Dit is een satellietfoto van de NASA uit 2016

Rechtsboven ligt Leiden, iets daaronder naast die donkerblauwe vlekken – dat is Vlietlanden – ligt Voorschoten. Gaan we iets verder naar het zuidwesten dan komen we eerst de  Vogelplas Starrevaart tegen, dat is die bruine plas. Dat was ooit een zandafgraving voor de A4 (dat is de weg die je ziet rechts van die blauwe vlekken), maar is nu een vogelplas. Dan kom je Leidschendam tegen en dan aan de kust Den Haag. (Die inham aan de zee helemaal links is de haven van Scheveningen.)

Vorige week fietsten wij van Leidschendam naar Voorschoten, daartussen ligt  een klein groen gebiedje, maar lang zal dat niet duren. Er staan daar allerlei nieuwbouwprojecten gepland, zagen we. Nederland wordt volgebouwd. Over een jaar of tien ziet deze foto er weer heel anders uit.

p.s. wie heel goede ogen heeft, kan op deze foto ook ons huis zien.

Soms zie ik wel eens een bericht in de krant of op internet staan waar ik hardop om moet lachen. Zo stond er op de site van het AD een interview met striptekenaar Gerrit de Jager. Hij had een keer een dreigbrief ontvangen die eindigde met de angstaanjagende woorden. “We weten waar je woont!”

“3 juli 1971;  Opnamen James Bond film ‘Diamonds are for ever’. De schurken mr. Wint en mr. Kidd gespeeld door resp. Bruce Glover (links) en Putter Smith (rechts), lopen over een brug in Amsterdam op zoek naar Gerrit de Jager.” foto Rob Mieremet; Anefo, Nationaal Archief. 

Gerrit de Jager nam de dreigbrief niet zo serieus. Hij was namelijk naar het verkeerde adres gestuurd.

• Als je kinderen bij Twee voor Twaalf de muziekvraag wel kunnen beantwoorden en jij niet omdat de vraag over een rapper of een hip-hop artiest gaat.
• Als je met de glazenwasser staat te praten – “Jammer dat mijn hulp weggaat. Hij was een goede vent, lekker lang” –  en hij vraagt hoe lang we al in dit huis wonen –  22 jaar. De glazenwasser (72 jaar oud) lapt trouwens al 50 jaar in onze wijk de ramen.
• Als je een brief van je huisarts krijgt waarin hij aankondigt dat hij met pensioen gaat en je opeens bedenkt dat hij al 30 jaar je huisarts is.
• Als je op dezelfde dag zowel het jaarlijkse contributieverzoek van Amnesty International alsmede een acceptgirokaart voor het abonnementsgeld op de Voetbal International krijgt en je je realiseert dat je al 42 jaar lid bent van AI en al 50 jaar de VI leest.

Volgens deze overheidssite over volksgezondheid heb ik op basis van CBS-cijfers nog een resterende levensverwachting van 19 jaar. Marianne heeft nog 24 jaar, de oudste dochter 57 jaar en de jongste dochter heeft nog 59 jaar voor de boeg.

Dat klinkt zo weinig allemaal. Ik word er helemaal somber van. Maar wacht eens even, ik ben hoogopgeleid! Dat geeft mij volgens dezelfde site vier jaar extra. Niets aan de hand dus.

Mensen ga studeren. Je wordt er niet alleen slim van maar ook oud!

Ik zit eigenlijk nog in mijn jeugd en wel in de jeugd van de ouderdom.

Tekening van de ‘Trap des Ouderdoms’ van Hendrik Numan (1736-1788)

p.s.  Vorige week ging de muziekvraag bij Twee voor Twaalf niet over een rapper of  een hiphopper maar over een klassieke componist. Die vraag konden we ook niet beantwoorden. Zo oud zijn we ook weer niet.

