Categorie archief: Muziek

ABBA

Gisteren waren er liefst twee programma’s over ABBA – ‘Het beste van… ABBA’  en ‘ABBA Forever” – op de Nederlandse televisie  te zien.

0000000000 0000000 abbatv2

Voor degene die niet weet wie op bovenstaande foto te zien is, dat is de one and only Dolly Bellefleur, de artiestennaam van de Nederlander Ruud Douma . Oké, de uitdrukking ‘one and only’ is misschien niet helemaal juist

0000000000 0000000 abbatv2bAmsterdam; 2017;  Canal Parade 2017; Dolly Bellefleur – anders dan andere travestieten draagt Dolly geen nep-boezem, omdat het volgens eigen zeggen niet om “cuppie cuppie, maar om koppie koppie” gaat; aldus de Wikipedia. (Ik heb hem moeten opzoeken, ik had geen idee wie hij was) – op een boot vol met Dolly Bellefleurs. Foto Alf van Beem.

De site ‘TV-Gids’ schreef over ‘Het beste van….. ABBA’:  “In het programma vertellen tal van bekende Nederlanders over hun favoriete liedjes van de Zweedse popformatie. Onder andere Andy & Janice, Dolly Bellefleur, Babette Labeij en Koos van Plateringen bespreken hun favoriete ABBA-hits”.  Ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee wie al deze “bekende Nederlanders” zijn, maar dat ligt ongetwijfeld aan mij. Het programma stelde niet veel voor, veel prietpraat

(Even tussendoor: ‘Wat betekent priet- in prietpraat? Er bestaat geen zelfstandig naamwoord priet en ook geen werkwoord prieten, waarvan priet- de stam kan zijn. Het Woordenboek der Nederlandsche Taal (WNT) verschaft duidelijkheid. Dat zegt over prietpraat: ‘Redupliceerend-ablautend gevormd bij Praat (I).’ Priet is dus de verdubbeling (reduplicatie) van praat, met wisseling van de klinker (ablaut): /aa/ veranderde in /ie/. Het is dus geen zuivere reduplicatie, zoals blabla, maar bijna-reduplicatie, zoals klikklak.’;  

Prietpraat wordt voor het eerst aangetroffen in de 19e eeuw, maar in het WNT wordt al verwezen naar een citaat uit de 17e eeuw, met een soortgelijke vorming, namelijk Pritte-praetje, verklaard als ‘babbelkous’.  Dan kan onse Pritte-praetje, Met een maetje, Spelen schuyle-winck op ’t lest, (G.J. Quintijn, De Hollandsche-Liis, met de Brabandsche-Bely. 1629) aldus de site Surfspin.nl. Zo dat weten we ook weer.)

Het tweede programma ging vooral in op de liedjes. Er werd uitgebreid besproken hoe knap de muziek van ABBA in elkaar zat. Ik herinner me dit soort discussies ook uit mijn studententijd. De conclusie op onze studentenflat was dat die blonde het leukst was.

0000000000 0000000 abbat0

1972; Agnetha Fältskog in haar rol als Mary Magdalene in de musical Jesus Christ Superstar; dit was nog voor haar ABBA-tijd. foto Martin Clara.

Ik was als student ABBA-fan en ik ben dan ook een ABBA-kenner. Zo schreef ik vijf jaar geleden in het kader van jeugdherinneringen op deze site al eens een keer over ABBA – zie hier.  Eén van de zinnen uit dat stuk luidde:

Dat ze daadwerkelijk wel wat ouder zijn geworden, leert een foto die vorige week opeens verscheen op de Facebookpagina van ABBA. Anni-Frid Lyngstad (70), Agnetha Fältskog (65), Björn Ulvaeus (70) en Benny Andersson (70) waren aanwezig bij de opening van ‘Mamma Mia The Party!’

We zijn inmiddels vijf jaar verder, tel bij ieder van de vier leden nog maar eens vijf jaar op, 3x 75 jaar + 1x 70 jaar oud nu dus al – maar goed, mijn herinneringen aan ABBA zijn vooral uit deze tijd.

0000000000 0000000 abbatvABBA in 1976 bij aankomst op Schiphol, 45 jaar geleden, 3x 30 jaar plus 1x 25 jaar.

Enfin, zoals iemand op YouTube reageerde op een liedje van Peggy March uit de jaren zestig:

0000000000 0000000 abbat060

 

 

Herman Stok

Je kan je maar beter niet door de Volkskrant laten interviewen. Herman Stok deed het wel en zie, twee weken later is hij dood.  Oké, hij was al 93 jaar oud, stokoud zou je bijna zeggen ware het niet dat dit een te flauwe woordspeling is.

Wie het mooie interview wil na lezen kan hier terecht.  Herman Stok was homoseksueel. Hij was liefst bijna zeventig jaar samen met zijn partner Kees van Maasdam.  In het interview staat een mooi stukje over het begin van hun relatie. Weet hierbij dat Herman Stok nog niet aan zijn ouders had verteld dat hij homoseksueel was.

Na veertien dagen nam Herman hem een keer mee naar huis. ‘Thuis wisten ze van niks. Ik zei tegen mijn moeder: ‘Hij heeft geen kosthuis meer en waarom zou je niet een gedeelte van mijn troep verhuren.’ Ik had een zolderkamertje en daarvoor stond een tweepersoonsbed. Het was zo vlak na de oorlog geen vetpot en dat hebben ze toen gedaan. Elke morgen werden we door mijn vader gewekt om half zeven. Ik weet dat mijn moeder een keer zei: ‘Herman, ik wilde dat jij net zo netjes sliep als Kees. Zijn bed hoef ik alleen maar recht te trekken’. Geen wonder, hij lag er nooit in.’

Ik herinner me Herman Stok nog van vroeger van het programma Top of Flop. Kleine Martin keek dit wel eens samen met zijn ouders. Het grootste gedeelte van de uitzending bestond uit beelden van het publiek dat luisterde naar een plaatje dat werd gedraaid, waarna een deskundige jury voorspelde of het plaatje een succes zou worden of niet. Staakten de stemmen dat mocht het publiek beslissen.

0000000000 000hstok2

flopEen toeter betekende een flop.

Niet altijd voorzag de jury het goed. Zo voorspelden alle vier de juryleden dat ‘I want to hold your hand‘ van de Beatles beslist een flop zou worden. De geschiedenis leerde anders.

Herman Stok werd mede door dit programma razend populair. Er reed zelfs een keer een  speciale Discobal-trein.’

0000000000 000hstokHerman Stok is de staande man, tweede van rechts. Bijschrift foto: ’10 augustus 1965; Discobal in de trein Amsterdam Zwolle, Herman Stok te midden van de tieners’; foto Ron Kroon; Nationaal Archief

Maar goed, hij is dus overleden. Weer iemand uit mijn prille jeugd. Zie hier een mooi tv-portret over hem.

Overigens, ik laat me voorlopig niet door de Volkskrant interviewen. Niet voordat ik mijn streefleeftijd van 123 jaar heb bereikt.

Het Eurovisie Songfestival (3)

Wist u dat het Eurovisie Songfestival dit jaar in Rotterdam is gehouden? Jazeker! U ziet, dit blog doet ook aan nieuwsvoorziening. Voor het geval u het gemist heeft, hierbij in drie tweets een korte samenvatting van het festival.

000000000 00s1

000000000 00s2

000000000 00s3

Het mooiste liedje vonden wij – and this complete the results of the Dutch jury-  de inzending van Frankrijk. Die hadden een kleindochter van Edith Piaf en Jacques Brel gestuurd. Kon echt mooi zingen.

000000000 00s34(Op de afbeelding klikken om het filmpje op YouTube te zien.)

Het festival was verder vooral een visueel spektakel. Kijk maar eens naar het tussennummer van Davina Michelle – ‘The Power of Water’ tijdens de eerste halve finale.

000000000 00s11(Op de afbeelding klikken om het filmpje op YouTube te zien.)

