Mondriaan verkleurd

Nog even over Piet Mondriaan – zie de vorige blogpost –  en wel specifiek over zijn kleurgebruik tijdens de laatste vijfentwintig jaar van zijn leven. De bekendste werken van Mondriaan zijn die met de zwarte lijnen en de witte, blauwe, rode en gele vlakken. Hij werkte in die periode alleen nog maar met de drie primaire kleuren (blauw, rood en geel) en met zwart en wit. Ik vroeg me opeens af hoe zijn werken uit die tijd er uit zouden zien als hij andere kleuren gebruikt zou hebben? Zouden ze dan nog steeds dezelfde uitstraling hebben of zouden ze hun kracht verliezen? Tijd voor een experiment! We laten de compositie, d.w.z. de vlakken, zoals ze zijn, maar gaan de kleuren veranderen: zwart in bruin; rood in paars; blauw in groen; geel in oranje; wit in beige en grijs in lichtgeel.

Als eerste voorbeeld de ‘Compositie nr. III met rood, geel en blauw’ uit 1927. Het hangt in het Rijksmuseum Amsterdam.

mondriaan origeneel 2   mondriaan bewerkt 2

Heel veel kan ik eigenlijk nog niet over het effect van de ‘verkleuring’ zeggen. De verandering van rood in paars lijkt in ieder geval niet zo’n gelukkige keuze. Maar omdat dit schilderij maar drie “gekleurde” vlakken bevat doe ik hetzelfde experiment nog een keer,  maar dit keer op een schilderij met meer gekleurde vlakken.

We nemen daartoe ‘Compositie A’ uit 1920. Het hangt in de Galleria Nazionale in Rome. Het bevat 26 vlakken. We passen weer dezelfde kleurverwisseling toe. We zien dan de volgende transformatie:

mondriaan origeneel   mondriaan bewerkt

Met de nieuwe kleuren ziet het er misschien wat vrolijker uit, maar ook veel onrustiger. Maar we gaan weer een stapje verder. We gaan het nu doen voor een schilderij met echt veel gekleurde vlakjes: de ‘Victory Boogiewoogie’. Mondriaan  – hij woonde toen in New York – was de laatste jaar twee jaar van zijn leven (hij overleed in 1944) bezig met dit schilderij.

mondriaan origeneel 3

Het schilderij werd in 1997 door de Nederlandse Stichting Nationaal Fonds Kunstbezit verworven en hangt nu in het Haags Gemeentemusem. De aankoop werd betaald door de Nederlandsche Bank die met dit gebaar symbolisch afscheid nam van de Nederlandse gulden (vanwege het het besluit om de euro in te voeren). Met deze aankoop werd in ieder geval al direct afscheid genomen van 82 miljoen gulden (37 miljoen euro) zijnde het bedrag dat de verkoper van het schilderij, ene Samuel Newhouse uit New York, er voor ontving – deze laatste had het schilderij ruim tien jaar eerder voor 12 miljoen dollar gekocht.

Het schilderij telt naar verluidt 574 vlakjes – ik tel alleen al zo’n 100 rode en 100 gele vlakjes, maar dat kunnen er ook een paar meer of minder zijn – dus een mooi onderwerp voor mijn experiment. Maar de moed zakt mij in de schoenen. Het zijn wel heel veel vlakjes om anders te kleuren. Daar heb ik eigenlijk geen zin in. Bovendien ging Mondriaan dood toen hij met dit schilderij bezig was. Dat is ook al geen stimulans om aan het werk te gaan. Een ander keertje mijn experiment maar voltooien.

Een niet voltooid schilderij en een niet voltooid experiment. Dat past wel bij elkaar.

 

Mondriaan

Dit jaar is het honderd jaar geleden dat de Nederlandse kunstbeweging De Stijl, met als belangrijkste vertegenwoordiger Piet Mondriaan, werd opgericht. Het Gemeentemuseum Den Haag, in bezit van liefst 300 werken van Mondriaan, besteedt hieraan veel aandacht. Zo is er van 12 februari 2017 t/m 21 mei 2017 de tentoonstelling ‘Piet Mondriaan en Bart van der Leck. De uitvinding van een nieuwe kunst.’ en van 3 juni tot 24 september organiseert het Gemeentemuseum de grote overzichtstentoonstelling: ‘De ontdekking van Mondriaan’, waarin het voor het eerst alle 300 werken die het museum heeft tegelijk laat zien. Meestal is een deel uitgeleend aan andere musea in de wereld.

