Op Twitter volg ik Taalvoutjes. Die houden zich – heel verrassend – met taal bezig, in bijzonder met taal waarbij iets fout gaat. Ik heb hier wel eens eerder wat tweets van Taalvoutjes geplaatst. Vandaag een vijftal recente tweets.
Maandelijks archief: februari 2021
Voor opa’s, oma’s en ouderen
Gezien in Rotterdam – Overschie. Brievenbus voor tekeningen en post voor opa’s, oma’s en ouderen. Lief.
Zweth
Gisteren fietsten we langs de Delftse Schie van Rotterdam naar Den Haag. Onderweg kwamen we door Zweth. We waren Zweth nog niet uit of we kwamen bij De Zweth.
Einstein zou zeggen: “Logica brengt je van A naar B. Verbeelding brengt je overal
Schaatsen
Uit mijn gewaardeerde serie ‘sneeuw en ijs’ de aflevering: schaatsen op de Vogelplas bij Leidschendam.
Afgelopen zondag liepen wij een rondje om deze plas. Het was er druk met schaatsers. Ook liep er iemand die zo te zien zijn schaatsen vergeten was. Gezien het feit dat hij niet zo ver van een open stuk stond leek het mij sowieso geen al te slim persoon.
Er werd druk geschaatst. Zie hier:
Oké, dit is misschien niet de juiste foto om aan te geven dat er druk werd geschaatst.
Deze geven al een wat beter beeld.
Ook waren er een paar kinderen die de eerste stappen, lees de eerste schaatsbewegingen, op het ijs zetten.
Nog wat sfeerbeelden.
Er zeilde ook een snel iemand voorbij.
Dat rare hoge ding rechts op de foto is overigens de skibaan van Zoetermeer. Waar je ook bent in de omgeving, het ding is altijd heel hinderlijk op kilometers afstand te zien.
Je zou het niet zeggen maar dit hierboven is een kaarsrecht bevroren watertje. De foto is een panoramafoto wat zorgt voor een enigszins vertekend beeld. Beschouwt u het maar als kunst.
Ook de natuur zelf zorgde voor kunst. Al moet je het natuurlijk wel zien.
Tot zover het verslag van uw schaats en kunstreporter. Oeps, ik zie dat ik een streepje na schaats ben vergeten. Nu lijkt het net alsof het een verslag van uw schaats was. Het moet natuurlijk zijn uw schaats- en kunstreporter.
Wandelen in de sneeuw
Breaking news!
Vorige week lag er overal sneeuw!
Het leek ons daarom een goed idee om een wandeling in de sneeuw te maken in de Horsten. Dat is ‘een kwalitatief hoogwaardig landgoed met ruimte voor extensieve recreatie’ in Wassenaar. (Dat verzin ik niet zelf maar zo staat het op de site van het landgoed. )
Eigenaar van het landgoed is onze koning. Hij heeft er ook een tijdlang gewoond (in villa Eikenhorst), maar toen de dochters allemaal een eigen kamer wilden hebben, is hij groter gaan wonen en naar Paleis Huis ten Bosch in Den Haag verhuisd.
Zomer 2010; Willem-Alexander en Maxima ontvangen minister-president Rutte in Villa Eikenhorst (Wie denkt dat dit een spontane foto is, moet even door de openstaande deur naar binnen te kijken. Daar kan je iemand zien staan die de boel bij licht.)
Het landgoed is opengesteld voor publiek. Een toegangskaartje kost een euro (50 cent voor een 65-plusser zie ik nu opeens op de site staan; Wat? Maar ik ben 65, ik heb te veel betaald!)
Het landgoed vanuit de Google-lucht. Willem-Alexander woonde in de rode cirkel. Op het landgoed wonen nog steeds een paar neefjes van hem (die van Pieter en Margriet – maar niet hun tweede zoon, prins Bernhard van Oranje-Nassau, die heeft elders een eigen huis.)
Maar goed, op pad dus. ‘The proof of the pudding is in the eating’; (Laatst zag ik ergens staan ‘The proof is in the pudding’. Dat is iets heel anders; meer iets voor NCIS). Zie hier wat wij al rondlopend op het landgoed zagen.
Wij kwamen binnen via de ingang aan de Leidschendamse kant (links op de google-kaart). Daar staat het oudste gebouw van het landgoed: een koetshuis uit 1701.
Het oorspronkelijk kasteel dat door een zekere Kerstand van Raephorst in 1230 gebouwd zou zijn bestaat al lang niet meer.
