Afscheidscadeau

Toen ik bij KPN begon, kreeg ik Piet, een man van in de veertig, als manager. Ik kon goed met Piet opschieten. Het klikte wel tussen ons. Met iemand anders van de afdeling, een zekere Rob – hij gold als jong talent, had Piet echter een wat mindere relatie en die werd er niet beter op toen op een goede dag – voor Piet was het een slechte dag – het hogere management besloot dat Rob de nieuwe manager van de afdeling moest worden. Piet bleef wel werkzaam op onze afdeling. Hij kreeg de rol van ‘algemeen specialist’, wat een wonderlijke combinatie van twee woorden is.

Een jaartje later stootte Rob al weer verder op in de vaart der volkeren en werd hij benoemd tot manager van een nog belangrijkere afdeling. Rob vertrok en zoals bij vertrekkende mensen gebruikelijk was, werd er een collecte gehouden voor een afscheidscadeau. De secretaresses gingen met een enveloppe de kamers langs. Ze kwamen ook bij Piet. “Piet, de enveloppe voor Rob. Kijk maar wat je wilt geven, we zullen niet kijken wat je er in stopt.” En ze draaiden hun hoofd af. “Is goed” zei Piet. Hij pakte zijn portemonnee en stopte er wat in.

De secretaresses keken inderdaad niet wat Piet er in stopte. Maar ze hadden van te voren wel geteld hoeveel geld er al in de enveloppe zat voordat ze naar Piet gingen. Ze gingen terug naar het secretariaat en telden de inhoud van de enveloppe opnieuw. Piet had er een dubbeltje in gestopt.