinator of ‘een persfotograaf aan het werk’.

Ook mooi is dit filmpje van het examen van 1960, afkomstig uit het Polygoon journaal wat vroeger altijd in de bioscoop te zien was.

000 examen

‘Examen voor persfotografen met een geënsceneerde opening van een tentoonstelling in het Haags Gemeentemuseum. Directeur L.F.J. Wijsenbeek van het museum opent met een toespraak de tentoonstelling van 50 jaar Nederlandse kunst, maar hij wordt onderbroken door een actie van een vrouw tegen een naaktschilderij. De fotografen maken foto’s van de actie.”, aldus het bijschrift

(Ik zou zeggen bekijk het filmpje, al was het alleen maar voor de stem van Philip Bloemendal , de presentator van het Polygoon-journaal tussen 1946 en 1986. )

In de zestiger jaren werd het examen afgeschaft, maar vanwege het te pas en vooral te onpas fotograferen van mensen met mobieltjes heeft de overheid het examen weer ingesteld. Iedereen die een blog schrijft en daarop foto’s plaatst moet met ingang van 1 juli 2020 een diploma persfotografie hebben.

Eergisteren was het examen. De overheid had flink uitgepakt. Ze hadden liefst 5000 figuranten opgeroepen die een demonstratie in Den Haag naspeelden. Wij, cursisten, hadden de opdracht om vijf thematische foto’s van het boerenprotest te maken. Zie hier mijn examenfoto’s.

00 boeren 2Met deze foto laat ik goed de strijd zien tussen boer en natuur, de kleine krokusjes versus de grote tractor.

00 boeren 3Deze foto geeft het economisch belang weer van de agrarische sector, in dit geval van de handel in tractoren. ‘Er geldt hier ‘Vier halen, drie betalen.’

00 boeren 4Met deze foto tracht  ik weer te geven dat de boeren niet door iedereen goed begrepen worden. Op het bord van de tractor links staat namelijk ‘Goed Goan Bedankt Weerkommen’.  Snapt u wat het betekent?

000 boeraMet deze foto tracht ik uit te beelden, dat de boeren ook maar gewoon mensen zijn met hun eigen behoeften.

Tot slot, op mijn laatste foto rijden de protesterende boeren voorbij  een filiaal van de Rabobank, vroeger de bank van haast alle boeren.  De achterste tractor laat de bank weten dat hij geen wisselgeld heeft.

000 boer

Ik hoop maar dat ik geslaagd ben. Mocht u binnenkort geen foto’s meer op dit blog zien, dan ben ik echter helaas gezakt.

 

 

 

 

Uit het dagelijks leven

-1-

Op weg naar Albert Heijn stop ik bij de oudpapiercontainer om er wat oude kranten in te gooien. Hij zit echter propvol met karton. Er kan letterlijk geen propje meer bij. Waarschijnlijk heeft een winkelier er zijn verpakkingsmateriaal in gestopt.

Ik fiets daarom door naar een klein winkelcentrum even verderop. Er staan daar vijf containers. Een grote juffrouw met een gele jurk houdt toezicht om te zien of je je spullen wel in de goede container stopt.

000 bak

Bovenstaande foto is afkomstig van Google Street View. Het grappige is dat, als je vanaf de andere kant naar het beeld kijkt, Google haar gezicht heeft geblurd. Ongetwijfeld vanwege privacy-redenen.

000 bak 2b

Bij de containers loopt een oude man met een volle tas nerveus wat heen en weer. Hij is op zoek naar de juiste container. “De keuze is reuze.” zeg ik, maar die woorden worden niet gewaardeerd. Ze leveren me een kwade blik op. Dan vindt hij de goede container, de glascontainer. Hij gooit er een aantal lege flessen wijn in. Terwijl ik mijn oud papier dump, zie ik hoe hij naar de tegenoverliggende drankwinkel loopt.

–  2 –

Op de terugweg van Albert Heijn moet ik voor de kruising wachten voor het rode stoplicht . Er komt een tram aan – die krijgt voorrang – waardoor we onze beurt in de cyclus “kwijtraken” en we langer dan normaal moeten wachten. Naast me staat een scooter. Voorop zit een moeder, achterop haar dochter. Ik schat de dochter op zo’n jaar of dertien.

Wat duurt dat lang” klaagt ze tegen haar moeder. “Ik heb al zo weinig tijd. Ik moet mij mondelinge toets van vanmiddag nog leren”  Daar had je dan wel wat eerder mee mogen beginnen, denk ik. Haar moeder stelt haar gerust, “Dan ga je toch lekker onder het eten van je boterhammetjes leren.”  Dan springt het licht op groen en scheuren ze weg.

