Alle berichten van Martin

Arnon Grunberg

Uit de serie ‘Onbelangrijke berichten’ een heel onbelangrijk bericht: Arnon Grunberg heeft via Twitter ruzie met Dieuwke Wynia, de eindredactrice van DWDD. Het zit zo. Arnon Grunberg schrijft dagelijks een ‘Voetnoot’ op de voorpagina van De Volkskrant. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik het niet zo’n boeiende rubriek vind – dat ligt ongetwijfeld aan mij – en hem daarom meestal niet lees. Daardoor heb ik ook de aflevering van afgelopen zaterdag gemist. Die luidde als volgt:

Voetnoot Grunberg

Iemand die de rubriek wel had gelezen was Dieuwke Wynia van de DWDD en die deed iets waar ze beter even wat langer over na had moeten denken, want ze stuurde via Twitter een tweet uit waarin ze schreef dat ze zich niet kon herinneren wanneer Grunberg voor het laatst was uitgenodigd. Nu stond er vorige week toevallig een mooi artikel in De Volkskrant over hoe spontane uitlatingen op sociale media al snel kunnen uitlopen op ruzies en ook hier zag je het gebeuren: Grunberg antwoordde met een tweet, Wynia reageerde hier weer op, waarop voorlopig Grunberg het laatste woord (lees Tweet) had

DWDD tweet 0

(klik op de afbeelding voor een beter leesbare versie)

Tja, wie heeft er gelijk? Ik weet het uiteraard niet, maar het zou zo maar kunnen dat het Grunberg is. Ik heb namelijk iets soortgelijks meegemaakt, namelijk dat de eindredacteur niet goed op de hoogte was van afspraken die één van zijn redacteuren met (mogelijke) gasten maakte.

In mijn geval was dat bij BNR (Business Nieuws Radio). In 2008 had ik een voetbalboek geschreven getiteld ‘Heel het land is van Streek’. Na het verschijnen van het boek werd ik gebeld door een redactrice van BNR dat het haar wel een leuk idee leek dat ik daarover bij hun zou komen vertellen. Dat leek mij ook – publiciteit, publiciteit!  – en we maakten een afspraak.

Op de betreffende dag meldde ik mij keurig om kwart voor tien in Amsterdam bij het gebouw van waaruit BNR uitzond. De uitzending was van 10 tot 12 uur en ergens in die tijd zou het gesprek met mij plaats vinden. De portier belde naar de redactie. Ik moest even in de hal plaats nemen en zou dan opgehaald worden zei hij. Ik ging zitten op een bankje waar al een man zat die mij vaag bekend voor kwam. Deze werd na een minuutje door iemand opgehaald en even later hoorde ik hem op de radio praten – je kon de uitzending in de wachtruimte meeluisteren  – over zijn nieuw voetbalboek dat hij had geschreven.  Aha, blijkbaar was het thema van de uitzending voetbal. Ik luisterde geconcentreerd en hoopte dat hij niet dezelfde rake opmerkingen zou maken en leuke oneliners zou zeggen die ik thuis had voorbereid en waarmee ik de luisteraars zou overtuigen om naar de boekhandel te rennen om mijn boek aan te schaffen. Gelukkig deed hij dat niet en na een kwartiertje kwam hij weer naar buiten.

Ik werd echter niet mee naar boven gevraagd. Na nog een kwartier wachten, meldde ik mij maar weer eens bij de portier. Of ze boven wel wisten dat ik beneden zat te wachten. De portier zuchtte en belde weer naar boven. Er zou zo iemand komen zei hij. Dat duurde een half uur. Toen meldde een man met een rood hoofd, de eindredacteur van het programma, zich bij de portier om te vragen wie die man was die zat te wachten. Ja, dat was ik. “Er moet sprake zijn van een misverstand” zei hij. Ik stond helemaal niet op het programma. Ik liet hem de mail zien met de uitnodiging van de redactrice. Oh, dat had ze niet mogen doen. In de redactievergadering hadden ze het er over gehad wie ze moesten uitnodigen voor een item over voetbal en toen was mijn naam ter sprake gekomen. Maar toen konden ze even later die andere auteur krijgen en was de keus op hem gevallen. Het speet hem zeer, de redactrice – ze was er nu niet – had niet aan hem gecommuniceerd dat zij mij al had uitgenodigd en helaas was er geen ruimte in het programma om mij ook te interviewen. Hij zou haar er ernstig over onderhouden.