Italië won het festival. Het was nou niet direct een liedje dat je lekker mee zingt. Maar ze zongen het wel enthousiast zullen we maar zeggen.

De beide dochters, woonachtig in Rotterdam – daar werd het songfestival gehouden; wist u dat?  – bezochten op maandagavond het festival. Dat was de juryavond van de eerste halve finale. Ze vonden het prachtig.

Ikzelf heb het songfestival niet bezocht, maar omdat ik zowel in 2018  als in 2019 een blogpost heb geschreven over het songfestival wordt ik in die kringen wel gezien en gevreesd als een echte influencer. Douze points.

Zo, nu weet u weer alles over het festival van dit jaar, dat deze keer in Rotterdam werd gehouden.

Een gemiste kans

Bij het zoeken naar de singletjes van Shocking Blue – zie gisteren – kwam ik ook mijn platenmapje tegen met mijn Beatles-singles. Ik heb een apart mapje met al mijn Beatles-singles.  De allereerste plaat die ik ooit kocht was in 1968 Hey Jude van de Beatles.

0000 beatles 0

0000 beatles 01

De voor- en achterkant van Hey Jude. Het is niet direct zo dat je zegt dat het plaatje van een oud vrouwtje is geweest die hem nooit gedraaid heeft. De hoes is een tikkeltje beschadigd.

Op de achterkant van de hoes staat het adres van de Beatles Fanclub in 1968 vermeld. Ik dacht dat zal wel een groot kantoorgebouw van de platenmaatschappij zijn. Voor de nieuwsgierigheid keek ik even op Google Earth. Wat blijkt, het is een gewoon rijtjeshuis in Leiden.

0000 beatles huis

Vanuit dit rijtjeshuis werd in 1968 de Beatles-fanclub in Nederland georganiseerd.

Mijn eerste Beatles-singletje kocht ik pas in 1968. Je kan dan ook niet zeggen dat ik er vroeg bij was. Ik ging later oude Beatles-singles verzamelen. Als ik bijvoorbeeld ergens in een platenzaak was, keek ik altijd even in de opruimingsbak om te zien of er oude Beatles-singles in lagen. Soms had ik succes en kon ik mijn collectie aanvullen.  Deze EP bijvoorbeeld – een EP was een soort singletje waar vier nummer opstonden – kocht ik tijdens een schoolreisje met de HBS in Parijs in 1970.

0000 beatles 02

Al met al heb ik een heel mapje vol. Er zitten echter geen  unieke exemplaren bij. Dat geldt niet voor mijn Beatles-lp verzameling. Zo heb ik een uniek exemplaar van The White Album .

0000 beatles wJe zal het niet zeggen maar dit is een unieke hoes. Het unieke zit hem in het nummer rechtsonder. De eerste drie miljoen exemplaren kregen een uniek nummer er in gestempeld.

0000 beatles w2

De Beatles zelf kregen de nummers 1 tot en met 4. Op een veiling bracht een aantal jaar geleden het exemplaar van Ringo Starr – hij had nummer 0000001- het lieve sommetje op van 708.000 euro. De LP met het nummer 0000005 is toen voor 19.000 euro verkocht, dit exemplaar schijnt uit de privécollectie van John Lennon te komen. Hoe lager het nummer, hoe waardevoller de hoes is. Ik heb nummer 577959. Oké, niet veel waard dus, maar wel uniek.

Ik heb ook een aantal bootlegs, dat zijn illegale opnames van concerten van de Beatles, bijvoorbeeld deze. Daar zijn er niet zo veel van.

0000 beatles

Een soortgelijk exemplaar is onlangs voor 40 dollar geveild op Catawiki. Hier word ik dus ook al niet rijk van.

Toch had ik geld kunnen verdienen met mijn Beatles-LP’s. Ik kocht mijn bootleg-exemplaren tijdens mijn studietijd altijd in een duister platenzaakje in Enschede. Op een dag halverwege de jaren zeventig vroeg de eigenaar of ik belangstelling had voor twee Amerikaanse Beatles-LP’s, die hij toevallig  via via had gekregen.

0000 beatles first

0000 beatles second

Het waren gewone lp’s uitgebracht op Capitol Records, de Amerikaanse platenmaatschappij van de Beatles. In zoverre waren ze niet uniek. In Europa werden deze platen door Parlophone uitgegeven en hadden een andere hoes. Daardoor waren deze Amerikaanse exemplaren in Nederland wel erg zeldzaam,

Omdat ik de hoes van de eerste lp waar de Beatles als slagers met al dat vlees zitten eigenlijk maar een beetje onsmakelijk vond – en ik had alle nummers al – liet ik die links liggen maar kocht ik wel die tweede, die dan ook heel toepasselijk de ‘second album’  heet.

Met de kennis van nu kunnen we dat een verkeerde keuze noemen. Ik was niet de enige die de hoes een beetje onsmakelijk vond. Dat vond de Amerikaanse platenmaatschappij kort na het uitbrengen na hernieuwd inzicht ook. Ze besloot alle exemplaren weer terug te halen en de hoes te vervangen door een ander exemplaar. Als gevolg daarvan bestaan er nog maar heel weinig exemplaren met de slagershoes.

Bezit je een exemplaar dat nog in de dichte extra  plastic verpakking zit, dan kan je die voor meer dan 100.000 euro verkopen. ‘Gewone’ exemplaren doen op veilingen bedragen van zo’n 10.000 euro. Ik zei al, met de kennis van nu, een verkeerde keus.

(Ik had in die tijd natuurlijk direct de lp uit de extra plastic verpakking gehaald want anders kan je hem niet draaien. Die handeling zou 90.000 euro “gekost” hebben.)

Misschien moet ik maar weer eens naar Enschede. Wellicht bestaat de zaak nog en als ik een beetje geluk heb ligt de LP nog in de bak met de B van Beatles.

 

 

Mariska Veres (2)

Naar aanleiding van mijn blogpost van eergisteren heb ik boven op zolder even in wat mapjes met oude singletjes zitten zoeken. Ik trof in ‘mijn platenverzameling’ zes singletjes van Shocking Blue aan, allemaal al 50 jaar of ouder.

0000 singles Shocking Blue 2

Die kunstzinnige hoes van Venus, hun nummer 1 hit in Amerika, vond ik in die tijd uiteraard (geen Mariska Veres!) helemaal niks, dit in tegenstelling tot de hoes van ‘Mighty Joe’. Alleen al vanwege de hoes – beter is: ‘vooral vanwege de hoes’; het nummer zelf, daar vond ik weinig aan – wilde je als fan van Mariska Veres dat singletje hebben. Je kon zelfs een deel van haar borsten zien en daar hoefde je niet eens veel moeite voor te doen!

0000 singles Shocking Blue 3

Erg lang ben ik overigens geen fan van Shocking Blue geweest. Op een gegeven moment vind je “echte meisjes” interessanter. Ik heb even op Wikipedia gekeken. Daar staat een stuk over Shocking Blue met daarin ook hun discografie.

0000 singles Shocking Blue

Ik zie dat mijn laatst gekochte Shocking Blue singletje ‘Shocking You’, op de foto rechtsonder; – met Mariska Veres in hotpants op de hoes;  hotpants was in 1971 even heel kort een grote rage – uit maart 1971 stamt.  Ik heb daarna behoorlijk wat singletjes gemist zo te zien.

Overigens het singletje ‘Send me a Postcard’ – linksboven op de foto, kocht ik niet op het moment dat het uitkwam (in december 1968; zo’n vroege fan was ik niet) maar een keertje later in de opruiming. De hoes stelde niet veel voor, maar ik vond het wel een goed nummer.

In die tijd kocht ik wel vaker oude singletjes voor 50 cent of zo ergens in de opruiming. In mijn platenmapjes zag ik onder andere deze zitten uit de tijd dat de Golden Earring nog dacht dat het meervoud van ‘Earring’ ‘Earrings’ was.

0000 singles golden earrings

Of neem deze plaat van BZN, met Jan Keizer maar nog zonder Annie Schilder. In die tijd speelden ze geen Volendamse palingpop maar rock ’n roll .

