De Rijks HBS in Deventer -1

Van 1967 tot 1972 heb ik op de HBS in Deventer gezeten. Om toegelaten te worden tot de HBS moest je een toelatingsexamen doen. Dat was geen probleem. Ik had een tien voor rekenen en een acht voor taal, meld ik in alle bescheidenheid. (“Het ellendige van bescheidenheid is dat je er niet over kunt opscheppen.” –  Eugene A. Brown)

De HBS was een vijfjarige opleiding die je het beste kan vergelijken met het huidige Atheneum. Alleen duurde de HBS een jaar korter. Een ander verschil was dat we opmerkelijk genoeg meer vakken hadden dan het atheneum. We leerden dus minder van meer. Je koos geen vakkenpakket, maar na de derde klas werd de HBS gespitst in een HBS-A en een HBS-B. De A-kant was de talenkant, de B-kant, die ik deed, was de exacte kant.

00000 0 hbs voorzije2bDe HBS in Deventer in de jaren zestig. In de woning rechts op de foto woonde meneer Stegink, de conciërge van de school. Links zijn een paar van de vele noodlokalen te zien.

00000 0 hbs noodlokalenOp deze foto zijn de noodlokalen beter te zien. 

De HBS stond aan de Burgersdijkstraat in Deventer. De wijk ernaast was niet de meest beste buurt van Deventer, maar het snoepwinkeltje een straat verderop werd door de leerlingen in de pauze druk bezocht. De HBS is in 1980 gesloopt.

00000 0 hbs achterDe achterkant met de sportvelden waar wij gymnastiek hadden.

Bij het zoeken naar foto’s van de HBS kwam ik ook deze foto uit eind jaren zestig tegen.

00000 0 hbs auto

Het grappige is dat ik van een paar auto’s nog weet van welke leraar ze waren. Zo was de Volkswagen van meneer Jager. Deze kwam altijd aanrijden alsof hij James Bond was. Hij gedroeg zich ook als een man van de wereld, maar ja, hij gaf dan ook aardrijkskunde.

De Renault, hoe kan het ook anders, was van de leraar Frans, meneer Anciaux.  Hij draaide vaak Franse chansons van Gilbert Bécaud,  Barbara, Georges Moustaki, Jean Ferrat, Charles Aznavour en anderen in de klas, waarna hij vervolgens de teksten besprak.

Hadden we voor Frans een leraar met een Franse naam, voor Engels hadden we – alsof zijn naam zijn lot had bepaald –  meneer Smith. Nu zou je nu misschien verwachten dat we dan voor Duits iemand met een Duitse naam zouden hebben,  bijvoorbeeld Von Richthofen, maar voor dat vak hadden we mejuffrouw Kalis – oké, dat klinkt ook wel een beetje Duits.

Mejuffrouw Kalis was een wat ouder dame die het winters altijd zo koud had dat ze vaak met een jas aan in de klas zat. Ze had een merkwaardige manier om de klas stil te krijgen als deze naar haar zin te rumoerig aan het werk was. Ze sloop dan naar de deur van de klas, deed deze open en sloot deze vervolgens met een zo’n harde klap dat iedereen zich een ongeluk schrok. Ik zag dat altijd aankomen, want ik zat in mijn eentje helemaal apart in een tweepersoonsbankje bij die deur.

Dat was niet vrijwillig. Eerst zat ik met een vriendje met zijn tweeën in een tweepersoonsbankje ergens anders in de klas, maar mevrouw Kalis vond ons na een tijdje samen zo druk dat ik helemaal rechts alleen in een bankje werd gezet en mijn vriendje helemaal links. Het schooljaar er op gingen we weer ergens samen zitten, waarop mejuffrouw Kalis zei: “Wat zijn we daar aan het doen?” en ze wees onverbiddelijk naar onze oude bankjes. Had ik al verteld dat ze een strenge indruk maakte?

Dat ik bij Duits alleen in een bankje zat, had echter ook een voordeel en wel bij proefwerken. Bij proefwerken had je vaak twee versies: links en rechts. Dit om het spieken te voorkomen. En op de een of andere wijze was het altijd zo, dat als je rechts in de bank zat, de versie voor links makkelijker was en zat je links dan was juist rechts makkelijker, althans dat idee had ik altijd. Maar bij Duits zat ik alleen en dan keek ik altijd voordat ik begon welke versie mij het makkelijkste leek. Ik lette er wel op dat als ik bijvoorbeeld links had gemaakt, ik de volgende keer bij het terugkrijgen van het proefwerk in het linkerdeel van het bankje zat.

Duits was overigens niet mijn favoriete vak. Al die verschillende naamvallen en rijtjes met uitzonderingen waren niet aan mij besteed. Nu kon ik dankzij het kijken naar het Duitse voetbal en Duitse krimi’s op tv wel redelijk goed Duits verstaan, maar in de proefwerken van mejuffouw Kalis kwamen nooit woorden als ” Ecke’ (hoekschop) en ‘Fallrückzieher’ (omhaal) voor. Ook zinnetjes als “Harry, hol schon mal den Wagen” (uit Derrick) zaten niet in haar proefwerken. Wel allemaal  ‘Schwere Wörter’.

Wie auch immer (anyway; en tous cas) meer over mijn HBS-tijd volgende keer. Tot morgen leerlingen.