Categorie archief: Dagelijks leven

Het nieuwe winkelgebeuren

Omroep West heeft een interview met een storemanager van de Canadese winkelketen Hudson’s Bay. Dit bedrijf is druk bezig met het verbouwen van het oude V&D pand aan de Grote Marktstraat in Den Haag. Over de nieuwe winkel zegt de storemanager: “We krijgen hier 18.500 vierkante meter aan fashion, beauty, lifestyle en leisure. “.

Juist ja. “Maah wat kejje dâh nâh kopûh?” zeggen ze in Den Haag.

Ook ons winkelcentrum in Leidschendam wordt momenteel verbouwd. Het wordt omgetoverd tot de ‘Mall of the Netherlands’. Van de site van het nieuwe winkelcentrum:

“Het wordt een uniek, volledig overdekt winkelcentrum van 116.000m² met een viersterren serviceniveau waar een dagje uit centraal staat. Compleet anders dan de andere winkelcentra in Nederland, mede door de komst van flagshipstores waarin retailers de beleving van hun merk centraal stellen, de hoogwaardige architectuur, onderscheidende horecagelegenheden, een designer gallery voor de hipste merken, bijzondere (merk)evenementen, een grote bioscoop en de aanwezigheid van een naastgelegen park met waterpartij. Alles staat in het teken van een duidelijke boodschap: laat je verrassen, vermaken en inspireren.”

Eén van de winkels waar geen plaats meer voor is – waarschijnlijk te weinig beleving – is die van Ad Schilperoort, een winkel in ‘ijzerwaren, gereedschappen en doe het zelf artikelen’. Het was een fantastische winkel. Reuze vriendelijk personeel. Al kwam je maar voor twee schroefjes van 50 cent, je werd geholpen alsof je de belangrijkste klant van de wereld was. Maar per 1  juli zijn ze nu weg. Gelukkig zijn er elders nog wel filialen van Ad Schilperoort waar je terecht kan.

ad

Wel is het jammer dat ze alleen verwijzen naar filialen die dicht zijn.

dicht

Sorry flauw, ik mis Ad Schilperoort nu al. En V&D ook.

Schoenen kopen

De jongste dochter vraagt of ik met haar schoenen wil kopen. Ze heeft sneakers nodig. Als ze denkt dat ik verstand heb van sneakers, dan is er sprake van een groot misverstand. Maar het is mooi weer, dus vooruit. Ik ga op de fiets. De dochter die door moet naar Rotterdam gaat met de tram de stad in. We spreken af bij de fietsenstalling bij het stadhuis.

Ik heb een goede conditie – anderen beschrijven deze status als wind mee –  en ben er eerder dan zij. Na vijf minuten – “ik sta al een kwartier te wachten” – arriveert zij en lopen we de Spuistraat in. Als eerste gunt ze Perry Sport de kans op haar klandizie. Niet omdat het zo’n goede winkel is, maar omdat hij op de hoek zit. De Perry Sport heeft twee keer zoveel heren- als damesschoenen in de aanbieding. De dochter vraagt zich af of dat marktwerking is of discriminatie. De Perry Sport heeft haar smaak schoenen niet, net zoals de volgende vijf zaken. Ik heb al snel door dat het kopen van sneakers een zaak van lange adem gaat worden.

Er zijn dan ook een hoop schoenen in de aanbieding. De meest opmerkelijke vond ik deze.

schoenEen ideale schoen lijkt me als je dronken bent en je moet een schoenveter rijgen; moet altijd wel lukken.

 Af en toe vraagt mijn dochter wat ik van een bepaalde schoen vind. Ik, praktische vader, pak dan de schoen, draai hem om en kijk naar de zool en zeg dan wel of niet “daar glij je mee uit”. Tot zover mijn inbreng. O ja, soms stel ik ook nog de vraag of de schoen wel lekker zit. Goed dat ik mee ben, want aan dat criterium had zij helemaal niet gedacht. Uiteindelijk slagen we, nou ja zij dus, bij de Actie Sport. De verkoper is overigens zeer jong. We schatten hem hoogstens op veertien jaar, maar misschien vergissen we ons en is hij nog maar dertien.