Tot zover de observaties uit het dagelijks leven. Ja, ja, ik maak wat mee op zo’n dag.

De taalfoutjes top 10

Ik maak wel eens een taalfoutje. Gelukkig zei Voltaire zo’n 250 jaar geleden al: “De mooie fouten van een genie zijn mij meer waard dan de keurige en koude taal van een academisch purist.

Ik heb gelukkig nog nooit de site van Taalvoutjes gehaald, dus ik sta dan ook niet in hun top 10 van 2019 met de meest opmerkelijke taalfouten, vergissingen en mededelingen. Hieronder wat  voorbeelden uit de lijst die ze vorige week publiceerden.

Dit waarschuwingsbord won de verkiezing.  Iemand had een hekel aan Duitsers.

00 bord

De nummer zes uit de lijst valt trouwens in dezelfde categorie als de nummer één, maar alleen waren het bij deze gemeente niet de Duitsers die niet welkom waren maar de Fransen.

00 bord 2

Er staan ook echte taalfouten in de top tien. Wat dacht u van deze op nummer acht.

00 bord 3

Ook aardig is de nummer vier van de lijst. Het betreft hier overigens geen taalfout maar een verkeerde uitgevoerde opdracht. Je ziet helemaal voor je, wat er mis kan gegaan als je aan iemand die je echt maar dan ook echt alles moet voorkauwen, vraagt om een reclamebord te maken.

00 bord 4

Enfin, over 2020 zal er ongetwijfeld ook een top tien verschijnen, want gelukkig gaan ze ook dit jaar vrolijk door met het laten zien van taalfouten en dergelijke (zie hun Twitteraccount) 

00 taal

00 bord 0

Tot slot, mocht u een taalfout in mijn blogpost menen te zien, dan vergist u zich. “In de taal is niets onveranderlijk vastgelegd: de grootste schrijvers veranderen haar voortdurend.” aldus Charles Edward  Montague,  Engels journalist en schrijver, 1867-1928,

 

Dick Advocaat

We hebben een beroemde plaatsgenoot: Dick Advocaat. Hij woont in een luxe villa aan de Vliet. Hij kocht de villa in 2013 naar het schijnt voor 2,4 miljoen euro. “De verkoper zou in eerste instantie 3,4 miljoen voor de villa hebben gevraagd. Maar toen het langer dan een jaar te koop stond, werd de prijs verlaagd naar 2,7 miljoen. Daar heeft Advocaat dus nog wat vanaf gekregen.” aldus de betrouwbare bron Shownieuws.

0 adv006 januari 1986. Het Nederlands Voetbalelftal vertrekt vanaf Schiphol naar Italië. De spelers hebben taxfree ingekocht. Bondscoach Dick Advocaat draagt twee tasjes.

In ons dorp weten we niet heel veel van onze Dick. We kennen hem dan ook niet echt. Ik citeer even een stukje uit een column uit de Volkskrant van Bert Wagendorp uit 2017.

Niemand weet iets van Advocaat, de man is een fascinerend mysterie. In een in 2009 verschenen biografie stond weinig dat ons veel verder hielp bij het doorgronden van de mens Advocaat. Hij schijnt een dochter te hebben, maar zelfs zijn beste vrienden kennen haar naam niet. Wie mevrouw Advocaat is, weet alleen mevrouw Advocaat, en mogelijk Dick zelf. Het gerucht gaat dat hij graag mag stofzuigen, maar dat is het dan ook wel zo’n beetje.”

0 adv0Uit de tijd dat hij in de jaren tachtig van de vorige eeuw nog assistent-bondscoach bij het Nederlands elftal was.; Foto’s Nationaal Archief.

Wat we wel weten is dat hij een goede trainer is. Sinds hij Jaap Stam opvolgde bij Feyenoord, gaat het een stuk beter met Feyenoord. Ze zijn onder zijn leiding geklommen van de twaalfde naar de derde plaats in de Eredivisie. Zie bij voorbeeld ook deze tweet van Sportzeloot.

0 feyenoord

Oké, het decennium is nog jong. Maar verbaasd ben ik niet. Hij woont immers in onze gemeente.

 

 

Berichten uit de ruimte

-1-

Gisteren plaatsten heel veel sites, onder andere die van de BBC, de Volkskrant en Nu.nl, een foto van dertig jaar geleden. Het betrof een foto van de aarde genomen op 14 februari 1990 door de Voyager-1. De ruimtesonde bevond zich toen op 6,4 miljard kilometer afstand van de aarde. (Inmiddels bevindt de sonde zich op 22 miljard kilometer afstand. Op deze site van de NASA kan je live “zien” waar de Voyager 1 en de Voyager 2, beide gelanceerd in 1977, zich nu bevinden.)

aarde

In de lichte baan rechts zit een wit stipje. Dat is de aarde. (De strepen op de foto werden veroorzaakt door zonlicht dat weerkaatste in de camera van de sonde.) De foto is bekend geworden als de ‘Pale Blue Dot’.