Ik maakte er maar een leuk dagje Amsterdam van.

 

Ouderdom (2)

Vond ik gisteren zestig jaar al oud, vandaag staat er in De Volkskrant een artikel over een bijeenkomst van 100-plussers. Verslaggever Toine Heijmans schrijft over een onderzoek van dr. Henne Holstege van het VUmc Alzheimercentrum. In het kader van haar onderzoek volgt zij 150 fitte honderdplussers. Ze wil graag weten waarom deze mensen gezond honderd jaar en ouder worden, terwijl anderen ter prooi vallen aan Alzheimer. Zesentwintig van deze krasse knarren (mijn woorden) zijn bij elkaar gekomen in de dierentuin in Rhenen. Ze worden toegesproken door de dokter. Ze had verwacht, zo schrijft Toine Heijmans, dat tijdens haar onderzoek een behoorlijk aantal van haar onderzoekspopulatie snel zou sterven: “Maar u sterft helemaal niet! U bent er nog steeds

Volgens de dokter is honderd worden een kwestie van geluk hebben, het zou vooral in de genen zitten. Ik hoop dat er ook nog andere factoren zijn, want voor wat betreft mijn genen zit ik een beetje problematisch. Aan de vrouwelijke kant zit ik nog wel redelijk goed (mijn ene oma werd 97 jaar, mijn andere oma 86 jaar; mijn moeder 88 jaar) maar aan de mannelijk kant sta ik er niet zo goed voor: weliswaar telt de 65 jaar van mijn vader niet echt (hij stierf aan de gevolgen van een verkeersongeval) maar mijn opa’s zijn allebei niet ouder geworden dan 75 jaar. Van de genen moet ik het dus niet hebben, maar wellicht is er nog een andere factor die bijdraagt aan een hoge leeftijd.

Daarom maar eens op Google gezocht op interviews met honderdplussers en gekeken of er een GGD is om oud te worden. (Met een GGD bedoel ik in dit geval niet de ‘Gemeentelijke Gezondheidsdienst’ maar de Grootste Gemene Deler.) Is er een factor die deze eeuwelingen gemeenschappelijk hebben?

Op het AD tref ik een artikel aan uit maart 2014 over de op dat moment oudste levende mens ter wereld, de 116-jarige Japanse Misao Okawa. Haar geheim om oud te worden: “Eet veel sushi, slaap acht uur per nacht en blijf altijd rustig”. Ook mocht ze graag makreel eten. Een jaar later werd ze naar aanleiding van haar 117e verjaardag wederom geïnterviewd. Haar geheugen was er in dat jaar blijkbaar behoorlijk op achteruit gegaan, want toen ze weer de vraag naar het geheim van haar lange levensduur kreeg, antwoordde ze deze keer: ”Daar ben ik ook nieuwgierig naar.” Ze overleed een paar weken later.

Maar goed, die vis spoort wel met wat Hendrikje van Andel-Schippers – zij is 115 jaar oud geworden en daarmee de oudste Nederlander ooit (“Ik ben te vroeg geboren en ga te laat dood” zei ze ooit eens als grap) – als verklaring gaf waarom ze zo oud was geworden. Zij zei in een interview dat ze haar hoge leeftijd te danken had  aan pekelharing. Sushi, makreel, pekelharing, wil ik wel oud worden? Ik hou helemaal niet van vis.

Gelukkig is er ook nog Jeanne Calment. Nooit is er iemand ouder – althans officieel erkend –  geworden dan deze Française. Ze werd 122 jaar en 164 dagen. Haar geheim: veel olijfolie (zelfs als huidzalf), flink wat port en chocolade. Vooral die chocola bevalt mij wel. Overigens is Calment ouder geworden dan dat volgens de Bijbel mogelijk is. Volgens Genesis 6.3 kan de mens namelijk niet ouder worden dan 120 jaar: “Toen zeide de HEERE: Mijn Geest zal niet in eeuwigheid twisten met den mens, dewijl hij ook vlees is; doch zijn dagen zullen zijn honderd en twintig jaren.” Calment sprak dan ook altijd de laatste twee jaar van haar leven: “God is mij vergeten”.

