Ikea in de ruimte

Beam heeft zich aan boord van het International Space Station opgeblazen. Nee, het betreft hiet geen zelfmoordterrorist aan boord van het ruimtestation maar een module: ‘the Bigelow Expandable Activity Module (BEAM)’. Het is een nieuwe module aan het ruimtestation, die zich zelf ontvouwde doordat een astronaut er lucht in pompte. Zie hieronder de foto’s die de NASA heeft vrij gegeven van het gebeuren.

beam

Ook heeft de NASA onderstaande afbeelding gepubliceerd waarop je kan zien waar de Beam zich bevindt aan het ruimtestation.

iss 1

Ook kan je op deze afbeelding zien waar de aangekoppelde ruimteschepen hangen. De Soyuz-45 en 46 zijn de Russische ruimtevaartuigen waarmee de Russische en Amerikaanse bemanning naar het ruimtestation is gevlogen, de Progress 62 en 63 zijn onbemande bevoorradingsschepen, net zoals de Cygnus-6 dat van Amerikaanse makelarij is.

Het Internationaal Space Station wordt telkens maar groter en groter. Vergelijk onderstaande foto’s maar eens: de bovenste is uit 2007, de onderste is uit 2010.

iss 2007-2010

Er moeten nog een paar onderdeeltjes aan het ruimtestation worden gebouwd en dan is het voorlopig klaar. Het bouwplan ziet er als volgt uit.

iss 2

Wie goed kijkt, herkent het plan: het is overduidelijk een gebruiksaanwijzing van een Ikea-apparaat. De Russen en de Amerikanen hebben het ISS niet zelf ontworpen maar het gewoon gekocht bij de Ikea. ISS staat dan ook niet voor International Space Station maar voor Ikea Space Station. De BEAM is dan ook de Billy onder de ruimtemodules. (Voor wie het niet weet, de Billy is de bekendste boekenkast van Ikea.)

De volgende stap is het testen van de BEAM: “During the next week, leak checks will be performed on BEAM to ensure its structural integrity. Hatch opening and NASA astronaut Jeff Williams’ first entrance into BEAM will take place about a week after leak checks are complete” aldus de NASA. Mocht de BEAM toch een lek bevatten dan is dat niet erg. Ikea heeft een terugbrenggarantie van 365 dagen. (Mits de Amerikanen de BEAM niet in de koopjeshoek hebben gekocht, die artikelen mogen namelijk niet geruild worden.)

ikea ruilen

De NASA heeft ook een afbeelding vrijgegeven hoe het ISS er uit gaat zien als het klaar is. Toekomstige bezoekers van de ISS zien dan bij aankomst dit:

ikea ss

Kernraketten en kringloopwinkels

Onlangs zag ik een in een kringloopwinkel in Voorschoten deze pc te koop staan. Het is een Schneider PC uit 1988. Hij heeft een werkgeheugen van 512 kb en een (externe) harde schijf van 20 mb. Daar kan je dus hoogstens twee moderne digitale foto’s van 10 mb op kwijt, dan is hij vol. (Even tussen haakjes: ik noem een pc altijd een ‘hij’, maar een collega van vroeger sprak altijd over een ‘zij’; dit omdat zijn pc, net zoals zijn vrouw, ook nooit deed wat hij wou.)

oude pc

De vraagprijs voor dit historisch voorwerp bedraagt 250 euro. Dat lijkt veel maar je koopt hem natuurlijk als verzamelobject, niet om hem te gebruiken. Hoewel? De Amerikaanse overheid denkt daar misschien anders over. Gisteren verscheen namelijk het rapport GAO-16-468  van de ‘United States Government Accountability Office’ – zeg maar de Amerikaanse Rekenkamer – met de titel ‘INFORMATION TECHNOLOGY – Federal Agencies Need to Address Aging Legacy Systems’.

