Categorie archief: ghana

Een dorpje in Ghana

Zoals ik hier wel eens eerder heb geschreven, werkt de oudste dochter momenteel voor GHEI, een Amerikaanse hulporganisatie in Ghana. Ze woont en werkt in Humjibre, een dorpje op zo’n zeven uur rijden van de hoofdstad Accra.

We hebben haar wel eens gevraagd om wat foto’s te maken van het dorpje zodat we een indruk konden krijgen van het  dorp. Nu luisteren de kinderen al jaren niet meer naar ons. De laatste keer was in 2013 en dat was nog omdat de  dochter ons toen verkeerd verstond. Maar goed, de dochter heeft nu toch wat foto’s van het dorp gemaakt en op haar instragram-pagina  geplaatst, waar vandaan ik ze even brutaal gekopieerd heb. Zie hier wat beelden uit Humjibre .

ghana 0

ghana 1

ghana 3

ghana 2

ghana 4

ghana 5

ghana 6

ghana 7

ghana afval

Deze laatste foto laat het verbranden van het afval zien. Dat wordt niet opgehaald maar wordt verbrand.

ghana 9

ghana 8

De jongen op deze foto heeft wat krabben in zijn hand. Ik citeer even wat de dochter bij deze foto op haar instragram-paginga heeft geschreven.

This boy asked me to take a picture of him and his catch of the day. He catches these crabs, which were still very much alive, by sticking his hand elbow-deep down a narrow water-filled hole in which these crabs live.

Tot zover wat beelden (copyright van de foto’s voorbehouden aan de dochter) uit Humjibre.

 

Ed Sheeran in Ghana

De jongste dochter liet ons gisteren een videoclip van de Engelse zanger Ed Sheeran zien. Hij was opgenomen in Ghana en je zag allerlei zaken uit het dagelijkse leven aldaar voorbij komen. Onder andere dit beeld.

000000000 ghana

De man en vrouw zijn hier bezig met het maken van fufu. Hoe ik dat weet? Door een blog dat onze oudste dochter heeft geschreven over het leven van één van de locale medewerkers van de GHEI, de organisatie waarvoor ze werkt. Ze heeft die blogpost geïllustreerd met enkele foto’s waaronder deze foto’s.

000000000 ghana 2

Wie haar hele blogpost wil lezen  – doen! –  vindt hier de link.  Voor wie de hele Ghanese clip van Ed Sheeran wil zien –  met meer dan 50 miljoen views wat meer bekeken dan mijn blog, – kan hier terecht.

Kinderen in Ghana

Ik maak me er vandaag even gemakkelijk vanaf. Ik kopieer gewoon even een paar foto’s die de oudste dochter, die in Ghana zit, op haar Instagram-account heeft geplaatst. Ze zit in Humjibre in Ghana voor de GHEI. Dat staat voor Ghana Health and Education Initiative, een Amerikaanse hulporganisatie. De bijschriften zijn die zoals de dochter ze bij de foto’s heeft vermeld.

Ghana 0Baby weighing in Humjibre – the babies generally don’t really enjoy it

Ghana 1

Ammma (meaning born on Saturday) during one of the playdates that GHEI organizes.

Ghana 2Mama’s helping hand

Ghana 3Babies in the library

De bibliotheek staat in het gebouwtje van de GHEI waar onderwijs wordt gegeven.

Ghana (5)

Ik maak me er vandaag maar even makkelijk vanaf. Het is veel te lekker weer om achter de pc te zitten (23 graden en dat halverwege april). Daarom kopieer ik even snel de foto en het berichtje dat de oudste dochter op de facebook-pagina van de GHEI, de organisatie waarvoor de oudste dochter in Ghana aan het werk is, heeft geplaatst.

000 ghana

De dochter was helemaal verliefd op het kleine meisje. “Het was zo’n schatje”, aldus de dochter.

