Oplichterij via de telefoon

Ik wil u even waarschuwen voor de griep, de flu op zijn Engels,  specifiek voor een flu-bot. Zo worden sms-berichten genoemd die momenteel rondgaan en waarin wordt gemeld dat er een pakket naar je onderweg is. Je kan de verzendstatus van het pakket opvragen via een link. Als je op de link klikt – NIET DOEN DUS – dan wordt je verzocht een app te installeren  – HELEMAAL NIET DOEN DUS – om het pakket te volgen.

Veel Nederlanders zijn afgelopen week in deze valse sms getrapt waardoor er kwaadaardige software op hun telefoon is komen te staan. Het ministerie van Economische Zaken waarschuwt er inmiddels ook voor.

0000000000 000

Dit soort berichtjes – die van de oplichters; niet die van het Ministerie van Economische Zaken – worden al jaren door criminelen verstuurd om gegevens te ontfutselen. Die software kan onder andere sms’jes versturen zonder dat de gebruiker het weet – jouw telefoon verspreidt dan de malware verder –  het kan persoonsgegevens stelen en meekijken in je bankapps, waardoor de oplichters je inloggegevens van je bankrekening kunnen zien en/of betalingsopdrachten kunnen veranderen c.q. versturen.  Betaalvereniging Nederland zegt dat eind vorige week in 24 uur tijd  duizenden telefoons met succes zijn besmet en dat er iedere dag weer nieuwe gevallen bij komen. Uitkijken dus.

Mocht je er ingetrapt zijn en de app geïnstalleerd hebben – NOOIT ZO MAAR OP EEN LINK KLIKKEN IN EEN SMS’JE – dan moet je je toestel terug zetten naar de fabrieksinstellingen. Dit is de enige manier om van de infectie af te komen, ook al ben je dan al  je foto’s, video’s, berichten en contacten kwijt (regelmatig een back-up maken dus.)

Tot zoverre het educatieve deel van dit stukje over fraude via de telefoon, nu een vrolijk voorbeeld. Een andere fraudemethodiek die oplichters gebruiken is het sturen van een what’s-berichtje van een een “zoon” of “dochter” aan zijn ouders waarin staat dat zijn mobiel kapot is of kwijt is en dat hij nu even een ander nummer heeft. En door al het gedoe kan hij of zij niet een dringende betaling doen en of pa of ma zo vriendelijk wil zijn dat geld even voor te schieten. Ene Rien Post ontving ook zo’n ‘hoi pap dit is me nieuwe nummer’ berichtje en begon een discussie waarvan hij de screen-afbeeldingen op twitter plaatste.

0000000000 0

0000000000 1 0000000000 2 0000000000 3 0000000000 4

Alleen  dat wanhopige ‘is mama in de buurt?‘ van de oplichter is al schitterend. Maar goed, trap dus ook niet in betalingsverzoeken van zonen en dochters die opeens hun telefoon kwijt zijn.

Een korte blogpost

De Franse wetenschapper en filosoof Blaisse Pascal – hij is één van de mensen die voorkomen in mijn serie de mensen achter de computer; zie hier zijn portret –  schreef in 1657 eens aan een vriend: “Je n’ai fait celle-ci plus longue parce que je n’ai pas eu le loisir de la faire plus courte.” Voor het geval uw Frans net zo goed is als dat van mij, de (vrije) vertaling luidt: “Ik schrijf je een lange brief, want ik heb geen tijd voor een korte.” 

Hij wilde hiermee zeggen dat het kort en krachtig formuleren van iets vaak veel meer tijd kost dan wat voor je uit schrijven. Deze gedachte volgend: “Ik schrijf vandaag een korte blogpost want ik heb geen tijd voor een lange.” Oké, het is toch niet helemaal hetzelfde.

Maar goed, vandaag vier berichten die ik onlangs op twitter zag. Twee taalzaken, één levensles en één bericht waar ik heel hard om moest lachen.

Uit de categorie taalzaken

000000000 00s3cc

000000000 00s6

Uit de categorie ‘Levenslessen’.

000000000 00s5

Tot slot uit de categorie: Gewoon leuk.

000000000 00s4

Het Eurovisie Songfestival (3)

Wist u dat het Eurovisie Songfestival dit jaar in Rotterdam is gehouden? Jazeker! U ziet, dit blog doet ook aan nieuwsvoorziening. Voor het geval u het gemist heeft, hierbij in drie tweets een korte samenvatting van het festival.

000000000 00s1

000000000 00s2

000000000 00s3

Het mooiste liedje vonden wij – and this complete the results of the Dutch jury-  de inzending van Frankrijk. Die hadden een kleindochter van Edith Piaf en Jacques Brel gestuurd. Kon echt mooi zingen.

000000000 00s34(Op de afbeelding klikken om het filmpje op YouTube te zien.)

Het festival was verder vooral een visueel spektakel. Kijk maar eens naar het tussennummer van Davina Michelle – ‘The Power of Water’ tijdens de eerste halve finale.

000000000 00s11(Op de afbeelding klikken om het filmpje op YouTube te zien.)

Italië won het festival. Het was nou niet direct een liedje dat je lekker mee zingt. Maar ze zongen het wel enthousiast zullen we maar zeggen.

De beide dochters, woonachtig in Rotterdam – daar werd het songfestival gehouden; wist u dat?  – bezochten op maandagavond het festival. Dat was de juryavond van de eerste halve finale. Ze vonden het prachtig.

Ikzelf heb het songfestival niet bezocht, maar omdat ik zowel in 2018  als in 2019 een blogpost heb geschreven over het songfestival wordt ik in die kringen wel gezien en gevreesd als een echte influencer. Douze points.

Zo, nu weet u weer alles over het festival van dit jaar, dat deze keer in Rotterdam werd gehouden.

Drukte op Mars

Na het Amerikaanse karretje is er ook nu een Chinees karretje op Mars geland. Dat laatste staat nog stil maar dat van de Amerikanen is al gaan rijden. Het karretje twittert er onderweg vrolijk op los.

000000000 mars

Wat ik me nu afvraag, kijkt de camera hier voorwaarts of achterwaarts? In het eerste geval ben ik wel nieuwsgierig wie hier eerder was…..

Een grote ijsplaat (3)

Er is weer eens een groot stuk ijs van Antarctica afgebroken. Begin maart gebeurde dat ook al een keer. De grootte van die ijsplaat werd toen in de media met een ratjetoe van steden, provincies en landen vergeleken. Ik heb daar twee keer overgeschreven (zie hier en hier).

Ook nu zie je weer allerlei verschillende vergelijkingen: Parool: ‘Een gigantische ijsberg, die bijna net zo groot is als de provincies Friesland en Groningen bij elkaar, is afgescheurd van Antarctica‘;  BNN-VARA- Vroege Vogels: ‘ietwat kleiner dan de provincie Noord-Brabant’;  NRC: ‘IJsberg groter dan Mallorca breekt af van Antarctica’

Deze nieuwe ijsplaat is nog een graadje groter dan die van maart, namelijk 4320 vierkante kilometer. Het is daarmee niet alleen werelds grootste ijsberg – Titanic, here I come –  maar ook de plek waar hij is losgebroken is heel bijzonder, vlak onder Mallorca! Zie de satellietfoto die de Europese Ruimtevaartorganisatie ESA heeft gemaakt.

000000000 01ijsbergBron: ESA

Dat wordt een koude zomer op Mallorca!

Opnieuw kwaad

Hebt u dat ook wel eens? Dat u aan iets uit het verleden denkt en dat u dan opnieuw kwaad wordt op iets of iemand?