Vrijdag was het Black Friday, een commercieel fenomeen dat uit Amerika nu ook is overgewaaid naar Nederland. Black Friday is de vrijdag na Thanksgiving. Op deze nationale feestdag in de Verenigde Staten “wordt dank gezegd (traditioneel aan God) voor de oogst en allerlei andere goede dingen“.  Het is traditie om op die dag kalkoen te eten.

Thanksgiving is altijd de vierde donderdag van november. De dag erna geldt als Black Friday.  Veel werknemers hebben die dag vrij (genomen) en de dag geldt als het begin van het seizoen voor kerstaankopen. Veel winkels bieden op Black Friday allerlei kortingen aan wat leidt tot topdrukte in de winkels.

Drukte bij de Apple Store op Fifth Avenue in New York op Black Friday 2011; foto JoelbnQUeens; Wikipedia.

Ook in Nederland waren er allerlei winkels die mee deden aan Black Friday, waaronder de Media Markt. De dochter had een nieuw mobieltje nodig. Ze had een Samsung op het oog die ze eerder  voor 209 euro bij de Media Markt had gezien. Ze had “geluk”. De Media Markt had het toestel opgenomen in de Black Friday aanbieding. Het kostte na korting nu nog maar 219 euro, of te wel een tientje meer. Ze hadden eerst de prijs verhoogd om er daarna korting over te geven. Enfin, wij hadden niet anders verwacht van de Media Markt. Zie hier.

Op Black Friday worden vaak aankopen gedaan waarvan je later spijt krijgt. Ik kan er over mee praten. Ooit kocht ik tijdens de ‘Dolle Dwaze Dagen’ van de Bijenkorf een Samsonite koffertje. Ik was op zoek naar een koffertje voor kantoor. Er moesten zowel papieren op A4-formaat in kunnen – KPN had meerdere kantoren in de stad en ik moest regelmatig van het ene naar het andere kantoor  – alsmede, heel belangrijk, mijn boterhammetjes moesten er in mee naar kantoor.

Ik had een mooi koffertje op het oog van een gulden of vijftig – we spreken over de jaren tachtig – toen ik me tijdens de dolle dwaze dagen in de Bijenkorf liet overhalen om een Samsonite koffer – de formule 1 koffer onder de koffers –  te kopen voor 120 gulden.  Normaal kostte dat koffertje meer dan 200 gulden maar gedurende tien minuten was hij afgeprijsd tot 120 gulden. “Er kan een olifant op gaan zitten en nog gaat hij niet kapot”, zei de stalspreker.  Ik was om.

Een olifant gaat op een Samsonite koffer zitten; Uit een reclamefilmpje van Samsonite uit 1976.

Ik kocht het koffertje. Om die zittende olifanten te kunnen weerstaan hadden ze het koffertje echter loodzwaar gemaakt. Ik heb me dan ook jarenlang een breuk gesjouwd met mijn koffertje, dat ik meestal alleen maar gebruikte als boterhamtrommeltje.

Eigenlijk had ik mijn verlies moeten nemen en een lichtere moeten kopen, maar het ding weigerde om kapot te gaan, zodat ik ook niet direct een aanleiding had om dat te doen. Dat had ik natuurlijk wel moeten doen, maar ja als de koffer niet kapot is, dan doe je dat  toch niet zo snel.

En oh ja, nooit een olifant op straat tegen gekomen die op mijn koffertje wilde gaan zitten.

Ruim twee maanden geleden is onze buurvrouw overleden. Ze is 81 jaar oud geworden. Ze was precies op dezelfde dag geboren als prinses Beatrix, iets wat ze niet naliet om te vertellen. Haar kinderen zijn nu bezig om het huis leeg te maken. Al drie keer is grof vuil langs geweest om een leven vol bewaarde spullen van haar en haar al jaren eerder overleden echtgenoot op te halen.

