Categorie archief: kunst

Schaatsen

Uit mijn gewaardeerde serie ‘sneeuw en ijs’ de aflevering: schaatsen op de Vogelplas bij Leidschendam.

Afgelopen zondag liepen wij een rondje om deze plas. Het was er druk met schaatsers. Ook liep er iemand die zo te zien zijn  schaatsen vergeten was. Gezien het feit dat hij niet zo ver van een open stuk stond leek het mij sowieso geen al te slim persoon.

8 schaatsen 3

Er werd druk geschaatst. Zie hier:

8 schaatsen 2Oké, dit is misschien niet de juiste foto om aan te geven dat er druk werd geschaatst.

Deze geven al een wat beter beeld.

8 schaatsen 00

8 schaatsen 0

Ook waren er een paar kinderen die de eerste stappen, lees de eerste schaatsbewegingen, op het ijs zetten.

 

8 schaatsen 6

Nog wat sfeerbeelden.

8 schaatsen 1

8 schaatsen 2

8 schaatsen 4

Er zeilde ook een snel iemand voorbij.

8 schaatsen 8

Dat rare hoge ding rechts op de foto is  overigens de skibaan van Zoetermeer. Waar je ook bent in de omgeving, het ding is altijd heel hinderlijk op kilometers afstand te zien.

8 schaatsen 10

Je zou het niet zeggen maar dit hierboven is een kaarsrecht bevroren watertje. De foto is een panoramafoto wat zorgt voor een enigszins vertekend beeld.  Beschouwt u het maar als kunst.

Ook de natuur zelf zorgde voor kunst. Al moet je het natuurlijk wel zien.

8 schaatsen 12

8 schaatsen 11

Tot zover het verslag van uw schaats en kunstreporter. Oeps, ik zie dat ik een streepje na schaats ben vergeten. Nu lijkt het net  alsof het een verslag van uw schaats was. Het moet natuurlijk zijn uw schaats- en kunstreporter.

 

Sneeuwnieuws

Breaking  News! Er ligt sneeuw. Uiteraard is uw verslaggever en zijn assistente ook naar buiten gegaan om hier een rapportage over te maken. Ook beide dochters hebben zich buiten gewaagd. Zie hier een viertal kunstzinnige sneeuwfoto’s gemaakt door respectievelijk vader, moeder, de oudste en de jongste dochter.

sneeuw mvn

sneeuw ms

IMG-20210207-WA0021

IMG-20210207-WA0013

We waren niet de enigen die op pad waren. Sommige mensen waren beroepsheidshalve buiten, zoals NOS-verslaggever Gerri Eickhof.  De arme Gerri  stond ‘s avonds om acht uur nog buiten in de ijzige kou voor een stand-up in een verlaten straat zonder actuele nieuwswaarde om daar zijn praatje te houden. Hij had zijn tekst natuurlijk ook gewoon vanuit een warme studio kunnen uitspreken, maar ja het plaatje hè, het is tv, dus liet de eindredacteur Gerri buiten staan.

gerri eichhof

Vanochtend werd Gerri alweer gesignaleerd terwijl hij met koffers op weg was naar een reisbureau voor een stand-up voor een item over de reisbranche die het moeilijk heeft.

eichhof

 

Gered door een walvis

Soms kom je van die berichtjes tegen, waarbij je je afvraagt hoe is het mogelijk? Vandaag was er weer zo’n eentje. In  Spijkeniss schoot een metro door het stootblok. De metro en zijn chauffeur werden echter gered door een kunstwerk, de staart van een walvis.  Die ving het metrostel op. Zie dit twitterbericht.

walvis

Het kunstwerk heet ook nog eens heel toepasselijk: ‘Saved by a whale’s tail’. Enfin, het zet Nederland wel even op de wereldkaart. Op tientallen sites zijn de foto’s van het ongeluk terug te zien.

walvis 2

Om met Maarten Biesheuvel te spreken: “Kunst kan geen kwaad.”

Een tentoonstelling van één schilderij met één bezoeker

Gisteren bezocht ik een tentoonstelling in het Mauritshuis in Den Haag. “Is dat wel verstandig in deze coronatijd?” zult u misschien vragen, waarop het antwoord luidt: Jazeker, het was namelijk een behoorlijk coronaveilige tentoonstelling. Het betrof hier een tentoonstelling, in een aparte zaal met een aparte opgang, van maar één schilderij die door maar één persoon tegelijk bekeken mocht worden. Is dat corona-proof of niet. (Oké, als je wou mocht je maximaal vier anderen meenemen.) ‘Alleen met Vermeer’ heette de tentoonstelling.

vermeer alleen

Deze tentoonstelling bestaat enkel en alleen uit het Gezicht op Delft. In de tentoonstellingszaal kunnen bezoekers tijdens een vooraf geboekt tijdslot alleen (of in zeer klein gezelschap) in stilte ervaren wat dit bijzondere kunstwerk met hen doet.” aldus de site van het museum.

vermeer gezicht op[ delft

vermeer 3Zo is het schilderij in de tentoonstellingszaal te zien. (Maar dan als schilderij en niet als filmpje uiteraard; dus zonder dat pijltje op het doek.)