Ook de stad Den Haag besteedt veel aandacht aan Mondriaan. Het hele jaar staat Den Haag in het teken van de viering van 100 jaar ‘De Stijl. Er zijn tentoonstellingen, dansacts, festivals, lezingen, speciale routes, concerten, een documentaire en aangeklede etalages en versierde gebouwen. Veel winkels en bedrijven doen mee en hebben hun gebouwen versierd. Sommige bedrijven zoals dit schilderijbedrijf promoten er tegelijkertijd hun waren mee.

0 modriaan 1

We hebben even –  nou ja even; het was een hele wandeling –  een rondje in Den Haag gelopen. Er waren winkels met een klein Mondriaantje zoals deze:

00 monriaan 2

en winkels met een grote Mondriaan:

00 mondriaan 3

Ook het Babylon Hotel bij het Centraal Station deed mee.

0 modriaan 4

En zoals je op de voorgrond kan zien, was de schutting van de bouwplaats bij het Centraal Station ook versierd.

0 modriaan 5

Elders in de stad deden ook allerlei kantoren mee. Zie hier bijvoorbeeld vanuit de verte de kantoren van Deloitte, Post NL en NN.

0 modriaan 6

En hier het gebouw waar een tijdlang het Internationale Strafhof heeft ingezeten.

0 modriaan 7

De grootste Mondriaan was te zien op het Haagse stadhuis:

0 modriaan 8

Het zou best wel eens kunnen zijn dat dit de grootste Mondriaan ter wereld is.

KPN en het Disney-icoontje

In 2000 werkten Marianne en ik allebei bij KPN. De oudste dochter zat al op de basisschool maar de jongste van vijf zat nog op de crèche. Op een dag was de crèche gesloten – de leidsters hadden hun jaarlijkse teamdag – en omdat zowel Marianne als ik ‘s morgens iets heel belangrijks hadden op kantoor nam ik de jongste dochter mee naar kantoor.

Vergezeld van een tas met haar eigen broodtrommeltje, kleurpotloden en spelletjes meldden we ons op kantoor. “Oh, wat een schattig kind” zeiden de secretaresses. “Nemen we ze tegenwoordig al zo jong aan?” mopperde een collega. Mijn kamergenoot verruilde zijn bureau voor een ander bureau zodat de dochter bij mij kon zitten en de dochter installeerde er zich alsof ze er al jaren werkte. Ze pakte haar kleurpotloden en ging aan de slag.

Marijke 2Zie hier hoe je een  mislukte computeruitdraai kan om toveren tot een echt kunstwerk

 Na een tijdje wilde ze graag een computerspelletje doen. We hadden een Disney cd-rom met allerlei spelletjes meegenomen en ik stopte die in mijn desktop. Er klonk wat geratel en het programma opende zich, waarop de dochter plaats nam aan mijn bureau en druk aan de slag ging. Ik deed ondertussen de heel belangrijke dingen die ik moest doen en na een warme chocomelk uit de automaat – reuze interessant vond de dochter – gingen we aan het einde van de ochtend weer naar huis.

De volgende dag gebeurde er iets vreemds. Ik startte mijn pc op en tussen alle programma’s op mijn beeldscherm stond opeens ook het icoontje van Disney. Dat zou eigenlijk niet moeten kunnen. We hadden bij KPN een werkpleksysteem voor de pc’s, waarbij alle programma’s centraal op servers ergens in het netwerk stonden. Je kon zelf geen programma’s installeren en je zag alleen die programma’s waarvoor je geautoriseerd was. Ik was niet geautoriseerd voor een Disney-programmaatje. Toch stond er nu opeens een Disney-icoontje tussen mijn programma’s. Als je het icoontje aan klikte, dan vroeg het programma om een cd-rom. Die had ik niet bij mij, die lag thuis. Vreemd, heel vreemd, maar ik nam aan dat het iets tijdelijks was. Wellicht zat er nog iets in het werkgeheugen van mijn pc.

De volgende dag gebeurde echter weer precies hetzelfde. Huh? Ik opende daarom als test mijn werkplekaccount op de pc van mijn collega en tot onze stomme verbazing verscheen daar ook het icoontje. Dat kon alleen maar als het programma zich genesteld had op de server, maar dat kon helemaal niet. Daar moest je een hoge autorisatie voor hebben en die had ik beslist niet. Een geraadpleegde IT-expert van de helpdesk zei dat a) het helemaal niet kon en b) dat het icoontje wel weer van zelf weg zou gaan.