Als ik nu denk dat we klaar zijn, dan heb ik dat fout. De dochter loopt na de aankoop namelijk nog eens drie schoenenzaken binnen. “Misschien hebben ze daar een mooiere en dan breng ik deze weer terug.” Maar ze blijft gelukkig bij haar keuze en even later lopen we naar het station. Ik vind dat ik wel een beloning heb verdiend en bij de Starbucks kopen we een frappuccino.

We nemen plaats op het terrasje van de Starbucks en kijken naar de passanten die het station in en uit lopen. Twee jongens met een rood t-shirt van de NRC bieden mensen een gratis krant aan. Als iemand stopt om de krant aan te pakken, beginnen ze een gesprek in de hoop dat ze een abonnement kunnen verkopen. Ze zijn niet echt succesvol. De ene jongen spreekt vooral mensen aan die het station in lopen. Dat is geen goed plan. Grote kans dat die de trein moeten halen en geen tijd hebben. Slechts één op de dertig neemt zijn krant dan ook maar aan. De andere jongen, die de uitgaande mensen aanspreekt, is succesvoller. Bij hem neemt één op de vijftien de krant aan – ja, ja, ik heb zittende op het terrasje even een nuttig onderzoekje gedaan –  maar een abonnement afsluiten lukt ze niet. Na een tijdje geven ze het op en lopen weg.

Op een gegeven moment ben ik blijkbaar als bekende blogschrijver door het personeel van de Starbucks herkend en krijgen we een gratis minicitroentaartje aangeboden. Ze hopen natuurlijk dat ik dan positief over hun schrijf. Voor de vorm krijgt de rest van het terras het taartje ook aangeboden, maar het ging natuurlijk om mij. Lekker taartje, ik kan de Starbucks op het station van Den Haag aanbevelen!

Even later zet ik de dochter op de metro naar Rotterdam en loop ik via de Turfmarkt terug naar de fietsenstalling bij het stadhuis. De jongens van de NRC blijken nu daar te staan. “Krantje meneer? Nee, dank je”. Bij het stadhuis loop ik even naar binnen om er naar het toilet te gaan. De wc-hokjes blijken met blauw-violet licht verlicht te worden. Kunnen drugsgebruikers hun aderen niet zien.

In het stadhuis blijkt een tentoonstelling over hedendaagse Haagse armoedezorg te zijn. Ik kijk even naar de informatieborden.

borden

Het is al een eeuwenoud probleem. Volgens één van de informatieborden zorgden leden van de Haagse Heilige Geest groep al vanaf 1345 voor de opvang van armen in de stad. Maar ook vandaag de dag zijn er nog veel mensen en stichtingen met het probleem bezig. Zo blijken er volgens de stichting Jarige Job in Nederland 61.000 kinderen te zijn die hun verjaardag niet kunnen vieren omdat er thuis geen geld is. De stichting probeert daar iets aan te doen.

Nadat ik de borden heb bekeken, loop ik het stadhuis uit, haal mijn fiets op en fiets even later naar huis terug. Het gaat wat moeizamer dan op de heenweg.

Eigen postzegels

Je kan al een tijdje bij Post.nl postzegels met eigen afbeeldingen bestellen. Zie deze site van Post.nl. Het is heel simpel. Je kiest een staande of liggende afbeelding, je laadt je foto op en je zoomt al of niet in. De afbeelding moet wel aan een aantal eisen voldoen: ‘Politieke, godsdienstige en seksueel getinte foto’s worden niet geaccepteerd.’ en de afbeelding mag niet groter dan 10MB zijn.  Voor 10 postzegels voor binnen Nederland betaal je €10,45;  voor 100 postzegels €91,50. Kwantumkorting heet dat.  Ik heb het ook eens even uitgeprobeerd. Enkele voorbeelden van mijn ontwerpen:

Uit de serie ‘De grote kunstkenners van Nederland’: de Vermeer-kenner:0000post

Uit de serie: beroemde fotografen: De zusjes Van Neck

00000 post 6

Uit de serie ‘Energieke vaders’:

00000 post 001

00000 post 0012

Uit de serie Nederlandse pretparken: De Efteling

00000 post 00

Uit de serie Slimme Mensen:

00000 post 67

Uit de serie ‘Met de kinderen naar zee’:

00000 post 5b

Kortom mogelijkheden te over. Ik heb overigens nog niks besteld. Eerst maar eens een definitieve keuze maken.

