Marianne heeft een sollicitatiegesprek bij een financiële afdeling van een ziekenhuis. Ze vraagt zich af wat ze aan moet doen. Altijd een moeilijke zaak. Niet te formeel maar ook weer niet te casual. “Kijk eens op de site van het ziekenhuis, dan kan je misschien zien wat de dresscode is” suggereer ik. Vaak staan er op bedrijfssites van ondernemingen interviews met mensen die er werken, meestal vergezeld van een foto.

Ze vindt het een goed idee en zoekt de site van het ziekenhuis op.  “En?’ vraag ik “Wat dragen ze?” “Allemaal een witte jas” zegt ze.

Of ik een tube tandpasta bij de Hema voor haar wilde kopen, vroeg Marianne. Vooruit, een spannend uitje is nooit weg. Als ik mijn jas al aan heb, wordt er gebeld. Ik neem de telefoon op. Ik hoor eerst alleen maar wat gekraak en gepiep. Ik roep mijn naam nog een keer en dan hoor ik opeens een dame met een zwaar Indiaas accent zeggen: “Hello, this is Microsoft calling”.

Ik ken de truc. Iemand belt zogenaamd namens Microsoft op om te zeggen dat er fout in de software zit – dat klinkt zeer geloofwaardig – en zegt dan dat Microsoft alle klanten opbelt om de fout te herstellen – dat doen ze nooit; dat opbellen bedoel ik. Als je er in trapt, sturen ze je een mailtje met een link om een “verbeterprogramma” te installeren. Als je die link volgt, dan krijg je een virus op je pc geïnstalleerd. Vervolgens vragen ze je voor de zekerheid te controleren of alles nog werkt. Of je daarom even een cent wilt overmaken. Als je dat doet, dan blijkt de overboeking te mislukken. Even later – ze hebben stiekem op afstand meegekeken en weten nu je bank- en je inloggegevens –  wordt je bankrekening geplunderd. Het tv-programma Opgelicht besteedde er laatst een uitzending aan. Er zit een bende oplichters uit India achter. Trap er niet in.

De dame begint met haar verhaal. Ik onderbreek haar. “This is the Indian police speaking. What’s your phonenumber?” zeg ik met een net zo slecht Engels accent als zij. (Volgens Marianne aan wie ik dit verhaal later vertelde, moet dat slechte accent mij geen enkele moeite hebben gekost.) De dame is even verrast en zegt dan aarzelend “I am not allowed to give that sir”. “It is not necessary, I can see your number and your address. My Indian colleagues will be there in ten minutes time to arrest you and your colleagues. Stay on the line.” antwoord ik. Het is even stil aan de andere kant van de lijn. Dan wordt er opgehangen. Of er is nu een kantoor in India waaruit allerlei mensen weg vluchten of het volgende potentiele slachtoffer in Europa wordt gebeld.

Even later is deze crimefighter op weg naar de Hema. De tubes blijken 75 cent per stuk te kosten. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan. Ik doe royaal en pak er twee. Het kassameisje zegt dat ik er beter vier kan nemen. Het is drie betalen, één gratis. Als ik even later met mijn vier tubes de winkel uitloop, hoor ik haar gillen. “Mevrouw, mevrouw, uw hond!” Ik kijk om. Vlakbij de kassa staat een dame van middelbare leeftijd met een hond. Het beestje, het heeft bijna hetzelfde kapsel als zijn baasje, tilt net op dat moment zijn achterpootje op en bij het schap met de crèmestubes verschijnt een klein plasje. “Oh sorry” zegt de dame. Ze haalt wat tissues uit haar tas en begint de boel op te vegen.

Als ik naar huis fiets, word ik door een oude dame op een scootmobiel voorbij gereden. Ze rijdt zo hard dat Max Verstappen waarschijnlijk nog moeite zou hebben om haar in te halen. Ik ben wel gewend dat oude mensen met een elektrische fiets mij voorbij schieten (op weg naar het ziekenhuis denk ik dan altijd), maar dat ik voorbij word gereden door iemand op een scootmobiel is nieuw voor mij. Meestal rijden ze hinderlijk in de weg. Ik word oud.

Thuis gekomen leg ik de tubes tandpasta op de tafel. Taakje volbracht.