Nou mooi niet. Het ging niet meer weg. Het bleef jarenlang op mijn werkplekaccount verschijnen. Er kwamen talloze updates van het systeem. Programma’s kwamen en gingen, maar mijn icoontje bleef bestaan. Er kwam op een gegeven moment zelfs een heel nieuwe werkplekomgeving. Mijn icoontje vond dat geen probleem en vond ook een mooi plekje in de nieuwe omgeving. Pas na twaalf jaar in 2012 gaf mijn icoontje het op en verdween. De jongste dochter was inmiddels zeventien jaar oud.

 

De tijd staat stil bij KPN

Een jaar of tien geleden hadden de vakbonden en KPN een concept-cao afgesloten. De vakbonden waren niet enthousiast maar besloten het toch aan de leden voor te leggen. In allerlei zaaltjes in het land vonden ledenraadplegingen plaats. De aanwezige leden wezen het akkoord massaal af. Ik was daar niet zo verbaasd over.

Eén van de punten die KPN er bij de onderhandelingen namelijk had doorgedrukt, was het wijzigen van de jubileumuitkeringen. Als je 25 jaar in dienst was, dan kreeg je, behalve een brief van de voorzitter van de Raad van Bestuur waarin hij schreef hoe dankbaar KPN wel niet was dat je al zoveel jaar bij KPN in dienst was en een horloge c.q. een vulpen (je mocht kiezen), ook een bedrag ter grootte van een maandsalaris. Dit laatste wilde KPN nu afschaffen. De brief en het horloge bleven, maar de extra maand zou verdwijnen. KPN was in die tijd al een tijdje bezig om zoveel mogelijk (dure) ouderen het bedrijf uit te krijgen en dacht blijkbaar dat het afschaffen van de extra uitkering hierbij zou helpen. Voor heel KPN ging het bij elkaar niet eens over een groot bedrag, het was meer symbolisch.

KPN maakte een denkfoutje. Ze overzagen namelijk dat het grootste gedeelte van de mensen die naar vakbondsvergaderingen gingen, ouderen waren. Marianne en ik gingen ook naar zo’n vergadering. We waren één van de jongsten. Het eerste bezorgde lid dat het woord op de vergadering nam, begon over de afschaffing van de extra maand bij het jubileum en de toon was gezet. De een na de andere spreker had het over een schandalig asociaal ouderenbeleid van KPN en de cao viel niet meer te redden. De onderhandelingen moesten opnieuw. Het eerste punt dat sneuvelde was de afschaffing van de extra maand bij een jubileum.

Een aantal jaren later was ook ik 25 jaar in dienst. Ik kreeg een brief van de voorzitter – hij was heel dankbaar –  een maand extra salaris (yes!) en een horloge. Dat laatste kwam goed uit, want mijn oude horloge gaf namelijk nog maar twee keer per dag de tijd goed aan – alleen wist ik niet wanneer dat was, want het horloge stond stil. Weer een paar jaar later vond KPN het beter dat onze wegen ging scheiden. Het KPN horloge bleef ik dragen. Wel viel het me op dat het niet zulke beste kwaliteit was. Zo vielen in de loop van de tijd hoe langer hoe meer streepjes van de uurmarkeringen los en deze gingen dan door het horloge zweven. Zie bijvoorbeeld hieronder waarbij de losgelaten streepjes een vakbondsvergadering belegd hebben bij de vier uur-markering.

horloge

Maar goed, ik kon de tijd nog wel aflezen. Tot vandaag. Als ik het horloge schud, dan vliegen de wijzers alle kanten op. De tijd bij KPN staat nu definitief stil.

Kunst met een luchtje (2)

Nog even terug komend op dat in- en uit zoomen van foto’s uit mijn vorige blogpost. Door in te zoomen op bepaalde delen van foto’s kan je van min of meer mislukte foto’s toch nog goed geslaagde foto’s maken. Enige voorbeelden aan de hand van enkele foto’s die ik vorig jaar heb gemaakt met prinsjesdag. Neem deze foto.

kunst 10

Niet echt een meesterwerk. Maar zoom je in op alleen de bouwvakkers – zij waren de reden dat ik deze foto nam – en laat je de rest weg, dan wordt het al een stuk beter. Dan krijg je dit.

kunst 0a

Nu is het opeens een Edgar Hopper-achtige foto. Voor degene die Edgar Hopper niet kennen, dat was een Amerikaanse schilder die vaak gewone mensen in een dagelijkse omgeving schilderde. Zijn beroemdste werk is ‘Nighthawks’ uit 1942.