0000 singles bzn

Linksboven op de hoes heb ik keurig mijn naam geschreven. Dat was omdat je van de tekenleraar op de HBS platen mee naar de les mocht nemen die hij dan tijdens het tekenen draaide. Wel je naam er op zetten!

Ik trof ook ‘Imagine’ van John Lennon aan. Toen het in oktober 1971 uitkwam, kocht ik het singletje direct.

0000 singles imagine 2

Je kan niet zeggen dat het in een spectaculaire hoes zit. Het is eigenlijk een soort retrohoes zoals je in de jaren vijftig wel vaker zag. Zie deze twee voorbeelden van ‘plaatjes’, zo noemde je in die tijd singletjes, die nog van mijn ouders zijn geweest.

0000 singles 50‘Voor één gulden per jaar ben u abonné op “gramophonehouse-nieuws”

0000 singles 50 2

Heerlijk die Apeldoornse telefoonnummers van slecht vier cijfers. (Meer dan 9999 abonnees hadden ze in die tijd (halverwege de jaren vijftig)  in Apeldoorn  blijkbaar niet.)

In mijn singletjes-collectie trof ik ook een absoluut verzamelobject aan en wel een zingende Johan Cruijff.

0000 singles cruijff

Hoewel, het woordje zingen is misschien niet het juiste woord.

Maar goed, terug naar Mariska Veres, wie haar nog een keertje Venus wil horen zingen – en vooral wil zien zingen – zie hier:

0000 singles Shocking Blue 02

 

 

 

Barry Gibb

Ik kwam vandaag op de site van The Guardian een boeiend artikel tegen over Barry Gibb. Hij is nu 74 jaar oud. Hij is de enige nog levende Gibb. Zijn drie jongere broers, de tweeling Robin en Maurice en het nakomertje Andy, zijn al jaren geleden overleden.

0 baary gibb 19690 barry gibb 2017

Barry Gibb in 1968 en Barry Gibb in 2017

Ik was zo’n vijftig jaar geleden fan van de Bee Gees – ik ben geloof ik echt oud – dat was voordat de Bee Gees in de zeventiger jaren disco gingen doen. In 1968 kreeg ik van mijn ouders het singeltje  ‘I’ve Gotta Get A Message To You’ voor Sinterklaas. Omdat ik bang was dat ze niet dit door mij gevraagde plaatje maar stiekem een plaat van Heintje, in die tijd een populaire Nederlandse kinderster, voor mij hadden gekocht, keek ik een paar dagen voor Sinterklaas in de kast waar mijn ouders de Sinterklaascadeautjes hadden verstopt. Gelukkig, de Bee Gees lagen in de kast.

Over deze schaamtevolle actie heb ik in juni 2017 een blogpost geschreven. Ik las hem zojuist even terug en zag dat bij de verwijzing naar het YouTube filmpje van het nummer een dode link, een zogenaamde 404 mededeling stond.

0 4040Een voorbeeld van een 404-waarschuwing ; foto Horst Jens

De foutmelding Error 404 of Not Found (niet gevonden) wordt gegeven door een webserver wanneer het gevraagde bestand, of preciezer gezegd de URL, niet bestaat.  Een van de redenen daartoe kan volgens de Wikpedia linkrot zijn! Dat klinkt heel ernstig en ik heb daarom maar snel  een  nieuwe levende link naar een filmpje met het betreffende nummer gezocht en die in het blog geplaatst. Zie hier de blogpost met een levende werkende link. Of te wel:  ‘I’ve Gotta Get A Message To You’ .

Enfin, ik zou zeggen lees het artikel in de Guardian met de titel  ‘The Bee Gees’ Barry Gibb: ‘There’s fame and there’s ultra-fame – it can destroy you’ over het leven van een Bee Gee. Boeiend.

L.S. Lowry

Het Engelse veilinghuis Christie’s veilt vanwege de corona-crisis momenteel alleen online. Op 15 juni begint er een veiling met liefst 19 werken van L.S. Lowry (de L.S. staan voor Laurence Stephen). L.S.  Lowry – hij leefde van 1887 tot 1976 – schilderde in zijn geheel eigen stijl veelal de mensen en  het industriële leven in Noord-Engeland. Tot de schilderijen die geveild gaan worden, behoren onder andere ‘Iron works’ uit 1941:

0000000000000 a lowryb

The Elite Fish and Chips Shop’  uit 1949:

0000000000000 a lowry

en ‘Coming from the Match‘ uit 1959:

0000000000000 a lowry0

Het publiek dat hier een stadion uitstroomt betreft het publiek dat naar een rugbywedstrijd is geweest (op de achtergrond is het Rochdale-rugbystadion te zien.)

Nu schilderde Lowry wel vaker publiek dat naar een sportwedstrijd ging of er vandaan kwam, maar dat betrof altijd publiek bij een voetbalwedstrijd, in zoverre is ‘Coming from the Match‘ dus een uniek schilderij. Wilt u het kopen, dan moet u wel even in uw portemonnee kijken of er voldoende inzit, want Christie’s verwacht een opbrengstwaarde die ligt tussen de 500.000 en 800.000 pond voor het werk. Maar vergeleken met de 5,6 miljoen pond die ‘The Football Match’ (1949) bij een veiling in 2011 opbracht, is het natuurlijk een koopje.

0000000000000 a lowry 000‘The Football Match’

Een ander bekend werk van Lowry is ‘Going to the Match’ dat hij in 1949 schilderde. Dit schilderij werd in 1999 gekocht door de PFA (dat staat voor de Professional Footballers Association; de vakbond voor Engelse voetballers). Zij betaalden er in 1999 2 miljoen pond voor. Het werk hangt thans op het hoofdkantoor van de vakbond.

0000000000000 a lowry 00Going to the Match’ (afgebeeld staat het Burnden Park van Bolton Wanderers.)

Om de een of andere reden is Lowry populair bij musici. Zo bracht Status Quo in 1968 ‘Pictures of Matchstick Men’ uit. Het haalde de achtste plaats van de Britse hitlijsten. De “Matchstick Men” verwezen naar de smalle figuren op de schilderijen van Lowry.

Nog een veel groter succes hadden Brian and Michael in 1978 met “Matchstalk Men and Matchstalk Cats and Dogs”. Dit nummer ging geheel over Lowry – “They said he just paints cats and dogs /And matchstalk men in boots and clogs /And Lowry said that’s just the way they’ll stay …”  Het stond liefst drie weken op de eerste plaats in de Britse hitlijsten. (Het zou hun enige hit blijven.)

0000000000000 a lowry 0001(op de afbeelding klikken om Top of the Pops uit 1978 te bekijken.)

In Nederland bracht Willy Alberti een Nederlandse versie  van ‘Matchstalk Men and Matchstalk Cats and Dogs‘ uit, alleen ging zijn versie niet over L.S. Lowry maar over de mij onbekende schilder ‘Ome Sjoerd’.  “En hij schildert mensen op de markt en in de straat / Hij schildert kinderen op de hoek waar de molen staat.” Ome Sjoerd bereikte de top 40 niet. Het zou nog twee jaren duren voordat Willy Alberti met zijn ‘Juliana bedankt’ weer de hitparade haalde.

0000000000000 a ome sjoerd(op de afbeelding klikken om Willy Alberti over Ome Sjoerd te horen zingen.)

Ook de leden van de Engelse popgroep Oasis waren groot fan van het werk van Lowry, want toen ze hun nummer ‘The Masterplan’, oorspronkelijk de b-kant van hun hit Wonderwall uit 1995, in 2007 opnieuw  uitbrachten, lieten ze een videoclip van het nummer maken geheel in de stijl van Lowry.

0000000000000 a lowry 00000(op de afbeelding klikken om de mannetjes te zien lopen.

