In 1986 waren Marianne en ik op zomervakantie in Griekenland. We bezochten drie eilanden: Tinos, Paros en Naxos. We vlogen naar Athene en reisden verder met de veerboot. Griekenland zat nog niet in de euro, Nederland trouwens ook niet. De euro werd pas op 1 januari 1999 ingevoerd, Griekenland voegde zich twee jaar later bij de eurolanden.

In Griekenland betaalde je met drachmen. We hadden nog geen creditcard. Bij het grenswisselkantoor wisselden we in Nederland wat guldens in voor drachmen en verder hadden we eurocheques mee genomen. Deze kon je op het postkantoor verzilveren, ook in het buitenland. Koot en Bie, en ook John Cleese, maakten er reclame voor. Op Paros waren we bijna door ons voorraadje drachmen heen en zochten we een postkantoor op om een eurocheque te verzilveren

We traden het postkantoor binnen en keken onze ogen uit. Het leek wel een markplein met allerlei families, niet voor de balie maar achter de balie. Werken op het postkantoor deed je blijkbaar samen: vader, moeder, kinderen, opa en oma. Iedereen liep er rond. In een hoekje werd gekookt. Het viel nog mee dat er geen kippen en koeien liepen. Voor het verzilveren van de eurocheque moest je ruimschoots de tijd nemen. Iedereen van de familie bekeek het papiertje aandachtig, van opa tot kleinzoon. De cheque ging door vele handen. Uiteindelijk  kregen we onze drachmen en vroegen we ons af hoe in Godsnaam dit proces allemaal goed kon verlopen.

We waren dan ook niet verbaasd dat toen we terug waren in Nederland er nog geen geld was afgeschreven van onze rekening. De volgende maand gebeurde dat ook niet, evenmin als in de maanden daarop. We waren de cheque al bijna helemaal vergeten toen er opeens in januari een bedrag van onze rekening werd afgeschreven. Het was onze cheque van Paros.

Van de week waren we in een speelgoedwinkel. Achter ons bij de monopolyspellen hoorden we hoe een klant van een verkoopster uitleg kreeg over één van de spellen. “Deze heeft geen geld maar je rekent af met een pinpas”. Ze bedoelde niet de aankoop van het spel maar het spel zelf.

En monopolyspel zonder geld – “In deze moderne versie van het klassieke Monopoly spel ontvang je je geld in een handomdraai, dankzij de coole elektronische betaalautomaat en de 4 gekleurde bankpasjes” – ach, waar blijft de tijd. Ik vond het al vreselijk dat op een gegeven moment alle bedragen met een factor 100 werden verhoogd. Toen ik het als kind speelde, kostte het gewoon 2 gulden als je op Dorpsstraat, Ons Dorp kwam. Nu moet  je 200 euro pinnen.

Van een eurocheque innen op een Grieks eiland naar pinnen bij Monopoly, de tijd schrijdt voort. Enfin, zoals Heraclitus, een Griekse filosoof 2500 jaar al geleden zei: ” Niets duurt voort behalve verandering.”