Niet Gerealiseerde Projecten (2)

Uit de serie ‘Niet Gerealiseerde Projecten’: een nooit geschreven blogpost over mijn ontmoeting in april 2012 met (toen nog) kroonprins Willem-Alexander en prinses Maxima.

Deze ontmoeting vond plaats naar aanleiding van het verschijnen van mijn boek ‘De Titanic’ in april 2012.

00 titanic

Ik kreeg een maand na het verschijnen van het boek een telefoontje van het koninklijk huis. Eén van de dochters hield op school een spreekbeurt over de Titanic en of ik, als kenner van de Titanic zijnde, genegen was om de familie wat informatie over de ondergang van het schip te geven. Dat wilde ik wel. Op een koude aprilmiddag meldde ik me bij Villa Eikenhorst op Landgoed de Horsten in Wassenaar. Van te voren had ik van de hofhouding een lijstje met aanwijzingen voor het gesprek gekregen.

  • Geef het koninklijk paar nooit uit uzelf een hand, maar wacht tot zij het initiatief nemen .
  • Als de kroonprins vraagt “Hoe maakt u het”, dan zal hij dat uit beleefdheid doen. Ga dus bijvoorbeeld niet vertellen over de lange reis die u hebt afgelegd om in Wassenaar te komen.
  • De bijeenkomst onderbreken door naar het toilet te gaan wordt als ongepast gezien. Gaat u van te voren naar het toilet.

Dat soort tips dus. Ik hoefde gelukkig niet ver te reizen. Een kwartiertje fietsen maar en ik ging thuis van te voren nog even naar het toilet. Ter plekke aangekomen zette ik  mijn fiets op slot; macht der gewoonte; stond natuurlijk een beetje raar bedacht ik later, alsof ik het koninklijk gezin en de hofhouding niet vertrouwde.

Hoe maakt u het?” vroeg Willem-Alexander. “Goed” zei ik en ik vertelde over de reis die ik had gemaakt om in Wassenaar te komen.  “Wij hebben zelf ook een boot” sprak Maxima toen ik me aan haar voorstelde als de schrijver van de Titanic. Het werd een buitengewoon gezellige middag. Een kopje thee en een glaasje fris erbij. Maxima dronk tonic met ijsblokjes er in – “Titanic on the rocks” zei Willem-Alexander geestig – en de dochter maakte aantekeningen voor haar spreekbeurt. Na afloop ging ik naar het toilet en schaamtevol moet ik bekennen dat ik het koninklijk zeepje heb meegenomen.

Nu verwacht u misschien dat ik ooit nog eens een geestige blogpost over deze ontmoeting zal schrijven. Ik heb dat echter nooit gedaan en zal dat ook nooit doen. Je klapt niet uit de school over privé-ontmoetingen met de koning en koningin. Ze hebben recht op hun privacy.

p.s. Er doen verhalen de ronde dat ik zo’n blogpost niet heb geschreven en zal schrijven, omdat ik het koninklijk paar nooit ontmoet zou hebben. Onzin! Dat gerucht wil ik bij deze dan ook direct ontzenuwen. Zie hier een foto van onze ontmoeting.

0 ontmoeting 2

Ten aanzien van weer andere geruchten, namelijk dat deze foto gefotoshopt is, ook dat is grote onzin. Daar is geen enkel bewijs voor!

p.p.s  Voor het geval u toch behoefte hebt aan een geestig verslag van een ontmoeting met iemand van koninklijke bloede, verwijs ik u naar onderstaande filmpje op YouTube waar te zien is hoe mr. Bean de Engelse koningin ontmoet.

00 mr bean

(Door op het plaatje te klikken komt u bij het filmpje op YouTube uit.)

Niet Gerealiseerde Projecten (1)

Uit de serie ‘Niet Gerealiseerde Projecten’: Mijn idee voor een ‘All this and brains too!’ – trui.

Ruim dertig jaar geleden –  halverwege de jaren tachtig, nog voor het internettijdperk dus –  bedacht ik een mooi ontwerp voor een trui. Een effen trui met daarop de woorden: ‘All this’ met in iets kleinere letters daar onder ‘and brains too!’. Het was nog in de tijd dat je nauwelijks truien en T-shirts met komische opschriften had. Als er iets op stond, dan was het meestal de naam van een universiteit, een stad, een sportvereniging of een idealistische boodschap als ‘Ban de Bom’.

Kortom, een puik idee. Er was echter één probleem. Ik kon niet breien. Marianne wel, maar ja, dan moet je net Marianne hebben, die moet er nu nog steeds aan beginnen. Ze vond het helemaal niks. Kortom, nooit gerealiseerd. Nu heeft het geen zin meer. Het zou nu te veel wol vragen om zo’n trui te breien.

Toch was het een puik idee. En ach, had ik toen maar de rechten op het idee vast laten leggen. Type maar eens de woorden ‘all this and brains too’ in op Google en klik op afbeeldingen. Dan zie je onder andere dit.

all thisall this.1

Duizenden truien, T-shirts, jurken, ondergoed, babykleding, petten, armbanden, strikken en nog veel meer zaken met daarop de woorden: ‘All this and brains too’. En ik bedacht dat dertig jaar geleden al! Die licentierechten! Ik had rijk kunnen zijn. Voorzitter van een beursgenoteerd bedrijf. En Marianne vond het niks.

beurs

Mogelijk koersverloop “All This Company”

Om Mark Twain te citeren: “De man met een nieuw idee is een dwaas, tot het idee een succes blijkt te zijn.”

Eerste kievitsei gevonden op Mars

Er is weer een machientje op Mars geland: de ‘InSight Lander’.  “We hit the Martian atmosphere at 12,300 mph (19,800 kilometers per hour), and the whole sequence to touching down on the surface took only six-and-a-half minutes,” aldus de NASA-project manager Tom Hoffman gisteren.

