Gezien in winkelcentrum Leidsenhage in Leidschendam: de bar van de Vitaminstore is dicht vandaag.

Vandaag wordt er een begin gemaakt met de vervanging van zo’n 1100 bankjes bij de tram- en bushaltes in de gemeentes Midden-Delfland, Delft, Westland en Den Haag. Het was inderdaad hoog tijd dat deze bankjes vervangen werden. Er was behoorlijk wat achterstallig onderhoud.

Nee, dat is niet helemaal waar. Bovenstaand bankje is geen bankje bij een tram- of bushalte, maar een bankje uit mijn nog te verschijnen serie ‘bankjes die niet helemaal lekker meer zitten’. Zie hier nog twee voorbeelden daarvan:

De bankjes bij de tram- en bushaltes zijn daarentegen nog gloednieuw. Toch worden ze vervangen. De reden daartoe zijn de gaatjes in de bankjes.

De gaten zitten er in om het regenwater af te voeren, maar ze oefenen ook een grote aantrekkingskracht uit op kinderen die er hun vingertjes in stoppen. Dat is op zich geen probleem, ware het niet dat ze daarna hun vingertjes er niet meer uit krijgen. Al vijf keer heeft de brandweer inmiddels moeten uitrukken om kinderen te bevrijden. De gemeente heeft daarom besloten om de bankjes te vervangen.

Vooruitlopend op deze vervanging is er op alle bankjes een sticker geplakt.

Opmerkelijk genoeg in het Engels. Waarom niet in het Haags? “Voâhzichtag, kèk ùit voâh je vingâhs!”

Vorige week zaten Marianne en ik als echte oudjes op zo’n bankje. Marianne had erg de neiging om uit te proberen of je vinger inderdaad klem bleef zitten. Ik zei “Moet je vooral even uitproberen”. Ik zag het nieuwsbericht al voor me: ‘Na vijf keer voor een kind uitgerukt te zijn, moest de brandweer vandaag de eerste volwassene bevrijden.’

Half juli moeten alle bankjes zijn vervangen. De kosten voor de vervanging bedragen 550.000 euro. Een duur ontwerpfoutje.

Vandaag stond in de bijlage van de Volkskrant een column van Ionica Smeets. Zij schrijft altijd over getallen en als ex-wiskundige lees ik die columns altijd met plezier. Deze keer ging het over de zegeltjes van Albert Hein. Wij waren sparen die dingen ook.

Haar column begon als volgt: “Deze week kreeg ik een berichtje van mijn bank. De rente op mijn spaarrekening daalde naar een povere 0,45 procent. Gelukkig kreeg ik laatst een spaartip van mijn moeder: neem koopzegels bij Albert Heijn. Bij die supermarkt kun je voor elke euro aan boodschappen een zegel van 10 cent aanschaffen. Een vol zegelboekje met 490 zegels kun je bij de kassa inruilen voor 52 euro handje contantje.

 Ik sloeg aan het rekenen. Zo’n boekje vol zegels kost bij elkaar 49 euro. Je krijgt bij het inleveren 3 euro cadeau, dat is in één klap een rente van ruim 6 procent. […] Het is lastig uit te rekenen wat de effectieve jaarrente is, omdat die afhangt van hoelang je er over doet om voor 490 euro aan boodschappen te halen.”

Ze maakt een denkfout. Die 6% klopt niet, die moet ongeveer 12% zijn. Rente is de vergoeding die je ontvangt voor het uitlenen van geld gedurende een bepaalde periode. Dus moet je kijken hoeveel geld je “hebt uitgeleend” aan AH gedurende de periode dat je braaf je zegeltjes zit te plakken en hoeveel ‘vergoeding’ je daarvoor ontvangt.

