Ons winkelcentrum wordt verbouwd. De bouwers zijn hard aan het werk.
Ze zijn nu ook bezig met de fietspaden. Het worden zo te zien tweezijdige fietspaden. Alleen hoe bereik je dat stuk dat tweezijdig is?
De enige legale manier die ik zie is dat je van de andere kant komt aan fietsen en dat je dan bij het blauwe bord aangekomen omkeert. Maar dat schiet niet echt op.
In 2018 had volgens een onderzoek 93% van de Nederlanders een smartphone, dat zijn zo’n 15 miljoen mensen. Dankzij al die toestellen met een camera zijn er in Nederland nu dan ook zo’n 15 miljoen “persfotografen”. Er hoeft maar ergens iets te gebeuren, een ongeluk, bijvoorbeeld, of er is wel iemand die het met zijn mobieltje staat te filmen in plaats van te helpen of niet in de weg te staan.
Dit komt zo vaak voor dat het Rode Kruis in 2018 met een campagne, begon waarin ze mensen opriepen om niet te filmen maar te gaan helpen.
Vroeger was het fotograferen van nieuwsitems voorbehouden aan echte persfotografen, die professioneel getraind waren. Er bestond zelfs een examen persfotograaf. Beginnende persfotografen in de jaren veertig en vijftig moesten een examen bij oudere collega’s afleggen. Er werd dan een nieuwssituatie gesimuleerd en de aspirant-persfotografen moesten de gebeurtenissen fotograferen. Zie hier een tweetal foto’s van het examen op 20 oktober 1952 in Den Haag, waarop de brandweer en de aspirant-persfotografen aan het werk zijn.
Deze twee foto’s zijn gemaakt door Wim Consenheim. Geen idee of hij dit deed als een cursist, een examinator of ‘een persfotograaf aan het werk’.
Ook mooi is dit filmpje van het examen van 1960, afkomstig uit het Polygoon journaal wat vroeger altijd in de bioscoop te zien was.
‘Examen voor persfotografen met een geënsceneerde opening van een tentoonstelling in het Haags Gemeentemuseum. Directeur L.F.J. Wijsenbeek van het museum opent met een toespraak de tentoonstelling van 50 jaar Nederlandse kunst, maar hij wordt onderbroken door een actie van een vrouw tegen een naaktschilderij. De fotografen maken foto’s van de actie.”, aldus het bijschrift
(Ik zou zeggen bekijk het filmpje, al was het alleen maar voor de stem van Philip Bloemendal , de presentator van het Polygoon-journaal tussen 1946 en 1986. )
In de zestiger jaren werd het examen afgeschaft, maar vanwege het te pas en vooral te onpas fotograferen van mensen met mobieltjes heeft de overheid het examen weer ingesteld. Iedereen die een blog schrijft en daarop foto’s plaatst moet met ingang van 1 juli 2020 een diploma persfotografie hebben.
Eergisteren was het examen. De overheid had flink uitgepakt. Ze hadden liefst 5000 figuranten opgeroepen die een demonstratie in Den Haag naspeelden. Wij, cursisten, hadden de opdracht om vijf thematische foto’s van het boerenprotest te maken. Zie hier mijn examenfoto’s.
Met deze foto laat ik goed de strijd zien tussen boer en natuur, de kleine krokusjes versus de grote tractor.
Deze foto geeft het economisch belang weer van de agrarische sector, in dit geval van de handel in tractoren. ‘Er geldt hier ‘Vier halen, drie betalen.’
Met deze foto tracht ik weer te geven dat de boeren niet door iedereen goed begrepen worden. Op het bord van de tractor links staat namelijk ‘Goed Goan Bedankt Weerkommen’. Snapt u wat het betekent?
Met deze foto tracht ik uit te beelden, dat de boeren ook maar gewoon mensen zijn met hun eigen behoeften.
Tot slot, op mijn laatste foto rijden de protesterende boeren voorbij een filiaal van de Rabobank, vroeger de bank van haast alle boeren. De achterste tractor laat de bank weten dat hij geen wisselgeld heeft.
Ik hoop maar dat ik geslaagd ben. Mocht u binnenkort geen foto’s meer op dit blog zien, dan ben ik echter helaas gezakt.
-1-
Op weg naar Albert Heijn stop ik bij de oudpapiercontainer om er wat oude kranten in te gooien. Hij zit echter propvol met karton. Er kan letterlijk geen propje meer bij. Waarschijnlijk heeft een winkelier er zijn verpakkingsmateriaal in gestopt.