De reden dat de machine ‘InSight Lander’ heet, is dat hij er gaat boren. “Landing was thrilling, but I’m looking forward to the drilling”.  Hij zal ongeveer twee jaar lang actief blijven. “InSight will operate on the surface for one Martian year, plus 40 Martian days, or sols, until Nov. 24, 2020.” (Een jaar op Mars duurt langer dan op de aarde.)

Het eerste succes is al binnen. De Marslander stuurde direct een foto en wat zagen we daar: een kievitsei!

0 eifoto: NASA/JPL-CalTech

Even was er onzekerheid of het wel het eerste kievitsei was dat dit jaar op Mars is gevonden, maar toen dat inderdaad het geval bleek te zijn, was de vreugde bij de NASA groot.

0 Nasafoto: NASA/Bill Ingalls

De NASA is vol hoop dat het niet bij dit eerste kievitsei blijft: “The best of NASA is yet to come, and it is coming soon.” aldus NASA baas Jim Bridenstine. We wachten het af.

Wie meer over het project wil weten, kan op deze pagina van de NASA terecht.

 

Zadkine aan Zee: een recensie

Vorige week zondag bezochten we in het Museum Beelden aan Zee in Scheveningen een tentoonstelling met werken van Ossip Zadkine.

0 zadkine 00

Zadkine is vermoedelijk één van de weinige beeldhouwers wiens naam in Nederland bekend is bij het grote publiek. Dit dankzij zijn beeld ‘De verwoeste stad’ (of Jan Gat zoals sommige Rotterdammers het noemen) dat in 1953 in Rotterdam werd geplaatst.

(Even een testje tussendoor: Weet u bijvoorbeeld wie ‘De Dokwerker’ heeft gemaakt? Of het monument op de Dam? Ik in ieder geval niet, ik moest het opzoeken. De Dokwerker is ontworpen en gemaakt door de beeldhouwer Mari Andriessen. Het monument op de Dam is een ontwerp van de architect J.J.P. Oud; de beelden op het monument zijn van beeldhouwer Johannes Anton Rädecker, en de reliëfs van Paul Grégoire. Naast ”De Verwoeste Stad is het Auschwitzmonument (de ‘Gebroken spiegels’) van Jan Wolkers zo ongeveer het enige monument waarvan ik weet wie de maker is.)

Voordat ‘De Verwoeste Stad’ in Rotterdam belandde, was het ontwerp al elders in Nederland te zien. Ik citeer nu even de site ‘wederopbouwRotterdam.nl’

“Een 70 centimeter hoog terracotta model werd in de zomer van 1947 tentoongesteld op tentoonstellingen in Praag en Berlijn. Tijdens een transport raakte dit model ernstig beschadigd en Zadkine vervaardigde een nieuw, twee keer zo hoog gipsen model. Dat was in 1948 voor het eerst in Nederland te zien, in Amsterdam. Daarna was een bronzen model eerst nog te zien op Sonsbeek ’49 in Arnhem om pas in december 1949 te arriveren in Rotterdam in Museum Boijmans-Van Beuningen.

In het Stedelijk Museum in Amsterdam zag Gerrit van der Wal, directeur van De Bijenkorf en kunstliefhebber, het beeld. Hij was zo onder de indruk dat hij het plan opvatte om een grotere versie van het beeld aan de stad Rotterdam te schenken. De Bijenkorf was van origine een joods bedrijf en had veel personeel verloren tijdens de oorlog. Van der Wal bleef overigens tot 1978 anoniem als schenker.”

Voor meer achtergrond over het beeld, zie de voorgenoemde site en deze site. Voor meer achtergrond over Zadkine: zie hier.

0 zadkine 0r11953: Hier komt het beeld, liggend op een Franse vrachtwagen, aan in Rotterdam. Foto: Nationaal Archief

0 zadkine 0r31953: Tijdens de onthulling van het beeld 

bankje 31957: het beeld op het Plein 1940

0 zadkine 0r21975; Het beeld wordt verplaatst. Foto Bert Verhoef; Anefo; Nationaal Archief

Over de sokkel, goed zichtbaar op bovenstaande foto, staat op de eerder genoemde site van ‘wederopbouwRotterdam.nl’ een mooie anekdote:

“In het boek Zadkine van Jana Beranova is het gerucht nader onderzocht, dat het Labradorgraniet van de sokkel bestemd was voor een standbeeld van Adolf Hitler. Dit was inderdaad bestemd voor de sokkel van een dergelijk beeld in Berlijn. De Rotterdamse steenhouwers die gedwongen waren het werk uit te voeren traineerden het echter en konden het graniet na de oorlog als oorlogsbuit voor een zacht prijsje aankopen. En zo kon de Rotterdamse Steenhouwerij het materiaal in 1953 aan de gemeente schenken.”

Zadkine is 1888 geboren in Vitsebsk, toen een stad gelegen in het Russische tsarenrijk; nu deel uitmakend van Wit Rusland. In 1905 vertrok hij naar Engeland, later leefde hij ook in Frankrijk en Amerika, om na de Tweede Wereldoorlog terug te keren naar Frankrijk waar hij tot zijn dood in 1967 zou blijven wonen.

0 zadkine 0 zadkine 1953

Links Ringo Starr; herstel Zadkine in 1914; rechts in 1953 bij de onthulling van ‘De Verwoeste Stad’ .

In Parijs heb je het ‘Le musée Zadkine’. Dit museum heeft tijdelijk een kleine vijftig beeldhouwwerken van Zadkine uitgeleend aan het Museum Beelden aan Zee. Samen met nog een stuk of vijftig andere beeldhouwwerken van Zadkine zijn deze tot 3 maart 2019 in het museum te zien. Ik moet zeggen dat ik wel een mooie tentoonstelling vond. (Wel was het een financiële tegenvaller dat we 2,50 euro extra entree bovenop onze museumjaarkaart moesten betalen; maar we hadden gespaard.) In ruil daarvoor mochten we wel een zeer informatief foldertje meenemen met veel informatie over Zadkine en de beelden.