Astronaut Andre Kuipers: ‘De foto laat zien dat de aarde een minuscuul, kwetsbaar dingetje is in een onmetelijk groot heelal.

De reden dat alle nieuwssites met deze foto van dertig jaar geleden op de proppen kwamen, is dat de NASA gisteren een verbeterde versie van de foto publiceerde.

aarde 0

We zijn nog even klein.

Ook van iets dichterbij is de aarde niet groot. Zie bijvoorbeeld deze andere iconische foto genomen in 2013 door de ruimtesonde Cassini.

_110891851_pia17171_hires

Dat ding bovenaan is Saturnus. (De pijl is niet echt in het heelal te zien; hij is in de foto geplaatst om aan te geven waar de aarde te zien is. )

-2-

Sturen wij dingen de ruimte in, andersom gebeurt dat ook. Iets of iemand in de ruimte zendt signalen uit. Die worden regelmatig op aarde opgepikt, maar nu is er wat opwinding onder de wetenschappers ontstaan, want er zijn signalen opgepikt, die met een zekere regelmaat (elke zestien dagen) naar ons worden gezonden.

0 siganlen

“Mogelijk is het afkomstig van de overgebleven kern van een overleden reuzenster.”  staat er in het artikel. Maar u en ik weten wel beter wie deze signalen verzenden.

0 cupcakes

Abbey Road – 3

Rondom kerst 1986 bezochten Marianne en ik Londen. We wilden een keertje de sfeer rond kerst in Londen meemaken. Londen was in feeststemming. De winkels waren allemaal feestelijk versierd. Met een dubbeldekker reden we ’s avonds door het centrum van Londen en waren als kinderen zo blij toen bleek dat bovenin de bus de voorste rij vrij was. We zaten met onze neusjes tegen het raam gedrukt om alle verlichte etalages van de winkels goed te kunnen bekijken.

harrods

In Londen bekeken we niet alleen de kerstwinkels, we beklommen ook de Tower Bridge en bezochten een tentoonstelling in de Tower waar je de kroonjuwelen kon zien – we stonden er in een ellenlange rij; en hoewel een el maar zo’n 69 cm lang is, mag u van mij aannemen dat de rij veel langer dan dat was. Toen we eindelijk dachten dat we er waren, bleek er om de hoek nog zo’n rij te zijn.

rij

Ook reisden we met een bus heen en weer naar Portsmouth, waar op dat moment een Japanse correspondentievriendin van mij woonde – ik begon in mijn studententijd met haar te schrijven toen ze nog in Osaka woonde. Ze was een half jaar eerder met een Engelsman getrouwd. Toen we bij hen thuis waren, vroeg ik bij een kopje thee in mijn beste Engels “How was your marriage?”, waarop  hij haar een heel venijnige blik gaf (“wat heb je ze geschreven?”)

Ik bedoelde slechts te vragen hoe hun huwelijksdag was geweest, maar ja, mijn Engels – later bleek dat ze op dat moment al zo ongeveer in scheiding lagen. Niet veel later gingen ze dan ook uit elkaar. Een aantal jaar na haar scheiding ontmoette ze een Amerikaan en trouwde met hem. Ze verhuisde naar Seattle aan de westkust van Amerika. Ook daar hebben we haar tijdens een rondreis door Amerika een keertje opgezocht, maar bij die gelegenheid heb ik maar niet gevraagd hoe het met haar huwelijk ging. Ik neem aan goed, want ze wonen na twintig jaar nog steeds samen.

Het geplande culturele hoogtepunt van ons Londen-tripje moest een bezoek aan de zebra van Abbey Road worden. Dat had ik althans bedacht. Nu moet ik eerlijk zeggen dat dit niet bovenaan op het lijstje van Marianne stond, tenzij je haar lijstje zou omdraaien. Maar ze moest er wel aan geloven.

Op een druilerige morgen namen we de metro die ons in de buurt van Abbey Road zou brengen. Toen we uit het metrostation stapten, bleek het te regenen. Goed voor de plantjes, maar niet voor Marianne haar humeur. Helemaal niet toen het hard ging regenen. Aangekomen bij de zebra bleken we de enige aanwezigen te zijn. “Only mad dogs and Englishmen go out in the midday sun, only Dutch in the rain”. We konden dus niemand vragen om een foto van ons tweeën op de zebra te maken.