Ik fiets daarom door naar een klein winkelcentrum even verderop. Er staan daar vijf containers. Een grote juffrouw met een gele jurk houdt toezicht om te zien of je je spullen wel in de goede container stopt.
Bovenstaande foto is afkomstig van Google Street View. Het grappige is dat, als je vanaf de andere kant naar het beeld kijkt, Google haar gezicht heeft geblurd. Ongetwijfeld vanwege privacy-redenen.
Bij de containers loopt een oude man met een volle tas nerveus wat heen en weer. Hij is op zoek naar de juiste container. “De keuze is reuze.” zeg ik, maar die woorden worden niet gewaardeerd. Ze leveren me een kwade blik op. Dan vindt hij de goede container, de glascontainer. Hij gooit er een aantal lege flessen wijn in. Terwijl ik mijn oud papier dump, zie ik hoe hij naar de tegenoverliggende drankwinkel loopt.
– 2 –
Op de terugweg van Albert Heijn moet ik voor de kruising wachten voor het rode stoplicht . Er komt een tram aan – die krijgt voorrang – waardoor we onze beurt in de cyclus “kwijtraken” en we langer dan normaal moeten wachten. Naast me staat een scooter. Voorop zit een moeder, achterop haar dochter. Ik schat de dochter op zo’n jaar of dertien.
“Wat duurt dat lang” klaagt ze tegen haar moeder. “Ik heb al zo weinig tijd. Ik moet mij mondelinge toets van vanmiddag nog leren” Daar had je dan wel wat eerder mee mogen beginnen, denk ik. Haar moeder stelt haar gerust, “Dan ga je toch lekker onder het eten van je boterhammetjes leren.” Dan springt het licht op groen en scheuren ze weg.
Tot zover de observaties uit het dagelijks leven. Ja, ja, ik maak wat mee op zo’n dag.
Gisteren stormde het. Het was in Nederland de eerste storm met een naam, ‘Ciara’. Het geven van namen aan een storm is een experiment om mensen bewuster te maken van gevaarlijke weersomstandigheden. Aan het eind van het stormseizoen wordt gekeken of het geven van namen aan stormen een succes is
‘Een storm krijgt pas een naam als er sprake is van code oranje. Bij code oranje is het devies ‘wees voorbereid’, bij code rood moet er actie worden ondernomen. Een naam maakt mensen bewuster van de gevaarlijke weersomstandigheden en zet ze aan tot actie, zo blijkt uit Brits onderzoek. Ook is het simpelweg makkelijker communiceren wanneer weerinstituten, media en overheids-instanties aan de hand van de naam weten dat ze het over dezelfde storm hebben.’ aldus weervrouw Diane Woei – het is dat ik geen naamgrappen wil maken, maar anders zou ik zeggen ‘what’s in a name’ – in de Volkskrant.
Het KNMI maakt deel uit van een groep met Britse en Ierse weerdiensten. De namenlijst van het huidige stormseizoen, begonnen in september, bestaat grotendeels uit Britse en Ierse inzendingen, waarvan de populairste zijn gekozen. De rest van de namen is afkomstig van een lijst van het KNMI. (In het kader van de Europese eenwording heette de storm Ciara in Duitsland ‘overigens Sabine’.)
Zie hier de hele Brits-Nederlandse lijst voor dit seizoen. (De eerste twee stormen hebben Nederland niet gehaald.)
(Drie maal raden welk land de namen Jan en Piet voor een storm heeft in gebracht.)
Er werd de afgelopen dagen veelvuldig voor de storm gewaarschuwd. Ik heb ook mijn duit in het zakje gedaan.
Talrijke websites hielden gisteren liveblogs bij en zowel de NOS als RTL stuurden een verslaggever de weg op. Ik vermoed dat deze verslaggevers of nog aan het begin van hun carrière of juist aan het einde van hun carrière staan (en dat de omroep van ze af wil en hoopt dat als ze voldoende rot klusjes krijgen, ze zelf ontslag nemen.)
Ook zagen we talloze kleurrijke weerplaatjes voorbij en ik moet zeggen dat het ware kunstwerken waren. Zie hier wat van deze afbeeldingen.
(Oké, de laatste afbeelding is geen weerkaart maar het schilderij ‘De blauwe regen’ van Claude Monet.)
