Al lezende in de Volkskrant van vandaag zie ik drie artikelen over klimaatbeheersing staan die mij tot nadenken stemmen.
Allereerst een interview met de staatssecretaris van Infrastructuur en Waterstaat. Enig idee wie dat is? Nee? Had ik ook niet. Het is Stientje van Veldhoven van D66. De Volkskrant heeft haar geïnterviewd. Ze heeft een plan gemaakt om het reizen per trein te stimuleren. Dit om de Nederlandse CO2-uitstoot te beperken.
‘Toekomstbeeld Openbaar Vervoer 2040’ heet het plan. De bedoeling is dat er in 2040 elke tien minuten een trein rijdt in een ring van negen grote steden (Randstad, Breda, Eindhoven, Arnhem-Nijmegen en Zwolle). Ik citeer even een zin uit het verhaal (het citaat is overigens niet van de staatssecretaris maar van een zekere Bert van Wee, hoogleraar transportbeleid aan de TU Delft, die commentaar geeft op het plan): “Als je voor 2040 iets wilt, moet je vanaf 2030 aan de slag – en dan moet je nu al nadenken over je plannen.” Goed plan, ben ik voor, maar daar wil ik het niet over hebben.
Twee pagina’s verderop staat een verslag van het Kamerdebat over het klimaatbeleid. ‘De uiteindelijke doelstelling voor 2030 kan afwijken van de 49 procent waar het kabinet nu van uitgaat’ aldus Klaas Dijkhoff van de VVD. Lijkt me een slecht plan – tenzij hij bedoelt dat hij die 49% naar boven wil bij stellen maar dat zal wel niet – maar daar wil ik het ook niet over hebben.
Ook staat er een artikel in de krant over het smelten van de gletsjers in de Himalaya en de Hindu Kush (dat is een bergketen in Afghanistan). Bij een opwarming van de aarde van 1,5 graad (de doelstelling van het klimaatakkoord van Parijs) zal in het jaar 2100 minstens 36% van de gletsjers gesmolten zijn. Bij een opwarming van twee graden zal dit 50 tot 60 procent zijn.
Gletsjers in de Himalaya; Foto van de NASA uit 2017
Dit smelten heeft grote gevolgen voor de watertoevoer van rivieren als de Indus en de Ganges en daarmee voor de voedselzekerheid voor de ongeveer 2 miljard mensen die leven in de laagvlakten tussen Pakistan en China. Ik citeer even een zekere Walter Immerzeel van de Universiteit Utrecht, die mee heeft gewerkt aan het onderzoek naar de gevolgen van het smelten van de gletsjers.
“Het smeltwater neemt komende jaren eerst toe (fijn voor de boeren), wat in combinatie met een steeds extremere moesson (door de opwarming van de Indische Oceaan) kan leiden tot overstromingen, zoals in Pakistan in 2011 en India in 2013. Na een piek in 2060-70 zal het smeltwatervolume afnemen en kunnen op den duur tekorten optreden.”
We moeten dus iets aan de opwarming van de aarde doen. Ben ik helemaal voor, maar ook hierover wil ik het niet hebben. Waarover dan wel?
Het gaat me om al die jaartallen die ik zie staan: 2030 (dan ben ik 75 jaar), 2040 (dan ben ik 85), 2060 (dan ben ik 105), 2070 (dan ben ik 115) en tot slot 2100 (dan ben ik 145 jaar oud). Dit alles uiteraard onder het voorbehoud – ijs en weder dienende is wel toepasselijk in dit verband – dat ik dan nog leef.
Na het lezen van deze artikelen voel ik me opeens heel erg oud. Dank je wel Volkskrant!
(En dan zul je ook nog eens zien dat ik straks wel met alle lasten van de plannen te maken krijgen – de miljarden investeringen– maar niet van de voordelen kan genieten. Enfin, mijn kinderen en wie weet mijn kleinkinderen wellicht wel. Maar vooralsnog voel ik me na het lezen van de krant gewoon oud. Het is geen feit maar een gevoel.)
De filosoof Schopenhauer zou zeggen: “Vanuit het standpunt van de jeugd is het leven een oneindig lange toekomst; vanuit het standpunt van de ouderdom een zeer kort verleden.” (En voor het geval u denkt: ‘daar heb je hem weer met zijn citaten’, ook eentje van Aristoteles: “Spreken in spreuken past de ouderdom.”
Ik ben oud.