De bibliotheek

Confucius zijn ooit eens: “Het is beter om een reis van duizend stappen te maken dan om duizend boeken te lezen”. In de geest hiervan besluit ik om zo’n reis te maken. Het doel van mijn duizend stappen is echter de bibliotheek, dus of deze reis wel helemaal past in de filosofie van Confucius weet ik niet.

Sinds 2013 zit onze bibliotheek in een modern nieuw pand. Ze zijn nu helemaal van deze tijd. “De collectie van de bibliotheek is geactualiseerd en nog meer afgestemd op de interesse van het publiek. De verschillende onderdelen van de collectie worden gepresenteerd op tafels en op displays om de bezoeker te verleiden tot het ontdekken van onverwachte materialen. Lange rijen met boekenkasten behoren tot het verleden. De materialen zijn ingedeeld in Werelden die aansluiten bij de belangstelling van de lezers: Liefde & Leven, Literatuur & Cultuur, Spanning & Actie, Wereld & Samenleving, Beeld & Geluid…..” Allemaal heel mooi, alleen hadden ze vroeger wel twee keer zo veel boeken.

Terwijl ik bij de afdeling ‘Wereld & Samenleving’ zoek naar een reisgids over het noordwesten van Amerika, zie ik dat er een pc-cursus voor senioren wordt gegeven. Een zestal ‘krasse knarren’ zit aan een leestafel achter een laptop, terwijl ze van een jonger iemand uitleg krijgen hoe ze applicaties naar het startscherm kunnen slepen. Enthousiast zijn de heren en dames bezig achter hun scherm. Er wordt wat afgesleept. Ik luister even stiekem mee of ik wat kan opsteken, maar nee, niet nieuws. Ik zit nog net op een niveau hoger.

Als ik de gewenste reisgids heb gevonden, loop ik naar de afdeling Spanning & Actie om een boek van John Grisham te lenen. Onderweg kom ik langs de afdeling ‘Verkeer en Vervoer’. Ik kijk even of mijn boek ‘De Titanic’ aanwezig is. Dit boek is in ruim vijftig bibliotheken te leen. Elke keer als het ergens geleend wordt, ontvang ik een paar centen aan leenrecht. Vorig jaar leverde dit mij in totaal liefst 22 euro op. Ik word slapende rijk. Ik zie het boek echter staan, dus geen kassa vandaag.

boek

Wie goed naar bovenstaand plaatje kijkt, ziet dat het boek op basis van twee stemmen een gemiddelde waardering heeft van drie sterren. Dat het maar drie en geen vijf sterren zijn – wat het boek uiteraard verdient –  is mijn eigen schuld. Een paar jaar geleden zag ik dat slechts één iemand een waardering aan het boek had gegeven. Vijf sterren, dat wel. Weet je wat dacht ik, één stem is weinig, ik geeft het boek ook vijf sterren, dan zijn het twee stemmers. Dat staat wat beter. Je moet tenslotte wel je eigen boek promoten. Echter toen ik ging stemmen had ik niet door dat ik met mijn muis op de knop van één ster stond en niet op die van vijf sterren, waardoor het gemiddelde tot mijn verbijstering naar drie sterren zakte.

Ach, had ik voordat ik ging stemmen ook maar zo’n pc-cursus gevolgd.

 

Naar Mars

Elon Musk, geboren in 1971, is een van oorsprong Zuid-Afrikaanse – Canadese, Amerikaanse miljardair. (Zijn vader is Zuid-Afrikaan, zijn moeder Canadese; hijzelf kreeg in 2002 het Amerikaanse staatsburgerschap). Hij is rijk geworden met PayPal, maar nu vooral bekend als de hoogste baas van de elektrische-autofabrikant Tesla en het ruimtevaartbedrijf SpaceX, dat grootse plannen heeft met Mars.

Gisteren vertelde hij tijdens een presentatie van zijn plannen op een congres in Guadalajara dat hij een herbruikbaar ruimteschip, genaamd Heart of Gold, gaat bouwen, waarmee over tien jaar naar Mars kan worden gevlogen. Per vlucht – de vliegduur bedraagt ongeveer drie maanden, dus het is te hopen dat hij een goed entertainmentsysteem aan boord heeft – kunnen er honderd mensen mee. Een kaartje zal naar verwachting op termijn ongeveer 200.000 dollar kosten. (Dan zal je ongetwijfeld zien dat EasyJet of RyanAir de markt voor hem gaat verpesten.) Hij verwacht dat over honderd jaar er een miljoen mensen op Mars wonen.

marsMars; foto NASA

Tja, Mars, ik weet niet of ik daar wel heen wil en als ik dan ook nog lees dat de afgelopen maanden er twee raketten van Musk zijn geëxplodeerd, eentje bij het tanken en één tijdens de vlucht, dan denk ik dat ik de vroegboekkorting maar aan mij voorbij laat gaan.

