Zo’n twee weken geleden zaten er opeens twee uilen in onze boom. Ze zaten er de hele dag om pas in de avondschemering weg te vliegen. De volgende dag zaten ze er weer. De dag erna zat echter nog maar eentje, de andere was nergens te zien.

De oudste dochter die die dag toevallig op bezoek was, vond dat de uil die er nog zat een naam moest hebben en na lang nadenken kwam ze tot Roekoe. “Dat is het geluid dat een duif maakt” sputterde ik tegen. (Voor het geval dat u zich nu afvraagt hoe oud is die oudste dochter, die is dus al 25 jaar. ) Maar goed, dat deed er niet toe, het werd Roekoe.

Blijkbaar vond Roekoe die naam niks, want de rest van de week kwam hij (of is het een zij; hoe zie je dat bij uilen?) niet meer opdagen. En ook de week er op niet. Maar vier dagen geleden zat hij er opeens weer. En deze keer wederom in gezelschap van zijn maatje.

Te flauw voor woorden, maar deze zit inderdaad een uiltje te knappen.

Nummer twee moest nu natuurlijk ook een naam krijgen. Ik dacht er over na en stuurde toen vol trots zijn naam via What’sApp naar de familie: ‘Koerier’.  Ok, dat was niet de naam die ik oorspronkelijk had bedacht. Ik had ‘Koeroe’  bedacht. Roekoe en Koeroe.  Maar toen ik Koeroe intypte, maakte de autocorrectie er ‘Koerier’ van en voordat ik dat door had, had ik al op de verzendknop gedrukt. Roekoe en Koerier heten dus nu de twee uilen die overdag onze boom gebruiken om uit te rusten van hun nachtelijke avonturen.

De dag erna zaten Roekoe en Koerier wederom in de  boom en ik begon ze al een beetje als vaste huisgenoten te zien. Omgekeerd was dat echter nog niet het geval, want toen ik eergisteren in de ochtendschemering naar de garage liep om aldaar het brood uit de vriezer te halen, kwam Roekoe (of was het Koerier?) net toevallig aanvliegen, waarschijnlijk op weg naar zijn plekje in de boom. Hij zag mij lopen, schrok en vloog toen met een grote bocht weg.

Sindsdien is het geen uiltje aan de lucht hier.