“Ik loop dan wel alleen over het zebrapad en dan moet jij een foto van mij maken. Dan doe ik dat daarna bij jou” stelde ik voor. “Ja, ik ben niet gek, ik kijk wel uit” antwoordde ze “Met die regen gaat mijn toestel naar z’n mallemoer. Dat doe ik niet hoor.“ Marianne sprak op een toon waaruit op viel te maken dat hier geen discussie over mogelijk was. Ik mocht nog wel een keertje – “Snel!” – van haar heen en weer over de zebra lopen – “Goed gedaan.” riep ze toen ik klaar was –  en toen liepen we met gezwinde pas weer door de regen terug naar de metrohalte. “Nou, dat was leuk.” zei ze toen we de ondergrondse weer binnen stapten.

Omdat ik geen foto had van mij lopende over het zebrapad, moest ik natuurlijk nog een keertje terug naar Abbey Road. Al snel, nou ja snel, 23 jaar later, deed die mogelijkheid zich voor. In 2009 bezochten we Londen weer. Deze keer samen met onze toen 16 en 14 jaar oude dochters. Voor het bezoek aan Londen had ik om goed voorbereid te zijn een speciale reisgids gekocht, ‘Het Londen van the Beatles’, geschreven door Piet Schreuders, Mark Lewisohn en Adam Smith. In deze mooie gids, althans dat vind ik, staan liefst 467 Beatleslocaties aangegeven die je in en om Londen kan bekijken.

londen van de beatles. 4

De eerste locatie, 57 Green St, Mayfair, London, die we bezochten was een flat waar de Beatles met zijn vieren hadden gewoond, toen ze net vanuit Liverpool naar Londen waren verhuisd. (Marianne en de dochters hadden alleen met een bezoek aan dit huis ingestemd, omdat het op maar vijf minuten lopen van het warenhuis Selfridges in Oxford Street lag.)

Ter plekke aangekomen, bestudeerde ik mijn boekje, keek omhoog, wees naar het dak en sprak toen de magische woorden: “Kijk daar helemaal bovenin, het is niet zo goed te zien vanaf beneden af, maar daar bovenin dus hebben de Beatles  in een appartement gewoond!” We staarden allemaal omhoog. Er was niks te zien.

green streetGreen Street 57 zoals te zien is op Google Street View

“Boeiend hoor, gaan we nu naar Selfridges?” sprak de oudste dochter. “Heel mooi pap” zei de jongste. “Hoeveel van die locaties staan er nog in dat boekje van jou?” vroeg Marianne. “Nog 466” zei ik. Ik voelde aankomen dat we ze niet allemaal zouden gaan bezoeken.

Ik mocht er nog één kiezen. Dat werd uiteraard de zebra bij Abbey Road. Toen we er aankwamen, regende het net, zoals 23 jaar eerder. Had ik weer, maar geloof of het niet, deze keer wilde Marianne wel wat foto’s nemen terwijl we over het zebrapad liepen. Voor degene die dit echt niet wil geloven, zie hier.

abbey road 0

De hoes van Abbey Road heeft uiteraard ook een achterkant. Hierop is een stenen straatnaambordje van Abbey Road te zien. Veel toeristen willen dan ook  graag ook met dit bordje op de foto, maar dat kan helaas niet meer. Het bordje was bevestigd aan een muur die stond op de hoek van Abbey Road en Alexandra Road. Die straat en de omliggende gebouwen bestaan niet meer. Ze zijn begin jaren zeventig gesloopt om plaats te maken voor een groot appartementencomplex. Ook is het zo dat de stenen Abbey Road straatnaambordjes zijn vervangen door onbreekbare metalen bordjes, mede omdat souvenirjagers steeds de stenen letters mee namen.

bordDe metalen bordjes in de omgeving staan helemaal vol gekliederd.

Wat de meeste toeristen echter niet weten – en ik dankzij mijn boekje wel –  is dat er toch nog één stenen Abbey Road straatnaambordje is (situatie 2009). Daarvoor moest je 800 meter richting Kilbur lopen. Op de hoek van een parkje bij de kruising van Abbey Road en Boundary Road bevond zich volgens mijn boekje het laatste  stenen Abbey Road bordje. Daar moest ik dus heen. De dames volgden mij en sjokten braaf bijna een kilometer achter mij aan. Het bordje bleek er inderdaad nog te zijn. Direct op de foto dus gezet voordat het weg gehaald zou worden. Zie hier het resultaat.

abbey road bordMarianne – linksonder niet te zien – hoefde niet zo nodig met het bordje op de foto.