Voor postzegelverzamelaars zijn deze persoonlijke zegels natuurlijk vreselijk. Daar valt niet tegen aan te sparen.

p.s. De supportersvereniging van Go Ahead Eagles heeft ook een postzegel laten maken. Afgebeeld staat daarop het allereerste team van Go Ahead dat landskampioen werd. Dat was precies honderd jaar geleden in 1917. Die zegel hebben ze geplakt op een ansichtkaart die ze aan alle leden van de supportersclub, waaronder ik dus, hebben gestuurd met een verzoek voor een financiële bijdrage voor een standbeeld van Leo Halle, de legendarische doelman van Go Ahead in de jaren dertig.

0000 post gae

Waar ze niet bij stilgestaan hebben, is dat alle post afkomstig uit Deventer gestempeld wordt in Zwolle en er dus het woordje Zwolle in de stempel staat. Als je dan weet dat PEC Zwolle de grote “vijand” van Go Ahead is, dan kan je natuurlijk wel reacties zoals deze op het supportersforum verwachten.

0000 post gae 2

 

 

Kleren kopen

“Ik heb niks om aan te trekken” zegt Marianne ’s morgens. Ok, ik heb als huisman enige achterstand met strijkwerk, maar nu overdrijft ze een beetje. Toch fietsen we ’s middags in de hitte naar Den Haag om nieuwe kleren te kopen. Waarom ik eigenlijk mee moet, weet ik niet. Ze heeft meer aan de mening van de dochters bij het kopen van kleren dan aan die van mij. Ik kom meestal niet verder dan algemeenheden als “Een jurk moet goed zitten als je staat en goed staan als je zit. Hoe zit die?” Alleen als ik iets echt niet mooi vind, dan vraag ik “Wat vind je er zelf van?” Dat is een soort geheime code om aan te geven dat ik het echt helemaal niks vind.

Als eerste staat een bezoek aan de Bijenkorf op het programma. Het zweet gutst me ondertussen van het voorhoofd, dus ik hoop op wat koelte in de korf. Dat valt vies tegen. Het is er erg warm. Hebben ze geen airco? Even heb ik de hoop dat de natuurwetten niet in de Bijenkorf gelden en dat de koele lucht omhoog is gestegen, maar als we op de tweede verdieping zijn, blijkt het op deze verdieping nog warmer dan beneden te zijn.

0000 bijenkorf

De oudste dochter heeft in haar opstandige tijd samen met een vriendin een keer stiekem een half uur als etalagepop in de etalage van de Bijenkorf in Den Haag gestaan.

Terwijl Marianne met een kritische blik langs de rekken loopt, kijk ik om me heen. Er loopt een wat oudere vrouw met scheuren in haar spijkerbroek rond. Shakespeare zei al “de mode verslijt meer kleren dan de mensen.” Ze is eigenlijk te oud voor zo’n soort broek. Naast haar loopt een jongere vrouw die erg luchtig is gekleed. Gezien het weer is dat verstandig, maar ze heeft zo’n diep décolleté dat volgens de definitie van schrijver Godfried Bomans –  ‘een décolleté is iets dat ophoudt waar het vermoeden zekerheid wordt’ – we in het stadium van zekerheid verkeren. Precies tussen haar borsten heeft ze een moedervlek die de aandacht trekt, waardoor ik iets te lang in haar décolleté kijk. (“Kunt u de verdachte beschrijven?” “Haar gezicht niet agent, maar ze heeft een moedervlek tussen haar borsten.”)

0000 bomans

19 april 1968; Godfried Bomans vraagt als jurylid tijdens de Miss Interline Holland 1968 verkiezing aan één van de deelneemsters wat haar hobby’s zijn. Foto Jac de Nijs; Nationaal Archief

 Marianne kan niets bij de Bijenkorf vinden en we lopen naar Marks & Spencer. Daar is het wel lekker koel. Er staat een airco aan. Verstandige zaak. Helaas houden ze er binnenkort mee op. De verkopen vielen wat tegen. Voor wat betreft de jurken – wat vind je er zelf van? –  snap ik dat wel. Te veel Engelse jurken van vijftig jaar geleden.

'0000 mode2 juni 1960; twee mannequins (het zijn de twee dames rechts op de foto) op de Floriade; fotograaf Herbert Behrens; Nationaal archief.

