Halverwege de jaren negentig liep ik een keer over de Beatrixlaan in Den Haag van het KPN-gebouw naar de tramhalte, toen ik aan de overkant iemand zag komen aanlopen die ik kende. Ik kon niet direct op zijn naam komen, maar ik wist zeker dat ik hem kende. Ik zwaaide en de persoon zwaaide enthousiast terug.  Pas bij de tramhalte wist ik opeens wie het was. Het was Ben Verwaayen. In die tijd de hoogste baas van KPN Telecom. Was ik hem op kantoor tegen gekomen, dan had ik direct de link gelegd, maar op straat, buiten zijn ‘natuurlijke habitat’, herkende ik hem niet direct.

Dit is Ben Verwaayen in 1972 tijdens zijn militaire diensttijd. In deze habitat had ik hem zeker niet herkend.

Dit is Verwaayen op het World Economic Forum in 2007

Een vriendin van mijn vrouw overkwam een keer hetzelfde, niet met Verwaayen maar met iemand anders. Ze wandelde een keer op het strand tussen Den Haag en Wassenaar, toen er een vrouw op een paard kwam aanrijden. Ze dacht die ken ik ergens van maar kon niet op de naam komen. Nu was zij tandarts. Misschien was het één van haar patiënten, dus zwaaide ze en de vrouw zwaaide terug. Even later wist ze opeens wie het was. Het was geen patiënt van haar maar koningin Beatrix.

augustus 1989: Koningin Beatrix en Prins Claus te paard onder toeziend oog van hun zonen. foto Nationaal Archief.

Terugkomend op Ben Verwaayen, in tegenstelling tot Wim Dik – zie gisteren – was Verwaayen wel populair bij het personeel. Verwaayen was ook veel aardiger. Zo groette hij ’s morgens (zie eveneens gisteren) wel iedereen bij de lift in de kelder, en als de lift kwam, keek hij altijd of er nog iemand aan kwam lopen die ook mee wilde. Zelfs als zo’n persoon nog niet door de draaideur van het gebouw was, hield hij de lift tegen en wachtte totdat de persoon het gebouw binnen was.

Op een dag stonden Verwaayen en ik met zijn tweetjes in de kelder van het gebouw te wachten op de lift. Toen deze kwam en de deuren open gingen, zagen we tot onze verbazing iets onverwachts in de lift staan.

Het was een verlaten koffiekarretje met daarop een paar potten met dampende koffie. Waarschijnlijk had ergens één van de dames van de kantine het wagentje in de lift gezet, maar was daarna zelf te laat in de lift gestapt en had de lift met haar karretje zien vertrekken.

Ben Verwaayen en ik stapten in en ik zei tegen hem dat ik het karretje wel terug zou brengen naar de kantine. “Nee hoor,” antwoordde Verwaayen. “Laat mij dat maar doen. U kunt uw tijd vast veel nuttiger doorbrengen dan ik.”  Op de begane grond stopten we en daar liep Ben Verwaayen met het koffiekarretje op weg naar de kantine.  Volgens mij vond hij het stiekem wel leuk om te doen.