Afgelopen dinsdag vertrok de oudste dochter naar Ghana. (zie hier) Ze kwam aan op het vliegveld van Accra, de hoofdstad van Ghana. Ik citeer even uit een mailtje van haar.

“…. Aangekomen op Accra is het bloedjeheet. Zodra ik met mijn stempel voor gele koorts heb gewaaid mag ik doorlopen naar de bagageband. Wat een spektakel. Ik weet of ik het een cultuurdingetje moet noemen maar ik weet ook niet wat het anders is. Er is geen toegang meer tot de bagageband, want alle trolleys zijn aan de band geparkeerd. En de rij daaromheen bestaat ook uit trolleys.

Af en toe nog wat mensen die bij een trolley proberen te staan. Maar er is geen ruimte voor mensen aan de band. Ik heb ook geen zin om me tussen de trolleys te wringen dus na een kwartier –waarin ik geld heb gewisseld én naar de wc ben geweest – zie ik in de verte mijn koffer aankomen. Er zijn al dusdanig veel trolleys vertrokken dat ik deze redelijk gemakkelijk kan pakken – afgezien van het feit dat mijn koffer voordat die op de grond landde eerst even een tussenstop maakte op de teen van de buurman. “No worries, it’s fine!!”

De dochter werd op het vliegveld afgehaald door mr. Happy van de hulporganisatie. De volgende morgen ging ze samen met hem naar de immigratiedienst om de benodigde papieren te regelen. Daarna vertrokken ze per bus voor een reis van meer dan zeven uur naar Humjibre, de plaats waar ze de komende maanden zal verblijven. Het zal wel even wennen voor haar zijn.

‘s Morgens zat dit beest op haar raam en ’s avonds viel tijdens een hevig onweer de stroom uit. Het wordt vast een interessante en leerzame tijd voor haar.