Maar goed, u kunt nu zelf een schilderij van Lowry kopen. Tot 2 juli kunt u meebieden. Voor meer informatie over Lowry op de site van Christie’s zie hier.

p.s. Er zijn meerdere musici die over schilders hebben gezongen. Zo zong Don McLean over Vincent van Gogh in zijn ‘Vincent ( Starry, Starry Night)‘ en de Rolling Stones over Malevitsj in ‘Paint it Black’. Oké, dat laatste is niet waar, dat nummer gaat niet over Malevitsj .

Trump en muziek

Dat Barack Obama een muziekliefhebber is, is bekend. Zo twittert hij altijd aan het einde van het jaar zijn favoriete muzieklijst van het betreffende jaar.

00 000 barack

Of Donald Trump ook verstand van muziek heeft, weet ik niet.Ik twijfel een beetje. Zo zag ik deze tweet voorbij komen waarin hij de verkeerde Queen feliciteerde met het succes van Bohemian Rhapsody

00 0000 tru,p queen

Kijk je in dit twitterarchief waar je alle tweets kan lezen die Trump ooit heeft geplaatst, dan kom je maar een paar tweets van Trump over muziek en artiesten tegen. Zo twitterde hij in 2013  over Cher. “Cher sucks”.

00 0000 tru,p cher

In 2014 twitterde Trump over Neil Young. Daar was hij wel positief over:  ‘one of my favorite musicians‘.

00 0000 tru,p 2

Maar nadat Trump zich in 2015 kandidaat stelde voor het presidentschap en Neil Young daar zijn mening over gaf, was het gedaan met de waardering van Trump voor de muziek van Neil Young. “Didn’t love it anyway”.

00 0000 tru,p

Over Billy Joel was hij wel positief. Over deze zanger – in 2005 trad hij op tijdens de bruiloft van Trump en  Melania – twitterde hij in 2016:”I love your music.”

00 0000 tru,p billy joel

Dit omdat Billy Joel tijdens een concert in New York zijn grote hit ‘The Entertainer’ aan Trump opdroeg, die volgens de zanger ‘een onderhoudende verkiezingscampagne voerde‘. Billy Joel zei later dat hij dit ironisch bedoelde. Vanaf 2017 laat Billy Joel zich veel kritischer uit over Trump en twittert Trump niet meer over hem.

Wel twittert Trump nog af en toe over klassieke muziek, waar hij een deskundige mening over heeft. Zie hier een drietal voorbeelden afkomstig van de site van ClassicFMcom

00 000 tru

00 000 tru 0

00 000 tru 3

Fake news zou Trump twitteren en eerlijk gezegd heeft hij in dit geval een puntje. Overigens ben ik zeer vereerd. Trump heeft al gereageerd op deze blogpost over hem en muziek.

00 0000 tru,p 22

De Club

Het zijn warrige tijden voor mij met het coronavirus en geen voetbal. Ik begin dan te mijmeren over vroeger en moet dan denken aan de eerste keer dat ik samen met vader mee ging naar een voetbal-wedstrijd.

Ik heb dat gevoel trachten beschreven in ‘De Club’, gebaseerd op ‘Het Dorp’.  (Op het plaatje hieronder klikken voor de versie van Wim Sonneveld.) 

0000000 het dorp

‘Het Dorp’ is overigens een Nederlandse versie van ‘La Montagne’ van Jean Ferrat. Dezelfde sfeer maar met een totaal andere tekst. Dat geldt ook voor mijn ‘De Club’. Behalve leentjebuur heb ik het ook totaal vervormd. Excuses daarvoor.

Hierbij ‘De Club’. De muziek van ‘Het Dorp’ moet u er dus zelf maar even bij denken.

De Club

Thuis heb ik nog de toegangskaart
van toen, ik heb hem bewaard
het kaartje waarmee het begon.
Samen met vader op de fiets
het lijkt een gebeurtenis van niets
maar we gingen naar het stadion.

De eerste keer mee naar de club
moeder zei roep maar hard hup.
We stonden samen voor het loket.
Vader zei doe er maar twee
de zoon gaat nu ook mee
de suppoost met zijn grote pet.

En hoog, boven de tribunes uit
zag ik de lichtmasten al staan.
Ik was een kind en wist niet beter
dan dat nooit voorbij zou gaan.

We stonden dicht op de lijn
ik voorop ik was klein
de bal, de spelers en het gras.
Een man riep scheids waar is je bril
bij het doelpunt gaf ik een gil
oh hoe gelukkig ik was

We wonnen met twee één
ik keek stralend om me heen.
op de tribune was het groot feest.
Blij fietsten we terug naar huis
moeder had thee gezet thuis
en vroeg hoe het was geweest.

En hoog, boven de tribunes uit
zag ik de lichtmasten al staan.
Ik was een kind en wist niet beter
dan dat nooit voorbij zou gaan.

Er staat een modern stadion
een groot gebouw van beton
met skyboxen en businesseats.
De commercie die volop flirt
elk seizoen een nieuw shirt
maar ik vind het maar niets

Mijn vader is al jaren dood
het voetbal waarvan hij zo genoot
is niet meer zoals het was.
Ik weet, het is de nieuwe tijd,
dat is nu eenmaal een feit
maar ik mis de geur van het gras.

En hoog, boven de tribunes uit
zag ik de lichtmasten al staan.
Ik was een kind, hoe kon ik weten
dat dat voorgoed voorbij zou gaan.

Nu moet u de tekst voor wat mij betreft niet helemaal letterlijk nemen. Het gaat om het gevoel wat die tekst probeert uit  te dragen. Toen ik een kleine jongen was, woonden wij in Apeldoorn. Mijn vader bezocht de ene week de thuiswedstrijden van Robur et Velocitas, dat was de grootste en oudste amateurvereniging van Apeldoorn.

De andere week ging hij naar AGOVV, dat betaald voetbal speelde. Beide clubs speelden nooit tegelijkertijd thuis  – dat hadden de clubs aan de KNVB gevraagd – waardoor hij elke week naar een wedstrijd toe kon.

0000 agovv27 april 1947: AGOVV – Go Ahead; foto Harry Sagers, Anefo; Nationaal Archief

Naar welke club ik voor het eerst mee ben geweest, weet ik niet, Wel is het zo dat  ze allebei geen lichtmasten hadden.  Die zag ik pas een paar jaar later voor het eerst bij Go Ahead. Dat was de club waar we heen gingen toen we in 1965 naar Diepenveen (dat ligt tegen Deventer aan) waren verhuisd.

Ik herinner me nog wel, vooral als bij een avondwedstrijd op zaterdagavond de lampen al brandden, wat een mooi gevoel het was als je van verre de lichtmasten zag.

Abbey Road – 3

Rondom kerst 1986 bezochten Marianne en ik Londen. We wilden een keertje de sfeer rond kerst in Londen meemaken. Londen was in feeststemming. De winkels waren allemaal feestelijk versierd. Met een dubbeldekker reden we ’s avonds door het centrum van Londen en waren als kinderen zo blij toen bleek dat bovenin de bus de voorste rij vrij was. We zaten met onze neusjes tegen het raam gedrukt om alle verlichte etalages van de winkels goed te kunnen bekijken.

harrods

In Londen bekeken we niet alleen de kerstwinkels, we beklommen ook de Tower Bridge en bezochten een tentoonstelling in de Tower waar je de kroonjuwelen kon zien – we stonden er in een ellenlange rij; en hoewel een el maar zo’n 69 cm lang is, mag u van mij aannemen dat de rij veel langer dan dat was. Toen we eindelijk dachten dat we er waren, bleek er om de hoek nog zo’n rij te zijn.

rij

Ook reisden we met een bus heen en weer naar Portsmouth, waar op dat moment een Japanse correspondentievriendin van mij woonde – ik begon in mijn studententijd met haar te schrijven toen ze nog in Osaka woonde. Ze was een half jaar eerder met een Engelsman getrouwd. Toen we bij hen thuis waren, vroeg ik bij een kopje thee in mijn beste Engels “How was your marriage?”, waarop  hij haar een heel venijnige blik gaf (“wat heb je ze geschreven?”)