Johannes Vermeer schilderde ‘Het gezicht op Delft’ in de jaren 1660-1661. Al in 1822 konden mensen het schilderij bewonderen in het Mauritshuis. Eén van die mensen die het schilderij in de loop van de tijd heeft gezien is de Franse schrijver Marcel Proust. Ik citeer even de Wikipedia: “De Franse schrijver Marcel Proust zag Gezicht op Delft in 1902 en was dermate onder de indruk dat hij het doek een plaats gaf in zijn magnum opus, À la recherche du temps perdu. In deel vier van de reeks sterft het personage Bergotte voor het schilderij met als laatste woorden: ‘Zo zou ik hebben moeten schrijven'”

Zelf heb ik – zie hier – op mijn site ook een keertje over ‘Het Gezicht op Delft’ geschreven. Eigenlijk – dat woord wordt tegenwoordig te pas (door mij) en te onpas (door anderen) steeds vaker gebruikt – ging dat stukje vooral over de achterkant van het schilderij. (Zeg eens eerlijk, daar kijkt u bij een schilderij nooit naar.)

Ook de voorkant van het schilderij heb ik wel eens bestudeerd – zie hier –  maar dat geschiedde vooral aan de hand van een afbeelding van het schilderij op internet. In het Mauritshuis heb ik ‘Het gezicht op Delft’ wel eens op zaal gezien, maar uitgebreid bestuderen lukt daar niet zo goed.

Enfin, nu had ik dus tien minuten om het schilderij helemaal in mijn eentje in een verder lege zaal te bekijken. Mijn tijdslot van tien minuten begon om drie uur. Je werd verzocht om tien minuten van te voren aanwezig te zijn. Onderweg naar het museum fietste ik langs het Plein in Den Haag. Er was een hoop politie op de been. Ik zag liefst drie politiebusjes.

Eigenlijk – daar heb je dat woord weer- was hun aanwezigheid, ondanks een demonstratie op het Plein, een beetje overbodig. De demonstratie bestond namelijk maar uit drie man met borden. Hun demonstratie had iets te maken met de oorlog tussen Armenië en Azerbeidzjan, maar het was mij niet duidelijk voor welk land ze demonstreerden. Misschien demonstreerden ze gewoon tegen deze oorlog en voor vrede.

Enfin, de drie busjes reden rondjes om het plein, de drie demonstranten zetten hun borden even op de grond en dronken een slokje water, en ik parkeerde mijn fiets in de corona-proof gemaakte  fietsenstalling op de hoek van het Plein  – het aantal plaatsen was gehalveerd. Terwijl ik mijn fiets op slot zette, stopte één van de politiebusjes naast mij. De chauffeur, hij droeg een blauwe wegwerpmondkapje, keek me onderzoekend aan, besloot toen blijkbaar dat ik goed volk was en reed weer langzaam door. Even verderop bij het Binnenhof stonden ook een aantal agenten. Deze droegen geen wegwerpkapjes maar modieuze katoenen mondkapjes met het logo van de politie er op.

Ik liep naar het museum toe en deed mijn eigen katoenen mondkapje om. Nadat mijn toegangsbiljet zowel buiten als binnen op het juiste bezoekerstijdstip was gecontroleerd mocht ik doorlopen naar de tentoonstellingsruimte. Ik was iets te vroeg en moest van de twee suppoosten even wachten totdat de tien minuten van de vorige bezoeker voorbij waren.

De ene suppoost keek op zijn mobiel en zei tegen de andere dat er al weer meer tienduizend waren. Ik nam aan dat hij doelde op het aantal dagelijkse coronabesmettingen en niet op het aantal bezoekers van de tentoonstelling.  Bij de deur van de zaal hing een monitor waarop een aantal beelden vanuit de zaal te zien was. Je kon zien dat er één persoon op een bankje naar het schilderij zat te kijken.

Even later stapte deze persoon op en liep naar buiten. Zonder iets te zeggen liep hij weg. “Nou, die zegt ook geen boe of bah” mopperde de ene suppoost en ik nam me direct voor om bij mijn vertrek uitgebreid afscheid te nemen.  Ik moest nog even wachten voordat ik de zaal in mocht. De suppoost legde me uit dat er een soort tijdschakelaar was die het schilderij tien minuten lang verlichtte en ik moest even wachten totdat hij die weer kon instellen.  Even later mocht ik naar binnen en de suppoost sloot de deur achter mij. De zaal was vrij donker. Alleen het schilderij was verlicht. Voor het kunstwerk stond een bankje waar je op kon zitten.

vermeer 2(Afbeelding afkomstig van een filmpje op de site van het museum.) 