Zo kan mijn vrouw Marianne weer boos worden op de bibliothecaresse van Uithuizen van vijftig jaar geleden. Ze was toen 10 jaar oud – mijn vrouw; niet de bibliothecaresse. De bibliotheek van Uithuizen was twee middagen per week open, op dinsdag en op vrijdag. Je mocht twee leesboeken per dag lenen.

Tijdens een vakantie leende Marianne twee boeken. Thuisgekomen begon het fanatieke kind direct fanatiek te lezen – dat is twee keer fanatiek in één zin; drie keer nu al; kunt u na gaan wat een fanatieke lezer ze was; oké, vier keer fanatiek nu al; herstel vijf keer. (Ik zou zo oneindig door kunnen gaan met het woordje fanatiek; zes keer dus nu.)

Al snel had Marianne allebei de boeken uit. Ze bracht de twee boeken dezelfde middag terug en zocht vervolgens twee nieuwe boeken uit. Maar van de bibliothecaresse kreeg ze die boeken niet mee naar huis. Ze had die dag al twee boeken geleend zei de bibliothecaresse en dat was toch echt het maximum. Mijn vrouw wordt elke keer weer kwaad als ze er over vertelt.

00000000 03Goed nieuws voor de huidige lezertjes. Sinds 2020 is de bibliotheek nu ook op woensdagmiddag open.

Ik heb zoiets ook, dat ik weer kwaad kan worden op iemand van meer dan vijftig jaar geleden. In mijn geval betreft het mijn leraar wiskunde uit de derde klas van de HBS. Ik was heel goed in wiskunde. Ik begreep de stof altijd meteen, maakte het huiswerk in no-time en voor proefwerken oefende ik nooit. Ik kon het toch wel.

We kregen drie keer per schooljaar een rapport. Voor wiskunde werd elk rapportcijfer vastgesteld aan de hand van het gemiddelde van twee proefwerken. Ik had dat jaar het volgende rijtje cijfers: Voor het eerste rapport een 9 en een 10; voor het tweede rapport een 9 en en 2, en voor het derde rapport een 9,5 en een 10.

Wat onmiddellijk opvalt in dit rijtje is die ene 2. Geen idee meer waarom dat was. Misschien was ik die dag niet lekker of zo. Het paste totaal niet bij mij. Anyway, die eerste 9 en 10 leverden mij op het eerste rapport een 9 op. Die 2 en de 9 gaven bij tweede rapport het cijfer 6 -. (We kregen altijd alleen hele cijfers op het rapport, behalve als je een 5,5 stond. Als de leraar toekomst zag voor je,  dan kreeg je een 6 min.) Zelf had de leraar geen toekomst meer op school. Het was zijn laatste jaar. Hij zou na afloop van het schooljaar met pensioen gaan. In onze ogen was hij stokoud. Waarschijnlijk had hij nog meegemaakt hoe Pythagoras de stelling van Pythagoras  had ontdekt.

Bij het derde rapport hoopte ik dat de leraar mijn 9,5 en 10 naar boven zou afronden tot een 10. Maar toen hij in de klas de rapportcijfers ging voorlezen, zei hij toen hij  bij naam kwam “Martin van Neck, een acht.”

Wat? Huh? Dat moest een vergissing zijn. Na afloop van de les liep ik naar hem toe. “Meneer, ik neem aan dat u zich heeft vergist. Ik had een 9,5 en een 10,. Dan krijg ik toch een 9 of een 10?”  Hij keek in zijn boekje. “Ja, maar op je vorig rapport had je een 6 min en ik vind de stap van een 6 min naar een 9 te groot“.  Ik was verbijsterd. “Andersom doet u het wel.” stamelde ik. Dat was anders, vond hij.

Uiteindelijk kreeg ik na heel veel soebatten, waarbij ik onder andere dreigde naar de directeur te stappen – zo kwaad was ik –  toch nog een negen. En dat alleen nog maar omdat het zijn laatste jaar op school was, zei hij. Ik kan er nog kwaad om worden.

Die en dat

Gisteren was er het interview van Mathijs van Nieuwkerk met Koningin Máxima.

00000000 01

Hoewel Máxima tegenwoordig goed Nederlands spreekt, viel het me op dat ze na ruim twintig jaar in Nederland nog steeds niet het onderscheid weet tussen het gebruik van ‘die’ en ‘dat’. Zo had ze het over ‘die gevoel’.

00000000 max

Nu ben ik de laatste om hier iets van te zeggen – ik maak om de drie woorden een taalfout en spreek geen woord Spaans; zij wel – maar toch, omdat ik uit zeer betrouwbare bron – die ik uiteraard niet zal verklappen; dat heb ik Willem-Alexander beloofd – weet dat Máxima altijd dit blog leest, hierbij met een schalkse knipoog (un guiño travieso) een link naar ‘Onze Taal’ waar het gebruik van ‘deze’, ‘die’, ‘dit’ en ‘dat’ nog eens wordt uitgelegd.

00000000 02

Maar majesteit als u zegt “Hou eens op met die gezeur.” dan heeft u volkomen gelijk.

 

Promoveren

In 1964 zag ik als klein jongetje voor het eerst een wedstrijd van Go Ahead – zoals Go Ahead Eagles toen nog heette. We woonden op dat moment in Apeldoorn en samen met mijn vader en mijn broertje Harry gingen we in die tijd elke veertien dagen naar AGOVV. Deze Apeldoornse club  – tegenwoordig spelen ze bij de amateurs -speelde in de tweede divisie.

00000000 agovv1947; AGOVV – Go Ahead  (dit was ietsjes voor mijn tijd).

In 1963 promoveerde Go Ahead uit het 20 kilometer verderop gelegen Deventer voor het eerst in haar bestaan naar de eredivisie en omdat mijn vader ook wel eens clubs als Ajax en Feyenoord wilde zien voetballen, reed hij af en toe met ons op zondagmiddag van Apeldoorn naar Deventer om naar Go Ahead te gaan kijken.

Nadat mijn vader een baan als leraar in Deventer kreeg, verhuisden we in 1965 naar Diepenveen, wat pal tegen Deventer aan ligt. Vanaf dat moment gingen we naar elke thuiswedstrijd van Go Ahead. In de beginjaren hadden we nog geen seizoenkaart. Mijn vader had uitgerekend dat als je drie keer niet kwam – je zou maar ziek zijn of niet kunnen – het voordeliger was om losse kaartjes te kopen. Uiteraard misten we nooit een thuiswedstrijd en na een paar jaar kocht hij toch maar een seizoenkaart.

Eind jaren zestig ging het onder leiding van dr. František Fadrhonc heel goed met Go Ahead. In 1968 eindigden we – als het goed gaat met de club, dan spreken de fans in Deventer altijd in de ‘wij-of ‘we’ vorm; gaat het slecht dan is het ‘zij’ of’ ze’. – zelfs als derde in de Eredivisie, achter Ajax en Feyenoord maar ver voor PSV.

00000000 go ahadEen jonge Johan Cruijff in actie in Deventer. Achter de spelers is het hekje van  “het vak” te zien voor mensen met een rolstoel. Die stonden – dat is een beetje een ongelukkige woordkeuze – in die tijd gewoon aan de rand van het veld. De spelers werd verzocht de bal niet in hun vak te schoppen. 

In de jaren zeventig ging het echter minder met de club. In 1978 dreigden ze zelfs te degraderen maar dankzij de winst in een legendarische wedstrijd tegen FC Amsterdam – het was de laatste wedstrijd van de competitie, de verliezer zou degraderen –  redden we het dat seizoen.