Als de kinderen aan het einde van de dag de spullen bij de weg hebben gezet – ze worden de volgende morgen door de Avalex opgehaald – zien we daarna allerlei mensen door de spullen heen snuffelen. Een jonge moeder op de fiets met een kind achterop zie ik een schoolbord meenemen. Onze krantenbezorger neemt een oude koffer mee en een vrouw pakt een zitkussentje uit de stapel, legt het in haar geparkeerde auto, en begeeft zich daarna lopend naar het ziekenhuis – misschien heeft ze last van aambeien en dan is zo’n kussentje altijd handig.

’s Avonds, het loopt al tegen twaalf uur, hoor ik opeens een auto stoppen. Als ik naar buiten kijk, zie ik een witte bedrijfswagen staan. Een man schuift de zijdeuren op en ik zie dat er al allerlei rotzooi in de auto ligt. Het doet me denken aan een winkel die we tijdens onze laatste vakantie in Amerika zagen. Deze adverteerde met de kreet ‘We buy junk, we sell antiques.’

De man rommelt wat door de stapel, pakt een aantal spullen, beoordeelt deze en legt een deel in zijn bus. Daarna rijdt het busje weer weg. Hier is duidelijk een professional aan het werk. Zou hij getipt zijn door de Avalex over de plekken waar ze de volgende dag grof vuil komen ophalen? Vroeger was dat niet nodig. Toen wist je precies waar en wanneer er grof vuil werd opgehaald. Zo’n 25 jaar geleden was er namelijk een vaste dag in de maand dat de gemeente langs kwam. (Tegenwoordig moet je daar een afspraak voor maken).

In onze (toenmalige) wijk waren er een aantal plekken waar je je overbodige rotzooi kon neerzetten, eentje was op het pleintje voor ons huis. Op de avond voordat het grof vuil werd opgehaald, was het altijd een komen en gaan van busjes van mensen die keken of er nog bruikbare spullen tussen zaten.

Op een dag zette ik bij het grof vuil een oude kapotte fiets, waar ik eerst werkelijk alles wat nog enigszins nuttig kon zijn vanaf had geschroefd. “Altijd handig om wat reserveonderdelen te hebben”. Marianne vond dat grote onzin. “Die dingen ga je nooit meer gebruiken”, zei ze. Ze heeft ongelijk gekregen; ik heb een keer een dopje van een ventiel hergebruikt. Maar goed, zelfs die volkomen gedemonteerde fiets verdween binnen vijf minuten van de stapel; één van de mannetjes – het waren altijd mannetjes, nooit vrouwen – zag blijkbaar nog wel wat mogelijkheden in het ding. Eigenlijk was dit systeem van grof vuil ophalen een heel efficiënt recyclingproces.

Uit de stapel die de kinderen van de buurvrouw bij de weg hebben gelegd, heb ik overigens ook een ding gepakt: de sneeuwschep. De laatste jaren van haar leven zette ik voor de buurvrouw de bakken bij de weg en als het in de winter had gesneeuwd, veegde ik haar stoepje schoon. Aanvankelijk deed ik dat met onze sneeuwschuiver maar op een dag brak deze. Vervolgens probeerde ik het met onze schep, maar dat was niet zo’n succes. Dat was meer zo’n steekschep, niet echt geschikt om lekker sneeuw mee te scheppen. De buurvrouw had echter nog een oude enigszins verroeste brede schep, waarmee je uitstekend sneeuw kon scheppen en die gebruikte ik dan.

Ik zag toevallig dat één van de kinderen de schep bij het grof vuil legde. ’s Avonds heb ik hem uit de stapel gehaald en onze garage gezet. Altijd handig in de winter. Het stoepje van de buurvrouw hoeft niet meer. Dat mogen de nieuwe bewoners zelf doen (tenzij dat ook oude mensen zijn).

Een collega-sneeuwschepper in Volendam in 1947 met net zo’n schep als er nu in onze garage staat; foto Harry Sagers; Anefo; Nationaal Archief.

Tot slot: over een jaar of dertig of zo zetten onze kinderen waarschijnlijk een sneeuwschep bij het grof vuil. Dus bent u op zoek naar een dergelijke schep, noteer het alvast in uw agenda.