Momenteel is met haar 116 jaar, de Amerikaanse Susannah Mushatt Jones, geboren op 6 juli 1899, de oudst levende mens ter wereld. Haar geheim is veel slapen. Per 6 oktober 2015 ziet de lijst van de oudst geworden mensen ter wereld er volgens de Wikipedia als volgt uit. De groen gearceerde zijn de nog levende mensen.

Oudste mensen

(Even klikken op deze lijst om hem goed te kunnen lezen)

Als je de tabel bestudeert, dan zie je dat er nog maar twee personen in de wereld leven die in de negentiende eeuw zijn geboren. De op twee na oudste nog levende persoon (de derde groen gearceerde) is in 1900 geboren.

Tot slot, ik moet opeens denken aan de oma van een jongen uit mijn studentenflat. Zij zat in een bejaardenhuis en had nog maar één doel in haar leven. Ze wilde de oudste persoon in haar bejaardentehuis worden, maar helaas voor haar woonde er in het bejaardentehuis nog een man die ouder was dan zij. Elke keer als haar kleinzoon bij haar op bezoek kwam, vroeg ze: ”Is die verrekte vent nou nog niet dood?”

Ouderdom

Toen ik 17 was, werd ik lid van Amnesty International en 43 jaar later ben ik dat nog steeds. Blijkbaar denken ze bij Amnesty International dat het leven bij zestig eindigt en niet begint, want ik krijg een brief met een uitnodiging voor een bijeenkomst waarin uitgelegd wordt hoe je via legaten een deel van de erfenis aan hun kan schenken. Heel fijn, ga ik dus mooi niet heen.

En alsof dat nog niet genoeg is, krijg ik even later een mailtje van Henk Spaan van het blad ‘Hard Gras’, of ik even mijn leeftijd wil doorgeven aan een redacteur. Ik heb voor hun voor het komende nummer een stuk (over het voormalige jeugdhuis van Go Ahead Eagles) geschreven. Van alle auteurs waarvan een bijdrage is opgenomen staat altijd een korte biografie in het blad vermeld (“Aan dit nummer werkten mee…”. ) met tussen haakjes hun leeftijd.  (Thomas Heerma van Voss (24)…, Erik Brouwer (42)…, Frank Heinen (29)…, Martin van Neck (60)…)  Ik heb geantwoord dat ik tegenwoordig zeg dat ik van de zomer voor de tiende keer vijftig ben geworden, maar dat de burgerlijke stand dat 60 noemt. Gelukkig schrijft Jan Mulder er ook af en toe in en die is 70.

Niet dat ik in een midlifecrisis zit. Als dat zo was, dan zou ik immers 120 worden, maar zestig voelt opeens toch oud. Dat had ik niet toen ik vijftig werd, toen voelde ik mij helemaal geen zestig!

JeanneCalmentaged22

Jeanne Calment, de oudste vrouw ooit ter wereld op 22-jarige leeftijd. Ze zou na het nemen van deze foto nog 100 jaar leven.

Nu heeft oud worden ook gelukkig voordelen. Een klein voorbeeldje: vrijdagavond is onze misdaadavond. Om misverstanden te voorkomen, dat wil niet zeggen dat Marianne en ik dan een bivakmuts opzetten om oude vrouwtjes te gaan beroven, maar dat we dan op tv naar misdaadseries kijken. Dat begint met Flikken Maastricht (dat tot nu toe nog geen sterk seizoen doormaakt), waarna we overschakelen naar Net5 voor twee afleveringen van ‘Without a Trace’.

Dat laatste is een Amerikaanse misdaadserie waarin een afdeling van de ‘Missing Persons Unit (MPU)’ van de FBI in New York verdwijningen oplost. De serie liep in Amerika van 2002 tot 2009 en wordt in Nederland door Net5 uitgezonden. Omdat de serie al lang is afgelopen, zenden ze herhalingen uit en tegenwoordig herhalingen van de herhalingen. Een hoop afleveringen hebben we dus al gezien. Het gebeurt dan ook regelmatig dat we zeggen ‘Oh ja, deze herken ik, die hebben we al gezien, maar dat we – het zal de ouderdom zijn – niet meer weten hoe het ook al weer ging en we dus gewoon weer kunnen kijken.  Sir Norman Wisdom, een Engelse komiek en acteur  – hij werd 95 –   zou in dat geval zeggen: “Als je ouder wordt, gebeuren er drie dingen: ten eerste gaat je geheugen achteruit, en ik kan me niet herinneren wat die andere twee dingen zijn”.