Heel veel sportwedstrijden werden afgelast. Nou speelde Ajax de laatste tijd toch al niet de pannen van het dak af, maar dat het kampioenschap tegen de wind in fietsen halverwege gestaakt moest worden, was natuurlijk wel jammer. (Wat een vooruitziende blik overigens om dat gisteren te organiseren; als ik het KNMI was bood ik de organisator direct een baan aan.)
Zelf de New York Times besteedde er aandacht aan.
Vliegtuigen van Amerika naar Europa haalden topsnelheden. Zo bereikte een KLM-vliegtuig onderweg een snelheid van 1317 km/u, dat is sneller dan het geluid. Het vliegtuig profiteerde van de extreem sterke straalstroom van 418 km/u. British Airways meldde vol trots dat één van hun toestellen in minder dan vijf uur van New York naar Londen was gevlogen, bijna twee uur sneller dan normaal. Ik zag overigens geen persbericht hoe lang de vluchten de andere kant op duurden, maar wellicht zijn deze nog niet aangekomen.
Maar goed, de eerste grote storm van het jaar zit er op. Zij heeft er in ieder geval voor gezorgd dat de kaart van Nederland er na de storm er heel anders uit ziet nu. Hopelijk hebben we binnenkort een oosterstorm die de boel weer terug blaast.
Het Mauritshuis heeft een nieuwe directeur, Martine Gosselink. De Volkskrant introduceert haar in de krant met een artikeltje met als kop ‘Mauritshuis kiest slavernij-gevoelige nieuwe directeur.‘
Als ik personeelslid van het Mauritshuis zou zijn, dan zou ik me nu toch enige zorgen gaan maken. Dan worden lange werkdagen en dergelijke.
Maar het blijkt gewoon een ongelukkige krantenkop te zijn. Online heeft de Volkskrant de kop inmiddels veranderd in ‘Mauritshuis kiest directeur met gevoel voor slavernijgeschiedenis.‘
Dat zal een zucht van opluchting onder het personeel van het Mauritshuis gegeven hebben.
Vandaag is het 2 februari 2020 oftewel 02-02-2020. Dat is een zogenaamde palindroomdatum. Als je de datum van achter naar voren leest, dan krijg je weer dezelfde datum te zien (even afgezien van spaties dan wel streepjes). 12-02-2021 is de volgende datum waarop dat gebeurt, gevolgd door 22-02-2022. Daarna moeten we tot 2030 wachten voor een volgende palindroomdag (03-02-2030).
Veel bekender is het begrip in de taal. Pop, daad, lepel, negen, racecar, droomoord, meetsysteem en parterretrap zijn bekende voorbeelden van een palindroom. Je hebt zelfs hele palindroom-zinnen: ‘God, red nu ‘ns ’n underdog’; ‘Er is daar nog onraad, Sire;’ ‘Mooie zeden in Ede, zei oom’ , ‘Baas, neem een racecar, neem een Saab’, zijn daar voorbeelden van. Andere talen kennen uiteraard ook palindrooms: ‘A man, a plan, a canal: Panama.’ is een mooi Engels voorbeeld.
Palindroomdata zijn ook populaire data om op te trouwen. “Vandaag is het 2 januari 2020 oftewel 02-01-2002. Dat is wel een mooie datum maar natuurlijk niet zo mooi als die van over een maand. Dan is het 02-02-2020. Ik zou niet verbaasd zijn als er veel mensen op die datum trouwen” schreef ik een maand geleden. Ik was mijn tijd weer eens ver vooruit.
Wat ik toen echter niet voorzag, was dat er vandaag de dag sprake is van coronavirus-crisis. De Chinese overheid heeft daarom stellen die op 02-02-2020 wilden trouwen gevraagd om het huwelijk voorlopig uit te stellen.
Ook vraagt de Chinese overheid om begrafenissen kort te houden. Kleinere plakjes cake dus. De Linda berichtte ook over het uitstellen van bruiloften.
Alleen hebben die het gelijk al over een huwelijkscrisis. Hoe kan dat nou? Ze zijn nog niet eens getrouwd.
Het einde der tijden is nabij en daarmee bedoel ik niet de gevaren van klimaatverandering, een stijgende zeespiegel of een coronavirusepidemie. Nee, ik bedoel dat volgend jaar de zon uitdooft!
Gelukkig weten we al wel wiens schuld het is: Lowlands! Misschien kunnen we ze nog tegenhouden.