Ik ging op het bankje zitten en keek naar het schilderij. Op zoek naar die ‘ideale kijkervaring: subtiele vormgeving, perfecte belichting en geen geluiden of afleiding van buitenaf. Alleen met Vermeer.’  zoals  de site van het museum het omschreef. “Voor velen biedt deze presentatie de kans om hun geliefde schilderij, waarmee soms al een hechte band is opgebouwd, onder bijzondere omstandigheden (opnieuw) te ontdekken.’

Heel eerlijk gezegd had ik deze belevenis niet, maar toch had het wel iets. Vooral toen ik het schilderij staande van een afstandje ging bekijken – normaal gesproken kan je dat in het museum beter niet doen, want dan er is altijd wel iemand die er voor gaat staan.

vermeer niet alleen“Vermeer niet alleen”. (Van een filmpje op de site van het Museum.)

Zo van een meter of vijf ziet het schilderij er toch anders uit dan dat je het van dichtbij bekijkt.  En opeens zag ik helemaal rechts op het schilderij een trapgeveltje wat ik nog nooit eerder had gezien! Was dat soms de gevel van het ‘Tweede Straatje van Vermeer‘ waar ik naar op zoek ben?

vermeer trapgeve;Enfin, dat moeten we nog maar eens onderzoeken.

Toen mijn tien minuten voorbij waren, dempte het licht wat en deed één van de twee suppoosten de deur open. Ik bedankte ze hartelijk en uitgebreid – van mij zullen ze niet zeggen dat ik zonder iets te zeggen vertrek.  Een ouder echtpaar  – van mijn leeftijd dus – zat te wachten totdat zij naar binnen mochten.

Heel even keek ik nog bij de winkel van het museum. Je kon er mondkapjes kopen met een afbeelding van het Gezicht op Delft er op, van het Meisje met de Parel (ook van Vermeer) en eentje met een bloemenmotief wat ongetwijfeld een bekend schilderij was, maar wat ik niet herkende. De mondkapjes zijn een hele business geworden. Deze kostten 8.50 euro per stuk, maar ik liet ze liggen.

Buiten gekomen zag ik dat twee arrestantenbusjes de drie politiebusje gezelschap waren komen houden, maar op de drie demonstranten tegen de oorlog tussen Armenië en Azerbeidzjan na was het Plein verlaten. Maar wie weet, ’s avond zou er weer een persconferentie van Rutte zijn en bereidde de politie zich wellicht al voor op een mogelijke demonstratie.

Onderweg naar huis zag ik twee ziekenauto’s met loeiende sirenes voorbij komen rijden. Eentje werd begeleid door een viertal motoragenten die even de kruising afzetten opdat de ziekenauto door kon rijden. De coronacrisis is nog niet voorbij.

 

Kabouter Spillebeen

Op een grote paddestoel

Op een grote paddestoel,
rood met witte stippen.
Zat kabouter Spillebeen
heen en weer te wippen.
Krak zei toen de paddestoel,
met een diepe zucht.
Allebei de beentjes,
hoepla in de lucht.

spillebeen

Maar kabouter Spillebeen,
ging toch door met wippen.
Op die grote paddestoel,
rood met witte stippen.
Daar kwam vader Langbaard aan
en die zei toen luid:
‘Moet dat stoeltje ook kapot?
Spillebeen, schei uit!’

spillebeen 2

 

Han Jansen

Begin september reden we met de auto naar Leerdam om van daaruit een wandeling door Asperen en omgeving te maken. We parkeerden de auto vlakbij het station in Leerdam en zagen daar een reclameposter die mij sterk aan het werk van Han Jansen deed denken.

00000000 a jansen station

De reden is de koe. Han Jansen, hij leefde van 1931 tot 1994, was een Groningse schilder die heel vaak  koeien schilderde.

Ik keek voor deze blogpost even op internet naar het werk van Han Jansen en de zoektermen Han Jansen en Litho leverden een aantal afbeeldingen op.

00000000 a jansen schilder

Opeens zag ik een afbeelding die ik kende. Die op de bovenste rij, derde van links, een zeefdruk van een koe in het donker met een witte melkbus.

00000000 a jansen melkbus

Die zeefdruk (oplage 30 stuks) hebben wij ook! Begin van deze eeuw deed KPN, daar werkte ik in die tijd, een groot deel van de kunst die in de kantoren hing de deur uit. Het personeel kreeg de gelegenheid om voor een schappelijk prijsje de overbodige kunst te kopen.

In een loods op een industrieterrein hingen de werken die je kon kopen. Eén van die kunstwerken was bovenstaande zeefdruk van Han Jansen. Nu heeft Marianne al een werk van Han Jansen, geen zeefdruk maar een schilderijtje (ook met koeien). Haar vader had dat schilderijtje ooit gekregen van de broer van Han Jansen in de periode dat hij (haar vader; niet de broer) huisarts was in Uithuizen.