Enthousiast zei ik na deze fotoshoot: “Ik weet nog veel meer leuke Beatles-locaties” en hield mijn boekje omhoog, maar de dames – allen fans van de Harry Potter boeken –  hadden andere plannen. Met gezwinde spoed begaven we ons daarom naar King’s Cross Station om daar een foto te maken van een karretje dat je zogenaamd door een muur kon duwen. Echt? Ja, echt. Ach, iedere generatie zijn eigen iconen. Zie hier hoe wij alle vier genoten van deze fotomogelijkheid.

treinstation

Enfin, ik moet maar weer eens naar Londen. Nog 465 Beatles locaties te gaan.

Abbey Road -2

Als echte Beatles-liefhebber moet je natuurlijk een keer over het zebrapad bij de Abbey Road studio in Londen hebben gelopen. Daar liepen op 8 augustus 1969 de Beatles drie keer heen en weer om een foto te laten maken voor de hoes van hun nieuwe album,

De foto was een idee van Paul McCartney. Een politieman hield tien minuten lang het verkeer tegen en fotograaf Iain Macmillan, hij stierf in 2006 op 67-jarige leeftijd, nam vanaf een keukentrapje zes foto’s. Op deze tweet van de ‘Abbey Road Studios uit augustus 2019 kan je alle zes foto’s zien. (De foto midden onder op de tweet is de foto die uiteindelijk op de hoes belandde.) Een door Iain Macmillan gesigneerde set van de zes foto’s werd in november 2014 voor een bedrag van 180.000 pond geveild.

De hoesfoto is iconisch geworden.  Zelfs iemand die toevallig op de achtergrond van de foto staat, zoals de Amerikaanse toerist Paul Cole, die daar die dag op straat op zijn vrouw stond te wachten, werd er later “beroemd” door.

Een jaar na het uitkomen van de plaat ontdekte hij toevallig dat hij op de foto stond. Zijn vrouw, die orgel in de kerk speelde, kreeg de plaat van iemand te leen, omdat ‘Here comes the sun’, één van de nummers op het album, in de kerk gespeeld zou worden. Paul Cole zag de hoes en zag tot zijn stomme verbazing dat hij er op stond. De muziek van de Beatles vond hij overigens maar niks. Hij draaide alleen maar klassieke muziek.

man

Nadat later algemener bekend was geworden dat hij  de ‘mystery man’ op de foto was, werd hij door allerlei Britse kranten geïnterviewd. In een interview met The Sun in 2004 vertelde hij: “I just happened to look up, and I saw those guys walking across the street like a line of ducks. A bunch of kooks, I called them, because they were rather radical-looking at that time. You didn’t walk around in London barefoot.”

Toen hij in 2008 op 96-jarige leeftijd overleed, stond er boven een artikeltje waarin hij werd herdacht de volgende kop.

paul cole 2Heb je 96 jaar geleefd, is dit je nalatenschap. Nou ja, misschien schrijven ze wel over mij in 2080: “Martin van Neck, de man die in 2020 over Paul Cole schreef, is gisteren op 125-jarige leeftijd overleden.”

Of Paul Cole inderdaad de man op de foto is, is overigens niet helemaal zeker. Zie bijvoorbeeld deze uitgebreide mooie blogpost van de ‘DailyBeatle’ waarin uitgebreid op de hoes wordt ingegaan met heel veel foto’s gemaakt tijdens het maken van de hoesfoto. Echt alles wat over de hoes te vertellen is, kan je in die blogpost lezen.

Niet alleen de mystery man heeft dankzij de hoes een plekje in de popgeschiedenis gevonden, dat geldt ook voor de witte Volkswagen Kever die op de foto te zien is.

auto

De betreffende Volkswagen op 8 augustus 1969. De man wiens gezicht zo hinderlijk op de foto staat, is de vrij bekende Engelse gitarist Harrison, die die dag toevallig in de buurt aan het werk was.

Het was de auto van een buurtbewoner die zijn auto wel vaker daar in de straat parkeerde. Zie hier bijvoorbeeld hoe de witte kever op 25 september 1969 aan de overkant van de studio staat (onder de boom rechts op de foto).

wiite volkswagenHet witte gebouw op de achtergrond is de Abbey Road Studio. De twee schoolmeisjes op de foto lopen bij de zebra. foto Dr. Ronald Kunze; Wikipedia.

De eigenaar van de Volkswagen was overigens niet zo blij met de hoesfoto.  Nadat de plaat uitkwam, werd namelijk zijn kentekenplaat met het kenteken LMW 281F herhaaldelijk door fans gestolen. Later verkocht de man de auto op een veiling voor 2530 pond. Hij – de auto; niet de man –  heeft een tijdje in het Volkswagen Museum in Wolfsburg tentoongesteld gestaan.

