De goede lezers zal het misschien zijn opgevallen dat ik hier een paar maanden weg ben geweest. Komt omdat ik druk doende was met schrijversactiviteiten. Laten we beginnen met het positieve schrijversnieuws. Ik sta weer met “een verhaal” in Hard Gras, in nummer 141 deze keer dat begin december is verschenen. Nou ja, verhaal, eigenlijk is het een soort fotorapportage.
Ik heb namelijk op de site van het Nationaal Archief gezocht naar de meest interessante foto’s van voetballers op Schiphol (en soms daarbuiten) en heb bij elk van die foto’s een korte toelichting geschreven. Een voorbeeld van zo’n foto genomen op Schiphol:
Ik neem aan dat ik niet hoef te zeggen wiens gezin hier in 1977 op Schiphol rondloopt. Nog een voorbeeldje, deze keer van een foto genomen in Groningen in 1959.
We zien hier hoe op 3 juni 1959 de achttienjarige Pelé een spelletje kaart speelt in een hotel in Groningen. De plaatselijke jeugd staat met hun neuzen tegen het raam gedrukt om er maar niets van te missen.
Dat het kaft van Hard Gras gebaseerd is op mijn verhaal, maakt het natuurlijk extra leuk. Eerder was dat ook het geval bij een verhaal van mij in Hard Gras nr. 87, dit verhaal verscheen in december 2012 over de strafzaak Johan Cruijff (hij was in november 1966, als eerste Nederlands international ooit, het veld uit gestuurd) en ook het kaft van Hard Gras nr. 116, verschenen in oktober 2017, was gebaseerd op een verhaal van mij (over een vrij onbekende voetballer die op de hoes van de Sergeant Pepper elpee van de Beatles stond.)
Er is nu in totaal elf keer een verhaal van mij in Hard Gras, een literair voetbaltijdschrift van Henk Spaan, Matthijs van Nieuwkerk en Hugo Borst, opgenomen: twee keer als lezerspost en negen keer als “medewerkersverhaal”.
Maar nu het minder goede schrijversnieuws, wellicht was het u opgevallen dat de verhalen van mijn serie over de mensen achter de computer van mijn site waren verdwenen. Dat had twee redenen. De eerste reden was dat ik ze wilde herschrijven. Ze moesten wat anders vond ik, wat minder “wetenschappelijk”, wat meer human interest-achtig. De tweede reden was dat het mij een goed idee leek om de nog ontbrekende verhalen eindelijk ook eens te schrijven en dan van al die verhalen samen een mooi boek te maken. Ik stuurde mijn uitgeverij, waarvan ik niet zal zeggen welke dat is, omdat het Atlas-Contact is, een voorstel hiertoe.
Die uitgever van mij, die boft maar met mij, dacht ik nog, maar ik echter niet met hen, want na drie maanden kreeg ik dit mailtje terug van Atlas: ” Eindelijk een antwoord, maar geen positief antwoord ben ik bang. We hebben naar je manuscript gekeken, en hoewel we de insteek leuk vinden, hebben we toch het gevoel dat het commercieel voor ons helaas niet haalbaar is“.
Wat? Niet commercieel haalbaar? Wat is dat voor een onzin. Sinds wanneer is dat een reden om wel of niet een boek uit te geven. Maar enfin, voor u is dit eigenlijk allemaal goed nieuws, want ik heb besloten om de herschreven stukken en al die nieuw geschreven stukken op mijn site te zetten, waar u ze dus gratis en voor niets – oké, dat is dubbelop – kan lezen. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer er van.
De komende tijd zal ik ze er op zetten. De eerste twee staan er inmiddels al.