0 zadkine 0

Zie hieronder enige foto’s die we van de beelden hebben genomen.

0 zadkine 4

Uiteraard, zou ik bijna zeggen, stond er ook een versie van de Verwoeste Stad. Het beeld lijkt hier de dakconstructie te ondersteunen, maar dat klinkt een beetje oneerbiedig.

Er waren ook een paar houten beelden te zien. Dat het hout soms beschadigd was vond Zadkine niet erg. Hij beeldhouwde er wel om heen.

0 zadkine 2

0 zadkine 9 0 zadkine 3

Uit het foldertje: ‘Accordeonist, 1924, brons. In Parijs leerde Zadkine zichzelf accordeon spelen. Hij kon geen noten lezen, dus hij improviseerde. Niet iedereen kon dat waarderen…  

0 zadkine 7 0 zadkine 1

De mooiste beelden vond ik die met een “hol” gezicht, zoals bijvoorbeeld het beeld hieronder:

0 zadkine 10 0 zadkine 11

Behalve ‘De Verwoeste Stad’ was er nog een oorlogsbeeld te zien: : De Gevangene;

0 zadkine 0010 zadkine 000

Uit de folder:  De Gevangene. 1943; Brons: Geen enkel ander beeld van Zadkine geeft zo goed de beklemming van de Tweede Wereldoorlog weer als De Gevangene, De figuur staat volgens de maker symbool voor al die Fransen die in tegenstelling tot hemzelf niet hadden kunnen vluchten.”

0 zadkine 5 0 zadkine 00bDit beeld was geïnspireerd op de houtjes op de voorgrond.

Al met al is dit een tentoonstelling die uw kunstrecensent wel kan aanbevelen. Het publiek was overigens aan de oudere kant, wat wel weer het voordeel had, dat wij er opeens weer een stuk jonger uitzagen.

Bankjes met een Zadkine beeld

Uit de serie bankjes met op de achtergrond twee Zadkine beelden:  het bruine bankje.

bankje 2

Uit de serie bankjes met een Zadkine beeld ernaast: vijf bankjes met daarop één man met een hoed.

bankje 3Rotterdam: 1957; Stad zonder hart”; Ossip Zadkine; foto  Herbert Behrens; Anefo; Nationaal Archief

Een kleine overtreding

Een paar keer per week fietst deze huisman naar Albert Heijn. Ik moet daarbij deze kruising oversteken.

kruising

Op deze foto van Google Street View uit november 2010 zien we een overtreding. “De politie vraagt uw aandacht voor het volgende.” Een fietser is net door rood gereden. Vooral op het kleine lage stoplicht rechts op de foto is goed te zien dat het op rood staat.

(Voor het geval u zich af afvraagt of dat licht niet achter hem op rood is gesprongen, nee dat is niet het geval. Dat weet ik omdat er een tram te zien is. Als een tram het kruispunt passeert, dan blijven de stoplichten net zo lang op rood staan totdat de tram ruim voorbij is en moet je als fietsers langer wachten. “Zat u nu in die tram en heeft de politie nog niet met u gesproken, wilt u dan alstublieft contact opnemen met 0800-6070. U kunt een belangrijke getuige zijn. Maar het kan ook via Meld Misdaad Anoniem 0800-7000.”)

Maar serieus, de roodrijder hoeft zich geen zorgen meer te maken. Zijn overtreding is verjaard. Voor een overtreding als deze geldt een verjaringstermijn van drie jaar. De titel van deze blogpost slaat dan ook niet op deze overtreding maar op eentje die ik gisteren bij deze zelfde kruising zag. De foto staat er om de situatie ter plekke even duidelijk te maken.

Ok, wat gebeurde er gisteren? Toen ik bij de kruising kwam, zag ik het stoplicht op rood springen. “Een stoplicht springt op rood, een ander weer op groen…”. Een oude mevrouw, 80-plus met een rollator, was echter nog bezig met oversteken. Ze liep niet zo snel. Aangekomen bij de overkant (het kleine grijze driehoekje met het stoplicht) besloot ze om haar rollator niet op het korte stukje trottoir te tillen, maar om er even via het fietspad om heen te lopen.

kruising 2

Ik kon daardoor niet bij het paaltje komen om op het knopje te  drukken. Dat gaf niet. Ik wachtte even en gaf haar de ruimte.  Ze keek me aan. “Ik  ben in overtreding hè” zei ze.  Ik knikte vriendelijk en antwoordde: ”Ja, maar ik vergeef het u.”Oh mooi, dat is fijn.” zei ze en ze schuifelde door.

Terwijl ik op het groene licht stond te wachten, keek ik haar na. Aangekomen bij het brede trottoir draaide ze zich om en probeerde te zwaaien. Dat ging maar net goed. Snel greep ze de rollator weer en schuifelde verder. Het was een schattig oud dametje. Geef haar vanwege deze kleine overtreding alstublieft niet aan.

Blijdorp

Ik heb wel wat met dieren. Zie hier bijvoorbeeld deze afbeelding van mij zoals die te zien is in de Wikipedia.

blijdorp 000Het bijschrift luidt: “Mr. Martin, le lion Néron et le tigre Atir”

Ok, ik zal het maar eerlijk toegeven, dit is een andere Martin. Het is Henri Martin. Hij leefde in de negentiende eeuw. Deze oud kunstpaardrijder (dat is iemand die rijdend op een paard allerlei kunstjes doet; niet iemand die op een kunstpaard zit) en leeuwentemmer werd in 1857 de eerste directeur van Diergaarde Blijdorp. Deze Rotterdamse dierentuin bestaat nog steeds. (Het enige verschil met nu is dat ze vroeger alleen maar zwart-wit dieren hadden en nu ook in kleur.)

blijdorp 00

Nu was het geval dat we nog wat gratis toegangskaarten hadden liggen, gewonnen met de Postcodeloterij. (Ja, ja, we winnen niet alleen ijsbekers). Omdat de kaarten dreigden te verlopen, bezochten de jongste dochter en ik gisteren Blijdorp.  De dierentuin was al een paar dagen in het nieuws omdat er een merkwaardig dier uit een ei was gekropen.

blijdorp 0Wetenschappers hebben in Blijdorp  mogelijk een nieuwe mensensoort ontdekt.”

