Soms heb je wel eens dat je iemand ziet en dat je weet dat je die persoon eerder hebt gezien, maar dat je niet direct meer weet waar van je die persoon kent. Van de week had ik dat weer eens. Ik fietste in Den Haag over de Mauritskade toen ik deze man achter het raam zag staan. Hij stond een beetje somber naar buiten te staren.

Die kende ik ergens van, maar waar van? Ik zwaaide maar hij zwaaide niet terug. Pas veel later schoot het me te binnen wie het was. Het was Willem-Alexander. Ik neem aan dat hij me niet gezien had, anders had hij wel terug gezwaaid.

Wie altijd wel heel fanatiek naar mij zwaaide, was zijn moeder. Ik ken haar van de Buurtwhatsapp en de buurtborrel uit de tijd dat we allebei in het Bezuidenhout in Den Haag woonden. Als ze toevallig ergens in de buurt een optreden had, “verstopte” ik mij in de menigte en dan moest zij mij proberen tussen de mensen te spotten. Het was een soort spelletje dat we speelden. Als ze me dan ontwaarde, begon ze heel enthousiast te zwaaien en had zij gewonnen.  Als ze me niet kon vinden, dan had ik gewonnen. Zie hier enkele voorbeelden van de keren dat zij won.

En hier een tweetal foto’s van die keren dat ik won.

Hier speelde ze eigenlijk een beetje vals, want ze liet iemand fanatiek mee zoeken. 

Tot slot, een vriendin van mijn vrouw liep een keer over het strand bij Wassenaar toen ze een bekend gezicht op een paard voorbij zag rijden. Ze kon de persoon niet direct thuis brengen, maar misschien was het één van haar patiënten – ze was tandarts en dan zie je veel mensen in de stoel. Dus zwaaide ze. Later schoot het haar te binnen wie het was. Het was Beatrix die daar paard reed, geen patiënt overigens van haar.