Uit dit rapport blijkt dat het systeem dat het Pentagon gebruikt om de operaties te coördineren van nucleaire raketten, bommen-werpers en tankervliegtuigen draait op IBM-computers uit de jaren zeventig, die worden aangestuurd met behulp van oude 8-inch floppy disks. Uit het rapport: “Introduced in the 1970s, the 8-inch floppy disk is a disk-based storage medium that holds 80 kilobytes of data. In comparison, a single modern flash drive can contain data from the equivalent of more than 3.2 million floppy disks”

amerika itAfbeeldingen afkomstig uit het rapport van de GAO

Gevraagd naar de reden dat het Amerikaanse leger nog steeds deze apparatuur gebruikte, antwoordde luitenant-kolonel Valerie Henderson volgens de Volkskrant: “Dit computersysteem wordt nog altijd gebruikt omdat het simpel gezegd, nog altijd werkt.” Wijlen mijn schoonvader zei vroeger altijd al: “Als het niet kapot is, maak het dan niet.”

Maar goed, het Amerikaanse leger gaat nu toch deze systemen vervangen. Het is namelijk niet alleen lastig om nog personeel te vinden dat nog met deze apparatuur overweg kan – ze komen waarschijnlijk in zwarte T-Fords voorrijden –  maar ook om reserveonderdelen te vinden. Dus wie weet, stappen binnenkort wel een stel Amerikanen de kringloopwinkel van Voorschoten binnen op zoek naar nieuwe computerapparatuur. Toch raad ik ze aan om niet deze Schneider-pc uit de kringwinkel van Voorschoten te kopen. Niet dat er iets mis is met het apparaat- “Deutsche gründlichkeit” – maar misschien staat hij wel vol met Russische spionagesoftware.

In Voorschoten woonde namelijk tot 2014 de oudste dochter van Poetin met haar Nederlandse man. Maar na het neerschieten van MH17 zijn ze naar Rusland vertrokken. (Ze woonden in Voorschoten in de Krimwijk; “Papa, ik wil wel in de Krim blijven wonen”; “Ok, dat regel ik voor je” – sommige dingen verzin je niet maar gebeuren nu eenmaal.)

Het zou best eens kunnen dat de Russen bij haar vertrek deze pc volgepropt met spionagesoftware naar de kringloopwinkel hebben gebracht in de hoop dat de Amerikanen hem kopen. Poetin zat vroeger bij de KGB. Dus hij weet hoe het werkt.

Een twitterbericht vanuit de ruimte

Jeff Williams is een “NASA Astronaut, US Army Colonel, experimental test pilot, husband, father, grandfather. Bringing the International Space Station to you.” Dat verzin ik niet zelf maar staat op zijn twitteraccount. (Daarom staat het hier ook op zijn Engels). Momenteel bevindt hij zich aan boord van het International Space Station (ISS). Het is de derde keer dat hij langdurig rond de aarde zweeft. In 2006 maakte hij tijdens zijn zes maanden durende verblijf in de ruimte meer dan 2800 rondjes om de aarde. In 2009 -2010  bevond hij zich 167 dagen aan boord en nu zweeft hij dus weer om de aarde heen. In het najaar keert hij terug (naar de aarde bedoel ik).

Als je zo lang om de aarde zweeft wil je wel eens een foto maken. De foto’s van de aarde die hij tijdens zijn periode in de ruimte in 2006 maakte, heeft hij gebundeld in een boek met de titel ‘The Work of His Hands: A View of God’s Creation from Space’. Dat Jeff Williams een gelovig mens is, is gezien de titel van het boek wel duidelijk.

Ook tijdens deze vlucht maakt Williams vaak foto’s. Alleen hoef je vandaag de dag niet meer te wachten tot ze in een boek verschijnen om ze te zien. Williams twittert zijn foto’s nu. (In 2009 was hij de eerste mens die rechtstreeks vanuit de ruimte twitterberichten verstuurde.) Dinsdag stuurde Williams het volgende twitterbericht de ruimte in.

nasa twitter

We zien Nederland. Zo ziet ons land er dus vanuit de ruimte uit. Ik heb de afbeelding even gedraaid om een wat herkenbaarder beeld te krijgen.

nederland

Een lekker zonnetje bij de Waddenzee zo te zien.