En nu we toch aan het citeren zijn (“Spreken in spreuken past de ouderdom”; Aristoteles) ene Auber zei ooit eens: “Het is vervelend oud te worden, maar het is het enige middel om lang te leven. ” Zo is het maar net en nu zou ik hier nog een hele lading citaten over ouderdom kunnen plaatsen (“Als je morgen even oud bent als vandaag dan ben je dood”; Toon Hermans) maar dat doe ik niet. Dit in de geest van R. Quillen: “Je wordt oud als je lichaam korter wordt en je verhalen langer”.  Dus ik stop met dit verhaal. Ik ben niet oud!

Plonk, plonk

Van de week maakte mijn fiets opeens een raar geluid. ‘Plonk, plonk’ klonk het af en toe. Het zat ergens bij de voorwiel, geen idee wat het was. Thuis de fiets in de garage gezet, hopende dat de gebruikelijke tactiek werkte, namelijk dat het probleem zich ’s nachts vanzelf  zou oplossen. Dat bleek helaas niet het geval te zijn, want toen ik gisteren weer op de fiets stapte om naar Leiden te fietsen klonk het weer ‘plonk, plonk’.

Ergens tussen Leidschendam en Voorschoten zette ik de fiets aan de kant om het voorwiel eens nauwgezet te onderzoeken. Geen idee waar ik het moest zoeken. Ik ben niet zo’n klusser.  ‘Als het niet kapot is, maak het dan niet’  was bij ons thuis het motto, dus voor ons plezier sleutelden wij niet aan fietsen. Opeens zag ik twee dingetjes met een pijltje er op waar je aan kon draaien. Ze zaten op de veringbuizen van het voorwiel. Je kon ze zowel strakker als losser draaien. Misschien waren ze wel losgetrild dacht ik deskundig en draaide ze een stuk strakker.

Ik stapte weer op de fiets en voila, het ‘plonk, plonk’ was weg. “Wat ben ik toch een handyman, wat een Van Neck al niet vermag.” dacht ik trots en fietste vrolijk verder naar Leiden.

In de stad aangekomen klonk er weer ‘plonk, plonk’.  Shit, weer losgetrild? Eerst maar eens de stad in. Het was de dag voor Leidens Ontzet. Het was er gigantisch druk. Voor de geldautomaat van de ING stond een rij van twintig mensen. Hoezo gaat het slecht met de economie of was het geld soms gratis vandaag? In de stad waren er talloze kraampjes met eetbare en niet-eetbare zaken, maar die hadden het nog niet zo druk. Ik liep door een winkelstraat waar een soort verkeersbord stond met de tekst: “Winkels open? Fietsers lopen!”

De meeste mensen trokken naar de kermis. Ik liep er een rondje. Er stonden apparaten waar ik voor geen goud in wil. Stoere jongetjes stapten er in die even later niet meer zo stoer waren.

kermis 1 kermis 3

Ik zag gelukkig ook nog attracties die je ook in mijn jeugd al had, zoals de grijpautomaat (“alweer een winnaar!”), het eendjes vissen en het touwtje trekken voor kinderen.

kermis 2  IMAG0628

Al was dat laatste wel veranderd. Wat de kinderen ook trokken, ze kregen een waardebon en afhankelijk van het aantal waardebonnen dat het kind had, kon het een prijs uitkiezen. In mijn jeugd kreeg je gewoon datgene dat je trok.

Hoewel, ik trok een keer tot mijn groot genoegen een waterpistool, maar de man van de kraam gaf mij een stuk gum. Dat pistool stond voor de gum zei hij. Nou, daar had hij een kwaaie aan mijn moeder aan. “Die jongen heeft een waterpistool getrokken, dan geef je hem ook waterpistool” sprak ze luidkeels. Toen hij dat niet direct wou doen, ging ze zoveel stennis maken, dat er allerlei omstanders op af kwamen, waarop de man maar snel eieren voor zijn geld koos en mij alsnog een waterpistool gaf.