00000000 go ahad 21978 Go Ahead heeft gescoord tegen FC Amsterdam; rechts loopt Cees van Kooten, de grote held van die wedstrijd; juichend weg.

De jaren er op ging het gelukkig weer iets beter, maar halverwege de jaren tachtig ging het bergafwaarts en na 24 jaar in de eredivisie gespeeld te hebben degradeerden ze in 1987.

Het zou vijf jaar duren voordat we weer terug naar de eredivisie promoveerden en eigenlijk was dat een toevallige promotie. In de competitie waren ze slechts als elfde geëindigd, maar omdat we onderweg toevallig een periodekampioenschap hadden gepakt, mochten we meedoen aan de nacompetitie en wonder boven wonder wonnen we die.

Ons hernieuwde verblijf in de eredivisie duurde vier jaar. In 1996 degradeerden ze opnieuw. Deze keer zou het liefst 17 jaar duren voordat we weer promoveerden. Nooit eindigden ze in die periode in de eerste divisie hoger dan de vijfde plaats, ook niet in het jaar (2013) dat we weer promoveerden, wederom dankzij de nacompetitie. Trainer was dat seizoen de huidige Ajax-trainer Erik ten Hag, die dat jaar zijn debuut maakte als hoofdtrainer in het betaalde voetbal. Zo zie je maar weer dat je het als trainer van Kowet – zo noemen de echte fans onze club –  het ver kan schoppen.

Ze zouden het twee jaar volhouden in de Eredivisie, waarna ze voor de derde keer degradeerden.  Het seizoen er op promoveerden we direct weer terug – uiteraard via de nacompetitie –  maar erg succesvol was het seizoen er op in de eredivisie niet. Ze werden kansloos laatste en ze konden weer in de eerste divisie gaan ballen.

In 2019 leek het er even op alsof we weer zouden promoveren – in de finale van de play-offs zoals de nacompetitie inmiddels heette – stonden we in de beslissende wedstrijd tegen RKC dertig seconden voor tijd nog met 4-3 voor, maar ze slaagden er toch nog in om die wedstrijd met 4-5 te verliezen.

00000000 gaDe resultaten van Go Ahead vanaf 1963. Oranje is de Eerste Divisie; Groen de Eredivisie.

Dit seizoen begonnen we weer eens met een nieuwe trainer, Kees van Wonderen, aan het roer. Hij had geluk dat er geen publiek op de tribune mocht zitten, zodat er geen kritische geluiden van de tribune klonken, want ze speelden aanvankelijk beroerd  – de trainer noemde het overigens een ‘proces’. In december stonden ze twaalfde. Vanaf januari begonnen we echter te winnen – let er even op dat ik weer van ‘ze’  naar ‘we’ ben overgegaan –  en langzaam maar zeker klommen we naar onze vertrouwde vijfde plaats, waardoor deelname aan de play-offs verzekerd was.

Dat hadden we overigens niet zo zeer aan ons aanvallers te danken – na dertig wedstrijden voerden wij de ranglijst van clubs aan die het minst vaak op het doel schoten –  maar aan onze verdediging. Onze keeper Gorter vestigde een nieuw record door uiteindelijk 25 wedstrijden zijn doel schoon te houden en onze voorstopper, de sympathieke Deventer jongen Sam Beukema – goede naam voor een voorstopper – speelde ook ‘een best partijtje’, zoals wij fans dat noemden.

Hij deed dat zelfs zo goed dat AZ hem heeft gekocht voor 9 ton. Twee jaar daarvoor voetbalde hij nog op amateurbasis bij ons. Hij kreeg daarvoor een onkostenvergoeding van 145 euro. (Per maand hoor, niet per jaar; zo slecht betalen wij ook niet.)

Het ging de tweede helft van het seizoen zelfs zo goed, dat we vijf wedstrijden voor het einde nog een kleine kans hadden op de tweede plaats –  deze is tegenwoordig ook goed voor rechtstreekse promotie – maar toen ze uit tegen de Graafschap verloren was die kans voorbij. Met nog maar vier wedstrijden te spelen stonden ze acht punten achter op De Graafschap.

De Graafschap speelde vervolgens echter twee keer gelijk, wij wonnen twee keer, waardoor de achterstand terug liep naar vier punten. Nog steeds vrij kansloos met nog maar twee wedstrijden te spelen. Als De Graafschap één van die twee wedstrijden zou winnen – uit tegen Jong Ajax of thuis tegen het laag geklasseerde Helmond Sport – dan zouden ze als tweede eindigen en promoveren. Maar zoals dat in voetbalsprookjes gaat, ze speelden twee keer gelijk en omdat WIJ  – ik schrijf het nu met hoofdletters- wel twee keer wonnen, promoveerden wij op doelsaldo .

Die promotie verliep op een speciale wijze. De laatste wedstrijd van de Graafschap werd vanwege een enorme plensbui een uur gestaakt. Het veld was door al het water onbespeelbaar. Tijdens die pauze werd er in Doetichem met man en macht geprikt. “De vaccinatiegraad moet hoog zijn” zeiden wij op het Kowet-forum.

Het gevolg van het tijdelijk staken bij de Graafschap was dat Kowet een uur eerder klaar was. Op een groot scherm van Excelsior – we hadden de uitwedstrijd tegen Excelsior moeizaam met 0-1 gewonnen; pas acht minuten voor tijd scoorden we – bekeken de spelers vervolgens  zittende op het veld hoe De Graafschap  een uur lang tevergeefs probeerde om het winnende doelpunt te maken. Ze kregen een hoop kansen, maar misten ze allemaal. In de allerlaatste minuut misten ze nog een dot van een kans, waardoor WIJ rechtstreeks promoveerden. Uiteindelijk hebben wij het hele seizoen maar acht minuten op een promotieplaats gestaan. Pieken op het juiste moment heet dat.

Dat De Graafschap het niet zou redden, was voor velen – behalve voor ons Kowet-supporters uiteraard – een grote verrassing. Ook het AD had hier geen rekening mee gehouden. Ze hadden voor de krant van zaterdag al vast een schema van de play-offs gemaakt, maar vergaten dat aan te passen. Het gevolg was dat er zaterdag een schema in de krant stond, waarin wij nog in voorkwamen. Maar zoals de bekende Go Ahead Eagles supporter Özacn Akyol (Eus) twitterde: “We komen vandaag niet opdagen!”.

00000000 adTot overmaat van ramp voor de Graafschap verloren ze de play-off wedstrijd tegen Roda JC ook nog eens met 2-3 en zijn ze uitgeschakeld voor promotie.

Wij kunnen het weer eens een jaartje in de Eredivisie proberen. Als Robben nog door gaat, dan kunnen we hem – net zoals vroeger  Cruijff, Keizer, Van Hanegem, Van der Kuijlen, Van Basten, Rijkaard, Gullit en Bergkamp  – ook een keer in Deventer in actie zien. Tot nu toe heeft hij nog niet tegen ons gespeeld. Telkens  geblesseerd. Sorry, grapje. In de tijd dat hij in de Eredivisie speelde, ploeterden wij in de Eerste Divisie. Toen wij in 2013 eindelijk promoveerden, speelde hij al in het buitenland. )

Maar goed, afwachten maar welke oude en nieuwe sterren wij komend seizoen in Deventer bij ons en bij de tegenstander kunnen bewonderen. Hopelijk weer met supporters op de tribune. Ik reken er op dat we minimaal bij de eerste drie eindigen. Je bent tenslotte supporter of niet.

De Rijks HBS in Deventer – 4

Dit is een vervolg op de Rijks HBS in Deventer -1 de Rijks HBS in Deventer -2 en de Rijks HBS in Deventer -3.