Gisteren bezocht ik de nieuwjaarsreceptie van onze gemeente. Een paar jaar geleden ben ik daar ook een keer geweest, als aanhang van Marianne die daar was namens de plaatselijke afdeling van de fietsersbond. Dat was een vrij formele toestand. De burgemeester stond op een vaste plaats en er was een grote rij mensen die de burgemeester vervolgens een handje kwam geven. Toen ik aan de beurt was, duwde hij mij zo ongeveer opzij omdat hij achter mij de bekendste bouwer van onze gemeente zag staan. De burgemeester vond die man overduidelijk belangrijker – hij wist blijkbaar niet dat dé bestsellerauteur van zijn dorp voor hem stond.

1963 Nieuwjaarsreceptie Amsterdam, Burgemeester Van Hall in het Stedelijk Museum; fotocollectie Anefo; Nationaal Archief

We hebben nu een nieuwe burgemeester, voor het eerst iemand van de ChristenUnie. Ik besloot om weer eens een kijkje te nemen. Dit keer niet in de rol van aanhang, want Marianne werkte over, maar in de rol van burger. Ik moet zeggen de nieuwe burgemeester kwam prettig over. Hij en zijn vrouw liepen ontspannen door de zaal, links en rechts – fysiek bekeken; niet vanuit de politiek gezien – handjes schuddend en de beste wensen uitdelend.

Vlak voor achten werd hij door een ambtenaar aan de mouw getrokken ten teken dat het tijd was voor de speech. De burgermeester begaf zich naar een podiumpje en hield daar een mooi betoog over de roerige tijden waarin wij leven. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik maar de helft van zijn verhaal mee kreeg, want ik werd vreselijk afgeleid door de dame die naast de burgemeester stond. Om misverstanden te voorkomen – Marianne leest dit ongetwijfeld mee –  dit kwam doordat ze aan ”het doventolken”  was. Ze deed dit echter met zo’n vuur en passie dat ik meer naar haar zat te kijken dan dat ik naar het verhaal van de burgemeester luisterde. Toen onze nieuwe burgervader het bijvoorbeeld had over de angst die veel mensen voelden, trok ze een gezicht alsof ze in een donker steegje belaagd werd door tientallen hooligans.

(Even tussendoor, ik weet nu waarom die hooligans altijd een capuchon op hebben. Volgens mijn jongste dochter doen ze dat omdat ze het altijd koud hebben.)

Doventolken lijkt me niet makkelijk. Hoe “vertaal je” bijvoorbeeld woorden als Brexit en Trump? Bij de naam van die laatste trok ze een heel zuinig tuitmondje. En nu maar hopen voor de tolk dat er ook dove mensen in de zaal waren, want anders waren al haar inspanningen voor niets. Volgens een gemeenteraadslid dat ik na afloop sprak was er in ieder geval één doof iemand in de zaal. En nu zou ik natuurlijk makkelijk kunnen scoren, door te zeggen dat er ook een hoop politici in de zaal waren en die zijn meestal doof als ze naar de burgers luisteren, maar dat is niet zo, althans het raadslid  waar ik na afloop mee sprak, kwam wel redelijk over – dat is dan ook gelijk een verwijzing naar zijn partij.

Op de nieuwjaarsbijeenkomst sprak ik ook even kort met Angelique Schipper van de Talentenloods dat het Open Podium organiseert. “Het Open Podium 12-21 is voor de jeugd om hun talenten voor het voetlicht te brengen op een breed gebied van muziek, dans, theater, schrijven, tekenen, sport, multimedia tot techniek.” aldus hun site.

Ze vertelde dat onlangs hun piano en alle geluidsapparatuur is gestolen. Daarom is er deze week een benefietavond om geld in te zamelen voor nieuwe apparatuur.  Op 12 januari 2017 vindt dit gebeuren plaats in Theater Ludens in Voorburg. Bij deze reclame voor deze avond. Voor meer informatie hierover zie hun site.

Tot slot, de nieuwe burgemeester lijkt me “geen kwaje”, zoals ze dat vroeger bij ons zeiden.

Gisteren liepen we een rondje door het dorp toen we voorbij werden gefietst door twee jonge vrouwen. Ze waren druk met elkaar in gesprek en toen ze ons passeerden hoorde ik de ene zeggen: “Hij blijft maar berichten sturen. Ik snap niet dat hij dat blijft doen.” “Ja vreemd”  antwoordde de ander.