Terug bij de fiets draaide ik weer aan de draaidingetjes – daar zijn draaidingetjes voor – maar het hielp niet: het bleef plonkerdeplonk. Of ik ze nou strakker of losser draaide, het maakte niet uit. ‘Plonk, plonk.’ Thuis gekomen zette  ik de fiets in de garage. Misschien is morgen het ‘plonk, plonk’ wel van zelf weg.

 

Kinderen vliegen uit (en in)

Gisteren kreeg mijn oudste dochter haar bachelor-diploma aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Ze studeerde daar ‘Communication and Media’. Het is een internationale (Engelstalige) studie, zo ongeveer de helft van de studenten komt uit het buitenland: van Amerika tot Rusland, van Argentinië tot Australië, van Zweden tot Zuid-Afrika.

judith diploma 20151001_152742

(Ze kwamen niet helemaal uit het buitenland lopen.)

IMAG0615

Veel fotograferende trotse ouders

Voor haar diploma-uitreiking kwam mijn dochter overvliegen vanuit Berlijn waar ze een half jaar werkt bij een of ander hightech bedrijfje.  “Zo’n internationale periode staat goed op mijn CV” zegt ze. Nu zou ik zo denken dat er al genoeg internationale zaken op haar CV staan. Ze heeft na haar middelbare school een jaar in Riverside bij Los Angeles gestudeerd;  met een groepje medestudenten van de Erasmus-Universiteit een paar weken in New York een onderzoek naar crowdfunding gedaan (ze verbleven daarbij in een appartement in Harlem), een half jaar in Singapore gestudeerd (en daarbij half Azië afgereisd) en een stage van drie maanden in New York gedaan (bij + Pool; een organisatie die werkt aan een drijvend zwembad in de Hudson dat tegelijkertijd het water van de rivier zuivert), maar blijkbaar was dat allemaal nog niet genoeg.

Ook haar jongere zus houdt van reizen. Die kwam op de ochtend van de diploma-uitreiking terugvliegen uit Pisa waar ze met wat vriendinnen voor een korte vakantie van vier dagen was (even Pisa, Lucca en Florence bezoeken; ze was op tijd terug voor de uitreiking). In november vliegt ze met haar vriend voor een paar dagen naar Dublin, om vervolgens in december naar Praag te vliegen, waar ze een vriendin gaat bezoeken die ze kent uit haar periode dat ze een paar maanden in Wenen studeerde, om daarna per bus van Praag naar Berlijn door te reizen om daar haar zus te bezoeken.

Dat klinkt allemaal naar hele dure reizen maar dat is niet zo. Ze vliegen met bedrijven als EasyJet en Ryanair. Zo kosten de vluchten naar Dublin geloof ik 20 euro – een of andere openingsactie van Ryanair. Ga daar maar eens als KLM tegen concurreren – en ze verblijven meestal in goedkope Airbnb-appartementen of hotels, of logeren bij vriendinnen die er wonen of op stage zijn.

Hoe anders was dit vroeger. Mijn ouders gingen niet op vakantie naar het buitenland. Dat vonden ze met vier kinderen te veel gedoe en te duur. Wij gingen elke zomer naar een huisje op een vakantiepark in Nederland. Dat was ook leuk. Ik kan me zulke huisjes herinneren in Sint Anthonis (Noord-Brabant), Exloo (Drenthe) en Bakkeveen (Friesland). Vooral die laatste vakantie weet ik nog goed. Ik liep er niet alleen in het donker keihard tegen ons huisje aan, maar we mochten er ook met alle kinderen naar de eerste maanlanding kijken. Mijn ouders vonden dat we zo’n historische gebeurtenis moesten zien. Dus zaten we in een volgepropt zaaltje naar een zwart-wit toestel te kijken waar we Neil Amstrong de eerste stappen op de maan zagen maken (“That’s one small step for a man, one giant leap for mankind”).

