Marianne was op zoek naar een nieuwe reiskoffer. Hij moest wat groter zijn dan de vorige, met wieltjes die niet te veel lawaai mochten maken, de koffer moest niet te zwaar zijn en hij moest van zacht maar wel stevig materiaal zijn. Ze zocht op internet en kwam uit bij een Eastpack koffer. Normaal kosten die koffers 170 euro maar een online-winkel had een vreselijk saaie grijze in de aanbieding voor 121 euro.
Nu ben ik niet zo van het online kopen. Ik gun de verkoop liever aan “de echte winkeliers”, al moeten ze dan wel met hun prijs een beetje in de buurt van de online-prijzen zitten. Omdat ik toch in Den Haag moest zijn, liep ik wat koffers- en tassenwinkels af en in de Passage zag ik het door Marianne gezochte model staan. Het was afgeprijsd naar 129 euro. Kijk, dat was dicht genoeg bij de prijs van de online winkel.
Er was echter één maar. De kleurencombinatie van het ding.
Dat was wel wat anders dan de zwarte en blauwe koffers die je altijd massaal op de lopende band bij Schiphol ziet draaien. Ik vond het te gewaagd om het ding zonder overleg te kopen en maakte er een foto van die ik per WhatsApp aan Marianne stuurde.
Echt heel mooi vond Marianne de koffer niet maar dat deed er niet zo toe. De koffer had namelijk een groot voordeel. Je herkent hem zo op de lopende band tussen alle andere koffers. Ik mocht hem kopen. Toen ik hem wilde afrekenen bleek de prijs echter niet 129 euro te zijn, vertelde de dame van de winkel. Ai, dacht ik nog, maar ze had goed nieuws. Er ging nog eens 20% korting van af – ze wilden blijkbaar het ding wel heel graag kwijt. Voor 103 euro kreeg ik de koffer mee.
Even later zat ik op een bankje in de Haagse tramtunnel met de koffer te wachten op de tram. Een vrouw naast me keek naar de koffer en zei toen: “Weet u dat er nog een prijskaartje aan zit?‘ “Ja” antwoordde ik, “Ik heb hem net gekocht.” Oké, zei de vrouw. “Ik dacht ik zeg het maar even voor het geval u op reis ging”
“Nee, heel goed dat u het zei” antwoordde ik “Zoiets zou me zo kunnen overkomen. Ik heb wel eens een hele dag rondgelopen met een prijskaartje dat nog vast zat aan mijn overhemd.”
“Ik ook!” zei de vrouw blij verrast. “En het erge was dat het tijdens een personeelsbijeenkomst was en ik een blouse aan had van de Wibra. Opeens voelde ik iets prikken in mijn nek. Gelukkig had ik toen nog van dat lange haar waardoor het kaartje niet zo opviel.”
Voordat we nog meer van dit soort zaken uit de afdeling ‘klein leed’ konden bespreken kwam mijn tram. Toen Marianne thuis kwam viel de kleurencombinatie haar mee en ze was tevreden met de aankoop. “Die is heel gemakkelijk terug te vinden op de lopende band” sprak ze.
Tja, dat is nog maar afwachten. Zoals u hier kan lezen ben ik tegenwoordig namelijk influencer. Waarom dacht u anders dat ik de merknaam Eastpack in dit blog vermeld! Maar dit heeft wel tot gevolg dat heel veel lezers van dit blog natuurlijk nu ook zo’n koffer gaan kopen en dan zul je zien dat binnenkort honderden van dit soort koffers op de lopende band van Schiphol draaien met daartussenin een enkele zwarte en blauwe koffer.
Maar dat zien we tegen die tijd wel, want zoals de Romeinse filsooof Epictetus (50-130 na Christus) al zei: “Er is slechts één weg naar geluk en dat is op te houden met je zorgen maken over dingen waar je geen invloed op hebt.”