Morgen – cliffhanger (!)- meer over de keren dat ik zelf over de zebra heb gelopen. Wie niet tot morgen kan wachten, kan de rest van de dag naar deze webcam kijken. Hij staat gericht op de zebra. Regelmatig zie je er toeristen stoppen om een foto te maken.

abbey road webcam

 

Abbey Road

Gisterenavond zijn we samen met de oudste dochter en haar vriend naar een concert geweest van The Analogues in Luxor Rotterdam. (Om misverstanden te voorkomen de groep heet ‘The Analogues’ en niet  ‘The Analogues in Luxor Rotterdam.’ Ze traden op in het Luxor theater in Rotterdam.)

Het is een groep die zo goed mogelijk de Beatles studioalbums na speelt. Momenteel zijn ze bezig met een tournee in Nederland, waar ze voor de pauze het volledige Abbey Road album spelen. Na de pauze spelen ze nummers van andere Beatles-studioalbums.

De dochter had de kaartjes gekocht nadat ze een optreden van hen in de DWDD had gezien. Ze dacht dat ik dat wel leuk zou vinden. Dat had ze goed gezien.

dwdd analoguesThe Analogues in de DWDD in september 2019

Ik ben van kinds af aan al fan van de Beatles. In 1968 kocht ik als dertienjarig jongetje mijn allereerste singletje. Dat was ‘Hey Jude’ van de Beatles. Ik betaalde daar 4,25 gulden voor. Ik weet niet meer hoeveel zakgeld ik per week van mijn ouders kreeg, maar ik weet nog wel dat ik dat die 4 gulden en een kwartje best veel geld vond. Geen wonder dat de Beatles rijk waren. (Voor een lp betaalde je in die tijd 19,95 gulden.)

Ik heb het singeltje nog steeds, al zijn de tekenen des tijds na meer dan 50 jaar wel te zien. (Zowel bij mij als bij het hoesje.)

beatles

Links bovenaan had ik voor de zekerheid mijn naam op de hoes gezet. Op een gegeven moment scheurde de hoes en om te voorkomen dat het singeltje uit de hoes kapot op de grond zou vallen, plakte ik een plakbandje aan de onderkant. De plak is er in 2020 wel vanaf, dus moet ik opnieuw uitkijken dat het singeltje er niet uit glijdt.

 

beatles 3

Voor de jeugdige lezertjes, dit is dus een singeltje. Je zet er een naald op; geen gewone naald maar een muzieknaald – en laat vervolgens de platenspeler met een snelheid van 45 omwentelingen per minuut ronddraaien. (LP’s draai je met een snelheid van 33 rpm. Doe je dat toch met 45 rpm, dan krijg je heel hoge stemmen te horen. Tegenwoordig zou je dat discomuziek noemen.)

beatles 2De achterkant van het hoesje. Er bestaat nog steeds een Beatles fanclub, maar die is niet meer gevestigd aan de Telderskade 8 in Leiden – dat is volgens Google Maps overigens een gewoon rijtjeshuis, geen kantoorpand van een muziekuigeverij.

Op de achterkant van ‘Hey Jude’ stond ‘Revolution. Dat was een tamelijk luidruchtig nummer. Ik draaide het een paar keer – ik had immers ook voor de achterkant betaald – maar dat was niet tot ieders genoegen in ons huis. “Wat een herrie. Kan dat niet wat zachter” zei mijn moeder. Ach ja, oudere mensen, een andere generatie.

Maar goed, terug naar het concert van gisteren. Het mooiste nummer vond ik een nummer dat ze na de pauze speelden,  Eleanor Rigby, afkomstig van de lp Revolver. De zang werd hierbij alleen begeleid door violen. Dat was overeenkomstig de Beatles die tijdens de opname van het lied zelf ook geen enkel instrument bespeelden – ze konden veel maar geen viool spelen. (Paul McCartney die het nummer schreef, componeerde het nummer aan de piano. )

Eleanor RigbeuZie hier een YouTube filmpje van een uitvoering van het nummer door the Analugues tijdens een eerder concert in de Ziggo Dome in Amsterdam in oktober 2019.

Ze speelden ook wat luidruchtiger nummers met als hoogtepunt – of als dieptepunt; het is maar hoe je het bekijkt –  Helter Skelter. Ik citeer hiervoor even de Wikipedia. “Het nummer is een product van McCartneys inspanning om een zo luid en lelijk mogelijk klinkend geluid te creëren en wordt door muziekhistorici gezien als een belangrijke invloed in de ontwikkeling van heavy metal.” Voor mij had dat niet gehoeven. Maar gelukkig speelden ze ook nummers als ‘A day in the life’, het slotnummer van Sergeant Pepper.

a day

De gehele avond overzien was het een geslaagde avond. Vooral hun uitvoering voor de pauze van het complete Abbey Road album vond ik mooi. Tot slot – zowel van deze blogpost als van het concert –  het allerlaatste nummer dat ze speelden was ‘Revolution’, zoals gezegd de achterkant van Hey Jude. Liefst twee drummers speelden er bij het nummer mee. (Vraagje aan John Lennon tijdens een persconferentie in 1966: “Is Ringo Starr de beste drummer van de wereld?” Antwoord: “Nee, zelfs niet van de Beatles.“)

Ik moet zeggen dat het nummer veel harder klonk dan vijftig jaar eerder. Heel eventjes dacht ik: “Wat een herrie. Kan dat niet wat zachter?”