Apollo_11_first_step

Toen we terugliepen naar ons huisje – niet hollen Martin –  keken we naar de maan om te zien of we Amstrong konden zien. “Net niet” zei mijn vader, hoewel mijn jongere zusje zeker wist dat ze een stipje op de maan zag bewegen.

Om nog even terug te komen op mijn oudste dochter: in februari begint ze aan een master studie in Leiden. Dat is verdacht dichtbij. Ik heb daarom voor de zekerheid even op Google Maps gekeken of er niet een plaats in Amerika is die ook Leiden heet (je hebt in Amerika tenslotte ook plaatsen met namen als Amsterdam en Rotterdam), maar Google vind niets. Zou ze echt in Leiden, Zuid-Holland, gaan studeren?

De Gamma

Net als de andere echte mannen, sta ik af en toe voor de keuze: waar koop ik mijn gereedschap, bij de Gamma of bij de Karwei? Voor het specifieke gereedschap wat ik nu wil kopen, is de keuze echter niet zo moeilijk, dat is de Gamma.

Als ik de zaak binnenloop kan ik nog net een grote houten schuttingpaal ontwijken die een man op zijn schouders naar buiten draagt. Binnen zie ik een jongeman in schilderskleding, de verf druipt er zo ongeveer nog van af, naar de blikken verf toe lopen. Was  de muur groter dan gedacht of was de pot te klein? Of heeft hij net zo’n vrouw als ik? Deze opmerking vraagt wellicht enige toelichting. Het zit zo.

Toen Marianne 23 jaar geleden zwanger was van onze oudste dochter, moesten de kozijnen en de deurpost van de  toekomstige kinderkamer een fris nieuw verfje krijgen. We kozen een mooi kleurtje uit en ik ging aan het werk. Toen het klaar was, bekeek Marianne het resultaat en sprak de historische woorden: “Oh, het is toch niet helemaal geworden wat ik gedacht had”. Geen probleem, we kozen een andere kleur uit en ik ging weer aan het werk. U raadt het al: het resultaat was hetzelfde. Of ik het heel erg vond, om het nog een derde keer te doen? Nu geldt bij ons thuis het zelfde als wat Woody Allen ooit eens zei: “Thuis ben ik de baas, mijn vrouw mag alleen de beslissingen nemen.” dus ik heb het nog een keer overgeschilderd (“maar dit is echt de laatste keer!”) en toen was het goed.

Maar goed, ik kom niet voor verf. Zagen, Engelse sleutels, hamers en boormachines moet ik hebben. Ze liggen in een zakje bij de kassa. Voor het geval u nu denkt, waar heeft hij het over? Klusdrop! De Gamma heeft drop in de vorm van gereedschap en eerlijk is eerlijk: het is de lekkerste drop van Nederland.

drop

Mars, Pluto en Cheesecake

Gisteren las ik in de krant dat de NASA overtuigend bewijs had gevonden dat er ook vandaag de dag nog af en toe water op Mars stroomt. Ik citeer even uit een artikel van Govert Schilling in de Volkskrant:

Voor het eerst is er nu hard bewijs: af en toe, hier en daar, stroomt er ook nu nog water op Mars – een klein beetje. Pekelwater is het – volledig verzadigd met verschillende zouten. Dankzij die smeltpuntverlagende zouten kan het water bij de extreem lage temperaturen op Mars vloeibaar blijven. Eventjes.”

 Het is inderdaad erg koud op Mars. Deze niet zo grote planeet  – de middellijn van de aarde is bijna twee keer zo groot als die van Mars – staat verder weg van de zon dan de aarde. Het is vanaf de zon geteld de vierde planeet van ons zonnestelsel (de aarde is de derde). De gemiddelde temperatuur op Mars bedraagt 63 graden Celsius onder nul. Wel kan het overdag op de evenaar van Mars plus 20 graden Celsius worden, maar als de zon ondergaat daalt de temperatuur daar zo weer naar 70 graden onder nul. Op de beide polen kan het zelfs 150 graden vriezen. Toekomstige astronauten moeten dus wollen wanten aan en een muts op.