In de vierde klas van de HBS was er de schoolreis naar Parijs. Samen met een klas van de MMS in Deventer (de MMS staat voor Middelbare Meisjes School; ook dit schooltype bestaat net zoals de HBS niet meer) verbleven we in 1971 een kleine week in Parijs. De leraren hadden een heel cultureel programma uitgestippeld. Zo bezochten we  een uitvoering van een toneelstuk van Eugène Ionesco. Dit specifieke uitstapje was bedacht door onze leraar Frans, meneer Anciaux. We snapten weinig van het stuk. Het was een zogenaamd ‘absurdistisch toneelstuk’ en dat ook nog eens in het Frans. Daar doe je een groep pubers  echt een plezier mee.

Veel mooier vonden we de twee musicals waar we naar toe gingen: ‘Fiddler on the Roof’ met de Rus Ivan Rebroff in de hoofdrol – oké, in werkelijkheid was Ivan Rebroff geen Rus maar een Duitser en heette hij  Hans Rolf Rippert, maar hij kon mooi zingen. Jammer was wel dat we een deel van het toneel niet konden zien. Dit omdat we heel goedkope kaartjes aan de zijkant van de zaal hadden.

De mooiste trip was het bezoek aan de musical ‘Hair’. Dat was iets waar we met rode koontjes naar keken. Op een gegeven moment stond er zelfs een hele rij blote mannen en vrouwen op het toneel te zingen. Aan het einde van de voorstelling werd de zaal opgeroepen om op het podium te komen dansen.

0000000 hairIk ben degen die hier midden op het podium staat te dansen samen met  mijn medeleerlingen.  Grapje, dit is niet waar. Dit zijn de leden van een Noorse Hair-musicalgroep uit 2011. foto GisleHaa: wikipedia. 

Naast deze culturele zaken, waren er ook enkele toeristische uitstapjes. Zo voeren we met een rondvaartboot over de Seine en  bezochten we het Louvre. We bekeken de Mona Lisa – mwah, wat een klein schilderijtje, was dat alles? –  en de Venus van Milo. De meesten van ons verkeerden in de veronderstelling dat het beeld was gemaakt door ene Milo, maar deze kenner wist te melden dat het zo heette omdat het beeld was gevonden op het eiland Milo, waarmee ik direct door mijn klasgenoten als een groot kunstkenner werd beschouwd.

0000000 milo

Onze leraar biologie, meneer Sikkema, werd overigens tijdens het bezoek aan het Louvre bijna het museum uit gezet. Bij één van de Griekse klassieke beelden, een naakte speerwerper, wees hij op de testikels van de afgebeelde sporter. “Kijk” zei hij, “Dit heeft de kunstenaar heel natuurgetrouw gedaan. Bij driekwart van de mannen hangt de linkerbal lager dan  de rechter” en hij raakte het lichaamsonderdeel aan.  Luidkeels mopperend kwam een suppoost aanlopen en dreigde de viezerik het museum uit te gooien.

We maakten met onze bus ook een rondtocht door Parijs en stopten op verschillende toeristische plaatsen, onder andere bij Montmartre en de Eiffeltoren. We beklommen de toren niet. Dat zou te lang duren en we waren met teveel. Als we dat zou willen doen, dan moesten we dat maar doen tijdens onze vrije middag.

We hadden namelijk één vrije middag, waarop we met groepjes van minimaal drie leerlingen zelfstandig – zonder de leraren dus – de stad in mochten. Wel kregen we allemaal een briefje met het adres en het telefoonnummer van het hotel mee. We mochten zelf de groepjes samenstellen.

Terwijl ik aan het rondkijken was, kwam Tonnie op mij aflopen, een jongen die je nu als nerd zou betitelen. “Martin, zullen wij samen gaan en dan vragen we twee meisjes van de MMS mee?” Maar voordat ik kon antwoorden, kwamen Anki en Joep op mij aflopen. “Martin, wil je met ons mee? ” vroeg ze. Nou, die keuze was niet zo moeilijk. Ik was in die tijd heimelijk verliefd op Anki maar durfde dat niet tegen haar te zeggen en nu vroeg ze zo maar of ik met haar door Parijs wou lopen.

Even later liepen we richting een metrostation. Het zonnetje scheen. Uit een café kwam Franse muziek. Voor ons uit liep een man met een alpinopet op en een stokbrood onder zijn naam. Een kind met een blauwe  ballon huppelde vrolijk naast een modieus geklede vrouw  en naast me liep Anki.  Oké, die omstandigheden verzin ik er nu allemaal bij en ook was daar nog Joep, die aan de andere kant van Anki liep.

Aangekomen bij het metrostation zei Anki: “Martin, Joep en ik willen het liefst met zijn tweeën naar Montmartre, maar we mochten niet met zijn tweeën weg . Vind je het heel erg  om in je eentje leuke dingen in Parijs te doen ?” Pats, boem. Daar knalde de blauwe ballon uit elkaar, viel het stokbrood van de Fransman in een plas modder en stopte de muziek in het café. Ik haalde heel diep adem en zei zo neutraal mogelijk: “Nee hoor, dat is wel goed. Veel plezier in Montmatre.” Daar gingen lieftallige Anki en vervelende Joep. Ik raapte de scherven van mijn gebroken hart op en besloot om naar de Seine te lopen.

Onderweg zag ik een groot warenhuis en stapte er naar binnen om even op de platenafdeling in de opruimingsbak te kijken. Ik moest heel lang rekenen, maar als ik het goed had, betaalde je omgerekend zestig cent per plaat. Dat was een koopje. Ik kocht drie singletjes, een originele Franse  Beatles-EP (met daarop ‘We can work it out’), Yellow River van de groep  Christie en Air van Ekseption (Ga je helemaal naar Parijs om daar een plaat van een Nederlandse groep in de opruiming te kopen. Ekseption was trouwens heel populair in Frankrijk). Even later liep ik met mijn drie singletjes in een plastic zakje langs de Seine.

0000000 foto 2Ik slenterde langs de boekenstalletjes, kocht een flesje prik en een appel en stak na een uurtje de rivier over. Zittende op een bankje op een brug at ik mijn appeltje op en gooide  het klokhuis in de Seine. Ik keek omlaag en zag dat er net een rondvaartboot onder de brug door voer. Mijn klokhuis belandde op de voorsteven. Oeps, sorry. Aangekomen bij de overkant daalde ik via een trap af naar een lage wandelkade langs de Seine en liep weer terug richting hotel.

Na een paar honderd meter was het pad op de kade afgesloten met een klein hek van een meter hoog. Er hing een bord aan met een Franse tekst. Ik snapte niet veel van de tekst op het woord ‘Interdit’ na.  Vijftig meter verderop stond ook zo’n hekje en daarachter kon je je weg weer over de kade vervolgen. Nu kon ik terug lopen – zo’n driehonderd meter – en dan de weg bovenlangs nemen, maar ik kon natuurlijk ook even over het hekje klimmen, vijftig meter over het afgesloten terrein lopen, dan over het tweede hekje klimmen en mijn weg langs de lage wandelkade vervolgen. Deze laatste optie leek mij veruit het makkelijkst.

Ik keek om me heen, zag niemand, klom over het hekje en liep naar het andere hekje. Ik was ongeveer halverwege toen uit een soort keet een stuk of tien agenten kwamen. Ze zagen mij en liepen vervolgens hard hollend mijn richting uit.  Ik schrok me lam. Ze gingen om mij heen staan en riepen iets in het Frans.

