Gisteren schreef ik over een droom die ik had toen ik vijf jaar oud was. Vandaag wil ik het met u hebben over een andere droom en wel eentje die ik droomde tijdens mijn studententijd.

Ik liet u gisteren als een soort cliffhanger twee afbeeldingen zien, waarvan er eentje betrekking had op die droom.

Nu zult u ongetwijfeld denken, hé een student, dat zal wel een droom zijn zoals uitgebeeld op het eerste plaatje – en ik zal vast ook wel een keer zo gedroomd hebben –  maar helaas (‘a dirty mind is a joy forever’) – geen smeuïg verhaal, de droom uit mijn studententijd waar ik het me u over willen hebben, had te maken met die verspringer.

In die droom won ik namelijk bij de Olympische Spelen zowel een gouden medaille bij het verspringen als bij het hoogspringen. Oké, niet echt een droom waarvoor Sigmund Freud (als hij nog zou leven) terug van vakantie zou komen (als hij op vakantie was). Maar goed, ik won in mijn droom dus wel mooi twee gouden medailles op de Olympische Spelen.

“Heel, knap”, zult u misschien zeggen. ”Veel getraind natuurlijk”. Ja, ja in your dreams. Ik had helemaal niet getraind. Ik won omdat ik door de lucht kon lopen. Dat had ik bij toeval ontdekt  – nogmaals, om misverstanden te voorkomen, in mijn droom dus.

Ik ontdekte het toen ik al dromend aan het hardlopen was. Ik liep op een achterafweggetje in een vast tempo, helemaal in gedachten verzonken; volkomen afgesloten van de buitenwereld, alsof ik een soort trance liep, en opeens liep ik zo de lucht in. Zeker een meter of tien zweefde ik ruim een meter boven de grond. Alsof er sprake was een soort zelf-telekinese.

Toen ik weer landde, keek ik verbaasd om heen. Hoe kon dit? Ik probeerde het opnieuw. Ik concentreerde me weer, sloot me weer helemaal af van de buitenwereld, liep een stukje in hetzelfde tempo zoals ik eerder had gedaan, en hoppa, daar zweefde ik de lucht weer in. Een stuk verder en hoger dan de eerste keer. Ik probeerde het nog een paar keer en het ging steeds beter en gemakkelijker. Ik kon opeens door de lucht lopen. Ik kon zelfs zo hoog als ik wou door de lucht lopen. Ik had geen last meer van de zwaartekracht. Ik was een nieuwe schakel in de menselijke evolutie.

Terug op mijn studentenkamer vroeg ik me af wat voor nuttigs ik voor de mensheid met deze nieuw verworven vaardigheid kon doen. Opeens wist ik het. Meedoen aan de Olympische Spelen met het verspringen en het hoogspringen! Beide onderdelen zou ik fluitend kunnen winnen.

Ik reisde af naar Den Haag waar de voorzitter van het Nederlands Olympisch Comité woonde. In de krant had een interview met de man gestaan, waarin stond  dat hij toch zo hoopte op een nieuw Nederlands talent opdat Nederland eindelijk weer eens een gouden medaille met atletiek zou winnen.

Ik belde aan en nam hem mee naar een achteraf atletiekbaantje. Daar liet ik hem zien dat ik even ver en even hoog als de bestaande wereldrecords kon springen. Ik zei dat ik graag voor Nederland mee wilde doen aan de Olympische Spelen, maar dat hij aan niemand mocht zeggen hoe goed ik was. Het moest tot op de Spelen geheim blijven. Hij ging akkoord.

Op een achteraf atletiekbaantje liet ik de voorzitter (rechts in beeld) zien dat ik hoger dan het wereldrecord kon springen.

Op de dag van de wedstrijden – ’s morgens stond het verspringen op het programma, ’s middags het hoogspringen – was ik de grote onbekende Nederlandse deelnemer. “Wie is die man?” riep de Nederlandse pers, maar ik hield me afzijdig. Toen ik bij het verspringen aan de beurt was, concentreerde ik me, sloot me helemaal af van de buitenwereld, nam een aanloop, liep in mijn specifieke tempo, en kwam een meter los van de grond. Na tien meter door de lucht lopen besloot ik te landen, ruim een meter verder dan het bestaande wereldrecord. Even was het doodstil in het stadion. Toen barstte het gejuich los en snelden de fotografen massaal toe. De andere atleten keken me verbijsterd aan.

Grote opwinding in het stadion na mijn wereldrecord.

Even later stond ik samen met een Rus en een Amerikaan op het podium naar het Wilhelmus te luisteren en zag ik hoe de voorzitter van het Nederlands Olympisch Comité, die veel kritiek had gekregen op de inschrijving van die onbekende Nederlander, een traantje wegpinkte.