En ik weet niet waarom, maar opeens moet ik denken aan ‘Herinnering aan Holland’, het gedicht van  Hendrik Marsman uit 1936 dat in 2000 werd gekozen tot ‘Gedicht van de Eeuw’ in Nederland.

Denkend aan Holland / zie ik breede rivieren / traag door oneindig / laagland gaan

rijen ondenkbaar / ijle populieren / als hooge pluimen / aan den einder staan;

en in de geweldige / ruimte verzonken / de boerderijen / verspreid door het land,

boomgroepen, dorpen, / geknotte torens, / kerken en olmen / in een grootsch verband.

de lucht hangt er laag / en de zon wordt er langzaam / in grijze veelkleurige / dampen gesmoord,

en in alle gewesten / wordt de stem van het water / met zijn eeuwige rampen / gevreesd en gehoord.

hollandLeidschendam, Aarde

Grote potten

Zoals elders op deze site te lezen valt, heb ik een tweetal sequoia gigantea bomen gekweekt.

sequioa-klein

Hier staan de twee sequoia’s nog samen in een pot. Het zijn overigens niet de violen die zo groot zijn maar de boompjes die nog klein zijn.

sequioa-groterEn dit zijn dezelfde sequoia’s een aantal jaar later, elk in hun eigen pot.

De sequoia’s hebben zo’n jaar of vijf bij ons thuis in potten gestaan. Daarna zijn ze “het huis uit gaan”. Ze werden te groot om in een pot te staan. Onze gemeente heeft ze overgenomen en ze in een plantsoentje in de volle grond geplant.

Vijf jaar in een pot is eigenlijk te lang. Bomen horen niet in een pot maar in de grond. Hoewel, daar denkt een ambtenaar van de gemeente Lansingerland duidelijk anders over. Afgelopen zaterdag fietsen we een rondje in de omgeving van Rotterdam. Langs de N209 vlak voor Bergsenhoek zagen we opeens dit:

grote-potten-2

grote-potten

Waarom wist ik niet dat er zulke grote potten bestaan? De sequoia’s hadden nog jaren bij ons thuis kunnen staan!

Toen en nu

“Niet iedere verandering is een verbetering, zoals de duif zei toen zij uit het net raakte en in het pasteitje terecht kwam.” aldus de Engelse predikant Charles Haddon Spurgeon (1834-1892). Toch zijn veranderingen op het werk vaak wel een verbetering, in ieder geval in fysisch opzicht. Neem het beroep van stratenmaker. Vroeger zat je de hele dag op je knieën.

0000-straat-00Amsterdamse straatmakers helpen bij het herstellen van de schade van de watersnood 1953. Hier zijn ze aan het werk in de Nieuwe Bogerdstraat te Zierikzee. Henk Jurgens, Karel Hofstede, Nico Lammers, Tinus Gietermans, Gerrit Oosterhuis en Bertus (geen achternaam bekend)” aldus het bijschrift bij deze foto van Van Duinen; bureau Anefo in het Nationaal Archief.

Tegenwoordig hebben ze een machine die de stenen grotendeels machinaal neerlegt. Dit apparaat staat momenteel bij ons in de straat de stenen neer te leggen nadat de riolering vervangen is.

0000-straat-2

0000-straat-3

Omdat de straat wat breder is dan de machine, leggen ze de laatste meters nog wel met de hand.

0000-straat

Overigens zijn er nog steeds 4  à 5 man nodig om het straatje te leggen: eentje die de stenen met een grijper aanvoert, twee à drie man op de machine om de stenen netjes naast elkaar klaar te leggen en eentje die de randjes legt. Gelukkig is de industrialisatie niet ten koste gegaan van de werkgelegenheid.

Nummer 200

Ongeveer een jaar geleden begon ik met deze site. Eén van de onderdelen was dit blog. Vandaag is het de tweehonderdste keer dat ik blog. 200 is een rond getal. Het mooiste ronde getal is natuurlijk 0, maar een blog 0 is er nooit geweest. Wel een blog 1 (dat ging over een maansverduistering), een blog 100 (dat ging er over dat die blogpost mijn honderdste blogpost was) en nu dus blog 200 met als onderwerp dat dit mijn tweehonderdste blogpost is (ja, zo krijg ik mijn blogposts wel gevuld.)