 

De wulp van 1961

Gisteren fietste ik van Wassenaar naar Voorschoten toen ik opeens in een weiland naast de weg in de verte op een paaltje een wulp zag staan. Ik herkende het beest onmiddellijk. Het is een vogel die hoog op de poten staat. Hij behoort tot de zogenaamde steltlopers. Hij is vooral te herkennen aan zijn lange kromme snavel. “De snavel van de wulp wijst naar zijn gulp” is een beetje raar ezelsbruggetje. In Nederland komt hij vooral in het waddengebied voor. Bij ons in de omgeving zijn ze wat zeldzamer. Ik heb nog geprobeerd met mijn mobieltje sterk ingezoomd een foto te maken maar verder dan dit wazige plaatje kwam ik niet.

wulp foto

Wulpen zijn interessante vogels. Als ze gaan broeden dan moet het mannetje behoorlijk aan de slag. Hij maakt een stuk of vier kuiltjes in een weiland waaruit het vrouwtje er vervolgens eentje uit kiest. Dat wordt dan het nest. (Dat proces moet efficienter kunnen zou je zo zeggen.) Het mannetje zit sowieso een beetje onder de plak, want als de eieren uit komen – meestal een stuk of vier –  dan gaat het vrouwtje er soms direct vandoor en laat dan de zorg voor de kleine wulpjes over aan het mannetje. Ze vertrekt dan alvast naar het zuiden of bemoeit zich er gewoon niet meer mee.

Niet dat het mannetje daarna nog veel aan de opvoeding doet – de jonge beestjes moeten bijvoorbeeld zelf hun eten zoeken – maar hij geeft ze nog wel wat warmte en beschermt ze tegen gevaar. Kraaien, reigers, kiekendieven en ander boeventuig van gelijke grootte worden door de wulp aangevallen. Zijn de aanvallers te groot, dan doet hij iets slims. Op een duidelijk zichtbare plek voor de aanvaller doet de vader-wulp alsof hij gewond is en gaat op de grond liggen kronkelen. De aanvaller ziet een gemakkelijke prooi en gaat er op af. Maar wanneer de aanvaller vlakbij is, vliegt vader-wulp opeens op en vliegt dan wat verder weg van het nest af en herhaalt daar dezelfde actie. Net zo lang totdat de vijand ver weg genoeg van het nest is. Een slimme vogel dus.

Wie nu denkt, goh hij weet er veel van, hij is een echte vogelkenner, heeft het mis. Het bovenstaande heb ik net gelezen op internet en het feit dat ik direct de wulp herkende komt door de zomerpostzegels van 1961. Dat zit zo. In 1961 verzameld ik als klein jongetje postzegels (en ook suikerzakjes, sigarenbandjes, sleutelhangers, lucifermerken en speldjes.) Mijn vader en mijn twee oudere broertjes spaarden ook postzegels. Mijn oudste broer had net zoals mijn vader een echt DAVO-postzegelalbum. Mijn andere broer en ik moesten het doen met een postzegelstockboekje, waarin we onze zegels stopten. Mijn vader had bijna alle postzegels van Nederland. Hij miste alleen een paar dure oude zegels. Als er nieuwe postzegels uitkwamen, dan kocht hij een setje om zijn verzameling bij te houden. Zo ook in de zomer van 1961 toen er een serie met nieuwe zomerzegels uitkwamen. Maar deze keer kocht hij niet alleen een setje voor zichzelf maar ook één voor ons.

’s Avonds na het eten en de afwas verraste hij ons daarmee. Op tafel lagen opeens de nieuwe zomerzegels. “Jongens, niet alleen voor mij, maar ook voor jullie een setje. Ze zijn mooi hè.” Vol ongeloof staarden we naar de tafel. Daar lagen van elke zomerpostzegel een blokje van vier zegels met allerlei vogels.

wulp blokDe zomerzegels van 1961

Voorzichtig ging mijn vader ze los scheuren. Bij de zegels van 4 cent en die van 6 cent ging dat allemaal goed, maar bij die van 8 cent – een groene zegel met een wulp er op – ging het mis. Mijn vader scheurde verkeerd, waardoor er een hoekje met een stuk van de kartelrand van één van de zegels werd afgescheurd. “Ai” zei mijn vader, “Oeps” zei mijn moeder. Goede raad was duur (8 cent + 4 cent toeslag) en na enige aarzeling werd besloten dat het mooiste exemplaar in het album van mijn vader verdween, dat de twee overige gave exemplaren naar mijn broers gingen en dat ik het exemplaar kreeg met het hoekje er af.

wulp 2xZo zag het er toen ongeveer uit. Links een goed exemplaar, rechts mijn exemplaar met een beschadigd hoekje.

