Uw influencer heeft weer het nodige gezien. Zo was ik zondag in de Kunsthal in Rotterdam waar een tentoonstelling was van de Portugese kunstenares Joana Vasconcelos.  Zij maakt – met hulp van liefst zestig vaste medewerkers die haar in haar atelier assisteren – allerlei grote kunstvoorwerpen van alledaagse gebruiksvoorwerpen.

Zie hier bijvoorbeeld een paar schoenen gemaakt van pannetjes en deksels.

(Op een Christie’s veiling in 2010 is dit werk door een particulier met veel geld en ongetwijfeld een groot huis gekocht voor 505.250 pond.)

Het kunstwerk heette Marilyn vernoemd naar Marilyn Monroe, omdat zij bij optredens vaak dit soort schoenen droeg. (Natuurlijk niet van dit formaat en niet gemaakt van pannen en deksels.) Dat de schoenen waren gemaakt van keukenspullen symboliseerde de positie (die van huisvrouw) die veel vrouwen in de maatschappij bekleden.

Een ander kunstwerk was een stoel bedekt met asperinestrips (bedoeld om het publiek aan het denken te zetten over de enorme hoeveelheid pillen die mensen slikken) en een soort helikopter met gekleurde struisveren.

Ook hingen er een aantal keramische dierenbeelden van de Portugese kunstenaar Rafael Bordalo Pinheiro, die zij had bekleed met gehaakt textiel.

Bij elk kunstwerk hoorde een verhaal. “Achter de ogenschijnlijke vrolijkheid van haar werk gaan maatschappelijke en sociaal-politieke thema’s schuil zoals onderdrukking, mensenrechten, identiteit en gendervraagstukken.” aldus de site van de Kunsthal.

Er hingen dan ook de nodige uitlegbordjes. Informatief maar daar hou ik eerlijk gezegd niet zo van. Niet alleen moet ik elke keer eerst weer de leesbril opzetten – en gaat er op het moment dat ik ze aan het lezen ben er altijd iemand voor staan – maar ook vind ik dat kunstwerken eigenlijk direct voor zichzelf moeten spreken. Maar het was wel interessant werk met een gedachte er achter.

Gisteren liep ik door Den Haag en daar zag ik op de Korte Voorhout een heel ander soort kunst staan: een drietal zandkastelen.

Ik vond ze mooi. Ik ben geloof ik sowieso toch meer iemand voor zandsculpturen dan voor stoelen met aspirines, maar dat zal het jongetje in mij zijn dat vroeger vaak zandkastelen bouwde.