Worden mijn blogposts vaak gelezen? Tja, niet echt veel. Via een programmaatje van de host van mijn site, kan ik allerlei statistieken over mijn site zien. Zie hier bijvoorbeeld hoe vaak mijn site bezocht wordt.

000000

Nu is het niet zo dat dit ook allemaal echte bezoekers zijn. Sterker nog, zo’n 85 procent van de bezoekers van mijn site betreffen robots. Zo was China in september het land van waaruit ik de meeste bezoekers kreeg, zelfs nog voor Nederland. (Het kan natuurlijk ook zijn dat er een cursus Nederlands op de Chinese televisie bezig is, maar dat betwijfel ik.) Ik schat dat het aantal ‘echte’ unieke bezoekers van mijn site maandelijks zo tussen de 50 en 100 ligt. Dit aantal neemt niet echt toe, wel het aantal bezoeken per bezoeker en het aantal opgevraagde pagina’s.

Sommige bezoekers vinden mijn site via Google. Al kijk ik soms wel op van de zoektermen. Zo belandden mensen op mijn site na het intypen van zoektermen als: ‘bonnie st claire dronken’; ’haarstylist die presidend hollande persee moet kappen?’; ‘is john denver gevonden na het ongeluk met zijn vliegtuig’; ‘ouderdom jan de mulder’;  ‘plaatje monopoly coolsingel’; ‘bryson een kleine geschiedenis van bijna alles tweedehands’;  ‘ingezonden brieven david bowy in volkskrant’ en ‘anything’.

Ik snap overigens niet zo goed dat het intypen van ‘anything’ in Google een verwijzing naar mijn site op levert. Wel vermoed ik dat degene die dit in Google intypte zich behoorlijk verveelde. De zoekterm waarmee het vaakst mijn site werd gevonden, was ‘Claudia van Deudekom’. Zij kwam voor in een blogpost die ik schreef over een televisieprogramma waarin mensen werden geïnterviewd die ongeneeslijk ziek zijn. Deze blogpost over ‘doodgaan’ was ook mijn meest gelezen blogpost, wat mij eigenlijk een beetje somber stemt.

De site biedt ook de mogelijkheid om te reageren op de blogposts.  De meeste reacties zijn heel positief. Zo schreef iemand die als naam een Franse site had waar je anti-ouderdom crème kon kopen als reactie op de blogpost ‘Schrijven is schrappen’:  “As I web-site possessor I believe the content material here is rattling wonderful , appreciate it for your hard work. You should keep it up forever! Good Luck” en een afzender met als adres een site om iets dubieus te doen met Pokemon op de I-phone schreef als reactie op het onderwerp ‘Ouderdom’: “Woah your blog is definitely fantastic i like understanding your content. Sustain the truly great get the job done! You are already aware, lots of folks are seeking spherical just for this information and facts”.

Ik heb ze net als zo’n 500 andere reacties maar als spam aangemerkt en ze geweigerd. Wel waren er gelukkig ook een aantal serieuze reacties, de meeste van ‘de vrouw van de neef van mijn vrouw’ – zulke omschrijvingen waar je even over moet nadenken vind ik altijd leuk om te schrijven.

Behalve deze blogposts staat op mijn site onder andere ook informatie over een speurtocht naar het verdwenen Tweede Straatje van Vermeer – het is nog niet gevonden – en informatie over de sequoia gigantea. Dat ‘Hoofdstuk 9 zelf een sequoiaboom kweken’ inmiddels bijna 300 keer gedownload is, doet me overigens deugd.

Tot zover dit kijkje achter de schermen – of beter gezegd een kijkje achter ‘het scherm’.

P.S. Ik heb al een idee waarover de 300ste blogpost gaat.

Charmian Carr

Terwijl ik met een half oog de Algemene Beschouwingen op de televisie volg – “Mevrouw de voorzitter, er moet meer geld naar het basisonderwijs. Slechts 60% van de kinderen in groep acht kan goed rekenen, 30% matig en de overige 20% helemaal niet.” – zit ik een beetje op internet te surfen.

