500 foto’s

Net zoals de vorige blogpost gaat deze blogpost over kunst die zich herhaalt, maar dan anders. Dit zit zo. Vorige week stond ik even voor het Centraal Station van Rotterdam te wachten, toen mijn oog viel op een elektronisch bord bij de ingang van de ondergrondse fietsenstalling. Op dat bord stond aangegeven hoeveel vrije plaatsen er nog in de stalling waren.

station rt

Het is een grote stalling. Er kunnen liefst 5000 fietsen in staan, maar ondanks dit grote aantal plaatsen is de stalling toch vaak vol. De gemeente Rotterdam heeft dan ook maatregelen genomen. Mocht je je fiets er eerst vier weken in laten staan, sinds 1 september is dat nog maar twee weken. Een sensor registreert hoe lang een fiets er al staat.

Dankzij datzelfde sensorsysteem kan je buiten zien hoeveel plekken er nog vrij zijn. Ik keek er een tijdje na. Liep er iemand met een fiets naar beneden, dan zag je het aantal vrije plaatsen even later met één verminderen. Nam het aantal vrije plekken met één toe, dan kwam er even later iemand met zijn fiets omhoog.  Heel veel vrije plaatsen waren er niet meer. Het aantal schommelde rond de 200 stuks, blijkbaar stond het beneden goed vol.

Opeen zag ik een kunstwerk voor me. (Picasso: “Het geheim van de kunst is daarin gelegen, dat men niet zoekt, maar vindt”. ) Een collage van 500 foto’s met daarop het aantal vrije plaatsen. Maar niet zo maar 500 foto’s met willekeurige getallen, maar foto’s van de eerste 500 getallen. Even was er het probleem: ga ik voor de cijfers 1 tot en met 500 of voor 0 tot en met 499. Nul vrije plaatsen kon immers ook. Echter, ik vind nul niks, dus koos ik voor de getallen 1 tot en met 500.

De kunst van mijn kunstwerk zat niet alleen in het idee, maar vooral in de uitwerking. Ik moest foto’s hebben van alle getallen. Maar daarvoor was ik afhankelijk van mensen die hun fiets in de stalling gingen zetten dan wel weg haalden. Ik kon moeilijk fietsen uit de stalling gaan slepen om hogere  – lees meer vrije plaatsen – getallen te krijgen.

Soms zat het mee en liepen er opeens vijf mensen achter elkaar de stalling in, waardoor ik opeens vijf nieuwe (lagere) getallen kreeg, maar soms zat het tegen. Zo was ik op een gegeven moment goed bezig met de hoge getallen – veel vrije plaatsen – toen er opeens een groep schoolkinderen aan kwam fietsen die in één keer het aantal vrije plaatsen met twintig stuks verminderde.

Ik moet nu iets toegeven. De getallen 499 en 500 heb ik niet helemaal op een natuurlijke wijze verkregen. Op een gegeven moment had ik alle getallen van 1 tot en met 498 en hoefde ik alleen nog maar de 499 en 500. Het aantal vrije plaatsen stond op dat moment op 498 en het wachten was op het moment dat er twee mensen uit de fietsenstalling kwamen.

Op dat moment kwam er echter een groep ambtenaren aan fietsen die hun fiets in de fietsenstalling wilde zetten. Het was nota bene nog niet eens half vijf. Ik heb ze toen even tegen gehouden en gezegd: “Sorry mensen, er zijn wat flessen beneden kapot gevallen en ze zijn de glasscherven nu aan het opruimen, dit in verband met lekke banden. U moet heel eventjes wachten.” Ze bleven wachten en toen er even later twee mensen uit de stalling vertrokken, had ik mijn nummers 499 en 500 en kon ik ze naar beneden sturen. Maar het zit me toch niet helemaal lekker.

Thuis heb ik van de 500 foto’s een grote collage van drie bij twee meter, met daarop de foto’s van de getallen 1 tot en met 500 (in volgorde) gemaakt. De werktitel is voorlopig: ‘Fietsenstalling Centraal Station Rotterdam Vrijdag 5 oktober 2018’, maar dat is niet echt een pakkende titel. Daar moet ik nog iets op verzinnen.

Ik heb inmiddels al van het Museum Voorlinden in Wassenaar een bod op mijn collage gehad met meer cijfers voor de komma dan er achter, dus binnenkort kunt u het werk daar bewonderen. Hieronder heb ik een foto van mijn kunstwerk geplaatst.

bord

Omdat op bovenstaande foto de getallen helaas niet zo goed zichtbaar zijn, heb ik voor u – om u een idee te geven hoe het kunstwerk er uit ziet – het stukje met de foto’s van de getallen 214 tot en met 217 uitvergroot. Zie hier een gedeelte van het werk.

bord 2

Voor het geval u mijn kunstwerk volkomen nutteloos vindt, dan heeft u helemaal gelijk. Maar dat geldt niet alleen voor mij. In 1891 schreef Oscar Wilde al: “All art is quite useless” en zo is het.