Soms heb je wel eens dat je iemand ziet en dat je weet dat je die persoon eerder hebt gezien, maar dat je niet direct meer weet waar van je die persoon kent. Van de week had ik dat weer eens. Ik fietste in Den Haag over de Mauritskade toen ik deze man achter het raam zag staan. Hij stond een beetje somber naar buiten te staren.

Die kende ik ergens van, maar waar van? Ik zwaaide maar hij zwaaide niet terug. Pas veel later schoot het me te binnen wie het was. Het was Willem-Alexander. Ik neem aan dat hij me niet gezien had, anders had hij wel terug gezwaaid.

Wie altijd wel heel fanatiek naar mij zwaaide, was zijn moeder. Ik ken haar van de Buurtwhatsapp en de buurtborrel uit de tijd dat we allebei in het Bezuidenhout in Den Haag woonden. Als ze toevallig ergens in de buurt een optreden had, “verstopte” ik mij in de menigte en dan moest zij mij proberen tussen de mensen te spotten. Het was een soort spelletje dat we speelden. Als ze me dan ontwaarde, begon ze heel enthousiast te zwaaien en had zij gewonnen.  Als ze me niet kon vinden, dan had ik gewonnen. Zie hier enkele voorbeelden van de keren dat zij won.

En hier een tweetal foto’s van die keren dat ik won.

Hier speelde ze eigenlijk een beetje vals, want ze liet iemand fanatiek mee zoeken. 

Tot slot, een vriendin van mijn vrouw liep een keer over het strand bij Wassenaar toen ze een bekend gezicht op een paard voorbij zag rijden. Ze kon de persoon niet direct thuis brengen, maar misschien was het één van haar patiënten – ze was tandarts en dan zie je veel mensen in de stoel. Dus zwaaide ze. Later schoot het haar te binnen wie het was. Het was Beatrix die daar paard reed, geen patiënt overigens van haar.

Ik wil het vandaag met u over twee foto’s hebben. De eerste foto betreft een foto die verscheen op het twitter-account van ‘CIC Saudi Arabia.’ Dat is het ‘Center for International Communication Saudi Arabia’ waar alle heldendaden van de Saoedische kroonprins MBS  – dat staat niet voor ‘Murder before Supper’; dat is de titel van een Agatha Christie boek, maar voor Mohammed bin Salman  –  worden vermeld.  Het betreft deze tweet.

“Many topics were on the table…” aldus het bijschrift maar niet, zoals na navraag bleek, het net verschenen rapport van de VN over de  betrokkenheid van MBS ten aanzien van de moord op de Saoedische journalist Khashoggi, de man die hoogstwaarschijnlijk in opdracht van de kroonprins in stukken werd gehakt.  Het gesprek ging alleen over de economische positie van vrouwen.

(Bert  Wagendorp schreef vandaag hierover in de Volkskrant: ” Maar tegenover Mohammed bin Salman pleiten voor verbetering van de positie van vrouwen in zijn land is zoiets als een gesprek met de Veluwse wolf over de verbetering van de positie van schapen in zijn territorium.”)

Vanwege dit gesprek kreeg koningin Maxima de nodige kritiek te verwerken. Zo kreeg premier Rutte de vraag voorgelegd of Maxima niet “een beetje dom” was geweest om met de kroonprins in  gesprek te gaan, zo kort na het verschijnen van het rapport van de VN over de betrokkenheid van de kroonprins bij de moord.

Rutte vond van niet. Dat was een beetje dom van hem. Hij had de koningin niet in deze situatie moeten brengen maar haar het gesprek met de kroonprins met een smoesje moeten besparen. “Helaas had de koningin wat verkeerds gegeten, vermoedelijk walvisvlees, wat een Japanse kok haar, volledig buiten haar om, had voor gezet waardoor ze tijdelijk wat ongerief had en het gesprek niet kon aangaan.” Daarmee had hij haar niet alleen het gesprek met de kroonprins bespaard maar ook nog eens de Japanse walvisindustrie die sinds deze week weer commercieel op jacht is een klap toegebracht.