Charmian Carr blijkt het afgelopen weekend te zijn overleden. “Wie?” zult u misschien zeggen. Ik kan me inderdaad goed voorstellen dat u haar naam niet kent. Charmian Carr  was een Amerikaanse binnenhuisarchitecte die begin jaren zestig als jonge twintiger in twee films speelde. De ene film was een tv-musical (‘Evening Primrose’) voor ABC uit 1966, waarin ze samenspeelde en zong met een jonge Anthony Perkins (later vooral bekend van zijn rol als Norman Bates in Alfred Hitchcocks Psycho). Het is echter de andere film, waardoor haar overlijden dit weekend even klein wereldnieuws was. Ze speelde namelijk in de Sound of Music de rol van de oudste dochter Liesl.

Haar meest bekende nummer in de film was ‘Sixteen Going On Seventeen’, waarin ze samen met Daniel Truhitte (Rolf in de film) zong en danste in een theehuisje. (Zie hier op het Youtubekanaal  van de ‘Rodgers & Hammerstein: An Imagem Company’ de originele filmclip van het betreffende nummer).

0000-soundToen we in 2014 onze jongste dochter naar Wenen brachten, waar ze een half jaar ging studeren, bezochten we ook Salzburg waar in de tuinen van kasteel Hellbrun het glazen paviljoen uit de film staat. Dit filmrekwisiet werd na de filmopnames door de filmmaatschappij aan de stad Salzburg geschonken. Het paviljoen was toen wij er waren op slot. Toen Marianne zo oud was als Marijke bezocht ze samen met een vriendin op een interrailreis door Europa ook het huisje. Toen stonden de deuren van het huisje nog open en kon je er dansen op de banken (Foto’s daarvan heeft ze helaas niet, want haar fototoestel werd later die reis in Boedapest gestolen.)

Op het moment dat Charmian Carr – dit was haar artiestennaam; haar echte naam was Charmian Farnon – dit nummer zong, was ze in werkelijkheid geen zestien jaar maar eenentwintig jaar oud. Haar tegenspeler Daniel Truhitte in de scene was geen zeventien maar al tweeëntwintig jaar.

(Nutteloos feitje: tijdens de filmopname ontmoette hij Gabriele Hennig, een Oostenrijkse die de stand-in was van Charmian Carr tijdens de filmopnamen.  Dat er af en toe een stand-in nodig was, bleek wel tijdens het opnemen van de dansscène op de bankjes. Toen Charmian Carr over de banken moesten rennen, gleed ze uit en viel ze door een ruit heen. Ze liep een snijwond op aan haar enkel. In de originele opnames is een verband om haar been te zien. Bij de restauratie van de film werd dit weggewerkt. Op de dvd is dit verband niet meer te zien. Daniel Truhitte en Gabriele Hennig zouden een relatie krijgen en binnen een half jaar trouwen; nog een nutteloos feitje: de ouders van Gabriele Hennig heetten Rolf en Liesl net zoals de karakters van hem en van Charmian Carr in de film; dit heet toeval).

Maar terug naar Charmian Carr. In 1967 trouwde ze met een tandarts, kreeg twee kinderen met hem en stopte met haar showbusinesscarrière. (In 1991 eindigde dit huwelijk in een scheiding.) In de jaren tachtig ging ze aan het werk als binnenhuisarchitecte. Tot haar klanten behoorde onder andere Michael Jackson, die een groot fan van de Sound of Music was. Muzikaal gezien deed ze weinig meer. Wel was ze een regelmatige gast bij de jaarlijkse ‘Sing-A-Long’ avonden van de Sound of Music in de Hollywood Bowl in Los Angeles. Los van haar rol als Liesl kwam ze nooit helemaal. Ze schreef op latere leeftijd twee boeken ‘Forever Liesl’ en ‘Letters to Liesl’.

Ze stierf op 73-jarige leeftijd aan de gevolgen van dementie. Ze heeft Agatha von Trapp, de oudste dochter van de Von Trapp familie wier rol zij speelde, slechts zes jaar overleefd. Deze stierf in december 2010 op 97-jarige leeftijd.

Ze is de eerste van de zeven filmkinderen uit de Sound of Music die overleden is. Op de site van het AD staat een interessant artikel over hoe het met de rest van de filmkinderen na de Sound of Music is gegaan.

Prinsjesdag 2016: een fotoverslag

0-p0Het verkeerde paleis

0-p009Het overleg vooraf

0-p00bDe grenadiers

0-p03Het Corps Diplomatique

0-p00De wegblokkade

0-p0aDe omleiding: monopoly spelen was tijdelijk niet mogelijk.