Ik bedoelde slechts te vragen hoe hun huwelijksdag was geweest, maar ja, mijn Engels – later bleek dat ze op dat moment al zo ongeveer in scheiding lagen. Niet veel later gingen ze dan ook uit elkaar. Een aantal jaar na haar scheiding ontmoette ze een Amerikaan en trouwde met hem. Ze verhuisde naar Seattle aan de westkust van Amerika. Ook daar hebben we haar tijdens een rondreis door Amerika een keertje opgezocht, maar bij die gelegenheid heb ik maar niet gevraagd hoe het met haar huwelijk ging. Ik neem aan goed, want ze wonen na twintig jaar nog steeds samen.

Het geplande culturele hoogtepunt van ons Londen-tripje moest een bezoek aan de zebra van Abbey Road worden. Dat had ik althans bedacht. Nu moet ik eerlijk zeggen dat dit niet bovenaan op het lijstje van Marianne stond, tenzij je haar lijstje zou omdraaien. Maar ze moest er wel aan geloven.

Op een druilerige morgen namen we de metro die ons in de buurt van Abbey Road zou brengen. Toen we uit het metrostation stapten, bleek het te regenen. Goed voor de plantjes, maar niet voor Marianne haar humeur. Helemaal niet toen het hard ging regenen. Aangekomen bij de zebra bleken we de enige aanwezigen te zijn. “Only mad dogs and Englishmen go out in the midday sun, only Dutch in the rain”. We konden dus niemand vragen om een foto van ons tweeën op de zebra te maken.

“Ik loop dan wel alleen over het zebrapad en dan moet jij een foto van mij maken. Dan doe ik dat daarna bij jou” stelde ik voor. “Ja, ik ben niet gek, ik kijk wel uit” antwoordde ze “Met die regen gaat mijn toestel naar z’n mallemoer. Dat doe ik niet hoor.“ Marianne sprak op een toon waaruit op viel te maken dat hier geen discussie over mogelijk was. Ik mocht nog wel een keertje – “Snel!” – van haar heen en weer over de zebra lopen – “Goed gedaan.” riep ze toen ik klaar was –  en toen liepen we met gezwinde pas weer door de regen terug naar de metrohalte. “Nou, dat was leuk.” zei ze toen we de ondergrondse weer binnen stapten.

Omdat ik geen foto had van mij lopende over het zebrapad, moest ik natuurlijk nog een keertje terug naar Abbey Road. Al snel, nou ja snel, 23 jaar later, deed die mogelijkheid zich voor. In 2009 bezochten we Londen weer. Deze keer samen met onze toen 16 en 14 jaar oude dochters. Voor het bezoek aan Londen had ik om goed voorbereid te zijn een speciale reisgids gekocht, ‘Het Londen van the Beatles’, geschreven door Piet Schreuders, Mark Lewisohn en Adam Smith. In deze mooie gids, althans dat vind ik, staan liefst 467 Beatleslocaties aangegeven die je in en om Londen kan bekijken.

londen van de beatles. 4

De eerste locatie, 57 Green St, Mayfair, London, die we bezochten was een flat waar de Beatles met zijn vieren hadden gewoond, toen ze net vanuit Liverpool naar Londen waren verhuisd. (Marianne en de dochters hadden alleen met een bezoek aan dit huis ingestemd, omdat het op maar vijf minuten lopen van het warenhuis Selfridges in Oxford Street lag.)

Ter plekke aangekomen, bestudeerde ik mijn boekje, keek omhoog, wees naar het dak en sprak toen de magische woorden: “Kijk daar helemaal bovenin, het is niet zo goed te zien vanaf beneden af, maar daar bovenin dus hebben de Beatles  in een appartement gewoond!” We staarden allemaal omhoog. Er was niks te zien.

green streetGreen Street 57 zoals te zien is op Google Street View

“Boeiend hoor, gaan we nu naar Selfridges?” sprak de oudste dochter. “Heel mooi pap” zei de jongste. “Hoeveel van die locaties staan er nog in dat boekje van jou?” vroeg Marianne. “Nog 466” zei ik. Ik voelde aankomen dat we ze niet allemaal zouden gaan bezoeken.

Ik mocht er nog één kiezen. Dat werd uiteraard de zebra bij Abbey Road. Toen we er aankwamen, regende het net, zoals 23 jaar eerder. Had ik weer, maar geloof of het niet, deze keer wilde Marianne wel wat foto’s nemen terwijl we over het zebrapad liepen. Voor degene die dit echt niet wil geloven, zie hier.

abbey road 0

De hoes van Abbey Road heeft uiteraard ook een achterkant. Hierop is een stenen straatnaambordje van Abbey Road te zien. Veel toeristen willen dan ook  graag ook met dit bordje op de foto, maar dat kan helaas niet meer. Het bordje was bevestigd aan een muur die stond op de hoek van Abbey Road en Alexandra Road. Die straat en de omliggende gebouwen bestaan niet meer. Ze zijn begin jaren zeventig gesloopt om plaats te maken voor een groot appartementencomplex. Ook is het zo dat de stenen Abbey Road straatnaambordjes zijn vervangen door onbreekbare metalen bordjes, mede omdat souvenirjagers steeds de stenen letters mee namen.

bordDe metalen bordjes in de omgeving staan helemaal vol gekliederd.

Wat de meeste toeristen echter niet weten – en ik dankzij mijn boekje wel –  is dat er toch nog één stenen Abbey Road straatnaambordje is (situatie 2009). Daarvoor moest je 800 meter richting Kilbur lopen. Op de hoek van een parkje bij de kruising van Abbey Road en Boundary Road bevond zich volgens mijn boekje het laatste  stenen Abbey Road bordje. Daar moest ik dus heen. De dames volgden mij en sjokten braaf bijna een kilometer achter mij aan. Het bordje bleek er inderdaad nog te zijn. Direct op de foto dus gezet voordat het weg gehaald zou worden. Zie hier het resultaat.

abbey road bordMarianne – linksonder niet te zien – hoefde niet zo nodig met het bordje op de foto.

Enthousiast zei ik na deze fotoshoot: “Ik weet nog veel meer leuke Beatles-locaties” en hield mijn boekje omhoog, maar de dames – allen fans van de Harry Potter boeken –  hadden andere plannen. Met gezwinde spoed begaven we ons daarom naar King’s Cross Station om daar een foto te maken van een karretje dat je zogenaamd door een muur kon duwen. Echt? Ja, echt. Ach, iedere generatie zijn eigen iconen. Zie hier hoe wij alle vier genoten van deze fotomogelijkheid.

treinstation

Enfin, ik moet maar weer eens naar Londen. Nog 465 Beatles locaties te gaan.

Abbey Road -2

Als echte Beatles-liefhebber moet je natuurlijk een keer over het zebrapad bij de Abbey Road studio in Londen hebben gelopen. Daar liepen op 8 augustus 1969 de Beatles drie keer heen en weer om een foto te laten maken voor de hoes van hun nieuwe album,

De foto was een idee van Paul McCartney. Een politieman hield tien minuten lang het verkeer tegen en fotograaf Iain Macmillan, hij stierf in 2006 op 67-jarige leeftijd, nam vanaf een keukentrapje zes foto’s. Op deze tweet van de ‘Abbey Road Studios uit augustus 2019 kan je alle zes foto’s zien. (De foto midden onder op de tweet is de foto die uiteindelijk op de hoes belandde.) Een door Iain Macmillan gesigneerde set van de zes foto’s werd in november 2014 voor een bedrag van 180.000 pond geveild.

De hoesfoto is iconisch geworden.  Zelfs iemand die toevallig op de achtergrond van de foto staat, zoals de Amerikaanse toerist Paul Cole, die daar die dag op straat op zijn vrouw stond te wachten, werd er later “beroemd” door.