Vorige week vrijdag was ik in Nijmegen. De oudste dochter kreeg aan de Universiteit van Nijmegen een diploma en ik bezocht er een wc. Oké, het is een beetje raar verslag zo, maar het gaat in de verhaal over die wc. Dat was namelijk niet zo maar een wc maar een gender neutrale wc.
Alle vier de verschillende soorten genders waren er welkom.
En nu we toch bezig zijn over genders, bent u niet tevreden over uw gender, dan kunt u bij de gemeente Eindhoven terecht, tenminste als ik dit bord mag geloven.
ps. Bij Eindhoven heb je ook een beek die Gender heet maar dat is toeval.
-1-
Afgelopen vrijdag zag de politie een auto met een snelheid van 233 kilometer per uur over de A4 bij Den Haag rijden. Toen ze hem wilden aanhouden, ging de chauffeur “er snel vandoor“, aldus de omroeper van Radio West.
-2-
Donderdag speelden wij (Kowet) voor de beker tegen IJsslmeervogels. Normaal gesproken is IJsselmeervogels uit altijd lastig, maar deze keer was het een makkie. We wonnen na verlenging en 18 strafschoppen. Onze doelman Hobie Verhulst stopte in deze strafstroppenserie liefst drie strafschoppen en schoot vervolgens zelf de beslissende strafschop binnen.
Zondag speelde we tegen NAC thuis. Een paar supporters wilden Verhulst eren en hadden een spandoek voor hem gemaakt met de tekst ‘Hobie Held.’ Daarmee holden ze over de tribune. Jammer alleen dat ze het spandoek op zijn kop hielden. Kijk, dat is weer typisch iets voor mijn cluppie.
Hobie Held en zijn spandoek.
Tot zover het regionieuws van vandaag.
Nog even terugkomend op het Kowet van 100 jaar geleden. Het laatste wat we gisteren zagen was dat het Kowet-terrein onder water stond.
Inmiddels heeft Kowet 100 weer een aantal nieuwe tweets geplaatst en wat ik al vreesde is gebeurd, de wedstrijd van zondag is afgelast.
Maar wat veel erger is, is dat het directiegebouw en de kleedkamers zijn weggedreven.
Iedereen wordt verzocht om er naar uit te kijken.
De eerstvolgende stad stroomafwaarts aan de IJssel is Zwolle. Ai! We zullen de komende tijd eens in de gaten houden of een club uit die stad opeens nieuwe kleedkamers heeft.
Voor wie wil weten hoe dit allemaal afloopt, zou ik zeggen, volg het twitteraccount van Kowet 100.
Op dit blog ga ik van nu af aan weer verder met de waan van de dag. Immers ook over deze tijd valt genoeg te melden. Eén voorbeeldje alvast.
Je kan beter geen wethouder in Den Helder worden. Het betaalt erg slecht.
1. Gelezen op een bord bij een terrasje in Amsterdam: ‘Als u drinkt om te vergeten, wilt u dan vooraf afrekenen’
2. Gelezen een levensreddend verhaal op het twitteraccount van Taalvoutjes
3. Gelezen op een boekenlegger: ‘Een tweede druk is veel zeldzamer’.
Dat laatste kan ik beamen. Van mijn vijf boeken hebben er vier nooit een tweede druk gehaald. Het hangt natuurlijk ook af van de grootte van de eerste oplage . Van ‘Het Nutteloze Kennisparadijs’ liet de uitgever er 2500 stuks drukken. Er werden er 1500 van verkocht. De overige 1000 verdwenen naar De Slegte. Daar was het een groot succes. Het haalde zelfs de eigen top 10 van De Slegte van best verkopende boeken aldaar. Was de eerste druk beperkt tot 500 exemplaren dan had het boek een tweede of misschien wel een derde druk gehad.
Alleen ‘De Titanic’ uit 2012 kent meerdere drukken. Wat heet, we zijn nu al ruim over de duizend drukken heen. Dat komt omdat het een ‘print on demand’ boek is. Elke keer als een toekomstige lezer het via de boekhandel of via internet bestelt, dan wordt het apart gedrukt en daarna afgeleverd.
Al meer dan 1000 keer herdrukt!
Aart Staartjes is overleden. Hij bezweek gisteren aan de gevolgen van een verkeersongeluk in Leeuwarden. Het gebeurde op zo’n 100 meter afstand van het huis van mijn schoonzus en zwager, maar ze hadden van het ongeluk niks meegekregen.
