Gisteren bezocht ik de nieuwjaarsreceptie van onze gemeente. Een paar jaar geleden ben ik daar ook een keer geweest, als aanhang van Marianne die daar was namens de plaatselijke afdeling van de fietsersbond. Dat was een vrij formele toestand. De burgemeester stond op een vaste plaats en er was een grote rij mensen die de burgemeester vervolgens een handje kwam geven. Toen ik aan de beurt was, duwde hij mij zo ongeveer opzij omdat hij achter mij de bekendste bouwer van onze gemeente zag staan. De burgemeester vond die man overduidelijk belangrijker – hij wist blijkbaar niet dat dé bestsellerauteur van zijn dorp voor hem stond.
1963 Nieuwjaarsreceptie Amsterdam, Burgemeester Van Hall in het Stedelijk Museum; fotocollectie Anefo; Nationaal Archief
We hebben nu een nieuwe burgemeester, voor het eerst iemand van de ChristenUnie. Ik besloot om weer eens een kijkje te nemen. Dit keer niet in de rol van aanhang, want Marianne werkte over, maar in de rol van burger. Ik moet zeggen de nieuwe burgemeester kwam prettig over. Hij en zijn vrouw liepen ontspannen door de zaal, links en rechts – fysiek bekeken; niet vanuit de politiek gezien – handjes schuddend en de beste wensen uitdelend.
Vlak voor achten werd hij door een ambtenaar aan de mouw getrokken ten teken dat het tijd was voor de speech. De burgermeester begaf zich naar een podiumpje en hield daar een mooi betoog over de roerige tijden waarin wij leven. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik maar de helft van zijn verhaal mee kreeg, want ik werd vreselijk afgeleid door de dame die naast de burgemeester stond. Om misverstanden te voorkomen – Marianne leest dit ongetwijfeld mee – dit kwam doordat ze aan ”het doventolken” was. Ze deed dit echter met zo’n vuur en passie dat ik meer naar haar zat te kijken dan dat ik naar het verhaal van de burgemeester luisterde. Toen onze nieuwe burgervader het bijvoorbeeld had over de angst die veel mensen voelden, trok ze een gezicht alsof ze in een donker steegje belaagd werd door tientallen hooligans.
(Even tussendoor, ik weet nu waarom die hooligans altijd een capuchon op hebben. Volgens mijn jongste dochter doen ze dat omdat ze het altijd koud hebben.)
Doventolken lijkt me niet makkelijk. Hoe “vertaal je” bijvoorbeeld woorden als Brexit en Trump? Bij de naam van die laatste trok ze een heel zuinig tuitmondje. En nu maar hopen voor de tolk dat er ook dove mensen in de zaal waren, want anders waren al haar inspanningen voor niets. Volgens een gemeenteraadslid dat ik na afloop sprak was er in ieder geval één doof iemand in de zaal. En nu zou ik natuurlijk makkelijk kunnen scoren, door te zeggen dat er ook een hoop politici in de zaal waren en die zijn meestal doof als ze naar de burgers luisteren, maar dat is niet zo, althans het raadslid waar ik na afloop mee sprak, kwam wel redelijk over – dat is dan ook gelijk een verwijzing naar zijn partij.
Op de nieuwjaarsbijeenkomst sprak ik ook even kort met Angelique Schipper van de Talentenloods dat het Open Podium organiseert. “Het Open Podium 12-21 is voor de jeugd om hun talenten voor het voetlicht te brengen op een breed gebied van muziek, dans, theater, schrijven, tekenen, sport, multimedia tot techniek.” aldus hun site.
Ze vertelde dat onlangs hun piano en alle geluidsapparatuur is gestolen. Daarom is er deze week een benefietavond om geld in te zamelen voor nieuwe apparatuur. Op 12 januari 2017 vindt dit gebeuren plaats in Theater Ludens in Voorburg. Bij deze reclame voor deze avond. Voor meer informatie hierover zie hun site.
Tot slot, de nieuwe burgemeester lijkt me “geen kwaje”, zoals ze dat vroeger bij ons zeiden.