Wie wat zei weet ik niet, maar het was wel intrigerend. Wie stuurde die berichten? Een vriend? Een ex-vriend? Een schuldeiser? Een stofzuigerverkoper? Donald Trump? Hun gesprek ging druk verder maar ze waren inmiddels buiten gehoorbereik. Daarom zitten we nu voor eeuwig met de vraag wie die berichten blijft sturen. Ik hou het op Donald Trump.

Of zou het toch over een ex-vriendje gaan?

Vorige week liep ik met Marianne naar de sluisjes in Leidschendam. Onderweg vertelde ik haar over Midas Dekkers. Deze had in het tv-programma ‘Pauw’ zijn ergernis geuit over Freek Vonk. Midas Dekkers was niet zo enthousiast over de wijze waarop Freek Vonk altijd met dieren omging. Freek Vonk deed hem denken aan een stofzuigerverkoper: “Omdat hij altijd met die slang over z’n nek loopt. Ik zou geen enkele reden weten waarom je met een slang over je nek ergens naar binnenkomt, tenzij je een stofzuigerverkoper bent.”

Nog een citaat uit het programma (zoals vermeld op de site van de mediacourant): “Het is een ontzettende lieve jongen, maar wat ik zo jammer vind – en je mag het niet zeggen – is dat ik het niet kan uitstaan dat hij niet gewoon van die beesten afblijft. Als ik een krokodil langs zie komen, dan denk ik: ik geloof dat ik maar ergens een kopje koffie ga drinken om de hoek. Hij springt er echter gelijk bovenop, dan denk ik: laat dat beest met rust.”

Het probleem was dat ik toen ik Marianne dit wilde vertellen, ik even niet op de naam Midas Dekkers kon komen. Ik omschreef hem – ik wist zelfs nog te melden dat hij ook een keer een boek over ontlasting had geschreven – en dat hij heel vaak in tv-programma’s over mensen en dieren praatte. Marianne wist precies wie ik bedoelde maar kon ook even niet op zijn naam komen. “Hij is bioloog” zei ze. “Midas Dekkers” zei ik prompt.

Het gekke is dus dat ik pas op de naam Midas Dekkers kon komen toen de google van mijn geheugen naar hem zocht in de combinatie met het woord bioloog. Blijkbaar had ik zijn naam opgeslagen in een vakje dat pas open ging bij het horen van sleutelwoord bioloog.

Het geheugen – in ieder geval dat van mij – werkt vaak met associaties. Ik weet dus nu dat als ik een volgende keer weer niet op de naam Midas Dekker kan komen, ik het woord ‘bioloog’ moet toevoegen om het laadje Midas Dekker in mijn geheugen te openen. Ik kan nu ook het woord stofzuigerslang gebruiken. Weliswaar komt dan naast de naam Midas Dekkers ook de naam Freek Vonk te voorschijn maar ik denk niet dat ik ze snel door elkaar haal.

p.s. Bij de Sluisjes zag ik nog iets zeer grappigs, maar u raadt het al: geen idee meer wat dat was.

Afgelopen vrijdag liep ik met iemand, waarvan ik op haar verzoek niet zal zeggen wie dat was  – en die beslist niet op mijn jongste dochter leek – naar de stad. Opeens schrok ze en zei ze: “Ik ben mijn OV-chipkaart kwijt”. Ze had hem los in haar broekzak zitten, samen met haar mobiel en toen ze deze ergens onderweg uit haar broekzak haalde om even iets belangrijks te kunnen bekijken op de sociale media – dat deed deze persoon net zoals mijn jongste dochter vaak – moest de kaart uit haar broekzak zijn gevallen.

Als het mijn jongste dochter zou zijn geweest die dit overkomen was, dan zou ik gezegd hebben: “Hoe vaak heb ik je niet gewaarschuwd dat je voorzichtiger met die kaart moet omgaan.”

We liepen dezelfde route weer terug naar huis ondertussen kijkend of we tussen de gele boomblaadjes op de grond een gele persoonlijke OV-Chipkaart zagen liggen met een pasfoto die beslist niet leek op die van mijn jongste dochter. We zagen hem nergens liggen. Thuisgekomen keek ik alvast even op internet hoe je zo’n kaart moest blokkeren en een nieuwe kon aanvragen. Ik had gelijk al visioenen van iemand die de kaart had gevonden en daar direct gigantisch misbruik van ging maken. Helemaal naar Groningen reizen en zo, maar de persoon die de kaart had verloren, en die net als mijn jongste dochter studente was en een studentenreisproduct op haar kaart had staan, maakte zich daar niet zo druk over. “Ik heb vandaag gratis reizen” zei ze.