640px-5_Terrestrial_planets_size_comparison

Een NASA compilatiefoto om de verhoudingen weer te geven van Mercurius, Venus, de Aarde, Mars en Ceres (dat is het grootste voorwerp dat ronddraait in de planetoïdegordel tussen Mars en Jupiter)

Govert Schelling vervolgt zijn artikel over het water op Mars met:

“Dat er miljarden jaren geleden zeeën en oceanen op Mars waren, is al langer bekend. Maar stromend, vloeibaar water aan het huidige oppervlak was nog nooit definitief aangetoond. Juist die vondst is wetenschappelijk gezien interessant, want het betekent dat de omstandigheden op Mars tot op de dag van vandaag gunstig zijn geweest voor het bestaan van leven.  Zij het heel sporadisch en zeer lokaal. Dat er in de pekelstroompjes daadwerkelijk micro-organismen voorkomen is overigens extreem onwaarschijnlijk: Mars heeft geen beschermend magnetisch veld en slechts een zeer ijle dampkring, waardoor dodelijke kosmische straling vrijwel ongehinderd het oppervlak bereikt…. “

Dat de kans op leven in de vorm van micro-organismen op Mars nu wat groter wordt ingeschat dan eerst – hoewel nog steeds ‘extreem onwaarschijnlijk’ – vind ik zowel fascinerend als een beetje beangstigend. Fascinerend in die zin dat er een tweede planeet zou kunnen zijn met een vorm van leven. Als dat zo is, waarom zouden er dan niet veel meer planeten in het heelal zijn waar leven is. Misschien zit er wel iemand aan het andere einde van het universum dit blog te lezen.

Ik vind het ook een beetje beangstigend die mogelijkheid van onbekende micro-organismen. Denk maar eens aan de klassieker ‘War of the Worlds’ van H.G. Wells. De Marsmannetjes en vrouwtjes die de aarde aanvielen gingen dood als gevolg van bacteriën hier op aarde waar ze niet tegen konden. Wie zegt me dat dit omgekeerd ook niet kan gebeuren: namelijk dat er op Mars bacteriën o.i.d voorkomen waar de mens niet tegen kan.

Het is deze week sowieso de week van de planeten. Een paar dagen geleden  verschenen er foto’s van de dwergplaneet Pluto. De foto’s zijn  gemaakt door de sonde New Horizon die op 14 juli na een reis van tien jaar Pluto bereikte. De sonde maakte bij het passeren duizenden foto’s die naar de aarde werden teruggestuurd. Het duurde even voordat deze daar aankwamen – de WIFI in de ruimte houdt niet over – en het bewerken van de foto’s nam ook enige tijd in beslag maar nu is er een kleurenfoto van Pluto. We zien een planeet met kilometers hoge bergketens, kraters en uitgestrekte vlaktes in diverse kleuren.

Pluto sept 2015

Links onder op de foto zie je een rode vlakte met scheuren. En die scheuren herkende ik! Cheesecake! Vorige week heb ik namelijk voor het eerst van mijn leven een cheesecake gebakken. Inderdaad; onder de invloed van ‘Heel Holland Bakt’; een gezellig programma dankzij het o zo leuke commentaar van Martine Bijl (ik hoop zo dat ze volledig hersteld van haar hersenbloeding).

In het recept dat ik volgde voor mijn citroen-cheesecake stond, dat als je de taart uit de oven haalde, je de rand direct los moest snijden van de wand van de bakvorm om scheuren te voorkomen. Omdat ik in andere cheesecake-recepten dit niet zag staan, dacht ik dat dit wel mee zou vallen en volgde ik dit advies niet direct op. Nou dat heb ik geweten. Terwijl ik mijn eigen baksel stond te bewonderen zag ik de scheuren ontstaan. Gelijk alsnog los gesneden maar ik was al te laat. Ik heb later de scheuren bedekt met Lemon Curd zodat ze niet meer zichtbaar waren (net zoals een architect een klimop tegen een huis laat aangroeien om een ontwerpfout te maskeren.)

cheesecake IMAG0592

Planeet Cheesecake bedekt met zeeën van Lemon Curd

Maar goed, de scheuren op mijn cheesecake zagen er dus net zo uit als de scheuren op Pluto. Nu wil dat niet zeggen dat Pluto een reuze cheesecake is. Om die conclusie te kunnen trekken is eerst nader onderzoek nodig.