Hierbij een foto-verslag van ons bezoek. Allereerst moet ik nog wel even opmerken dat het koud was en dat daarom een hoop dieren een warm plekje hadden opgezocht, zoals deze twee stokpaardjes.

blijdorp 4blijdorp 6Het rechterstokpaardje had zelfs een schildpad bereid gevonden om onder de lamp te gaan liggen, zodat hij staande op diens schild wat dichter bij de lamp kon zijn.

Andere dieren hadden een dagje (of een winter) vrij.

blijdorp 1

blijdorp 2Het verblijf van Bokito. De bekende zilverruggorilla die sinds 2005 verblijft in Diergaarde Blijdorp was er weer eens niet.

Niet iedereen had last van de kou

blijdorp 12

Maar andere dieren probeerden elk op hun eigen wijze warm te blijven.

blijdorp 9Een olifant met twee slurven 

blijdorp 5Deze schildpad bleef ondertussen gewoon dooreten.

blijdorp 8En deze gieren gingen zo te keer dat een andere gier maar besloot om het gebeuren enigszins af te schermen voor het publiek.

Andere dieren deden wat ze altijd deden. Sommige aten wat.

blijdorp 3 blijdorp 7

Anderen lagen uit te rusten.

blijdorp 10 blijdorp 15

Met één van deze wilde dieren deed ik nog iets gevaarlijks.

blijdorp 11Ik vond het heel dapper van mij, maar de jongste dochter vond het heel stom om je hoofd in een afvalbak te stoppen.

We bezochten ook het Oceanium.

blijdorp 13“I’d like to be under the sea  / In an octopus’ garden in the shade”

(Wie op de afbeelding klikt, komt uit bij een live-uitvoering uit 2005 van Ringo Starr van Octopus’s Garden, het liedje van de Beatles lp Abbey Road.)

blijdorp 14Deze schildpad ging even op zijn poten staan om een vis door te laten.

Helaas deed ik in het oceanium iets stoms. Ik zwaaide wat te enthousiast met mijn armen, waardoor ik het glas kapot stootte.

blijdorp 16

Ok, dit was mijn imitatie van een Gouden Gids reclame uit de jaren negentig. Druk op onderstaand plaatje voor de betreffende reclame (“Ze hebben alleen matglas, Nah, dat zien ze meteen. Nee sorry…)”

blijdorp 0000

Al met al hebben we ons wel een paar uurtjes vermaakt in de dierentuin en tegen een uur of vijf verlieten we samen met de olifanten de dierentuin.

blijdorp 17

Tot zover een verslag van een dagje Blijdorp

 

 

 

 

Lang bewaren

De oudste dochter gaat met haar vriend samenwonen. Ze hebben een etage in Rotterdam gehuurd. Mooi, denken de ouders dan. Dan kan er eindelijk wat van haar spullen het huis uit. Nou mooi niet, er komen juist weer allerlei spullen terug uit haar studentenkamer. Is geen ruimte voor op de etage, zegt ze. Zijn we mooi klaar mee.

Dat betekent opruimen in ons huis. Eén van de zaken die we daarbij tegenkomen is de oude lege handtas van Marianne haar moeder. (Ze overleed in 2008.) We kijken nog even voor de zekerheid in de tas. In een vakje blijken nog twee krantenknipsels uit de Telegraaf – de krant die mijn schoonouders lazen; wij lezen De Volkskrant – te zitten.  Het ene knipsel betreft de boeken top tien van 22 juli 2000. Ik herken het handschrift van mijn schoonmoeder.

Dit waren de tien best verkopende boeken van dat moment.
boeken top 10

Ik vermoed dat ze één van de boeken uit deze top tien heeft willen kopen. Het staat me bij dat ze ‘De eeuw van mijn vader’ van Geert Mak in huis hadden. Dus misschien was dat het. Het andere krantenknipsel, het is van 21 maart 1998, is een ‘Scheurkalender’ uitspraak van ene Alb Guinon.

Er zijn mensen die, in plaats van te luisteren naar wat men tegen hen zegt, reeds luisteren naar hetgeen zij zelf gaan zeggen.”

Geen idee waarom ze die uitspraak tien jaar lang in haar handtas heeft bewaard. Misschien heeft ze het krantenknipsel van iemand anders gekregen, het in haar tas gestopt en is het vervolgens al die tijd daar blijven zitten. Twintig jaar zelfs nu al, want het heeft er ook nog eens tien jaar na haar overlijden ingezeten. Maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat ze het zelf heeft uitgeknipt en al die tijd heeft bewaard.

Mijn vader had ook zoiets. Hij overleed in 1985  op 65-jarige leeftijd nadat hij was aangereden door een auto die geen voorrang verleende. Na zijn overlijden ruimden we zijn portefeuille leeg. Er zat een ‘bewijs van zwemvaardigheid’ in dat hij eind jaren twintig als kind had gekregen. Het verfomfaaide enigszins gescheurde papiertje had hij dus bijna zestig jaar met zich meegedragen. “Meneer heeft u wel een bewijs van zwemvaardigheid?” Mijn vader was voorbereid op die vraag. “Jazeker, zie hier.

