Ik ben fan van Go Ahead Eagles (Ko Wet zoals wij echte fans zeggen). In mijn gezin is nog één echte Go Ahead fan. Dat is  de jongste dochter. Die heb ik ook met het Go Ahead-virus besmet. Toch nog iets gelukt in de opvoeding. De oudste dochter heeft niks met voetbal en Marianne staat er neutraal tegen over. Ze vindt het fijn voor mij als Go Ahead wint, maar ik hoor haar in  huis nooit luidkeels juichen als Go Ahead scoort. (Nu scoort Go Ahead niet zo vaak, dus ik kan dat gemist hebben.)

Vroeger bezocht ik alle thuiswedstrijden van Go Ahead en af en toe ook een uitwedstrijd. Tegenwoordig volg ik, nu ik in het westen van het land woon, de club vooral op afstand. Samen met de jongste dochter pikken we af en toe een wedstrijdje mee als Go Ahead hier in de buurt voetbalt, bijvoorbeeld uit tegen ADO of Excelsior, maar verder volgen mijn dochter en ik de club vooral wie het internet of via een liveverslag op Deventer Radio. Zo gauw er iets gebeurt brengen we elkaar via WhatsApp op de hoogte van de vorderingen.

Als er bijvoorbeeld een doelpunt valt, dan stuurt de één een berichtje naar de ander, waarop deze dan meestal een droevig gezichtje terugstuurt, want vaak betreft het een tegengoal. We staan dan ook helemaal onderaan in de eredivisie. We dreigen te degraderen. Dat wil niet zeggen dat we pessimistisch zijn. Pas als we vier punten uit de laatste wedstrijd moeten halen om niet te degraderen, geven we het op. (Voor de niet-voetbalkenners: je kan maar maximaal drie punten per wedstrijd halen.)

Dat optimistische is iets wat wel meer Go Ahead fans hebben. Neem bijvoorbeeld Özcan Akyol, een schrijver uit Deventer, die ook wel eens bij DWDD en Studio Voetbal zit, en die ook fan van Go Ahead is. Voor elke wedstrijd stuurt hij een tweet de wereld in waarin hij een reuze overwinning voor ons voorspelt. Zie bijvoorbeeld zijn tweet voor de wedstrijd van gisteren tegen Heracles.

Die 8-0 nederlaag afgelopen woensdag tegen Feyenoord was een kleine tegenvaller. We hadden eigenlijk gehoopt op een kleine overwinning – bij een 7-0 achterstand met nog een kwartier te spelen, begonnen onze supporters in het uitvak nog te zingen “Alles of niets, alles of niets”. Helaas, het werd niets, 8-0 voor Feyenoord. Uiteraard was dit niet terecht. Zie deze tweets:

Maar goed, gisteren stond de thuiswedstrijd tegen Heracles op het programma. Die wedstrijd gingen we ongetwijfeld winnen, waarschijnlijk zelfs met grote cijfers, en dan zou alles weer goed komen. Echter, binnen tien minuten had de scheidsrechter – volgens het fanatieke thuispubliek werkte zijn moeder als prostitué; althans dat zongen ze – de wedstrijd voor ons verknald.

Eerst haalde iemand van Heracles de bal met de arm weg  maar gaf hij geen penalty, daarna kreeg iemand van ons de bal tegen zijn schouder geschoten maar gaf hij ten onrechte wel een penalty. Dat had andersom moeten zijn. De scheidsrechter gaf ook nog eens rode kaart aan onze speler, met als gevolg dat het publiek helemaal over de rooie ging en de scheidsrechter luidkeels begon toe te zingen over het beroep van zijn moeder.

Nou was dat zingen niet zo netjes –  het hoort niet –  maar een andere actie van de supporters kon ik wel waarderen. Ze gingen in de rust direct een spandoek maken.

Kijk dat is nog eens alert en geestig. Je staat als scheidsrechter toch even raar te kijken als je opeens zo’n spandoek in het publiek ziet. Maar goed, we verloren met een mannetje minder uiteindelijk met 1-4. Volgende week naar Willem II uit. Ik vermoed dat we  daar met 6-0 of zoiets gaan winnen.