 

 

 

 

slagerij J. van der Ven

In het kader van de landelijke actie: ‘Breng je tijd ook eens een keer nutteloos door’ heb ik gekeken of ik wat informatie kon vinden over ‘Slagerij J. van der Ven’, bekend uit de beginregels van  ‘Het Dorp’  van  Wim Sonneveld.

Thuis heb ik nog een ansichtkaart
Waarop een kerk, een kar met paard
Een slagerij J. van der Ven
Een kroeg, een juffrouw op de fiets
Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets
Maar het is waar ik geboren ben

0000000 het dorp

‘Het Dorp’ is een Nederlandse versie van ‘La Montagne’ van Jean Ferrat, waarin hij de teloorgang bezingt van de Franse bergdorpjes.

0000000 jean Ferrat

(Voor beide afbeeldingen geldt, dat als u er op klikt u bij de YouTube filmpjes uit komt.)

Een letterlijke vertaling lag vanwege het ontbreken van bergen in Nederland niet zo voor de hand. Daarom baseerde tekstschrijver Friso Wiegersma, tevens de levenspartner van Sonneveld, de Nederlandse tekst voor dit lied op zijn jeugdherinneringen aan zijn geboorteplaats Deurne.

De strekking van beide teksten is hetzelfde. Wim Sonneveld zong in het refrein: “En langs het tuinpad van m’n vader / Zag ik de hoge bomen staan / Ik was een kind en wist niet beter / Dan dat ’t nooit voorbij zou gaan. “,

Jean Ferrat zong (vertaald): “En toch, wat zijn de bergen mooi / Hoe kun je het je voorstellen, / bij het zien van een zwerm zwaluwen, / dat de herfst ooit zal komen ?”

Maar goed, slagerij J. van der Ven dus. Ik vroeg me af of slagerij J. van der Ven daadwerkelijk heeft bestaan? Het antwoord luidt nee. Het is vermoedelijk een combinatie van slagerij van Goch in Deurne en Jan van der Ven die daar vanaf 1942 als bedrijfsleider werkte. Ik citeer even de DeurneWiki – de Deurnese encyclopedie

“Slagerij J. van der Ve
De veel bezongen slagerij J. van der Ven uit het door Friso Wiegersma geschreven lied Het Dorp was feitelijk de nog steeds bestaande slagerij Van Goch, destijds gevestigd in de Schoolstraat in Deurne.

Carel van Goch, de grondlegger en eigenaar van slagerij Van Goch, stierf in 1942 op 46-jarige leeftijd. Hij liet een vrouw met tien kinderen achter terwijl het elfde kind onderweg was. Het oudste kind, zijn zoon Jo van Goch, was op dat moment nog maar zestien jaar oud en zat op de Sint-Henricusulo in Deurne. De overbuurman Jan van de Ven, wonend op het adres F.81, ook slager van beroep en werkzaam bij een slager in Venlo, bood uitkomst.

Jan werd aangesteld als bedrijfsleider van slagerij Van Goch, Jo van Goch werd van de ulo gehaald. Hij werd door Jan van de Ven opgeleid en begeleid tot slager en heeft uiteindelijk de slagerij voort kunnen zetten. De moeder van Friso Wiegersma, Nel Wiegersma-Daniëls, onderhield warme banden met de familie Van de Ven. Als ze op zondag onderweg was van de kerk naar huis, deed ze steevast huize Van de Ven aan.

Door hem te vernoemen in het lied Het Dorp heeft Friso Wiegersma waarschijnlijk Jan van de Ven willen eren voor de hulp die hij destijds bood aan de familie Van Goch.

Bronnen, noten en/of referenties
Vriendelijke mededeling in 2019 van mevrouw Riek van Goch-de Klein, de weduwe van Jo van Goch”

Schitterend zo’n site met allerlei historische informatie over in dit geval Deurne. Ik kan zoiets wel waarderen. De Deurnewiki levert ook twee foto’s op waar de slagerij vermoedelijk te zien is.