Zelf heb ik niet van die oude dingen in mijn portemonnee, op één ding na, dat is een donorverklaring uitgegeven door het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Volgens het kaartje is het geldig vanaf 10-08-1998. Dat zit dus ook al zo’n twintig jaar in mijn portemonnee. Maar verder vliegen de andere zaken heel snel mijn portemonnee uit, vooral het geld.

Briefjes

Nederland voetbalde gisteren tegen Duitsland. Nederland speelde heel slecht. Johan Cruijff zei eens: “Je kan ook goed spelen zonder een bal te raken”, maar ook zonder een bal te raken speelde Nederland heel slecht. Duitsland leidde tot de 85e minuut dan ook verdiend met 2-0 en daarmee mocht Nederland eigenlijk nog de handjes dicht knijpen. De achterstand had veel groter moeten zijn.

In de 85e minuut gebeurde er iets onverwachts. (Johan Cruijff: “Vaak moet er iets gebeuren voordat er iets gebeurt.”). Nederland scoorde volkomen onverwachts. “Ins Blaue hinein” heet dat zo mooi op zijn Nederduits. Dat betekent volgens het woordenboek “Zonder eerst goed nagedacht te hebben of er een reden voor te hebben; zonder zin, doel of overleg; zomaar; in het wilde weg.”  Nu klopt dat ‘zonder doel’ in dit geval niet, want de bal vloog wel degelijk in het doel.

Plotseling had Nederland weer een kans. Een 2-2 gelijkspel zou namelijk inhouden dat Nederland zich zou plaatsen voor het eindtoernooi van de Nations League. Alle ballen naar voren dus, evenals de voorstopper die onze beste kopper is.  Johan Cruijff: “Ik ben overal tegen. Tot ik een besluit neem, dan ben ik ervoor. Lijkt me logisch.” Trainer Ronald Koeman nam een besluit en stuurde Virgil van Dijk naar voren.

De opdracht daartoe werd opvallenderwijs per brief gegeven. “Geachte heer Van Dijk, gezien de achterstand en de resterende tijd lijkt het ons opportuun dat u naar voren gaat en als het enigszins kan de bal in het Duitse doel te plaatsen. Bij voorbaat dank”.

 Ok, in werkelijkheid zag het briefje er anders uit, Het laat de gewenste speelwijze zien met de voornamen van de spelers op de positie waar ze de laatste vijf minuten moesten spelen. Het briefje werd geschreven door de assistenten van Koeman en deze gaven het aan hem.

Koeman kan je wel om een boodschap sturen en hij gaf het aan de rechtsback (Kenny T op het briefje.) Deze las het en gaf het aan Matthijs de Ligt.  Die bekeek het ook even en gaf het op zijn beurt weer aan Virgil van Dijk. Die zag dat hij naar voren moest, deed dat  en schoot in de 90e minuut de (zwaar onverdiende) gelijkmaker binnen: 2-2. Nederland naar de eindronde. Volgens analist Rafaël van der Vaart stond er op het achterkant van het briefje ‘Maak een doelpunt’, maar daar twijfel ik enigszins aan.

Zelf ben ik ook een specialist in briefjes en mij kan je dan ook om een boodschap sturen. Zie hier bijvoorbeeld mijn boodschappenbriefje van gisteren.

briefje 2

Wie goed kijkt (en mijn handschrift kan ontcijferen; daar heb ik zelf ook moeite mee), ziet dat er twee keer hagelslag en twee keer walnoten op staat. Ik ging tussentijds even kijken of we het toch niet in huis hadden en toen dat niet het geval bleek te zijn, schreef ik het opnieuw op, vergetend dat ik het  al op het briefje had geschreven . Een begin van Alzheimer dus.

En over Alzheimer gesproken, vorig week was er aan de deur een dame die collecteerde voor de Alzheimer-stichting. Nadat ze had uitgelegd waarvoor ze kwam, zei ik: “Ik zal maar niet zeggen dat u hier vanochtend ook al aan de deur was”  Aan haar blik kon ik zien, dat ik dat inderdaad niet moest zeggen. Ik heb daarom maar een paar euro extra gegeven en bij deze alsnog excuses. Ik zal zulke flauwe grappen niet meer maken. Dat kan ik u op een briefje geven.

 

 

Aan Zee: een recensie

Vorige week ben ik naar de tentoonstelling ‘Aan Zee’ in het Haagse Gemeentemuseum geweest.  Omstreeks 1910 verbleven de schilders Piet Mondriaan, Jan Toorop, Jacoba van Heemskerck en Ferdinand Hart Nibbrig een aantal zomers in Zeeland, in het bijzonder in Domburg, Westkapelle en Zoutelande op Walcheren, om daar te schilderen. Vooral het licht sprak hen daar aan.

aan zee

De meeste schilderijen die op de tentoonstelling hingen, waaronder het duinenlandschap op de affiche, waren van Piet Mondriaan. Logisch, het museum heeft nu eenmaal de meeste schilderijen van hem in huis, maar het was iets te veel van het goede of zoals wij schrijvers zeggen: ‘schrijven is schrappen’. Een onsje Mondriaan minder en wat meer schilderijen van anderen had ook wel gemogen. Er hangen elders in het museum immers nog genoeg schilderijen van Mondriaan.

Zo waren vijf min of meer gelijke voorstellingen van Mondriaan van de Vuurtoren van Westkapelle op de tentoonstelling wel wat veel van het goede.

vuurtoren van Westkapelle

Wel weer interessant waren vier schilderijen van een boom die Mondriaan maakte en waar je duidelijk kon zien welke ontwikkeling hij doormaakte. In dit geval was het wel functioneel om meerdere schilderijen van hetzelfde onderwerp te laten zien.

bomen

De vier bomen links hingen bij de tentoonstelling samen op één zaal. De vijfde boom rechts hangt elders in het museum. Ronald Reagan zou het overigens maar niks hebben gevonden, al die bomen. De voormalige Amerikaanse president zei in 1966 in zijn toenmalige functie als gouverneur van Californië, in een verklaring waarom hij tegen de uitbreiding van het Redwood National Park was, namelijk: “A tree is a tree. How many more do you have to look at?”

