De oudste dochter gaat met haar vriend samenwonen. Ze hebben een etage in Rotterdam gehuurd. Mooi, denken de ouders dan. Dan kan er eindelijk wat van haar spullen het huis uit. Nou mooi niet, er komen juist weer allerlei spullen terug uit haar studentenkamer. Is geen ruimte voor op de etage, zegt ze. Zijn we mooi klaar mee.

Dat betekent opruimen in ons huis. Eén van de zaken die we daarbij tegenkomen is de oude lege handtas van Marianne haar moeder. (Ze overleed in 2008.) We kijken nog even voor de zekerheid in de tas. In een vakje blijken nog twee krantenknipsels uit de Telegraaf – de krant die mijn schoonouders lazen; wij lezen De Volkskrant – te zitten.  Het ene knipsel betreft de boeken top tien van 22 juli 2000. Ik herken het handschrift van mijn schoonmoeder.

Dit waren de tien best verkopende boeken van dat moment.

Ik vermoed dat ze één van de boeken uit deze top tien heeft willen kopen. Het staat me bij dat ze ‘De eeuw van mijn vader’ van Geert Mak in huis hadden. Dus misschien was dat het. Het andere krantenknipsel, het is van 21 maart 1998, is een ‘Scheurkalender’ uitspraak van ene Alb Guinon.

“Er zijn mensen die, in plaats van te luisteren naar wat men tegen hen zegt, reeds luisteren naar hetgeen zij zelf gaan zeggen.”

Geen idee waarom ze die uitspraak tien jaar lang in haar handtas heeft bewaard. Misschien heeft ze het krantenknipsel van iemand anders gekregen, het in haar tas gestopt en is het vervolgens al die tijd daar blijven zitten. Twintig jaar zelfs nu al, want het heeft er ook nog eens tien jaar na haar overlijden ingezeten. Maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat ze het zelf heeft uitgeknipt en al die tijd heeft bewaard.

Mijn vader had ook zoiets. Hij overleed in 1985  op 65-jarige leeftijd nadat hij was aangereden door een auto die geen voorrang verleende. Na zijn overlijden ruimden we zijn portefeuille leeg. Er zat een ‘bewijs van zwemvaardigheid’ in dat hij eind jaren twintig als kind had gekregen. Het verfomfaaide enigszins gescheurde papiertje had hij dus bijna zestig jaar met zich meegedragen. “Meneer heeft u wel een bewijs van zwemvaardigheid?” Mijn vader was voorbereid op die vraag. “Jazeker, zie hier.”

Zelf heb ik niet van die oude dingen in mijn portemonnee, op één ding na, dat is een donorverklaring uitgegeven door het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Volgens het kaartje is het geldig vanaf 10-08-1998. Dat zit dus ook al zo’n twintig jaar in mijn portemonnee. Maar verder vliegen de andere zaken heel snel mijn portemonnee uit, vooral het geld.