De shirtjes en broeken bij Marks & Spencer zien er echter beter uit dan de jurken en Marianne gaat er een aantal passen. Ik zit bij de paskamers op een bankje te wachten als Marianne mij opeens roept. Of ik van een bepaalde broek even een kleinere maat wil pakken. Natuurlijk heb ik geen idee waar die broeken hangen. “Heb je dan niet gezien waar ik ze vandaan heb gehaald?” “Nee, natuurlijk niet.” Ik krijg aanwijzingen maar de juiste maat is uitverkocht, over een andere broek twijfelt ze en de koop blijft beperkt tot twee shirtjes.

Peek en Cloppenburg is de volgende zaak waar Marianne tracht haar slag te zijn. Het is ‘Sale’. Waar zijn de tijden gebleven dat dit nog gewoon ‘Uitverkoop’ heette. Ook hier verkopen ze niet de goede broeken, maar een shirtje voldoet wel aan haar eisen. Even later kijkt ze op haar mobiel. Ze heeft in het pashokje van Marks & Spencer met haar mobiel een foto van zichzelf in de spiegel met de twijfelbroek aan gemaakt en die via WhatsApp naar de dochters gestuurd met de vraag of ze de broek wel of niet moet kopen. De oudste dochter vindt dat ze het moet doen en we keren daarom terug naar Marks & Spencer. Als ze broek pakt, kijk ze op het prijskaartje. De prijs is hoger dan gedacht, de twijfel daardoor ook groter en ze besluit om de broek toch maar niet te kopen.

Als we even later naar huis fietsen, is het nog steeds warm.  De eerste man die een knoop in zijn stropdas legde, deed dat om iets niet te vergeten. Tot nu toe weten we nog altijd niet wat dit geweest kan zijn. Ik vermoed echter nu dat het was om niet te vergeten dat je met warm weer geen kleren moet gaan kopen.

 

Hergebruik oude gebouwen

Gezien in de Theresiastraat in Den Haag.

000hergbruik

000hergbruik 2

Vroeger zat hier een paardenhandelaar. Tegenwoordig kan je er paardenrookvlees kopen. Er zit nu namelijk een Hoogvliet in het gebouw.

Het gebouw is ook in gebruik geweest als de hoofdvestiging van Engelbert, dat was voor de oorlog een grote importeur van auto’s, als sportzaal (heel gezond), een sigarettenfabriek( wat minder gezond), kantoor(saai), een circus (niet saai) en een manege. Kortom, het veranderde nog al eens van bestemming. Maar nu dus een Hoogvliet.

 

Den Haag in verwarring

De kabinetsformatie is weer eens mislukt. ‘Den Haag in verwarring’ las ik ergens op internet. Daar kijk ik niet van op. Den Haag is altijd al in verwarring. Dat komt door de plattegrond van het openbaar vervoer in Den Haag. Van oudsher worden deze plattegronden in Den Haag altijd een slag gedraaid zodat de zee op de kaart netjes bovenaan ligt.

Het is niet iets nieuws. Er zijn plattegronden van Den Haag uit de zeventiende en achttiende eeuw waarbij Scheveningen en de zee ook al boven de stad zijn afgebeeld.

Omdat de HTM-kaarten in alle bus- en tramhokjes in Den Haag hangen, krijgen Hagenaars en Hagenezen van kinds af aan het beeld voorgeschoteld dat Scheveningen boven Den Haag ligt.

000 den haag

Links de kaart zoals deze in alle bus- en tramhokjes hangt en rechts de kaart zoals die eigenlijk zou moeten hangen.

Het gevolg is dat Hagenaars altijd problemen hebben met noord-zuid. Afgelopen zaterdag hadden wij dat ook weer eens. We zaten met een aantal mensen van de fietsersbond op een terrasje in Voorburg, toen er een discussie ontstond over de windrichting. Was het nu westenwind of niet? We konden wel voelen  – natte vinger – waar de wind vandaan kwam, maar kwam die nou wel of niet uit het westen?

Vraag in Den Haag dus niet waar het noorden is (“waah is ut noâhdûh?”) want dan heb je een grote kans dat ze je naar Scheveningen wijzen.

Overigens, dat de mensen in de Haagse regio altijd zeggen dat ze ‘op Scheveningen’ zijn en niet ‘in Scheveningen’ staat los van de kaart. Volgens Onze Taal is het woordje ‘op’ (in plaats van ‘in’) oud regionaal taalgebruik. Het wordt vaak gebruikt bij plaatsen, wijken en streken waarvan het land – zoals bij het dorp Scheveningen – vroeger hoger lag dan het omliggende land.

