Een kennis van ons werkte vroeger voor een bedrijf dat de vliegtuigmaaltijden voor Martinair verzorgde. Op een goede dag, hoewel voor hem eigenlijk een slechte dag, vloog de directeur van het bedrijf met Martinair naar Canada, toen mensen aan boord gingen klagen over het toetje: een mousse. Ze vonden het niet lekker smaken. Iemand van Martinair herkende de directeur en vroeg wat hij van het toetje vond. De man nam een grote hap, proefde zeep en sprak toen de legendarische  woorden “Mmmm, lekker!”

Bij een tussenlanding stuurde hij onmiddellijk een fax naar het bedrijf dat ze direct moesten uitzoeken wat er aan de hand was en er iets aan moesten doen. Het bleek dat de mousse bestond uit twee ingrediënten die allebei goed smaakten. Samen smaakten ze ook goed, maar na een paar uur, als ze al door alle controles heen waren, en alle smaaktesten hadden doorstaan, gingen twee enzymen in het toetje met elkaar reageren waardoor het naar zeep ging smaken

Januari 1932; productieproces van een vliegtuigtoetje; foto Nationaal Archief; fotograaf Willem van de Poll

Wat volgde was een gigantische logistieke operatie. Er moest voor de komende vluchten direct een ander toetje komen. Het werd een mini-appeltaartje. Op Schiphol moesten alle al klaarstaande vliegtuigmaaltijden één voor één open gebroken worden om de mousse te vervangen door het appeltaartje. Maar het lukte, binnen een paar uur was de mousse overal vervangen .

Moraal van het verhaal: als u in het vliegtuig zit en u vindt het toetje niet lekker, maar iemand anders zegt “Mmmm, lekker!”, vraag dan even waar hij werkt.