Ik verstond geen woord van wat ze zeiden. Waarom spraken ze ook zo onduidelijk Frans. Mark Twain zou zeggen “Toch jammer dat die Fransen zo slecht hun eigen taal spreken.” Niemand van de agenten rookte trouwens een pijp, zodat ik aan mijn beste Franse zinnetje ‘Il fume une pipe” ook al niets had . Ik riep “Je suis Hollandais”, alsof dat alles zou verklaren.

Nu was het zo dat er begin jaren zeventig, net zoals in 1968, nog steeds allerlei studentenprotesten in Parijs aan de gang waren. De leraren hadden ons gewaarschuwd om daar niet in verzeild te raken. Het bleek dat het terreintje langs de Seine een tijdelijke politiepost was en blijkbaar dacht de politie dat ik daar iets dubieus van plan was.

0000000 stiudent

Ik wees naar het ene hek, zei ‘voici’, wees vervolgens naar mijzelf en daarna naar het andere hek en sprak ‘voila’ in de hoop dat ze zouden begrijpen dat ik alleen maar van plan was een stukje af te snijden en keek zo onschuldig mogelijk.

Eén van de agenten pakte mijn plastic zak met singletjes om te kijken of ik daar een gevaarlijk wapen in had verstopt. Hij haalde de drie platen er uit. Ik wees op die van Ekseption en zei “Hollandais, comme moi”. Ja, ja, ik spreek een woordje over de grens.  Iemand die blijkbaar de baas was zei iets en wees naar het hekje waar ik net over heen was geklommen. Vermoedelijk dacht hij terecht dat deze 15-jarige Hollandse jongen niet iemand was die van plan was om in zijn eentje een politiepost aan te vallen. Ik wees hoopvol naar het andere hekje, maar met een boos gezicht stuurde hij me terug naar het eerste hekje.

0000000 louis

De agent die me naar het hekje verwees. Oké, dat is hij niet. Dit is de Louis de Funes in zijn rol van gendarme in 1978.

Ik was in ieder geval blij dat ik niet werd gearresteerd – ik zag me al naar het hotel bellen om te zeggen dat ik vast zat op een politiebureau – en klom maar snel over het hekje waar ik net over heen was geklommen.

Tegen een uur of vijf was ik terug bij het hotel. Ik meldde me bij een leraar die bijhield wie er terug was. “Waar is de rest van je groepje?” vroeg hij streng. Die ben ik kwijt geraakt bij de metro, sprak ik naar waarheid. Op dat moment kwam ook Tonnie aan lopen. Aan elke arm had hij een meisje van de MMS hangen en niet zo maar meisjes, maar de twee mooiste meisjes van de MMS. Huh? Tonnie? Hoe kon dat?

Om half zes, het afgesproken tijdstip, was iedereen terug, behalve Anki en Joep. Die kwamen pas tegen zes uur, lichtelijk aangesloten van een glas wijn  – “echt maar één glaasje”  – die ze op een terrasje in Montmatre hadden gedronken. De leraren waren kwaad  en zegden Anki en Joep een straf toe die ze later te horen zouden krijgen.  Onthoofding door de guillotine leek mij gezien het feit dat we in Parijs waren wel een gepaste straf voor Joep.  Anki mocht blijven leven.

Enfin, terug in de bus naar Nederland zaten Joep en Anki naast elkaar, evenals Tonnie en één van de MMS-meisjes. Tussen Anki en Joep raakte het terug in Nederland al snel uit, maar volgens mij bleef het tussen Tonnie en het MMS-meisje heel lang aan. Geen idee hoe dat afgelopen is, misschien zijn ze wel getrouwd, hebben tien kinderen gekregen, wonen nu in een kasteel in Frankrijk en hebben een groot jacht op de Middellandse Zee.

Zelf was ik al weer snel verliefd op iemand anders, eigenlijk op twee, namelijk op de half-Italiaanse tweelingzusjes Irene en Yvonne die even verderop bij ons in de straat woonden. Waarom had ik nooit eerder gezien hoe leuk en knap die waren?

Na de HBS ging ik in Enschede studeren en Anki in Amsterdam. Ik heb even op haar naam in Google gezocht en zag bij de afbeeldingen een foto van haar van vorig jaar. Ze leek op de Anki uit 1970 (oké, plus vijftig jaar). Ze is nu lerares Nederlands op een middelbare school en begeleidt misschien wel leerlingen op schoolreis naar Parijs.

Tot zover dit verslag in vier afleveringen van mijn tijd op de HBS in Deventer en de schoolreis naar Parijs.

Voor alle leraren uit mijn tijd op de HBS: Adieu Monsieur le Professeur

0000000 adieu(Op het plaatje drukken om naar het filmpje op YouTube te gaan)

0000000 adieu 2

De Rijks HBS in Deventer -3

Dit is een vervolg op de Rijks HBS in Deventer -1  en de Rijks HBS in Deventer -2

Van veel medescholieren van de HBS herinner ik mij hun naam en veelal ook hun gezicht niet meer. Tja, ik word een dagje ouder. Nu zou je kunnen zeggen ‘kijk dan even naar je klassenfoto’s’, maar die heb ik niet. Mijn ouders vonden dat maar zonde van het geld. “Wat moet je later nou met die foto’s ?” zei mijn moeder een keer toen ik wederom met een enveloppe thuis kwam om klassenfoto’s te bestellen. “Nou, ma, dat zou nu wel handig zijn geweest.”  Oké, misschien vonden mijn ouders het met vier kinderen te duur om elk jaar de klassenfoto’s te kopen. Ik kan het ze niet meer vragen, want ze zijn allebei al jaren geleden overleden. Mijn dochters hebben in ieder geval van elk schooljaar wel hun klassenfoto’s.

Van mijn lagere school in Diepenveen – dat dorp ligt pal tegen Deventer aan – gingen naast mij nog drie kinderen naar de HBS.  Na het eerste rapport moesten we alle vier ons rapport laten zien aan juffrouw Kleiboer, het hoofd van onze lagere school. Daar stond ze op. En oh wee, als je een onvoldoende had, dan kreeg je van haar ongevraagd verplicht gratis bijles in het betreffende vak. Het was haar eer te na dat één van haar leerlingen het niet goed deed op de middelbare school.

0000000 diepeneveenDe oude Dorpsschool in Diepenveen, afgebroken in 1966. Ik heb hier in 1965 nog een paar maanden opgezeten. (Niet boven op de school uiteraard maar in de klas rechts voor.)

Ik had gelukkig alleen maar voldoendes, maar één van de andere jongens niet. Ondanks zijn bijlessen bleef hij aan het einde van het eerste jaar zitten. Dat kwam mede omdat onze jaargang de laatste jaargang van de HBS was. Na ons begon het Atheneum.  Daarom werd er aan het einde van de eerste klas heel streng beoordeeld. Met drie vijven (op de vijftien vakken) bleef je dat jaar al zitten. Ze wilden niet dat je ergens onderweg zou afhaken, want er zat geen HBS-klas onder waar je in terug zou kunnen vallen. Het kwam er min of meer op neer dat, als je na het eerste jaar over ging, dat je dan ook alle volgende jaren over zou gaan.

0000000 fotoDe HBS in 1940 nog zonder noodgebouwen er voor; rechts de conciërgewoning. Het gebouw is in 1980 afgebroken.

Aan het einde van het eerste schooljaar bleven opmerkelijk genoeg alle meisjes uit onze klas zitten. Waarschijnlijk te veel afgeleid door mijn aanwezigheid. Toen we na de zomer weer op school kwamen, hadden we tien nieuwe meisjes in onze klas. Het waren alle zittenblijvers van alle tweedeklassen samen – onze school was zo groot dat er meestal vier of vijf parallelklassen waren. Om te zorgen dat onze klas weer voldoende meisjes zou tellen, waren alle meisjes die waren blijven zitten bij ons in de klas geplaatst. Alle meisjes in de klas waren daardoor wel een jaar ouder dan de jongens.