Er zijn van die mensen die je al heel lang ‘kent’ van de televisie. Aart Staartjes was zo’n iemand. In mijn geval al meer dan vijftig jaar. De eerste keer dat ik hem op de televisie zag, was in de jaren zestig. We waren net van Apeldoorn naar Diepenveen verhuisd. In Apeldoorn had ik een paar jaar op zondagsschool gezeten, maar in Diepenveen hoefde dat niet meer. Mijn ouders lieten mij toen zelf de keuze of ik nog naar de zondagsschool wilde of niet. Dat was een makkelijke keuze. Ik had al genoeg verhalen uit de bijbel gehoord. Ik ging liever tv kijken en voetballen met vriendjes.
De allereerste zondag dat ik niet naar de zondagsschool hoefde, zette ik de televisie aan. Daar verscheen Aart Staartjes in beeld. ’Woord voor woord’ heette het programma. Hij vertelde verhalen uit de bijbel. Had ik weer. Dan maar naar buiten om te voetballen.
Aart Staartjes ten tijde van ‘Woord voor Woord’
Daarna scheidden onze wegen zich gedurende lange tijd. Ik werd ouder en Aart Staartjes ging vooral kinderprogramma’s maken zoals de Stratemakeropzeeshow, De film van Ome Willem, J.J. de Bom voorheen de Kindervriend en het Klokhuis, allemaal kinder-programma’s die ik dus niet keek. Vanaf 1984 was hij te zien als meneer Aart in Sesamstraat. Ook regisseerde en presenteerde hij de intocht van Sint Nicolaas. Hij zou dat laatste meer dan twintig jaar doen.
Aart Staartjes achter op de fiets bij Joost Prinssen en Wieteke van Dort in De Stratemakeropzeeshow in 1973; foto Beeld en Geluid.
In de jaren negentig kregen Marianne en ik twee dochters en daar kwam meneer Aart weer in mijn leven. Dit dankzij Sesamstraat en de Sinterklaasintochten die ik samen met de dochters keek. Heel vaak zagen we hem mopperend op een bankje zitten.
Meneer Aart in Sesamstraat. Beeld afkomstig uit een filmpje op YouTube.
Maar nu is hij dus overleden. Allerlei nieuwsmedia, en ik dus ook, herdenken hem op hun eigen manier. Zo plaatste de site van de Volkskrant opnieuw een interview dat ze met hem in 2017 hadden. In dat interview vertelt hij onder andere dat hij met zijn dochter al meer dan dertig jaar geen contact had en dat hij haar twee kinderen nog nooit heeft gezien. Dat had onder andere te maken met een ruzie die hij met zijn schoonzoon had. Uit het interview:
‘Dat heeft met haar man te maken, een man die ooit Pino speelde in Sesamstraat, toen ik daar redacteur was. Bij een filmproductie van mij had hij Saskia, mijn dochter, ontmoet en ze kregen verkering. Een paar jaar later werd hij ontslagen, omdat hij weigerde de aanwijzingen van de regisseur op te volgen. Hij speelde een scène met Piet Hendriks, toen de opa van Sesamstraat. Het was net in de periode dat ik als redacteur Sesamstraat wilde moderniseren – de regisseur was de baas, niet de acteurs. Maar toen de regisseur zei dat Piet en Pino van plaats moesten ruilen, weigerden ze dat. Ze waren allebei hun baan kwijt. Via mij probeerde die man in Pino zijn baan terug te krijgen, maar ik heb hem niet geholpen. Dat heeft hem erg gekwetst, denk ik. Door mijn dochter tegen mij op te zetten, heeft hij me dat betaald gezet. Hij zei: als je niet meewerkt, krijg je je kleinkinderen nooit te zien. En ik heb ze inderdaad nooit mogen zien.’
Dit is natuurlijk maar één kant van het verhaal, maar het is triest. Niet alleen voor Aart Staartjes maar ook voor die kleinkinderen. Ik vraag me bijvoorbeeld af of die kinderen bij het kijken naar Sesamstraat of de Sinterklaasintocht wisten dat meneer Aart hun opa was.
Ik heb gisteren ook twee keer moeten lachen. De eerste keer was tijdens een tv-interview dat de EO gisterenavond naar aanleiding van het overlijden van Aart Staartjes herhaalde. Tijs van den Brink interviewde hem in een aflevering uit de reeks ‘Adieu God’ over zijn relatie met religie. In het programma vroeg hij hoe Aart Staartjes zijn toenmalige huwelijksproblemen met zijn vrouw had aangepakt. Hij keek bij het stellen van die vraag met een gezicht waarop af viel te lezen dat hij verwachtte dat God hierbij een grote rol had gespeeld, maar Aart Staartjes antwoordde broodnuchter: “We zijn gaan scheiden.”