Prins Claus komt op bezoek

In de jaren zeventig studeerde ik in Enschede aan wat toen nog de TH Twente heette. Eerst toegepaste wiskunde, later bedrijfskunde. Dat ik aanleg had voor bedrijfskunde en het doen van financiële transacties in het bijzonder bewijst wel deze foto. (Voor wie mij niet direct herkent, ik ben degene links met de bolhoed.)

00 calslaan 1

De foto is gemaakt op de campus van de TH. Zelf woonde ik op de campus op Calslaan 1-1. Dat was de onderste verdieping van deze flat.

00 calslaan

Onze studentenflat was één van de oudste studentenflats op de campus. Voordat ik er kwam wonen was het zelfs jarenlang een soort modelflat waar de bestuurders van de TH altijd hun gasten heen brachten als deze een studentenflat wilden zien. Daar deed een mooi verhaal de ronde over.

Eind jaren zestig bracht prins Claus namelijk een werkbezoek aan de regio Twente.

00 prins Claus2Prins Claus bezoekt in het kader van een werkbezoek in Twente een boerderij. Foto Eric Koch; Nationaal Archief.

De prins bezocht ook de TH Twente. Van te voren had hij de wens geuit om een studentenflat te mogen bekijken. De TH koos daar zoals gebruikelijk in die tijd Calslaan 1-1 voor uit. Eén dag voor het bezoek van de prins kwam een grote schoonmaakploeg van de TH onverwachts de flat schoonmaken. De rotzooi, waaronder bierkratten en andere troep die normaliter in de gangen en in de keuken slingerde, werd een verdieping omhoog gesjouwd naar Calslaan 1-2 en daar gedropt. De hele flat werd vervolgens gepoetst en geboend. Prins Claus moest blijkbaar de indruk krijgen dat studentenflats altijd netjes en opgeruimd waren.

De prins had echter een daverende verrassing voor zijn rondleiders in petto. Aangekomen bij Calslaan 1 liep hij namelijk niet de eerste verdieping binnen, maar liep de trap op naar de tweede verdieping en stapte daar naar binnen: regelrecht in de gecombineerde troep van Calslaan 1-1 en Calslaan 1-2. Dit onder luid gejuich van de aanwezige studenten.

Prins Claus was een leuke man.

Een klein gebaar

Donderdagmorgen liep ik langs de Hoogvliet in Voorburg. Buiten bij de deur stond iemand ‘Straatnieuws’, de daklozenkrant, te verkopen. Er kwam een wat oudere man van Marokkaanse afkomst de winkel uitlopen. In zijn hand had hij een plastic zakje met daarin drie verse croissants. Hij gaf het aan de krantenverkoper. Deze keek verrast op en bedankte hem. Ik vond het een mooi gebaar.

Al is het voor de krantenverkoper te hopen dat niet heel veel meer mensen dit ook doen. Want daar valt niet tegen aan te eten.

Verkeerd spatie gebruik

Gisteren schreef ik in mijn blogpost: “Even een flauw grapje tussendoor. Wat is het verschil tussen Trump en een eendagsvlieg? Een eendagsvlieg heeft een langere termijnvisie.” Eén van mijn vaste lezeressen, waarvan ik de naam hier niet zal noemen omdat het mijn eigen vrouw is, meende te moeten opmerken dat dit taalkundig gezien niet juist was. Het woord ’termijnvisie’ bestond als zelfstandig naamwoord niet, wel het woord ‘langetermijnvisie’. Langere termijnvisie was dus onzin. Tja, maak je een taalgrapje, krijg je dit weer.

Lange termijnvisie is overigens een typisch voorbeeld van verkeerd spatiegebruik. Je ziet vaak spatiefouten. Zo fietsten wij onlangs naar Den Haag (met een spatie). In het Bezuidenhout zagen we een viskraam, waar de eigenaar zich aanprees als ‘gebakken vis specialist’. Dat zijn dus twee spaties te veel. Gelukkig prees hij zichzelf niet aan als ‘gebakken visspecialist’, want dan zou hij zelf in de pan hebben gelegen.