Eén van die nieuwe meisjes bekeken we met de nodige aandacht. Dat was Georgette. Zij had mooie lange blonde haren, maar dat was niet de reden dat we nieuwsgierig naar haar keken. De reden daarvoor was haar achternaam. Ze heette Georgette (*) de Ruyter de Wildt en daarmee was zij een rechtstreekse afstammeling van Michiel de Ruyter zoals onze geschiedenisleraar vertelde. Alleen mensen met de achternaam de Ruyter de Wildt zijn dat, mensen met de achternaam de Ruyter niet. Dus mocht je de Ruyter heten en je afvragen of je afstamt van Michiel de Ruyter, sorry niet dus.

0000000 ruijterOmdat ik geen schoolfoto’s heb, moet u het hier met een afbeelding van Michiel de Ruyter doen.

(*) van al mijn ex-klasgenoten vermeld ik vanwege privacy-aspecten hier alleen de voornaam, behalve in het geval van Georgette. Zonder het vermelden van haar achternaam is het lastig te vertellen dat ze van Michiel de Ruyter afstamt.

Van een hoop klasgenoten ben ik de naam vergeten, maar van paar medescholieren uit mijn klas herinner ik me nog wel hun naam. Zo heet één van de jongens die met mij in Diepenveen op de lagere school zat en ook naar de HBS ging Bram.  Ik speelde wel eens met hem in de tijd dat we op de lagere school zaten. Na de HBS ging hij medicijnen in Groningen studeren, waarna ik hem uit het oog verloor. Dat hij zijn artsendiploma heeft behaald, weet ik echter wel, want toen mijn moeder een keer in het ziekenhuis in Deventer lag, zag ze een dokter lopen die ze herkende. “Brammetje? Ben jij Brammetje van vroeger? ” vroeg ze tot grote hilariteit van de zusters aan een dokter. Hij was inderdaad dokter Brammetje.

Nieuwsgierig geworden googlede ik op Bram zijn naam. Ik vond hem terug. Ook al was hij nu 50 jaar ouder, ik herkende hem direct op een foto. Hij was uiteindelijk voorzitter van de raad van bestuur van een zorggroep geworden en nu met pensioen gegaan.  En waar woonde hij nu? Juist ja, in Diepenveen. Ben je vijftig jaar verder, woon je nog steeds (of weer) in het zelfde dorp.

Ook Rob, een andere klasgenoot, vond ik terug, al hoop ik een beetje dat hij het niet is, want hij bleek ruim een jaar geleden onverwacht overleden te zijn. De Rob die op de foto stond bij het overlijdensbericht leek helaas wel veel op de Rob die ik kende van de HBS, maar ik heb nog een beetje hoop, want volgens de overlijdensadvertentie was deze Rob drie jaar eerder geboren dan ik, en hoewel hij een zittenblijver was, kan ik me niet voorstellen dat er zo’n groot leeftijdsverschil tussen ons zat. Maar hij kwam wel van een andere school af, dus wellicht heeft dat hem ook nog een extra jaar gekost.

Bij de meisjes was ik minder succesvol. Met het terugvinden dan bedoel ik. Zo kon ik van Gisela, die ik persoonlijk het mooiste meisje van de klas vond, niets terug vinden. Een paar andere meisjes hadden een te veel voorkomende achternaam, waardoor ik veel te veel zoekresultaten kreeg. Dat overkwam mij ook bij een paar jongens. Zo zocht ik op een Jan die astronomie ging studeren. Misschien was hij wel beroemde kosmoloog geworden. Maar ik kon hem niet terug vinden. Wel zag ik een Jan die een beetje op hem leek, maar die was timmerman.

Bij één van de zoekresultaten (een foto van de HBS) die ik bij het zoeken op Rob zijn naam kreeg, stond een reactie uit 2008 van een zekere Joke – haar achternaam zei me niks meer; sorry Joke. Ze schreef: “We hebben altijd een vrij hechte groep meiden gekend. Vooral ook omdat er niet zo veel meisjes naar de HBS gingen. De groep meiden die voor de B-kant kozen was heel erg klein.” Vervolgens noemde ze de namen van een aantal meisjes en ook nog van wat jongens, waaronder dus die van Rob. Voor wat betreft die andere jongens, eentje daarvan kende ik heel goed. Dat was namelijk ene Martin van Neck. Ik moet vroeger dus  – omdat ze ruim veertig jaar na haar schooltijd mijn naam nog kende – of een heel goede of een heel slechte indruk op haar hebben gemaakt. Ik hoop het eerste maar het zal het laatste wel zijn.

Er stond bij haar reactie een kleine foto van haar, maar hoe ik mijn best ook deed, ik kon daar geen veertig jaar jonger gezicht bij plaatsen. Geen klassenfoto’s, aaargh! Voor wat betreft de namen van de meisjes die ze noemde, zeiden drie van de vier namen mij helemaal niets, maar de vierde mij des temeer. Dat was Anki. Ach Anki, in de vierde klas van de HBS was ik een tijdje heimelijk heel verliefd op haar maar durfde ik dat niet tegen haar te zeggen.

Impliciet was zij er daardoor nog een keertje verantwoordelijk voor dat ik in Parijs door zo’n stuk of tien agenten besprongen werd. Maar hoe dat zat –  cliffhanger –  daarover volgende keer meer. Tot morgen leerlingen.

 

De Rijks HBS in Deventer -2

Dit is een vervolg op de Rijks HBS in Deventer -1 

De directeur van onze school was meneer Tijdens. ’s Morgensvroeg stond hij vaak – met zijn handen op de rug gevouwen – in de hal van de school te kijken hoe de leerlingen de school binnen stroomden. Als je te laat was, moest je een briefje halen bij de conciërge. Als je geen goed excuus had – ‘de brug was open’  of ‘het stoplicht bleef maar op rood staan’  – dan moest je voor straf drie keer om kwart voor acht komen, oftewel een kwartier eerder. Je moest je dan melden bij de conciërge.

Als je tijdens de les uit de klas werd gestuurd, dan moest je je melden in het kantoor van meneer Tijdens en daar berouwvol aan hem uitleggen waarom je de klas was uitgestuurd. Zelf ben ik gedurende mijn hele HBS-tijd, ondanks dat ik wel een druk baasje was, nooit uit de klas gestuurd. Misschien kwam dat omdat mijn vader in die tijd ook leraar aan de school was. Hij gaf handelsrekenen en boekhouden. Later werd hij directeur van de MEAO. Die school zat nog een tijdje bij de HBS in, alvorens het een eigen gebouw elders in de stad kreeg.

00000 0 hbs noodlokalen2Het noodlokaal op het schoolplein was de keet waar het kantoor van de directeur (mijn vader dus) en het secretariaat van de MEAO was gevestigd, voordat de MEAO een eigen gebouw elders kreeg.

Omdat mijn vader ook leraar was aan school, hoorde ik ook wel eens leerlingen enthousiast juichen als hij ziek was. In de hal van de school hing een groot schoolbord. Het eerste wat je deed als je op school kwam, was kijken op het bord. Op het schoolbord  – internet bestond nog niet – stond namelijk geschreven welke leraren die dag ziek waren en welke lessen uitvielen. “Yes, Van Neck ziek! Geen boekhouden vandaag!” hoorde ik dan leerlingen juichen.

