Op weg naar Albert Heijn had ik drie volle boodschappentassen aan mijn stuur hangen. Je bedoelt zeker ‘komende vanaf Albert Heijn’ zult u misschien zeggen. Maar nee, het was echt op weg naar Albert Heijn. Er zaten geen boodschappen in mijn tassen maar plastic afval, oud papier en glaswerk. “Never refuse to reuse” zoals de Engelsen zeggen.

Bij de glas- en oud papierbak stond een auto geparkeerd met daarin een echtpaar van mijn leeftijd, een iets ouder echtpaar dus. Ze waren aan het overleggen. Het leek of ze het niet helemaal eens waren. Terwijl ik het glas in de glasbak gooide, stapte de man uit de auto en haalde uit de kofferbak een grote doos met allemaal National Geographic tijdschriften. Hij begon ze in de oud-papierbak te gooien. Hij keek er met een weemoedige blik naar.

“Ze moeten de deur uit?” vroeg ik voorzichtig. “Ze waren van mijn vader. Die bewaarde alle jaargangen. Hij is onlangs overleden en nu zijn we het huis aan het opruimen.” sprak hij gelaten. Zijn vrouw was nu ook uitgestapt en kwam met nog een doos aan met nog meer National Geographic tijdschriften.

Even overwoog ik om te vragen of ik de doos mocht hebben. Toen bedacht ik dat ik ze waarschijnlijk toch nooit zou lezen en dat over een jaar of dertig, veertig mijn kinderen dan met die doos bij de oud-papierbak zouden staan.

Terwijl ik even later verder fietste, keek ik nog een keertje om. Het echtpaar was nog steeds bezig om tijdschriften in de papierbak te gooien.