Het verkeerde gebruik van spaties geeft overigens vaak grappige misverstanden.

spatie

Zie hier een zoete witte professor die in 2013 in het MAX-programma ‘Wijn aan Gort’ omschreven wordt als een ‘zoete witte wijnprofessor’. Het voorbeeld is afkomstig van het platform Signalering Onjuist Spatiegebruik (SOS). Zij organiseren ook jaarlijks de verkiezing ‘de onjuiste spatie van het jaar’. Enkele winnaars:

2007: Top Tours in Amsterdam. Bij hen kon je de workshop ‘Naakt Model Tekenen’ volgen. Had niet veel om het lijf.

2008: Het Jeugdjournaal. Gezien de kop ‘scheidsrechters te kort’ waren de scheidsrechters dat jaar aan de kleine kant. Het RDW (nummer 3) had een heel ander probleem. Zij zaten met een: ‘gestolen bromfietsregister‘.’

2009: Het Amsterdamse vervoersbedrijf GVB. Volgens het GVB zou er door de invoering van OV-chipkaart een einde komen aan het gedoe met “losgeld“.

2010: V&D was dat jaar de winnaar met hun aanbieding om voor 5 euro Nijntje te mogen zoenen: “Nijntje kussen 5 euro

2011: De Surinaamse nieuwssite GFC Nieuws won dat jaar. Zij plaatste boven een nieuwsbericht de kop: “Veel diarree gevallen in Nickerie“. Een paraplu mee dus als je daar op bezoek gaat. Een slager uit Bunnik eindigde dat jaar als tweede met zijn aanbieding voor een ‘Wild triootje’ en de stad Rotterdam werd eervol derde met de volgende aanwijzing bij de deur van het stadhuis: “De bezoekers passen in de paal links van u“.

2012: In dat jaar was het Rijksmuseum de winnaar met hun logo ‘Rijks museum’. Dat deze spatiefout won – de spatie was bewust zo door het Rijksmuseum geplaatst – kwam echter meer door ergernis bij de deelnemers dan dat zij het leuk vonden. Veel leuker was bijvoorbeeld de nummer drie van dat jaar: een menukaart in een restaurant waarop stond: ‘Oude kaaskroketten’. Daarvan zullen ze er niet veel van verkocht hebben.

2013: De winnaar dat jaar was de site Bruno.nl. Volgens hen moest koningin Maxima dat jaar zich voor de rechter verantwoorden en daarna flink aan het werk, althans volgens hun kop boven een nieuwsbericht: “Haagse rechters laten Maxima portretten verwijderen”. (De NRC eindigde dat jaar eervol als tweede met de omschrijving van een natuurliefhebber als een ‘bronstige hertenimitator’.) Ook mooi een kop boven een petitie: “Geen homo haat meer”.

Tot slot, de kop van deze blogpost luidt: Verkeerd spatie gebruik. Een spatiefout? Nee, het is bedoeld als humor.

Tekenen dat je oud wordt.

Tekenen dat je oud wordt:

  • Als je in een winkel bij de kassa een bord ziet staan met de tekst ‘55+ op maandag 10% korting’ en je denkt enthousiast “Hé, het is maandag vandaag”.
  • Als je ingehaald wordt op de fiets door ouderen die een e-bike hebben en je je afvraagt of je ook een e-bike moet nemen.

fietsersTwee ouderen met een e-bike die proberen een stoet tegemoet komende wielrenners te ontwijken. Foto: Marianne

  • Als je spammailtjes krijgt voor scootmobiels en trapliften.
  • Als je online een hotelkamer bij Motel6 boekt en je blijkt te voldoen aan de voorwaarden van het seniorentarief.

motel 6 senior rate

  • Als Amnesty International, waarvan je als achttienjarige lid werd, je opbelt met de vraag of je ze in je testament wilt opnemen.
  • Als je dochter vraagt of je dingen van vroeger wilt opschrijven omdat je er later niet meer bent en dan niemand meer weet hoe je leven er uit zag.
  • Als je op de site van het Nationaal Archief foto’s gaat zoeken met de zoekterm ‘Ouden van dagen’.

juliana oudjes1961: Ouden van Dagen uit Berkel-Rodenrijs defileren langs koningin Juliana; Foto Nationaal Archief; Fotograaf Joop van Bilsen, Anefo;