We kochten de zeefdruk en als ik heel eerlijk ben, hij staat al bijna twintig jaar in een hoekje op zolder. (Maar wel klaar om opgehangen te worden, dat wel).

Ik klikte op de link van de zeefdruk met de donkere koe en kwam uit op een veilingsite.  De zeefdruk bleek in juni van dit jaar, na een biedingsstrijd tussen twee bieders verkocht te zijn voor 125 euro, exclusief veilingskosten.

00000000 a jansen aaa1

00000000 a jansen aaa

(Een maand later werd een ander exemplaar, in iets minder goede staat voor 65 euro verkocht.)

De grote ‘Tussen Kunst en Kitsch’-vraag is nu natuurlijk:  “Mag ik vragen wat u er voor betaald heeft?” Het vervelende – “Potverdimme” zou Willem van Hanegem  zeggen – is dat ik niet meer weet wat we er voor betaald hebben. Ik hou het maar op een laag bedrag. Dan staan we in ieder geval op winst. (Maar echt rijk worden we in de toekomst niet van onze aankoop denk ik.)

Alleen met Vermeer

Het Mauritshuis heeft iets unieks in de  aanbieding.  Van 26 september 2020 t/m 3 januari 2021 kan je gedurende tien minuten in je eentje het Gezicht op Delft van Johannes Vermeer bewonderen. (Even tussen haakjes: in tijden van corona is dit wel zo veilig.)

0000000 vemreer 2

Van de site van het museum:  “De tentoonstelling Alleen met Vermeer bestaat enkel en alleen uit Vermeers Gezicht op Delft, volgens de beroemde Franse schrijver Marcel Proust “het mooiste schilderij ter wereld”. Als bezoeker krijg je de mogelijkheid om echt even helemaal alleen op zaal te zijn met dit prachtige schilderij. Er zijn maar weinig werken in de wereld die in hun eentje een tentoonstelling kunnen dragen, en het Gezicht op Delft is er een van.”

Ik vermoed dat deze tentoonstelling niet veel bezoekers zal trekken – zo’n vijftig bezoekers per dag gok ik – , maar toch moet ik zeggen dat ik het een heel mooi idee vind. Sterker nog, ik neem het over  – beter goed gejat, dan slecht bedacht.’ Bij deze bied ik u de mogelijkheid aan om vijftien minuten  – vijf meer dan in het Mauritshuis! – om op mijn site geheel in uw eentje naar een afbeelding van het Gezicht op Delft te kijken. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer er van.

0000000 1233px-Vermeer-view-of-delft

Voor degene die zich afvraagt hoe ik het softwaretechnisch gezien regel dat u de enige unieke kijker naar dit schilderij op mijn site bent, daar hoef ik niks voor te regelen. Ik heb toch nooit meer dan één bezoeker tegelijkertijd.

p.s. Een bezoek aan het Mauritshuis om het schilderij daar in het echt te bekijken is ook een goed idee. Het is een mooi schilderij.

Mist

Uit de serie foto’s die de mist ingingen.

0000000 mist

Enig idee wat hier te zien valt? Dit dus.

0000000 mist 1

De Grieks filosoof Epicurus (341 voor chr. – 270 voor chr.) zou zeggen:  ‘Wat men heeft moet men niet bederven door te verlangen naar mist’.

0000000 mist 2

0000000 mist 4

Herstel, ik zie dat ik een typefoutje heb gemaakt. Epicurus  zei: “Dat wat men heeft moet men niet bederven door te verlangen naar wat men mist”

 

 

Bob Ross

Kent u Picasso? Vast wel. Zie hem hier staan.

PicassoPicasso is de man op de achtergrond, ik sta op de voorgrond.

Maar kent u ook Bob Ross? Dat is ook een schilder. Deze Amerikaan is beroemd geworden door zijn televisieserie ‘The Joy of Painting’ waarin hij in afleveringen van dertig minuten mensen liet zien hoe ze een landschap-schilderij konden maken.

0000-bob rossOp deze site kan je de afleveringen terugkijken.

De serie (in totaal 403 afleveringen) liep van 1983 tot aan aan zijn dood in 1995 – hij stierf op 52-jarige leeftijd aan de gevolgen van lymfeklierkanker.  Ik heb er wel eens eentje gezien. Ik moet zeggen, je kijkt er met verbazing (hoe hij in 30 minuten een schilderij maakt) en met plezier naar. Bob Ross schilderde op een vrolijke wijze met allerlei mooie uitspraken tussendoor.

  • We don’t make mistakes; we just have happy accidents.
  • Let’s draw another branch, because everyone needs a friend.” 
  • “Go out, talk to trees. There’s nothing wrong talking to trees, it’s when they talk back that you’re in trouble.”