Ach joh, daar zie je haast niks van” zei mijn moeder troostend. Maar ik zag het wel en niet alleen ik, maar anderen ook. Bijvoorbeeld de vader van een vriendje die ik de volgende dag vol trots mijn nieuwe zegels liet zien. Jaloers keek mijn vriendje naar mijn vogelzegels en riep toen zijn vader erbij. “Papa, moet je kijken, Martin heeft de nieuwe zomerzegels.” Zijn vader kwam kijken, wierp er een blik op en wees toen naar de wulpzegel: “Die is beschadigd, die is niks meer waard.” sprak hij. Mijn vader scheurde er per ongeluk een hoekje van af” stamelde ik. “Ja, dat scheuren moet je ook heel voorzichtig doen” sprak de vader hoofdschuddend en liep weg.

Jarenlang heb ik in mijn postzegelboekje naar een wulp zonder hoekje zitten kijken. Hoe ik ook keek, als eerste zag ik altijd dat hoekje (ok, ik zag het hoekje dus niet.) Maar zoals Cruijff al zei: “Elke nadeel heeft een voordeel”. Sindsdien herken ik in de natuur een wulp altijd direct.

Het grootste cruiseschip ter wereld

Vandaag kreeg Rotterdam bezoek van de ‘Harmony of the Seas’. Dat is het grootste cruiseschip ter wereld. Het schip is 362 meter lang en 48 meter breed. Het is vijf keer zo groot als de Titanic. De tonnage van het schip, zeg maar de inhoud, bedraagt 227.700 ton. Ter vergelijking: de Titanic had een tonnage van 46.000 ton.

Het 70 meter hoge vaartuig telt achttien dekken. Er is plek aan boord voor 5479 passagiers plus nog eens zo’n 2100 bemanningsleden. De passagiers kunnen onder andere gebruik maken van een enorme waterglijbaan van tien verdiepingen hoog, 43 meter hoge klimmuren en een schaatsbaan. Er zijn 23 zwembaden aan boord en zelfs een soort ‘park’ met meer dan 10.000 planten en vijftig bomen, hoewel ik de functie van dit park niet zo goed snap. Als je een bos wilt zien, dan ga je toch niet aan boord van een schip? Maar goed, er is dus een park. De bouwkosten van het schip bedroegen zo’n 1 miljard euro.

Ik ben niet naar Rotterdam gegaan om de boot te bekijken. Ik heb zo’n schip namelijk al een keertje eerder gezien. In oktober 2014 waren we in Rotterdam toen daar de ‘Oasis of the Seas’, het zusterschip van de ‘Harmony of the Seas’, aanmeerde.

oasis of the sea 2De ‘Oasis of the Seas’ op een regenachtige oktoberdag in Rotterdam. De gele dingetjes aan de zijkant zijn de reddingsboten met plek voor 370 mensen (per reddingsboot uiteraard; het zijn dubbeldeks reddingsboten)

De ‘Oasis of the Seas’ was in 2014 het grootste cruiseschip ter wereld, maar is nu dus deze titel kwijt aan haar zusterschip. Niet dat het veel scheelt. De ‘Harmony of the Seas’ is slechts twee meter langer en vijf meter breder dan de ‘Oasis of the Seas’. Ze zijn allebei gewoon erg groot. Echt mooi zijn ze niet. Ze lijken een beetje op varende flats.

Het is wel lastig manoeuvreren met zo’n grote boot. Toen de ’Oasis of the Seas’ vertrok, keerde het schip niet maar voer het achterwaarts de haven uit. Blijkbaar waren ze bang dat ze net zoals op de heenweg tegen de Erasmusbrug zouden aanvaren. Zie hier de gevolgen daarvan.

Oasis of the Sea

(Ok, de boot is niet tegen de Erasmusbrug aangevaren, de knik zat er al in.)

De moeder van de Denker

Dit is ‘de Denker’ van Rodin.

De denker en rodinLinks de denker, rechts de bedenker van het beeld.

Alleen vraag ik me nu, na ons bezoek aan Rome, af of Rodin het ontwerp wel zelf heeft bedacht of dat hij zich erg heeft laten inspireren door het onderstaande 2000 jaar oude beeld dat ik in Rome in het ‘Palazzo Massimo alle Terme’ zag.

de denkerDe 2000 jaar oude moeder van de Denker.