De tweede keer dat ik moest lachten was toen ik op de Wikipedia opzocht wie de stem van Tommy was in Sesamstraat. In het interview van Aart Staartjes met de Volkskrant kwam namelijk dit stukje over de liedjes in Sesamstraat voor: “Zo’n Sesamstraat-liedje van Tommie: Dood zijn duurt zo lang. Die titel alleen al. En dan met dat stemmetje van ‘m. Och. Dat-ie zingt dat hij het zal missen als hij niet meer hoog op de schommel kan zitten. Dat ontróért je”
De Wikipedia bevat een aparte pagina over Tommy uit Sesamstraat. Daar staat niet alleen dat Bert Plagman al sinds 1979 de rol en de stem (“Poehee”) van Tommy voor zijn rekening neemt, maar daar valt ook het volgende te lezen:
“Aangezien de acteur zijn rechterhand gebruikt om Tommies hoofd en mond te bewegen, en zijn andere hand voor de linkerhand van de pop, is er een tweede persoon nodig die Tommies rechterhand speelt. Voorheen werd de rechterhand bewogen door Catherine van Woerden, Renée Menschaar en later door Judith Broersen. Deze drie spelen inmiddels respectievelijk Ieniemienie, Pino en Purk. Tegenwoordig wordt Tommies rechterhand bespeeld door Daphne Zandberg.”
Om die laatste zin moest ik vreselijk lachen. Ik heb nog nooit gehoord van Daphe Zandberg en ik hoop oprecht dat ze nog heel lang onder ons mag zijn, maar ik zag het ‘in memoriam’ bij haar overlijden al voor me. “Ze bespeelde langere tijd de rechterhand van Tommy.”
Enfin, Aart Staatjes is overleden. Als eerbetoon voor hem het liedje ‘Dood zijn duurt zo lang’. De muziek is van Harry Bannink, de tekst met de schitterende regels:“Het is niet fijn om dood te zijn. Soms maakt me dat een beetje bang. Het doet geen pijn om dood te zijn, maar dood zijn duurt zo lang” van Willem Wilmink.
(Op het plaatje klikken om naar het filmpje op YouTube te gaan.)
Waarschuwing: het lezen van deze blogpost kan leiden tot een ernstig geval van het ‘stuck song syndrome’.
Op de labeltjes van Pickwick thee staan sinds een jaar of drie vragen. In het kader van ‘Neem de tijd’ wil Pickwick ‘mensen inspireren om de tijd te nemen voor grote én kleine vragen die het waard zijn om gesteld te worden’.
Je kan ook zelf “een persoonlijke vraag voor een dierbare” op de theelabels laten drukken. Per week gebeurt dit meer dan 1000 keer.
Volgens dit artikeltje uit januari 2017 op de site van Douwe Egberts – de eigenaren van Pickwick – hadden drie maanden na de start van de actie al 212 mensen via een theelabeltje aan hun partner gevraagd of ze met hen wilden trouwen. (Je zou maar een dergelijke actie hebben voorbereid en je partner antwoordt op de vraag of hij/zij een kopje thee wil: “Nee, doe maar koffie.”)
Opmerkelijk was ook dat vijftien mensen de vraag kregen voorgelegd ‘Wil je met mij een kindje?‘ en voor negen mensen was die vraag al beantwoord, want die lazen: ‘Ik ben zwanger!‘
Enfin, op mijn theelabel stond vanochtend: ‘Waar ben je het meest dankbaar voor?’
Pats! Boem! “Dank u voor deze nieuwe morgen, dank u voor deze nieuwe dag.” Dank U dat ik met al mijn zorgen bij U komen mag.” Daar was hij weer. Het Danklied.
Heel lang geleden heb ik als kleine jongen een aantal jaar op een zondagsschool gezeten. Daar leerde ik niet alleen dat als je lachte onder het bidden, je drie weken van de zondagsschool werd gestuurd, maar ook het Danklied. Als je dat lied eenmaal in je geheugen hebt zitten, dan krijg je dat de rest van je leven er niet meer uit.