(Van elk schilderij uit de serie maakte hij drie versies. Eentje vooraf, die tijdens de uitzending buiten beeld stond zodat hij niet ter plekke de compositie hoefde te bedenken, eentje tijdens de uitzending en eentje na afloop – in een betere kwaliteit – voor een mogelijk boek).

Er moeten duizenden originele Bob Ross-schilderijen zijn en nog eens miljoenen ‘look-a-likes’ gemaakt door Bob Ross-tv-kijkers en door hem geïnspireerde amateurschilders.

0000-bob ross 4

Het vreemde is echter dat je haast nergens online een originele Bob Ross kan kopen. (Wel heel veel “fake”.) Dat intrigeerde een journalist van The New York Times en hij ging op zoek naar de originele schilderijen van Bob Ross.

In de onderstaande tien minuten durende documentaire kunt u de resultaten van zijn speurtocht zien.

0000-bob ross 3(Op bovenstaande link of op de afbeelding klikken om naar de documentaire op YouTube te gaan.)

Spoiler alert: hij vond een groot deel van de schilderijen terug in dozen.

0000-bob ross 5

Daarnaast zou het ‘Smithsonian American Art Museum’ in Washington een aantal van zijn schilderijen in bezit hebben, evenals de ‘Bob Ross Art Workshop & Gallery’ in New Smyrna Beach, Florida. Ik kan de documentaire aanbevelen.

Tot zover Bob Ross. (Voor wie meer over hem wil lezen, kan hier terecht.)

p.s. Toen ik op de site van het Smithsonian naar Bob Ross zocht, kreeg ik dit te lezen ‘Your search did not return any results, it’s possible we don’t have what you are looking for.’  Ze zouden toch niet zijn schilderijen ten tijde van de coronacris ten gelde hebben gemaakt?

p.p.s. De reden dat ik aan Bob Ross dacht, en er nu over schreef, is dat de jongste dochter en wat vriendinnen een tijdje terug met hulp van een YouTube filmpje een echte Bob Ross hebben gemaakt. Wel moesten ze een aantal keer het filmpje even stop zetten. Bob schilderde wat vlotter dan zij. De dochter stuurde een foto van het resultaat van haar inspanningen op en eerlijk is eerlijk, zelfs met de ‘happy mistakes’, zag het er mooi uit.

p.p.p.s. De reden dat ik deze blogpost begon met Picasso, komt doordat ik op internet vorige week deze “rap battle” tussen ‘Picasso’ en ‘Bob Ross’ tegen kwam.

0000-bob ross 6

p.p.p.p.s. Voordat Bob Ross schilder werd, was hij een ‘drill sergeant’ bij de Amerikaanse luchtmacht. Je kan je toch niet voorstellen dat hij met zijn stem en intonatie rekruten stond toe te schreeuwen. “Give me twenty happy push-ups!’

De Titanic, een groot schip?

Maandag was de film ‘Titanic’ uit 1997 van regisseur James Cameron, met onder andere Leonardo DiCaprio en Kate Winslet, weer eens op de tv te zien. Spoiler alert:  het schip raakt een ijsberg en zinkt.

Ik was aan het zappen en kwam er toevallig in bij de scene waarin de reder de kapitein suggereert om sneller te varen om zo een dag eerder in New York te arriveren. Nu weet ik wel wat van de geschiedenis van de Titanic af. Ik heb namelijk een keertje een mooi boek over de geschiedenis van het schip en de ramp gelezen. Zie onder. (Ik kan het mede namens WC-eend van harte aanbevelen.)

00000 0 1 0 titanic

In dit boek valt te lezen dat het hoogst onwaarschijnlijk was dat de reder de kapitein opdracht gaf om sneller te varen. Daar had de reder namelijk geen belang bij. Het was voor een rederij qua betrouwbaarheid veel belangrijker om op het afgegeven tijdstip aan te komen.

De film bevat naast deze historische vergissing nog één grote feitelijke onjuistheid, namelijk de scène waarin te zien is hoe hoofdofficier William Murdoch op een passagier schiet om hem weg te houden van een reddingsboot, waarna Murdoch even later zelfmoord pleegt. Er is geen enkele overlevende van de ramp die na aankomst in New York Murdoch hiervan heeft beschuldigd. De vice-president van de filmmaatschappij  20th Century Fox reisde daarom een paar maanden na het uitkomen van de film af naar het Schotse plaatsje Dalbeattie, waar Murdoch woonde, om namens de filmmaatschappij excuses aan te bieden. Tevens gaf hij de plaatselijke school een cheque van 5000 pond voor de jaarlijkse ‘William Murdoch Memorial Prize’. (Dat kon er wel van af; in totaal heeft de film tot nu toe 2,2 miljard dollar opgebracht; de productiekosten bedroegen ongeveer $200 miljoen.)