ICT in Ghana

Vorige week volgde de oudste dochter in Ghana een dag lang Christiana, een meisje van 15 dat gebruik maakt van de onderwijsprogramma’s van de GHEI. Ze schreef daarover een verhaal dat staat op de site van de GHEI. In het verhaal komen ook de ICT-lessen aan de orde die de kinderen volgen. Daarover schreef de dochter aan ons:

Afgelopen week volgde ik voor de GHEI een dag lang een studente. Ik vergezelde haar hierbij ook tijdens een les ICT. De les was onderdeel van het Youth Education Programma, dat wordt verzorgd om getalenteerde junior high school studenten voor te bereiden op het examen aan het eind van het schooljaar. Wat me nog meer verbaasde dan het feit dat deze studenten vijf dagen per week van 8 uur ’s ochtends tot 6 uur ’s avonds in de schoolbanken zitten, was dat de les ICT compleet zonder gebruik van enige ICT werd gegeven.

De leraar begon de les door vragen te stellen over veelgebruikte ICT voorzieningen en applicaties. Hierbij kwamen vragen langs als: welk Microsoft programma gebruikt een accountant? Hoe maak je een email adres aan? Wat is het verschil tussen en map en een bestand?

school(de kinderen tijdens de les; foto gemaakt door de dochter)

De kinderen wisten dankzij hun boeken op bijna alle vragen het juiste antwoord en zo niet, dan legde de leraar uit hoe het zat, desnoods met behulp van simpele tekeningen op het whiteboard. Zo liet hij zien hoe een pop-up eruit zag en hoe de inlogpagina van een email-provider werkte (deze laatste tekening bestond enkel uit twee balkjes; één voor het invoeren van het mailadres, en één voor het invoeren van het wachtwoord).

Een aantal weken geleden ging een foto viral waarop te zien is hoe een Ghanese leraar op een school in Kumasi (zo’n drie uur rijden van Humjibre) het complete Microsoft Word document met krijt op het bord heeft getekend. Op social media heerste verbazing en bewondering. Verbazing over het feit dat deze leraar zo zijn studenten ICT-les gaf. Bewondering voor de moeite die hij in de – toegegeven, indrukwekkende – tekening had gestoken.

Al snel werden er online van links en rechts computers aangeboden. Kort daarop volgde een uitnodiging van Microsoft aan de betreffende leraar, Richard Appiah Akoto, en werd hij hartelijk ontvangen op de Microsoft Educators Exchange in Singapore.

Natuurlijk zijn dit prachtige initiatieven, maar maakt het op de lange termijn verschil? Meneer Appiah Akoto heeft zijn school van vijf nieuwe computers kunnen voorzien dankzij zijn tekentalent en de aanwezigheid van iemand met een smartphone die de tekening op het world wide web deelde. Als ik een foto had gemaakt van de uit twee balkjes bestaande inlogpagina, zo vluchtig op het whiteboard getekend, had ik daarmee waarschijnlijk niet hetzelfde resultaat behaald.

Het gebrek aan ICT-voorzieningen op scholen is een probleem dat de stadsgrenzen van Kumasi overstijgt. De situatie waarin Humjibre’s studenten ICT-les krijgen is gelijk aan die van Richard Appiah Akoto’s studenten. Het enige verschil is dat de laatste sinds een paar weken vijf computers meer telt.

Het verhaal van de dochter op de site van de GHEI begint als volgt:

“Christiana Fosu is 15 years old, enjoys chatting with her friends, and attends junior high school. Based on this description, she could live anywhere in the world. The following information might narrow it down somewhat: Christiana does not have running water in her home, shares a small room with her three sisters, has to wash all her clothes by hand, and goes to school at 6.30 am every morning. Christiana lives in Humjibre, Ghana. Read about a typical day in Christiana’s life and find out.“

Wie het hele verhaal van de dochter over een dag uit het leven van Christiana wil lezen, zie hier.

 

Ghana (4)

Zoals al eerder geschreven zit de oudste dochter momenteel in Ghana, waar ze voor de GHEI vrijwilligerswerk doet. Tot haar taken behoort onder andere het bij houden van de Facebook-pagina van GHEI. Daar plaatst ze regelmatig berichtjes op die laten zien wat voor een soort activiteiten de GHEI in Ghana onderneemt.  De dochter loopt dan met iemand van de organisatie mee, maakt  foto’s en schrijft er een klein stukje over. Zie hier drie voorbeelden van het werk van de GHEI.

ghana 3

ghana 2

ghana 1

Ghana (3)

De oudste dochter zit nu ruim een week in Humjibre in Ghana. Ze doet daar vrijwilligerswerk voor GHEI. Die afkorting staat voor ‘Ghana Health and Education Initiative’. Het is een Amerikaanse hulporganisatie. De dochter gaat voor hen onder andere de communicatie doen, waaronder het bijhouden van de facebook pagina.

