Een scholier en een wild zwijn

Een paar weken geleden fietsten wij door de bossen in de omgeving van Apeldoorn richting Uddel. Opeens werden we ingehaald door muziek. Die muziek bleek te komen uit een geluidsinstallatie die een scholier onder de snelbinders van zijn fiets had zitten.

De jongen haalde ons in. Niet alleen stond zijn muziek hard, hij fietste ook hard. Al snel was hij weer uit zicht en uit het gehoor. Maar een kilometer verderop zagen we hem opeens aan de kant van het fietspad staan. De muziek stond uit, dus dachten we dat hij even een cd of zoiets moest wisselen, maar dat was niet het geval.

Toen we namelijk bij hem waren, sprak hij ons aan. “Meneer, mevrouw”  sprak hij keurig beleefd. “Wilt u misschien een wild zwijn zien?”  Hij wees naar de overkant van de weg. Daar scharrelde tussen de struiken een wild zwijn. “Goh” zei ik “Hoe zag je dat beest?” Het beest was moeilijk te zien.

000000000000 1

Oh, ik fiets altijd als ik uit school kom hier langs. Haast om de dag zie ik wel ergens een wild zwijn lopen. Ik kijk altijd om me heen.” Terwijl Marianne en ik afstapten om het beest nader te bestuderen, stapte hij weer op de fiets. De muziek liet hij uit. Net toen ik bedacht had  om wat dichterbij te lopen om een betere foto te kunnen nemen– “Doe nou niet” roept Marianne in zo’n geval altijd –  kwam er een grote vrachtauto aanrijden. Het beest schrok en zette het op een lopen. Hij bleek ongelooflijk hard te kunnen rennen. Gelukkig niet onze kant op maar de andere richting uit. Binnen no-time was hij uit zicht. Net zoals onze scholier.