Het mooiste schilderij op de veiling vond ik niet een schilderij van Mondriaan, maar eentje van Ferdinand Hart Nibbrig. (Ik moet overigens eerlijk toegeven dat ik nog nooit van hem had gehoord, maar dat geldt vast ook voor u.) Het betrof hier het schilderij ‘Zoutelande’. Tegenwoordig is die plaats vooral bekend van de gelijknamige hit van de Zeeuwse popgroep BLØF. (Het stond in 2017 tien weken op de eerste plaats van de top 40.) De Zoutelande-versie van Ferdinand Hart Nibbrig ziet er als volgt uit.

zoutelande 1Wie op het schilderij klikt, komt bij de versie van BLØF uit.

zoutelande 3Detail uit het schilderij.

Het meest opvallende kunstwerk op de tentoonstelling was een levend kunstwerk, althans dat dacht ik even. Ik zag namelijk een oude grijze man met een rollator lopen die een koptelefoon droeg. Even meende ik keiharde rapmuziek uit die koptelefoon te horen en ik dacht dit is een statement, een soort levend kunstwerk: ‘oud ontmoet jong’. Maar ik bleek het me verbeeld te hebben. Het geluid was niet van rapmuziek maar van een dame die een rondleiding verzorgde voor een groep oudere bezoekers. Het geluid zal wel even gestoord zijn geweest.

rondleiding

De heren droegen allemaal zo’n koptelefoon die het geluid van de dame versterkte. Ze sprak overigens met zo’n luide stem dat de rest van de bezoekers ook haar verhaal konden horen. ”Ha, gratis rondleiding!”. Even luisterde ik mee, maar hield dit al snel voor gezien. Ik wou niet als oudje gezien worden.

Ik zag de groep nog wel een paar keer voorbij flitsen. In het begin lag het tempo niet zo hoog, maar tegen het einde van de rondleiding wel. Ze schroefde het toen flink op. Ze holde met de groep in haar kielzog van zaal tot zaal. Misschien had ze een vast verhaal en een vaste route die binnen een bepaalde tijd moest worden afgelegd en lag ze wat achter op schema.

Ik zag de oudjes in ieder geval een paar keer voorbij vliegen, de wandelstokken en de rollator achteraan hollend. Tegen de tijd dat de achterhoede de zaal bereikte, liep zij al weer naar een volgend schilderij in een andere zaal. “Zeer karakteristiek” hoorde ik haar dan roepen. Het was een amusant gezicht. Op een gegeven moment was ze klaar, verzamelde de koptelefoons in, en liep naar de uitgang. De oudjes hijgend achterlatend. Eindelijk konden ze uitrusten. Ik zag een aantal steunend op hun wandelstok naar het restaurant lopen, vermoedelijk op weg naar een plek om uit te rusten.

Tot zover mijn recensie. Wie ook deze tentoonstelling wil zien, heeft pech. Hij is afgelopen. Misschien is het handiger dat ik de volgende keer een tentoonstelling recenseer die nog niet is afgelopen.

 

Drie bankjes

Uit de serie bankjes met op de achtergrond een Mondriaan:  het zwarte bankje.

zwarte bank

Uit de serie bankjes met op de achtergrond een Mondriaan:  het witte bankje.

witte bank

Uit de serie bankjes met een verwarming op de achtergrond: een bankje met drie mensen er op.

bankje

 

Laat niet als dank (2)

We zijn een aantal keer in Amerika op vakantie geweest. Naast Yosemite National Park is Yellowstone National Park ons favoriete nationale park in Amerika. Het is vooral bekend om zijn beren, wolven, geisers en andere thermische zaken.

0000000 geisersUpper Geyser Basin, rechts op de voorgrond de Castle Geyser. Foto door ons gemaakt in augustus 2017.

De meest bekende geiser van Yellowstone is de Old Faithful.

0000000 old faithfulEen uitbarsting van Old Faithful gezien vanaf Observation Point; foto door ons gemaakt in juni 2015

Je kan overal ter wereld “live” de uitbastingen van Old Faithful bekijken.  Eén van de webcamps in Yellowstone is namelijk op de Old Faithful gericht. Zo ook op 15 september van dit jaar. Nu wil het toeval dat op de achtergrond van dit beeld in de verte de Rare Ear Spring te zien is. Dat is een heetwaterbron. Vroeger was het een geiser maar sinds 1957 is deze geiser, op twee kleine mini-erupties in 1959 en in 2004 na, niet meer uitgebarsten.

0000000 easy geiser

Beeld van de webcamp. De grote rookpluim is van de Old Faithful. In het rode cirkeltje bevindt zich de Rare Ear Hot Springs.

Normaal gesproken is het een ‘rustige’ kleine heetwaterbron.

000000-yellow ear sprinfsDe Rare Ear Spring; Foto NPS

Maar op 15 september gebeurde er echter iets bijzonders. De Rare Ear Springs barstte die dag opeens weer uit. Toevallig zat er iemand van het park achter de webcamps. Hij zag het gebeuren en zoomde  op de uitbarsting in. Zie hier een kort filmpje van het gebeuren.

000000-ear spring

Het was niet echt een spectaculaire uitbarsting, maar wat het wel interessant maakte, was – naast het feit dat het meer dan 60 jaar geleden was dat hij was uitgebarsten – datgene wat de Rare Ear Spring tijdens die eruptie allemaal omhoog spoot: een grote hoeveelheid afval. Toen parkrangers na de uitbarsting gingen kijken, troffen ze van alles aan.