Uit de Deurnewiki: ‘Dorpspomp in Deurne van voor 1950 aan de Schoolstraat’’

schoolstraat deurne

Op nummer 8, achteraan aan de linkerkant van de straat, zat slagerij Van Goch, waar vanaf 1942 Jan van der Ven als bedrijfsleider werkzaam was,.

De andere foto is van wat later. Slagerij Van Goch  is hier aan de rechterkant te zien.

schoolstraat deurne 2

Ik moet zeggen dat ik de voorkeur geef aan de eerste foto, die met de pomp. Die is veel nostalgischer . “Ik was een kind en wist niet beter, dan dat ‘t nooit voorbij zou gaan.

Tot zover slagerij J. van der Ven.

Storm Ciara

Gisteren stormde het. Het was in Nederland de eerste storm met een naam, ‘Ciara’. Het geven van namen aan een storm is een experiment  om mensen bewuster te maken van gevaarlijke weersomstandigheden. Aan het eind van het stormseizoen wordt gekeken of het geven van namen aan stormen een succes is

Een storm krijgt pas een naam als er sprake is van code oranje. Bij code oranje is het devies ‘wees voorbereid’, bij code rood moet er actie worden ondernomen. Een naam maakt mensen bewuster van de gevaarlijke weersomstandigheden en zet ze aan tot actie, zo blijkt uit Brits onderzoek. Ook is het simpelweg makkelijker communiceren wanneer weerinstituten, media en overheids-instanties aan de hand van de naam weten dat ze het over dezelfde storm hebben.’ aldus weervrouw Diane Woei – het is dat ik geen naamgrappen wil maken, maar anders zou ik zeggen ‘what’s in a name’ – in de Volkskrant.

Het KNMI maakt deel uit van een groep met Britse en Ierse weerdiensten. De namenlijst van het huidige stormseizoen, begonnen in september, bestaat grotendeels uit Britse en Ierse inzendingen, waarvan de populairste zijn gekozen. De rest van de namen is afkomstig van een lijst van het KNMI. (In het kader van de Europese eenwording heette de storm Ciara in Duitsland ‘overigens Sabine’.)

Zie hier de hele Brits-Nederlandse lijst voor dit seizoen. (De eerste twee stormen hebben Nederland niet gehaald.)

0000000 storm 00(Drie maal raden welk land de namen Jan en Piet voor een storm heeft in gebracht.) 

Er werd de afgelopen dagen veelvuldig voor de storm gewaarschuwd. Ik heb ook mijn duit in het zakje gedaan.

0000000 storm

Talrijke websites hielden gisteren liveblogs bij en zowel de NOS als RTL stuurden een verslaggever de weg op. Ik vermoed dat deze verslaggevers of nog aan het begin van hun carrière of juist aan het einde van hun carrière staan (en dat de omroep van ze af wil en hoopt dat als ze voldoende rot klusjes krijgen, ze zelf ontslag nemen.)

0000000 storm 1 0000000 storm 2

Ook zagen we talloze kleurrijke weerplaatjes voorbij en ik moet zeggen dat het ware kunstwerken waren.  Zie hier wat van deze afbeeldingen.

0000000 storm 7 0000000 storm 8 0000000 storm 9 0000000 storm 10 0000000 storm 14

(Oké, de laatste afbeelding is geen weerkaart maar het schilderij ‘De blauwe regen’ van Claude Monet.)

Heel veel sportwedstrijden werden afgelast. Nou speelde Ajax de laatste tijd toch al niet de pannen van het dak af, maar dat het kampioenschap tegen de wind in fietsen halverwege gestaakt moest worden, was natuurlijk wel jammer. (Wat een vooruitziende blik overigens om dat gisteren te organiseren; als ik het KNMI  was bood ik de organisator direct een baan aan.)

0000000 storm 3

Zelf de New York Times besteedde er aandacht aan.

0000000 storm 5

Vliegtuigen van Amerika naar Europa haalden topsnelheden. Zo bereikte een KLM-vliegtuig onderweg een snelheid van 1317 km/u, dat is sneller dan het geluid. Het vliegtuig profiteerde van de extreem sterke straalstroom van 418 km/u.  British Airways  meldde vol trots dat één van hun toestellen in minder dan vijf uur van New York naar Londen was gevlogen, bijna twee uur sneller dan normaal. Ik zag overigens geen persbericht hoe lang de vluchten de andere kant op duurden, maar wellicht zijn deze nog niet aangekomen.

Maar goed, de eerste grote storm van het jaar zit er op. Zij heeft er in ieder geval voor gezorgd dat de kaart van Nederland er na de storm er heel anders uit ziet nu. Hopelijk hebben we binnenkort een oosterstorm die de boel weer terug blaast.

0000000 storm 13