Naast deze twee grote ‘fouten’  bevat de film nog een aantal kleinere onjuistheden. Zo dreigt hoofdpersoon Rose (Kate Winslet) in het begin van de film in het water te springen. Om haar te kalmeren vertelt de andere hoofdpersoon Jack (Leonardo DiCaprio) over het koude water van Lake Wissota in de staat Wisconsin. Dat is opmerkelijk want het meer ontstond pas in 1918 dankzij een stuwdam in de Chippewa River.

00000 0 1 0 lake wissotaLake Wissota, ontstaan in 1918; foto McGhiever

Verderop in de film vertelt Rose over theorieën, die Sigmund Freud pas in 1920 zou publiceren en worden er in de film filtersigaretten gerookt. Die bestonden in 1912 nog niet. Het digitale horloge dat een van de passagiers in de reddingsboten draagt evenmin. Aan het einde van de film ziet Rose het verlichte Vrijheidsbeeld, met een goudkleurige fakkel. Het Vrijheidsbeeld was in 1912 niet verlicht en de fakkel was toen grijs. Pas in 1986 werd de vlam goudkleurig geschilderd.

Enfin, het zinken van de Titanic geldt als één van de grootste maritieme rampen uit de geschiedenis.

00000 0 1 0 tianicEen ietwat gedramatiseerde tekening uit 1912. Het schip zit hier vast in de ijsberg. Als dat zo was, dan hadden de passagiers, waarvoor geen plaats in de reddingsboten was, veel beter op de ijsberg kunnen plaatsnemen dan in het water te springen. Tekening van professor Willy Stöwer voor het Duitse blad ‘Die Gartenlaube’.

De Titanic was in 1912 het grootste schip ter wereld. Het was zo groot dat het bij de tussenstop in Cherbough niet in de haven kon aanleggen, waardoor de passagiers die daar aan boord gingen met bootjes naar het schip moesten worden gebracht.

Tegenwoordig heb je echter veel grotere boten. Denk maar eens aan de moderne cruiseschepen. Heel toevallig twitterde de site ‘Tips en Weetjes’ afgelopen zondag een afbeelding waarin de Titanic werd vergeleken met een cruiseschip.

00000 0 1 0 titanic 2

Een bootje van niks die Titanic.

 

 

 

James Cameron

L.S. Lowry

Het Engelse veilinghuis Christie’s veilt vanwege de corona-crisis momenteel alleen online. Op 15 juni begint er een veiling met liefst 19 werken van L.S. Lowry (de L.S. staan voor Laurence Stephen). L.S.  Lowry – hij leefde van 1887 tot 1976 – schilderde in zijn geheel eigen stijl veelal de mensen en  het industriële leven in Noord-Engeland. Tot de schilderijen die geveild gaan worden, behoren onder andere ‘Iron works’ uit 1941:

0000000000000 a lowryb

The Elite Fish and Chips Shop’  uit 1949:

0000000000000 a lowry

en ‘Coming from the Match‘ uit 1959:

0000000000000 a lowry0

Het publiek dat hier een stadion uitstroomt betreft het publiek dat naar een rugbywedstrijd is geweest (op de achtergrond is het Rochdale-rugbystadion te zien.)

Nu schilderde Lowry wel vaker publiek dat naar een sportwedstrijd ging of er vandaan kwam, maar dat betrof altijd publiek bij een voetbalwedstrijd, in zoverre is ‘Coming from the Match‘ dus een uniek schilderij. Wilt u het kopen, dan moet u wel even in uw portemonnee kijken of er voldoende inzit, want Christie’s verwacht een opbrengstwaarde die ligt tussen de 500.000 en 800.000 pond voor het werk. Maar vergeleken met de 5,6 miljoen pond die ‘The Football Match’ (1949) bij een veiling in 2011 opbracht, is het natuurlijk een koopje.

0000000000000 a lowry 000‘The Football Match’

Een ander bekend werk van Lowry is ‘Going to the Match’ dat hij in 1949 schilderde. Dit schilderij werd in 1999 gekocht door de PFA (dat staat voor de Professional Footballers Association; de vakbond voor Engelse voetballers). Zij betaalden er in 1999 2 miljoen pond voor. Het werk hangt thans op het hoofdkantoor van de vakbond.

0000000000000 a lowry 00Going to the Match’ (afgebeeld staat het Burnden Park van Bolton Wanderers.)

Om de een of andere reden is Lowry populair bij musici. Zo bracht Status Quo in 1968 ‘Pictures of Matchstick Men’ uit. Het haalde de achtste plaats van de Britse hitlijsten. De “Matchstick Men” verwezen naar de smalle figuren op de schilderijen van Lowry.