“Tot 1650 was het landgoed in bezit van de familie van Raephorst . In 1783 kwam het in bezit van Mr. A.P. Twent, later minister van waterstaat onder Koning Lodewijk Napoleon. Deze is begonnen met het bebossen van de Raaphorst. In 1838 kocht Prins Frederik het goed. Het kasteel was toen al afgebroken. Hoe het oude kasteel er precies heeft uitgezien, is niet bekend. Alleen enkele oude tekeningen zijn nog bewaard gebleven.” aldus de site van het landgoed.
Volgens een oude legende dwalen de geesten van de eerste kasteelheer en zijn vrouw nog rond op het landgoed.
Maar goed, ik zal u niet verder vervelen met details die ik gewoon van de site van het landgoed kopieer. U kunt ze daar immers ook zelf lezen. Daarom alleen nog wat foto’s.
Er zijn een drietal routes met gekleurde paaltjes uitgezet: een rode route van 7,5 km, een witte route (in de sneeuw wat lastig te zien) van 4 km en een gele route van 1,7 km; die laatste begint aan de Wassenaarse kant. Wij liepen onze eigen route.
Moderne ijskunst.
Dit is een koperwiek, wie kent hem niet.
Tot slot, de seringenberg die in de zomer er zo bij ligt:
was nu door een laaghangende wolk veel minder goed te zien.
Oké, ik geef het maar gelijk toe, dat is niet de seringenberg maar een webcamfoto van Half Dome in Yosemite National Park in Californië, genomen op dezelfde dag dat wij in De Horsten wandelden. Ook daar lag sneeuw.
Vogels voeren
Afgelopen week lag er een dik pak sneeuw in onze tuin. Met de sneeuw en de kou hebben vogel vogels moeite. Ik citeer even de site van de vogelbescherming.
“Het kost vogels in de winter veel energie om hun lichaamstemperatuur op 40 graden te houden. In een koude nacht verliezen kleinere soorten soms 10 procent van hun gewicht. Ze kunnen ieder extraatje gebruiken: zadenmengsel, fruit en als extra energiebron kunt u vetbollen en pinda’s ophangen.”
En als u nog niet overtuigd bent, kijk dan even naar deze tweet.
Om onze gevederde vrienden wat te ondersteunen hadden we een netje met wat pinda’s gekocht en dit aan een tak in de boom gehangen. Later las ik ergens dat een netje slecht is voor vogels. Ze kunnen er met hun pootjes in blijven vast komen te zitten en het is daarom beter om de pinda’s in een soort voederbak aan te bieden, maar goed – doet dit thuis dus niet na – wij hadden een netje opgehangen. Het werd druk bezocht.
Interessant was het om te zien dat elke vogelsoort zijn eigen tactiek had. Bij de kraaien is er één kraai die aan het netje gaat hangen en wachten de andere kraaien tot hij wat te pakken heeft.
Wachtende kraai
Als de werkkraai een pinda uit het netje heeft, dan vliegt hij er snel mee weg, achtervolgd door alle andere kraaien die luid krijsend de buit proberen af te pakken.
De gaaien gaan voorzichtiger te werk. Als ze aan het net hangen, dan kijken ze eerst even uitgebreid om zich heen om te zien of er geen concurrerende vogel in de buurt is.
Als ze denken dat de kust veilig is proberen ze er een pinda uit te pikken.
Als ze hun keus gemaakt hebben, dan trekken ze deze pinda door het netje.
En vliegen er vervolgens mee naar een tak van de boom.
Daar maken ze de pindaschil open en eten de pinda op.
Daarna vliegen ze weer terug naar het netje en begint het proces opnieuw.
Het koolmeesje hanteert twee technieken. Soms eten ze hangende aan het netje hun buit al op.
Maar soms pikken ze er een pinda uit en vliegen ze er mee naar een tak van de boom om daar de boel daar op te eten.
De pinda zit tussen de pootjes vastgeklemd, klaar om opgegeten te worden.
En hap, daar gaat hij.
De slimste vogel is het roodborstje. Die gaat niet aan het netje hangen – hij kijkt wel uit- maar laat de andere vogels al het werk doen. Hij hipt ondertussen onder het netje geduldig wat heen en weer en eet dan de restjes op die andere vogels laten vallen.