  • Als je op je blog verhalen gaat schrijven over tv- en filmsterren uit je jeugd.
  • Als je op internet citaten gaat opzoeken met teksten over ouderdom.
    • Schopenhauer, Duits filosoof 1788-1860: “Vanuit het standpunt van de jeugd is het leven een oneindig lange toekomst; vanuit het standpunt van de ouderdom een zeer kort verleden.”
    • Victor Hugo, Frans schrijver 1802-1885: “Veertig is de ouderdom van de jeugd. Vijftig de jeugd van de ouderdom.”
    • Mark Twain, Amerikaans schrijver 1835-1910 “Toen ik een jongen van 14 was, was mijn vader zo dom dat ik hem nauwelijks in mijn omgeving kon dulden. Maar toen ik 21 werd, verbaasde ik mij er geweldig over hoeveel hij in die 7 jaar had bijgeleerd.”
    • Jean de la Bruyère Frans schrijver 1645-1696: “Men hoopt oud te worden maar men vreest de ouderdom.”
    • Cicero; Romeins filosoof: 106 v. Chr.- 43 v. Chr.: “Hoe ouder ik word des te minder ik geloof dat wijsheid met de jaren komt.”
    • E Constant sr. Nederlands schrijver 1900-1980: “Een groot voordeel van ouderdom is dat bijna elke fout aan je leeftijd wordt toegeschreven”
    • Aristoteles, Grieks filosoof 384 v.C. – 322 v.C.: “Spreken in spreuken past de ouderdom.”

En tot slot: als je een blogpost als deze schrijft.

Clingendael

Afgelopen vrijdag, de dag na Hemelvaartsdag, bezocht ik het landgoed Clingendael in Den Haag. Dat ligt op zo’n 25 minuten fietsen van ons huis. Het landgoed stamt uit de Gouden Eeuw – voor degenen die niet zo goed bij geschiedenis hebben opgelet, dat is de zeventiende eeuw. Aanvankelijk stonden er hier alleen wat boerderijen maar een zekere Philips Doublet III  – drie keer blijven zitten op de lagere school maar toch de hoogste belastingambtenaar van Nederland in die tijd – brak de boerderijen af en bouwde er een landhuis. Zo zag het landgoed er in 1682 uit.

clingendael 1682

En zo ziet het er vandaag de dag op Google Earth uit, bekeken vanuit de lucht.

clingendael 4

Tijdens de Tweede Wereldoorlog was het landhuis het onderkomen van Seyss-Inquart, de hoogste Duitser tijdens de bezetting van Nederland. In 1953 werd het verkocht aan de stad Den Haag. Sindsdien is het open gesteld voor het publiek.

In het landhuis is thans het Instituut Clingendael, het Nederlands Instituut voor Internationale Betrekkingen Clingendael, gevestigd. Dat is een onderzoeksinstituut dat allerlei ontwikkelingen op internationaal gebied onderzoekt. Zeg maar oneerbiedig een instituut vol met dr. Clavan’s. (Dr. Clavan was een tv-typetje van Kees van Kooten uit begin jaren negentig; een Oost-Europa deskundige wiens antwoorden op vragen niet veel meer waren dan de letterlijke herhalingen van de vraag.)

Het gebouw was feestelijk ingepakt.

clingendael 2Quizvraagje: de paarse versiering is dat a) een inpakproject van Christo, b) een feestversiering opgehangen door de Italië-deskundige van het Instituut ter ere van de Giro-overwinning van Tom Dumolin of c) omdat er een verbouwing aan de gang is?

Het was best druk op het landgoed. Er liepen opvallend veel buitenlanders rond. Mei is dan ook een mooie maand om het landgoed te bezoeken. Je hebt er veel grote rododendrons die dan staan te bloeien.

clingendael 5

Ook was de Japanse tuin open. (Een Japanse tuin is volgens de Japan-deskundige van het instituut een tuin in traditioneel Japanse stijl.) De tuin is slechts acht weken per jaar open. In het theehuisje van de Japanse Tuin stond een piano en iemand was bezig hem te stemmen, althans dat dacht ik. Het bleek echter al het concert te zijn. Een jongetje met een collectebus vroeg of ik het mooi vond. Ik antwoordde nee maar gaf hem toch vijftig cent.

clingendael 1Geboeid – ik bedoel dit natuurlijk figuurlijk, niet letterlijk – luisterde een aantal mensen naar het concert.