000000-yellow1

000000-yellow 2 000000-yellow 3 000000-yellowSchermafdrukken van een filmpje dat de NPS op Facebook plaatste.

Van de sokkel van een oud waarschuwingsbord tot een speen, van blikjes tot allerlei munten. Van alles was in de loop van de tijd in de heetwaterbron beland. Sommige zaken – de speen bijvoorbeeld; hopelijk zat de baby er niet aan vast –  zullen er per ongeluk in beland zijn, maar andere zaken zoals de muntjes zullen er met opzet in zijn gegooid.

Zo’n vervuiling kan grote gevolgen hebben voor de heetwaterbron. Neem de bekendste heetwaterbron in het Upper Geyser Basin: de Morning Glory Pool.

0000000 morning glory pool 2De Morning Glory Pool zoals die vandaag de dag op Google Earth te zien is.

De heetwaterbron heeft tegenwoordig een gele rand en  een beetje blauwgroene kern – de kleuren worden veroorzaakt door algen en bacteriën die in het hete water leven. Vroeger was de bron echter helemaal diepblauw –  zo’n beetje als de kleur van de bloemen van de morning glory plant; vandaar de naam.

0000000 morning glory

De bloem van de Morning Glory; foto Aftabbanoori; Wikipedia

Maar doordat mensen in de jaren zestig zoveel rotzooi in de heetwaterbron gooiden, zorgden verstoppingen in het toeleveringskanaal dat de bron “voedde” er voor dat de temperatuur daalde en dit had invloed op de bacteriën die in de bron leefden en daarmee op de kleur.

Due to all the vandalism and consequent lowering of the temperature, concentric rings of bright yellow and orange bacteria and algae grew around the blue center, to the point where the name is now not really appropriate”

0000000 morning glory pool

Foto’s NPS

Regelmatig moet het parkbeheer de heetwaterbron dan ook schoon  maken. “Rangers found $86.27 in pennies, other coins, clothing that included 76 handkerchiefs and “delicate items of underclothing,

0000000 morning glory pool 3Schoonmaakactie van de bron; foto NPS

Ook vandaag de dag wordt de heetwaterbron nog steeds regelmatig schoon gemaakt. “Although most visitors today observe the rules and have the good sense not to throw things into hot springs, cleaning out Morning Glory Pool is still needed from time to time“, aldus de NPS.

Dus bezoekt u Yellowstone, laat dan niet als dank voor het aangenaam verpozen …..

 

Laat niet als dank

Ooit dichtte de bekende Nederlandse dichter Martinus van Neck de fameuze regels:

Het herfst / De blaadjes vallen van de bomen

 (De oudste dochter meende te moeten opmerken dat het niet ‘het herfst’ maar ‘de herfst’ moest zijn, maar zij overzag dat het woordje ‘herfst’ hier als werkwoord werd gebruikt. Dat heet een dichterlijke vrijheid).

Waarom moet ik opeens weer aan deze dichtregels denken? Dat komt omdat ik momenteel maar blaadjes blijf opvegen. We hebben naast onze oprit een klimhortensia staan. Die is nu zijn blad aan het verliezen. Elke dag ligt de oprit vol met blaadjes.

Ik veeg die blaadjes op, gooi ze in de groene bak (de composthoop zit al lang vol), en de volgende dag liggen ze weer op de oprit. Ok, niet dezelfde, maar wel net zo’n hoeveelheid. Het blijft maar doorgaan. Ik begin langzamerhand het vermoeden te krijgen dat er elke nacht weer nieuwe blaadjes aan de klimhortensia groeien, die er een dag later weer afvallen.

Hetzelfde geldt voor de boom achter. Ook die blijft maar zijn blaadjes op het gras gooien. Ik kan harken wat ik wil, het helpt niet.

000000-tuinHet gras één minuut nadat ik het had geharkt.

Ik overweeg nu om “Laat niet als dank’- bordjes bij de bomen te zetten.  De ‘Laat niet als dank’-campagne is ooit in 1926 door de ANWB bedacht. Ik citeer even een stukje van de site van de ANWB.

‘Laat niet als dank…’

‘Een van de meest geslaagde mediacampagnes van de ANWB is ‘Laat niet als dank …’ Het bijbehorende affiche uit 1926 is getekend door schilder/tekenaar/grafisch ontwerper Willy Sluiter.

 ‘Laat niet, als dank / Voor ’t aangenaam verpoozen / Den eigenaar van ’t Bosch / De schillen en de doozen’

000000-campagne

De eerste originele poster uit 1926

Vier woorden

De poster met het rijmpje is een begrip geworden. Hij hing in hotels, stations, cafés, scholen, garages, politieposten en boswachterijen. De ANWB bracht er ook briefkaarten van uit. Snel na het verschijnen van de affiche kende iedereen het rijmpje uit het hoofd. Op nieuwere versies van de affiches kon de bond volstaan met de eerste vier woorden.

 Campagne heeft effect

Het idee voor de voorlichtingscampagne kwam van hoofdconsul G.A. Pos naar aanleiding van de moeizame aanleg van een rijwielpad van Laren naar Baarn in 1915. De affiches riepen toeristen op parken en landschappen niet te vervuilen. Onder invloed van deze campagne wist de ANWB eigenaren van landgoederen van landgoederen en bossen ertoe te bewegen om wandelaars en fietsers op hun gronden toe te laten.’

Maar helaas, ik denk niet dat die bordjes mijn bladerenprobleem oplossen. Je kan wel tegen bomen praten, luisteren doen ze toch niet.

Hoewel, sommige mensen denken wel dat je met bomen kan praten. (Ik had hier bijna geschreven dat je wel lekker kan bomen met bomen, tenzij je met een takkewijf te maken heb, maar die woordspelingen zijn te erg.) Eén van de mensen die in dit verband vaak wordt genoemd, is prinses Irene, dit naar aanleiding van een boek over de natuur dat ze in 1995 schreef. Maar dit is een misverstand. In een interview met Trouw in 2007 zei ze: “Ik praat niet met bomen, nooit gedaan ook” Andere mensen doen het echter wel. Je kan er zelfs cursussen in volgen.

