In 2000 werkten Marianne en ik allebei bij KPN. De oudste dochter zat al op de basisschool maar de jongste van vijf zat nog op de crèche. Op een dag was de crèche gesloten – de leidsters hadden hun jaarlijkse teamdag – en omdat zowel Marianne als ik ‘s morgens iets heel belangrijks hadden op kantoor nam ik de jongste dochter mee naar kantoor.

Vergezeld van een tas met haar eigen broodtrommeltje, kleurpotloden en spelletjes meldden we ons op kantoor. “Oh, wat een schattig kind” zeiden de secretaresses. “Nemen we ze tegenwoordig al zo jong aan?” mopperde een collega. Mijn kamergenoot verruilde zijn bureau voor een ander bureau zodat de dochter bij mij kon zitten en de dochter installeerde er zich alsof ze er al jaren werkte. Ze pakte haar kleurpotloden en ging aan de slag.

Zie hier hoe je een  mislukte computeruitdraai kan om toveren tot een echt kunstwerk

 Na een tijdje wilde ze graag een computerspelletje doen. We hadden een Disney cd-rom met allerlei spelletjes meegenomen en ik stopte die in mijn desktop. Er klonk wat geratel en het programma opende zich, waarop de dochter plaats nam aan mijn bureau en druk aan de slag ging. Ik deed ondertussen de heel belangrijke dingen die ik moest doen en na een warme chocomelk uit de automaat – reuze interessant vond de dochter – gingen we aan het einde van de ochtend weer naar huis.

De volgende dag gebeurde er iets vreemds. Ik startte mijn pc op en tussen alle programma’s op mijn beeldscherm stond opeens ook het icoontje van Disney. Dat zou eigenlijk niet moeten kunnen. We hadden bij KPN een werkpleksysteem voor de pc’s, waarbij alle programma’s centraal op servers ergens in het netwerk stonden. Je kon zelf geen programma’s installeren en je zag alleen die programma’s waarvoor je geautoriseerd was. Ik was niet geautoriseerd voor een Disney-programmaatje. Toch stond er nu opeens een Disney-icoontje tussen mijn programma’s. Als je het icoontje aan klikte, dan vroeg het programma om een cd-rom. Die had ik niet bij mij, die lag thuis. Vreemd, heel vreemd, maar ik nam aan dat het iets tijdelijks was. Wellicht zat er nog iets in het werkgeheugen van mijn pc.

De volgende dag gebeurde echter weer precies hetzelfde. Huh? Ik opende daarom als test mijn werkplekaccount op de pc van mijn collega en tot onze stomme verbazing verscheen daar ook het icoontje. Dat kon alleen maar als het programma zich genesteld had op de server, maar dat kon helemaal niet. Daar moest je een hoge autorisatie voor hebben en die had ik beslist niet. Een geraadpleegde IT-expert van de helpdesk zei dat a) het helemaal niet kon en b) dat het icoontje wel weer van zelf weg zou gaan.

Nou mooi niet. Het ging niet meer weg. Het bleef jarenlang op mijn werkplekaccount verschijnen. Er kwamen talloze updates van het systeem. Programma’s kwamen en gingen, maar mijn icoontje bleef bestaan. Er kwam op een gegeven moment zelfs een heel nieuwe werkplekomgeving. Mijn icoontje vond dat geen probleem en vond ook een mooi plekje in de nieuwe omgeving. Pas na twaalf jaar in 2012 gaf mijn icoontje het op en verdween. De jongste dochter was inmiddels zeventien jaar oud.