Bij het opruimen van een kastje kwam ik opeens een ‘oepsblad’ tegen. Oeps, dat is uit een ver verleden. Het jaar 2000? Ik moet toch vaker opruimen. Een ‘oepsblad’ was iets dat de kinderen wel eens op de basisschool moesten invullen als ze een “oeps” hadden gedaan. Hoewel, was het wel de school? Misschien zou het ook wel de naschoolse opvang geweest kunnen zijn die met oepsbladen werkte. Ik weet het echt niet meer. Oeps, dat is niet best.

Het terug gevonden oepsblad helpt niet om de vraag te beantwoorden of het de school of de naschoolse opvang was die met oepsbladen werkte. Het is namelijk geen oepsblad van één van de dochters maar van oma, de moeder van Marianne. Blijkbaar had één van de kleinkinderen een oepsblad voor oma gemaakt waarop zij een “oeps” moest schrijven. Zie hier het oepsblad van oma.

“Toen Oma heel jong was (7 jaar) heeft ze op één dag 3 keer in de hoek gestaan. Oma had een grote mond gehad. Het is nooit meer gebeurd. Goed he?”

Oma staat tweede van links; tweede van rechts haar jongere zusje.

Ai, dat is niet best. Niet één keer, niet twee keer maar liefst drie keer op één dag in de hoek moeten staan. Daar gaat oma als rolmodel. Ok, het was 1929 en oma was nog maar zeven jaar oud maar toch. Tja, wat nu? Wat moeten we nu doen met deze biecht. #OmaOepsteToo? Oma is tien jaar geleden overleden, dus de details – waren er verzachtende omstandigheden? – kunnen we haar niet meer vragen.

Enfin het gebeurde in 1929, het zal dus wel verjaard zijn en zoals oma het zelf ook schrijft: “Het is nooit meer gebeurd.”

 p.s. Bij het opstellen van het blad maakte de dochter een schrijffout. Ze begon met ‘OP’, zag de fout, streepte de letters door en schreef alsnog het woord ‘Oeps’ goed op. Eigenlijk was dat niet nodig. Een ‘oepsblad’ voor oma dat begint met opoe dat kan natuurlijk heel goed.