Richt je op het zenden van een bericht en geef in beelden, geluid of gevoel een boodschap door. Richt je aandacht dan op ontvangen. Een bericht kan een beeld, geluid of gevoel zijn. Als je een signaal van de boom ontvangt kun je op dezelfde manier verder gaan met zenden en ontvangen. Bedank de boom na afloop voor het contact.” Aldus ene Maja Kooistra (zoals geciteerd op deze site)  Volgens haar heeft elke boomsoort zijn eigen karakter.  Neem de beuk. “Beuken zijn stijlvolle, adellijke dames met levenservaring. Ze laten zich niet snel van de wijs brengen en hebben een groot gevoel voor relativering. Ze hebben een wat droge humor.”  Het is dus geen schaterlachen met de beuk.

Ook ene Petra Sonnenberg onderscheidt (volgens dezelfde site) verschillende types: “Een Berk is een oplosser van conflicten. Een boom van inzicht, vriendschap en onvoorwaardelijke liefde. De grove Den is een trotse, humeurige, wat moeizame boom met wie het lastig communiceren kan zijn. De Eik weet alles. De Eik is moeder en vader tegelijk; een goede vriend tegen wie je alles kunt vertellen. Een Iep is humoristisch, wijs en inspirerend. De Paardenkastanje is leerling, gezel en meester tegelijk. Hij kan je op alle gebieden van goede raad voorzien.”

Ik heb geen idee wat voor een type mijn klimhortensia is, maar ik zal eens een pittig gesprekje met hem voeren en zeggen dat het nu afgelopen moet zijn met die blaadjes. (En dan laat ik heel eventjes een zaag zien die ik achter mijn rug verstopt hou.)

 

Netwerken

In de jaren negentig begon KPN Telecom met een management development programma. Er werden talentvolle net afgestudeerde jonge academici in dienst genomen, die een speciaal programma volgden. Ze mochten naar allerlei dure cursussen en deden ondertussen werkervaring binnen het bedrijf op. Meestal zaten ze één of hooguit twee jaar op een afdeling, waarna ze, als ze voldeden, ergens anders in een hogere functie te werk werden gesteld. De bedoeling was dat deze ‘high potentials’ uiteindelijk de toekomstige managementlaag van KPN zouden vormen.

Ook wij hadden een tweetal md’ers – zo werden ze genoemd – op onze afdeling. Eén van hen, ik zal hem P. noemen, was een aardige maar erg ambitieuze jongen. Hij wist precies hoe je de top van het bedrijf kon bereiken. “Netwerken Martin, je moet netwerken.” zei hij. P. netwerkte dan ook volop. Op een dag was er een afscheidsreceptie van een oud-collega. Ik vroeg aan P. of hij mee ging. “Komen er ook belangrijke mensen?” vroeg hij. “Zou kunnen. Er zullen wel een hoop mensen uit het financiële werkveld komen.” zei ik. ‘Ok, dan ga ik mee, misschien kan ik nog wat netwerken.

000000-kpnHet voormalige hoofdkantoor van KPN in Den Haag

Toen we de receptie binnen liepen, zag ik Ton staan. Ton was iemand waarmee ik tijdens de verzelfstandiging van KPN in diverse werkgroepen had gezeten. Het was een aardige buitengewoon slimme man. Hij kon heel goed en heel snel rekenen. Ton zag mij en liep enthousiast op me af. “Hé Martin, dat is een tijdje geleden. Hoe is het met jou?” vroeg hij. “Goed” zei ik “Mag ik je even voorstellen aan P. Hij is één van onze nieuwe veelbelovende medewerkers.” “P. dit is Ton, ik heb vroeger met Ton in allerlei werkgroepen gezeten.

Terwijl Ton en ik over vroeger begonnen te praten, keek P. om zich heen. Hij was duidelijk niet echt  geïnteresseerd in iemand waarmee ik vroeger in werkgroepen had gezeten, iets wat ik overigens wel kon begrijpen. Na een minuutje zei hij: ‘Ik ga even rondlopen Martin. Netwerken.” Hij liep naar een groepje mensen toe, waar een andere md’er overdreven stond te lachen om de grap van een assistent-controller die ik kende. “Een md’er?” vroeg Ton. Toen ik dat bevestigde, moesten we allebei lachen.

Na afloop van de receptie liep ik met P. weer terug naar onze afdeling. “En?” vroeg ik “heb je nog een beetje kunnen netwerken?” “Niet echt” antwoordde hij “Er waren niet veel belangrijke mensen”. “Oh, heb je dan niet de nieuwe financiële directeur van KPN Telecom gezien?” “Wat, was die er ook? Wie was dat dan?” vroeg P. verbaasd. “Daar loopt hij nog.” zei ik en wees naar iemand die een twintigtal meters voor ons uit liep. Het was Ton. “Wat? Is hij de nieuwe financiële directeur? Maar hij zat met jou in werkgroepen?” Ik grijnsde. “Ja, hij was meestal de voorzitter en was toen al vrij hoog in de organisatie. Maar je ziet dat als je met mij netwerkt, je het ver kan schoppen in dit bedrijf”. P. keek me met open mond aan.

P.  vertrok na een jaar bij onze afdeling. Hij maakte een goede carrière binnen KPN. Op een gegeven moment vertrok hij voor KPN naar het buitenland en verloor ik hem uit het oog. Op LinkedIn zag ik later dat hij op een gegeven moment KPN had verlaten. Hij was nu zelf financieel directeur bij een redelijk bekend bedrijf. Ongetwijfeld dankzij netwerken.