0-p002De klaarstaande ambulance

0-p0a1De wachtende toeschouwers -1

0-p0a1vDe wachtende toeschouwers -2

0-p00dDe wachtende toeschouwers -3

0-p0a1bDe wachtende toeschouwers -4

0-p00d1De wachtende toeschouwers -5

0-p4De beveiliging

0-p0000De ballonnenbewakers

0-p0a9De cameraman

0-prinsjesdagHet orkest

0-p6De ruiters

0-p0abDe speurende politieagent

0-p5De lopers

0-p11De koets

0-p00000De koetsier met pruik

0-p12De meelopers

0-prinsjesdag-1De Koning

0-prinsjesdag-3De broer

0-p10De fotografen

0-prinsjesdag-2Het meisje met de hoed

0-p3De meisjes met de kroontjes

0-p1De meisjes met de kapjes

0-p0012De mannen met de helmen

0-prinsjesdag-7De vrijwilligers

0-prinsjesdag-10De flauw gevallen soldaat

0-p00eDe schoonmaakploeg tussendoor

0-p007De minister-president kijkt toe

0-p004De JOVD kijkt toe

0-p0044Een groet

0-p00b88Een zwaai en een zwaai terug

0-p00b1En weer terug op kantoor “another day at the office

0-p0011Na afloop nog even in de rij

0-p000Uw verslaggever (rechts)

Ervaring telt

Op Linkedin zag ik deze leuke anekdote voorbij komen. Ik heb geen idee wie het oorspronkelijk heeft gepost en ongetwijfeld is het een ‘broodjeaapverhaal maar dat doet er niet toe.

A ship engine failed, no one could fix it. Then they brought in a man with 40 yrs. on the job. He inspected the engine carefully, top to bottom. After looking things over, the guy reached into his bag and pulled out a small hammer. He gently tapped something. Instantly, the engine lurched into life. The engine was fixed! 7 Days later the owners got his bill for $10.000. ‘What?!’ the owners said ‘You hardly did anything. Send us an itemized bill.” The reply simply said ‘Tapping with a hammer. $2 Knowing where to tap? $9.998′.

Don’t Ever Underestimate Experience.”

Bijna 300.000 (!) mensen op Linkedin gaven het tot nu toe ‘een duimpje omhoog’ en zo’n 16.000 mensen lieten ook nog eens een commentaar achter.

00

Ik heb hier dus geen ‘breaking news’ maar het gaat om de moraal: ervaring telt.

Afscheidscadeau

Toen ik bij KPN begon, kreeg ik Piet, een man van in de veertig, als manager. Ik kon goed met Piet opschieten. Het klikte wel tussen ons. Met iemand anders van de afdeling, een zekere Rob – hij gold als jong talent, had Piet echter een wat mindere relatie en die werd er niet beter op toen op een goede dag – voor Piet was het een slechte dag – het hogere management besloot dat Rob de nieuwe manager van de afdeling moest worden. Piet bleef wel werkzaam op onze afdeling. Hij kreeg de rol van ‘algemeen specialist’, wat een wonderlijke combinatie van twee woorden is.

Een jaartje later stootte Rob al weer verder op in de vaart der volkeren en werd hij benoemd tot manager van een nog belangrijkere afdeling. Rob vertrok en zoals bij vertrekkende mensen gebruikelijk was, werd er een collecte gehouden voor een afscheidscadeau. De secretaresses gingen met een enveloppe de kamers langs. Ze kwamen ook bij Piet. “Piet, de enveloppe voor Rob. Kijk maar wat je wilt geven, we zullen niet kijken wat je er in stopt.” En ze draaiden hun hoofd af. “Is goed” zei Piet. Hij pakte zijn portemonnee en stopte er wat in.

De secretaresses keken inderdaad niet wat Piet er in stopte. Maar ze hadden van te voren wel geteld hoeveel geld er al in de enveloppe zat voordat ze naar Piet gingen. Ze gingen terug naar het secretariaat en telden de inhoud van de enveloppe opnieuw. Piet had er een dubbeltje in gestopt.

Hedendaagse landschappen

Tussen Stompwijk en Zoetermeer bevond zich zo’n tweeduizend jaar geleden een groot veenmoeras. De enige bezoekers waren jagers en vissers die via kreken er met een boot naar toe konden varen. Tegenwoordig is het boerenland. Uit de serie ‘Hedendaagse landschappen’:

1: Het kerkje van Stompwijk

kerk

kerkje-van-stompwijks

2: De skibaan van Zoetermeer

skibaan-van-zoetermee

skibaan

Zowel de kerktoren als de skibaan zijn van verre te zien. Dat een kerktoren hoog is, heeft een aantal redenen. Niet alleen was het een statuskwestie maar ook diende de kerktoren in het verleden als een herkenningspunt om de bewoners van het platteland aan te geven waar het dorp lag. Ook was de kerktoren een mooi uitkijkpunt. En hoe hoger de klokken hingen hoe verder het geluid reikte.