Je begint met een leeg boekje en eindigt met een vol boekje. Uitgaande van een gelijkmatig uitgavenpatroon bij AH (en het daardoor gelijkmatig kopen van de zegeltjes) “leen” je gemiddeld in de periode dat je zegeltjes zit te plakken aan AH (1+49) / 2 = 25 euro. (Die 1 in de formule kan ook iets anders zijn.  Dat hangt af van de hoeveelheid zegeltjes die je de eerste keer koopt; hij is echter nooit 0 omdat ‘het uitlenen van het geld aan AH’ pas begint op het moment dat je zegeltjes koopt).

Het gemiddelde “aan AH uitgeleende kapitaal” via je zegeltjesboekje bedraagt aldus ongeveer 25 euro. Die 3 euro ‘cadeau’, die je krijgt bij het inleveren van het boekje, geeft dan een ‘rentepercentage’ van 3/25*100% = 12% en dus geen 6%.

Het ‘rentepercentage op jaarbasis’ over je gemiddelde ‘lening’ aan AH is natuurlijk veel hoger – even er van uitgaand dat je zegeltjes blijft kopen en plakken. Stel je haalt per jaar zes volle boekjes. Dat levert dan 18 euro ‘rente’ op. Je gemiddelde uitstaande ‘lening’ aan AH gedurende het jaar blijft echter 25 euro. Op jaarbasis – die 0,45% van je spaarrekening is ook op jaarbasis –  geeft dit dan een ‘rentepercentage’ van 18/25*100% = 72%. Dat is pas een rentepercentage!

Helaas doet AH aan koppelverkoop. Je kan de zegels niet los van de boodschappen kopen. Wil je bijvoorbeeld voor 10.000 euro zegeltjes kopen, dan moet je tegelijkertijd voor 100.000 euro boodschappen kopen – dat zijn bijvoorbeeld 90.000 pakjes bakboter. Ok, die 10.000 euro zegeltjes leveren een mooi rendement op, maar waar laat je die enorme boterberg?

Beter is het om boodschappen te doen bij een goedkopere supermarkt, maar als je toch bij AH boodschappen doet, dan is het kopen van zegeltje verstandig..

Zelf heb ik overigens altijd het gevoel dat als ik mijn zegelboekje inlever, dat ik die dag ‘gratis’ boodschappen doe. Dat is pas een denkfout!

Bij ons in het dorp is een weg naar de Bibliotheek en de Sporthal veranderd in een doorgaand fietspad. De fietsers hebben nu ook voorrang op het verkeer van de kruisende weg. Zie hier een foto van de nieuwe situatie.

Marianne als lid van de Fietsersbond nam even wat foto’s voor de facebookpagina van de regionale afdeling van de Fietsersbond . Maar terwijl we daar mee bezig waren, zagen we dat nog niet alle automobilisten gewend waren aan de nieuwe voorrangssituatie.

Dit ging maar net goed. De automobiliste keek absoluut niet naar links. Hoe moeilijk kan het zijn.

Ieder mens droomt, ook ik. Meestal weet ik ’s morgens niet meer, wat ik ’s nacht heb gedroomd, maar een heel enkele keer weet ik als ik wakker wordt nog wel wat ik heb gedroomd. Zo ook vandaag. Het was wel een rare droom.

Vannacht droomde ik namelijk dat ik een journalist was die op het Binnenhof met een aantal collega’s op Pechtold stond te wachten. Hij zou daar op bezoek komen bij Edith Schippers, de verkenster van het nieuwe kabinet. Plotseling kwam hij aanlopen en mijn collega’s en ik keken met grote verbazing naar hem. Pechtold was opeens drie meter lang!

Hijzelf snapte er ook niks van, zo vertelde hij. Hij wou een tweetje versturen en toen hij op het beeldscherm keek waren de letters opeens anderhalf keer groter dan normaal. En nadat hij het tweetje verstuurd had, was hijzelf opeens ook anderhalf keer zo groot. Wat er aan de hand was, wist hij nog niet. Dat moest hij nog uitzoeken. Maar omdat hij nu een afspraak had met de verkenster had hij daar nog geen tijd voor gehad. Verbaasd zagen we hoe hij zich vervolgens door het poortje van het Binnenhof naar binnen wurmde.