Het Danklied is een lied waarin God voor alles en nog wat wordt bedankt: “Dank U voor alle bloemengeuren, dank U voor ieder klein geluk, dank U voor alle held’re kleuren, dank U voor muziek.” Het gaat maar door met als kers op de taart de slotregel: “Dank U dat ik U danken mag.” Het is een echte oorkruiper. Als je zo’n liedje eenmaal in je hoofd hebt, dan krijg je het er niet meer uit.
Er is zelfs een wetenschappelijke naam voor dit fenomeen, het zogenaamde ‘stuck song syndrome’, oftewel ‘het vastgeklonken-liedjes-syndroom’. (Zie bijvoorbeeld dit artikel uit 2012). Volgens de (in 2015 overleden) Britse neuroloog Oliver Sacks wijst de eindeloze herhaling op een dwangmatig proces. ‘Het is alsof de muziek een deel van het brein heeft ontwricht. De liedjes verdwijnen wel, maar een associatie is genoeg om de jukebox weer op gang te brengen‘, aldus het artikel.
Bij mij was het theezakje van Pickwick de associatie. Nu heb ik dus weer de hele dag ‘Dank u voor deze nieuwe morgen” in gedachten. Nu schijnen er methoden te zijn om het te stoppen. Zo zou je een liedje kunnen laten verdwijnen door het in je hoofd helemaal uit te zingen. ‘Dan wordt de melodische spanning als het ware opgelost.‘ Maar dat werkt bij mij niet met het Danklied. Er is elke keer weer een nieuwe morgen die bedankt moet worden.
Een andere methode om het te stoppen is het hardop zingen van een ander liedje, bij voorkeur eentje met een langzame melodie. Het Wilhelmus schijnt een goed lied hiervoor te zijn. Dus als u vandaag iemand voorbij ziet fietsen, die luidkeels het Wilhelmus aan het zingen is, dan ben ik dat.
Maar vooralsnog zit het Danklied in mijn hoofd. Pickwick, je wordt bedankt!
Het nieuwe jaar is begonnen. Het is nu 2020. Hoe spreek je dat eigenlijk uit? Als ‘tweeduizendtwintig’, ‘tweeduizend en twintig’ of gewoon twintigtwintig? Dat laatste schijnt het meest populair te zijn.
Vandaag is het 2 januari 2020 oftewel 02-01-2002. Dat is wel een mooie datum maar natuurlijk niet zo mooi als die van over een maand. Dan is het 02-02-2020. Ik zou niet verbaasd zijn als er veel mensen op die datum trouwen. Zo waren er op 02-02-2002 ook allerlei mensen die het leuk vonden om op die datum te trouwen, onder andere dit stel.
Het is trouwens maar goed dat we een decimaal getallenstelsel hanteren en geen binair stelsel, want in zo’n stelsel zou de datum 02-02-2020 gelijk zijn aan 1-1-11111010010, niet echt een lekkere datum om te onthouden.
De vorige keer dat je zo’n mooi jaargetal had was 1919. De mensen die in dat jaar geboren zijn (onder andere mijn vader) en die nog leven (mijn vader helaas niet meer) worden dit jaar 101. Dat is ook een mooi getal.
Met een leeftijd van 101 behoor je tot ‘de eregalerij van de oude glorie’ zou Barend Barendse (een mooie naam in dit kader) zeggen. Voor wie niet weet wie Barend Barendse is – hij overleed in 1981 – , dat was een Nederlandse sportverslaggever en presentator.
Tussen 1972 en 1979 presenteerde hij iedere zaterdagmiddag op Hilversum 3 van 2 tot 4 uur een radioprogramma. Het meest populaire onderdeel hiervan was de ‘Eregalerij van de Oude Glorie. Dat waren felicitaties aan echtparen die vijftig, zestig of zeventig jaar getrouwd waren, en aan mensen die 90 of 100 jaar of ouder waren geworden. Deze kregen allemaal een plekje in de rubriek ‘Eregalerij van de Oude Glorie’.
Even tussendoor, over Barend Barendse bestaat een mooi anekdote uit zijn tijd dat hij sportverslaggever was. In 1958 gaf hij voor de radio verslag van Olympia’s Tour, een meerdaagse wielerwedstrijd door Nederland. Dit deed hij vanuit een auto die voor de renners uit reed. Zijn informatie kwam via de mobilofoon van de wagen die bij de renners reed. Vanwege de gebrekkige techniek was afgesproken dat hij niet de namen, maar de rugnummers zou doorkrijgen. Op een gegeven moment kreeg hij vanuit Hilversum te horen: “Pflimlin is gevallen”. Barend Barendse was in de veronderstelling dat het om een wielrenner ging en reageerde met “Aan namen heb ik niks, rugnummers moet ik hebben”. Het ging echter om Pflimlin de Franse premier, wiens kabinet was gevallen.
