Afgelopen vrijdag liep ik met iemand, waarvan ik op haar verzoek niet zal zeggen wie dat was – en die beslist niet op mijn jongste dochter leek – naar de stad. Opeens schrok ze en zei ze: “Ik ben mijn OV-chipkaart kwijt”. Ze had hem los in haar broekzak zitten, samen met haar mobiel en toen ze deze ergens onderweg uit haar broekzak haalde om even iets belangrijks te kunnen bekijken op de sociale media – dat deed deze persoon net zoals mijn jongste dochter vaak – moest de kaart uit haar broekzak zijn gevallen.
Als het mijn jongste dochter zou zijn geweest die dit overkomen was, dan zou ik gezegd hebben: “Hoe vaak heb ik je niet gewaarschuwd dat je voorzichtiger met die kaart moet omgaan.”
We liepen dezelfde route weer terug naar huis ondertussen kijkend of we tussen de gele boomblaadjes op de grond een gele persoonlijke OV-Chipkaart zagen liggen met een pasfoto die beslist niet leek op die van mijn jongste dochter. We zagen hem nergens liggen. Thuisgekomen keek ik alvast even op internet hoe je zo’n kaart moest blokkeren en een nieuwe kon aanvragen. Ik had gelijk al visioenen van iemand die de kaart had gevonden en daar direct gigantisch misbruik van ging maken. Helemaal naar Groningen reizen en zo, maar de persoon die de kaart had verloren, en die net als mijn jongste dochter studente was en een studentenreisproduct op haar kaart had staan, maakte zich daar niet zo druk over. “Ik heb vandaag gratis reizen” zei ze.
Station Groningen; mogelijke eindbestemming van een misbruiker van de kaart; Foto Wutsje; WIkipedia
We pakten de fiets om naar de stad te gaan. We fietsten grotendeels de route over de stoep naar de stad – “Opzij wandelaars!” – om te kijken of we de kaart toch nog ergens zagen liggen, maar de zoektocht was tevergeefs. Toen we even stil stonden, pakte de persoon die haar kaart verloren was en er heel anders uit ziet dan mijn jongste dochter haar mobiel en keek even op Facebook. Ze had een berichtje. Een jongeman die bij Aegon werkte had de kaart vlakbij hun kantoor gevonden. Hij had op Facebook de naam die op de kaart stond – beslist een heel andere naam dan die van mijn jongste dochter – opgezocht, de profielfoto vergeleken en haar een berichtje gestuurd met de vraag of zij soms haar OV-Chipkaart had verloren. “Jaaaaa” antwoordde ze en even later stonden we voor het hoofdkantoor van Aegon en kwam een aardige jongeman met haar kaart naar buiten. Binnen anderhalf uur had ze dankzij Facebook en een eerlijke vinder de verloren kaart weer terug in haar bezit.
Jammer dat mijn jongste dochter er niet bij was. Het zou een leerzaam lesje voor haar zijn geweest om wat voorzichtiger met haar OV-chipkaart om te gaan.