Gisteren was er een debat in de Tweede Kamer over de stikstofcrisis. De oppositie vond dat de kabinetten Rutte 1,2 en 3 een wanprestatie hadden geleverd, maar daar was Rutte het absoluut niet mee eens. De crisis was zo ‘enorm complex’ dat niemand hem iets kan verwijten.

Maar ja, als je geen goed antwoord hebt, dan is het ook moeilijk om een goed antwoord te geven.  En op de een of andere wijze moet ik nu denken aan een antwoord van mij dat ik veertig jaar geleden gaf op een vraag tijdens een tentamen Bedrijfssociologie. Het ging over een of ander model. Ik wist precies waar dat model behandeld en afgedrukt stond in het collegedictaat – op de enige bladzijde die dwars stond – maar dat was ook het enige dat ik nog van het model wist.

Ik schreef toen als antwoord op de vraag over het model maar eerlijk op dat ik wel wist op welke bladzijde het model in het dictaat stond (en gaf aan op welke bladzijde dat was), maar dat ik helaas niet meer wist wat er stond. Misschien kreeg ik dan nog een troostpuntje omdat ik iets meer wist dan degenen die geen flauw idee hadden. Maar helaas, ik kreeg voor dit antwoord de handjes niet op elkaar van de hoogleraar, laat staan een staande ovatie.

ps het tentamen haalde ik gelukkig wel.

Op twitter zag ik een tweet van Nick  Harvey, een Engelse muzikant, die de volgende oproep deed,

Er staan er ondertussen al 653 reacties onder. Ik heb er een twintigtal van gekopieerd.

Boo @BermondseyBoo: We had to be interviewed by the scary headmistress of my school before I could be accepted as a pupil. Dad had a bad back & mum had just had a minor operation. So he spent the interview lying on the office floor while my mum could only stand up. Weirdest 45 minutes of my life

Kavalcade @kavalcade: When I was around 18, a friend of mine was going travelling and came by to say goodbye. After we had said our farewells my mum came running down the stairs, shouting ‘hang on Dan, you’ll be needing these’. She unfurled about 20 condoms. I still remember them hitting the floor.

TwoTonTony @TwoTonTonyTubbs: I was 19 and in the Guards (red coats, big furry hats, hang around royal gaffs, you know the ones). On guard outside Buckingham Palace with my Mum the other side of the fence waving at me and telling all the tourists “that’s my son, that one over there.”

alexander matthews @AlexanderMat: I was 17 and working at a supermarket late in the evening. It had started to snow. My mum phoned the supermarket to tell them I should not drive home because I was too inexperienced a driver to handle snow and she was coming to get me. This was announced over the tanno

Dolly @Seasidedolly: I was crazy about a boy at the visiting yearly fair. I hung around. Eyeliner & lipstick on. My mum arrived at the fair with her work friends, spat on a tissue & wiped my face clean in front of him.

Nic @TheNoisyTable: Grandparent story…hope it’s allowed. My grandad loudly farted on every single step in a department store. When he got to the bottom, he looked at the horrified shoppers and reassured them that there was no structural damage.

Clodagh Murphy @Clodagh My dad yelling down the aisle in the super market at my 13 year old sister if she wanted ‘the ones with wings’

Alistair Coleman @alistaircoleman: Our car broke down going on holiday. Mum knew it was the alternator, having tried a self-repair before. Unfortunately, she told it to the AA man thus: “My husband and I had it off on the kitchen table three times”. He looked us three kids in the back seat and cried with laughter.