Station Groningen; mogelijke eindbestemming van een misbruiker van de kaart; Foto Wutsje; WIkipedia

We pakten de fiets om naar de stad te gaan. We fietsten grotendeels de route over de stoep naar de stad – “Opzij wandelaars!” – om te kijken of we de kaart toch nog ergens zagen liggen, maar de zoektocht was tevergeefs. Toen we even stil stonden, pakte de persoon die haar kaart verloren was en er heel anders uit ziet dan mijn jongste dochter haar mobiel en keek even op Facebook. Ze had een berichtje. Een jongeman die bij Aegon werkte had de kaart vlakbij hun kantoor gevonden. Hij had op Facebook de naam die op de kaart stond – beslist een heel andere naam dan die van mijn jongste dochter – opgezocht, de profielfoto vergeleken en haar een berichtje gestuurd met de vraag of zij soms haar OV-Chipkaart had verloren. “Jaaaaa” antwoordde ze en even later stonden we voor het hoofdkantoor van Aegon en kwam een aardige jongeman met haar kaart naar buiten. Binnen anderhalf uur had ze dankzij Facebook en een eerlijke vinder de verloren kaart weer terug in haar bezit.

Jammer dat mijn jongste dochter er niet bij was. Het zou een leerzaam lesje voor haar zijn geweest om wat voorzichtiger met haar OV-chipkaart om te gaan.

Dat was de kop van de New York Times van vandaag. “All the news that’s fit to print‘  luidt hun motto en helaas was dit  nieuws uit de categorie ‘news fit to print‘. U begrijpt dat ik geen aanhanger van Trump ben – en dat is nog een understatement.

Vandaag moest ik de griepprik halen. Bij de huisarts stond een lange rij oudere mensen waarvan zeker de helft niet meer wist waarvoor ze in de rij stonden (dat laatste is een grapje). Op de terugweg – ik was lopend –  regende het. Ik was echter zo verstandig geweest om een paraplu mee te nemen. Voor me liep een vrouw met een Schotse collie – zo’n Lassiehond.

Foto: State Archive of Florida, pursuant to Section 257.35(6); wikipedia

De hond keek me aan, ik keek vriendelijk terug, en de hond ging prompt naast me onder de paraplu lopen. De eigenaresse van de hond  keek naar het tafereel en zei dat hij altijd vriendelijk met mensen was. Ik zei: “hij loopt zeker niet graag in de regen.” Ze ging er niet op in maar begon opeens vanuit het niets over Trump. Hoe erg het wel niet was dat hij gekozen was. Ze was een Amerikaanse  democraat zei ze en snapte niet dat hij gekozen was.  Het was zo vreselijk zei ze en ze maakte zich nu grote zorgen.

Tja, veel troostende woorden voor haar had ik niet.  Het enige wat ik nog wist te verzinnen dat het Amerikaanse publiek misschien over vier jaar tegen Trump zal zeggen “You’re fired!, de zin waarmee Trump kandidaten weg stuurde uit zijn programma: ‘The Apprentice’

Al zappende beland ik in het regionieuws van TV West. Het eerste item wat ik zie gaat over een groot elektronisch billboard dat bij Zoetermeer op een talud langs de A12 staat. B&W van Zoetermeer zijn helemaal enthousiast over het billboard, want het levert de gemeente “veel geld” op. Het blijkt om een bedrag van 6000 euro per maand te gaan. Dat bedrag valt me wat tegen. Wat ook tegen valt, vooral voor de bewoners van de huizen even verderop, is de lichtsterkte van het billboard.

Deze advertentie was op het bord te zien in het item bij TV West. Ik heb werkelijk geen flauw idee wat hier staat.

De bewoners van de wijk verderop hebben het idee dat er een tweede tv in de huiskamer staat. Er is al geprobeerd om het bord met wat minder licht te laten stralen, maar dit heeft weinig effect gehad. Daarom stelt de gemeenteraad nu voor – tegen de wens van de B&W in – om het bord richting de bewoners af te dekken met bomen of een kunstwerk. De kosten daarvan bedragen ongeveer 50.000 euro.