Tot slot de merkwaardigste vogel is de houtduif. Die komt aanvliegen, gaat op een tak in de boom zitten, kijkt de boel wat aan en vliegt dan weer na een tijdje weg, zonder ook maar iets te eten. En toch is hij verreweg de dikste vogel van allemaal. How can?
p.s. Alle vogels hebben de gevaren van ons netje overleefd. ‘No birds were hurt during the writing of this blog’
Leibniz
Er zijn mensen die Leibniz alleen kennen als koekje.
Een Leibniz Butterkeks; foto Rainer Zenz; Wikipedia
Leibniz is echter veel meer dan een koekje. Leibniz was namelijk ook een wetenschapper, diplomaat, uitvinder en iemand uit mijn serie ‘De mensen achter de computer’.
Ik heb eindelijk zijn portret af. Wie wil weten of er nog andere smaken Leibniz zijn dan dit koekje : zie hier zijn portret op mijn site. En het mooie is, u hoeft hier niet cookies te selecteren want die plaats ik niet.
Kluger Hans
Eén van de zaken waarin de mens zich van dieren onderscheidt, is dat de mens kan rekenen en dieren niet. Hoewel, begin vorige eeuw was daar opeens ‘Kluger Hans’, een paard in Duitsland dat getallen kon herkennen en er zelfs mee kon rekenen. Zijn eigenaar, Wilhelm von Osten, een leraar aan een gymnasium, had hem dit geleerd. Door met zijn voorbeen op de grond te tikken gaf het paard de uitkomst van een berekening aan. Vroeg men bijvoorbeeld aan Kluger Hans hoeveel 3×4 was, dan tikte het paard 12 keer op de grond. Hij kon zelfs worteltrekken
Kluger Hans, Wilhlem von Osten, en Kluger Hans aan het werk.
Aanvankelijk dacht men dat er sprake van bedrog moest zijn. Op de een of andere wijze zou Von Osten het paard een seintje geven hoe vaak hij op de grond moest tikken, vermoedelijk door de opgaven op een bepaalde stemhoogte uit te spreken. Maar toen Kluger Hans ook bleek te kunnen “rekenen” als Von Osten niets zei en het paard alleen de sommen op een schoolbord of op papier liet zien, besloot men in 1904 om een wetenschappelijke commissie aan het werk te zetten om het fenomeen van het paard dat kon rekenen nader te onderzoeken.
Kluger Hans wordt getest. Enkele leden van de commissie aan het werk; rechts daarvan Von Osten.
De commissie werd aangevoerd door een professor in de psychologie, verder zaten onder andere een circusdirecteur en een goochelaar in de commissie om te kijken of Von Osten toch niet een of andere truc uithaalde. Men kon echter niks ontdekken en het leek er op dat het paard daadwerkelijk getallen kon herkennen en kon rekenen.
Er werd een tweede onderzoeksgroep ingesteld die een uitgebreider onderzoek ging doen. Na een tijdje ontdekte deze commissie dat hoe verder Kluger Hans van Von Osten af stond hoe slechter hij ging rekenen en als het paard oogkleppen op kreeg, dan bakte hij er zelfs helemaal niks meer van. Ook viel het op dat als Von Osten de opgave zag, dat dan Kluger Hans in 98% van de gevallen het goede antwoord gaf. Zag Von Osten daarentegen de opgave zelf niet – en hield hij het paard een aangereikt bordje of papier met de rekensom voor, zonder dat hij de opgave zelf kon lezen, dan zakte het percentage goede antwoorden van Kluger Hans naar slechts 8,5%.
Wat bleek, Kluger Hans had zichzelf aangeleerd – hij kreeg altijd een stukje wortel als beloning als hij het goede antwoord gaf – om de lichaamstaal van Von Osten en van mensen in zijn omgeving te herkennen. Als Von Osten – hij dacht echt dat zijn paard kon rekenen – en/of mensen in zijn omgeving, na het stellen van een vraag bijvoorbeeld iets omlaag keken om te zien of het paard ging tellen, dan herkende Kluger Hans deze lichaamsbeweging en begon hij hij met zijn been te tikken.
En kwam het paard bij het goede antwoord en bewogen Von Osten of de mensen om hem heen hun hoofd of slechts hun ogen iets omhoog om te zien of het paard zou stoppen, dan herkende Kluger Hans ook deze beweging en stopte hij met tikken. Kluger Hans was inderdaad een slim paard. Hij had geleerd lichaamstaal te herkennen, heel knap, maar rekenen, nee dat kon hij niet. Tegenwoordig noemt men in de wetenschap dit effect – dat een ondervrager onbewust de ondervraagde het gewenste antwoord aanreikt – het Clever Hans Effect, iets waarop men bijvoorbeeld bedacht moet zijn bij het ondervragen van getuigen.