Sueveneer @sueveneer: It was the 70s and my dad (working class lad made good) rocked up at at a very posh restaurant. Was told jeans weren’t allowed so he took them off. There. In front of the maitre d’ & guests

Kate S @katesaunders13: When I got a school report saying I was always smiling and a pleasure to be around, my Dad wrote in the parents comments ‘are you sure you haven’t mixed her up with someone else “

David Gutteridge @dgutte: On holiday in Malta, my Dad took us all on “family walk”. 2 hours later, lost and with light fading a black helicopter appeared, hovered above us, shone his search light and the loud speaker boomed…… “you are in a military live fire zone”

Bernie @EnterpriseSBox: My mum walked me to school in full uniform at the end of the summer holidays as I started the last year of primary school.  Ignoring my mates on their bikes milling around in shorts and t shirts and the ominous quietness in the playground we turned up at the gates a week early.

mid life crisis@BitterPill74: When I married my husband, the Registrar folded the marriage licence and asked “Who wants to hang on to this?” My Dad a solicitor pipes up “I’ll take it, we’ll need it in 7 years for the divorce”

John Walshe @WalberryCP: Went down injured in a rugby match and saw my mother running onto the pitch yelling “are you ok” and “he’s my son”. It took me a decade to hold my head up in the club.  A decade later I went to tackle a second row and my fiancee yelled out “leave him alone, you’re too big”

Will Hide @Willhide: I was a room guide at Castle Howard for a student summer job about 25 years ago. A big notice said “do not touch the piano” on top of the Steinway in Grand Ballroom. One day I turned around because a bloke had leaned over the rope & was playing “Chopsticks” on it – it was my Dad.

Scotty @scottfish75: Not in front of me, but my dad turned up to a parent-teacher night wearing a purple silk shirt and leather trousers. He then proceeded to tell my teachers I wanted to be an astronaut. I didn’t.

Caroline L @Caroline_Lno1: My mum’s kitchen didn’t arrive on time. So she took me and a loudspeaker down to the local MFI to shout about it to all the customers.

Miss Konstantine @giftedHKO: Was at a local nightclub and it was past my curfew. I was cutting shapes on the dance floor when the DJ stopped the music to announce ‘Helen, your mum called and you need to go home’

Dollyday @welovepampering: Similar to your story except I was 15 and in a club.  My grandad decided to come and get me. Even worse, he got the DJ to call out my name and say ‘your grandads here to pick you up’.

Helen Raw @helenraw: Went to my 1st under 18’s disco in an over 18’s club on condition Dad picked me up. I was 16 & agreed so long as he parked round the corner to not embarrass me. He turned up, right across the road wearing a deerstalker & a superman cape waving & yelling ‘coooeeeee I’m here Helen

Als mijn dochters die laatste drie reacties lezen, zullen ze zeggen: “Dat gevoel herken ik.” Ze gingen naar een discotheek waar ik ze om twaalf uur zou afhalen. Omdat het regende wachtte ik in het halletje van de discotheek. Toen ze mij daar zagen staan, kreeg ik vreselijk op mijn kop. Iedereen kon zo zien dat ze werden afgehaald door hun vader. De volgende keer dat ik ze afhaalde moest ik op minstens 25 meter van de deur van de discotheek wachten.

Van de week stond ik in de Albert Heijn naar het vis-aanbod te kijken toen een vrouw naast me opeens aan me vroeg: “Zullen we vanavond vis eten?” Ik keek haar aan. Het was een vrouw van een jaar of veertig die met een vermoeide blik de vis stond te bestuderen.

“Is dat een uitnodiging?” vroeg ik.  De vrouw keek verschrikt op. “Oh nee, sorry. Ik dacht dat mijn man naast me stond.” sprak ze.

“Zoiets dacht ik al. Geeft niets hoor. Het kan erger.” zei ik en ik vertelde haar over Hans, een oud-collega van mij bij KPN. Die liep een keer achter zijn vrouw in de supermarkt, toen zij opeens de arm van een wildvreemde man naast haar vastpakte en gearmd verder liep. Zowel Hans als de man zeiden niets en zo liepen ze een metertje of tien door. Toen zag ze pas dat ze de verkeerde man had vastgepakt. Dit tot groot vermaak van zowel de man als van Hans.

De vrouw lachte, liep vervolgens naar een man en pakte deze bij de arm. Lachend keek ze om. Ik nam aan dat het haar eigen man was.