En dat een skibaan hoog is, heeft ook wel iets logisch. Op een platte skibaan skiet het niet zo lekker.

De moraal van het verhaal: landschappen veranderen.

 

Zonneschermen

Het gebeurt niet vaak dat je op 14 september nog een foto als dit kan maken.

14-septLeidschendam: vijver bij het winkelcentrum Leidsenhage, op de hoek bij Albert Heijn.

Het werd gisteren meer dan 31 graden. Sinds het KNMI in 1901 met de officiële metingen begon, is het op 14 september nog nooit zo warm geweest. Volgens Weeronline geldt 14 september 2016 nu ook als de meest late officiële tropische dag van het jaar – bij een temperatuur van boven de dertig graden geldt een dag als een tropische dag. Het oude record (13 september) heeft niet zo lang stand gehouden, één dag slechts. Het vorige record (5 september) daarentegen hield 67 jaar stand. Dat werd gevestigd in 1949 toen op 5 september 1949 een temperatuur werd gemeten van 32,6 graden.

Niet alleen buiten was het warm, ook in de huizen steeg de temperatuur flink. Overal zag je dan ook de zonwering uit staan. Dat leverde soms Mondriaan-achtige beelden op.

14-sept-2Zonneschermen op een flat in Voorburg

Spoiler alert: Hierna volgt allerlei nutteloze kennis over zonneschermen. Wie de film ‘Het geheim van het zonnescherm ‘ nog niet heeft gezien, kan beter niet verder lezen.

Zonneschermen bestaan al eeuwenlang. In het oude Egypte en Perzië kende men al zonneschermen. Ook de Romeinen maakten er gretig gebruik van. Zo zaten de keizers van het oude Rome in het Colosseum vaak onder een zogenaamd velarium. Dat is een grote luifel die in het Romeinse Rijk bij schouwspelen en sportwedstrijden over de tribune werd gespannen om het publiek te beschermen tegen de hitte van de zon. Het woord ‘velarium’ is afgeleid van het Latijnse woord ‘velum’ dat zeil, gordijn en doek betekent.

Bovenstaande rode en gele zonneschermen zijn zogenaamde ‘screens’. Een screen is een zonnescherm dat strak voor het raamkozijn naar beneden en omhoog gaat. Het is vooral bedoeld om de warmte buiten te houden.

De meest voorkomende hedendaagse zonneschermen zijn de zogeheten ‘uitvalschermen’. Een uitvalscherm is een zonnescherm met twee vaste armen, die omlaag gaan als het scherm uitgezet wordt.

14-sept-3

Bij deze flat in Voorburg gelden zo te zien geen kleurvoorschriften. Bij sommige flats heb je dat wel.

14-sept-4 14-sept-5Oranje en rode flats, beide in Voorburg.

Een bijzondere vorm van de uitvalschermen zijn de  knikarm-schermen. Een knikarmscherm – een mooi scrabblewoord – is een zonnescherm wat vooral geschikt is voor een terras. Het zonnescherm wordt met twee armen, die recht vooruit knikken en onder het scherm zitten, uitgerold. Omdat de armen niet aan de zijkanten maar pal onder het scherm zitten, kun je niet tegen de arm aan lopen.

Wat je ook vaak bij particulieren ziet – vooral bij de duurdere huizen – zijn de zogenaamde markiezen. Een markies is een zonnescherm dat is opgebouwd uit een aantal latten die door scharnieren aan elkaar verbonden zijn

14-sept-6Huizen in Voorburg met markiezen

Meestal hebben de markiezen een streepjespatroon. Je hebt ze in allerlei kleuren.

14-sept-7Een huis in Voorburg met twee verschillende kleuren zonneschermen

De keuze voor een kleur van het zonnescherm wordt mede bepaald door de vraag wat je met een zonnescherm wilt bereiken. Zonneschermen hebben in principe drie functies: het geeft bescherming tegen UV-straling, het beschermt tegen het licht van de zon en het voorkomt dat de temperatuur in het huis extreem oploopt.