Sneeuwnieuws
Breaking News! Er ligt sneeuw. Uiteraard is uw verslaggever en zijn assistente ook naar buiten gegaan om hier een rapportage over te maken. Ook beide dochters hebben zich buiten gewaagd. Zie hier een viertal kunstzinnige sneeuwfoto’s gemaakt door respectievelijk vader, moeder, de oudste en de jongste dochter.
We waren niet de enigen die op pad waren. Sommige mensen waren beroepsheidshalve buiten, zoals NOS-verslaggever Gerri Eickhof. De arme Gerri stond ‘s avonds om acht uur nog buiten in de ijzige kou voor een stand-up in een verlaten straat zonder actuele nieuwswaarde om daar zijn praatje te houden. Hij had zijn tekst natuurlijk ook gewoon vanuit een warme studio kunnen uitspreken, maar ja het plaatje hè, het is tv, dus liet de eindredacteur Gerri buiten staan.
Vanochtend werd Gerri alweer gesignaleerd terwijl hij met koffers op weg was naar een reisbureau voor een stand-up voor een item over de reisbranche die het moeilijk heeft.
Vaccinaties
De arme Hugo de Jonge – de man die meer voor de Nederlandse schoenenindustrie heeft gedaan dan wie dan ook – ligt weer eens onder vuur. Ditmaal zouden de aantallen gegeven vaccinaties niet kloppen.
Ik heb wel een beetje medelijden met Hugo de Jonge. Het valt ook niet mee om al die ingewikkelde modellen te snappen.
Het goede nieuws is echter dat de allerlaatste aanpassing van het rekenmodel er voor heeft gezorgd dat we nu opeens bovenaan staan!
Om Johan Cruijff te citeren: “Er is maar één moment dat je op tijd kunt komen. Ben je er niet, dan ben je óf te vroeg, óf te laat.”
Vogels tellen (6)
Ook dit jaar hebben we weer mee gedaan aan de Nationale Vogelteldag.
‘Onze uitkomsten van voorgaande jaren zitten natuurlijk nog bij iedereen in het geheugen gegrift, maar omdat herhaling de kracht van de reclame is, hierbij toch nog even die resultaten.’ (Dit alles schreef ik letterlijk vorig jaar ook en het jaar daarvoor ook, maar dat weet toch geen mens meer.)
In 2016 telden we 5 koolmezen, 5 Vlaamse gaaien, 1 ekster en 1 pimpelmees. In 2017 2 koolmezen, 1 pimpelmeesje en 1 roodborstje, in 2018 1 koolmeesje en 1 roodborstje, in 2019 1 merel, 1 kraai, 1 koolmeesje en 1 roodborstje en in 2020 3 pimpelmezen, 2 eksters, 2 koolmezen, 1 merel en 1 houtduif.
Tot zover het nieuws van gisteren. Nou ja, niet letterlijk van gisteren maar van een jaar geleden. Nu wel letterlijk het nieuws van gisteren, want dit weekend was de vogeltelling 2021 en ook dit jaar hebben we meegedaan. We telden in ons half uurtje de volgende vogels.
Niet echt spectaculair dus. In totaal 6 vogels . (Je moest per vogelsoort het hoogste aantal vogels doorgeven dat tegelijkertijd in je tuin zat. Dit om te voorkomen dat een slim koolmeesje dat graag geteld wilde worden tien keer je tuin in en uit zou vliegen en dan als tien in de statistiek zou mee tellen.
De resultaten van onze wijk waren:
Landelijk was de huismus de meest getelde vogel, maar dus zei de mus niet onze buurt.
Tot zover onze telling ware het niet dat, net nadat wij onze resultaten hadden doorgegeven, er opeens drie ransuilen de tuin invlogen en in onze boom gingen zitten.
Ze bezoeken de laatste jaren zo ongeveer één keer per jaar onze tuin. De vorige keer was in april 2020 en daarvoor in juli 2019. (Voor dat laatste bezoek: zie hier.)
Maar nu verschenen ze dus op de dag van onze vogeltelling, maar net nadat wij deze al hadden afgesloten en de resultaten hadden doorgegeven. Volgens mij doen ze het er om.
Eentje vertrok vrijwel direct weer, een tweede na een paar uurtjes en de derde om zes uur ’s avonds. Waarschijnlijk zien we ze pas ergens in de loop van 2022 weer terug, vermoedelijk net na de dag van de vogeltelling 2022.