Terwijl ik in de Albert Heijn in Voorburg loop, zie ik hoe een oude man – nee, niet van mijn leeftijd maar zo’n twintig jaar ouder – bij de aanbieding met de aardbeien staat. Ik zie hoe hij twee van de plastic dozen open maakt. Uit de ene doos pakt hij een handjevol aardbeien en stopt deze in de andere doos. Even later herhaalt hij deze handeling nog een keer. Eén aardbei pas er blijkbaar niet meer in en deze stopt hij in zijn mond. Daarna legt hij de extravolle doos in zijn mandje. De halfvolle doos legt hij terug en zet er een andere doos boven op.

Moet ik er wat van zeggen? Of zou ik voor de grap de twee dozen stiekem verwisselen? Dat lijkt me wel een leuk idee. Als hij nou een karretje had, dan zou dat wel kunnen lukken, bijvoorbeeld als hij deze even onbeheerd laat staan om iets te pakken. Dan wissel ik de twee dozen ondertussen om. Zou hij mooi opkijken als hij de doos op de lopende band bij de kassa legt. Maar hij gebruikt een mandje wat hij stevig vastklemt, dus die verwisselingstruc zal niet lukken.

Ik besluit om er niets van te zeggen en de oude man zijn extra aardbeien te gunnen. John Lennon zou zeggen: “[…] Nothing is real and nothing to get hung about. Strawberry Fields forever”. Maar kijk in de AH in Voorburg wel even of je bakje met aardbeien wel goed gevuld is!