Gespreksflarden

Afgelopen zondag zijn we even naar de sluisjes gelopen. We hadden er een behoorlijk tempo in. Onderweg kwamen we niet alleen wat mensen tegen, maar we haalden we er ook een paar in. Soms hoor je dan flarden van een gesprek.

Zo stond bij de Vliet een verzorgster in een wit uniform gebogen over een oude dame in een rolstoel.
De oudste dochter was er echter op tegen en toen heeft die moeder nog jarenlang….” hoorden we haar tegen de oude dame zeggen. Heel intrigerend. Wat heeft die oudste dochter tegen gehouden en wat heeft die moeder daardoor nog jarenlang moeten doen? Ging het om een levensvraagstuk als euthanasie of een opname in een verzorgingstehuis? Of was het iets simpels als een nieuwe telefoon en heeft die moeder nog jarenlang met een oude telefoon met een draaischijf moeten bellen?

Buiten bij de apotheek hoorden we even later een jonge vrouw bellen: “Ik bel in verband met de echo” zei ze. Welke echo? Was ze zwanger of was de gebelde zwanger? Of ging het om een andere lichaamsecho? Of hadden ze net een put in de tuin laten graven en deed de echo het niet? Ook dit zullen we nooit weten. Je hebt toch de neiging om wat vaart te minderen of om stil te gaan staan om de rest van het gesprek te kunnen horen, maar dat is een beetje gênant.

Op twitter zie je onder de hashtag #gespreksflarden ook wel eens van die gespreksflarden voorbij komen. Vooral gespreksflarden in treinen zijn populair. Twee voorbeelden:

This train is good. This train no problems. But other trains. Other trains many problems.”

Die mevrouw naast me in de trein moet nog 14,5 jaar leven, da’s gunstig ivm de erfenis”

Maan-dag

Het is vandaag maandag maar eigenlijk is het Maan-dag, want vannacht was er een zogenaamde ‘superbloedmaan’ of te wel een combinatie van een bloedmaan en een supermaan.

Maanverduistering

De verschillende fases van een maansverduistering uit 2004 (foto afkomstig van de Wikipedia: copyright: Antonio Cerezo, Pablo Alexandre, Jesús Merchán y David Marsán)

Een bloedmaan is een  volledige maansverduistering, waarbij de hele maan in de kernschaduw van de aarde valt.  In principe zou de maan daardoor tijdelijk donker moeten zijn. Maar doordat het zonlicht, wat pal langs  de aarde straalt, door de dampkring van de aarde wordt afgebogen, valt er toch wat licht op de maan,  waardoor deze een rode gloed krijgt,  de zogenaamde bloedmaan. Dit verschijnsel is vrij zeldzaam. De vorige bloedmaan in Nederland was in 2011 en de volgende zal in 2018 zijn

Daarnaast is er ook sprake van een supermaan. Dat is een verschijnsel wat ontstaat als de maan extra dicht bij de aarde staat. De maan draait niet precies in een cirkel om de aarde heen, maar in een soort ellips. Daardoor staat de maan soms wat dichter bij de aarde dan anders waardoor hij dan groter lijkt. Niet dat hij daadwerkelijk groter is – hum, hum –  maar hij lijkt gewoon groter. Zo’n situatie noem je een supermaan. Dit is niet zo’n zeldzaam gebeuren. Sterker nog, het  gebeurt vrijwel elke maand. In Nederland is het zo’n drie keer per jaar goed zichtbaar.

De combinatie supermaan en bloedmaan is wel heel zeldzaam.  De vorige keer dat deze combinatie optrad was in 1982 en de volgende superbloedmaan zal pas in 2033 te zien zijn.  Dus vannacht om vier uur toch maar het bed uit om dit natuurwonder te bekijken. Even tussendoor: heel hinderlijk dat ze deze dingen ’s nachts organiseren en niet overdag. Maar goed het lukte ons om wakker te worden en vanaf ons balkonnetje zagen we de superbloedmaan.  We hebben er een foto van gemaakt.

IMG_7045

Nu lijkt het net alsof de foto bewogen is. Maar wij houden het er op dat het de maan is die beweegt en anders is het wel de aarde die beweegt, maar het is beslist niet ons fototoestel dat beweegt.  Maar goed, wij hebben de superbloedmaan in ieder geval live gezien.