Maar goed, daar gaat het mij allemaal niet om. Het gaat om wat Maxima doet op de foto. Kijkt u eens goed:

Ze heeft een schrijfmap en een pen bij zich om aantekeningen te maken! Is dat niet schattig? Heeft u ooit een foto gezien van “twee wereldleiders” waarbij er eentje aantekeningen maakt? Nee toch? Maxima doet het wel. En niet alleen dat, maar kijkt u eens goed naar haar linkerhand – ze is zo te zien linkshandig. Als ik het goed zie, maar ik kan me vergissen, schrijft ze met een blauwe BIC-pen. Dat is mijn favoriete pen!  Ik wil geen kwaad woord  over Maxima meer horen.

De andere foto waar ik het over wil hebben is een foto die ene  Dean Mouhtaropoulos tijdens de Europese kampioenschappen in Minsk heeft genomen tijdens het onderdeel ritmische gymnastiek. Op de foto is Linoy Ashram uit Israël te zien die iets moeilijks met een bal doet. Ik kan er met mijn hoofd niet bij hoe ze het doet.

Nu zult u misschien zeggen ik zie helemaal geen foto, maar dat is bewust. De betreffende foto plaats ik beslist niet op mijn site. De rechten van die foto liggen namelijk bij Getty Images en dat is een organisatie die je bij wijze van spreken al een rekening sturen op het moment dat je alleen nog maar aan ze denkt. U kunt de foto echter wel zien op de site van de BBC en wel in hun wekelijks overzicht  van de tien opvallendste sportfoto’s. Zie deze link: https://www.bbc.com/sport/48817968 en dan helemaal naar onderen scrollen.

Ik zal wel iets over het hoofd zien, maar ik mis een lichaamsdeel.

Voordat ik met mijn blogpost van vandaag begin, eerst even dit: “Zoek je op internet een leuke plek, ga dan naar de site van Martin van Neck!” Oké, dat staat genoteerd, nu over naar de blogpost van vandaag.

Tot de kiepkerels die in de eerste helft van de negentiende eeuw naar Nederland kwamen – zie de blogpost van gisteren – behoorde ook Anton Sinkel. In 1822 kocht hij aan de Nieuwedijk in Amsterdam een pand en begon daar zijn eerste winkel. Al spoedig volgden er meer, niet alleen in Amsterdam maar ook in Leiden, Leeuwarden, Rotterdam en Utrecht. Zijn ‘Winkel van Sinkel’ gold als het eerste warenhuis in Nederland.

Het pand van de Winkel van Sinkel in Utrecht; foto CumulusNL

 Voor zijn winkels maakte hij reclame, onder ander via het rijmpje: “In de Winkel van Sinkel is alles te koop. / Daar kan men krijgen: mandjes met vijgen, / doosjes pommade, flesjes orgeade, / hoeden en petten, en damescorsetten / drop om te snoepen en pillen om te poepen.”

Of dit versje een goede en effectieve manier van reclamemaken is, weet ik niet. Daar zal reclamemaker Diederik Koopal ongetwijfeld beter over kunnen oordelen. “Diederik wie?” zult u waarschijnlijk zeggen. Dat had ik ook. Ik had nog nooit van de man gehoord maar hij was onlangs te  gast in ‘College tour’ met Matthijs van Nieuwkerk.

Diederik Koopal is een grootheid in de Nederlandse reclamewereld. Hij is onder andere de man achter de Harry Piekema reclames van Albert Heijn, reclames voor Heineken en de Rolo reclame. Met die laatste reclame “Bedenk goed wat je met je laatste Rolo doet” heeft hij veel prijzen gewonnen.

Op de afbeelding klikken om naar het filmpje op YouTube te gaan. Overigens vertelde Koopal tussen neus en lippen door dat het een juniorteam van het bureau was dat met het idee van het olifantje op de proppen kwam. Maar alles was teamwork, zei Koopal.