Na het bezoek aan de Japanse tuin liep ik nog even een rondje door een deel van het park. Bij het parkje met de buxushaagjes – “een oud-Hollandse tuin aangelegd met buxushagen en bloemperken” zat op de leuning van de trap een reiger op zijn gemak in het zonnetje de mensen te bekijken.

clingendael 3

Even verderop was een fotografe bezig trouwfoto’s te maken van een pas getrouwd stelletje. De bruidegom vatte het huwelijk erg serieus op, want hij keek met een zeer ernstig gezicht zijn bruid aan. Hij keek zelfs zo ernstig, dat een voorbijlopende Amerikaan riep: “Smile, It is your weddingday!” Maar misschien was dat wel het probleem.

Ik kon wel een beetje begrip opbrengen voor de bruidegom. Bijna dertig jaar geleden – de dader keert altijd terug naar de plaats van het misdrijf – liepen Marianne en ik hier ook rond voor onze trouwfoto’s. En na elke aanmoediging van onze fotograaf om te “lachen!” veranderde mijn glimlach steeds meer in een grimas. De laatste foto die hij nam, was bij een vijver. Ik moest op het randje gaan staan en Marianne naar me toe trekken. “Kijk wel even uit dat je er niet in valt” riep de fotograaf. Hij drukte een keer af en riep: “Trek haar even wat dichter naar je toe.”  En toen …..

trouwen

nam hij bovenstaande foto en vertrokken we weer. U dacht toch niet echt dat ik op mijn huwelijksdag mijn vrouw in het water trok?

De politie adviseert

Gezien in Den Haag op de Stadhouderslaan, vlakbij het Gemeentemuseum.

de politie waarschuwt

“Attentie bestuurders van Duitse automerken uit het duurdere segment. Parkeer uw auto nabij een lantaarnpaal. Dank u. De politie.”

Er gebeuren blijkbaar zaken die het daglicht niet kunnen verdragen en die zich beter onder het licht van een lantaarnpaal kunnen afspelen. De eigenaar van deze Duitse fiets uit het duurdere segment  heeft in ieder geval het advies van de politie direct opgevolgd en zijn fiets aan een lantaarnpaal op de Stadhouderslaan vastgezet. Ook een automobilist legde voor de zekerheid zijn auto aan een ketting vast.

ketting

Trump eet een ijsje

Time is op bezoek geweest bij Donald Trump. Ze mochten een hapje mee-eten. In haar column in de Volkskrant citeert Sheila Sitalsing uit het blad – ik citeer op mijn beurt weer haar en als u mij wilt citeren, dat mag.

Sheila Sitalsing in de Volkskrant: ‘Het beste stukje gaat over het diner, waar een aantal verslaggevers van Time aanzat, samen met Trump en diens vicepresident Mike Pence. Trump krijgt suikervrije cola, terwijl de rest water krijgt geserveerd. Hij krijgt als enige een extra bakje saus bij de kip en bij het toetje krijgt iedereen een bolletje vanille-ijs met taart, behalve de president. Die krijgt twéé bolletjes.

Trump krijgt twee bolletjes ijs, de rest van het gezelschap maar één bolletje. Dat is toch fantastisch! Ik wil wedden dat een heleboel Amerikaanse jongetjes en meisjes nu ook president van Amerika willen worden. Overigens ook als kind at Donald Trump al graag een bescheiden ijsje. Zie hier:

00000 ijsje

Ook Nederland kent politici die graag een ijsje eten. Mark Rutte is een bekend ijsjes-eter en ook Dries van Agt mocht in zijn tijd graag een ijsje op het Binnenhof eten.

00000 ijsje van Agt1977: Dries van Agt eet een ijsje op het Binnenhof; foto Bert Verhoeff, Anefo, Nationaal Archief.

Ik moet overigens nu wat opbiechten – nee, niet dat ik ook graag een ijsje eet – maar dat de foto van de kleine Trump die een reuze ijsje eet fake news is.

00000 tweeettrump

Het jongetje dat een heel groot ijsje eet, is niet Donald Trump, maar een Nederlands jongetje, gefotografeerd in 1983. Ik trof de foto aan in het Nationaal Archief toen ik zocht op ijsjes-etende politici. Maar wat wel waar is dat Trump bij het eten met Time twee bolletjes ijs kreeg en de rest van het gezelschap maar één. Je bent tenslotte president van Amerika of niet.