Nog een veel groter succes hadden Brian and Michael in 1978 met “Matchstalk Men and Matchstalk Cats and Dogs”. Dit nummer ging geheel over Lowry – “They said he just paints cats and dogs /And matchstalk men in boots and clogs /And Lowry said that’s just the way they’ll stay …”  Het stond liefst drie weken op de eerste plaats in de Britse hitlijsten. (Het zou hun enige hit blijven.)

0000000000000 a lowry 0001(op de afbeelding klikken om Top of the Pops uit 1978 te bekijken.)

In Nederland bracht Willy Alberti een Nederlandse versie  van ‘Matchstalk Men and Matchstalk Cats and Dogs‘ uit, alleen ging zijn versie niet over L.S. Lowry maar over de mij onbekende schilder ‘Ome Sjoerd’.  “En hij schildert mensen op de markt en in de straat / Hij schildert kinderen op de hoek waar de molen staat.” Ome Sjoerd bereikte de top 40 niet. Het zou nog twee jaren duren voordat Willy Alberti met zijn ‘Juliana bedankt’ weer de hitparade haalde.

0000000000000 a ome sjoerd(op de afbeelding klikken om Willy Alberti over Ome Sjoerd te horen zingen.)

Ook de leden van de Engelse popgroep Oasis waren groot fan van het werk van Lowry, want toen ze hun nummer ‘The Masterplan’, oorspronkelijk de b-kant van hun hit Wonderwall uit 1995, in 2007 opnieuw  uitbrachten, lieten ze een videoclip van het nummer maken geheel in de stijl van Lowry.

0000000000000 a lowry 00000(op de afbeelding klikken om de mannetjes te zien lopen.

Maar goed, u kunt nu zelf een schilderij van Lowry kopen. Tot 2 juli kunt u meebieden. Voor meer informatie over Lowry op de site van Christie’s zie hier.

p.s. Er zijn meerdere musici die over schilders hebben gezongen. Zo zong Don McLean over Vincent van Gogh in zijn ‘Vincent ( Starry, Starry Night)‘ en de Rolling Stones over Malevitsj in ‘Paint it Black’. Oké, dat laatste is niet waar, dat nummer gaat niet over Malevitsj .

Koningin Maxima op de fiets

Koningin Maxima bezocht afgelopen dinsdag het Kunstmuseum (voorheen het Gemeentemuseum) in Den Haag. Ze kwam op de fiets. Pieter van Vollenhoven twitterde enthousiast over de fietstocht van zijn aangetrouwde nicht.

00000000000 1 00 koningintweet

Voor hem zijn het natuurlijk familiekiekjes, (Schattig overigens die toevoeging ‘(links)’ die hij in zijn tweet vermeldt, opdat we niet zouden denken dat hij één van de twee andere foto’s leuk vindt)

Op de site van ‘Blauw Bloed’ van de EO – u ziet, ik ben van alle markten thuis – staat een filmpje ‘met bewegende beelden’.

00000000000 1 00 koningin00000Op bovenstaande afbeelding klikken om bij het filmpje te komen.

Op het filmpje van Blauw Bloed is te zien dat Koningin Maxima niet alleen fietst. Ze wordt begeleid door een man met een bruin jasje, (die trouwens net zoals Maxima op een damesfiets rijdt.) Bij de beelden gemaakt in het museum zien we hem ook op de achtergrond lopen.

00000000000 1 00 koningin000000

Het grappige is dat, als je naar de foto kijkt die Pieter van Vollenhoven twitterde, je deze man niet pal achter haar ziet fietsen. Daar fietst ze nog alleen.  Maar kijk daar eens goed naar de achtergrond.

00000000000 1 00 koningin0000000

Daar zien we de man met het bruine jasje uit een auto stappen. Links staat iemand klaar met een fiets. Waarschijnlijk is de man met het bruine jasje iemand van de veiligheidsdienst die met de auto achter Koningin Maxima heeft gereden. (Maxima heeft trouwens haar handtas los in haar mandje liggen; de veiligheidsman moet dus niet alleen op haar maar ook op haar handtas letten.)

Iemand die de public relations voor het koninklijk huis doet, heeft waarschijnlijk gedacht dat het er wat minder uitziet als Maxima op de fiets arriveert met pal achter haar een auto van de veiligheidsdienst en heeft toen bedacht dat hij de laatste 100 meter ook op de fiets moest.  “Ja, Jansen, dan fiets je even de laatste 100 meter mee. We zetten een fiets voor je klaar.”

En nu we toch met onderzoeksjournalistiek bezig zijn, analyseren we ook even de fiets waarop ze rijdt. Of de PR-dame ook nagedacht heeft over de fiets van Maxima weet ik niet, maar ze rijdt op een gewone redelijk goedkope degelijke Hollandse fiets, een Batavus.