Pechtold vraagt zich af hoe het kan dat hij drie meter hoog is geworden. Foto Evertjan Hannivoort; Wikipedia

Er zal ongetwijfeld een diepere betekenis achter deze droom zitten, maar vooralsnog vind ik het maar een rare droom.

Gisteren was ik even in de bibliotheek. Aan een tafeltje zat een duo zachtjes te praten, een man en een vrouw. De vrouw probeerde de man iets uit te leggen. Het ging over taal. Ik nam aan dat het een vluchteling c.q. een immigrant was die taalles kreeg. Even verder op, achter de Engelse boeken, zat nog zo’n koppel, net zoals boven bij ‘het taalhuis’.

Ik had voor allemaal bewondering. Voor de buitenlanders die probeerden om onze lastige taal eigen te maken en voor de vrouwen die met veel geduld het hen probeerden bij te brengen.

Vandaag mag je stemmen. Ga dat vooral doen.

Een pianostemmer aan het werk; foto Barbara Mürdter

Ik bedoel natuurlijk niet dat je de piano moet gaan stemmen maar dat je beslist moet gaan stemmen voor de Tweede Kamer.

Minister-President Drees wachtende in de rij om te kunnen stemmen.

Het is een democratisch goed om dat te mogen doen . Maak er dan ook gebruik van zou ik zeggen. De jongste dochter is voorzitster van een stembureau in Rotterdam. Eén minuut nadat het stembureau open was gegaan, hadden er al tien mensen gestemd. Ok, vijf van die tien waren leden van het stembureau zelf, maar toch heel goed dat er al vroeg zoveel stemmers waren.

Ga dus vooral stemmen.

Dinsdag was het weer Valentijnsdag. Die bestaat al meer dan 1500 jaar. Het was Paus Gelasius I die in 496 14 februari uitriep tot de dag van de heilige Valentijn, dit om een zekere Valentin, bisschop van Terni – een geestelijke die in 268 een martelaarsdood stierf –  te eren. Volgens andere  bronnen betrof zijn eerbetoon echter een andere Valentin, een priester uit Rome. En volgens weer andere bronnen zou Valentin van Terni en Valentin van Rome dezelfde persoon zijn. Kortom, verwarring alom.

Vandaag de dag heb je die verwarring soms ook, en wel als je een Valentijnskaartje ontvangt. Wie stuurt mij dat? In mijn studenten-tijd, zo’n veertig jaar geleden, correspondeerde ik met een aantal meisjes, verspreid over de hele wereld. Op een dag ontving ik een anoniem kaartje met allemaal hartjes er op. “Happy Valentine’s day!” stond er op. Ik kon aan de postzegel zien dat het kaartje uit Amerika kwam, maar omdat ik met drie meisjes uit Amerika schreef, wist ik niet wie het gestuurd had. Het adres was met blokletters geschreven, bij hun brieven gebeurde dat nooit.

Ik liet het kaartje aan mijn flatgenoten zien. Niemand had enig idee wat een “happy valentine’s day” was. Het was toen een volkomen onbekend fenomeen in Nederland. Een paar weken later kreeg ik een brief van één van de meisjes uit Amerika, waarin ze schreef dat ze het jammer vond dat ik geen kaartje naar haar had gestuurd – oh, was zij het – en niet veel later beëindigde ze onze correspondentie.

Engels Valentijnskaartje uit 1860

Maar goed, tegenwoordig is Valentijnsdag in Nederland een groot commercieel gebeuren. De tijd dat ik Valentijnskaartjes kreeg, ligt echter al lang achter mij. Tot afgelopen dinsdag. Toen lag er opeens  weer een kaartje met hartjes voor mij in de brievenbus met daarop de uitnodiging “Samen eten?”. Nieuwsgierig pakte ik de kaart en keek wie de afzender was: Albert Heijn. Of ik bij hun boodschappen kwam doen.