’s Middags was het hoogspringen. Ik liet aanvankelijk iedereen zijn gang gaan en sprong niet één keer mee. Pas toen de laatste deelnemer – een Pool die over 2,25 meter sprong  – was uitgesprongen, meldde ik mij. Ik liet tot verbijstering van de officials de lat op 2,50 leggen, bijna 20 cm hoger dan het wereldrecord. Ik deed mijn trucje, nam een aanloop, kwam los van de grond en vloog ruim over de 2,50 meter heen. Het stadion barstte uit in gejuich.

En toen ging het mis. In plaats dat ik op het springkussen landde, liep ik in een vlaag van verstandsverbijstering steeds hoger de lucht in. Tot aan de nok van het stadion toe zelfs. Ik liep een rondje om de Olympische vlam heen en keek naar beneden. Ik zag 50.000 mensen met de mond open van verbazing en realiseerde me opeens wat ik had gedaan. Ik had mijn trucje verraden. Snel “liep” ik terug naar het springkussen, landde en holde vervolgens de catacomben van het stadion in.

Net toen ik de kleedkamer binnen wilde gaan, werd ik gegrepen door twee Amerikanen met grijze regenjassen. De geheime dienst. Ze hadden door dat ik iets bijzonders kon en wilden weten hoe ik dat deed. Ik werd in een busje gezet en afgevoerd richting hun hoofdkantoor. Maar zover kwamen we niet. Onderweg werd het busje aangereden door een zwart busje met daarin Russen die allemaal een borstelsnor hadden – althans zo herinner ik het mij – en die mij uit het Amerikaanse busje sleurden. Ook zij wilden weten hoe ik dat lopen door de lucht deed. Ik hoorde iemand praten over een leger met soldaten die door de lucht liepen.

Enfin, wat daarna volgde was één groot avontuur met allerlei geheime diensten (Amerikanen, Russen, Engelsen, Fransen, Chinezen – ik geloof dat er ook allerlei schurken achter mij aan zaten) die mij steeds om de beurt ontvoerden. Ik belandde op allerlei exotische plaatsen op de wereld – als een soort James Bond. Ik zal u hiermee niet lastig meevallen, maar het eindigde met een ontsnapping – door de lucht uiteraard.

3 juli 1971; Opnamen in Amsterdam voor de James Bond film “Diamonds are Forever” , Sean Connery bij de Amstel.

Oké, zult u zeggen, interessant die droom, maar hoe kan het dat ik me details van die droom na ruim veertig jaar nog steeds herinner? Dat komt mede, omdat ik de dag erna weer exact hetzelfde droomde. En de dag daarop ook. En de dag daarna weer. Sterker nog, ik droomde die zelfde droom vijf dagen achter elkaar. Dat was niet alleen een beetje vermoeiend, maar op het laatst wist ik al tijdens mijn droom wat er ging gebeuren. Je zou zeggen, doe je voordeel in je droom met die voorkennis, maar dat deed ik in mijn droom niet. Ik bleef even dom om de Olympische vlam heen lopen.

Ik begon het na vijf dagen wel een beetje raar te vinden. Waarom droomde ik toch telkens diezelfde droom?  Ik wist dat het complete onzin was, maar ik begon toch een beetje te twijfelen. Het zou toch niet zo zijn dat die telkens terugkerende droom “bedoeld was” om mij te leren hoe ik door de lucht kon lopen?

Ik wist dat het compleet belachelijk was, maar ik besloot na vijf keer dezelfde droom om het toch stilletjes uit te proberen.  Ik ging een rondje lopen. Ik concentreerde me, sloot me volledig van de buitenwereld af, liep in mijn droomtempo en deed toen een stap de lucht in. En toen?

Niks natuurlijk, de zwaartekracht deed gewoon zijn werk en uiteraard kwam ik geen meter van de grond. Maar toch goed om even te testen.

Enfin, nadat ik had uitgeprobeerd of ik echt door de lucht kon lopen, was het ook gebeurd met die droom. Ik heb hem daarna  nooit meer gedroomd. Maar de droom herinner ik me nog wel heel goed, althans het gedeelte tot en met het om de vlam heen lopen. De details van de rest, met al die James Bond-achtige avonturen, ben ik vergeten. Vermoedelijk te veel films gezien sindsdien.

3 juli 1971. Opnamen in Amsterdam van de James Bond film “Diamonds are for ever” De twee schurken mr. Wint en mr. Kidd (gespeeld door resp. Bruce Glover (links) en Putter Smith) zitten achter een student aan die door de lucht kan lopen.

Tot slot: een gouden medaille op de Olympische Spelen heb ik nooit gewonnen. Maar dat vermoedde u waarschijnlijk al.