Edgar Hopper

Ok, die is wel een tikje beter dan mijn foto, maar dan vergelijken we wel zijn beste schilderij met één van mijn mindere foto’s.

Nog een voorbeeld: neem deze mensen op de tribune.

kunst 1

Ook een foto waar ik niet snel een prijs mee zal winnen. Maar zoom ik heel erg in op de vrouw linksonder, dan wordt het opeens een Vermeer-achtig vrouw met haar rode lippen en oorbel.

vermeer 3

vermeer 2

kunst 7Twee keer Vermeer en één keer Van Neck.

Maar nu gaan we nog een stapje verder. Neem deze twee foto’s.

klederdracht 2

klederdracht 1

Er was een grote groep schoolkinderen in klederdracht. In afwachting van de Gouden Koets zaten ze op de grond te wachten. De jongens bij de jongens en de meisjes bij de meisjes. Beide foto’s zijn het niet. Maar combineren we deze twee foto’s tot één foto en laten we wat kinderen weg, dan krijg je dit.

kunst 11

Nu wordt het opeens een veel betere foto met de jongen links die naar de meisjes kijkt en zich afvraagt of het meisje rechts naar hem kijkt of niet. Maar we zijn hier echter wel een grens overgegaan. Dit is een foto met een luchtje en wel een verkeerd luchtje. Het geeft in tegenstelling tot de twee eerste foto’s waar ik alleen ingezoomd heb, namelijk een situatie weer die zich nooit heeft voorgedaan. Of zoals het tegenwoordig heet: Fake News!

p.s. dat de foto fake news is, kan je zien aan de persoon waarvan je de benen kan zien tussen de jongen links en het meisje er naast. Die persoon heeft twee linkerbenen en geen rechterbeen.

Kunst met een luchtje

moderne kunst 5

Enig idee wat mijn bovenstaande kunstwerk voorstelt? Tip: ik heb het een beetje geschilderd in de stijl van het kubisme.

moderne kunst 6

Dit is hetzelfde onderwerp. Alleen deze keer heb ik het wat meer geschilderd in de stijl van het impressionisme

moderne kunst 4

Bij deze besloot ik er wat kleur aan toe te voegen. Een tikje spannend paars om de bovenkant wat te accentueren.

moderne kunst 3

Ok, ik zal het maar gewoon toegeven. Het is steeds dezelfde foto van velden met hyacinten niet zo ver hier vandaan; alleen steeds verder uitgezoomd. Zie de foto hieronder.

moderne kunst 2

En nog wat verder uitgezoomd:

moderne kunst 1

Die gele bloemen zijn overigens narcissen. Gele hyacinten bestaan niet.

moderne kunst 0

Dit is de originele foto. Niet direct een prijswinnende foto. Wel hangt er een luchtje aan: hyacintenlucht om precies te zijn. Ruikt lekker overigens.

 

De oudste persoon ter wereld

Emma Morano is overleden. De Italiaanse was de oudst levende persoon op aarde. Ze is 117 jaar en 137 dagen oud geworden. Met haar heengaan is de laatste persoon overleden die nog in de negentiende (*) eeuw was geboren. Die eeuw kunnen we nu dus afsluiten.

Dat iemand van 117 jaar oud overlijdt, is natuurlijk nooit een volkomen onverwachte gebeurtenis, maar het was toch wel een beetje plotseling. In de beelden die je van haar zag ter gelegenheid van haar 117e verjaardag, maakte ze namelijk nog best wel een levende indruk – ok, toen leefde ze ook nog; ik bedoel te zeggen een vieve indruk –  dus ik dacht misschien haalt die wel de 120. Het heeft niet zo mogen zijn. Op de eeuwige ranglijst van oudste personen ter aarde staat ze op plaats vijf. De top 10 ziet er als volgt uit:

oudste personen

Op plek zes zien we haar opvolgster, Violet Brown uit Jamaica, staan. Het is met de oudste persoon ter wereld net zo als met koningen: de koning is dood, leve de koning! Zo gauw de oudste persoon ter wereld overlijdt, is er een nieuwe. Van Violet Brown weet ik nog niet veel af. Gezien haar voor– en achternaam vermoed ik echter dat het een kleurrijk persoon is.