Een jaar na het uitkomen van de plaat ontdekte hij toevallig dat hij op de foto stond. Zijn vrouw, die orgel in de kerk speelde, kreeg de plaat van iemand te leen, omdat ‘Here comes the sun’, één van de nummers op het album, in de kerk gespeeld zou worden. Paul Cole zag de hoes en zag tot zijn stomme verbazing dat hij er op stond. De muziek van de Beatles vond hij overigens maar niks. Hij draaide alleen maar klassieke muziek.

man

Nadat later algemener bekend was geworden dat hij  de ‘mystery man’ op de foto was, werd hij door allerlei Britse kranten geïnterviewd. In een interview met The Sun in 2004 vertelde hij: “I just happened to look up, and I saw those guys walking across the street like a line of ducks. A bunch of kooks, I called them, because they were rather radical-looking at that time. You didn’t walk around in London barefoot.”

Toen hij in 2008 op 96-jarige leeftijd overleed, stond er boven een artikeltje waarin hij werd herdacht de volgende kop.

paul cole 2Heb je 96 jaar geleefd, is dit je nalatenschap. Nou ja, misschien schrijven ze wel over mij in 2080: “Martin van Neck, de man die in 2020 over Paul Cole schreef, is gisteren op 125-jarige leeftijd overleden.”

Of Paul Cole inderdaad de man op de foto is, is overigens niet helemaal zeker. Zie bijvoorbeeld deze uitgebreide mooie blogpost van de ‘DailyBeatle’ waarin uitgebreid op de hoes wordt ingegaan met heel veel foto’s gemaakt tijdens het maken van de hoesfoto. Echt alles wat over de hoes te vertellen is, kan je in die blogpost lezen.

Niet alleen de mystery man heeft dankzij de hoes een plekje in de popgeschiedenis gevonden, dat geldt ook voor de witte Volkswagen Kever die op de foto te zien is.

auto

De betreffende Volkswagen op 8 augustus 1969. De man wiens gezicht zo hinderlijk op de foto staat, is de vrij bekende Engelse gitarist Harrison, die die dag toevallig in de buurt aan het werk was.

Het was de auto van een buurtbewoner die zijn auto wel vaker daar in de straat parkeerde. Zie hier bijvoorbeeld hoe de witte kever op 25 september 1969 aan de overkant van de studio staat (onder de boom rechts op de foto).

wiite volkswagenHet witte gebouw op de achtergrond is de Abbey Road Studio. De twee schoolmeisjes op de foto lopen bij de zebra. foto Dr. Ronald Kunze; Wikipedia.

De eigenaar van de Volkswagen was overigens niet zo blij met de hoesfoto.  Nadat de plaat uitkwam, werd namelijk zijn kentekenplaat met het kenteken LMW 281F herhaaldelijk door fans gestolen. Later verkocht de man de auto op een veiling voor 2530 pond. Hij – de auto; niet de man –  heeft een tijdje in het Volkswagen Museum in Wolfsburg tentoongesteld gestaan.

Morgen – cliffhanger (!)- meer over de keren dat ik zelf over de zebra heb gelopen. Wie niet tot morgen kan wachten, kan de rest van de dag naar deze webcam kijken. Hij staat gericht op de zebra. Regelmatig zie je er toeristen stoppen om een foto te maken.

abbey road webcam

 

Abbey Road

Gisterenavond zijn we samen met de oudste dochter en haar vriend naar een concert geweest van The Analogues in Luxor Rotterdam. (Om misverstanden te voorkomen de groep heet ‘The Analogues’ en niet  ‘The Analogues in Luxor Rotterdam.’ Ze traden op in het Luxor theater in Rotterdam.)

Het is een groep die zo goed mogelijk de Beatles studioalbums na speelt. Momenteel zijn ze bezig met een tournee in Nederland, waar ze voor de pauze het volledige Abbey Road album spelen. Na de pauze spelen ze nummers van andere Beatles-studioalbums.

De dochter had de kaartjes gekocht nadat ze een optreden van hen in de DWDD had gezien. Ze dacht dat ik dat wel leuk zou vinden. Dat had ze goed gezien.

dwdd analoguesThe Analogues in de DWDD in september 2019

Ik ben van kinds af aan al fan van de Beatles. In 1968 kocht ik als dertienjarig jongetje mijn allereerste singletje. Dat was ‘Hey Jude’ van de Beatles. Ik betaalde daar 4,25 gulden voor. Ik weet niet meer hoeveel zakgeld ik per week van mijn ouders kreeg, maar ik weet nog wel dat ik dat die 4 gulden en een kwartje best veel geld vond. Geen wonder dat de Beatles rijk waren. (Voor een lp betaalde je in die tijd 19,95 gulden.)

Ik heb het singeltje nog steeds, al zijn de tekenen des tijds na meer dan 50 jaar wel te zien. (Zowel bij mij als bij het hoesje.)

beatles

Links bovenaan had ik voor de zekerheid mijn naam op de hoes gezet. Op een gegeven moment scheurde de hoes en om te voorkomen dat het singeltje uit de hoes kapot op de grond zou vallen, plakte ik een plakbandje aan de onderkant. De plak is er in 2020 wel vanaf, dus moet ik opnieuw uitkijken dat het singeltje er niet uit glijdt.

 

beatles 3

Voor de jeugdige lezertjes, dit is dus een singeltje. Je zet er een naald op; geen gewone naald maar een muzieknaald – en laat vervolgens de platenspeler met een snelheid van 45 omwentelingen per minuut ronddraaien. (LP’s draai je met een snelheid van 33 rpm. Doe je dat toch met 45 rpm, dan krijg je heel hoge stemmen te horen. Tegenwoordig zou je dat discomuziek noemen.)

beatles 2De achterkant van het hoesje. Er bestaat nog steeds een Beatles fanclub, maar die is niet meer gevestigd aan de Telderskade 8 in Leiden – dat is volgens Google Maps overigens een gewoon rijtjeshuis, geen kantoorpand van een muziekuigeverij.

Op de achterkant van ‘Hey Jude’ stond ‘Revolution. Dat was een tamelijk luidruchtig nummer. Ik draaide het een paar keer – ik had immers ook voor de achterkant betaald – maar dat was niet tot ieders genoegen in ons huis. “Wat een herrie. Kan dat niet wat zachter” zei mijn moeder. Ach ja, oudere mensen, een andere generatie.

Maar goed, terug naar het concert van gisteren. Het mooiste nummer vond ik een nummer dat ze na de pauze speelden,  Eleanor Rigby, afkomstig van de lp Revolver. De zang werd hierbij alleen begeleid door violen. Dat was overeenkomstig de Beatles die tijdens de opname van het lied zelf ook geen enkel instrument bespeelden – ze konden veel maar geen viool spelen. (Paul McCartney die het nummer schreef, componeerde het nummer aan de piano. )

Eleanor RigbeuZie hier een YouTube filmpje van een uitvoering van het nummer door the Analugues tijdens een eerder concert in de Ziggo Dome in Amsterdam in oktober 2019.

Ze speelden ook wat luidruchtiger nummers met als hoogtepunt – of als dieptepunt; het is maar hoe je het bekijkt –  Helter Skelter. Ik citeer hiervoor even de Wikipedia. “Het nummer is een product van McCartneys inspanning om een zo luid en lelijk mogelijk klinkend geluid te creëren en wordt door muziekhistorici gezien als een belangrijke invloed in de ontwikkeling van heavy metal.” Voor mij had dat niet gehoeven. Maar gelukkig speelden ze ook nummers als ‘A day in the life’, het slotnummer van Sergeant Pepper.

a day

De gehele avond overzien was het een geslaagde avond. Vooral hun uitvoering voor de pauze van het complete Abbey Road album vond ik mooi. Tot slot – zowel van deze blogpost als van het concert –  het allerlaatste nummer dat ze speelden was ‘Revolution’, zoals gezegd de achterkant van Hey Jude. Liefst twee drummers speelden er bij het nummer mee. (Vraagje aan John Lennon tijdens een persconferentie in 1966: “Is Ringo Starr de beste drummer van de wereld?” Antwoord: “Nee, zelfs niet van de Beatles.“)

Ik moet zeggen dat het nummer veel harder klonk dan vijftig jaar eerder. Heel eventjes dacht ik: “Wat een herrie. Kan dat niet wat zachter?”