Voor wat betreft het eerste punt geldt dat lichte doeken meer uv-stralen doorlaten dan donkere, maar zelfs een licht doek schijnt nog het zelfde effect te hebben als een zonnebrandcrème met een factor 50. Voor wat betreft de temperatuur en het licht geldt dat zonneschermen met donkere kleuren meer licht door laten dan lichte zonneschermen (die reflecteren meer). Ook houden zonneschermen met lichte kleuren meer warmte tegen dan donkere. Niet voor niets dragen de mensen in de tropen vaak lichte kleuren.

Kleuren geven ook een bepaalde uitstraling. Blauw geeft een gevoel van verkoeling/frisheid. Geel en Oranje stralen meer warmte uit. Felgekleurde en zwarte schermen kan je beter niet nemen. Die trekken insecten zoals wespen aan. Wit, groen en lichtbruin zijn het minst aantrekkelijk voor insecten.

Tot slot van dit college nutteloze zonneschermkennis: een beetje ondernemer kan zijn zonnescherm ook gebruiken om reclame te maken voor zijn zaak, zoals deze Griek in Leidschendam goed begrepen heeft.

14-sept-8Jammer van dat zwart, dat trekt insecten aan en ook vogelpoep.

Top of the Bill voor wat betreft reclame is het zonnescherm dat ik bij de Lameko-winkel in Leidschendam zag.

14-sept-9

Lameko zet iedereen in de schaduw! Maar ja, deze winkel verkoopt dan ook zonneschermen.

Over de rooie gaan

Zaterdag bezochten wij tijdens de Open Monumentdag 2016 ook de destilleerderij Van Kleef, gevestigd aan Lange Beestenmarkt 109 in Den Haag. Het bedrijf is opgericht in 1842 en zit nog steeds op de oorspronkelijke locatie in het oude centrum. Het was er druk in het zaakje. Je kon er gratis een borreltje drinken en een enthousiaste man gaf een kleine rondleiding, waarbij hij vertelde over het destilleerproces.

ketel-2

Tijdens zijn voordracht wees hij op een metertje dat op één van de ketels zat en dat de druk in de ketel aangaf. “Zie u dat rode streepje dat bovenaan op de meter zit. Als de druk in de ketel hoger wordt, dan gaat het wijzertje omhoog en op een gegeven moment passeert deze het rode waarschuwingsstreepje. Dan is de druk te hoog. Daar komt de uitdrukking ‘over de rooie gaan’ vandaan”, aldus de man.

ketel

En” zo vervolgde hij “dan moest je wegwezen, want om de druk te verminderen opende zich dan automatisch een klep waardoor er stoom uit de ketel kon ontsnappen. Daar komt de uitdrukking ‘even stoom afblazen’ vandaan.”

Kijk eens aan. Het klonk niet onlogisch en het zou best eens waar kunnen zijn.

Ook vertelde hij over Vincent van Gogh. Tijdens zijn periode van 1869 tot 1873, toen Vincent van Gogh als jongste bediende in de leer was bij de kunsthandel Goupil & Cie in Den Haag, woonde hij in het pension van Marinus Roos en zijn vrouw Dina, dat even verderop gevestigd was aan de Lange Beestenmarkt 32. Vincent was zestien jaar oud toen hij er kwam wonen. Blijkbaar was hij wel tevreden over dit pension want toen zijn broer Theo onderdak in Den Haag zocht, raadde hij hem dit pension aan. Theo zou er van 1873 tot 1879 blijven wonen.

Volgens de man van de destilleerderij kwam Vincent vaak in de zaak van Van Kleef, vooral om iets alcoholisch te kopen, naar zeggen om zijn kwasten schoon te maken. Ook vertelde hij hoe Vincent later brieven vanuit Frankrijk naar de familie Van Kleef stuurde, waarin hij beschreef waarom hij zijn oor had afgesneden.

Het kwam er op neer dat Vincent dit gedaan had, omdat Paul Gaugain hem in een dronken bui had gezegd dat vrouwen onder de indruk zouden zijn van mannen die dit deden. De brieven zijn echter verloren gegaan, waardoor de onderbouwing van dit verhaal niet meer aanwezig is. Nu is het wel zo dat Van Gogh zijn oor aan zijn favoriete prostitué aanbood maar of dit verhaal waar is? Laat ik het zo zeggen, ik heb mijn twijfels. Laten we het er maar op houden dat Vincent toen hij zijn oor afsneed over de rooie was. Hij had beter wat stoom kunnen afblazen.