Maar misschien kende Rodin dit oude beeld helemaal niet. Het gebeurt wel vaker dat sommige beelden en afbeeldingen opnieuw toevallig in de loop van de tijd ontstaan. Zo kan je in het zelfde museum bijvoorbeeld ook de 2000 jaar oude “moeder” van Kuifje zien.

kuifjeKuifje en zijn moeder

En wie weet, wellicht heeft iemand ooit al eens eerder net zo’n blogpost als deze geschreven? Maar dat is echt toeval dan!

 

De Escher van het oude Rome

De afbeelding hieronder is een voorbeeld van een tessellatie van een vlak. Dat staat voor een collectie van gelijke vormen die het vlak in zijn geheel opvullen zonder dat de vormen elkaar overlappen.

tesselatie

Dit soort betegelingen kunnen met drie-, vier-, vijf- en zeshoeken worden gemaakt. Een zeshoek is het maximum. Er zijn geen veelhoeken met meer dan zes hoeken, waarmee dit ook mogelijk is.

De bovenstaande afbeelding zag ik tijdens ons bezoek aan Rome in het ‘Palazzo Massimo alle Terme’. Deze vloermozaïek is zo’n 2000 jaar oud en is ergens in het oude Rome gevonden. Het ‘Palazzo Massimo alle Terme’ is onderdeel van het ’Museo Nazionale Romano’ dat in 1889 is opgericht en in meerdere gebouwen in Rome is gehuisvest.

Voor wie nu denkt: “hé die blokken, die ken ik ergens van”, dat kan kloppen. Escher heeft een aantal houtsneden gemaakt waarin hij ook gebruik maakt van deze vlakverdeling, onder andere in zijn beroemde Metamorphoses. Zie hieronder een deel van zijn Metamorphose I uit 1937.

escher 2Een deel van ‘Metamorphose 1’  van M.C. Escher uit 1937

Wellicht is de tegelvloer een inspiratiebron geweest voor zijn prachtige Metamorphoses. Het zou kunnen. Escher heeft in de jaren twintig van de vorige eeuw een tijdje in  Rome gewoond, dus de kans bestaat dat hij de tegelvloer – als hij toen al ergens tentoongesteld stond; dat weet ik niet – in Rome heeft gezien. (In ieder geval niet in het Palazzo Massimo alle Terme, want dat gebouw maakt pas sinds 1981 deel uit van het Museo Nazionale Romano.)

De vlakverdeling is overigens niet uniek. Ook de Grieken en de Moren maakten gebruik van deze vorm. In het Alhambra paleis in Granada kan je bijvoorbeeld dit soort vlakken ook zien. Het geniale en unieke van Escher was dat hij de vormen liet ‘overvloeien’ in een andere vormen.

Maar wie weet, misschien hebben we slechts een deel van de hele vloer terug gevonden en was het oude Romeinse mozaïek veel groter en vloeide het ook over in een andere vormen en liep er in het oude Rome ook een soort Escher rond.

 

Flipje Tiel en Einstein in Pompeï

Onlangs waren we in Napels waar we ook het ‘Museo Archeologico Nazionale’ bezochten. Dit museum bevat veel mozaïeken en fresco’s die afkomstig zijn uit Pompeï en Herculaneum. Op twee van die dingen zagen we tot onze verrassing bekende ‘hedendaagse’ figuren staan. Zo kan je op onderstaande afbeelding niet alleen de Vesuvius zien zoals hij er uitzag voor de uitbarsting van 79 na Christus, maar ook Flipje Tiel!

Flipje Tiel

Voor wie Flipje Tiel niet kent, dat was een reclamefiguurtje van een Tielse jamfabiek van vroeger. Er verschenen in mijn jeugd ook allerlei boekjes van die je kon kopen met behulp van zegeltjes die op de jampotten zaten. Ik verslond als klein jongetje de boekjes (en de jam).

Flipje Tiel 2

Ook onderstaand tegelplateau was opmerkelijk.

einstein

Wat deed Einstein 2000 jaar geleden in Pompeï?

 

Max Verstappen en de oudste mens ter wereld

Met de mededeling dat Max Verstappen de Grand Prix van Spanje heeft gewonnen, heb ik waarschijnlijk geen primeur. Ok, hij had wel wat geluk. Zo waren bijvoorbeeld de twee Mercedesrijders zo vriendelijk om elkaar in de eerste ronde van de weg af te rijden. Cruijff zou zeggen: “Je wint de Grand Prix niet in de eerste ronde maar je kan hem er wel verliezen”. Maar het was een mooie prestatie van Max. Zo hield hij heel knap de Ferrari van Raikonen achter zich. Deze was met 36 jaar twee keer zo oud als Max en had nog tegen zijn vader Jos gereden.

