Piet is dood. Hij overleed afgelopen augustus. Een oud-collega van KPN vertelde het mij. Piet was in 1985 bij de PTT mijn allereerste manager. De PTT omvatte in die tijd nog drie onderdelen: Post, Telecom en de Postgiro. Dat laatste onderdeel zou een paar maanden later verzelfstandigd worden. Post en Telecom gingen in 1998 uit elkaar. Ik kwam in 1985 bij een financiële club van PTT Telecom te werken en wel op de afdeling ‘Kosten en Tarieven Telecom’. We hielden ons bezig met kostprijsonderzoeken, investeringen en tariefbepalingen van telecomproducten. Ons clubje bestond uit drie man met Piet als baas. We zaten in een gebouw in het hartje van Den Haag tegenover de Koninklijke Stallen.

Op mijn allereerste werkdag nam Piet mij ’s middags mee naar een vergadering. “Luister maar gewoon en als je iets niet snapt, dan vraag je het gewoon.” zei Piet. De vergadering ging over een investeringsbeslissing in centrales, iets waar tientallen miljoenen guldens mee gemoeid waren. Er zaten naast Piet een aantal hoge pieten bij de vergadering. Piet stelde mij voor en zei dat ik een veelbelovende nieuwe medewerker was die met hem mee liep die dag.

De vergadering begon. Op een gegeven moment werd er de hele tijd over ‘T’ gesproken. T dit en T dat. “Als we het bij T nu niet doen, dan heeft T over en paar jaar een groot probleem.” Dat soort teksten. Ik had geen idee waarover ze het hadden en vroeg: “Wie of wat is T?” De vergadering viel stil. Toen zei Piet lachend. “T staat voor Telecom. Goede vraag Martin”. En tegen anderen zei hij: “Jullie zien het, hij kan de juiste vragen stellen. Ik heb hoge verwachtingen van hem”. De zaal knikte instemmend.

Ik mocht Piet graag. We konden goed met elkaar opschieten. In het begin had hij wat moeite met mijn Twentse woordje ‘Watja’. Als Piet iets vroeg, dan antwoordde ik soms met ‘Watja’. Piet keek me dan vreemd aan. Hij snapte aanvankelijk absoluut niet wat ik er mee bedoelde. ‘Watja’ was zo ongeveer het enige woordje Twents dat ik gedurende mijn tijd in Enschede had opgepikt. Het was een samentrekking van “Wat” en ”ja.” Tukkers zeiden het wel als iemand je een vraag stelde (het wat-gedeelte) en je wilde aangeven dat je de vraag begreep of het gevraagde ging doen (het ja-gedeelte). Piet vond dat ‘watja’ maar niks. Al snel leerde ik het gebruik van het woordje af en ging ik in keurig Haags praten. Hoewel, soms besloot ik een discussie bewust wel eens met de Twentse uitdrukking “Of niet dan.”

Piet was niet lang mijn manager. Na ruim een jaar werd hij opgevolgd door Rob. Over deze wisseling van de wacht en hoe Piet hier tegen aan keek, heb ik twee jaar geleden al eens een keer een blogpost  geschreven.

 In de jaren negentig reisde Piet in het kader van een soort ontwikkelingswerk van KPN een aantal keer naar het buitenland. Afgedankte centrales werden soms aan een derdewereldland geschonken en KPN verspreidde ook financiële Telecomkennis. In dat kader reisde Piet een keer naar Vietnam. Daar kon hij smakelijk over vertellen. “Ja, dan zit ik daar in een gammel toestel op een binnenlandse vlucht in Vietnam, het toestel rammelt en schudt aan alle kanten en opeens loopt er een man in een overal door het toestel met een oliekannetje in zijn hand. En dan ben ik de enige van alle passagiers die daar bezorgd naar kijkt. De rest doet of het de gewoonste zaak van de wereld is.“ Dat soort verhalen vertelde hij dan als ik hem bij gelegenheden tegen kwam.

Maar goed, nu is Piet dood. Hij is 76 jaar oud geworden. In de rouwadvertentie in het AD hadden zijn kinderen in het overlijdensbericht een uitspraak van de Deense filosoof Søren Kierkegaard opgenomen: “Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd.” Zo is het Piet, of niet dan.