Haar zoon Harold voert overigens ook een lijstje aan. Met zijn 97 jaar is hij de oudste persoon ter wereld met een nog levende ouder.

* Hierbij is de negentiende eeuw gedefinieerd als de eeuw die begint met het jaar 1800 en eindigt met het jaar 1899. Er zijn ook definities die de negentiende eeuw laten lopen van 1801 t/m 1900. Hanteer je deze laatste definitie dan zijn er nog twee personen – Violet Brown en een Japanse – in leven die geboren zijn in de negentiende eeuw.

Panda’s

Enig idee wat dit voor een beest is?

panda jongFoto Colegota; Wikipedia

Inderdaad een Panda-jong. Maar had u dat ook geweten als de titel van deze blogpost niet ‘Panda’s’ had geheten? Het beestje op de foto is één week oud. De panda –  een verbastering van het Nepalese woord poonya, wat vrij vertaald ‘bamboe-eter’ betekent – staat momenteel in Nederland behoorlijk in de belangstelling en dat kunnen we met een gerust hart als een understatement betitelen. Dat komt omdat er in Ouwehands Dierenpark in Rhenen twee panda’s zijn gearriveerd. Zij zijn gehuurd van China – voor 1 miljoen euro per jaar –  en zullen daar maximaal 15 jaar verblijven. Het is overigens niet de eerste keer dat er panda’s in Nederland te zien zijn. In Safaripark Beekse Bergen in Hilvarenbeek waren in 1987 gedurende een half jaartje ook twee panda’s te bewonderen.

Wij hebben de beesten al eens een keertje in levende lijve gezien. Niet specifiek deze twee panda’s, maar twee soortgenoten in de San Diego  Zoo in 2002. Tijdens een rondreis in het westen van Amerika bezochten we met de kinderen deze dierentuin en sloten toen aan in een lange rij bezoekers die langs het dierenverblijf van de panda’s schuifelden. Veel leven zat er niet in de beesten. Dat is ook niet zo verwonderlijk, want de panda is een beest dat vooral in de schemering en in de nacht actief is – maar dan is de dierentuin dicht. Overdag  ligt hij meestal te slapen en dan krijg je dus dit te zien.

panda sdEen panda in de dierentuin in San Diego in 2002. Geef hem een afstandsbediening en een flesje bier en het zijn net mannen.

Ongetwijfeld zal de dierentuin in Rhenen ook flinke aantallen bezoekers trekken. Publiciteit genoeg. Over de overdaad aan publiciteit voor deze twee panda’s schreef Youp van ’t Hek vandaag een geestige column in de NRC. Wat de column nog grappiger maakte, was het algoritme op de site van de NRC. Dit algoritme plaatst bij stukken op de site links naar gerelateerde artikelen die je misschien ook interessant vindt. Terwijl Youp zat te klagen over al die aandacht voor de panda’ s moesten we volgens de NRC – ‘Lees ook deze artikelen’ – beslist ook deze twee stukken lezen.

artikelen

p.s. Op de site van Trouw las ik dat één van de redenen dat het Wereldnatuurfonds de panda als logo heeft, is dat het een zwart-wit beest is. Dat scheelt kosten bij het briefpapier. Zwart-wit is goedkoper dan kleur. Ik geloof daar niks van. Volgens mij is dat een broodje panda verhaal.

Kunstmatige intelligentie

Er lopen twee domme blondjes, elk aan een verschillende kant van een drukke weg. Roept de een tegen de ander: “Hoe kom je aan de overkant?” waarop de andere antwoordt: “Maar je bent toch al aan de overkant?” Ok, gaan we het hebben over domme blondjes? Nee, maar ik hoorde gisteren deze mop en ik vond hem leuk.

Dat ‘blondjes’ dommer zouden zijn dan mensen met een andere haarkleur is overigens een fabeltje. Uit een Amerikaans onderzoek van de Ohio State University uit 2016 blijkt dat vrouwen met van nature blond haar zelfs iets slimmer zijn dan vrouwen met een andere haarkleur. Blonde vrouwen hadden gemiddeld een IQ van 103,2 tegen een IQ van 102,7 voor vrouwen met bruin haar, 101,2 voor vrouwen met rood haar en 100,5 voor vrouwen met zwart haar. Kortom, een fabeltje.