Maar dat is nog niet alles. Rijkswaterstraat is momenteel nog aan het onderzoeken of het bord niet te afleidend is voor de weggebruikers en of het richting de autosnelweg ook niet moet worden afgedekt. Je vraagt je af welk groot licht bij de gemeente het plaatsen van het billboard heeft goed gekeurd.

Het volgende item gaat over de keuring van de nieuwe koffie-karretjes waarmee over de vernieuwde Haagse markt wordt gereden.

De gemeente wil dat ze aan bepaalde eisen voldoen. Je mag blijkbaar niet zo maar met  een koffiekarretje over de markt rijden. Een hoge ambtenaar komt daarom kijken of de karretjes er goed uit zien. Zou je dat niet aan “de vrije markt” moeten over laten?

“Wij zijn hier gesloten.”

Goed dat ze een briefje hebben opgehangen.

Maandag maakte RTL bekend dat alle Zwarte Pieten dit jaar worden vervangen door zogenaamde schoorsteenpieten. Een goed idee lijkt mij, maar voor fractieleider Halbe Zijlstra van de VVD was dat aanleiding om RTL direct de Zwarte Piet te geven – sorry, een flauwe woordspeling. Zijlstra nam zelfs een filmpje op, opdat kijkers in verkiezingstijd zouden weten dat hij en de VVD nog steeds pal achter Zwarte Piet stonden. Het kinderfeest zou met een schoorsteenpiet in gevaar komen en zelfs kunnen verdwijnen. “En dat vindt de VVD een hele slechte zaak”. Zie hieronder zijn betoog.

In interviews daarna deed Zijlstra er nog een schepje boven op. Het Sinterklaasfeestje zou op zo’n manier zelfs “vermoord worden”. In het programma ‘Pauw’ mocht Zijlstra ’s avonds zijn standpunt komen toe lichten. Het leverde een kwartiertje legendarische televisie op. Wie het kan opbrengen om een kwartier lang Halbe Zijlstra over Zwarte Piet te horen praten, zou het eigenlijk moeten terugkijken op uitzending gemist.

Op een gegeven moment, nadat Zijlstra onder andere had gezegd dat de wisseling van Zwarte Piet naar schoorsteenpiet geen gevaar vormde voor kinderen die nog niet waren geboren – gelukkig maar –  kon Jeroen Pauw zijn lachen niet meer inhouden.  “Ja, u lacht er nu om, maar […]” klaagde Zijlstra. Daarop sprak Pauw: “Ja, ik lach. Ik ken u best goed en u bent ook een verstandig mens en als u dan u zelf zo hoort praten, dan denkt u zelf toch ook wel een beetje, ach het is toch wel een beetje flauwe kul wat ik zeg. Dat u heel serieus over Zwarte Pieten en het standpunt van de VVD praat. U kunt toch ook denken: het is een kinderfeest, dat hoor je in alle toestanden, in alle toonaarden van de kinderen, het maakt ze nooit wat uit wat voor kleur, als ze maar hun cadeautjes krijgen en als het maar een leuk feest is. Waarom zou je je er dan zo tegen verzetten?”

Maar Zijlstra was het daar niet mee eens. Hij zag allerlei gevaren. Het ging ook allemaal veel te snel. De ook aanwezige televisiemaakster Sophie Hilbrand vroeg daarop aan de politicus: “Maar wat is nu precies het gevaar van het afschaffen van de traditioneel geschminkte Piet? Wat is het geváár?” Zijlstra kwam niet verder dan te zeggen dat zijn zoon van acht die nog in Sinterklaas geloofde zou zeggen: ”Hé pap, wat gek, vorig jaar was hij nog zwart.”  Dat was het gevaar. Mocht Halbe Zijlstra nog steeds hopen, om ooit eens Mark Rutte op te volgen als minister-president, dan zou ik hem willen zeggen, laat gaan die droom, richt je op iets anders. De functies van Hoofdpiet en Pietje Paniek bijvoorbeeld, die staan na het vertrek van de cabaretiers Erik van Muiswinkel en Jochem Myer nog steeds vacant. (Deze stapten op bij het Sinterklaasjournaal omdat ze vonden dat de Pieten van de NTR te zwart bleven.)