Ze heeft haar eerste werkzaamheden er inmiddels op zitten. Afgelopen dinsdag was het een feestdag in Ghana. (Independence Day). Op de facebooksite van GHEI heeft de dochter een door haar zelf genomen foto geplaatst van enkele kinderen tijdens de feestelijke optocht.

ghanaDoor hier te klikken kom je op hun facebookpagina. (Kan je de foto liken.)

We kregen ook een mailtje van haar, waarin ze schreef over de ruim zeven uur durende busreis van Accra naar Humjibre en haar eerste dagen daar. Ik kopieer het gewoon hieronder. Is wel een  makkelijke manier voor mij om een blogpost te vullen. (Dat mocht overigens van haar.)

Humjibre

Op woensdagavond vertrok ik met de bus richting Humjibre. Hoewel de stoelen naar achteren geklapt konden worden, lukte het me toch niet echt om te slapen. Maar geen nood, want er is 24/7 Ghanese televisie aanwezig! Hoewel het meeste in Twi wordt gesproken, komt er af en toe een zinnetje Engels doorheen waardoor het verhaal toch nog aardig te volgen is. De overdreven geschokte / boze / blije / verleidelijke gezichtsuitdrukkingen en lichaamsbewegingen dragen hier ook aan bij.

Er is één acteur die in werkelijk alle series en films speelt. In de eerste film die ik zag speelde hij een slechterik, in de tweede een soort van ronselaar, en in de derde iemand die vervloekt (?) was waardoor hij constant een soort epileptische aanvallen had. Ik veronderstel enkel dat hij vervloekt was aangezien hij op een plotseling moment geraakt werd door een rood licht en weer normaal kon lopen en praten. Vervolgens werden twee andere mensen geraakt door hetzelfde rode licht en kregen zij juist de symptomen waar acteur nr. 1 net van verlost was. Ik ga er vanuit dat zij hem onrecht hebben aangedaan in het verleden waardoor nu zij zijn vervloekt. Moraal van het verhaal: let op je karma! De bus rit naar Humjibre was al met al erg educatief.

Rond half 5 ’s ochtends kwam ik aan bij het wooncomplex. Ik kon mijn kamer nog niet betreden omdat deze net die dag geverfd was. Ik sliep in een van de bedden die normaal in de zomer voor vrijwilligers zijn bestemd. Toen ik mijn kamer in kon stonden daarin twee bedden, een stoel, en een kleine kast. Of ik het tweede bed ook wilde houden? Ik slaap graag maar heb toch besloten dat dat wel met één bed moet lukken. Nadat ik mijn spullen in de kamer uitpakte voelde het al iets huiselijker.

Om te lunchen ging ik voor het eerst het dorp in. Je valt nogal uit de boot als je wit bent en wordt hier dan ook vaak aan herinnert door alle kinderen (en soms volwassenen) die naar je wijzen en ‘Obroni!’ (buitenlander) roepen. Het is allemaal op een hele vriendelijke manier maar op een bepaald punt wil je mensen toch eraan herinneren dat je ook een naam hebt.

Eten bestaat voornamelijk uit rijst met (vul maar in). Het wordt nog lastig om wat te variëren. Terwijl ik had verwacht hier makkelijk wat gewicht kwijt te raken (stereotype: in Afrika zijn ze mager), gaat dat waarschijnlijk flink tegenvallen met zulke calorie-volle maaltijden en het kantoor dat op drie keer-rollen afstand van mijn slaapkamer is. Nou ja, misschien ontstaat er dan wel wat variatie in hoe ik genoemd wordt. Obolo (fat) in plaats van Obroni?

Aangekomen in Ghana

Afgelopen dinsdag vertrok de oudste dochter naar Ghana. (zie hier) Ze kwam aan op het vliegveld van Accra, de hoofdstad van Ghana. Ik citeer even uit een mailtje van haar.

