Ik moet een nieuw paspoort hebben, dus ook een nieuwe pasfoto. Dat mag niet zo maar een pasfoto zijn. Die moet aan een hoop eisen voldoen. Dit bijvoorbeeld is geen goede pasfoto.

Hij voldoet onder andere niet aan de volgende eisen: ‘ogen op een horizontale lijn’; ‘hoofd niet gekanteld’; ‘schouders recht’; ‘neutrale blik’ en ‘recht in de camera kijken’.

Met die laatste eis heb ik ook altijd een probleem. Niet dat ik niet recht in de camera kijk, maar op de een of andere wijze  – ik weet niet hoe het komt – sta ik heel vaak met dichte ogen op een foto. “Al is de sluiter van het toestel nog zo snel, mijn ogen knipperen wel.”

Ik besluit om de pasfoto’s in een fotozaak te laten maken. Ik neem plaats op het krukje. Bij de eerste foto: ogen dicht. Bij de tweede foto: ogen dicht. Bij de derde foto probeer ik uit alle macht niet te knipperen. Het lukt. Ik heb mijn ogen open. Alleen ziet de fotograaf nu pas dat hij geen SD-kaartje in zijn toestel had gestopt. Hij stopt er een kaartje in en neemt opnieuw een foto en zo waar, ook bij de vierde foto heb ik mijn ogen open. Ok, er zijn mensen door de politie gefotografeerd die er op hun ‘mugshot’ onschuldiger uitzien dan ik, maar de pasfoto is gelukt. Daarmee kan ik reizen. Het paspoort kan worden aangevraagd.

En over pasfoto’s gesproken, een paar jaar geleden vroeg de universiteit aan de jongste dochter om een digitale pasfoto op te sturen. Ze ging naar een goedkope fotozaak in de buurt. Ze legde uit dat ze een digitale pasfoto nodig had. Geen probleem zei de man. Hij maakte een foto en kwam even later terug met vier afdrukjes. Nee, zei de dochter, ik heb een digitale foto nodig. Maar dit is een digitale foto zei de man, kijk maar, ik heb een digitale camera.

De dochter heeft toen maar één van die foto’s in gescand en opgestuurd.