Het interview leverde uiteraard veel reacties op. Zo plaatste de satirische rubriek de Speld op haar een site een stuk met de kop: ‘Hoe leg ik mijn kinderen uit dat Halbe Zijlstra geen liberaal is?’ Te lezen viel onder andere: “Ook Jeremy de Rooij, vader van Winston de Rooij zit met zijn handen in het haar: “Winston keek altijd uit naar de momenten dat Halbe aan het woord was, die liefde voor eigen verantwoordelijkheid en vrijheid, dat inspireerde hem.” Nu blijkt dat Halbe al zijn basisprincipes te grabbel gooit om wat stemmen van Wilders af te pakken, is Winston niet te troosten: “Straks is Jeroen (Dijsselbloem, red) ook nog geen socialist, wat moet ik dan?”

In de Volkskrant stond een prachtige tekening van Jos Collignon. Te zien was een rijtje gekleurde Pieten. Onder elke Piet stond ‘Kleurpiet”. Halbe Zijlstra stond ook in het rijtje. Onder zijn afbeelding stond: “Zeurpiet.” Zelf zei Zijlstra de volgende dag over zijn optreden: “Ik heb weleens briljantere optredens gehad.” Dat kunnen we wel met een gerust hart een understatement noemen.

Tot zover deze blogpost over Zwarte Piet, ware het niet dat ik gisterenmiddag de Bijenkorf in Den Haag binnen stapte. Direct na de ingang stond de schimmel van Sinterklaas. Maar wat zag ik daar?

Ja, ho effe. Die lijken helemaal niet op Zwarte Piet. Dat gaat zelfs mij te ver. Snel even naar de speelgoedafdeling op de derde verdieping om te kijken hoe Zwarte Piet er daar uit zag. Er was helemaal geen speelgoedafdeling meer. De Bijenkorf, althans die in Den Haag, had die afgeschaft. Op de plek waar vroeger het speelgoed was, stonden nu – eind oktober (!) – al allerlei kerstspullen. De Bijenkorf slaat het Sinterklaasfeest gewoon over. Halbe Zijlstra, waar ben je nu je nodig bent?

Uit de tijd dat Zwarte Piet nog zwart was:

23 november 1966; Prinses Beatrix, prins Claus, Danny Kaye en Sinterklaas met twee zwarte pieten na afloop van een Unicef Tv-uitzending. foto Nationaal Archief; fotograaf Ron Kroon.

Ik fiets regelmatig een rondje om de Vliet. Bij Leidschendam de brug bij de sluisjes over en dan richting Leiden. Meestal haal ik Leiden overigens niet. De afstand wordt onderschat, de krachten overschat. Ik ga daarom vaak al eerder, bij restaurant De Knip of iets verderop bij Voorschoten, al een brug over om daarna weer naar huis te fietsen.

Afgelopen maandag, ongeveer op het tijdstip dat ik daar vaak fiets, maar nu niet – ik had zondag een lekke band gekregen en was deze op dat tijdstip aan het plakken – reed een vrouw met een bakfiets, met daarin vier kleine kinderen, door onbekende oorzaak pardoes bij Leidschendam de Vliet in. Ze had geluk, want vijftig meter verderop zaten twee mannen te vissen. Ik citeer een stukje van de site van TV West

LEIDSCHENDAM – André (69) twijfelt maandagmiddag geen moment. Hij springt het water van de Vliet in, achter een bakfiets met kleine kinderen aan. ‘We zaten te vissen toen mijn maat riep: daar gaat iets mis!’ De bakfiets rijdt het water in, zo’n vijftig meter van waar André en Henk zitten te vissen. Zo hard ze kunnen, lopen ze er naartoe. André trekt zijn schoenen en jas uit en springt dan het water in. Henk gaat op zijn knietjes op de kade zitten en strekt zijn armen uit.

 ‘André was de aangever, ik trok ze de kant op’, vertelt Henk, ook 69 jaar oud. Terwijl de vrouw die de bakfiets reed, probeert het ding boven water te houden, vist André twee kleine peuters uit de wagen en geeft ze aan Henk. Maar wanneer de kinderen op de kant staan en de klus geklaard lijkt, roept de vrouw: ‘Ik heb ook nog twee baby’s!’

 ‘Die hadden we helemaal niet gezien’, zegt André geschrokken. De baby’s zitten voor in de bak, onder een dekzeil en inmiddels al een tijdje onder water. ‘Ze zaten ook nog eens vastgesnoerd’, vertelt André, ‘dus het duurde even voordat ik ze eruit kreeg.’

