De jongste dochter wilde iets leuk doen en we besloten om een bezoek aan het fotomuseum in Den Haag te brengen. Daar was een overzichtstentoonstelling te zien van Hans Eijkelboom, getiteld: ‘Identiteiten 1970-2017’. De oudste dochter wilde dat ook wel zien en dus spraken we af om elkaar voor het museum te ontmoeten. De dochters reisden vanuit Rotterdam per trein en per tram. Ik ging op de fiets.
Ik dacht: hé, een fototentoonstelling, laat ik ook eens creatief doen en op weg naar het museum onderweg wat foto’s maken. Dan kunnen de dochters zien dat hun vader ook een echte fotograaf is. Nu moet ik zeggen dat ik niet helemaal objectief ben – wij van WC-Eend adviseren WC-Eend – maar als ik mijn foto’s objectief bekijk, dan moet ik toch, eerlijk is eerlijk, zeggen: ik kan er helemaal niets van. Zie hier mijn onderweg geschoten kunstwerken:
Uit de serie: ‘In de folder leek het balkon groter’: Twee balkons voor de prijs van één.
Uit de serie: ‘Planten water geven doe je zo’: de aflevering “niet te veel”.
Uit de serie ‘Niet bij de tijd’: De klok zonder wijzers bij Den Haag Centraal Station.
Uit de serie: ‘Standbeelden op plekken waar je ze niet verwacht’: Nelson Mandela op weg naar het Omniversum.
Uit de serie: ‘overdrijven is een kunst’: “Brasserie Berlage is het mooiste plekje van Den Haag”
Uit de serie ‘Je mag hier ook niets’: borden bij het Museon.
Gezien bovenstaande foto’s is het niet te verwachten dat ik binnenkort een overzichtstentoonstelling in het fotomuseum krijg. Wie dat dus wel heeft is Hans Eijkelboom. Hij maakt geen foto’s om het mooie maar wil met zijn foto’s iets uitdrukken. Van de site van het museum:
“Voor Met mijn gezin (1973) vroeg hij moeders met twee kinderen om samen met hem op de bank te zitten voor een foto. Het resultaat is een serie ‘familiekiekjes’, die afzonderlijk authentiek ogen, maar naast elkaar tentoongesteld vragen oproepen over de inwisselbaarheid van de vader in het gezin.
Voor de serie Mooi (1979) onderzocht Eijkelboom de oordelen die buitenstaanders over elkaar hebben. Hij vroeg een willekeurige passant om op straat een ‘mooi’ iemand aan te wijzen. Daarna maakte hij een portret van de aangewezen persoon en vroeg vervolgens hem of haar hetzelfde. De serie eindigt wanneer de gefotografeerde persoon niemand kan vinden die hij mooi vindt. “
Het meest bekend is Eijkelboom van zijn foto’s waarin hij overeenkomsten laat zien in uiterlijk en gedrag van toevallige voorbijgangers. Zie hier enkele voorbeelden.
Al met al was het wel een leuke tentoonstelling. Na afloop vertrokken de dochters weer met de tram en ik op mijn fiets. Vanuit de rijdende tram maakte de oudste dochter met haar mobieltje nog deze foto van haar voorbij fietsende vader.
Uit de serie: ‘Poetry in motion’: vader op de fiets.