Eergisteren schreef ik dat we ‘gisteren’ naar het museum ‘Beelden aan Zee’ in Scheveningen waren geweest. Gisteren schreef ik dat we ‘eergisteren’ naar dat museum waren geweest. En vandaag is het drie dagen geleden dat we naar het beeldenmuseum zijn geweest. Kortom, de tijd schrijdt voort. Hoewel, niet altijd, soms moet je de klok een uurtje terug zetten.

Maar dat normaal gesproken de tijd immer voortschrijdt, kon je heel goed in het museum zien. Er liepen veel oudere mensen rond. Ik heb even ter plekke een steekproef onder de bezoekers gedaan. “Bent u oud? ‘heb ik aan een aantal bezoekers gevraagd. Nee, grapje, ik heb alleen even naar hun haar gekeken. Van de 25 mensen die ik rond zag lopen op de vloer van de zaal met de Picasso-beelden hadden 20 personen grijs haar. Of te wel zo’n 80% van de mensen in mijn steekproef was al wat aan de oudere kant.

Dat een museum op een doordeweekse dag vooral een ouder publiek trekt, is overigens logisch. Die hebben de tijd. Het voordeel van zo’n ouder publiek om je heen is dat je je gelijk weer jong voelt. Het heeft ook nadelen. Toen we naar binnen wilden, liep voor ons iemand zo langzaam, dat we even vreesden dat – hoewel we nog drie uur de tijd hadden – we niet voor sluitingstijd binnen zouden zijn.

Maar goed, we haalden het en morgen zijn we weer een dagje ouder.

De jongste dochter loopt met een speurende blik door de kamer. “Zoek je iets?” vraag ik. “Ja, ik ben mijn pen kwijt, een lichtblauwe. Hebben jullie hem ergens gezien?” “Nee, denk even na, waar je hem hebt gelaten.” antwoord ik.  Ze geeft me een vernietigende blik en loopt de trap op om boven te zoeken.

“Kan je even in de wc kijken? Misschien lig hij daar.” roept ze naar beneden. “In de wc?” “Ja, misschien heb ik hem daar ergens neergelegd toen ik naar de wc moest”. Ik loop naar de wc maar er ligt geen pen. “Laat maar” klinkt er een kreet van boven. “Ik heb hem al”.

Als ze weer beneden is, vraag ik waar hij lag. “Hij was in elke kamer waar ik zocht”. Verbaasd kijk ik haar aan. “Ja, hij zat in mijn achterzak.”

Even later holt ze naar de tram, op weg naar haar studentenkamer in Rotterdam.

Nederland telt ongeveer 34 miljoen inwoners. “Huh?” zult u misschien zeggen, dat zijn er toch maar 17 miljoen? Klopt, maar een gewaarschuwd man telt voor twee en nergens in de wereld wordt zoveel gewaarschuwd als in Nederland. Vroeger was het lang niet altijd duidelijk waar het gevaar zat –  zie bijvoorbeeld dit waarschuwingsbord in de buurt van Katwijk:

Ik heb werkelijk geen idee voor wat voor een gevaar hier gewaarschuwd wordt.

Tegenwoordig is de overheid veel explicieter. Een uurtje fietsen in de omgeving van mijn woonplaats leverde bijvoorbeeld onderstaande verzameling op (het had nog sneller gekund als ik wat harder had gefietst.)

De laatste twee zijn volgens mij het oudste en het nieuwste waarschuwingsbord. Zelfs inbrekers worden tegenwoordig door de overheid gewaarschuwd. Opvallend is ook dat het woord schrikdraad tussen aanhalingstekens staat. Alsof het een citaat is, maar misschien waren het wel de laatste woorden van iemand die het draad aanraakte: “schrikdraad”.