De aanwezigheid van deze twee mannen was al een geluk voor de vrouw en de kinderen maar ze hadden nog meer geluk. Een 24-jarige dierenartsassistente, ene Roos, was met haar auto op weg naar haar paard. Ze zag dat er iets aan de hand was en stopte. TV-West:

 “LEIDSCHENDAM-VOORBURG – Onderweg naar haar paard Winnetou belandde Rosalina Nieuwenburg uit Leidschendam maandagmiddag in een horror-scenario. Ze ziet even verderop langs de Vliet bij Leidschendam mensen langs het water staan. ‘Ik dacht dat ze een deken of iets dergelijks nodig hadden’, zegt ze. Maar in werkelijkheid proberen twee vissers vier kinderen uit een bakfiets te redden.

Als Rosalina haar auto langs de kant zet om hulp aan te bieden, gaat het ineens heel snel. Een van de mannen haalt een klein meisje uit de bakfiets die onder water ligt en geeft het kind aan Rosalina. ‘Er zat geen leven meer in het meisje’, vertelt ze. ‘Ik heb meteen gezegd dat een van die mannen de ambulance moest bellen en ik ben begonnen met reanimeren.’

Rosalina probeert eerst nog de aandacht van het meisje te krijgen, maar tevergeefs. ‘Het ging heel slecht met haar. Ze was bloed aan het braken. Ik heb haar op haar rug gelegd en ben begonnen met druk geven op de borst’, vertelt Rosalina. ‘En net op het moment dat ik wilde beginnen met beademen hoestte ze water uit.’”

Dat ze wist wat ze moest doen had ze geleerd tijden een cursus op school, zo verklaarde ze een dag later in een interview met TV-West.  Zij wist daardoor wel wat ze moest doen. Veel mensen, waaronder ik, weten dat niet. Daarom citeer ik even een stuk van de site van de krant Metro. Lees het maar even door. Het kan misschien iemands leven redden. Lees hier hoe te reanimeren:

1. BEWUSTELOOS?

Check altijd eerst of het slachtoffer nog bij bewustzijn is. Dat doe je door zachtjes de schouders te schudden en een vraag te stellen als ‘Gaat het?’ of ‘Kunt u mij horen?’. Als het slachtoffer niet reageert, is hij of zij buiten bewustzijn. Zorg dan vooral dat je bij hem/haar blijft en om hulp van omstanders roept. 

2. 112

Jij bent bij het slachtoffer, maar de hulpdiensten weten nog van niks. Zorg dus dat er zo snel mogelijk 112 wordt gebeld, door jezelf of één van de omstanders. Reanimeren en bellen tegelijk is heel lastig, maar wordt praktisch iets makkelijker wanneer je de telefoon op luidspreker zet.

Zo kan de medewerker van de alarmcentrale je ook instructies geven, terwijl jij je handen vrij hebt. Mocht het zo zijn dat er een AED in de buurt is, zorg dan dat deze direct wordt gehaald. De Automatische Externe Defibrillator (AED) is een draagbaar apparaat dat het hart weer op gang kan brengen door een elektrische schok. Deze apparaten hangen op bepaalde publieke plaatsen op straat en je wordt aan de hand van instructies door het proces geleid. 

3. ADEMHALING

Controleer of het slachtoffer nog ademt. Dat doe je door je hand op het voorhoofd van het slachtoffer te leggen en de kin iets omhoog te duwen met je andere hand. Je tilt het hoofd dus iets achterover, hiermee open je de luchtwegen.

Nu komt het op jouw zintuigen aan. Kijk, luister en voel of er een ademhaling is. Doe dit echter maximaal tien seconden, want snelheid is van levensbelang bij een reanimatie. Is er geen (normale) ademhaling? Pak dan meteen de AED erbij. 

4. BORSTCOMPRESSIES

Dan komt het aan op het meest bekende beeld van reanimaties: de borstcompressies. Hiervoor plaats je je handen over elkaar midden op de borstkas van het slachtoffer. Je duwt het borstbeen vijf tot zes centimeter in. Dit doe je 30 keer in een snel ritme: 100 tot maximaal 120 keer per minuut.

Dat is erg lastig bij te houden natuurlijk, om het wat makkelijker te maken, kun je onthouden dat het liedje ‘Staying Alive’ van de Bee Gees precies het perfecte ritme heeft voor een reanimatie. Probeer dat dus in je hoofd te krijgen, terwijl je borstcompressies uitvoert.