Een selfie op Mars en de eerste selfie ooit

Op Mars rijdt al een aantal jaren een wagentje rond. Op de site van de NASA kan je met regelmaat foto’s zien die zijn genomen door het karretje. Zo ziet een zonsondergang op Mars er bijvoorbeeld uit.

mars-2

En hier nog een landschapje.

mars-1

Het karretje is helemaal van deze tijd. Af en toe neemt hij namelijk ook een selfie.

mars-3(Voor alle Marsfoto’s geldt: Image Credit: NASA/JPL-Caltech/Cornell Univ./Arizona State Univ.)

Voor wie zich afvraagt “Hoe is deze selfie genomen?” het is een combinatie van meerdere foto’s. De arm waaraan de camera zit is niet zichtbaar op de selfie.

En nu we het toch over selfies hebben, deze foto is vermoedelijk de eerste selfie ooit genomen

selfieBron: The United States Library of Congress’s Prints and Photographs division

Het betreft een foto van Robert Cornelius, genomen door hemzelf in 1839. Robert Cornelius, een zoon van een Nederlandse emigrant, was een Amerikaanse fotograaf die leefde van 1809 tot 1893.

Het is overigens niet de eerste foto waarop mensen staan. Dat is waarschijnlijk deze foto van de Fransman Louis Daguerre uit 1838 We zien op deze foto de Boulevard du Temple in Parijs.

foto

De Boulevard du Temple is een drukke straat, ook in die tijd, maar omdat het meerdere minuten kostte om deze foto te maken zijn de koetsen e.d. niet te zien. Alleen de twee stilstaande figuren linksonder zijn zichtbaar. Waarschijnlijk zijn het een schoenenpoetser en zijn klant.

Althans dat vind ik

Op de achterkant van de Volkskrant staat een dagelijks column: ‘WiBra’. De column wordt om en om geschreven door Sylvia Witteman en Aaf Brandt Corstius.

Sylvia Witteman is getrouwd met Philippe Remarque, sinds juli 2010 de hoofdredacteur van de Volkskrant. Wie nu roept dat zij haar column in de Volkskrant wel aan hem te danken zal hebben, die heeft het mis. Het is eerder andersom denk ik. “Als jouw vrouw voor de Volkskrant blijft schrijven, dan mag jij wel hoofdredacteur worden of zoiets”, zal het vermoedelijk zijn gegaan. De columns van Sylvia Witteman zijn namelijk heel geestig, althans dat vind ik.

Uit een dubbelinterview van Sander Donkers en Sander Pley met het stel in Vrij Nederland van februari 2011:

Zij: ‘Toen hij werd aangesteld, ben ik door diverse andere kranten benaderd, onder het motto: je wilt toch niet onder je eigen man werken, dus kom maar bij ons…

Hij, vrolijk: ‘De rátten! Sindsdien wordt dat hier in huis als dreigement gebruikt. “Als je nu het vuilnis niet buiten zet, dan ga ik naar de NRC!” 

De Bra is Aaf Brandt Corstius. Zij is een zus van Jelle Brandt Corstius en een dochter van wijlen Hugo Brandt Corstius. Haar columns zijn veel minder geestig, althans dat vind ik. Maar nu zij er een tijdje niet is – “Aaf Brandt Corstius is er even niet.” – aldus de Volkskrant, begin ik toch wel wat meer waardering voor haar te krijgen. Dat komt door de columns van haar tijdelijke vervangster, een zekere Stella Bergsma. Geen idee wie dat is, maar haar columns zijn echt heel saai en oninteressant, althans dat vind ik.

Vandaag schreef ze een column hoe ze in een café zat na te denken over het onderwerp waarover ze haar column zou schrijven. Als er nou één gouden regel voor columnisten is, dan is het dat je je lezer nooit moet vervelen met bespiegelingen over het schrijven van je column.

Er is maar één onderwerp dat nog slechter is, namelijk dat je schrijft over een columniste die schrijft over het schrijven van haar column, althans dat vind ik.

Enfin – zou Martin Bril zeggen.

The Twin Towers

Het is vandaag precies 15 jaar geleden dat de vliegtuigen de Twin Towers in New York binnenvlogen.  In 1988 waren wij op huwelijksreis naar Amerika. We waren vijf dagen in New York en vlogen toen door naar San Francisco voor een rondreis in het westen.

In New York bezochten we onder andere het World Trade Center en hebben bovenop de Twin Towers gestaan.

0-twin-towers-2De Twin Towers gezien vanaf het Empire State Building.

0-twin-towersBovenop de Twin Towers

Deze foto’s stammen uit september 1988. Dertien jaar later stortten de torens in en nu ligt die gebeurtenis ook al weer vijftien jaar achter ons.  Er is sinds 1988 een hoop gebeurd in de wereld.