Marianne was op zoek naar een nieuwe reiskoffer. Hij moest wat groter zijn dan de vorige, met wieltjes die niet te veel lawaai mochten maken, de koffer moest niet te zwaar zijn en hij moest van zacht maar wel stevig materiaal zijn. Ze zocht op internet en kwam uit bij een Eastpack koffer. Normaal kosten die koffers 170 euro maar een online-winkel had een vreselijk saaie grijze in de aanbieding voor 121 euro.

Nu ben ik niet zo van het online kopen. Ik gun de verkoop liever aan “de echte winkeliers”, al moeten ze dan wel met hun prijs een beetje in de buurt van de online-prijzen zitten. Omdat ik toch in Den Haag moest zijn, liep ik wat koffers- en tassenwinkels af en in de Passage zag ik het door Marianne gezochte model staan. Het was afgeprijsd naar 129 euro. Kijk, dat was dicht genoeg bij de prijs van de online winkel.

Er was echter één maar. De kleurencombinatie van het ding.

Dat was wel wat anders dan de zwarte en blauwe koffers die je altijd massaal op de lopende band bij Schiphol ziet draaien. Ik vond het te gewaagd om het ding zonder overleg  te kopen en maakte er een foto van die ik per WhatsApp aan Marianne stuurde.

Echt heel mooi vond Marianne de koffer niet maar dat deed er niet zo toe. De koffer had namelijk een groot voordeel. Je herkent hem zo op de lopende band tussen alle andere koffers. Ik mocht hem kopen. Toen ik hem wilde afrekenen bleek de prijs echter niet 129 euro te zijn, vertelde de dame van de winkel. Ai, dacht ik nog, maar ze had goed nieuws. Er ging nog eens 20% korting van af – ze wilden blijkbaar het ding wel heel graag kwijt. Voor 103 euro kreeg ik de koffer mee.

Even later zat ik op een bankje in de Haagse tramtunnel met de koffer te wachten op de tram. Een vrouw naast me keek naar de koffer en zei toen: “Weet u dat er nog een prijskaartje aan zit?‘ “Ja” antwoordde ik, “Ik heb hem net gekocht.”  Oké, zei de vrouw. “Ik dacht ik zeg het maar even voor het geval u op reis ging” 

“Nee, heel goed dat u het zei” antwoordde ik “Zoiets zou me zo kunnen overkomen. Ik heb wel eens een hele dag rondgelopen met een prijskaartje dat nog vast zat aan mijn overhemd.”

“Ik ook!” zei de vrouw blij verrast. “En het erge was dat het tijdens een personeelsbijeenkomst was en ik een blouse aan had van de Wibra. Opeens voelde ik iets prikken in mijn nek. Gelukkig had ik toen nog van dat lange haar waardoor het kaartje niet zo opviel.”

Voordat we nog meer van dit soort zaken uit de afdeling ‘klein leed’ konden bespreken kwam mijn tram. Toen Marianne thuis kwam viel de kleurencombinatie haar mee en ze was tevreden met de aankoop.  “Die is heel gemakkelijk terug te vinden op de lopende band” sprak ze.

Tja, dat is nog maar afwachten. Zoals u hier kan lezen ben ik tegenwoordig namelijk  influencer. Waarom dacht  u anders dat ik de merknaam Eastpack in dit blog vermeld! Maar dit heeft wel tot gevolg dat heel veel lezers van dit blog natuurlijk nu ook zo’n koffer gaan kopen en dan zul je zien dat binnenkort honderden van dit soort koffers op de lopende band van Schiphol draaien met daartussenin een enkele zwarte en blauwe koffer.

Maar dat zien we tegen die tijd wel, want zoals de Romeinse filsooof  Epictetus (50-130 na Christus) al zei: “Er is slechts één weg naar geluk en dat is op te houden met je zorgen maken over dingen waar je geen invloed op hebt.”