Maar goed , terug naar de mooie datums, ook 19 januari 1919 was natuurlijk een mooie datum om te trouwen, maar dat was een zondag, dus ik gok dat er in Nederland die dag niet werd getrouwd.
Zelf zijn Marianne en ik getrouwd op 26-08-1988. Niet echt een mooie dag. Om misverstanden te voorkomen, dat bedoel ik uiteraard qua datum.
Niet alleen nu maar ook 25 jaar geleden hield ik mij al bezig met allerlei nutteloze zaken. Zo hield ik in 1994, het jaar dat Marianne zwanger was van onze tweede dochter, bij wat voor namen andere ouders hun kinderen gaven. Tegenwoordig toets je daar een zoekopdracht op Google voor in, maar in 1994 ‘onderzocht’ ik dit aan de hand van de geboorteadvertenties in de Volkskrant en de zaterdagkrant van de NRC.
Begin 1995 – ik had die gegeven nu eenmaal toch – maakte ik een top tien van die verzamelde namen en stuurde ik die op naar de Volkskrant. Om de kans op plaatsing van mijn brief wat te vergroten, deed ik dit namens de (niet bestaande) vereniging VIENO. Dat stond voor de Vereniging van Interessante Edoch Nutteloze Onderzoeken.
De brief kreeg een ereplaatsje op de pagina met ingezonden brieven en tot mijn grote verbazing werd ik vervolgens gebeld door liefst drie televisie-programma’s en vier radiostations met de vraag of ik bij hen in het programma wat wilde komen vertellen over de VIENO en het namenonderzoek. (Ik heb vier geleden hier een keer uitgebreid over geschreven – zie hier.)
In twee radioprogramma’s (een programma van de AVRO en eentje van de regionale omroep Utrecht) was ik te horen. De televisie-programma’s deed ik echter bewust niet. Volgens mij zou ik daar noch de kijkers noch mijzelf een plezier mee doen.
Zo was één van de tv-programma’s die belde Kopspijkers – het heette toen nog geloof ik Spijkers – van Jack Spijkerman. Dat was een erg populair satirisch programma met daarin grappige tv-filmpjes, cabaretiers die bekende mensen nadeden, een quizje met twee bekende Nederlanders die als ze een antwoord goed hadden op een spijker in een tafel mochten slaan en een onderdeel met – ik citeer nu even de Wikipedia – “voorgekookte interviews met UFO-deskundigen, helderzienden en andere makkelijke mikpunten van spot”. Dat laatste zei de redacteur die mij belde er niet bij, maar ik kende het onderdeel als trouwe kijker en mooi dus dat ik voor de eer bedankte. (Pas in 2012 zou ik als “Titanic-deskundige” – je heb nutteloze kennis of niet – in Pauw en Witteman op tv te zien. )
Van de week speelden wij met de dochters het spelletje 30-Seconds. Dat is een spelletje waar twee teams tegen elkaar spelen. Je krijgt een kaartje met vijf begrippen er op. Dat kunnen zaken zijn als namen, films, sporten, gebeurtenissen, plaatsen enzovoorts, enzovoorts. Het ene teamlid moet het begrip omschrijven, de andere moet het raden. “Land beneden Nederland” brult de ene “België” roept dan de andere dan. Je hebt 30 seconden voor elk kaartje met vijf begrippen. Voor elk goed antwoord krijg je een punt.
Op een gegeven moment was de oudste dochter aan het beurt om de omschrijvingen te verzinnen, de jongste moest raden. “Presentator Kopspijkers” zei de oudste. “Jack van Gelder” antwoordde de jongste. “Goed” zei de oudste. Wat??? Ze hadden het allebei fout maar ze hadden het begrip wel goed – er stond inderdaad Jack van Gelder op het kaartje. In plaats van een punt hadden ze een strafpunt verdiend vonden Marianne en ik, maar triomfantelijk schoven ze hun poppetje een plaatsje verder op het bord. Tja ….
Jack Spijkerman en Jack van Gelder; hoe haal je ze uit elkaar. (Foto’s WIkipedia)