 

 

 

 

slagerij J. van der Ven

In het kader van de landelijke actie: ‘Breng je tijd ook eens een keer nutteloos door’ heb ik gekeken of ik wat informatie kon vinden over ‘Slagerij J. van der Ven’, bekend uit de beginregels van  ‘Het Dorp’  van  Wim Sonneveld.

Thuis heb ik nog een ansichtkaart
Waarop een kerk, een kar met paard
Een slagerij J. van der Ven
Een kroeg, een juffrouw op de fiets
Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets
Maar het is waar ik geboren ben

0000000 het dorp

‘Het Dorp’ is een Nederlandse versie van ‘La Montagne’ van Jean Ferrat, waarin hij de teloorgang bezingt van de Franse bergdorpjes.

0000000 jean Ferrat

(Voor beide afbeeldingen geldt, dat als u er op klikt u bij de YouTube filmpjes uit komt.)

Een letterlijke vertaling lag vanwege het ontbreken van bergen in Nederland niet zo voor de hand. Daarom baseerde tekstschrijver Friso Wiegersma, tevens de levenspartner van Sonneveld, de Nederlandse tekst voor dit lied op zijn jeugdherinneringen aan zijn geboorteplaats Deurne.

De strekking van beide teksten is hetzelfde. Wim Sonneveld zong in het refrein: “En langs het tuinpad van m’n vader / Zag ik de hoge bomen staan / Ik was een kind en wist niet beter / Dan dat ’t nooit voorbij zou gaan. “,

Jean Ferrat zong (vertaald): “En toch, wat zijn de bergen mooi / Hoe kun je het je voorstellen, / bij het zien van een zwerm zwaluwen, / dat de herfst ooit zal komen ?”

Maar goed, slagerij J. van der Ven dus. Ik vroeg me af of slagerij J. van der Ven daadwerkelijk heeft bestaan? Het antwoord luidt nee. Het is vermoedelijk een combinatie van slagerij van Goch in Deurne en Jan van der Ven die daar vanaf 1942 als bedrijfsleider werkte. Ik citeer even de DeurneWiki – de Deurnese encyclopedie

“Slagerij J. van der Ve
De veel bezongen slagerij J. van der Ven uit het door Friso Wiegersma geschreven lied Het Dorp was feitelijk de nog steeds bestaande slagerij Van Goch, destijds gevestigd in de Schoolstraat in Deurne.

Carel van Goch, de grondlegger en eigenaar van slagerij Van Goch, stierf in 1942 op 46-jarige leeftijd. Hij liet een vrouw met tien kinderen achter terwijl het elfde kind onderweg was. Het oudste kind, zijn zoon Jo van Goch, was op dat moment nog maar zestien jaar oud en zat op de Sint-Henricusulo in Deurne. De overbuurman Jan van de Ven, wonend op het adres F.81, ook slager van beroep en werkzaam bij een slager in Venlo, bood uitkomst.

Jan werd aangesteld als bedrijfsleider van slagerij Van Goch, Jo van Goch werd van de ulo gehaald. Hij werd door Jan van de Ven opgeleid en begeleid tot slager en heeft uiteindelijk de slagerij voort kunnen zetten. De moeder van Friso Wiegersma, Nel Wiegersma-Daniëls, onderhield warme banden met de familie Van de Ven. Als ze op zondag onderweg was van de kerk naar huis, deed ze steevast huize Van de Ven aan.

Door hem te vernoemen in het lied Het Dorp heeft Friso Wiegersma waarschijnlijk Jan van de Ven willen eren voor de hulp die hij destijds bood aan de familie Van Goch.

Bronnen, noten en/of referenties
Vriendelijke mededeling in 2019 van mevrouw Riek van Goch-de Klein, de weduwe van Jo van Goch”

Schitterend zo’n site met allerlei historische informatie over in dit geval Deurne. Ik kan zoiets wel waarderen. De Deurnewiki levert ook twee foto’s op waar de slagerij vermoedelijk te zien is.

Uit de Deurnewiki: ‘Dorpspomp in Deurne van voor 1950 aan de Schoolstraat’’

schoolstraat deurne

Op nummer 8, achteraan aan de linkerkant van de straat, zat slagerij Van Goch, waar vanaf 1942 Jan van der Ven als bedrijfsleider werkzaam was,.

De andere foto is van wat later. Slagerij Van Goch  is hier aan de rechterkant te zien.

schoolstraat deurne 2

Ik moet zeggen dat ik de voorkeur geef aan de eerste foto, die met de pomp. Die is veel nostalgischer . “Ik was een kind en wist niet beter, dan dat ‘t nooit voorbij zou gaan.

Tot zover slagerij J. van der Ven.

Aart Staartjes

Aart Staartjes is overleden. Hij bezweek gisteren aan de gevolgen van een verkeersongeluk in Leeuwarden. Het gebeurde op zo’n 100 meter afstand van het huis van mijn schoonzus en zwager, maar ze hadden van het ongeluk niks meegekregen.

Er zijn van die mensen die je al heel lang ‘kent’ van de televisie. Aart Staartjes was zo’n iemand. In mijn geval al meer dan vijftig jaar. De eerste keer dat ik hem op de televisie zag, was in de jaren zestig. We waren net van Apeldoorn naar Diepenveen verhuisd. In Apeldoorn had ik een paar jaar op zondagsschool gezeten, maar in Diepenveen hoefde dat niet meer. Mijn ouders lieten mij toen zelf de keuze of ik nog naar de zondagsschool wilde of niet. Dat was een makkelijke keuze. Ik had al genoeg verhalen uit de bijbel gehoord. Ik ging liever tv kijken en voetballen met vriendjes.

De allereerste zondag dat ik niet naar de zondagsschool hoefde, zette ik de televisie aan. Daar verscheen Aart Staartjes in beeld. ’Woord voor woord’ heette het programma. Hij vertelde verhalen uit de bijbel. Had ik weer. Dan maar naar buiten om te voetballen.

00000000 aart staartjesAart Staartjes ten tijde van ‘Woord voor Woord’

Daarna scheidden onze wegen zich gedurende lange tijd. Ik werd ouder en Aart Staartjes ging vooral kinderprogramma’s maken zoals de Stratemakeropzeeshow, De film van Ome Willem, J.J. de Bom voorheen de Kindervriend en het Klokhuis, allemaal kinder-programma’s die ik dus niet keek. Vanaf 1984 was hij te zien als meneer Aart in Sesamstraat. Ook regisseerde en presenteerde hij de intocht van Sint Nicolaas. Hij zou dat laatste meer dan twintig jaar doen.

00000000 aart staartjes 2Aart Staartjes achter op de fiets bij Joost Prinssen en Wieteke van Dort in De Stratemakeropzeeshow in 1973; foto Beeld en Geluid.

In de jaren negentig kregen Marianne en ik twee dochters en daar kwam meneer Aart weer in mijn leven. Dit dankzij Sesamstraat en de Sinterklaasintochten die ik samen met de dochters keek. Heel vaak zagen we hem mopperend op een bankje zitten.

00000000 aart staartjes 3Meneer Aart in Sesamstraat. Beeld afkomstig uit een filmpje op YouTube.