Formule 1 racen is vooral een kwestie van wie de snelste auto heeft en dat hangt weer af van het budget van het team. Zo beschikten vorig jaar de topteams van Red Bull, Mercedes en Ferrari elk over een budget van meer dan 400 miljoen euro. Torro Rosso, het vorige team van Verstappen, moest zich toen “behelpen” met een budget van ‘slechts’ 137 miljoen euro en heeft dan ook een langzamere auto. In totaal spendeerden de teams in 2015 samen meer dan 2,6 miljard euro. Dat is best veel geld.

Op de twitter-pagina van Red Bull Racing staat een foto gemaakt na afloop van de race. Ik heb even staan tellen. Alleen al in Barcelona waren 104 mensen van Red Bull Racing tijdens de race actief. Dat is meer dan 50 man per auto.

 

Max Verstappen brak uiteraard ook allerlei records. Hij was vorig jaar met zeventien jaar al de jongste deelnemer ooit aan een formule 1 wedstrijd –hij reed toen zonder rijbewijs in zo’n wagen – maar hij is nu met zijn 18 jaar en 228 dagen ook de jongste rijder in de geschiedenis die een Grand Prix wint. Hij is ruim twee jaar jonger dan toen de Duitser Vettel, de vorige recordhouder, zijn eerste F1-overwinning behaalde.

En nu we het toch over leeftijdrecords hebben: Emma Morano is sinds donderdag officieel de oudste. Niet de oudste grand prix winnaar maar de oudste mens ter wereld. De Amerikaanse Susannah Mushatt Jones die de recordhoudster was, overleed namelijk die dag op de gezegende leeftijd van 116 jaar en 311 dagen en net zoals geldt: ”De Koning is dood, leve de koning!” geldt: “de oudste persoon ter wereld is overleden, leve de nieuwe oudste persoon” In dit geval dus de Italiaanse Emma Morano. Ze is momenteel 116 jaar en 169 dagen oud.

Ruim een jaar geleden zag ik een filmpje over haar toen ze 115 jaar oud was geworden en ze maakte toen de indruk of ze nog dagelijks oefeningen aan de rekstok in de gymzaal maakte. Op de site van RTL staat nu echter een filmpje waarin ze geïnterviewd wordt door de Italiaanse televisie naar aanleiding van het feit dat ze nu de oudste mens ter wereld is – ze is overigens ook de enige nog levende persoon ter wereld die in de negentiende eeuw is geboren (in 1899) –  en ik moet zeggen, ze maakt een iets minder kwieke indruk dan vorig jaar.

Maar voorlopig is ze nog gezond, dus wie weet, misschien slaagt zij er wel in om over een jaar of zes het wereldrecord oudste persoon ter wereld ooit af te pakken van de Franse Jeanne Calment. Toen deze laatste op 4 augustus 1997 overleed, was ze 122 jaar en 164 dagen oud. Ze voert daarmee de eeuwige ranglijst van oudste mensen ooit aan – het woordje ‘eeuwige’ is in dit verband wel toepasselijk. Emma Morano staat op deze ranglijst nu op plek 10 maar is nog volop in de race om te stijgen. De hele top 25 ziet er momenteel als volgt uit:

oudste personenDe groen gekleurde personen zijn de mensen op de lijst die nog in leven zijn. Klik op het plaatje voor een grotere afbeelding

Overigens, je weet het nooit, maar Max Verstappen is uiteraard ook nog in de race voor de titel ‘oudste mens ter wereld ooit’. Maar hij hoeft hij zich daar pas over 104 jaar druk over te gaan maken. Ik neem aan dat hij tegen die tijd niet meer in een raceauto rijdt.

p.s. Voor wie zich nu afvraagt: “welke formule 1 coureur is het oudst geworden – vooral vroeger was dat vaak een beroep waar je niet heel oud mee werd – en hoe oud was hij toen hij stierf?” luidt het antwoord: “Dat was de Duitse coureur Paul Pietsch. Hij is 100 jaar en 346 dagen oud geworden.” Hij reed in de jaren dertig van de vorige eeuw grand prix’s.

p.p.s Een kleine aanvulling d.d. 25 mei. We zijn inmiddels acht dagen verder en Emma Morano heeft de Japanse Tane Ikai te pakken. De Italiaanse is nu de nummer negen op de lijst.