000000 haar

Dresden 1983: Een vrouw met rood haar en een vrouw met donker haar aan het werk; foto Eugen Nosko; Deutsche Fotothek; Wikipedia

Wel hebben vrouwen met blond haar last van het stereotype. Het heeft impact op het krijgen van een baan, het maken van promotie en andere sociale ervaringen, aldus één van de onderzoekers van de universiteit, zoals geciteerd in een artikel in het AD.

Maar goed, nog een domme-blondjes-mop. Vraag: wat krijg je als een dom blondje haar haar donker verft? Antwoord: kunstmatige intelligentie. We weten inmiddels dat dit niet klopt – als u dat niet snapt, dan bent u echt blond –  maar ik schrijf hem hier op omdat ik nu bij het eigenlijke onderwerp van deze blogpost ben: kunstmatige intelligentie. De aanleiding hiervoor is een artikel in de Volkskrant van vandaag. Onder de kop ‘Hoe zelflerende robots al onze vooroordelen overnemen’ stond een verhaal hoe een experiment van Microsoft met een ‘chatbot’ – dat is een robot die met behulp van kunstmatige intelligentie en algoritmes meepraat in een discussiegroep  – helemaal mis ging. Ik citeer even het begin van het artikel:

Niets menselijks blijkt de chatbot vreemd, ondervond Microsoft vorig jaar, toen het softwareconcern een kunstmatig intelligente meisjesbot losliet op internet. Binnen 24 uur trok Tay, zoals ze werd genoemd, vuilbekkend over Twitter, onder meer roepend dat Hitler gelijk had, feministen in de hel moeten branden en oud-president Bush achter de aanslagen van 11 september zit.”

En nog een stukje, verderop uit het artikel: “AI-systemen die hun kennis baseren op gewonemensentaal, ontwikkelen veelal dezelfde impliciete vooroordelen als wij. Dit ontdekten onderzoekers van onder meer de universiteit van Princeton in een studie die donderdag verscheen in Science. Daaruit blijkt dat culturele stereotypen hardnekkig voortleven in AI-systemen die op grote schaal worden gebruikt. Dat is problematisch, omdat dit soort systemen meer en meer wordt toegepast in de dagelijkse praktijk. Denk aan persoonlijke assistenten als Siri of Alexa, of aan de Japanse verzekeraar Fukoku Mutual, die sinds deze maand ziekenhuisdeclaraties van klanten laat afhandelen door Watson, een kunstmatig intelligent systeem van IBM. Als AI-systemen dezelfde vooroordelen laten meespelen in hun beslissingen, zou ongemerkt seksisme of racisme een rol kunnen gaan spelen bij bijvoorbeeld het toekennen van schadevergoedingen”

Dat deze AI-systemen vooroordelen kunnen hebben, vind ik niet zo verwonderlijk. Ze maken immers gebruik van algoritmes, geschreven door programmeurs en van input afkomstig van gebruikers. Beide groepen kunnen vooroordelen hebben. De onderzoekers van de studie in Science waarschuwen dan ook voor het klakkeloos gebruiken van kunstmatige intelligentie systemen.

Dat is een waarschuwing die ik mijzelf ook moet aantrekken. Soms, als ik geen zin heb om zelf een blogpost te schrijven, laat ik dit doen door een slim programma dat dit voor mij doet. Dan krijg je een blogpost zoals deze. Had u door dat deze door een computer is geschreven? (En voor het geval u er helemaal niks aan vond; dat is dus niet mijn schuld. – zegt de computer.)

Blurren

Zondag fietste ik van Zoetermeer naar Leidschendam toen ik in Leidschenveen bij de Zoetermeerse Rijweg dit bord zag staan.

00000 bord 22

‘Verboden voor tractoren, bromfietsen en fietsers’ dacht ik. Het merkwaardige was echter dat er een tekstbordje onder hing: ‘Uitgezonderd tractoren’. Huh? Waarom zet je eerst een bord neer met verboden voor tractoren, bromfietsen en fietsers’ om er daarna een bordje onder te zetten met ‘uitgezonderd tractoren’? Zet dan gelijk dit bord neer:

0000000 bird

Thuis gekomen heb ik even op google gezocht. Ik had het mis. Het bovenste bord betekent niet ‘Verboden voor tractoren, bromfietsen en fietsers’ maar verboden voor langzaam verkeer. Zeg maar dit:

00000 bord 3

Officieel luidt de omschrijving van het bord – het allerbovenste bord; niet het bord met de schildpad en de slak –  ‘C9 – Gesloten voor ruiters, vee, wagens, motorvoertuigen die niet sneller kunnen of mogen rijden dan 25 km/h en brommobielen alsmede fietsen, bromfietsen en gehandicaptenvoertuigen

Dat zijn inderdaad wel heel veel categorieën om op één bord af te beelden. Vroeger had je dit bord:

00000 bord 4

Dat was al een druk bordje, als daar ook nog eens ‘motorvoertuigen die niet sneller kunnen of mogen rijden dan 25 km/h en brommobielen alsmede fietsen, bromfietsen en gehandicaptenvoertuigen’ bij op moeten, dan wordt het inderdaad een heel vol verkeersbord. Logisch dus dat je je beperkt tot een paar categorieën en werkt met uitzonderingen.

Dit alles is echter niet de reden dat ik deze blogpost schrijf. Dat is namelijk het ‘blur’-algoritme van Google Street View. Thuis keek ik namelijk even op Google Street View om te zien of ik de tekst op het bord goed had gezien. Dit is hoe Google Street View mij de situatie bij de Zoetermeerse Rijweg laat zien.

00000 bord google

Ziet u wat ik zie? Nee ook niet, want Street View heeft de tekst ‘uitgezonderd tractoren’ op het bordje ‘geblurd’, dat wil zeggen onleesbaar gemaakt. Ik wist dat Street View dit vanwege privacyaspecten standaard met gezichten en nummerborden doet. Die worden altijd onherkenbaar gemaakt. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar de nummerborden van de auto’s op deze afbeelding  – het betreft hier de Posthumalaan vlakbij de Erasmusbrug in Rotterdam.  De nummerborden zijn ‘geblurd’.

000000 erasmus google maps

Maar dat ze het ook met teksten op verkeersborden deden, dat wist ik niet. Dat komt omdat het blur-algoritme van Street View heel strak staat afgesteld. Alles wat maar enigszins op een nummerbord of een gezicht lijkt wordt geblurd, ook al is het een tekst op een verkeersbord.

Ook bij gezichten gaat het wel eens “mis”. Zo behield deze koe in Engeland dankzij het blurren haar privacy.

00000 koe

Overigens het meisje op het fietspad in Rotterdam  bij het bordje met die ‘V’  is mijn jongste dochter. Ze staat op Street View,  haar fifteen seconds of fame. Zo jong nog en dat heeft ze al bereikt.

Het ex-kofschip

Gezien in een tuincentrum:

000000 geprijsd

Je kan de opsteller van dit briefje prijzen (voltooid deelwoord daarvan is ‘geprezen’) dat hij of zij heeft nagedacht over de vraag of het ‘geprijsd’ of ‘geprijst’ is, maar helaas is hij er zo te zien niet helemaal uitgekomen.

Ik vermoed dan ook dat hij het ezelsbruggetje ‘het ex-kofschip’ niet kent. Voor degenen die dit ook niet kennen, dit werkt als volgt. Laat van een (zwak) werkwoord de letters ‘en’ weg. Kijk vervolgens naar de medeklinker waarop het woord dan eindigt. Zit die in ‘het ex-kofschip’ dan eindigt het voltooid deelwoord op een ‘t’, zit die er niet in, dan wordt het een ‘d’. Voorbeeld:  koken-> kok; de ‘k’ zit in het ex-kofschip, dus het voltooid deelwoord is met een ‘t’: gekookt. Nog een voorbeeld: Prijzen -> prijz; de ‘z; zit er niet in, dus het voltooid deelwoord is met een ‘d’: geprijsd.

In mijn jeugd was het overigens nog ’t kofschip. Tegenwoordig dus ‘het ex-kofschip’. Dit omdat je tegenwoordig veel nieuwe woorden met een ‘x’ hebt, bijvoorbeeld faxen -> gefaxt. Het gaat overigens alleen op voor de medeklinkers in het ‘het ex-kofschip’ niet voor de klinkers. De ‘i’ zit bijvoorbeeld wel in het ex-kofschip, maar het is wel degelijk gooien-gooide-gegooid.

Een ander manier om te weten te komen of het een ‘t’ of een ‘d’ moet zijn, is om er even een zin in de verleden tijd van te maken, dan zie je het ook snel: ik prijste de bloempot of ik prijsde de bloempot. Nog veel beter en leuker dan ik het hier doe wordt het in dit filmpje uitgelegd.