Maar nu is hij dus overleden. Allerlei nieuwsmedia, en ik dus ook, herdenken hem op hun eigen manier. Zo plaatste de site van de Volkskrant opnieuw een interview dat ze met hem in 2017 hadden. In dat interview vertelt hij onder andere dat hij met zijn dochter al meer dan dertig jaar geen contact had en dat hij haar twee kinderen nog nooit heeft gezien. Dat had onder andere te maken met een ruzie die hij met zijn schoonzoon had. Uit het interview:

‘Dat heeft met haar man te maken, een man die ooit Pino speelde in Sesamstraat, toen ik daar redacteur was. Bij een filmproductie van mij had hij Saskia, mijn dochter, ontmoet en ze kregen verkering. Een paar jaar later werd hij ontslagen, omdat hij weigerde de aanwijzingen van de regisseur op te volgen. Hij speelde een scène met Piet Hendriks, toen de opa van Sesamstraat. Het was net in de periode dat ik als redacteur Sesamstraat wilde moderniseren – de regisseur was de baas, niet de acteurs. Maar toen de regisseur zei dat Piet en Pino van plaats moesten ruilen, weigerden ze dat. Ze waren allebei hun baan kwijt. Via mij probeerde die man in Pino zijn baan terug te krijgen, maar ik heb hem niet geholpen. Dat heeft hem erg gekwetst, denk ik. Door mijn dochter tegen mij op te zetten, heeft hij me dat betaald gezet. Hij zei: als je niet meewerkt, krijg je je kleinkinderen nooit te zien. En ik heb ze inderdaad nooit mogen zien.’

Dit is natuurlijk maar één kant van het verhaal, maar het is triest. Niet alleen voor Aart Staartjes maar ook voor die kleinkinderen. Ik vraag me bijvoorbeeld af of die kinderen bij het kijken naar Sesamstraat of de Sinterklaasintocht wisten dat meneer Aart hun opa was.

Ik heb gisteren ook twee keer moeten lachen. De eerste keer was tijdens een tv-interview dat de EO gisterenavond naar aanleiding van het overlijden van Aart Staartjes herhaalde. Tijs van den Brink interviewde hem in een aflevering uit de reeks ‘Adieu God’ over zijn relatie met religie. In het programma vroeg hij hoe Aart Staartjes zijn toenmalige huwelijksproblemen met zijn vrouw had aangepakt. Hij keek bij het stellen van die vraag met een gezicht waarop af viel te lezen dat hij verwachtte dat God hierbij een grote rol had gespeeld, maar Aart Staartjes antwoordde broodnuchter: “We zijn gaan scheiden.”

De tweede keer dat ik moest lachten was toen ik op de Wikipedia opzocht wie de stem van Tommy was in Sesamstraat. In het interview van Aart Staartjes met de Volkskrant kwam namelijk dit stukje over de liedjes in Sesamstraat voor: “Zo’n Sesamstraat-liedje van Tommie: Dood zijn duurt zo lang. Die titel alleen al. En dan met dat stemmetje van ‘m. Och. Dat-ie zingt dat hij het zal missen als hij niet meer hoog op de schommel kan zitten. Dat ontróért je

De Wikipedia bevat een aparte pagina over Tommy uit Sesamstraat. Daar staat niet alleen dat Bert Plagman al sinds 1979 de rol en de stem (“Poehee”) van Tommy voor zijn rekening neemt, maar daar valt ook het volgende te lezen:

Aangezien de acteur zijn rechterhand gebruikt om Tommies hoofd en mond te bewegen, en zijn andere hand voor de linkerhand van de pop, is er een tweede persoon nodig die Tommies rechterhand speelt. Voorheen werd de rechterhand bewogen door Catherine van Woerden, Renée Menschaar en later door Judith Broersen. Deze drie spelen inmiddels respectievelijk Ieniemienie, Pino en Purk. Tegenwoordig wordt Tommies rechterhand bespeeld door Daphne Zandberg.”

Om die laatste zin moest ik vreselijk  lachen. Ik heb nog nooit gehoord van Daphe Zandberg en ik hoop oprecht dat ze nog heel lang onder ons mag zijn, maar ik zag het ‘in memoriam’ bij haar overlijden al voor me. “Ze bespeelde langere tijd de rechterhand van Tommy.”  

Enfin, Aart Staatjes is overleden. Als eerbetoon voor hem het liedje ‘Dood zijn duurt zo lang’. De muziek is van Harry Bannink, de tekst met de schitterende regels:“Het is niet fijn om dood te zijn. Soms maakt me dat een beetje bang. Het doet geen pijn om dood te zijn, maar dood zijn duurt zo lang” van Willem Wilmink.

00000000 aart staartjes 4(Op het plaatje klikken om naar het filmpje op YouTube te gaan.)

Dank U

Waarschuwing: het lezen van deze blogpost kan leiden tot een ernstig geval van het ‘stuck song syndrome’.

Op de labeltjes van Pickwick thee staan sinds een jaar of drie vragen. In het kader van ‘Neem de tijd’ wil Pickwick ‘mensen inspireren om de tijd te nemen voor grote én kleine vragen die het waard zijn om gesteld te worden’.  

Je kan ook zelf “een persoonlijke vraag voor een dierbare” op de  theelabels laten drukken. Per week gebeurt dit meer dan 1000 keer.

0000 thee 11

Volgens dit artikeltje uit januari 2017 op de site van Douwe Egberts – de eigenaren van Pickwick – hadden drie maanden na de start van de actie al 212 mensen via een theelabeltje aan hun partner gevraagd of ze met hen wilden trouwen. (Je zou maar een dergelijke actie hebben voorbereid en je partner antwoordt op de vraag of hij/zij een kopje thee wil: “Nee, doe maar koffie.”)

Opmerkelijk was ook dat vijftien mensen de vraag kregen voorgelegd ‘Wil je met mij een kindje?‘ en voor negen mensen was die vraag al beantwoord, want die lazen:  ‘Ik ben zwanger!

Enfin, op mijn theelabel stond vanochtend: ‘Waar ben je het meest dankbaar voor?’

0000 thee

Pats! Boem! “Dank u voor deze nieuwe morgen, dank u voor deze nieuwe dag.” Dank U dat ik met al mijn zorgen bij U komen mag.” Daar was hij weer. Het Danklied.

Heel lang geleden heb ik als kleine jongen een aantal jaar op een zondagsschool gezeten. Daar leerde ik niet alleen dat als je lachte onder het bidden, je drie weken van de zondagsschool werd gestuurd, maar ook het Danklied. Als je dat lied eenmaal in je geheugen hebt zitten, dan krijg je dat de rest van je leven er niet meer uit.

Het Danklied is een lied waarin God voor alles en nog wat wordt bedankt: “Dank U voor alle bloemengeuren, dank U voor ieder klein geluk, dank U voor alle held’re kleuren, dank U voor muziek.”  Het gaat maar door met als kers op de taart de slotregel: “Dank U dat ik U danken mag.” Het is een echte oorkruiper. Als je zo’n liedje eenmaal in je hoofd hebt, dan krijg je het er niet meer uit.

Er is zelfs een wetenschappelijke naam voor dit fenomeen, het zogenaamde  ‘stuck song syndrome’, oftewel ‘het vastgeklonken-liedjes-syndroom’. (Zie bijvoorbeeld dit artikel uit 2012). Volgens de (in 2015 overleden) Britse neuroloog  Oliver Sacks wijst de eindeloze herhaling op een dwangmatig proces.  ‘Het is alsof de muziek een deel van het brein heeft ontwricht. De liedjes verdwijnen wel, maar een associatie is genoeg om de jukebox weer op gang te brengen‘, aldus het artikel.

Bij mij was het theezakje van Pickwick de associatie. Nu heb ik dus weer de hele dag ‘Dank u voor deze nieuwe morgen” in gedachten. Nu schijnen er methoden te zijn om het te stoppen. Zo zou je een liedje kunnen laten verdwijnen door het in je hoofd helemaal uit te zingen. ‘Dan wordt de melodische spanning als het ware opgelost.‘  Maar dat werkt bij mij niet met het Danklied. Er is elke keer weer een nieuwe morgen die bedankt moet worden.

Een andere methode om het te stoppen is het hardop zingen van  een ander liedje, bij voorkeur eentje met een langzame melodie. Het Wilhelmus schijnt een goed lied hiervoor te zijn. Dus als u vandaag iemand voorbij ziet fietsen, die luidkeels het Wilhelmus aan het zingen is, dan ben ik dat.

Maar vooralsnog zit het Danklied in mijn hoofd. Pickwick, je wordt bedankt!