 

Bernini versus Borromini

In 2012 schreef ik een boek over de Titanic. Voor dit boek checkte ik een hoop verhalen en mythes over het schip en vermeldde ik in het boek of de verhalen waar waren of niet. Maar bij één verhaal heb ik deze controle bewust niet gedaan en het ongecontroleerd in mijn boek opgenomen. Dat was  het verhaal van de hond die de ramp met het schip overleefde (hij kreeg een plekje in een reddingsboot), maar die na aankomst in New York de kade op rende om daar direct door een auto overreden te worden. Overleef je als hond het zinken van de Titanic overkomt je daarna dat. Ik heb sterk het vermoeden dat dit verhaal wel eens niet waar zou kunnen zijn, maar heb het desondanks gewoon (ongecontroleerd) in mijn boek opgenomen. Sommige verhalen moet je namelijk niet stuk checken. Die zijn te mooi om niet waar te zijn.

Hier moest ik aan denken toen ik gisteren even wat op internet opzocht over de vete tussen Bernini en Borromini. Dit zijn twee Italiaanse beeldhouwers en architecten uit het begin van de zeventiende eeuw. Ze waren grote concurrenten, die elkaar niet konden uitstaan. Zo vond Bernini Borromini eigenlijk maar een prutser. Nu is er een mooi verhaal over deze ruzie. In Rome heb je een plein, de Piazza Navona. Daar staat één van de beroemdste beeldhouwenwerken van Bernini: een fontein met een kleine kopie van een Egyptische obelisk met daarom heen vier beelden die de vier bekende grote rivieren uit die tijd representeren, één voor elk continent: de Donau (voor Europa), de Nijl (voor Afrika), de Ganges (voor Azië) en de Rio de la Plata (voor het Amerikaanse continent). Het beeld staat pal voor de St Agnes kerk die is ontworpen door Borromini.

beeld 1

Het beeld van Bernini met op de achtergrond de kerk van Borromini

Nu wil het verhaal dat Bernini twee van zijn fonteinbeelden een afkeurend gebaar richting deze kerk laat maken om aan te geven dat hij het ontwerp van deze kerk maar niks vond. Zo heft het beeld van de Rio de la Plata afwerend een hand op en bij de Nijl gaat hij zelfs nog een stapje verder. Die heeft een doek over zijn hoofd opdat hij maar niet de kerk van Borromini hoeft te zien. Op zijn beurt heeft Borromini op de kerk een beeld geplaats dat bewust de andere kant opkijkt zodat dit beeld niet naar de fontein hoeft te kijken. Heerlijk zo’n kinderachtige ruzie en een mooi verhaal.

beeld 3De Nijl met een doek over zijn hoofd. Op de achtergrond kijkt het beeld van Borromini  bewust niet naar de fontein.

Twee weken geleden waren Marianne en ik voor een korte vakantie in Rome en zijn we ook even op de Piazza Navona geweest om de fontein van Bernini te bekijken. En inderdaad de Nijl heeft een doek over zijn hoofd opdat hij de kerk niet hoeft te zien en het beeld van Borromini kijkt de andere kant op.

Waarschuwing; wie dit net zoals ik ook een mooi verhaal vindt, wordt aangeraden de rest van deze blogpost niet te lezen.

Maar wat lees ik nu opeens op internet? De fontein van Bernini stond al drie jaar op het plein voordat de St Agnes kerk werd gebouwd! En de reden dat de Nijl een doek over zijn hoofd heeft, is niet dat hij de kerk niet hoeft te zien, maar om te symboliseren dat de bron van de Nijl onbekend was (die was in die tijd nog niet gevonden.)

Het verhaal is dus helemaal niet waar. Maar dat wou ik helemaal niet weten! Dit is typisch een verhaal uit de categorie ‘Dat moet je niet stuk checken”. Gelukkig kan het bewust wegkijken van de fontein door het beeld van Borromini nog steeds waar zijn, maar daar ga ik nu ook al aan twijfelen. Ach, had ik maar niet gelezen dat de fontein er al stond voordat de kerk werd gebouwd.