“Voor iedere vrouw hebben we een fiets die bij haar wensen past. Of je nu in het weekend de omgeving gaat verkennen op de fiets, of je gaat met vriendinnen een avondje stappen in de stad, met onze fietsen peddel je overal naartoe. In ons veelzijdige assortiment vind je damesfietsen voor iedereen. Damesfietsen voor woon-werkritjes, voor recreatief gebruik, damesfietsen met kratjes en nog veel meer. Kijk snel of er ook een mooie fiets voor jou bij zit!”  aldus de site van Batavus.

Het is een oud modelletje. Een Batavus Allegro. Hij zit niet meer in het assortiment van Batavus – tweedehands doen ze zo’n 200 euro.  (Wel is er tegenwoordig een E-bike variant).  Dat het een oud model is,  kan je bijvoorbeeld zien aan de dynamo.

00000000000 1 a0max3

Er zit nog een banddynamo op, tegenwoordig is haast elke fiets uitgerust met een naafdynamo.  Kortom, geen dure fiets voor de koningin.

Tot zover uw onderzoeksjournalist. Dit was Martin van Neck voor Martinvanneck.nl

ps. Goed dat Trump niet ons staatshoofd is. Die zou ongetwijfeld eerst de weg met traangas en rubberen kogels hebben laten ontruimen voordat hij zou komen aanfietsen.

 

 

 

Christo is uitgepakt

Christo, de man die in nauwe samenwerking met zijn vrouw, Jeanne-Claude Denat de Guillebon,  tientallen jarenlang allerlei zaken in pakte, is overleden. Hij is 85 jaar oud geworden.

00000000000 1 b chrstoChristo en zijn vrouw (zij overleed in 2009) op Ellis Island in 2005; foto: Martin Dürrschnabel

Al op zijn eerste kunsttentoonstelling in Keulen in 1961 waren er ingepakte dingen te zien. Hij is dat zijn hele leven lang blijven doen. In de loop van de jaren werden deze werken steeds groter met als hoogtepunten een ingepakte Pont Neuf in Parijs en de ingepakte Reichstag als hoogtepunten.

00000000000 1 b chrisdto 00De Reichstag; foto txmx 2

Het stel pakte niet alleen allerlei zaken in, maar het hing bijvoorbeeld ook grote gordijnen op zoals in 1972 bij  het Rifle Gap State Park in de staat Colorado in Amerika.

00000000000 1 b chrisdto 2Het project kostte 700.000 dollar. Binnen 24 uur scheurde de stevige canyonwind het doek helemaal kapot. Foto National Archives and Records Administration, 

Dit doek kwam ook aan de orde in een Snoopy strip van Charles Schulz uit 1978.

00000000000 1 b chrisdto

Na zijn overlijden plaatste het Charles M. Schulz Museum gisteren een twitterbericht en wat blijkt nu, 25 jaar na het verschijnen van de strip, heeft Christo het museum een ingepakt hondenhok geschonken.

00000000000 1 b chrisdto 0

Maar goed, Christo is nu dus uitgepakt. Mocht er een Hemelpoort bestaan, dan acht ik de kans groot dat deze binnenkort is ingepakt.

 

Het Laatste Avondmaal

Momenteel ben ik voor mijn serie ‘de mensen achter de computer‘ bezig met een portret van Leonardo da Vinci, niet alleen schilder maar ook wetenschapper en technicus. In die laatste hoedanigheid komt hij voor in ‘de mensen achter de computer’.

Als schilder is hij vooral beroemd geworden met de ‘Mona Lisa’ en ‘Het Laatste Avondmaal’. Hij schilderde dit laatste werk op een wand van het Santa Maria delle Grazie, een dominicaner klooster in Milaan.

000000 laatste avondmaal

Da Vinci begon met Het Laatste Avondmaal in 1495 en voltooide het werk in 1498. Al met al – hij werkte niet aan één stuk door aan de schildering – deed hij er zo’n drie jaar over om het te voltooien. Blijkbaar vond volgens de overlevering één van de monniken in het klooster dit te lang duren en klaagde hierover tegen Da Vinci.

Hij vroeg aan Da Vinci waarom het zo lang duurde en of hij niet een beetje kon opschieten. Da Vinci zou toen hebben geantwoord dat dit kwam, omdat hij er nog niet helemaal uit was hoe hij het beste Judas kon portretteren, maar dat hij, als hij er niet uit kwam en de monnik haast had, dat hij dan Judas wel het gezicht van de monnik zou geven.

000000 judasJudas is de figuur derde van rechts met een zak zilverlingen in zijn hand en de donkere baard. Of de monnik er ook zo uit gezien heeft, is niet bekend.

Het is natuurlijk een mooie anekdote, maar waarschijnlijk niet waar. ‘Too good to be true’ zouden de Engelsen zeggen. Daarom weet ik nog niet of ik hem ook mee neem in het portret van Leonardo da Vinci. Maar hij is te mooi om te laten liggen en daarom alvast hier.