Zelf heb ik tijdens mijn studententijd in de zeventiger jaren even overwogen om ook in de reclamewereld te gaan. Ik twijfelde een beetje over mijn studie Toegepaste Wiskunde en zag in de krant een gezamenlijke advertentie staan van de grootste vijftien Nederlandse reclamebureaus. Ze waren allemaal op zoek naar “nieuw talent” en hadden gekozen voor een gezamenlijke aanpak.

Je mocht een brief schrijven en moest deze naar een bepaald adres sturen. De brieven werden vervolgens  (ongeopend) verdeeld over de vijftien bureaus. Je wist dus niet waar jouw brief belandde en bij welk bureau je solliciteerde. Dat leek de reclamebureaus een leuk idee.

Waarom zou je eigenlijk maar één brief sturen vroeg de wiskundige in mij zich direct af. Ik rekende uit wat de kans was  – in het geval dat ik bijvoorbeeld vijf brieven zou sturen en dat deze random verdeeld zouden worden – dat geen enkel bureau twee of meer brieven van mij toebedeeld zou krijgen. Die kans was 47%, best hoog vond ik.

(De eerste brief mag uiteraard bij elk bureau belanden, de tweede bij 14 van de 15 bureaus maar niet bij het bureau van de eerste brief. De derde brief mag niet bij de eerste twee bureaus belanden enzovoorts, enzovoorts. Als je dus vijf brieven zou versturen dan was de kans dat de vijf brieven bij vijf verschillende bureaus zouden belanden gelijk aan (15/15*14/15*13/15*12/15*11/15) *100% = 47%. Hoe meer brieven je stuurt hoe kleiner dit percentage wordt. Bij het versturen van bijvoorbeeld acht brieven bedraagt dit percentage nog maar tien procent. En als je vijftien brieven zou sturen dan is de kans dat elk van de vijftien bureaus precies één brief zou ontvangen maar 0,003%.)

Ik besloot om het experiment te doen. Ik stuurde met een tussenperiode van telkens een dag vijf (exacte gelijke) brieven, waarin ik het product ‘Martin van Neck’ aanprees, naar het opgegeven adres en wachtte af. Na een tijdje kreeg ik vijf antwoorden van vijf verschillende bureaus, vier uit Amsterdam, eentje uit Rotterdam. Ik werd tot mijn verrassing vier keer uitgenodigd voor een gesprek, van één bureau kreeg ik een afwijzing.

Als eerste ging ik bij een bureau in Amsterdam op bezoek. Ze zaten in een luxueus kantoorpand. Ik werd ontvangen door twee mannen. De eerste man, gekleed in een snel pak, was degene die het contact met de klanten  had, de andere, wat minder formeel gekleed, behoorde tot het ‘creative team’. De snelle man vertelde iets over het bureau – ze waren laatst nog met een heel team naar een tropisch eiland geweest voor een reclame; hij probeerde overduidelijk zijn bureau ‘te verkopen’ – en daarna ging het over het product ‘Martin van Neck’.

De man vroeg onder andere wat ik zou doen als een frisdrankfabrikant met een nieuwe smaak aan kwam. Wat zou ik doen om het product in de markt te zetten? Ik antwoordde dat ik die vraag aan tien sollicitanten zou stellen en de antwoorden zou noteren. Daar zou vast wel een goed idee tussen zitten. ‘Grapje’ zei ik nog, maar hij viel niet erg goed.

Toen hij later ook nog vroeg of ik bezwaar had om reclame te maken voor bepaalde producten zoals sigaretten – ja dus – concludeerde ik dat de combinatie Martin en de reclamewereld geen ‘match made in heaven’ was. Het was niet mijn wereld. Thuis gekomen zegde ik de andere bureaus af.

Uiteindelijk heb ik mijn kandidaatsstudie Toegepaste Wiskunde afgemaakt en daarna Bedrijfskunde gedaan.

En oh ja, ‘De site van Martin van Neck, die is niet gek!’ (Had ik al gezegd dat de reclamewereld niets voor mij is?)