Directeur Tijdens had de reputatie een beetje ouderwetse directeur te zijn, maar eigenlijk was hij vrij vooruitstrevend. Zo verscheen in 1969 de film ‘Easy Rider’ met Peter Fonda, Dennis Hopper en Jack Nicholson. De school huurde op een zaterdagochtend de bioscoop af en alle leerlingen van de derde, vierde en vijfde klas van de school mochten gratis de film gaan bekijken.

Ook gaf hij ter gelegenheid van een of ander jubileum zijn zegen aan een optreden van de groep Brainbox, met daarin Jan Akkerman die later wereldberoemd met Focus  zou worden. Ze gaven een openluchtconcert op het sportveld achter het gebouw.

00000 0 hbs achterHet sportveld waar Brainbox optrad.

De band speelde ongeloof hard. Zo hard zelfs dat mijn moeder – wij woonden in Diepenveen, zo’n vijf kilometer van school af, zelfs de muziek kon horen. Van heinde en ver kwam de plaatselijke jeugd uit Deventer en omstreken naar het concert. Bij de ingang stond al snel politie – die op advies van enkele leraren van onze school, die aangaven welke leerlingen wel en welke niet op onze school zaten –  mensen tegen hielden. Het werd een legendarisch concert.

Van een hoop leraren op onze school ben ik de naam vergeten, maar van een aantal weet ik nog hoe ze heten. Zo had je Sam Le Poole, de tekenleraar. Je mocht van hem singletjes meenemen die hij dan tijdens de les draaide. Regelmatig hoorde je dan de Beatles en de Rolling Stones door het tekenlokaal schallen. Eén keer nam iemand ‘Ich Bau Dir Ein Schloss’ van Heintje mee.  Dat draaide hij ook.  Geen probleem.

Meneer Brands gaf ‘Cultuur geschiedenis van het Christendom’. Later werd dat ‘Kennis van het Geestelijk Leven’ en kwamen ook andere godsdiensten aan de orde.

Ingenieur Stoppelenburg gaf scheikunde. Dat vak kreeg je vanaf de de derde klas. Het eerste half jaar deed je haast niets anders dan  proefjes in het prakticumlokaal. Je deed dat met zijn tweeën. Ik deed dat samen met Frits, een jongen die het jaar ervoor was blijven zitten en alle proefjes al had gedaan. Hij raffelde de proefjes dan ook af en ging daarna zelfstandig allerlei vloeistoffen mengen. Op een dag had hij per ongeluk H2S gemaakt. Niet alleen zorgde dat voor een enorme stinkende geur van rotte eieren maar het is ook nog eens gevaarlijk. Het hele lokaal  en een deel van de school werd ontruimd.

Ook een opvallend leraar was mejuffrouw van de Brink. Zij gaf geschiedenis. Ze ging eind jaren zestig – the roaring sixties – altijd gekleed in de meest kleurrijke combinaties zoals een paarse rok gecombineerd met een felgroen truitje. Niemand noemde haar overigens mevrouw van de Brink – oké, misschien haar collega’s wel. De leerlingen noemden haar allemaal ‘Kleppie’. Dit omdat ze de gewoonte had om telkens hard in de hand te klappen als ze de klas stil probeerde te krijgen.

Een speciaal iemand was onze biologieleraar meneer Sikkema. Die schreef aan het begin van het schooljaar altijd zijn  naam en bankrekeningnummer op het bord. Dit voor het geval je een hoger rapportcijfer wilde hebben dan dat je op grond van je proefwerken verdiende. Gedurende al die tijd dat ik hem als biologieleraar had, dreigde hij vanwege mijn onduidelijke handschrift om punten op mijn cijfer in mindering te brengen.  Na vier jaar gaf hij eindelijk uitvoering aan deze dreigementen. Van mijn allerlaatste proefwerk Biologie op de HBS veranderde hij als straf voor mijn slechte handschrift het cijfer 7 in een 7-min. Ai, ik was geschokt.

Nu zult u misschien zeggen, je schrijft alleen maar over leraren, niet over leerlingen. Er zaten toch ook wel leerlingen op school? Nee, dat niet. Dat was heel bijzonder, op onze school zaten alleen maar leraren, geen leerlingen. “En jij dan?”  “Oké, you’ve got me”.

De volgende keer daarom wat over mijn klasgenoten. Tot morgen leerlingen.

 

 

De Rijks HBS in Deventer -1

Van 1967 tot 1972 heb ik op de HBS in Deventer gezeten. Om toegelaten te worden tot de HBS moest je een toelatingsexamen doen. Dat was geen probleem. Ik had een tien voor rekenen en een acht voor taal, meld ik in alle bescheidenheid. (“Het ellendige van bescheidenheid is dat je er niet over kunt opscheppen.” –  Eugene A. Brown)

De HBS was een vijfjarige opleiding die je het beste kan vergelijken met het huidige Atheneum. Alleen duurde de HBS een jaar korter. Een ander verschil was dat we opmerkelijk genoeg meer vakken hadden dan het atheneum. We leerden dus minder van meer. Je koos geen vakkenpakket, maar na de derde klas werd de HBS gespitst in een HBS-A en een HBS-B. De A-kant was de talenkant, de B-kant, die ik deed, was de exacte kant.

00000 0 hbs voorzije2bDe HBS in Deventer in de jaren zestig. In de woning rechts op de foto woonde meneer Stegink, de conciërge van de school. Links zijn een paar van de vele noodlokalen te zien.

00000 0 hbs noodlokalenOp deze foto zijn de noodlokalen beter te zien. 

De HBS stond aan de Burgersdijkstraat in Deventer. De wijk ernaast was niet de meest beste buurt van Deventer, maar het snoepwinkeltje een straat verderop werd door de leerlingen in de pauze druk bezocht. De HBS is in 1980 gesloopt.

00000 0 hbs achterDe achterkant met de sportvelden waar wij gymnastiek hadden.

Bij het zoeken naar foto’s van de HBS kwam ik ook deze foto uit eind jaren zestig tegen.

00000 0 hbs auto

Het grappige is dat ik van een paar auto’s nog weet van welke leraar ze waren. Zo was de Volkswagen van meneer Jager. Deze kwam altijd aanrijden alsof hij James Bond was. Hij gedroeg zich ook als een man van de wereld, maar ja, hij gaf dan ook aardrijkskunde.

De Renault, hoe kan het ook anders, was van de leraar Frans, meneer Anciaux.  Hij draaide vaak Franse chansons van Gilbert Bécaud,  Barbara, Georges Moustaki, Jean Ferrat, Charles Aznavour en anderen in de klas, waarna hij vervolgens de teksten besprak.

Hadden we voor Frans een leraar met een Franse naam, voor Engels hadden we – alsof zijn naam zijn lot had bepaald –  meneer Smith. Nu zou je nu misschien verwachten dat we dan voor Duits iemand met een Duitse naam zouden hebben,  bijvoorbeeld Von Richthofen, maar voor dat vak hadden we mejuffrouw Kalis – oké, dat klinkt ook wel een beetje Duits.

Mejuffrouw Kalis was een wat ouder dame die het winters altijd zo koud had dat ze vaak met een jas aan in de klas zat. Ze had een merkwaardige manier om de klas stil te krijgen als deze naar haar zin te rumoerig aan het werk was. Ze sloop dan naar de deur van de klas, deed deze open en sloot deze vervolgens met een zo’n harde klap dat iedereen zich een ongeluk schrok. Ik zag dat altijd aankomen, want ik zat in mijn eentje helemaal apart in een tweepersoonsbankje bij die deur.

