Vorige week was ene Okkie opeens in het nieuws. Okkie was één van de twee inbrekers die in 2002 twee schilderijen van Vincent van Gogh uit het gelijknamige museum had gestolen. Ik bedoel dan uiteraard het Van Gogh-museum, niet het Okkie-museum. Echter gezien alle publiciteit rondom Okkie leek het er wel op alsof er net een Okkie-museum was geopend. Okkie was namelijk op één avond liefst drie keer op de televisie te zien: bij de DWDD, in een Brandpunt-special en bij Pauw.
Okkie presenteerde zichzelf als een soort superinbreker. Niet direct de eerste omschrijving waar ik aan zou denken. In de Volkskrant stelde iemand bijvoorbeeld de terechte vraag waarom Okkie dan – als hij zo’n goede inbreker was – zijn petje met DNA in het museum had achtergelaten?
Ook van kunst bleek Okkie niet zo veel verstand te hebben. Zo zei hij dat hij de Aardappeltelers van Gogh had gestolen in plaats van de Aardappeleters. Op de vraag waarom hij maar twee schilderijen had mee genomen, antwoordde Okkie dat ze maar met zijn tweeën waren. Dat klinkt logisch.
Maar misschien is Okkie toch wel een buitengewoon slimme inbreker en heeft hij de avond gebruikt om tussen de uitzendingen door het Kaasmeisje van Vermeer te stelen. “Ik was het niet. Ik heb een alibi. Ik was de hele avond op televisie”.
Vroeger was ik overigens een heel grote fan van Okkie. Maar niet van Okkie de Inbreker maar van Okkie Pepernoot. Deze kabouter was de hoofdpersoon in een serie boeken van de kinderboek-schrijver Leonard Roggeveen. Deze Nederlandse onderwijzer, hij leefde van 1898 tot 1959, heeft heel veel Nederlandse jeugdboeken geschreven, waaronder de Okkie Pepernoot reeks. De Okkie-serie bestond uit:
- Okkie Pepernoot, 1934
- Okkie en zijn vriendjes, 1934
- Okkie weet raad, 1934
- Okkie in de kou, 1934
- Okkie gaat verhuizen, 1940
- Okkie en de vogels, 1940
- Okkie’s verrassing, 1941
- Okkie en Klaasje, 1941
- Okkie en Moortje, 1946
- Okkie waar zit je?, 1946
- Okkie kan toveren, 1959
- Okkie en de rups, 1959
- Okkie gaat naar het museum, 2002
1957; Leonard Roggeveen geeft een klein jongetje een Okkie Pepernoot boek. Foto Eric Koch; Nationaal Archief.
Behalve de Okkie Pepernootreeks schreef hij ook ‘De ongelooflijke avonturen van Bram Vingerling’. Dat was niet alleen één van mijn favoriete jeugdboeken maar ook van collega-schrijver Harry Mulisch.
Maar goed, al die aandacht op tv voor Okkie, was wel een beetje overkill en met dat woord zijn we weer terug bij de misdaad. Je zult zien dat volgende week Okkie’s partner in crime Peppie in allerlei tv-programma’s opduikt.