Let er bij de compressies goed op dat je niet met je vingers op de ribben duwt, want dat levert gebroken ribben op. Zorg ervoor dat je armen gestrekt zijn, maar je niet leunt op het slachtoffer. 

5. MOND OP MOND

Na de dertig borstcompressies, is het tijd twee keer mond op mond beademing te geven. Hiervoor til je het hoofd van het slachtoffer weer iets naar achter, net zoals in stap 3. Knijp vervolgens de neus dicht en plaats jouw mond over de mond van het slachtoffer.

 Adem een seconde zoveel lucht in het slachtoffer, dat de borstkas omhoog komt. Laat het slachtoffer uitademen en herhaal dit. Zo ga je door met 30 compressies en twee keer ademen. Als er anderen aanwezig zijn, is het slim om om de twee minuten te wisselen. Een reanimatie is namelijk zeer intensief. Zorg er wel voor dat de reanimatie telkens zo kort mogelijk onderbroken wordt. 

6. AED

Als er een AED op locatie is, ontbloot dan het bovenlijf van het slachtoffer. Zet de AED aan en volg de instructies op het apparaat. Bevestig daarvoor de elektrodes op het lichaam.

Volg de AED tot een ambulancemedewerker is gearriveerd en zegt dat je mag stoppen.”

In het artikel staat dat je de borstcompressie in een bepaald ritme moet doen “Dit doe je 30 keer in een snel ritme: 100 tot maximaal 120 keer per minuut.” Als ezelsbruggetje geven ze aan dat dit ongeveer het ritme is van de Bee Gees hit ‘Staying Alive’ –  what’s in a name.

Nu wil het toeval dat ik dat van de Bee Gees een week eerder ook al had gelezen en wel in een artikel in de Stentor over een man die hartmassage gaf aan een vrouw die op de metrorails in New York was gevallen en geëlektrocuteerd was. Een citaat uit de Stentor:

“Het leven van een medewerkster van de New Yorkse metro is vrijdag gered met ‘Stayin’ Alive’ van de Bee Gees. De vrouw werd geëlektrocuteerd toen ze op het metrospoor viel. Een collega, zonder enige EHBO-kennis, bracht haar weer bij zinnen door hartmassage toe te passen op het ritme van de pophit.

Ik bleef hardop ‘stayin’ alive, stayin’ alive’ zingen – David Martinez. De 35-jarige Monique Brathwaite werd in de wijk Harlem op het metrospoor gevonden door collega David Martinez. Brathwaite was gevallen en kreeg hierbij 600 volt aan elektriciteit door haar heen. ‘Ik dacht dat ze dood was’, gaf Martinez aan, die rook uit haar hoofd zag komen.

Terwijl een andere medewerker de stroom uitschakelde paste Martinez hartmassage toe. De 54-jarige man had geen enkele ervaring met eerste hulp, maar hield zich aan het ritme van Stayin’ Alive. In een nieuwsartikel had hij namelijk eens gelezen dat de pophit van de Bee Gees met rond de 100 bpm (beats per minuut) de ideale snelheid is voor borstcompressie.

 Martinez herinnerde zich het ritme en zong bij de reanimatie hardop ,,stayin’ alive, stayin’ alive”, zo vertelt hij tegenover The Washington Post.  Na enkele minuten ademde Brathwaite weer en kon ze haar ogen openen. Door het ongeluk liep ze forse brandwonden op aan haar armen, benen en dijen. Ze ligt nog in het ziekenhuis.”

Voor degenen die niet weten hoe Staying Alive gaat, zie hier:

De clip is inmiddels 165 miljoen keer bekeken. Bekijk en vooral luister het maar eens. Een keertje goed luisteren naar het ritme kan zoals blijkt een leven redden.

Voor wie meer wil weten over reanimatie zie hier de pagina van de Hartstichting. ( De afbeeldingen met hoe te reanimeren hierboven zijn afkomstig van deze site) Je kan daar ook zien waar je in de buurt een reanimatiecursus kan volgen – ik zelf moet er ook maar eens eentje gaan volgen.

In ieder geval maak ik een diepe buiging voor André en Henk, de twee 69-jarige vissers, en de 24-jarige dierenartsassistente Roos.