“…. Aangekomen op Accra is het bloedjeheet. Zodra ik met mijn stempel voor gele koorts heb gewaaid mag ik doorlopen naar de bagageband. Wat een spektakel. Ik weet of ik het een cultuurdingetje moet noemen maar ik weet ook niet wat het anders is. Er is geen toegang meer tot de bagageband, want alle trolleys zijn aan de band geparkeerd. En de rij daaromheen bestaat ook uit trolleys.

Af en toe nog wat mensen die bij een trolley proberen te staan. Maar er is geen ruimte voor mensen aan de band. Ik heb ook geen zin om me tussen de trolleys te wringen dus na een kwartier –waarin ik geld heb gewisseld én naar de wc ben geweest – zie ik in de verte mijn koffer aankomen. Er zijn al dusdanig veel trolleys vertrokken dat ik deze redelijk gemakkelijk kan pakken – afgezien van het feit dat mijn koffer voordat die op de grond landde eerst even een tussenstop maakte op de teen van de buurman. “No worries, it’s fine!!”

De dochter werd op het vliegveld afgehaald door mr. Happy van de hulporganisatie. De volgende morgen ging ze samen met hem naar de immigratiedienst om de benodigde papieren te regelen. Daarna vertrokken ze per bus voor een reis van meer dan zeven uur naar Humjibre, de plaats waar ze de komende maanden zal verblijven. Het zal wel even wennen voor haar zijn.

0000000 0 beest

‘s Morgens zat dit beest op haar raam en ’s avonds viel tijdens een hevig onweer de stroom uit. Het wordt vast een interessante en leerzame tijd voor haar.

Naar Ghana

Gisteren hebben we de oudste dochter naar Schiphol gebracht. Ze gaat een aantal maanden in Ghana ontwikkelingswerk doen namens een Amerikaanse hulporganisatie. Die doen iets met gezondheidszorg en onderwijs. De dochter gaat voor hen ter plekke onder andere de communicatie doen.

0000000 0 ghana

Ik vind het heel goed en dapper van haar, maar als vader zijnde kijk je toch met gemengde gevoelens naar zo’n vertrek. Er heersen daar bijvoorbeeld allerlei enge ziektes, onder andere gele koorts, cholera en malaria, en ook met de veiligheid is het “wat minder” dan hier. Maar ja, als er alles koek en ei was, dan was de aanwezigheid van zo’n hulporganisatie er natuurlijk niet nodig. Gelukkig is Ghana wel veiliger dan de landen die ze moest bezoeken voor haar vorige werkgever, de Nederlandse tak van een andere Amerikaanse hulporganisatie.

Voor die organisatie stond bijvoorbeeld een reis naar Somalië op het programma. Gelukkig ging het geplande bezoek aan dat land niet door. In Mogadishu, de hoofdstad van Somalië vinden regelmatig bomaanslagen plaats. Vorig jaar werd bij zo’n aanslag ook het gebouw van de hulporganisatie getroffen. Het raakte beschadigd maar gelukkig raakte niemand van het personeel gewond.

De hulporganisatie waar ze vorig jaar voor werkte, liet het personeel ‘overlevingscursussen’ volgen. De dochter heeft ook zo’n cursus gedaan. Uit die cursus: Hoe verplaatst je je in een gebied met landmijnen? Tips: Als de lokale bevolking een bepaalde weg mijdt, mijdt die weg dan ook. Ga niet lopen door gras. Als er ergens een landmijn is gevonden, keer direct voorzichtig om, waar één landmijn ligt, liggen er meer. Ik zou zeggen doe uw voordeel met deze tips. Maar goed, Ghana is gelukkig veiliger.

De dochter vloog met British Airways. Ze had een overstap in Londen. Daar liep ze een uur vertraging op. In Ghana zou ze op het vliegveld worden afgehaald door iemand van de organisatie, een zekere mr. Happy. Via Whatsapp stuurde ze ons vanuit Londen een berichtje dat ze het voor mr. Happy sneu vond dat hij nu een uur langer moest wachten. De lieverd. Ik heb haar een berichtje teruggestuurd dat ze zich daar geen zorgen over hoefde te maken. Happy will always be happy.

Gisterenavond kregen we een berichtje uit Ghana. Ze was veilig aangekomen. Zie je wel, niks aan de hand. Toch heb ik alvast uitgerekend over hoeveel dagen ze weer terug vliegt. Maar tot dan hoop ik dat ze er een leuke, leerzame, nuttige en fijne tijd heeft.