000000 kofschip

Voor wat betreft de bloempotten, die hebben we niet gekochd.

Ko Wet

Ik ben fan van Go Ahead Eagles (Ko Wet zoals wij echte fans zeggen). In mijn gezin is nog één echte Go Ahead fan. Dat is  de jongste dochter. Die heb ik ook met het Go Ahead-virus besmet. Toch nog iets gelukt in de opvoeding. De oudste dochter heeft niks met voetbal en Marianne staat er neutraal tegen over. Ze vindt het fijn voor mij als Go Ahead wint, maar ik hoor haar in  huis nooit luidkeels juichen als Go Ahead scoort. (Nu scoort Go Ahead niet zo vaak, dus ik kan dat gemist hebben.)

Vroeger bezocht ik alle thuiswedstrijden van Go Ahead en af en toe ook een uitwedstrijd. Tegenwoordig volg ik, nu ik in het westen van het land woon, de club vooral op afstand. Samen met de jongste dochter pikken we af en toe een wedstrijdje mee als Go Ahead hier in de buurt voetbalt, bijvoorbeeld uit tegen ADO of Excelsior, maar verder volgen mijn dochter en ik de club vooral wie het internet of via een liveverslag op Deventer Radio. Zo gauw er iets gebeurt brengen we elkaar via WhatsApp op de hoogte van de vorderingen.

Als er bijvoorbeeld een doelpunt valt, dan stuurt de één een berichtje naar de ander, waarop deze dan meestal een droevig gezichtje terugstuurt, want vaak betreft het een tegengoal. We staan dan ook helemaal onderaan in de eredivisie. We dreigen te degraderen. Dat wil niet zeggen dat we pessimistisch zijn. Pas als we vier punten uit de laatste wedstrijd moeten halen om niet te degraderen, geven we het op. (Voor de niet-voetbalkenners: je kan maar maximaal drie punten per wedstrijd halen.)

Dat optimistische is iets wat wel meer Go Ahead fans hebben. Neem bijvoorbeeld Özcan Akyol, een schrijver uit Deventer, die ook wel eens bij DWDD en Studio Voetbal zit, en die ook fan van Go Ahead is. Voor elke wedstrijd stuurt hij een tweet de wereld in waarin hij een reuze overwinning voor ons voorspelt. Zie bijvoorbeeld zijn tweet voor de wedstrijd van gisteren tegen Heracles.

00000 gae1

Die 8-0 nederlaag afgelopen woensdag tegen Feyenoord was een kleine tegenvaller. We hadden eigenlijk gehoopt op een kleine overwinning – bij een 7-0 achterstand met nog een kwartier te spelen, begonnen onze supporters in het uitvak nog te zingen “Alles of niets, alles of niets”. Helaas, het werd niets, 8-0 voor Feyenoord. Uiteraard was dit niet terecht. Zie deze tweets:

00000 gae2

Maar goed, gisteren stond de thuiswedstrijd tegen Heracles op het programma. Die wedstrijd gingen we ongetwijfeld winnen, waarschijnlijk zelfs met grote cijfers, en dan zou alles weer goed komen. Echter, binnen tien minuten had de scheidsrechter – volgens het fanatieke thuispubliek werkte zijn moeder als prostitué; althans dat zongen ze – de wedstrijd voor ons verknald.

00000 gae3

Eerst haalde iemand van Heracles de bal met de arm weg  maar gaf hij geen penalty, daarna kreeg iemand van ons de bal tegen zijn schouder geschoten maar gaf hij ten onrechte wel een penalty. Dat had andersom moeten zijn. De scheidsrechter gaf ook nog eens rode kaart aan onze speler, met als gevolg dat het publiek helemaal over de rooie ging en de scheidsrechter luidkeels begon toe te zingen over het beroep van zijn moeder.

Nou was dat zingen niet zo netjes –  het hoort niet –  maar een andere actie van de supporters kon ik wel waarderen. Ze gingen in de rust direct een spandoek maken.

00000 spandoek 1

00000 spandoek 2

Kijk dat is nog eens alert en geestig. Je staat als scheidsrechter toch even raar te kijken als je opeens zo’n spandoek in het publiek ziet. Maar goed, we verloren met een mannetje minder uiteindelijk met 1-4. Volgende week naar Willem II uit. Ik vermoed dat we  daar met 6-0 of zoiets gaan winnen.