Dat was niet vrijwillig. Eerst zat ik met een vriendje met zijn tweeën in een tweepersoonsbankje ergens anders in de klas, maar mevrouw Kalis vond ons na een tijdje samen zo druk dat ik helemaal rechts alleen in een bankje werd gezet en mijn vriendje helemaal links. Het schooljaar er op gingen we weer ergens samen zitten, waarop mejuffrouw Kalis zei: “Wat zijn we daar aan het doen?” en ze wees onverbiddelijk naar onze oude bankjes. Had ik al verteld dat ze een strenge indruk maakte?

Dat ik bij Duits alleen in een bankje zat, had echter ook een voordeel en wel bij proefwerken. Bij proefwerken had je vaak twee versies: links en rechts. Dit om het spieken te voorkomen. En op de een of andere wijze was het altijd zo, dat als je rechts in de bank zat, de versie voor links makkelijker was en zat je links dan was juist rechts makkelijker, althans dat idee had ik altijd. Maar bij Duits zat ik alleen en dan keek ik altijd voordat ik begon welke versie mij het makkelijkste leek. Ik lette er wel op dat als ik bijvoorbeeld links had gemaakt, ik de volgende keer bij het terugkrijgen van het proefwerk in het linkerdeel van het bankje zat.

Duits was overigens niet mijn favoriete vak. Al die verschillende naamvallen en rijtjes met uitzonderingen waren niet aan mij besteed. Nu kon ik dankzij het kijken naar het Duitse voetbal en Duitse krimi’s op tv wel redelijk goed Duits verstaan, maar in de proefwerken van mejuffouw Kalis kwamen nooit woorden als ” Ecke’ (hoekschop) en ‘Fallrückzieher’ (omhaal) voor. Ook zinnetjes als “Harry, hol schon mal den Wagen” (uit Derrick) zaten niet in haar proefwerken. Wel allemaal  ‘Schwere Wörter’.

Wie auch immer (anyway; en tous cas) meer over mijn HBS-tijd volgende keer. Tot morgen leerlingen.

 

Klein en toch groot

Op het twitter-account van ‘The Carter Center’, een organisatie verbonden met ex-president Carter, verscheen een foto waarop het echtpaar Carter te zien is met het echtpaar Biden.

000000 foto klein2

Jimmy Carter is momenteel 96 jaar oud, zijn vrouw  Rosalynn 93 jaar. Vergeleken met hen is Joe Biden met zijn 78 jaar maar een jonkie.

En nu we toch aan het vergelijken zijn, in verhouding tot de Carters lijken de Bidens reuzen. Maar de foto vertekent enorm. Zoals de Volkskrant opmerkt:  De mensen op de foto verschillen niet dramatisch in lengte. Jill Biden is met 1,68 zelfs kleiner dan Jimmy Carter (1,77). Dat Joe Biden met 1,82 langer is dan Rosalynn Carter (1,65) verandert niets aan het feit dat de proporties in de foto bizar zijn. 

De vertekening komt door het gebruik van een  groothoeklens. Eén van de mensen die op de tweet reageerde, herstelde de verhoudingen.

000000 foto klein3

Maar ja, toen kwam er weer iemand anders.

000000 foto klein4

En daar ging weer iemand over heen.

000000 foto klein6

In werkelijkheid schelen Carter en Biden maar 5 cm in lengte, zoals op deze foto uit 1979 te zien is.

000000 foto klein7

Ook de Carters verschillen onderling niet zo veel. Zie hier hun trouwfoto uit 1946.

000000 foto klein8

Hij was toen 21, zij 18 jaar oud. Ze hopen dit jaar hun 75e trouwdag te vieren.

Ach ja, foto’s vertekenen nu eenmaal. Zie hier uw chroniqueur met de oudste dochter in het Museon in 2016. Ik moest zelfs bukken anders paste ik niet meer in de zaal.

000000 foto klein5

Lao-Tse zou zeggen: “Zonder zelf kleiner te worden, kan je anderen doen groeien.” 

Dodenherdenking

Van 1967 tot 1972 zat ik op de Rijks-H.B.S. in Deventer. De reden dat ik onlangs weer eens een keertje aan mijn HBS-tijd dacht, is dat ik voor dit verhaal van een paar dagen geleden een foto van het gebouw op het internet zocht.

00000 0 hbs voorzije2b

Behalve deze foto leverden de zoektermen HBS en Deventer mij meerdere foto’s op van de HBS, waaronder ook deze.

00000 0 hbs auto

Deze is ergens eind jaren zestig genomen en het grappige aan deze foto is, dat ik van een aantal auto’s op deze foto nog weet van welke leraren ze waren.  Maar daar zal ik een andere keer over schrijven, want vandaag wil ik het hebben over een foto die ik ook in mijn zoekresultaten met de termen HBS en Deventer kreeg voorgeschoteld, namelijk deze foto van een aantal Joodse kinderen uit Deventer. Hij is vermoedelijk genomen in september 1942.

000000 foto

De reden dat deze foto opdook in de zoekresultaten is het meisje in de witte jurk. Dat is Felice Polak. Haar vader was volgens de begeleidende tekst bij de foto leraar Engels op de HBS in Deventer.

De foto staat op de site van Etty Hillesum Centrum wat zich bezig houdt met de geschiedenis van Joods Deventer. Ik citeer even een stukje uit het begeleidende verhaal van deze foto.

Een foto uit september 1942 van 22 Joodse kinderen in de leeftijd van 4-17 jaar, is genomen op binnenplaats achter de grote synagoge in de Golstraat. […] De foto kwam in het voorjaar van 1998 te voorschijn bij het verwisselen van een schilderijlijst. Hij bleek ruim 60 jaar daar verborgen te hebben gezeten.

De foto kwam in handen van de heer Meier de Leeuw. Hij is Joods en was kind voor de oorlog en heeft een aantal van deze kinderen persoonlijk gekend. Zelf zat hij toen al ondergedoken want anders had hij zeker op de foto gestaan, vertelde hij. Meier de Leeuw ging op zoek naar wie die kinderen waren en wanneer de foto gemaakt was. Een ware zoektocht volgde.  […]

Verrassend genoeg bleek dat het meisje (Felice Polak), dat in een witte jurk het stralend middelpunt van de foto vormt, als enige de oorlog en de vernietiging heeft overleefd. Zij was ondergedoken, samen met haar ouders en broer. Haar vader was leraar Engels op de HBS in Deventer.

Een paar van de kinderen op de foto, zoals Bram en Heiman Roos zijn al anderhalve maand nadat de foto is gemaakt op transport gesteld naar Auschwitz en daar direkt na aankomst vergast (12 oktober 1942) samen met hun moeder, Schoontje Roos-Gosschalk. De meeste kinderen waren een half jaar later allemaal vermoord. […]’

Omdat het vandaag Dodenherdenking is, leek het mij gepast om vandaag niet over mijn tijd op de HBS te schrijven – dat verhaal houdt u tegoed –  maar aandacht te vragen voor deze foto van de Joodse kinderen. Over alle kinderen op deze foto staat op de site van Etty Hillesum Centrum een korte beschrijving.

Het meisje in de witte jurk is voor zover bekend het enige kind van de foto dat de Tweede Wereldoorlog heeft overleefd. Op het moment dat de foto werd genomen was ze acht jaar oud. Ze is 85 jaar geworden en overleed op 16 januari 2019.

Het zou kunnen dat nog een tweede kind op de foto de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog heeft overleed. Van één kind kon Meier de Leeuw niet achterhalen wie het was en zijn lot is dan ook onbekend. Dus mocht u heel toevallig weten wie dit jongetje is, neem dan contact op met het Etty Hillesum Centrum.

000000 foto 2

Als u vanavond twee minuten stil staat bij de dodenherdenking, denk dan even aan de kinderen op deze foto.