Tijdens een interviewreeks met de Franse filmmaker François Truffaut vertelde Alfred Hitchcock een keer het verhaal van een scenarioschrijver die regelmatig midden in de nacht wakker werd met in zijn hoofd een idee voor een fantastische scenario. Het probleem was echter dat hij zich de volgende ochtend die droomverhalen niet meer kon herinneren.

De man legde daarom een schrijfblokje met een pen naast zijn bed met het idee dat, als hij weer eens een keertje midden in de nacht wakker werd met zo’n briljant droomscenario in zijn hoofd, dat hij het verhaal dan direct kon opschrijven. Zo gezegd zo gedaan. Op een ochtend werd de man wakker met het gevoel dat hij ’s nachts weer iets briljants had bedacht. Snel pakte hij zijn schrijfblokje. Hij had er inderdaad iets opgeschreven. ‘Boy meets girl’ stond er.

‘Don’t spoil a good dream’. Uit een kalender met reclame voor een malarianet.

Tja, dromen. De meeste dromen zijn bij het wakker worden vervlogen. Heel soms weet ik de volgende ochtend nog wat ik ’s nacht heb gedroomd – zie hier –  maar meestal niet. Toch zijn er twee dromen van lang geleden die ik mij vandaag de dag nog altijd zo voor de geest kan halen, eentje van toen ik slechts vijf jaar oud was en eentje uit mijn studententijd.

Allereerst die droom van toen ik vijf jaar oud was. Oké, het klinkt heel ongeloofwaardig dat ik bijna zestig jaar later nog steeds weet wat ik toen droomde, maar het is echt zo. Maar alvorens ik die droom vertel, moet ik eerst mijn alleroudste jeugdherinnering die ik mij nog kan herinneren beschrijven, want die speelt een rol in die droom.

Ik moet een jaar of drie, vier geweest toen ik een keer samen met een meisje – ik speelde wel eens vaker met haar –  en haar ouders ging wandelen op de bloeiende Asselse heide tussen Hoog Soeren en Assel vlakbij Apeldoorn. We liepen op een breed zandpad bovenop een talud dat langs het spoor van de spoorlijn Apeldoorn – Amersfoort ligt.

Het talud bij de Asselse heide. (Het beeld is niet afkomstig uit mijn droom maar vanaf internet.)

Nu heb ik vandaag de dag nauwelijks herinneringen meer aan die wandeling met haar ouders en het meisje – geen idee bijvoorbeeld hoe ze heette – alleen weet ik nog dat ze die dag een geel jurkje droeg en dat we die dag  heel veel vlinders zagen. Ik had in mijn nog jonge leventje nog nooit zoveel vlinders gezien als die dag. Dat is het, mijn oudste jeugdherinnering.

Nu de droom dus. Toen ik vijf jaar oud was, werd ik in het St Antoniusziekenhuis in Utrecht aan mijn hart geopereerd. Er was iets met mijn hartkleppen die niet altijd goed sloten. Ik heb over die periode in het ziekenhuis best nog veel herinneringen (zie hier en hier). Het zal wel veel indruk hebben gemaakt op de kleine Martin. En ook – en dat is het rare – weet ik nog precies wat ik droomde op de dag van mijn operatie. Geen idee of ik het droomde op het moment dat ik onder narcose werd gebracht, tijdens de operatie of na de operatie, maar ik droomde in ieder geval dat ik op de hei liep bij de plek waar ik en het meisje de vlinders hadden gezien.

Ik liep boven op het talud. Opeens viel ik op de grond en begon ik van het talud af te rollen, ik rolde en rolde telkens sneller omlaag. Er kwam een trein aan, maar ik kon niet stoppen met rollen. Ik bleef maar rollen. Vlak voordat ik voor de aanstormende trein op de rails zou rollen, werd opeens alles zwart – en nee, ik zag geen tunnel met aan het einde daarvan een wit licht – en toen eindigde mijn droom.

Volgens mijn moeder was het eerste wat ik zei, toen ik na de operatie weer wakker werd, dat ik heel raar had gedroomd en vertelde ik haar deze droom. Nou, maar goed dat dit niet echt gebeurd is, zei mijn moeder.

Enfin, nu bijna zestig jaar later weet ik nog steeds wat ik toen droomde, althans ik denk dat ik het weet. Misschien heb ik dit toen helemaal niet gedroomd en is het een  valse droomherinnering die in mijn hersens zit opgeslagen.

Anyway,  ik neem aan dat u nu ongetwijfeld in slaap bent gevallen. Ik vertel het verhaal over die andere droom, die uit mijn studententijd daarom morgen wel. Heeft u nog een dagje de tijd om  na te denken waar ik als student over droomde. Was dat – spoiler alert – dit?

Of was het – spoiler alert – dit? 

Slaapt u er maar een nachtje over. Leg in ieder geval een schrijfblokje naast u bed, dit voor het geval u wat slims droomt.